|
Het ontbijt in hotel Tastavins is pover. We hebben hier ook gisteravond gegeten en het bekommert ons dat we zo weinig groenten krijgen, maar zo erg als gisteren, dat hadden we nog niet gehad. Veel vlees (jamón), het is hier trouwens een streek van varkenskwekerijen, brood, en twee stukken heek (vis, lijkt wat op kabeljauw) met een saus en een enkel plukje rauwe selder om het gerecht wat kleur te geven. Geen sla, geen tomaatje, zelfs geen witte bonen. Groenten zijn in Spanje duidelijk niet het hoofdbestanddeel van een maaltijd.
De man van het hotel doet me wat denken aan een van de daltonbroers maar dan met een iets mindere kin en hij komt als het ware telkens uit het niets te voorschijn. Hij springt tevoorschijn van achter zijn toog, staat plots achter ons vanuit de keuken, komt de trap af als wij hem oplopen. Vriendelijk, dat wel, maar springerig en verschietachtig in al zijn zigzagbewegingen. Voor alle zekerheid heb ik gisteravond onder het bed gekeken of hij daar niet onder zat. Gelukkig, neen dus.
Het ontbijt kan ons dus niet sterken voor de rit. Bovendien is het zondag en zijn al de winkels dicht. We hebben nog wel wat brood en fruit en koeken en nemen ons voor in het eerste dorpje Herbés te eten. Peñarroya de Tastavins ligt in een lieflijk golvend landschap, maar we zijn het dorpje nog niet uit of alles verandert. We fietsen door een kloof, rotsig, droog en bezaaid met dennenbomen. Het klimt geleidelijk en we kunnen goed doortrappen. Terwijl we op een bank zitten te eten komt een koppel (ongeveer onze leeftijd) van de tegenovergestelde kant aangereden. Ze stoppen onmiddellijk en we doen een praatje. Het zijn Duitsers, ze zijn vertrokken in Malaga en rijden via Frankrijk en Italië terug naar Duitsland. 'Waw', zeg ik en mijn mond valt open. En waar is dan wel hun bagage ? Die hebben ze mee : ieder twee keurige, waterdichte fietszakken. Meer niet. De vrouw kijkt lachend naar onze kar en zegt :'jullie hebben een heel huis mee'. Ja, dat vind ik ook. 'En hebben jullie dan geen boeken mee?' vragen we ons af. Niet dat wij in onze boeken lezen, maar het geeft een goed gevoel te weten dat het kan, een boek lezen (voor mij een dun boek, voor Geert een dik). Zij lezen ook, op een e-reader, en we krijgen een gratis demonstratie van het lichtgewicht ding vol opgeladen boeken. Ik denk dat ze ons een tikje potsierlijk vinden met ons hele hebben en houden, het zij zo. Wij doen het onze, zij doen het hunne. En haastig vertrekken ze ook weer, ze doen 100 kilometer per dag.
Wij doen vandaag 30 kilometer en het is een testrit, want ik wil weten of ik een col van 9% op kan. Want die staat ons nu te wachten. De totale klim duurt 12 kilometer, het stuk van 9% is 5 kilometer lang. De top ligt op 1259 m met de kordate naam Port de Torre Miró. Ik vraag met aandrang aan Geert om achter mij te blijven, want als het niet lukt kan ik fiets en kar ook niet omhoog duwen. Hij is braaf en belooft het met een plechtige smile. Door de beschrijving van Benjaminse al verschillende keren te lezen, weet ik perfect waar het steile stuk begint (maar eigenlijk niet zo goed waar het eindigt, blijkt achteraf). Een lang stuk tussen de bomen, met haarspeldbochten. Mijns inziens is een stijgende baan het meest steil in de bocht. Dus probeer ik van bocht naar bocht te rijden. Algauw zit ik op mijn kleinste versnelling. Maar, en dat is tot mijn grote vreugde, ik kan die wel blijven trappen, al is het hijgend en puffend. Het hoeft niet allemaal in één keer, de tijd van prestige en prestatie is voorbij, halverwege de col stop ik even om te rusten. Niet zo gemakkelijk met een zware fiets en kar aan de hand. Maar ik heb als kind al vroeg geleerd dat een steen achter de wielen leggen een prima rem is. Geert komt er ook aan gedarteld, nog een koekje en een slok 'geprepareerd' water en we vertrekken terug. En het lukt, we komen boven. Denken we. 'Toch vreemd dat de top niet aangeduid staat' oppert Geert nog. Tja, de Spanjaarden zijn niet altijd even secuur, denk ik dan. Maar na een stukje dalen gaat het plots terug omhoog. Steil. Dat herhaalt zich twee keer en batterij en fietser kunnen hun vreugde niet op als dat klimmen eindelijk stopt. Daar, boven op de col, staat het bewijs : Port de Torre Miró. En ook een heleboel windmolens. De wind is nooit weg hier in dit gebied, maar boven geeft hij extra van jetje. We kunnen heeeel ver kijken hier. Mooi, ruig, weinig fris groen, plukken dennenbos, rotsen, keien...en koeien. Daar zijn de eerste koeien. Lijken ze op die van het gevarenbordje ? Hmmm, ik vind van niet. Dit zijn mooie koeien, sommige pikzwart, andere roodbruin. Ze kijken naar ons alsof ze hun leesbril vergeten zijn. En lummelen dan wat verder.
Er wacht ons nog de afdaling naar het stokoude stadje Morella, imposant tegen de bergwand oprijzend. We zoeken de grote stadspoort en ons hotel. Rey Don Jaíme, zo heet het. Het ligt in het oude stadscentrum, we krijgen een grote comfortabele kamer en onze fietsen mogen rusten in de bagageruimte. Morgen is het voor alles en iedereen een ganse dag rust. Voor mij meer dan welkom.
En Geert ? Die is gelukkig dat we maar een halve dag moesten fietsen, want hij kan de laatste 100 kilometers van Parijs-Roubaix volgen op de Spaanse Televisie. En ziet zo de sterke Gilbert winnen. Tja, de Spanjaarden hadden wel een zekere Garcia, maar die is verslonden door het peloton. Het deert hen niet, morgen is het weer feest. Dat maken ze er wel van.
|
de hort op
