oals jullie al wel opgemerkt hebben, heb ik mijn blogje opnieuw ingericht. Een nieuw behang, andere meubeltjes en nieuwe lijstjes aan de muur. Zelfs de brievenbus heeft een nieuw kleurtje gekregen. En daar wringt het schoentje nu net. Om een berichtje achter te laten krijg ik in de tekstzone om je gegevens in te tikken, de tekstkleur niet aangepast. Nu is hij even zwart als mijn behang. Wie oh wie kan mij hierbij helpen?
You are an island. You don't need anyone else to make you happy. And though you see yourself as a loner, people are drawn to you. Deep and sensitive, you tend to impress others with your insights. You also tend to be psychic - so listen to that inner voice!
l vanaf mijn vroege kinderjaren was ik een verwoed lezer. Ik was er ook heel snel mee weg. Splintervaardigheden, noemt men dat. Meestal vind men deze vaardigheden vooral op het wiskundige gebied. Wie heeft er al niet van die autist gehoord die razendsnel een aartsmoeilijke formule kan ontcijferen. Maar er zijn uitzonderingen op de regel.
Ik herinner me nog duidelijk onze eerste leesles. Het zinnetje blijft in mijn hoofd galmen; "Een man met een aap." Heel duidelijk geïllustreerd met een mooie cartoontekening. We moesten het zinnetje oneindig blijven herhalen in koor: "Een - man - met - een - aap ..." Doodsaai was dat. Tot overmaat van ramp moesten we allemaal in een nette rij naar voor komen en één voor één het zinnetje voorlezen. We hadden immers al een halve dag geoefend! Ik haatte zulke dingen. In de kleuterklas maakte ik mij al zo klein mogelijk en verstopte me telkens achter de grootste en de dikste van de klas. Nu ook. Dus ik mocht het zinnetje tot vervelens toe nog een keer of twintig horen. Haperend, haspelend, hakkelend ...
Uiteindelijk was ik aan de beurt. De meester stond daar met zijn stok voor het bord en wees de woordjes één voor één aan. Ik las heel vlot: "Een man met een aap." De arme man stond me met open mond aan te kijken. Ik begreep echt niet waarom. Als je het nu nog niet kon lezen, kende je het verdomde zinnetje ondertussen wel rats van buiten. Ik moest het herhalen. Daarna de woordjes apart. Opgewonden riep hij naar de eerste de beste leerling die voor zijn ogen verscheen (ons klasje was ondertussen omgetoverd tot een vrolijke bende losgelaten peuters) "Ga meneer Van Gestel halen!"
Meneer Van Gestel was de meester van het andere eerste leerjaar. Ondertussen moest ik dat zinnetje maar blijven herhalen. Niet voor niets dat ik dat nooit meer vergeet. Na enkele minuten kwam meneer Van Gestel de klas binnen. Hij was een lange magere en rustige man. Dit waren toevallig de twee mannen die mij op mijn allereerste schooldag thuis hadden gebracht. Opnieuw moet ik het zinnetje herhalen. Ik zuchtte eens diep en dreunde het ding ondertussen van buiten op. Ik deed geen moeite meer om te lezen. De twee mannen keken elkaar verbaasd aan, waarna ik eindelijk terug op mijn stoel mocht gaan zitten.
Vanaf die dag las ik alles wat ik maar te pakken kon krijgen. Wat niet echt gemakkelijk was, want mijn moeder had een heilige angst dat ik dingen zou lezen die mijn onbedorven en onschuldige ogen niet mochten lezen. En daaronder verstond ze ... bijna alles. Sprookjes, die konden er nog mee door. Maar andere dingen waren taboe. Uiteindelijk leende ik bij de buurvrouw stiekem van die flutromannetjes. Gelukkig kregen we op school zonneland en zonnekind. En iedere maand kregen we een dun leesboekje.
Ik was dol op die boekjes. Eén verhaal is mij al die jaren ook bijgebleven. Het ging over een jongetje dat gedurende de depressiejaren in de jaren derig leefde. Zijn vader maakte, om een beetje bij te verdienen, mooie houten kistjes die prachtig gegraveerd waren. Die tekening van dat prachtige kistje heb ik urenlang bewonderd. Het verhaal heb ik ontelbare keren gelezen.
Vanmiddag ben ik op mijn eentje naar Mon Mol Martre geweest. Kunstenaars allerlei die aan de Nethe in Mol hun kunnen mogen vertonen. Juwelen, tekenaars, schilders, keramisten ... Noem maar op. En daar stond hij. Eén standje dat opviel in de grote meute. Een houtgraveerder. Bijna dezelfde patronen als in mijn al lang verloren boekje. Ik maakte een praatje met de man en bewonderde zijn werk. Hij deed het ook even voor. Prachtig vond ik het en helemaal niet duur! Maar daar we deze maand nogal krap bij kas zitten, kon ik een kistje niet betalen. Maar ik heb een sleutelhanger gekocht. Prachtig gegraveerd en met veel liefde gemaakt.
De laatste kleuterklas, één van de laatste dagen van dat schooljaar. Het jaar voor ik naar de grote school ging: het eerste leerjaar. Ik was een stil en teruggetrokken kind. Zei niets, reageerde nooit omdat ik niet wist hoe ik moest reageren, speelde nooit met de andere kinderen. Ik bekeek alles vanop een veilig afstandje. Ik bleef wel altijd in de buurt van mijn klasje. Hun bekende gezichten gaven me een veilig gevoel. Een vriendinnetje had ik niet. Misschien begreep ik op dat moment het begrip vriendschap nog niet. Zelfs nu vind ik het een vreemd concept. Vanaf wanneer verandert een relatie van goede kennis in vriendschap? Ik heb het er moeilijk mee ...
Eén klasje van de lagere school keek uit op de speelplaats van de kleuters, met een groot raam tot bijna op de grond. Wij mochten van de juffrouw niet in de buurt van dat raam komen om de les niet te storen. Maar die namiddag geraakten we er op de één of andere manier toch verzeild. Met onze neuzen tegen de raam geplakt keken we nieuwsgierig binnen in die vreemde wereld van de grote kinderen. Een wereld die weldra de onze zou worden. En daar zat ze ... Een mager, lang meisje. Ingevallen wangen, lange spakige benen en lang bruin sluik haar. Geen mooi meisje, maar ik herkende haar. Zelfs toen zat het al in me. Het herkennen van personen die een belangrijke rol in mijn leven zullen spelen, nog voor ik ze heb ontmoet. Daar zat ze, mijn eerste beste vriendinnetje ...
Die dag is me altijd bij gebleven. Zo'n grote indruk had die vluchtige blik op me gemaakt. Enkele maanden later was het zover. Het eerste studiejaar. Verlegen en stil zat ik braaf op mijn stoel. Ik dierf niet op of om kijken, ook al kende ik ieder kind in de klas. We hadden immers allemaal samen in de kleuterklas gezeten. Martine, het blonde meisje dat ik de eerste dag op school ontmoette. Haar vriendinnetje Sonja met haar korte zwarte krullen en sproetjes. Sandra, het mooie exotische meisje wiens vader altijd voor zijn werk in Saoudie Arabiê zat. Jan, de eeuwige slimste van de klas. Patrick, de domste van de klas. Geert, de clown en zijn beste vriend Danny die vlak naast school woonde ... Dit zijn maar enkele van hun namen die ik me onmiddellijk herinner. Onze meester was Meneer Dierckx. Een kleine, beetje verwijfde man met donkere krullen die dol was op kleine meisjes met paardestaartjes. Op mij dus ... Iedere dag zat hij aan mijn paardestaart te frullen. De trots van mijn moeder. Iedere ochtend zette ze er de krultang in zodat ik mooie pijpenkrullen had in mijn stijle haren. Tot zij, omp mijn verzoek, een grote dosis parfum op mijn haar sprenkelde. Gedaan met de ongewenste handtastelijkheden, waar ik een hekel aan heb.
Het was niet op de eerste schooldag dat ze onze klas werd binnengebracht door Marleen, de secretaresse. Pas na enkele dagen, misschien een week ... Ze zat in het tweede studiejaar maar men had beslist dat ze daar nog niet thuishoorde. Dus ze moest het eerste jaar nog een keertje overdoen. Daar stond ze, het lange mager meisje ... Micheline heete ze en ik wist het ... Zelf heb ik geen contact gezocht, ik wist immers niet hoe. Ook al had ik naar mijn gevoel geen vriendinnetjes, in de lagere school hoorde ik er gewoon bij. Als ik me teveel afzonderde kwamen mijn klasgenootjes me altijd een beetje aanporren om mee te spelen. Micheline kreeg natuurlijk alle aandacht, als nieuweling in ons groepje. Ik bekeek, naar gewoonte, al die heisa van op een afstandje. Maar op de één of andere manier, sloten we vriendschap. Ik kan eerlijk zeggen: zij was mijn beste vriendinnetje, vijf jaren lang. Het enige vriendinnetje bij wie ik thuis mocht gaan spelen, het enige vriendinnetje dat bij mij thuis mocht komen, af en toe ...
Haar vader was heel ziek, terminaal. Dat wisten iedereen. Op het einde van het vijfde studiejaar stierf hij. Ik kan me niet herinneren dat zij heel verdrietig was. Hij was ziek en nu was hij dood. Dat was een feit. Maar het leven zou door de dood van deze man nooit meer hetzelfde zijn. Haar moeder verkocht het huis en ze verhuisden naar een apartement. Ik heb haar nooit meer terug gezien. In de bus op schoolreis naar Antwerpen had ze me eens een groot appartementsblok aangewezen en me verteld dat daar een tante van haar woonde. Iedere keer als we dat gebouw passeren denk ik aan haar. Hoe het haar vergaan is in het leven, dat magere meisje met lange bruine haren ...
Nachten na elkaar ... slapeloze nachten ... Zelfs die kleine ovalen pilletjes helpen nu niet. Je voelt je loom, traag en gedrogeerd ... maar niet slaperig of moe... Die verdomde maan. Je droomt de vreemdste dingen. Die beelden verweven zich in je dagelijkse leven. Wat is droom, wat is werkelijkheid? En kunnen wij leven zonder te dromen. Of kunnen wij dromen zonder te leven?
Ik sluit mijn ogen, tegen beter weten, toch hopend op de sluimer die me dan naar hogere sferen zal brengen. Even geraak ik in een lichte sluimer. Verbannen gedachten worden beelden. Mijn geest dwaalt enkele straten verder ... waar een goede vriendin (dacht ik at the time) woont. We stonden voor haar klaar, zoveel we konden. Maar ze eiste een beetje meer. Meer dan wij aankunnen. Een mens probeert het diplomatisch op te lossen. Maar blijkbaar is dat niet mijn sterkste kant. Tot de emmer over loopt.
Een moeilijke periode zoals ieder koppel wel eens heeft. Een heel moeilijke periode waar we door moesten. Door de zure appel bijten of stoppen, dat was de keuze ....Een hartverscheurende keuze .... Net die dag komt een gode vriend aankloppen met het ontstellende nieuws: hij gaat scheiden. Dat viel in als een bom... Scheiden. Een vaste waarde in de hechte vriendenkring is niet meer. Hoe moet wij daar, als vrienden mee om gaan? Voor ons geen probleem. Wij zien beide partijen even graag. iedereen is welkom hier. Maar bij de meeste scheidingen horen de vrienden blijkbaar ook bij de inboedel. En die is verdeelt ... Een kleine aardverschuiving in vriendenland ....
In die moeilijke periode krijg ik een mailtje van mijn vermeende vriendin om, als ik even de tijd heb, kan langskomen om te stofzuigen .... Zeg nou zelf, stofzuigen. Alsof ik geen eigen leven heb. Ik doe alles wat ik kan voor mijn vrienden, maar er zijn grenzen. Als het op dat moment niet gaat, wacht dan eventjes tot er wel hulp in huis is. Of schakel je twee volwassen dochters in.
Ik pleit schuldig. Ik had anders kunnen reageren, maar hé ... ik ben ook maar een mens. Na een kort mailtje dat ik voor zo'n futiliteit op dit moment niet gestoord wil worden omdat ik ook mijn eigen problemen heb.... Het ligt aan mij. Ik heb mijn grenzen niet duidelijk genoeg gesteld. Dat doe ik nooit. En toch moet ik het leren, wil ik niet nog meer vrienden verliezen...
Ik was enkele dagen geleden tussen mijn oude schrijfsels aan 't rommelen (zie ook "brief aan mijn vader), toen ik uiteindelijk op dit stootte Het is nu een jaar geleden dat Quorton, onze oude Duiste herder stierf. Plots, totaal onverwacht ... En toch voelde ik geen verdriet. Ik voelde niets ... Hij was er niet meer, het was stil en leeg in de tuin. Ik bleef maar naar die lege plek voor de poort kijken waar hij jaren trouw de wacht had gehouden. Maar ik voelde niets ....
Tot enkele dagen geleden dus. Ik las het stuk en voor het eerst huilde ik. Hartverscheurend. De hele avond lang. Alle emoties kwamen los en eindelijk kan ik rouwen om onze jongen, die ik meer dan alle anderen, die ooit bij ons gezin gehoord hebben, mis. Ik heb gevloekt op hem, hem verwenst ... Vooral omdat hij Vinnie niet wilde accepteren, Nijntje ons tamme konijn heeft vermoord en al mijn eenden met huid en pluimen heeft verslonden. Maar dat is allemaal vergeven, want ik mis hem zo ...
Zijn zus Faith, is enkele maanden later gestorven.
Quorton
Ik herinner het me nog als was het de dag van gisteren.
Kennissen hadden een nestje Duitse herder pups
We gingen alleen maar een kijkje nemen, dat was alles.
We hadden zelfs geen geld op zak
Bij aankomst werden we direct getrakteerd op een videofilm over de vader van de pups
Deze jonge reu was maar eventjes in het land geweest en hij had hier 1 dekking gedaan.
Omdat hij zo n fel karakter had, werd hij onmiddellijk voor training naar het buitenland gestuurd.
Na de film bracht de man twee pups van zeven weken oud binnen, de twee reutjes van het nest.
De ene was klassiek rood met een zwart zadel, de ander was wolfsgrauw getekend.
Onstuimig kwamen ze binnen gerold.
Ik zag de ogen van mijn vriend opflakkeren.
Een tijdje hield hij de pups in de gaten.
Ik wist dat hij verkocht was.
Zonder een woord te zeggen zonderde hij zich, samen met de fokker van de honden, af in de keuken.
Enkele vrienden, die ons vergezeld hadden, keken hen na.
Ze vroegen me wat ze gingen doen.
Ik antwoordde laconiek dat ze de verkoop van de pup gingen regelen.
Verbaasd vroegen ze welke hij dan wel gekozen had, want hij had immers geen woord gesproken.
De grauwe, vertelde ik hun, en hij gaat Quorton heten
Zo kwam Quorton dus in ons leven.
We hadden helemaal niet gerekend op een nieuwe pup in huis, dus wij snel nog naar de dierenspeciaalzaak om ons het nodige aan te schaffen.
Manlief zat zo fier als een gieter met zijn pup op schoot in de auto.
Toen we thuis kwamen had de kleine pup zijn mouw helemaal nat gekwijld.
Op dat moment woonde er een witte herder teefje van negen maanden oud. bij ons
Faith heette ze, en zij was de baas in huis.
Dat ging ze haar kleine broer wel eens snel wijsmaken.
Met haar volle gewicht stortte ze zich op hem.
Dat was dat, ieder kende nu zijn plaats.
Quorton had de felheid van zijn vader geërfd, maar de gevoeligheid en het sociale karakter van zijn moeder.
Hij heeft ondermeer de muur van de badkamer een nieuwe structuur gegeven.
Ettelijke vuilzakken uitgeladen, de schoenenkast gesloopt ...
En hij was nog fier op zijn werk ook.
Ik was de wanhoop nabij.
Iedere dag vonden we wel iets dat in huis verbouwd was en Faith, die deed lekker mee.
We besloten dus dat ze s avonds in een kennel moesten.
Maar in het begin hadden we een deel van de tuin enkel met draad omheind.
Quorton was toen hoogstens enkele maanden oud.
Op een avond kwam ik thuis van het werk, het was winter dus het begon al aardig donker te worden.
Halfweg onze straat kwam ik hem tegen.
En blij dat hij was
Hij had gewoon een gat in de stevige geplastificeerde omheining gebeten en hij had ons daarna waarschijnlijk overal gezocht
Zijn baas wilde een hond met karakter, wel , hij werd op zijn wenken bediend.
Maar Quorton was ook heel rechtvaardig.
Wat voor hem verboden was, was voor iedereen verboden.
Zo kwam hij geregeld zijn zus verklikken.
Quorton kwam vastberaden naar me toe gelopen
Ik zweer het je, de eerste keer dacht ik dat ik in een aflevering van Lassie was beland.
Zogauw ik hem aankeek, draaide hij zijn hoofd in de richting van het misdrijf en keek me dan weer heel overtuigend aan.
Uiteindelijk volgde ik hem naar de plaats van de vermeende misdaad.
Meestal was Faith op dat moment de vuilbak aan het uitladen of ander kattekwaad aan het beramen
Quorton keek me dan met van die grote onschuldige ogen aan, alsof hij wou zeggen:
Dat mag niet
Ik zei dan
Nee jongen, dat mag niet.
Zogauw Faith berispt werd, keek hij haar heel triomfantelijk aan.
Faith was gek op jagen.
Als we tijdens een wandeling een maisveld passeerden wisten we dat we haar het eerste uur niet terug moesten verwachten.
Heel vervelend was dat.
Tot we onze trouwe en geduldige jongen op een dag voor de lol aanspoorden met de woorden;
Waar is ons zusje?
Als een pijl uit een boog schoot hij dan ook het maisveld in, om enkele minuten later terug te keren met Faith volgend in zijn kielzog .
We hebben hem die dingen nooit aangeleerd.
Met 1 vreemde gewoonte van hem zijn we ooit eens bij de dierenarts beland.
Af en toe kreeg hij, vooral s avonds als we tv zaten te kijken, van die rare toevallen.
Dan liep hij in slow motion voor ons langs.
Wij waren bang dat hij een rare ziekte had
Doodongerust togen we de volgende dag naar de dierenarts .
Zij onderzocht hem, maar kon niets vinden.
Aanstellerij.
Concludeerde ze.
Wij waren toch weer een beetje gerustgesteld, maar het bleef ons wel intrigeren.
Tot ik het toevallig begreep
Het was zijn manier om ons te vertellen dat hij dorst had.
Als we dan eventjes geen tijd hadden, bleef hij voor de tv in slow motion lopen en iedere keer trager en trager
Mijn vriend wilde dolgraag africhting met hem volgen.
Op een goede dag vertrokken we vol verwachtingnaar de Duitse herdersclub.
De pakwerker verzekerde hem de eerste keerdat het al een heel goed resultaat zou zijn als de hond naar hem zou kijken
De man begon Quorton wat op te hitsen en als een woeste leeuw stortte Quorton zich op de mouw.
Quorton werd onmiddellijk geschikt bevonden.
Maar manlief wilde meer.
Zijn hond moest op de man staan.
De meeste honden zijn gek op de mouw, maar als die er niet meer is, hebben ze geen belangstelling meer in hun belager.
Hij wilde dat Quorton het mannetje pakte.
Niet iedere hond is daarvoor geschikt.
Maar Quorton was nog te jong om daar op te trainen.
Tot dan moest hij als jonge hond alleen maar in de mouw bijten.
Maar nu moest hij die mouw ook naar zijn baas brengen.
Het was allemaal nog nieuw voor voor het baasje
Quorton was zijn eerste hond!
Hij stuurt zijn hond naar de pakwerker die hem woest staat uit te dagen.
Zonder enige aarzeling stort Quorton zich op zijn belager.
Hij pakt de mouw in een volle beet.
Manlief roept hem en Quorton brengt zijn buit trots naar zijn baas.
Maar onderweg bedenkt hij zich.
Hij zal beseft hebben dat het mannetje er niet in zat,
Hij spuwde de mouw uit, draaide zich om en stormde terug naar de pakwerker
Mijn vriend was te beduusd om te reageren
De pakwerker hield zijn stok voor zich om zijn vege lijf te beschermen en gilde met overslaande stem
Roep hem terug!!!
Mijn vriend had toch wel enkele tellen nodig om te beseffen wat er eigenlijk aan het gebeuren was.
Bij het eerste bevel keerde Quorton direct op zijn schreden terug en gehoorzaam liep hij naar zijn baas.
Mijn vriend kwam een beetje van zijn melk van het plein gestrompeld, gevolgd door een grijnzende pakwerker.
Quorton had net bewezen dat hij uit het goede hout gesneden was.
Afgelopen woensdag,
Quorton had net nog luidkeels van zijn oren staan maken tegen de hond van de buren.
Ik ging naar buiten om onze twee oude rakkers hun avondmaal te brengen.
Quorton komt naar me toe gewankeld en valt voor mijn voeten neer.
Zijn tong zag bleek en hing vol zand.
Hij ademde zwaar en de vliegen waren niet van hem af te slaan.
Ik wist het meteen: onze jongen was aan het sterven
Ik roep zijn baas erbij en bel de dierenarts.
Zij neemt hem nog mee naar haar praktijk en legt hem aan een infuus.
Mijn man en zijn beste vriend gaan mee.
Maar het mocht niet meer baten
Na enkele bange uren krijg ik het gevreesde bericht.
Quorton is niet meer .
Blijkbaar had hij een tumor in zijn buik die die avond plots gebarsten was.
Zijn hele buik zat vol bloed.
Ze hebben hem laten inslapen.
Maar tot de laatste minuut is hij blijven vechten.
Hij wilde zich niet geven en zijn hart was nog te sterk.
Mijn vriend heeft hem uiteindelijk de toestemming gegeven om te stoppen met werken.
Daarna is hij eindelijk ingeslapen.
Elf jaar en zeven maanden is hij geworden.
We troosten ons met de gedachte dat hij een gelukkig leven heeft gehad en ja, hij had zijn leeftijd.
Maar toch zullen we hem missen.
Het is hier nu zo stil
Quorton ligt begraven in onze tuin, zoals al onze dieren ooit begraven zullen worden.
Faith gaat regelmatig op zijn graf liggen
Hun hok wil ze niet meer in,
Er ontbreekt iemand
Maar ze komt er wel door.
Ze is sterk.
Ze is ook al twaalf jaar.
Misschien heeft ze nog enkele jaren.
Misschien nog enkele maanden.
Maar als het zover is, komt ze naast haar broer te liggen.
Mijn debuut als vijwilliger is nu toch al ruim een maand geleden. Mijn eerste dag hobbyclub in het ouderlingentehuis, verliep nogal stroef. De mensen waren een beetje onzeker, ik was een beetje onzeker. Het is niet omdat je creatief van aanleg bent, dat je daarom andere mensen dingen kan aanleren. Oudere mensen dan nog. Mensen die op het einde van hun leven vertoeven. Het einde van hun kunnen en weten. Mensen die stilletjes aan hun geheugen en hun gaven verliezen Hun greep op de wereld.
Maar ondertussen zijn ze vertrouwd met mijn soms verwarde verschijning. Tonen ze enthousiasme voor de ideetjes die mijn twee helpers en ik aanbrengen. Er wordt gelachen en soms zelfs gegrapt! Mensen helpen elkaar verder en iedere vorm van spot of kwaadsprekerij (ook door de helpers) worden zo snel mogelijk in de kiem gesmoord. Het zijn grote, kleine kinderen.
Zo is er R, die een beetje verward is. Het werkje dat we nu doen, is een beetje te moeilijk voor haar. Naaien op plaat en later worden die aan elkaar gezet en vormen zo een kandelaartje. Niet mijn idee eigenlijk, maar van mijn enthousiaste partner in crime. Kruisjessteek: veel te moeilijk. Halve kruisjesteek dan maar. Voor R, die na drie steekjes niet meer weet waar ze gebleven is, is dit een onmogelijke opgave. Vrijwilliger twee gaat naast haar zitten en spoort haar nogal luidkeels aan en laat heel goed merken hoe dom en onhandig R wel is. Je ziet het arme mens in elkaar krimpen. Je merkt nu nog dat zij vroeger een pronte, fiere vrouw was. Vorige week ontfermde ik me eventjes over haar. We besloten om een gemakkelijke steek te nemen: de stiksteek ... altijd rechtdoor. Dat ging al een beetje beter. Maar ze is zo onzeker en bang om iets verkeerd te doen. Vandaag liet ik haar gewoon rechtdoor naaien. Gewoon op en neer. En dat ging goed! Perfect zelfs! Alleen de volgende toer als ze de tussenliggende steken moet naaien, dan loopt ze opnieuw verloren. Ze werd een beetje zenuwachtig. Sommigen hadden hun werkje al klaar, zij was nog niet eens halfweg. Geen probleem, zij naait de eerste rij rechtdoor en ik keer terug voor de tussenliggende steken. Zij blij en het werkje geraakt klaar.
Dan is daar E. Onzeker, gevoelig en ze heeft veel aandacht nodig. Ze werkt niet graag, ze is even koppig als een tweejarige peuter en af en toe loopt ze gewoon weg! Zij schoot goed op met haar werkje. Af en toe een beetje verder helpen op de moeilijke momenten en een bewonderend woordje ... het deed wonderen. Ze liep niet meer weg, toch niet zonder een goed excuus. Maar vandaag had mijn trouwe helper een beetje weinig geduld. E had een beetje geknoeit ... aan de achterkant. Een paar losse draadjes, een lusje waar het niet hoort. Luid ging haar helper tekeer. "Dat trekt op niks! Daar krijg ik niks meer van gemaakt! Begin maar opnieuw!" Waarop ze het werkje, waar de ander al drie weken op had gezwoegd en waar ze zo trots op was, opzij gooide. Ik berispte de helper en keek het werkje na. Zo erg was het helemaal niet. Na tien minuten kunst en vliegwerk zag het er heel netjes uit. Trouwens, er mogen fouten inzitten! Niets is saaier dan een perfect werkje, zonder ziel... Ik zorgde ervoor dat mijn speciale pupil, R, verder kon en ging naar E met haar herstelde handwerkje. Stilletjes was ze opnieuw begonnen. Ik liet haar het herstelde stuk zien en moedigde haar aan om hiermee verder te doen. Ze was zo in de war. Wat moest ze nu doen? Nu had ze twee werkjes! En alletwee afmaken! Ze wilde ook wel eens iets anders doen, vooral omdat we beloofd hadden dat we bloempotjes en hoeden gingen versieren. Ik legde het nieuw opgestarte werk uit het zicht. Ze begon te beven, de tranen stonden in haar ogen. "Wat moet ik nu doen?" Vroeg ze met bevende stem. Ze was helemaal de kluts kwijt. Ze kon plots niet meer zelfstandig werken. Geduldig legde ik het opnieuw uit. Waar de naald in moest, welke steek, wat de bedoeling was ... kortom, alles wat ze tot dan toe feilloos wist. Ze was zo onzeker. Bang voor ieder los eindje, angstig om weer ergens een los lusje te maken .... Ik verzekerde haar dat het allemaal geen kwaad kon. Uiteindelijk gaf ze toe dat ze wilde stoppen met de hobbyclub. Ik zei haar dat ik dat wist, maar dat ze dat niet mocht doen Eén van de helpers had haar kleinkinderen meegebracht. De oudste, een jongetje van een jaar of acht, was een hartje aan't maken voor mama. In kruisjessteek notabene! Hij zat naast E en hij had alles gehoord. Kinderen hebben hun oren niet in hun zakken steken. Hij verzekerde haar dat ze zo goed kon naaien en dat het zo mooi was wat ze gemaakt had ... E fleurde op. Verwoed ging ze aan het werk. Ze stopte niet eens meer! Ze begon er zin in te krijgen. Maar het was vier uur, de tijd zat erop. De mensen waren moe en wij ook. Want het is slopend, zo'n twee uur hobbyen. Maar je haalt er zoveel voldoening uit! Mijn hele leven heb ik gedacht dat ik associaal was. Geen geduld en heel moeilijk in de omgang. Nu kom ik er achter dat dit blijkbaar de eigenschappen zijn die ik in grote mate bezit. Aangeleerd of niet, ze zijn er. En ik voel me er heel goed bij. Ik kijk er iedere week naar uit en dag en nacht ben ik bezig om nieuwe ideetje te verzamelen. En zo'n dag als vandaag geeft me alleen maar meer zekerheid dat ik eindelijk mijn ding heb gevonden.
O ja, de twee kleinkinderen van de vrijwilligster? Die willen volgende week ook terug komen ...
Mijn hele leven probeer ik aan Zijn eisen te voldoen Mijn hele leven bestond alleen maar uit hoop hoop dat Hij mij zou aanvaarden zoals ik ben Maar vol spijt heeft Hij moeten constateren dat ik niet ben zoals Hij mij had bedoel
Ik ben niet kneedbaar zoals klei ik pas niet in een mal Zijn mal
ik was een onbeschreven blad
maar Zijn giftige inkt werd niet door mij geabsorbeerd
Ik schreef mijn eigen verhaal welliswaar onder Zijn geestdodende invloed
Een dramatisch verhaal
maar dit hoofdstuk loopt ten einde Ik ben het beu te wachten te wachten op de verlossing
Ik neem het heft in handen en ruk de kettingen los bloedend diepe wonden in mijn ziel de gele etter belet me om te genezen maar Ik ben verlost verlost van de eeuwige boetedoening Mijn ziel hoeft niet gekruisigd te worden voor het welbehagen van mijn vader
Lees deze klaagzang verspreid het woord jouw holle woorden zullen verdwijnen in het niets
Dit was de laatste brief aan mijn vader vanaf dit moment kies ik voor mezelf voor het geluk voor Mijn welbehagen
Voor al degene die het de vorige keer gemist hebben
Bullies
Leven aan de zijlijn. Observeren en leren. Dat is mijn voornaamste bezigheid. En zoals ik gisteren al zei: het is niet altijd even mooi ....
Anders zijnde wordt je niet overal gerespecteerd. Je hoort er niet bij, bent een outcast, verbannen uit de samenleving. Bij de primitieven gebeurt dit heel duidelijk. Je wordt uit de gemeenschap weggejaagd, je bestaat niet meer voor de familie. Er wordt gerouwd om je, net alsof je dood bent. Het is hard, maar je weet tenminste waar je staat. In de "beschaafde" gemeenschap is men subtieler ...
Meestal val je bij één persoon op. Meestal is dat een angstige en onzekere persoon. Iemand die bang is om zelf "opnieuw" het slachtoffer te worden en daardoor op voorhand een ander slachtoffer uitkiest. Als een roofdier zitten ze op de loer tot ze een volgende prooi zien. Zogenaamd ongemerkt en via omwegen benaderen ze het nietsvermoedend doel, tot hij een fout begaat. Meestal een triviaal iets, onbelangrijk in de ogen van de gemeenschap. Maar deze gewiekste eenling is in staat om dit klein en onbenullig voorvalletje op te blazen tot iets groots. Plotseling lijkt het of die persoon de duivel in persoon is. Dat hij de grootste misdaad aller tijden heeft begaan.
Er wordt geroddeld, gestookt en plannen gesmeed. Hij moet verdwijnen. Als een lafaard stuurt de belager zijn handlangers op hem af. In groep verandert de mens in een bloeddorstig roofdier. Het is niet meer belangrijk om wie het gaat of wat de misdaad was. Het beest is opgejut en woedend. Het beest wil bloed zien. Hun prooi is in het nauw gedreven. Vluchten of sterven ...
Vele malen ben ik het slachtoffer geweest van dit vreemde ritueel. Iedere keer denk: "Op deze leeftijd is men te oud voor zulke spelletjes". Maar niets is minder waar. Overal wordt er gepest. Overal bestaan er bullies. Zijn deze mensen alleen maar bang of is er iets loos met hun inlevingsvermogen? Men beweert dat wij (autisten) niet kunnen meevoelen met anderen. Ik zal je een geheimpje verklappen. Ik ken er velen. Je trekt elkaar aan, je herkent elkaar. En ik heb er nog niet eentje ontmoet zonder meededogen. Ik heb er nog niet eentje ontmoet die het in zijn "gestoorde" hoofd zou halen om er één bepaalde persoon uit te kiezen; als offer om zijn eigen angsten te bedwingen. Wij zijn geen groepsmensen, wij laten onze gevoelens niet zo duidelijk zien. We hebben het al druk genoeg om ze te ontcijferen en er mee leren om te gaan. Wij hebben de nood niet om anderen te koeioneren.
Als kind voelde ik me te volwassen om me met zulke onbenulligheden bezig te houden. Als volwassene begrijp ik dat mensen mentaal nooit zullen opgroeien terwijl wij mentaal volwassen worden geboren. Zelfs hier op seniorennet, is men niet veilig voor zulke kinderachtige praktijken. Ik hoop dat mijn lezers zich volwassener zullen gedragen en zich hier overheen kunnen zetten. Voor anderen die zich herkennen in mijn beschrijving en zich eraan storen: Bullies zijn hier niet welkom ....
Aangezien ik vannacht een nieuwe weg ingeslagen ben en tegenwoordig zonder blikken of blozen mijn gedacht ga zeggen: Dit moet me effe van het zwaar beladen hart ...
Een tijdje geleden, ik weet niet meer hoe lang, brak hier een blog - oorlogje uit. Dit geschil begon bij een bord soep. Alle onzinnige oorlogen beginnen bij een onbelangrijk voorval, maar de echte oorzaak ligt natuurlijk veel dieper. Meestal is het een geval van territoriumdrift. Iedere trouwe lezer van mijn schrijfsels zal wel weten waar ik het over heb: juist Marfre contra Huismusje. En de buit bleek een nietsvermoedende Titipoes te zijn. Ik kwam het pas te weten toen deze twee hun geschil in mijn gastenboek begonnen uit te vechten.
Daar ik, als vrouw zijnde, nogal nieuwsgierig van aard ben, ging ik op onderzoek uit. Groot was mijn verbazing toen ik een echte scheldtirade aan Marfres adres vond. Serieus uit zijn context gerukt als je het mij vraagt. Uiteraard vroeg niemand naar mijn bescheiden mening, maar toch gaf ik hem ... cadeau. Niet zonder gevolgen uiteraard. Naar aanleiding van deze kleine wereldoorlog, schreef ik een gepeperd stukje: "Bulies" genaamd en ik experimenteerde voor de eerste keer met buttons. En het lukte me nog ook! In mijn enthousiasme van dit klein persoonlijk succes verspreidde ik, nietsvermoedend, deze button op al mijn favoriete blogs.
Groot was mijn verbazing toen ik de volgende dag een echte dreigmail ontving van een voor mij onbekende persoon. Een zekere Dr Milo. Ik kende deze man (ik ga ervan uit dat het een man is) van haar noch pluimen, maar hij sleurde er mijn aandoening zijnde CVS bij. Ik steek het niet onder stoelen of banken dat ik ziek ben, maar deze beledigingen kunnen echt niet door de beugel! Het kwam er op neer dat ik niet goed snik ben en dat ik daarom aan CVS leid. Ik ben volgens deze "deskundige" gestoord en beeld me deze ziekte in.... Wel, dat zal zijn beste vriendin Huismusje graag horen, daar zij rond diezelfde tijd deze diagnose gekregen had.
Enfin, daar discussiëer ik niet over. Eigenlijk heeft hij wel een beetje gelijk, ik ben echt niet goed snik ... krankzinnig gewoon en ik sta ook niet in voor de gevolgen. Wat mij misschien wel een beetje gevaarlijk maakt. Waar ik het wel over wil hebben: Beste Afrodril: die button was niet persoonlijk of kwaad bedoeld, maar door de reactie van je goede vriend Milo ging ik ervan uit dat u zich er wel in herkent ...
Maar ik heb op dat moment mijn gezond verstand laten werken, werkelijk een heel zeldzaam moment, en ik heb me uit deze veldslag teruggetrokken. Ondertussen was Tittipoes ook op de hoogte van het duel dat er ter hare ere werd gevoerd en zij koos ... Marfres kant. Die twee begonnen een soort Haat - Liefde verhouding. Enerzijds hadden ze enorm veel bewondering voor elkaar, anderzijds konden ze elkaar niet luchten, wat soms voor heel amusant vuurwerk kon zorgen.
Maar het kwaad was geschied ... De roddelmachine was in gang gestoken en nu is er een slachtoffer gevallen. Ik kies voor niemand partij! Marfre heeft zelf een beetje voor deze controverse gezorgd en als je je brand, moet je maar op de blaren zitten!! Maar zover had het tussen volwassen mensen niet moeten komen. Hopelijk is bij deze de "soepoorlog" voorbij en kunnen we weer vreedzaam verder bloggen.
Deze week geraak ik niet verder dan de zetel. Van daaruit bestuur ik mijn hele leven. En dan nog. Zoveel te doen, maarrrr, 't zal moeten wachten. Zelfs mijn werk heb ik opgezegd voor deze week: platte rust voor deze dame. Deze dame is weeral niet goed tussen haar oren!!! Werk aan de winkel!!! Alhoewel, groot onderhoudswerk maakt niet veel meer uit. Nee! Slopen die handel en opnieuw opbouwen is de enige zinnige oplossing...
Bij de oorspronkijklijk assemblage hadden ze aleen maar reserve stukken en afgedankte stukken van de duurdere modellen voorraadig. Die vervangstukken zijn nu niet meer te verkrijgen. Het zal dus een fantasierijke doe het zelver worden. De Roger liefst niet (RTV), dieje kerel gebruikt alleen materiaal van de Gamma en Brico en hij heeft totaal geen fantasie. Nee, zo'n droogstoppel wil ik niet worden. Als ik het voor het kiezen heb, nog een beetje gekker asjeblief... Wat minder scrupules en een grotere mond zodat ik al die betweters,profiteurs, bekrompen lompe zielen af en toe eens aan de kant kan blazen, zonder me daarna drie weken lang schuldig over te voelen..
Deze dame haar kronkeltjes leggen dezer dagen vreemde verbindingen. Ik ben er de hele dag niet goed van. Maar deze visioenen brengen een boodschap met zich mee; ik moet ze alleen nog maar leren te ontsluieren. Maar het geheim zal zich al heel snel laten ontcijferen. En ik denk dat sommigen er niet direkt hun voordeel uit kunnen halen, terwijl anderen opgelucht zullen ademhalen.
Vandaag was het zover. Enrique kreeg zijn herhalingsspuitje. Maar dat niet alleen! Aangezien we geen auto meer hebben, moesten we deze reis op de brommer ondernemen. Met een lekker, zacht deken in zijn reisbox kon dat eigenlijk geen enkel probleem geven, dacht ik. Vol goede moed probeerde ik hem op de bagagedrager te binden. Zo heb ik twee jaar geleden immers ook onze kippen mee naar huis gebracht. Op de fiets welliswaar, maar het principe blijft hetzelfde. Dacht ik. Waar ik geen rekening me gehouden had : de snelbinder was te kort. Hoe ik ook sleurde of trok, ik kreeg het rotding er niet rond. Wat nu?
Ik ben nu eenmaal niet het type om direkt op te geven. Als ik me iets voorgenomen heb gebeurt dat ook en ik had me voorgenomen om koste wat kost vandaag naar de dierenarts te rijden met onze jongen. Dus ik liet mijn hersenpan overuren maken. Ik zal het straks wel weer mogen uitzweten ...
Plots een ingeving. Wij hebben spanriemen, om alles op hun plaats te houden op onze remork! Dat kan ook op een brommer! Mmmm, maar die liggen in onze auto en mijn ventje was met de sleutels weg. Dus ook met de autosleutels... De reservesleutel! Toevallig wist ik die liggen. Ik haal de hele auto overhoop en vind uiteindelijk het gezochte item. Nu dat bakje nog veilig op dat brommertje riemen. Sneller gezegd dan gedaan. Allerlei pogingen heb ik ondernomen, maar hat bakje bleef onstabiel. Maar de aanhouder wint. Na een kwartiertje puzzelen zat het muurvast. Ik was tevreden ... we konden vertrekken.
Enrique was zich van geen kwaad bewust. Hij vind alles fijn, alles is een nieuw avontuur. Rustig vertrok ik en aan het eerste kruispunt stape ik even af om te kijken of alles okee was. Hij lag een beetje beduusd in het verste hoekje, maar voor de rest was alles in orde. We zetten onze weg verder. Na zo'n vijf minuten arriveerden we op onze bestemming. Maar ramp o ramp ... er hing een briefje aan de deur. Nooit een goed teken.
"Wegens onvoorziene omstandigheden zijn wij morgen, dinsdag 24 juli, pas open."
Ik kan best begrijpen dat je een keer ziek bent en moet sluiten. Er kan altijd en familiale gebeurtenis zijn dat je moet sluiten. Maar als het om de haverklap gebeurt en als ze open is, krijg je meestal met een stagaire of vervanging te maken! Als zelfstandige kan je je dat niet permiteren. Hoe goed je ook bent. Mensen rekenen op je. Nu was voor mij de maat vol. Maar om helemaal naar de dierenkliniek te rijden met Enrique vanachter op mijn brommertje ...
Maar Balen telt nog meer dierenartsen. In de andere richting, aan het einde van onze straat was nog een praktijk. Daar was ik nog nooit geweest, ik ben meestal trouw aan één dierenarts. Ik had de man wel eens ontmoet en hij viel wel mee, vond ik toen. Eigenlijk is die dierenartsenpraktijk nog dichter bij huis. Dus, wij gingen opnieuw op weg. Ik keek eerst nog even naar Enrique en vroeg hem bezorgd of het nog ging. Onbevangen keek hij me aan en bemoedigend fluisterde hij: "Mauuw ..." Onze held.
Nog eens vijf minuten later waren we op onze nieuwe bestemming. We gingen het gebouw binnen. Enrique was toch een beetje onrustig, wat ik wel heel begrijpelijk vond. Voor ons was een man met een poedeltje aan de beurt, die man had blijkbaar schapen waarvan er deze week plotseling waren gestorven. Na mij kwam een meisje met een klein keffertje. Hij liet zijn ongenoegen duidelijk blijken.
Wij waren aan de beurt. Een grote, struise man helemaal in het zwart gekleed vroeg me om mee te komen. Hoewel het gebouw pas vernieuwd is, was de praktijk duidelijk al aan enige slijtage onderhevig. Deze praktijk is van vader op zoon overgegaan en ondertussen is deze uitgebreid tot een groepspraktijk. Het was een typische werkruimte voor een veterinair. Een beetje wanordelijk maar praktisch op een chaotisch manier. Geen blinkend aluminium tafelblad waar de dieren op uitschuiven. Geen klinische ruimte. Geen panische angst om de tafel kiemvrij proper te houden. Nee, hij veegde met zijn hand snel de haartjes van de vorige klant van het tafelblad. Hij moest eens weten dat hij met dit nonchalant gebaar onmiddellijk mijn vertrouwen gewonnen had. Met een zachte stem vroeg hij naar de reden van mijn bezoek. Terwijl ik Enriques boekje in mijn jas zocht, had hij onze jongen al uit zijn bakje gehaald. Met zachte hand en een engelengeduld onderzocht hij het poesje. Enrique ontving zijn spuitje zonder een kik te geven. Hij werd gratis ontwormd, wat onze jongen heel lekker vind. De eerste kat die ik ken die dat spul lekker vind. Hij denkt dat het zijn flesje is.
Kortom, een lieve man. Een echte dierendokter, zoals je je hem voorsteld. Zelfs het afrekenen viel mee. Maar liefst 20 minder! Ik denk dat deze praktijk een heel goede klant rijker is geworden...
De terugreis verliep heel vlot. Enrique kende het slagen van de zweep en vrolijk keek hij rond. Als een echte doorwinterde biker kwam hij bij thuiskomst uit zijn bakje. Nu slaapt hij, doodop van al die belevenissen. Ik ben zo fier op hem!
Ziehier: Arthur. Arthur is een driejarig kastanjeboompje. Drie jaar geleden was hij nog een kastanje, een foetus dus. Op een mooie nazomerse dag besloten we om onze oprit op te hogen. Verschillende ladingen grond werden er gebracht. Gemakshalve had men toen de kastanjeboom ook maar uitgegraven en bij in de laadbak gesmeten. En zo is het gehavende lijk van Arthurs moeder bij ons terecht gekomen.
Maar zij was zwanger van talloze vruchten, die al snel vrolijk opschoten in het midden van onze oprit. Dat had natuurlijk geen enkele zin, zo'n kastanjebos midden op je oprit. Enkele kastanjebaby's heb ik liefdevol verplant en de anderen zijn spijtig genoeg gesneuveld. Onder de uitverkorenen hoorde Arthur. En hij bleek de sterkste, daar hij als enige deze apocalyps heeft overleefd.
Maar Arthur hoort een beetje bij dezelfde categorie als Enrique: een beetje traag van begrip. Hij weigert om de hoogte in te groeien. Hij groeit ... in de breedte. Ik wijd het aan een gebrek van voorbeeld. De enige voorbeelden die hij heeft zijn de dove netels die als bodembedekker rondom hem staan. En hij "bodembedekt" vrolijk mee. Hij kan na drie jaar zelfs nog niet eens over zijn buren heen kijken. Anders zou hij enkele meters verder een pracht van een treurwilg zien staan. Dat is pas een voorbeeld ...
Volgens manlief is hij een Bonsaï. Een dwergje dus. Maar ik heb er het volste vertrouwen in. Vroeg of laat zal hij, net als Enrique trouwens, tot een grote en fiere boom van een kerel uitgroeien ...
Ondanks de onrustige dromen vannacht, voelde ik me onverwacht fit. Loom stond ik op, ventje sliep nog. Mmmmm, feestdag vandaag. Zondagse zaterdag. Twee zondagen achter elkaar ... verwarrend. Wat doe je op een extra zondagochtend? Zoals gewoonlijk mijn vaste ochtendrituelen: Ik geef de katten te eten en maak mij een chocomelk, waarna ik mij in de zetel nestel. Op het voetbankje ligt mijn schetsboek. Ik ben al enkele dagen met een tattoo ontwerp bezig. Ik neem het vast en begin te gommen en te creëeren. Het ontwerp begint vorm te krijgen. Nog niet helemaal wat ik wil, hier en daar moet er nog een beetje evenwicht in gebracht worden, maar mijn doel nadert.
Ventje staat op. Hij begint aan zijn ochtend ritueel. Hij maakt zwijgend koffie en zet zich in zijn "ontbijtzetel" met enkele boterhammen, zijn koffie en de Humo. Phoebe kruipt op zijn schoot. Haar manier om haar ontbijt op te eisen. Maar ik zeg hem om nog te wachten, want ik heb me voorgenomen om dadelijk een wandelingetje te maken met haar. Maar eerst wil ik nog even verder werken aan mijn ontwerp.
Hij staat op en verdwijnt in de badkamer. Een kwartiertje later is hij terug met de stofzuiger. Ik zucht ... Zaterdagochtend, poetsdag ... Ik beken, ik ben een rotslechte huisvrouw. Ik haat huishoudelijke klusjes, ik ben er dan ook niet goed in. En vandaan heb ik er echt geen zin ik. Het is zondag en uit principe doe ik op zondag niets ... Ik was me en trek gemakkelijke kleren aan. Doe gemakkelijke stapschoenen aan en zeg mijn hardwerkende wederhelft dat ik Vinnie thuislaat. Hij vraagt me verontwaardigd waarom. Ik antwoord omdat ik daar zin in heb. Waarom moet je een reden hebben?
We vertrekken, ons meisje en ik. Ze is blij, opgewonden. Ze doet haar kakje en we trekken verder. Op de vaste verblijfplaatsen van soortgenoten kijkt ze rijkhalsend uit. Een confrontatie gaat ze nooit uit de weg. Wat zou ze toch graag met al die vriendjes spelen. Maar ik denk niet dat die vriendjes opgetogen zullen zijn met haar. Om ongelukken te vermijden sleur ik haar aan de riem verder. Zij begrijpt niet dat anderen haar kwaad kunnen doen, omdat zij geen kwaad botje in haar lijf heeft. Ook al behoort ze in theorie bij de gevaarlijke rassen. We besluiten om een andere, onbekende weg in te slaan. Zelfs na tien jaar rondtrekken in deze prachtige en groene omgeving, blijf ik ongeschonden plekjes vinden. We trekken door bossen, de zang van een meesje volgend. Een buizerd schrikt op en we zien hem verdwijnen tussen de dichte bomen. Een beetje verder horen we hem ons beledigende woorden naschreeuwen.We komen terecht in weilanden, die we onverschrokken oversteken. In de verte zie ik hooibalen. Waar hooibalen liggen, daar moet een pad zijn. Hoe kan de traktor hier anders geraken? Na een speurtocht langs de kant van het gemaaide grasland vinden we in de dichtbegroeide berm een bruggetje, dat naar een wandelpad leidt. Uiteindelijk komen we terecht op bekend terrein.
Twee uur na ons vertrek zijn we eindelijk thuis. Doodop, maar gelukkig. Dit was een meer dan geslaagde extra zondagochtend.
CVS zit tussen de oren. Dat is de dagdagelijkse conclusie van de leek. De zelfgekroonde deskundige. Meestal halen zij hun wijsheid uit artikels die op het internet zijn gepubliceerd, meestal met een verwijzing naar de één of andere professor, zonder deze mening in zijn context te zien. Een mooi staaltje van een verwaarloosd intelect.
Daar ik op dit gebied een groot ervarigsdeskunsige ben, omdat ikzelf, mijn moeder en mijn man aan deze aandoening lijden, zal ik trachten om een begrijpelijke en verantwoorde verklaring te geven ...
Eerst en vooral zal ik u het schokkende bericht bevestigen: CVS zit wel degelijk tussen de oren! Maar het is geen ingebeelde ziekte!! Integendeel. De oorzaak van dit syndroom (het wordt een syndroom genoemd en geen ziekte) ligt namelijk in de hersenen. Daar men tot nu toe weinig tot niets weet over ons belangrijkste lichaamsorgaan, heeft men ons eeuwenlang in het verdomhoekje geduwd. Jawel, eeuwenlang want CVS bestond immers al in de tijden van de oude Romeinen. Het heeft allerhande namen gekregen, tot vrouwelijk hysterie toe in de 19e eeuw, maar het bestond. Gedurende de tweede helft van de 20e eeuw werd het ook wel het "Golfoorlog syndroom" genoemd. Velen soldaten kwamen met dezelfde symptomen terug van het slagveld.
Wat is CVS dan wel? Het Chronisch Vermoeidheidssyndroom vindt zijn oorzaak in volledige mentaleuitputting, meestal na een diepgeworteld trauma. Fibromyalgie (het zusje van CVS) kan gepaard gaan met CVS en wordt bij de deskundigen gemakshalve ook bij de symptomen van CVS gerekend. CVS is een invaliderende aandoening. Men kan ervan in een rolstoel belanden of erger nog, permanent bedlegerig....
De menselijke geest kan men vergelijken met een elastiek. Je kan deze bealsten (uitrekken) maar iedere keer springt hij in zijn oorspronkelijke vorm terug. Maar blijf hem teveel belasten en uitrekken, uiteindelijk is de rek eruit: "Uitgeloterd" zoals men in de volksmond zegt. Versleten, kapot. En nooit krijg je die nog terug in zijn oorspronkelijke vorm. Dit is wat er gebeurd met de menselijke geest. Ons mentale gestel kan maar een aantal klappen verduren, net zoals ons lichaam trouwens. Als die klappen constant en zonder kans op herstel, blijven komen, gaat de rek eruit. Het is op, de geest is gebroken, kapot ... Er is geen kans op herstel. Nooit meer. Men kan het wel een plaats in zijn leven geven om zo met zijn beperkingen te leren leven. Dat wil zeggen: afscheid nemen van de dingen die je als jonge mens nog zo graag had wilen doen. Je bent invalide ...
Maar een mens wil verder. Moet verder! De maatschappij tollereert geen "aanstellers". De maatschappij ziet immers niet dat je ziek bent. Als je naar buiten komt, voel je je goed genoeg om aan deze activiteiten mee te doen. Maar men ziet niet hoe je een week op voorhand het bed hebt gehouden om een paar uurtjes te kunnen gaan winkelen. Zij zien alleen die vrolijke en op het zicht energieke persoon. Zij zien ook niet hoe je totaal uitgeput thuis komt en direkt in bed moet kruipen. Zij voelen de pijn in je hele lichaam niet, de zwaarte van je ledematen die het onmogelijk voor je maken om nog maar naar het toilet te gaan.
Deze maatschappij vraagt dus het onmogelijke: volledige inzet. Het is alsof je een blinde wil dwingen te lezen, een lamme wil dwingen de marathon te lopen... Die energie moet ergens vandaan komen. Dus je put uit je reserve. De CVS - patient heeft een te kort aan cortisol (natuurlijke cortizone die door de hersenen worden aangemaakt), is nog niet zolang geleden ontdekt. Maar het toedienen van kunstmatige cortizone heeft geen enkel effect. Men heeft een tijdje testen gedaan met rilatine (geeft men aan kinderen met ADHD) met een verbazingwekkend effect. Het wondermiddel, werd zelfs al in sceptische kringen geroepen. Maar de gunstige resultaten waren spijtig genoeg maar tijdelijk. Na de periode van euforie kwam de weerslag, dubbel en dik. Mijn persoonlijke ervaring is dat extreem hoge dosissen magnesium wel willen werken om de pijn en de extreme vermoeidheid tegen te gaan.
Het lichaam wordt uitgezogen. De gevraagde energie moet ergens vandaan komen, dus alle bronnen worden aangesproken. Iedere bron waar een beetje energie uitgehaald kan worden, wordt uitgeput. Meestal zijn deze bronnen hormonaal en worden aangemaakt in de hersenen. Als ik een hevige adrenaline stoot krijg door me kwaad te maken of op te winden, ondervindt ik dat ik dingen kan die normaal onmogelijk zijn (vb. enkele kilometers fietsen op zoek naar mijn verloren hond ...). Maar nadien krijg ik die weerslag dubbel en dik terug. Mijn mening is, zolang de wetenschap de geheimen van onze hersenen nog niet ontsluierd hebben, zal er geen kans op genezing zijn.
Acht uur in de ochtend. Enrique krijgt zijn ontbijt op het aanrecht... waar zijn twee grote zussen eten. Hoog en droog, ver verwijdert van gulzige hondenmonden. Tot nu toe stonden zijn eetbakjes veilig onder het salontafeltje. Maar nu hij een grote jongen wordt, kan hij makkelijk bij de anderen eten.
Enrique is als enige thuis. Hij krijgt zijn ochtendportie vleesje in zijn bakje en gulzig begint hij te eten. Ondertussen is Liesl thuisgekomen van de nachtwacht. Zonder enige aarzeling springt ze naast hem en begint haar brokken op te eten. Liesl is niet zo'n liefhebber van het zachte, sappige vlees. Zij houdt meer van het taaie en harde voedsel. Iets waar je werk aan hebt zoals een harde brok of een taaie, rauwe muis .... Enrique stopt met eten. Eerbiedig kijkt hij naar zijn grote zus. Maar zij gunt hem geen blik. Maar ze verjaagd hem ook niet! Dat is op zich al een grote overwinning. Tots blijft hij naast haar zitten. Zijn stoere zus. Hij heft zijn hoofdje hoog in de lucht en glunderend kijkt hij ons aan. "Zie eens! Ik hoor erbij! Vanaf nu ben ik een flinke kater!" Lijkt hij te zeggen. Hij kijkt voorzichtig opzij naar Liesl. Zij trekt zich er niets van aan en eet verder. Zachtjes tikt hij met zijn pootje tegen haar schouder, om de aanacht te trekken. Zij moet toch inzien waar zijn plaats voortaan is! Liesl kijkt even opzij, duwt haar neusje zachtjes tegen de zijne en eet daarna ongestoord verder. Nu is Enrique helemaal van zijn melk. Dit is meer dan alleen maar tolereren. Dit is het begin van vriendschap! Enrique kan zijn geluk niet op. Hij vergeet te eten. Hij zit daar maar voldaan en apetrots op zichzelf. ...
Maar deze roes duurt niet lang. Tot Lotje thuis komt. Zij springt op het aanrecht, jaagt hem dreigend en blazend weg en eet daarna al het lekkere vlees op. Liesl gaat ondertussen een slaapplekje zoeken. Maar Enriques dag kan niet meer stuk.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
oals jullie al wel opgemerkt hebben, heb ik mijn blogje opnieuw ingericht. Een nieuw behang, andere meubeltjes en nieuwe lijstjes aan de muur. Zelfs de brievenbus heeft een nieuw kleurtje gekregen. En daar wringt het schoentje nu net. Om een berichtje achter te laten krijg ik in de tekstzone om je gegevens in te tikken, de tekstkleur niet aangepast. Nu is hij even zwart als mijn behang. Wie oh wie kan mij hierbij helpen? 
l vanaf mijn vroege kinderjaren was ik een verwoed lezer. Ik was er ook heel snel mee weg. Splintervaardigheden, noemt men dat. Meestal vind men deze vaardigheden vooral op het wiskundige gebied. Wie heeft er al niet van die autist gehoord die razendsnel een aartsmoeilijke formule kan ontcijferen. Maar er zijn uitzonderingen op de regel.
et kappen van een enkele boom, verandert voor altijd de levens van ontelbare wezens ...
reng ook eens een bezoekje aan mijn nieuwe website
ij uitgeput ... (buiten beeld)
Nachten na elkaar ... slapeloze nachten ... Zelfs die kleine ovalen pilletjes helpen nu niet. Je voelt je loom, traag en gedrogeerd ... maar niet slaperig of moe... Die verdomde maan. Je droomt de vreemdste dingen. Die beelden verweven zich in je dagelijkse leven. Wat is droom, wat is werkelijkheid? En kunnen wij leven zonder te dromen. Of kunnen wij dromen zonder te leven?
Aangezien ik vannacht een nieuwe weg ingeslagen ben en tegenwoordig zonder blikken of blozen mijn gedacht ga zeggen: Dit moet me effe van het zwaar beladen hart ...
Deze week geraak ik niet verder dan de zetel. Van daaruit bestuur ik mijn hele leven. En dan nog. Zoveel te doen, maarrrr, 't zal moeten wachten. Zelfs mijn werk heb ik opgezegd voor deze week: platte rust voor deze dame. Deze dame is weeral niet goed tussen haar oren!!! Werk aan de winkel!!! Alhoewel, groot onderhoudswerk maakt niet veel meer uit. Nee! Slopen die handel en opnieuw opbouwen is de enige zinnige oplossing... 
Vandaag was het zover. Enrique kreeg zijn herhalingsspuitje. Maar dat niet alleen! Aangezien we geen auto meer hebben, moesten we deze reis op de brommer ondernemen. Met een lekker, zacht deken in zijn reisbox kon dat eigenlijk geen enkel probleem geven, dacht ik. Vol goede moed probeerde ik hem op de bagagedrager te binden. Zo heb ik twee jaar geleden immers ook onze kippen mee naar huis gebracht. Op de fiets welliswaar, maar het principe blijft hetzelfde. Dacht ik. Waar ik geen rekening me gehouden had : de snelbinder was te kort. Hoe ik ook sleurde of trok, ik kreeg het rotding er niet rond. 
Wat nu?
Plots een ingeving. Wij hebben spanriemen, om alles op hun plaats te houden op onze remork! Dat kan ook op een brommer! Mmmm, maar die liggen in onze auto en mijn ventje was met de sleutels weg. Dus ook met de autosleutels...
Ziehier: Arthur. Arthur is een driejarig kastanjeboompje. Drie jaar geleden was hij nog een kastanje, een foetus dus. Op een mooie nazomerse dag besloten we om onze oprit op te hogen. Verschillende ladingen grond werden er gebracht. Gemakshalve had men toen de kastanjeboom ook maar uitgegraven en bij in de laadbak gesmeten. En zo is het gehavende lijk van Arthurs moeder bij ons terecht gekomen.
CVS zit tussen de oren. Dat is de dagdagelijkse conclusie van de leek. De zelfgekroonde deskundige. Meestal halen zij hun wijsheid uit artikels die op het internet zijn gepubliceerd, meestal met een verwijzing naar de één of andere professor, zonder deze mening in zijn context te zien. Een mooi staaltje van een verwaarloosd intelect.
Acht uur in de ochtend. Enrique krijgt zijn ontbijt op het aanrecht... waar zijn twee grote zussen eten. Hoog en droog, ver verwijdert van gulzige hondenmonden. Tot nu toe stonden zijn eetbakjes veilig onder het salontafeltje. Maar nu hij een grote jongen wordt, kan hij makkelijk bij de anderen eten. 
