Phoebe is er terug bovenop. Het had zo anders kunnen aflopen, maar gelukkig is ze weer haar oude, hyperkinetische zelf.
Omdat broerlief van hetzelfde hout is gesneden, maken we nu iedere ochtend een wandeling. Phoebe, Stitch en ik ... Vinnie kan spijtig genoeg niet meer mee. Na zijn laatste epilepsie aanval riskeer ik het niet meer. Stel je voor dat hij onderweg een aanval krijgt ... Sinds zijn vorige aanval staat zijn ruggengraat helemaal krom en zakt hij geregeld door zijn achterpoten. Enkele dagen geleden kon ik hem nog net opvangen toen hij van de trap kwam. Eigenlijk mag hij er niet op, maar soms is hij ons te snel af. Wij helpen hem dan de steile trap af en onderweg voelde ik dat zijn huid opnieuw begon te gloeien. Op dat moment verloor hij zijn evenwicht en ik kon hem nog net opvangen in mijn armen. Normaal kan ik een volwassen pitbull amper tillen, maar hij leek net een veertje, zo licht.
Stitch is een mama's kindje. Zolang hij me ziet is hij de braafste pup ter wereld. Hij is zindelijk, luistert en hij is zóóó lief. Maar als ik tien minuten buiten beeld ben, veranderd hij in "a pup from hell!!!" Daar moeten we nog even aan werken. Hij is vastberaden, weet wat hij wil en zo koppig als een ezel. Volgens mij een levenslange uitdaging. I'm loving it!!!
Zoals je op het filmpje van enkele dagen geleden kan zien, kan men een matrixprinter gebruiken om tattoomallen te maken. Wij zijn er naar eentje op zoek. Hebben jullie er toevallig nog eentje op zolder staan? Laat dan vlug iets weten. Je zou er manlief heel blij mee kunnen maken.
Ik kom thuis van school, al een beetje gekalmeerd en er vast van overtuigd dat ik me ga toeleggen op onze financiën. Ik ben geen wiskundig genie, maar desnoods wordt ik dat wel ... uit pure noodzaak. Een beetje opgefleurd en vol nieuwe plannen reed ik dus thuis de oprit op. Stilletjes deed ik de deur op en ging binnen. Onze honden hadden me niet horen aankomen en Vinnie schrok wakker. Hij kwam naar me toe gelopen en keek me een beetje beduusd aan. Terwijl ik de andere twee hun welkomstgroet in ontvangst nam, hoorde ik achter mij een zware klap. Vinnie lag uitgestrekt op de grond.
Enkele maanden geleden heeft hij nog eens zo'n aanvalletje gehad toen zijn beste vriend op bezoek kwam. Volgens de dierenarts, die we toen in paniek opbelden, was het een epilepsie aanval. Na enkele minuten was het over. Nu ook. Ik ben bij hem op de grond gaan liggen. Na enkele minuten hief hij zijn hoofd op en hij keek opnieuw helder uit zijn oogjes. Een kwartier later stond hij recht en sprong in de zetel alsof er nooit iets gebeurd was. Hij heeft zelfs nog heel gulzig gegeten.
Ooit zal hij misschien niet meer opstaan na zo'n aanval. Ik ben al blij dat het gisteren niet zo gegaan is.
We hebben het niet breed, we spartelen erdoor. Maar men kan zó met de brave mens zijn voeten rammelen. Met de brave ja, want de anderen, die weten wel beter...
Eind 2006 is het bedrijf waar manlief werkte failliet gegaan. Sindsdien zit hij thuis op invaliditeit. Hij had recht op een faillissementspremie. Veel hadden we niet verwacht, tot we tot onze verbazing het heuglijke nieuws te horen kregen daat deze premie zo'n slordige 22.000 zou bedragen. Wij dachten nog dat dit een grote vergissing was, maar nee. Het bedrag was juist. Wel bruto, dus de helft moest er volgens onze grove schatting nog afgetrokken worden. Want vadertje staat moet ook leven. Dus, wij dachten dat we zo'n 10.000 zouden overhouden. wat heel welkom zou zijn. Manlief wilde er een tuinhuis mee zetten zodat hij officieel met zijn tattoobuisniss kon beginnen.
Groot was onze teleurstelling toen we het uiteindelijke bedrag op onze rekening zagen verschijnen: 2.400 . Inderdaad, ongeveer een tiende schoot ervan over. Dat zou dus ofwel een heel klein tuinhuisje worden ofwel een zelf in elkaar geflanst, met goedkoop materiaal. En aangezien manlief toch tijd en energie te over heeft ...
Ziek zijn kost geld. De overheid mag zoveel opscheppen over onze verzorgingsstaat als hij wil ... ziek zijn is een grote luxe. De ziekenhuizen, onderzoeken, specialisten ... ze gaan met heel veel geld lopen. We hadden hier dus nog tonnen achterstallige rekeningen liggen. Tot en met dreigingen van de deurwaarder toe. Ondertussen hebben we die allemaal kunnen wegwerken. Maar meer hebben we niet kunnen doen met ons extra inkomen. Rekeningen betalen aan dokteronkosten die niets opgeleverd hebben, want uiteindelijk sta je er toch alleen voor. Maar dat zeggen ze je op dat moment niet. Nee, ze doen onderzoeken, bljven onderzoeken herhalen, laten je nog eens terugkomen voor een tweede consult en beginnen dan met een peperdure behandeling. Maar dat weet je pas een half jaar later als men de rekeningen in de bus duwt.
De rekeningen zijn weggewerkt. We hebben na jaren nog eens een dagje Antwerpen achter de rug. En ja, we hebben een hond gekocht. Ons Phoebe is gesterrilseerd, deze ingreep was ook al meer dan een jaar uitgesteld, dus nu ben ik blij dat ik er eindelijk mee doorgegaan ben, want ...
Nu blijkt dat bij die premie ook een deel van manliefs inkomen zat voor de maand december. Jaja, blijkbaar heeft manlief recht op vakantie, hoe gek kun je het bedenken? Dus, maar een half inkomen deze maand. Zomaar, zonder waarschuwing. Dus nu zijn we terug bij af... Geen tuinhuisje, geen appeltje voor de dorst op de bank ... Niets. Opnieuw rekenen om de maand door te komen, ons de kleine, leuke dingen ontzeggen omdat ze teveel geld kosten.
Zo dadelijk ga ik naar school. De "luxe" die ik me eigenlijk niet kan permiteren. Maar ik volhard, nu misschien nog meer. Want na deze opleiding weet ik dat er me een goede baan wacht. Niet alleen vol uitdagingen, maar ook met een redelijk goed loon.
Phoebe werd gisteren gesterriliseerd. Geen speciale ingreep zou je zeggen. Lotje en Liesl hebben het alletwee ook zonder problemen ondergaan. Maar deze keer was ik er niet gerust in. Ik kon niet zeggen waarom, maar ik was bang. Met een klein hartje zette ik haar af bij de dierenarts en drukte hem op zijn hart dat ze heel gevoelig is en snel op alles reageert (allergieën) en dat ze snel rood wordt. Bij het minste geringste dat ze zich druk maakt, worden haar oren en slijmvliezen knalrood en gloeiend heet. Dat komt volgens hem door een snelle doorbloeding. Hij verzekerde me dat er geen enkel probleem zou zijn en dat hij zo snel mogelijk met de ingreep zou beginnen. Die avond vanaf vijf uur mochten we haar komen halen.
Klokslag vijf stonden we in zijn wachtkamer. De assistente keek me een beetje bevreemd aan, maar ze ging onmiddellijk Phoebe halen. Terloops vermelde ze wel dat ze een baarmoederontsteking had. Wat me eigenlijk niet verbaasde, iedere vrouwelijke hond bij ons krijgt op de één of andere manier wel met zo'n ontsteking te maken ... Ik wilde afrekenen maar ze vroeg ons om te wachten omdat de arts ons nog wilde spreken. Goed, wij wachten met een té enthousiaste Phoebe in de wachtzaal. We kregen haar op geen enkele manier gekalmeerd. Dat kwispelpoepje staat nu eenmaal nooit stil. Stilletjes begon er bloed uit haar wond te sijpelen. Ik ging de assistente onmiddellijk roepen. Zij maakte zich niet echt druk maar verwittigde de dierenarts die nog met een patient bezig was. Enkele minuten later stroomde het bloed uit de wond. Manlief zette haar op de onderzoekstafel, een echt bloedbad op de gang achterlatend.
De man was duidelijk heel bezorgd toen hij haar onderzocht. Hij vertelde ons dat ze heel snel bloedt. Onder de operatie hadden ze ook veel problemen gehad. Het bloed is zo dun dat het zelfs tussen de hechtingen tussendoor sijpelt. Haar lichaam maakt waarschijnlijk te weining rode bloedplaatjes aan die verantwoordelijk zijn voor de stolling van het bloed. Ze moest vannacht daar blijven. Hij ging haar opnieuw openleggen om te zien waar het bloed plotst vandaan kwam, of er geen andere oorzaak was voor deze bloeding.
Verslagen dropen wij af, zonder Phoebe. Doodsangsten hebben we doorgestaan. Ik was er zeker van dat ik mijn meisje na amper twee jaar opnieuw ging verliezen. De eerste keer verloor ik haar drie jaar geleden. Ze heette toen Teuntje en zij is op zesjairge leeftijd plots gestorven aan kanker. Doodziek ben ik er van geweest. Ik was letterlijk mijn dochter kwijt, mijn kind ... Anderhalf jaar later kwam Phoebe in mijn leven en zij is qua karakter de reïncarnatie van Teuntje. Er zijn zoveel overeenkomsten dat het af en toe griezelig werd. In het begin noemden we haar zelfs automatisch Teuntje, omdat het leek alsof zij terug was. Nu ook, de dierenarts vroeg bij opname haar naam en de naam Teuntje lag op mijn lippen. Ik heb toch enkele seconden moeten nadenken om op haar eigenlijke naam te komen.
Twintig na acht gisteravond ... de telefoon ging. Alles was goed verlopen. Eén wond was, ondanks de vier hechtingen, hevig beginnen bloeden. Hij heeft een dubbele draad genomen om de wond opneiuw te hechten en zijn vingers open getrokken om de hechting zo strak mogelijk te trekken. Zijn collega was ook nog een kijkje komen nemen en die nacht zouden ze haar ook nog in't oog houden. Vanmorgen stond de wond droog, de bloeding was gestopt dus ze mocht mee naar huis.
Uitgeput ligt ze nu in de zetel te slapen. Drie dagen moeten we ons hyperkinetisch meisje stil houden. Die staart mag drie dagen niet kwispelen, wat een onmogelijke opgave leek want die kwispelt een hele dag. Maar vandaag slaapt ze haar roes uit, gelukkig. Toch weer een extra dag om de wond te laten helen en het bloed te laten stollen. Als ze gisteravond die bloeding hier thuis had gekregen, had ze waarschijnlijk de ochtend niet gehaald. Ze had leeg kunnen bloeden, dus eigenlijk mogen we dankbaar zijn dat ze gisteren zo enthousiast was toen ze ons zag.
Maar ze is terug. Onze kleine meid ... gezond en wel.
Phoebe, mijn Fiepje .... Ik mis haar. Nu ligt ze ginder, in dat vreemde huis, in een kennel me een infuus in haar voorpoot. Een snee in haar buik en veel te dun bloed in haar aderen. De hechtingen houden het rode vocht niet binnen. Ze moet rusten, het bloed tijd geven om te stollen, het vocht tijd geven om zich in haar verzwakte lichaam te verspreiden. Wat zou ik nu graag bij haar willen zijn. Maar ze is in goede handen nu, mijn hyperkinetische Fiepje. ADHD - dochter...
Het is zo stil in huis. Zelfs als ze slaapt voel je haar aanwezigheid. Haar energie die door huis stroomt en onze harten verwarmt. Wat mis ik haar. Haar constante gekwispel, dat poepje dat altijd heen en weer schudt, die rode oortjes van opwinding, haar ene oortje met vreemde kreuk, haar vrolijke hazelnootbruine oogjes die me aanbiddend aankijken.
Mijn Fiepje. De reïncarnatie van Teuntje. Morgen ... morgen is ze terug. En al moet ik haar een week in een dwangbuis steken ... Haar bloed zal stollen.
Mijn relatie met mijn ouders ligt nogal moeilijk. Die is op dit moment zelfs onbestaand. Ik ga de vuile was nu niet buitenhangen, het is voorbij. Mijn moeder is dood, veel te vroeg ... En ik kreeg een depressie. Een serieuze depressie. Om mezelf te beschermen heb ik alle contact met mijn vader gebroken. Ik kon hem er op dat moment niet meer bijhebben. Ik had zoveel te verwerken. Mijn moeders dood, haar verslaving, haar ziektes, mijn verwaarlozing en psychische mishandeling. Het kan niet anders of mijn vader speelde een belangrijke rol in dit gebroken gezin.
Ik heb het geprobeerd, een manier te vinden om met de dingen om te gaan. Tot ik uiteindelijk instortte. Een wrak was ik, klaar voor de schroothoop. Ernstige slaappproblemen behoren nu nog altijd tot de symptomen. Ik had me er al bij neergelegd dat het genetisch bepaald is,mijn moeder sliep ook amper.
Ik kreeg nachtmerries over mijn ouderlijk huis, mijn kinderkamer wat eigenlijk meer een opbergruimte was voor alle rommel waar moeder geen blijf mee wist, ze was een echt hamster, en daartussen stond mijn bed. In die tijd lachte ik ermee. Ik baande me ieder avond een weg tussen de dozen en zakken oude kleren voor ik in mijn bed kon kruipen.
Ach, iedereen heeft wel van die exentrieke trekjes die later makkelijk te verwijten zijn. Pas op, er zijn serieuze dingen gebeurd. Dingen die echt niet tot het normale gelukkige gezinsleven behoorden. Maar dat besefte ik pas jaren later. Rond de sterfdatum van mijn moeder om precies te zijn. Rond die tijd begonnen de schellen van mijn ogen te vallen. Mijn vader loog. Hij, laten we zeggen "verdraaide de waarheid zoals het hem uitkwam". Ik was in shock. Ik dacht dat ik hem kende, maar op dat moment zakte de grond onder mijn voeten onderuit.
Ik kon er niet mee leven. Alles begon ik in twijfel te trekken en zo bleef ik oneindige rondjes draaien in mijn tollende hoofd. Gek werd ik ervan. En net als ik dacht dat het wel goed kon komen tussen ons, deed zijn vriendin er nog een schepje bovenop zodat ik helemaal doldraaide. Een geweldige vrouw, die vriendin, echt. Maar ze neemt geen blad voor haar mond. Ik ging bij haar thuis haar hondje knippen, waarna ik mijn vader een bezoekje bracht. Maar onderetussen werd ik totaal gehersenspoeld door haar. Ze vertlede me zijn doldrieste avonturen, woeste uitvallen, zijn gemanipuleer om zijn zin door te drijven ... Ze vertelde me de intiemste dingen over mijn moeder die hij in alle vertrouwen met haar deelde. Ik wilde die dingen niet weten. Maar tegelijkertijd kon ik mezelf niet overtuigen om bij haar weg te blijven. Ik werd naar haar toe getrokken als vliegen naar suiker. Ik dacht dat ik via haar de waarheid over hem te weten zou komen. Immers, zij had hem ook meegemaakt zoals ik hem kende.
Mijn vader was telkens als de dood dat ik daar geweest was. Doodsbang over wat ze me weer op de mouw had gespeld. Dus ik was er zeker van dat hij iets te verbergen had voor mij, zijn goedgelovige dochter. Ik werd gewoon voor hun beider karretje gespannen. En inderdaad, ik leidde onze gesprekken naar de onderwerpen die zij met me besproken had en naar oude gewoonte verdraaide hij de waarheid een beetje, zodat hij er goed uit zou komen... Alweer een deuk in mijn vaderlijke vertrouwen.
Enkele jaren heb ik het contact verbroken. Maar ik voel me sterker en zekerder nu. Maar de slapeloze nachten bleven. De angstdromen werden erger. Tot de dag voor kerstmis of zo. Hij stuurde me een kerstgroet. En voor de eerste keer voelde ik me rustig toen ik zijn naam daar zag flikkeren in mijn mailbox. De woede, de teleurstelling en de rouw om mijn moeder zijn voorbij. Nu is er alleen nog mijn vader ... Gene gewone vader, maar hij is mijn vader.
Enkele dagen later heb ik hem een mailtje gestuurd, met de hoop erin verwerkt, om dit jaar het contact een beetje te herstellen. Alleen met hem. Ik hoef geen andere klokken meer te horen luiden. Alleen zijn klok is genoeg. Ik ben te oud geworden voor spelletjes. En hoe rot mijn juegd ook was, het heeft me gemaakt tot wat ik nu ben. Hij heeft me de ervaring en talent gegeven om zelfs in crisissituaties goed met mensen te kunnen omgaan. Ik ben goed in het vinden van noodoplossingen. Het beste van het ergste maken. Dus het feit dat ik nu deze opleiding volg heb ik volledig aan hem te danken. Zonder die barslechte opvoeding was ik er nooit opgekomen. En zonder de brains van mijn moeder, zou ik de studie niet aankunnen. Ik ben als het ware, een kind van mijn ouders.
Héhé, dagje Antwerpen achter de rug. Nooit meer ... tijdens de solden. Die drukte, daar kunnen we echt niet tegen.
We gingen in eerste instantie naar een groothandel voor tattoomateriaal. Omdat deze in het centrum van Antwerpen gelegen was, besloten we er een dagje van te maken. Ik had immers dringend enkele nieuwe broeken nodig. In heb het gewaagd om twee winkels binnen te stappen, om na enkele meters als een bang haasje op mijn schreden terug te keren. Ik nam me voor om thuis, op mijn gemak via 3 Suisses mijn garderobe aan te passen.
Vroeger waren we gek van de Giant hamburger bij Quick. Ik heb er zelfs een half jaar gewerkt. Toen vond je overal van die fast foor restaurants, ondertussen lijken ze wel uitgestorven. Maar moedig en vastberaden gingen we op zoek. Na, het leek wel uren, slenteren bereikten we eindelijk ons doel. Manlief ging een plaatsje zoeken en ik bestelde 2 Giant - menu's.
Ofwel is de kwaliteit snel achteruti gegaan, ofwel verandert de smaak met de jaren, want het heeft ons niets gesmaakt. Alweer een desillusie armer ... Omdat we nu toch in de buurt waren, brachten we nog snel een bezoekje aan mediamarkt. Daar hebben we een nieuwe tondeuze om manliefs kale hoofd kaal te houden, gekocht en op het laatste moment stootten we op luidsprekers voor de computer, waar een enorm geluid uitkwam. Ik zag manliefs oogjes fonkelen. Ik heb een doos van de stapel genomen en ben er mee naar de kassa gelopen. Voor die 38 ...
Daarna heb ik in een boekenwinkel nog een boek met oude sensuele prenten gevonden. Altijd goed om inspiratie op te doen, hihi.
Stitch had ondertussen de hele middag in zijn bench gezeten. Waarschijnlijk heeft hij de hele tijd zitten huilen, janken en brullen, maar hij had niets in zijn bench gedaan. Jaja, onze jongen is zindelijk, als hij tenminste wil. Maar nu wil hij niet meer. Hij is zo kwaad op ons omdat we hem alleen hebben gelaten. Uit pette heeft hij al twee keer zijn behoeften op de gordijnen gedaan. Ondertussen zijn we door onze voorraad gordijnen heen en manlief door zijn zenuwen ...
Ik heb ondertussen bij 3 Suisses mijn bestelling geplaats. Lekker ontspannen achter de computer. Geen drukte, niet passen in te kleine pashokjes, niet aanschuiven in lange rijen aan de kassa.
Schoonma wil een nieuwe televisie. Geen LCD -tv, je vindt tegenwoordig niets anders meer, maar een ouderwetse televisie. En hij mag niet te groot zijn, anders kan hij niet in haar tv - kast.
Het begon allemaal bij een Argentijnse schlagerzanger die in Duitsland heel populair is: Semino Rossi. Haar held, haar alles. En ze is niet alleen. Eén van haar zussen is ook gek op deze jonge viriele zuiderse Don Juan. Via haar heeft ze een cd-tje gekregen van een optreden van hem. Maar schoonma had geen DVD - speler. Geen probleem, wij (de kinderen) hebben er haar eentje aan de hand gedaan. Zo fier als een gieter installeerde ze zich in de zetel nadat manlief het moderne ding geïnstalleerd had. Maar ... geen beeld. De teleurstelling was groot.
Haar TV is nog zo'n antiek ding van voor het computer- en dvd tijdperk. Heeft het altijd goed gedaan en doet het nog steeds goed. Alleen, Duitsland twee kan ze niet bekijken en daar verschijnt Semino, het licht in haar leven, regelmatig. En toppunt van al, het ding speelt geen DVD af. Dus, een nieuwe aankoop lag in het verschiet.
De solden beginnen morgen en haar oudste en jongste zoon (manlief) worden in het gareel gezet. Dit weekend is het zover. Schoonma koopt zich een nieuwe televisie, een gewone ordinaire lichtbak. Moeilijk te vinden, maar hier en daar staat er nog eentje in een magazijn te beschimmelen. Manlief is al op zoek gegaan en heeft de perfecte tv gevonden, hier in Balen. In een klein maar degelijk winkeltje met een goede service. Zaterdag gaan ze met z'n drieën op koopjesjacht. Moeder en haar twee zonen ...
DO 27 dec 2007 | 13.23 Een Amerikaan uit de staat Washington heeft uit protest tegen de 'vercommercialisering' van het kerstfeest een levensgrote plastic kerstman aan een kruis genageld in zijn tuin. Hij verkoopt ook kerstkaarten met foto's van zijn actie met de tekst 'De Kerstman stierf voor uw Mastercard'.
Beelden en foto's van de 'crucified Santa' zijn intussen nationaal nieuws in de VS. Grote nieuwszenders als CNN en ABC hebben er aandacht aan besteed en op websites is een discussie over de actie in de plaats Bremerton.
Bron: Dag
De Amerikaanse zender MSNBC over deze actie: Bekijk
Het nieuwe jaar is begonnen, niet dat ik er me druk in heb gemaakt. Ik heb helemaal niet het weëe gevoel van heiwee gehad wat toch bij zo'n eindejaarsperiode hoort. Het feestgedruis is aan me voorbij gegaan en ik heb niet het gevoel iets gemist te hebben.
Maar nu ik een beetje zit te mijmeren over het afgelopen jaar, kan ik voor de eerste keer in mijn leven een positieve balans opmaken. Vorig jaar rond deze tijd lag ik nog in de lappenmand. Stilletjes aan ben ik terug rechtgekrabbeld en ik heb de eerste stap naar herstel gezet. Ondertussen volg ik een hogere opleiding en ik ben opnieuw deeltijds aan het werk. Welliswaar onbetaald, maar toch ... De aanzet is er.
Dit jaar echter ben ik van plan om lichamelijk nog een niveau hoger te geraken. Door deze ziekte invalideert men onvermijdelijk. Het lichaam kan niet meer en uiteindelijk verslappen je spieren. Ik heb niets conditie of uithoudingsvermogen. Af en toe een wandeling als er die dag toevallig niets anders op het plan staat, is mogelijk. Niet alleen de spieren verslappen, maar je hele lichaamshouding vertaalt de slepende vermoeidheid, je lichaamsbouw wordt logger ... Ik herken mezelf niet meer en tot overmaat van ramp beginnen mijn kleren alsmaar harder te spannen. Geen wonder aangezien het passieve leven en de liters cola die ik drink om nog maar recht te kunnen blijven. Want ik leef op cola, een verslaving kun je het zelfs noemen. Maar zonder ben ik niet in staat om nog maar recht te blijven. Cola is mijn medicijn, mijn levenselixer.
Dus dat wordt mijn doel voor dit jaar. Fitter, slanker, gezonder en leniger worden. Door wandelen en ... fietsen. Fietsen ... een sport waarvan ik dacht dat het voorgoed verleden tijd zou zijn. Mijn pijnlijke lichaam verteerde me na amper vijf minuten inspanning op mijn rijwiel. Tot ik tot het besef kwam dat het wel eens aan die rotfiets kon liggen. Manlief heeft het ding ook jaren vervloekt toen hij ermee naar het werk reed. Hij fietst en hij fiets graag. Maar op mijn fiets was hij na amper vijf minuten bekaf. Na mijn laatste poging enkele weken geleden, heb ik gezworen om nooit meer op dat vervloekte ding te stappen.
Afgelopen week ... ik surfte zomaar wat doelloos op Kapaza en uiteindelijk stootte ik op een citybike die er blijkbaar al een tijdje te koop stond aangeboden. Ik dacht bij mezelf: "Laten we eens een gek bod doen." En zo geschiedde. 40 bedroeg mijn schamele bod, in de overtuiging om er nooit iets van te horen. Groot was mijn verbazing toen ik amper een half uur later bericht kreeg dat ik hem voor die prijs mocht komen halen ...
Het leven kan verbazende wendingen nemen. Een goede vriendin en ik gingen afgelopen zondag op weg, diep de Limburg in want daar stond die paarse citybike. Daar gekomen, ik had me voorgenomen om een proefritje te doen voor ik iets kocht, bleken de banden plat te staan. Geen proefritje dus. Maar omdat ik er zo moeilijk over deed heeft die man de prijs verlaagd tot ... 25
Vijfentwintig euro voor een fiets die amper gebruikt is, met platte banden. Ondertussen staat hij hier, met de banden opgepompt en een proefritje in de benen. En hij rijdt goed, fantastisch gewoon. Hij spint als een poesje, met achttien versnellingen. Het leven kan echt verbazend zijn ...
Het zijn hier drukke weken geweest met onze nieuwe telg. Ondertussen is hij helemaal aanvaard door de andere gezinsleden. Hij is alleen een beetje te wild met de poezen en Enrique, de brave duts, laat zich doen. Ik moet hem meermaals redden uit de iets te enthousiaste dikke klauwen van zijn kleine reuzenbroer.
Eén week ... zeven lange nachten heeft het geduurd eer meneer zijn bench aanvaardde. Heelder nachten heeft hij liggen huilen, janken, keffen, blaffen, grommen ... Na drie nachten leek het wel of de hele cast van de muppetshow in ons huisje verbleef. Een beetje griezelig vond ik het wel, zoveel verschillende stemmetjes die uit één kleine pup kwamen. Maar uiteindelijk is hij getemd ...
Op zijn manier blijft hij rebelleren. Manlief wil een hond met karakter. Zo'n brave sul als Vinnie ... vind hij maar niets. Hij werd op zijn wenken bedient. Stoer heft hij zijn pootje bij het plassen (amper acht weken oud) begint hij te rijen op grote zus (om zijn dominantie te bepalen). Na enkele verbijsterde seconden heeft Phoebe wel eventjes de puntjes op de i gezet. Vinnie is onverstoorbaar. Hij wordt niet warm of koud van dat jonge grut. Geen reactie, dus geen tegenreactie. Vinnie wordt met rust gelaten.
Zijn nieuwe aktie om het gezag van manlief te weerstaan is plassen in huis. Hij weet dat het niet mag. Hij weet waar wel en hij kan zijn plas ophouden. Maar hij plast expres in huis, liefst voor de voeten van zijn baasje. En je hebt het niet direkt gezien, hij doet het al lopend. Straffen, hem bij zijn nekvel grijpen. Haalt niets uit. Hij jankt en zogauw je hem los laat huppelt hij vrolijk verder, alsof er niets gebeurd is.
Ik ben vanmiddag met hem alleen thuis geweest, geen enkele keer heeft hij in huis gedaan. Maar manlief kan de hele dag met de dweil achterna lopen. Hier is een echte titanenslag aan de gang.
Ons kleinste reus is echter dol op de kleur ... roze. Zoals het een stoere man betaamt. Vooral mijn knalroze pantoffels steken zijn ogen uit. Of bolletjes wol die een beetje naar het roze neigen. Of een roze kaars op de rommelmarkt die onmiddellijk zijn aandacht trok. Ik kan gerust stellen dat er leven in huis is en we zouden het alweer niet anders meer willen. Het is alsof hij hier altijd al geweest is.
En Phoebe? Zij is dol op haar nieuwe broer, ook al zal ze het niet direkt toegeven.
"Zaion", een vriendelijke en speelse Berner Sennen hond is door het overlijden van zijn baasje zijn thuis kwijtgeraakt... Kennen jullie eventueel een nieuw adoptiegezin? Kijk eens mee rond in je (dierenvrienden)-vriendenkring aub. Ik weet het, hij is nogal groot om aan de kerstboom te hangen, maar eronder liggen zal hij zeker wel willen. Komaan, laten we allemaal samen ons best doen om hem zo snel mogelijk een nieuwe warme thuis te bezorgen! Alvast bedankt. Meer info krijg je door te mailen naar johnny.Doom@telenet.be of te bellen naar 0485/31 05 86.
Je kan dit bericht gewoon copiëren en doorsturen naar kennissen als je wil.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
.jpg)
Schoonma wil een nieuwe televisie. Geen LCD -tv, je vindt tegenwoordig niets anders meer, maar een ouderwetse televisie. En hij mag niet te groot zijn, anders kan hij niet in haar tv - kast.
Het nieuwe jaar is begonnen, niet dat ik er me druk in heb gemaakt. Ik heb helemaal niet het weëe gevoel van heiwee gehad wat toch bij zo'n eindejaarsperiode hoort. Het feestgedruis is aan me voorbij gegaan en ik heb niet het gevoel iets gemist te hebben.
Het zijn hier drukke weken geweest met onze nieuwe telg. Ondertussen is hij helemaal aanvaard door de andere gezinsleden. Hij is alleen een beetje te wild met de poezen en Enrique, de brave duts, laat zich doen. Ik moet hem meermaals redden uit de iets te enthousiaste dikke klauwen van zijn kleine reuzenbroer.
