Het leven kan soms vreemde wendingen nemen. Verleden week was ik dus doodziek, ik heb er zelfs een examen voor moeten laten schieten. Nou ja schieten, binnen enkele weken krijg ik mijn kans. Maar ziek zijn betekent verveling en dat is nooit goed ... Op deze manier ben ik aan het studeren geraakt. Dus ik surfte wat rond, paste op de VDAB mijn dossier aan en mailde enkele sollicitaties.
Vandaag kreeg ik het nieuws dat ik niet in aanmerking kom wegens niet de goede opleiding of diploma. Ik was wel even teleurgesteld. Maar geen nood, de brievenbus boodt de oplossing. Een uitnodiging van de RVA ... Ik weet het, ik ben waarschijnlijk één van de weinigen die blij is met een uitnodiging van de RVA.
Ik kom namelijk in aanmerking voor PWA. Dus, ik kan bijklussen, daarmee een centje bijverdienen tot ik mijn diploma heb behaald. het is niet echt een grote carrièrezet, maar voor mij is het een hele stap voorwaarts. Ik kan niet wachten tot donderdag.
Hier is'm dan. Het virus dat mijn hele week door de war stuurt. Rhino heet hij. Ik kwam hem tegen op het werk en hij besloot om een tijdje bij mij te komen wonen. Ik had er niets over te zeggen. Hij klom op mijn schouder en reed mee naar huis. Het heeft enkele dagen geduurd voor hij zich een beetje geïnstalleerd had. Als ik ziek ben of wordt ruik ik tomatensoep en wil ik alleen maar tomatensoep eten. Twee dagen voor ik geveld werd, heb ik tomatensoep klaargemaakt ... Nooit een goed teken... ik had het moeten weten.
Vrijdagavond ... daar was hij dan: in de vorm van niezen, snuffelen en snuiten. In de loop van de nacht kreeg ik barstende hoofdpijn en zo'n twaalf zakdoeken later en geen minuut slaap ben ik opgestaan, want een les mis ik nooit.
Zaterdagmiddag... Wat was ik blij om naar huis te mogen. Maar een ramp komt nooit alleen. Ik viel in pan met mijn brommertje. Daar stonden we, Rhino en ik, in de gietende regen te wachten op onze lift.
Rhino is een trouwe vriend, dat moet ik je nageven. Hij blijft bij je, vooral gedurende de slechte dagen, als het je net niet goed uitkomt. Ook al bestrijd ik hem met allerlei middeltjes en poedertjes en drankjes ... Rhino blijft. Dat moet je hem nageven. Maar stilletjes aan voel ik me weer sterker en zijn trouw verslapt. Hij heeft een oogje op een ander ... Manlief heeft de eerste tekenen van Rhino's vriendschap al opgevangen. Nee, van Rhino geraak je niet zomaar verlost ...
..Ak jaren hangt er bij de dierenartsen hier in de buurt een artikel met foto over Faith aan het prikbord. Faith is een Pitbull die geboren is zonder twee voorste poten. Deze mensen hebben haar geadopteerd en geleerd om op haar twee achterste poten te lopen. Nu is Faith een perfect gelukkige hond ...
Midden in de nacht ... volle maan en ik doe geen oog dicht. Al dagenlang doe ik niets anders dan slapen. Het virus heeft me weer te pakken gekregen. Hoesten, puffen, snuiven ... alles erop en eraan. Ik moet niet ver zoeken om de oorzaak van die tweewekelijkse ellende te vinden ...
Ik geef het een tijdje op, al doe ik het graag, met die elfenmensjes omgaan. Maar zij maken me ziek. Zo ziek zodat ik zelfs mijn examen niet mee kan doen. Geen nood, ik doe ze wel op een later tijdstip.
Nu ga ik nog eens een poging wagen ... slaap zacht ....
Hij is groot, stoer en majestueus ... Zelfverzekerd stapt hij door het geschonden leven. Luid zingend, alsof zijn leven ervan afhangt. Zijn bulderende lach klinkt boven alles uit. Altijd goed gezind, wat het leven hem ook brengt.
Sinds de film is uitgekomen is hiij een BV. Mensen herkennen hem, roepen hem goeiendag. Hij glundert ... hij is BV. Die van d'n TV waren weer bij hem komen filmen op de zaal. De film wordt opnieuw uitgezonden. Opnieuw zal hij overal herkend worden. Hij geniet ervan ...
Stoer loopt hij voor ons uit. Alsof hij ons de weg zal wijzen. Luid zingend: Jingle Bells ... Jingle Bells lalalalalaa! Tussendoor klinkt een harde schaterlach. Zomaar, zonder reden. Hij kan het niet laten, zijn vrolijkheid. Na zijn ongeluk en de maandenlange coma is dat de enige emotie die hij nog kan tonen. Vrolijkheid en geluk. Maar is dat de enige emotie die hij voelt?
Bij iedere wegsplitsing of zijstraatje blijft hij staan en kijkt je vragend aan. "Moet ik hier in?" Lijkt hij te vragen. "Nee Eddy, nog altijd rechtdoor." Opnieuw vertrekt hij met grote zelfzekere stappen opnieuw zijn weg. Richtingsgevoel lijkt hij helemaal kwijt te zijn. Een weg die hij bijna wekelijks te voet aflegt, vindt hij niet op zijn eentje. Maar hij blijft zingen ... Jingle Bells ...
Kinderen zonder ouders ... daar ken ik alles van. Ik heb eerst bij de Broeders van Liefde gezeten. Die zijn bijna uitgestorven ... Die zie je niet meer. 40 jaar in Gent, voor ik naar Zelzate ging. Mijn ouders leven niet meer. Ik heb ze nooit gekend. Ik kende alleen de Broeders ... die zijn er ook niet meer ...
Hoe ik hier terecht ben gekomen? Met de auto ... 30 jaar heb ik in Zelzate binnen gezeten voor ik bij deze mensen terecht kwam ... goei mensen ... krijg je veel vriendschap van, eten en een eigen kamer. Wat moet je nog meer hebben? Ik woon nu bijna 25 jaar bij die mensen. Ik heb't niet slecht. Helemaal nie slecht ...
Ik zou graag ne kodak kopen. Maar dan ne goeie. Ik moet eerst de prijs laten zien voor ik geld krijg. Mijne vorige is gepikt ... uit mijn kastje. Dat gaat op slot ... Maar iedereen kan erin ...
Phoebe is er terug bovenop. Het had zo anders kunnen aflopen, maar gelukkig is ze weer haar oude, hyperkinetische zelf.
Omdat broerlief van hetzelfde hout is gesneden, maken we nu iedere ochtend een wandeling. Phoebe, Stitch en ik ... Vinnie kan spijtig genoeg niet meer mee. Na zijn laatste epilepsie aanval riskeer ik het niet meer. Stel je voor dat hij onderweg een aanval krijgt ... Sinds zijn vorige aanval staat zijn ruggengraat helemaal krom en zakt hij geregeld door zijn achterpoten. Enkele dagen geleden kon ik hem nog net opvangen toen hij van de trap kwam. Eigenlijk mag hij er niet op, maar soms is hij ons te snel af. Wij helpen hem dan de steile trap af en onderweg voelde ik dat zijn huid opnieuw begon te gloeien. Op dat moment verloor hij zijn evenwicht en ik kon hem nog net opvangen in mijn armen. Normaal kan ik een volwassen pitbull amper tillen, maar hij leek net een veertje, zo licht.
Stitch is een mama's kindje. Zolang hij me ziet is hij de braafste pup ter wereld. Hij is zindelijk, luistert en hij is zóóó lief. Maar als ik tien minuten buiten beeld ben, veranderd hij in "a pup from hell!!!" Daar moeten we nog even aan werken. Hij is vastberaden, weet wat hij wil en zo koppig als een ezel. Volgens mij een levenslange uitdaging. I'm loving it!!!
Zoals je op het filmpje van enkele dagen geleden kan zien, kan men een matrixprinter gebruiken om tattoomallen te maken. Wij zijn er naar eentje op zoek. Hebben jullie er toevallig nog eentje op zolder staan? Laat dan vlug iets weten. Je zou er manlief heel blij mee kunnen maken.
Ik kom thuis van school, al een beetje gekalmeerd en er vast van overtuigd dat ik me ga toeleggen op onze financiën. Ik ben geen wiskundig genie, maar desnoods wordt ik dat wel ... uit pure noodzaak. Een beetje opgefleurd en vol nieuwe plannen reed ik dus thuis de oprit op. Stilletjes deed ik de deur op en ging binnen. Onze honden hadden me niet horen aankomen en Vinnie schrok wakker. Hij kwam naar me toe gelopen en keek me een beetje beduusd aan. Terwijl ik de andere twee hun welkomstgroet in ontvangst nam, hoorde ik achter mij een zware klap. Vinnie lag uitgestrekt op de grond.
Enkele maanden geleden heeft hij nog eens zo'n aanvalletje gehad toen zijn beste vriend op bezoek kwam. Volgens de dierenarts, die we toen in paniek opbelden, was het een epilepsie aanval. Na enkele minuten was het over. Nu ook. Ik ben bij hem op de grond gaan liggen. Na enkele minuten hief hij zijn hoofd op en hij keek opnieuw helder uit zijn oogjes. Een kwartier later stond hij recht en sprong in de zetel alsof er nooit iets gebeurd was. Hij heeft zelfs nog heel gulzig gegeten.
Ooit zal hij misschien niet meer opstaan na zo'n aanval. Ik ben al blij dat het gisteren niet zo gegaan is.
We hebben het niet breed, we spartelen erdoor. Maar men kan zó met de brave mens zijn voeten rammelen. Met de brave ja, want de anderen, die weten wel beter...
Eind 2006 is het bedrijf waar manlief werkte failliet gegaan. Sindsdien zit hij thuis op invaliditeit. Hij had recht op een faillissementspremie. Veel hadden we niet verwacht, tot we tot onze verbazing het heuglijke nieuws te horen kregen daat deze premie zo'n slordige 22.000 zou bedragen. Wij dachten nog dat dit een grote vergissing was, maar nee. Het bedrag was juist. Wel bruto, dus de helft moest er volgens onze grove schatting nog afgetrokken worden. Want vadertje staat moet ook leven. Dus, wij dachten dat we zo'n 10.000 zouden overhouden. wat heel welkom zou zijn. Manlief wilde er een tuinhuis mee zetten zodat hij officieel met zijn tattoobuisniss kon beginnen.
Groot was onze teleurstelling toen we het uiteindelijke bedrag op onze rekening zagen verschijnen: 2.400 . Inderdaad, ongeveer een tiende schoot ervan over. Dat zou dus ofwel een heel klein tuinhuisje worden ofwel een zelf in elkaar geflanst, met goedkoop materiaal. En aangezien manlief toch tijd en energie te over heeft ...
Ziek zijn kost geld. De overheid mag zoveel opscheppen over onze verzorgingsstaat als hij wil ... ziek zijn is een grote luxe. De ziekenhuizen, onderzoeken, specialisten ... ze gaan met heel veel geld lopen. We hadden hier dus nog tonnen achterstallige rekeningen liggen. Tot en met dreigingen van de deurwaarder toe. Ondertussen hebben we die allemaal kunnen wegwerken. Maar meer hebben we niet kunnen doen met ons extra inkomen. Rekeningen betalen aan dokteronkosten die niets opgeleverd hebben, want uiteindelijk sta je er toch alleen voor. Maar dat zeggen ze je op dat moment niet. Nee, ze doen onderzoeken, bljven onderzoeken herhalen, laten je nog eens terugkomen voor een tweede consult en beginnen dan met een peperdure behandeling. Maar dat weet je pas een half jaar later als men de rekeningen in de bus duwt.
De rekeningen zijn weggewerkt. We hebben na jaren nog eens een dagje Antwerpen achter de rug. En ja, we hebben een hond gekocht. Ons Phoebe is gesterrilseerd, deze ingreep was ook al meer dan een jaar uitgesteld, dus nu ben ik blij dat ik er eindelijk mee doorgegaan ben, want ...
Nu blijkt dat bij die premie ook een deel van manliefs inkomen zat voor de maand december. Jaja, blijkbaar heeft manlief recht op vakantie, hoe gek kun je het bedenken? Dus, maar een half inkomen deze maand. Zomaar, zonder waarschuwing. Dus nu zijn we terug bij af... Geen tuinhuisje, geen appeltje voor de dorst op de bank ... Niets. Opnieuw rekenen om de maand door te komen, ons de kleine, leuke dingen ontzeggen omdat ze teveel geld kosten.
Zo dadelijk ga ik naar school. De "luxe" die ik me eigenlijk niet kan permiteren. Maar ik volhard, nu misschien nog meer. Want na deze opleiding weet ik dat er me een goede baan wacht. Niet alleen vol uitdagingen, maar ook met een redelijk goed loon.
Phoebe werd gisteren gesterriliseerd. Geen speciale ingreep zou je zeggen. Lotje en Liesl hebben het alletwee ook zonder problemen ondergaan. Maar deze keer was ik er niet gerust in. Ik kon niet zeggen waarom, maar ik was bang. Met een klein hartje zette ik haar af bij de dierenarts en drukte hem op zijn hart dat ze heel gevoelig is en snel op alles reageert (allergieën) en dat ze snel rood wordt. Bij het minste geringste dat ze zich druk maakt, worden haar oren en slijmvliezen knalrood en gloeiend heet. Dat komt volgens hem door een snelle doorbloeding. Hij verzekerde me dat er geen enkel probleem zou zijn en dat hij zo snel mogelijk met de ingreep zou beginnen. Die avond vanaf vijf uur mochten we haar komen halen.
Klokslag vijf stonden we in zijn wachtkamer. De assistente keek me een beetje bevreemd aan, maar ze ging onmiddellijk Phoebe halen. Terloops vermelde ze wel dat ze een baarmoederontsteking had. Wat me eigenlijk niet verbaasde, iedere vrouwelijke hond bij ons krijgt op de één of andere manier wel met zo'n ontsteking te maken ... Ik wilde afrekenen maar ze vroeg ons om te wachten omdat de arts ons nog wilde spreken. Goed, wij wachten met een té enthousiaste Phoebe in de wachtzaal. We kregen haar op geen enkele manier gekalmeerd. Dat kwispelpoepje staat nu eenmaal nooit stil. Stilletjes begon er bloed uit haar wond te sijpelen. Ik ging de assistente onmiddellijk roepen. Zij maakte zich niet echt druk maar verwittigde de dierenarts die nog met een patient bezig was. Enkele minuten later stroomde het bloed uit de wond. Manlief zette haar op de onderzoekstafel, een echt bloedbad op de gang achterlatend.
De man was duidelijk heel bezorgd toen hij haar onderzocht. Hij vertelde ons dat ze heel snel bloedt. Onder de operatie hadden ze ook veel problemen gehad. Het bloed is zo dun dat het zelfs tussen de hechtingen tussendoor sijpelt. Haar lichaam maakt waarschijnlijk te weining rode bloedplaatjes aan die verantwoordelijk zijn voor de stolling van het bloed. Ze moest vannacht daar blijven. Hij ging haar opnieuw openleggen om te zien waar het bloed plotst vandaan kwam, of er geen andere oorzaak was voor deze bloeding.
Verslagen dropen wij af, zonder Phoebe. Doodsangsten hebben we doorgestaan. Ik was er zeker van dat ik mijn meisje na amper twee jaar opnieuw ging verliezen. De eerste keer verloor ik haar drie jaar geleden. Ze heette toen Teuntje en zij is op zesjairge leeftijd plots gestorven aan kanker. Doodziek ben ik er van geweest. Ik was letterlijk mijn dochter kwijt, mijn kind ... Anderhalf jaar later kwam Phoebe in mijn leven en zij is qua karakter de reïncarnatie van Teuntje. Er zijn zoveel overeenkomsten dat het af en toe griezelig werd. In het begin noemden we haar zelfs automatisch Teuntje, omdat het leek alsof zij terug was. Nu ook, de dierenarts vroeg bij opname haar naam en de naam Teuntje lag op mijn lippen. Ik heb toch enkele seconden moeten nadenken om op haar eigenlijke naam te komen.
Twintig na acht gisteravond ... de telefoon ging. Alles was goed verlopen. Eén wond was, ondanks de vier hechtingen, hevig beginnen bloeden. Hij heeft een dubbele draad genomen om de wond opneiuw te hechten en zijn vingers open getrokken om de hechting zo strak mogelijk te trekken. Zijn collega was ook nog een kijkje komen nemen en die nacht zouden ze haar ook nog in't oog houden. Vanmorgen stond de wond droog, de bloeding was gestopt dus ze mocht mee naar huis.
Uitgeput ligt ze nu in de zetel te slapen. Drie dagen moeten we ons hyperkinetisch meisje stil houden. Die staart mag drie dagen niet kwispelen, wat een onmogelijke opgave leek want die kwispelt een hele dag. Maar vandaag slaapt ze haar roes uit, gelukkig. Toch weer een extra dag om de wond te laten helen en het bloed te laten stollen. Als ze gisteravond die bloeding hier thuis had gekregen, had ze waarschijnlijk de ochtend niet gehaald. Ze had leeg kunnen bloeden, dus eigenlijk mogen we dankbaar zijn dat ze gisteren zo enthousiast was toen ze ons zag.
Maar ze is terug. Onze kleine meid ... gezond en wel.
Phoebe, mijn Fiepje .... Ik mis haar. Nu ligt ze ginder, in dat vreemde huis, in een kennel me een infuus in haar voorpoot. Een snee in haar buik en veel te dun bloed in haar aderen. De hechtingen houden het rode vocht niet binnen. Ze moet rusten, het bloed tijd geven om te stollen, het vocht tijd geven om zich in haar verzwakte lichaam te verspreiden. Wat zou ik nu graag bij haar willen zijn. Maar ze is in goede handen nu, mijn hyperkinetische Fiepje. ADHD - dochter...
Het is zo stil in huis. Zelfs als ze slaapt voel je haar aanwezigheid. Haar energie die door huis stroomt en onze harten verwarmt. Wat mis ik haar. Haar constante gekwispel, dat poepje dat altijd heen en weer schudt, die rode oortjes van opwinding, haar ene oortje met vreemde kreuk, haar vrolijke hazelnootbruine oogjes die me aanbiddend aankijken.
Mijn Fiepje. De reïncarnatie van Teuntje. Morgen ... morgen is ze terug. En al moet ik haar een week in een dwangbuis steken ... Haar bloed zal stollen.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Hier is'm dan. Het virus dat mijn hele week door de war stuurt. Rhino heet hij. Ik kwam hem tegen op het werk en hij besloot om een tijdje bij mij te komen wonen. Ik had er niets over te zeggen. Hij klom op mijn schouder en reed mee naar huis. Het heeft enkele dagen geduurd voor hij zich een beetje geïnstalleerd had. Als ik ziek ben of wordt ruik ik tomatensoep en wil ik alleen maar tomatensoep eten. Twee dagen voor ik geveld werd, heb ik tomatensoep klaargemaakt ... Nooit een goed teken... ik had het moeten weten.
