|
Daniel Willaeys, 84 blikt terug
Per 1 dec 1960 verhuisden we van Schaarbeek naar het 2de verdiep van de eerste hoekwoning op de Andre Hermanslaan, 24 en de Antoon Van Den Bosschelaan tegen Den Antwerp te Deurne. Ik zag er toen nog de kuifleeuwerik op straat!
Op 30 maart 1962 kochten wij te Halle Kempen de hoeve van louis Geysen, (toen op nr 16 van de Berkemei), die moest stoppen wegens hartproblemen. Boer Geysen ploegde nog de moestuin en op 17 april 1962 begon mijn tuiniersleven. De boer had gezegd dat ik moest spuiten op de prei. Aleide , mijn overleden vrouw, las het pakje. ”Die vuiligheid komt hier niet meer binnen. We eten wat er overblijft”. Later heb ik mij soms een geforcheerde bekeerling voor de bioteelt genoemd.
Als biotoop voor haar scriptie alsnatuurgids in 1969-70 nam zij de omgeving van ons huis. De leiding had er de nodige moeite mee. Wij hadden de dode grond, wegens het gebruik van totaalherbicides, - Er groeide geen sprietje gras op het erf en rond het huis - stilaan tot leven zien komen. In het het kader van haar opleiding natuurgids organiseerde Aleide een busuitstap ( 6-7-1969) met de natuurgidsen en leden van de Antwerpse Vegetariërsbond ‘Nationaal Werk de Ster’ naar het biobedrijf van Alberic Spillebeen te Zwevegem en de volkshogeschool met natuurgebied De Blankaart te Woumen.
Per 1961 was ik lid van De Wielewaal met als eerste activiteit de februariuitstap naar de ganzen in Zeeland.
Ik las over de roofvogels die toen geweldig achteruit gingen als top in de voedselketen, vol pesticides. De eierschalen waren zo dun geworden dat die dikwijls braken. Maar pas later viel mijn frank.
Vogels hebben mij van kleins af geïnteresseerd. ‘s Winters was het vooral mussen vangen. Ik schreef er een opstel over ‘Geknipt’. (Ergens terug te vinden op de eerste blog). ’s Zomers was het toen om ter meest eieren verzamelen. Mijn handen waren een en al schrammen van de meidoornhagen. Ik had er wel het meest. Iets ouder, was ik de enige die in de 30 m hoge populieren durfde klimmen naar eksternesten. Ik heb 2 maanden een tamme ekster gehad.
Hier heb ik de vogelstand sterk zien slinken. In 1962 waren er 3 broedparen van de roodborsttapuit. Daarna niet meer. In 1963 eenmalig een koppel broedende kwartels. De “kwiekmediet” kende ik al in Ichtegem en ook een koppel patrijzen. In de schuur en onder de pannen waren er veel huismussen die stilaan wegbleven. Tot 20 jaar geleden had ik 2 nestkasten met ringmussen. In de nog niet verbouwde koestal had een boerenzwaluw zijn nest. In 1966 met zeer veel regen in juli was hier de Rodenbachbond van Nijlen op kamp. Een winterkoning bouwde toen zijn nest boven op de eieren van de zwaluw! Elk jaar kon ik genieten van de bochtige vangvluchten van de grauwe vliegenvanger; 1 jaar zelfs 2 koppels. Ook die zijn reeds lang weg. In een klein nestkastje dat de kinderen hadden gekregen kwam eenmalig een bonte vliegenvanger huizen. Een nachtegaal bleef hier tussen de vele netels gedurende een week zingen. Al enkele jaren is hij verdwenen uit het ganse Zoerselbos, voordien meerdere zangposten. Ook de spotvogel met een fijne, wat krassende zang en een zeer kunstig nestje is er reeds lang niet meer. Tweemaal een broedgeval gehad van de grote bonte specht. Reeds lang zijn de veldleeuwerik en de geelgors uit de streek verdwenen. Een vijftal jaar terug broedde nog de witte kwikstaart in de nok van het kippenhok. Via de hoge rookpijp (nu dichtgemaakt) van de veranda zijn er al 3 bosuilen en een holenduif binnengedrongen. Hun foto’s staan ook op de blog. Een vogel die nog elk jaar trouw terugkomt is de zwartkopgrasmus, met een prachtige zang. Dit jaar toch weer de zanglijster gehoord. Ik vreesde dat die met het virus ook zou uitgeroeid zijn. De grote lijster met zijn heldere, weemoedige lentezang, steeds dezelfde strofe, is reeds lang verdwenen. Eveneens verdwenen is de wielewaal die broedde in de Schijnvallei. Al meer dan 20 jaar hangt er een nestbak van Eddy d’Huyvetter van de uilenwerkgroep voor het steenuiltje. Die is echter elk jaar voor een kauwenpaar. Telkens komt de ganse familie vooraf kijken en is het een gekauw van jewelste van welk koppel hier gedumpd zal worden, ver van de andere familieleden. Deze winter steeds een tiental mezen, met de pimpels in de meerderheid boven de koolmezen. Vroeger was dat omgekeerd. Een knappe verschijning, sinds twee jaar, is de boomklever. Die hangt onderstteboven te pikken. Nu hang ik de voedselbollen vlak achter het raam en zie van heel dichtbij de vogels
In 1966 was ik medeoprichter van de nieuwe afdeling ‘Wielewaal Voorkempen’. Pol Poppe had hiervoor de opdracht gekregen van de stichter-voorzitter Pastoor Seghers. Ik bracht het tot ondervoorzitter onder Michel Hautekiet, eveneens een West-Vlaming van Bredene. Hij was ringer en knappe vogelfotograaf. Ik bracht hem een mannetjes sperwer, die via het uitloopgat, waarschijnlijk bij het achtervolgen van mussen, in het kippenhok geraakt was. We kennen Michel van de spirituele ‘Hautekietjes’, pareltjes van natuurobservatie en in een beeldende taal. In het bestuur hadden we nog een zeer bedreven vogelfotograaf, Marcel Couwels. Hij stond tevens in voor het drukken van het afdelingsblad. Als 90 jarige trekt hij in de winter naar Zuid-Amerika en af en toe komt hij nog gedagzeggen tijdens de zomer. Aleide was opgetogen toen ik in 1974 moest afhaken van het Wielewaalbestuur wegens het vele werk als stichter en landelijke secretaris van de VELT, want de maandelijkse bestuursvergaderingen hadden wel iets van een biergelag. Zeven maal tracteren. Bij Frans, uitmuntende vogelkenner, was dat, telkens na 7 trippels, nog niet te bemerken. Wel heb ik hem een paar keer zat naar de vergadering weten komen.
Met voorzitter van de Wielewaal Frans Kerstens trokken we tweemaal naar Friesland en nog een derde keer, dan naar de Jura. Intussen was De Wielewaal verveld tot Natuurpunt. Frans , evenals ik van1935, is kort daarop overleden. Later ben ik nog meegeweest naar ‘Les Dombes’, een gebied met veel vijvers voor Lyon. Toen leerde ik Michel Viskens kennen, die met zijn geweldige camera de vogels uit de lucht schoot. Michel is daarop, na zijn pensionering naar Malpartida de Plasencia in Extramadura verhuisd. Regelmatig kan je zijn prachtige foto’s zien op Facebook. Twee jaar terug kon ik mee naar de kraanvogels op Lac du Der. Vorig jaar reisde men naar Extramadura. Ik moest afhaken, want ik kan niet meer mee op de flinke wandelingen. Wel genoten van de vele foto’s op de laatste natuurpuntavond.
Eenmaal hier in het voorjaar ’70 landde de prachtige, gekuifde hop in de net verlaten groentetuin. Op een andere plaats met veel meer ruimte was de nieuwe tuin aangelegd. Toen besefte ik nog niet dat de vorige grond vol stak met resten koolwaterstoffen van de vroeger veel gebruikte DDT.
10-03-2019, 20:34 geschreven door Daan
|
