"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
15-03-2007
Fotoraadsel 88 foto 3
Overduidelijk nu Net zoals voor : Viva, Luk, Ryntje, Mieke R., Maria, Speelster, Francois, Elou,Dolfijn, Lange Lou, Vera, Mare, Willem, Red Poppy, William, Rikavensis, Thea, Chrisje, Paul, Loulou, Klaproosje, Steven, Opapat, Mieke Moma, Cooltje, Ritje!, Jan, Sjoeke, Nand, Nil, Ann, Fernanda en Marleen, Ja sorry, ik was vannacht wat ziekskes en er is vanalles misgelopen met de programmatie van mijn blog, dus nu dan de juiste "overduidelijke" foto!
Mijn oudste achterneefje, Patrickske, was drie jaar jonger dan ik. Het was dus een goeie speelkameraad in wording. De eerste jaren was ik totaal niet geïnteresseerd want het was een schoon jongetje en hij leek helemaal niet op een beer, en aangezien ik alleen in beren en niet in poppen geïnteresseerd was liet die baby me koud. Babys stonken en plakten en maakten lawaai en kregen altijd al de aandacht. Zo eenvoudig was dat.
Maar naarmate de jaren vorderden vonden we mekaar.
Dat ging niet zonder slag of stoot. Ik herinner me nog goed dat ik de arme jongen eens met volle kracht op zijn hoofd aan t timmeren was. We zaten op de trap te spelen en we hadden ruzie gekregen, Mijn gewicht en leeftijd haalden natuurlijk de overhand, dus het kind werd vreselijk afgetroefd. Mijn nicht - Patrickske zijn mama - en mijn ma kwamen toegesneld om het arme jongentje te ontzetten en ik kreeg mijn verdiende straf. Ik moest in de hoek gaan staan. Ik heb daar lang, en verdiend, moeten staan staan. Dus ik had ik ook genoeg tijd om over mijn colère na te denken.
Ik begreep best dat ik zwaar in de fout was gegaan. Maar ik had er zo mijn redenen voor. Patrickske zijn bomma, ons ma haar zus, was mijn doopmeter. Maar die vrouw moest haar aandacht verdelen over ondertussen al vier neefjes én mij, haar petekind. Voor elke volwassen mens is de pik-orde dan duidelijk. Kleinkinderen komen vóór petekinderen. Op mijn leeftijd had ik daar echter totaal geen begrip voor.
Ik bleef dus maar jengelen dat Tante ook eens bij ons moest komen logeren en niet altijd bij de jongeskes moest verblijven en ons ma hield dapper vol dat de jongeskes vóór gingen omdat Tante voor de jongeskes hun bomma was, en dat bomma zijn belangrijker is als meter zijn. Ik kreeg van Tante dan ook altijd pas het kadootje als mijn achterneefjes hun eerste keuze gemaakt hadden. Of het kleinste kadootje bleek steevast voor mij te zijn. Tante ging éérst op bezoek bij mijn achterneefjes en pas als er nog een dag overschoot kwam ze ook bij ons. Wat zelden of nooit gebeurde. In mijn ogen was dat allemaal zeer onbegrijpelijk en onrechtvaardig.
De ruzie met mijn achterneefje was dus ook helemaal niet de oorzaak, maar enkel de aanleiding, tot die wrede en grondige afros-partij. De diepere oorzaak lag in t feit dat ik geen flauw benul had dat er zoiets mocht bestaan als een pik-orde in een familie, dat ik mij vreselijk jaloers en misdeeld voelde door mijn Tante, en dat mijn achterneefje daar onbewust had voor moeten boeten.
Ik vond het zelfs heel jammer dat ik mijn speelkameraad zo afgetuigd had. Want het was dan nog wel mijn favorietje. Hij kon toch zo prachtig Rode Ridder met mij spelen Het was een heel knap Rode Ridder-ke zelfs! Dat zag ik toen al!
We reden op denkbeeldige paarden door hun tuin, we speelden heelder scènes uit de stripverhalen na en beleefden dolle, en soms echt gevaarlijke avonturen.
Om doktertje te spelen waren we nog wat jong. Maar dat is niet erg. Want die schade halen we nu in. Patrick-ske is ondertussen mijn gyneacoloog geworden. J
Ik zal voor de rest dus maar heel braaf zwijgen over die jongen, want met iemand die zon diepe inkijk in mijn ziel heeft wil ik zeker geen ruzie meer krijgen. J
Kerstmis 1961 : Bomma met Patrickske op de arm. En ik met betraande ogen omdat ik niet opgepakt werd...
September 1965 : spelen in 't bos in Brasschaat. Ik 8 jaar oud, Patrickske 5.
Iets groter nu en nóg herkenbaarder Alvast bravo voor : Viva, Luk, Ryntje, Mieke R., Maria, Speelster, Francois, Elou,Dolfijn, Lange Lou, Vera, Mare, Willem, Red Poppy, William, Rikavensis, Thea, Chrisje, Paul, Loulou, Klaproosje, Steven en Opapat! En nee Opapat, "een beveiligde brandkast voor siliconenborstenonderdelen met ventilatiegaten" is 't ook niet! ----------- Vanavond mijn nieuwste poezenstrips, en morgen weer een jeugverhaal!
Zaterdag kocht ik enkele nieuwe knuffels voor de poezen. Van hun oude gele hond hadden ze de kop afgebeten - wat hen persoonlijk niet in 't minst stoorde, maar ikzelf vond het nogal morbide hier altijd op de grond een onthoofde hond te zien liggen. Dus kocht ik twee nieuwe beestjes, een kikker en een tijgertje, ik stak ze twee dagen in een zak met kattekruid zodanig dat de plastic-geur er wat af was, en gaf ze kado aan Phineas en Ming.
De beestjes werden direkt in dank aanvaard. Dus iedereen happy. Ik omdat ik niet meer op een onthoofde hond moet zitten zien en zij omdat ze iets nieuw hebben dat toch lekker ruikt. De knuffels zijn gevuld met plastic bolletjes zodanig dat ze ook in de regen mogen liggen. Dat is ook wel nodig want regelmatig komt Phineas hier luidkeels zingend binnen met zijn van 't nat druipend pluchen kreeftje dat hij dan heel lief in mijn bed komt deponeren. Binnenkort zullen daar dan nog een kletsnatte kikker en een doorregende tijger naast liggen waarschijnlijk...
Morgen zien jullie de onderlinge gesprekken over de kado's... ------------- Hieronder een oude strip die ik een jaar geleden maakte toen de gele hond nog intact was...
(let in de foto hierboven vooral op de stand van zijn twee voorpoten! Met 1 poot houdt hij de muis tegen zijn buik en met andere tracht hij de gele hond te grijpen... Geef toe hij is wel lenig!)
Willen jullie meer van mijn poezenstrips bekijken? Klik dan op de button "Poezenstrips" in de linkerzijkant van mijn blog!
Ik veronderstel dat ons ma s avonds wel een verhaaltje in bed voorlas. Maar daar heb ik totaal geen herinneringen aan. Dat zegt wel veel over ons ma haar vertelkunst waarschijnlijk. J
Wat ik mij wel herinner is dat ze soms vertelde over haar jeugd. Haar papa, mijn bompa die ik nooit gekend heb dus, was natiebaas. Voor een kind is dat een beroep waar ge geen touw aan kunt vastknopen. Dus die verhalen zorgden voor meer vragen dan voor ophelderingen wat mij betrof.
Ze vertelde dat zij als kind mee naar de natie mocht en dat ze dan mocht kijken hoe de natie-paarden ingespannen werden voor de houten karren om de vrachten van de magazijnen naar de schepen te vervoeren. Heel raadselachtig voor mij.
Temeer omdat ik het woord natie-paard steevast verkeerd verstond als haze-paard. In t Antwerps-dialect is dat niet zon groot verschil.
Dus volgens mij stond ons ma daar in haar s zondagse kleren als een soort Assepoester naast die koetsen met haze-paarden Mijn rijke fantasie kon zich daar uren in verdiepen. Ja, die mythische jeugd van ons ma was héél wat anders dan mijn dagelijkse avonturen
En van beesten met mythische proporties gesproken Onze pa vertelde weinig over de oorlog, maar een steeds weerkerend verhaal was hoe Den Duits in zijn dorpje de kerk had beschoten en het haantje naar beneden gestort was. s Nachts was onze pa dat beest dan van tussen t puin gaan halen en hadden ze het verstopt tussen de houtstapels van hun schrijnwerkerij om het na de oorlog terug op de toren te kunnen plaatsen.
Aangezien zon haantje volgens mij het formaat van een kieken moest hebben vond ik het onbegrijpelijk dat ze voor dat beestje dus een hele kar nodig gehad hadden om dat te kunnen vervoeren. En dat dat zon hachelijke opdracht was geweest om dat ongezien te kunnen weghalen en te verstoppen. Kompleet onbegrijpelijk! Een kieken steekt ge toch gewoon in een draagtas of een kartonnen dozeke? Maar nee, onzen pa zijnen haan moet een reus geweest zijn. De Vlaamse Reus onder de kiekens. Pas jaren later had ik genoeg besef van driehoeksmeetkunde om te snappen dat zon piepkleine torenhaan in t echt wel een serieus beest moet zijn want moest dat een gewoon kieken-formaat hebben zouden wij dat nooit van op de grond kunnen zien staan blinken.
Ons ma had haze-paarden, onze pa verstopte reuze-hanen en ik kreeg ocharme nog geen goudvis? Ik was dus duidelijk in t verkeerd sprookje terecht gekomen
Onze pa knipte tijdens de week de strookjes met de stripverhalen uit zijn krant. Als hij dan zondags bij ons was dan was zijn voorlees-uurtje de traktatie van de week!
Ik mocht dan op zijn schoot zitten en samen lazen wij dan de Suske en Wiske-verhalen. t Is te zeggen hij las en ik keek naar de prentjes. Hij bracht ook het grote blad met strips mee dat eens per week in De Standaard verscheen. Het waren verhaaltjes van Pats en de Rode Ridder enzo. Best plezant, maar dat blad woog toch niet op tegen de "Suske en Wiske-strips. Als zon verhaal dan geëindigd was dan bond ons ma al die blaadjes netjes in met een koordje en had ik een boekje!
Dat waren mijn eerste boeken! Het begin van de grote bibliotheek van mijn leven. J
De Zilversmidsnatie van bompa. Links zie je de ingespannen "haze-paarden".
Dit is een nog oudere foto van op de natie, van uit de tijd van mijn overgrootvader. Als je goed kijkt zie je dat op de kar een kist met een breekbare zending klaarstaat om naar Teheran verzonden te worden. Maar veel is er in de loop der tijd niet veranderd hoor, want kijk maar goed, de kist met de afbeelding van het glas dat "breekbaar" moet voorstellen staat wel op zijn kop op de kar geladen Ik vraag me wel af wat er destijds al naar Teheran verzonden werd. De voorlopers van de kernkoppen?
Dit is mijn bompa zijn "natiebaas"-pasje dat hem het recht gaf om op de Scheldekaaien te vertoeven, uitgereikt op 1 januari 1910, bjna 100 jaar oud dus...
Jullie vinden het misschien vreemd dat een vrouw van 49 nog zo'n heel oude souvenirs heeft, maar vergeet niet dat mijn mama mij pas kreeg als ze zelf al 44 jaar was, dus er is gewoon een generatie tussen uit gevallen bij mij, vandaar dat ik nog zoveel foto's en documenten van 100 en zelfs 200 jaar oud heb. Als 't jullie interesseert zal ik er regelmatig enkele van inscannen zo krijgen we allemaal nog eens een idee van hoe het dagelijks leven er een eeuw geleden uitzag.
Als je geraden hebt wat het voorwerp is stuur me maar een mail. Iedereen heeft het in huis! Veel plezier!!! -------------- Als eerste opgelost door... Viva, Luk, Ryntje, Mieke R., Maria, Speelster, Francois, Elou,,Dolfijn, Lange Lou, Vera, Mare, Willem, Red Poppy, William en Rikavensis!
En nee, 't is geen uitvergroot HIV-virus Rudy. Dit is iets veel simpeler en veiliger. Als ge met dit voorwerp even voorzichtig omgaat als met een HIV-viruske dan kan er zeker echt niks mislopen En de grotere foto is op komt... Want 't is nodig precies
Een rolmeter! Of een "rolmaat" voor de Nederlanders onder ons. En dus geen tondeuze, parlofoonbel, oude radio, fotoapparaat, afstandsbediening,... Geen geigerteller, voltmeter, gasmeter of weegschaal. Alhoewel ik op dat moment al heel blij was dat ge tenminste al in de afdeling "meten en wegen" terecht waart gekomen Ik dierf er eerst de kleurenfoto niet op zetten omdat ik vreesde dat de gele kleur het te makkelijk zou maken. Maar dat was duidelijk een ongegronde vrees. 't Is pas bij de iets grotere foto dat de meeste juiste antwoorden binnenvielen.
Viva, Luk, Marleen, Andromeda, Vifke en Fernanda, Steven, Francois, Corry V., Vera, Maria, Ritje, Paul, Thea, Speelster, Jan, Cooltje, Rikavensis, Ingrid, Loulou, Lange Lou, Dolfijn, Chrisje, Opapat, Ryntje, Mare, Franske en Yvette hebben de oplossing toch gevonden! En nu zal ik mijn hersenen eens gaan pijnigen om opnieuw iets te zoeken waarmee ik vanaf morgen jullie hersenen weer aan 't werk kan zetten...Soms vraag ik me af voor wie 't fotoraadsel 't moeilijkste is, voor jullie of voor mij
Alvast weer bedankt voor 't meespelen, ik vind jullie reacties heerlijk! En voor diegenen op wiens mail ik niet geantwoord hebt... sorry maar dan zal hij niet aangekomen zijn...
Dit moet me nu toch eindelijk eens van 't hart... Ik ben net terug van 't jaarlijks bezoek aan 't ziekenhuis voor mijn mammografie. Welke man heeft dit onderzoek uitgevonden? Welk duivels sadistisch brein komt op het idee om zoiets gevoelig als een vrouwenborst tussen een wafelijzer te pletten? Elk jaar wordt van ons verwacht dat wij met de glimlach onze borsten laten verpletteren door een machine die een druk geeft van 16 kilo per borst. Kan een man zich überhaupt indenken hoe pijnlijk dit is? Elke borst, groot of klein, wordt tweemaal (horizontaal en diagonaal) volledig platgedrukt door een medische stoomwalsmachine. Ge moet dan ondertussen ook nog uw schouder achteruit trekken, uw kin omhoog houden en proberen om niet te gillen van pijn als uw borst gereduceerd wordt tot een omelet. Als 't even kan nog vriendelijk lachen naar de verpleegster ook. De enige vrouwen waarvoor de druk van de machine iets lager geprogrammeerd wordt is bij diegenen die implantaten hebben. Maar zelfs bij hen blijkt het ook nog pijn bij te doen.
Hoe onmenselijk is dit onderzoek? Bestaat hier nu echt geen andere onderzoeksmethode voor? Waar blijven de vrouwelijke dokters om hier een andere oplossing voor te vinden? Gaat het nu echt zover moeten komen dat we voor teelbal-onderzoek een "ballenpletter" gaan moeten uitvinden zodat mannen eindelijk zouden snappen hoeveel pijn zoiets doet? Ik heb me ondertussen al goed geïnformeerd, het mag zeker geen "piemelpletter" zijn want dat zou naar 't schijnt eerder prettig dan pijnlijk zijn
Dus dames dokters, als ge inderdaad geen oplossing vindt, ontwerp dan maar een "klotenpletter", en laat in 't vervolg jaarlijks de mannen maar kennismaken met uw nieuwe duivelse uitvinding. 't Zal rap gedaan zijn met onze mammografieën! En op die manier gaan misschien de heren dokters ook eens hun best doen om een alternatief te vinden voor "den tettenpletter".
OK, borstonderzoek is voor onze eigen veiligheid. Dat weet ik echt wel. Maar we mogen toch ook niet vergeten dat er door de mammografie jaarlijks heel veel mensen ongerust gemaakt worden voor niets, omdat er fantoombeelden gezien worden. Er worden dan puncties uitgevoerd om te zien of de cyste schadelijk is en in vele gevallen blijkt ze dat dan niet te zijn. Ge kunt dan zeggen : "Gij kleinzerig madammeke! Is dat nu zo erg dat ze uit een cyste wat vocht trekken?" Nee, dat is niet zo erg. Dat doet eventjes pijn maar meer ook niet. Tot er iets mis gaat. Zoals bij mij.
Enkele jaren geleden moest er een cyste leeggezogen worden en er is per ongeluk te diep geprikt. De naald is in mijn long terechtgekomen. Ik brulde van de pijn. 's Avonds thuis ging de pijn in die ene borst maar niet over. Ik moest terug naar 't ziekenhuis en toen bleek ik tijdens de punctie een klaplong opgelopen te hebben. Het "foutje" resulteerde in een ziekenhuisopname, en vervolgens twee weken platte rust.
Volgens de dokters was dit een uiterst uitzonderlijk incidentje. Ondertussen heb ik echter gelezen dat bij 0,18 %, van de vrouwen die een cyste laten puncteren, het onderzoek eindigt met een klaplong doordat de naald verkeerd of te diep werd gestoken. Is dit toch niet een beetje te veel?! Het waren cijfers uit Engeland en Amerika. Ik vond ze in het boek "Wat artsen je niet vertellen" van Lynne Mc Taggart. Maar kom, het is hier in België mij toch ook overkomen, dus zo'n grote uitzondering zal ik dan toch niet geweest zijn.
Lieve vrouwelijke dokters die dit lezen... Doe aub uw best om borstonderzoeken op een vrouwvriendelijke manier uit te voeren, maar zoek ondertussen ook zeker verder naar alternatieve onderzoeksmethodes. And if not, OK, vindt "den ballenpletter" dan maar uit
Thuis werd er weinig over de tweede wereldoorlog gesproken. Dus daar weet ik niet veel over te vertellen. Het enige dat ik daar nog over weet is dat ge thuis geen kast kon opentrekken of ergens achterin stonden wel enkele pakken suiker, koffie, of bloem. Voor als het weer eens oorlog zou worden
Dat zag ik ook later nog dikwijls gebeuren. Telkens de wereld op een plek in brand stond, of er een zware crisis was, werd er gehamsterd. Ládingen spagetti werden naar huis gesleept, en het daaropvolgende jaar, als de crisis bezworen was, werd het dan traditiegetrouw het jaar van de Italiaanse keuken Spagetti met kaas, spagetti met balletjes, spagetti met tomatensaus, spagetti met biefstuk J
Maar het is niet omdat de wereldoorlog aan mij voorbij gegaan was dat het begrip oorlog tout court me als kleuter vreemd bleef. Spijtiggenoeg.
s Avonds teisterde de Vietnamoorlog ons kleine TV-scherm, gelukkig nog niet in kleuren want het was zo al vreselijk genoeg. En s zondagsnamiddag besprak onze pa de kranten met ons ma.
Elke zondag gingen we met zijn drietjes wandelen aan de Schelde want onze pa was gek op boten. We liepen over de lange wandelterrassen, hand in hand, ik in t midden tussen ma en pa. Over mijn hoofdje heen, een dikke halve meter hoger dus, werd besproken wat er die week in Congo gebeurd was. Pa vertelde wat er in de kranten had gestaan, en ma gaf het relaas van wat ze op de televisie had gezien. We hadden een neef die in Elizabethville verbleef dus was de interesse voor Congo veel groter dan die voor Vietnam. (Hoewel ik me nog wel herinner dat ons ma toch in tranen uitbarstte toen ze hoorde dat President Kennedy neergeschoten was).
Ik veronderstel dat mijn ouders dachten dat ik nog te klein was om iets van de gruwelen te kunnen begrijpen. Maar toch bleven er soms woorden en zinnen in mijn kleine oren hangen. Tijdens één van die wandelingen vertelde onze pa haar dat in Congo mensen op t toilet neergeschoten waren, hun lijken daarna in stukken gesneden werden, de ingewanden eruitgehaald, en de levers met zout bestrooid. Na die zin vielen alle organen in mijn lijfke precies stil! De tranen vloeiden geluidloos uit mijn ogen en ik liep wezenloos als een zombieke tussen hen beiden verder. Ze hadden het niet opgemerkt. Gelukkig, want ik was heel beschaamd voor mijn tranen.
Na de wandeling gingen we zoals altijd iets drinken op t Noorderterras. En toen moest ik naar t toilet Maar ik dierf niet meer Stel dat er hier ook iemand door de deur zou gaan schieten terwijl ik mijn plasje zat te doen? Ik had gezien wat schieten met mensen kon uitrichten in de Vietnambeelden op TV
Ons ma nam me mee naar de toiletten maar ik dierf er niet in, en ik kreeg uit schaamte ook niet uitgelegd waarom ik plots zon heilige schrik had voor zoiets onschuldigs als een toilet.
s Avonds in bed dierf ik niet gaan slapen. Ik bleef maar huilen, en niemand die wist waarom De vreselijke woorden bleven in mijn kopke maar vechten tegen de schaamte van het - in mijn ogen onredelijke - verdriet dat ik erover had.
Eergisterennacht heb ik alweer totaal niet kunnen slapen. Ik heb dan maar van de nood een deugd gemaakt en ben verder in mijn oude fotodozen gedoken en heb nog wat jeugherinneringen opgeschreven. Om 9u 's morgens viel ik bijna van mijn bureaustoeltje van moeheid. De katten liepen hier al lang vrolijk in mijn Hobbithol rond en hadden hun ontbijtje al ongewoon vroeg achter de kiezen. Ik ging dus even op mijn bed liggen, in de hoop van toch even een uiltje te kunnen knappen.
Het is bij ons nooit een gewoonte geweest dat de poezen op de slaapverdieping kwamen en zeker niet in bed. Niet alleen om hygiënische redenen, maar vooral omdat ge met 5 stuks katten en 2 volwassen personen wel al een héél groot bed zou moeten hebben om zelf nog aan slapen toe te komen. Sinds ik mijn hobbitholletje heb - waar ik ook dat heerlijk "zitbed"-achtig iets in geknutseld heb naast mijn bureautje - ken ik dat zalige genoegen dus ineens wel. En wat is er heerlijker, als ge even moe bent en gaat liggen, dat één van uw knuffels zich in uw arm nestelt?... Of als 't een erge koppijndag is, en ge trekt u terug uit de helse wereld, en uw beestjes komen u troosten en ge voelt u helemaal niet meer zo alleen. Dan zijt ge toch al voor de helft genezen door hun gespin?... Maar sinds vanmorgen weet ik echter weer waarom ons ma altijd zei : "Aan alle voordeel zit een nadeel, dat zult ge later nog wel merken..."
Phineas legde zich zoals steeds aan de trapkant van mijn bed. Hij wil altijd de totale controle uitoefenen wie er bij op dat bed komt liggen want hij vind dat blijkbaar zijn eigen territorium. ('k Ben al heel blij dat ik er nog bij mag komen liggen!) Ming ligt dan veilig rechts aan de raamkant, zo ver mogelijk uit Phineas zijn buurt. En Tabitha duikt lekker mee onder het donsdeken.
Ondanks het feit dat ikzelf, als dikke bobbel, tussen Ming en hem lag, werd Phineas toch weer razend van jaloezie en zette zijn "Chinese-opera"-stem op. (Als hij lichtjes geïrriteerd raakt dan krijst hij dat horen en zien vergaat. Omdat hij doof is heeft hij geen benul van zijn uitzonderlijk stemvolume.)
Ik duwde Ming dus veiligheidshalve nog verder uit zijn buurt en legde hem vlak naast mijn hoofdkussen, gaf Phineas eens flink naar zijn vijs, en de rust was hersteld. En o wonder, ik werd in slaap gewiegd door het gespin van 3 poezen in "close harmony"... Zalig! Tot mijn Ming me twee uur later op hoogst romantische wijze wekte...
In mijn droom hoorde ik plots : "Wok!... Wok!... Wok! Wokwokwok!!!". Ik schrok wakker, opende mijn ogen en zag mijn geliefd Mingske, met een gestrekt nekske, vlak voor mijn neus, alle moeite van de wereld doen om een haarballeke over te geven... Razendsnel heb ik dan mijn kopkussen onder zijn muiltje gehouden om de schade te beperken, zodat ik toch niet al mijn pas ververst beddegoed moest gaan wassen... Enfin, ik ben al heel blij dat ik wakker geworden ben, voor 't zelfde geld had ik nu met een haarbal in mijn oor of neus gezeten...
Voor de mensenliefhebbers : Nee. Ik heb daarna niet meer geslapen en ben dus nog altijd doodmoe. Voor de dierenliefhebbers : Ja. Wees gerust, Mingske is van zijn haarballeke af, voelde zich daarna opperbest en sliep rustig verder.
De volgende strip is speciaal opgedragen aan mijn geliefde beestjes. Want ze blijven toch echt wel een onuitputtelijke bron van inspiratie voor me
PS. Als de foto's niet zichtbaar worden en ge ziet enkel een rood kruiske, zet uw cursor dan op dat kruiske, klik op de rechtermuisknop en druk op "afbeelding weergeven" dan gaan ze open. Dat heb ik zelf ook nog niet zo lang geleden ontdekt Altijd bereid om mijn nieuwe ontdekkingen op pc-gebied met u te delen nietwaar!
Laatste kans! Komaan, nu moet iedereen het toch herkennen?... Zaterdag plaats ik de oplossing! Viva, Luk, Marleen, Andromeda, Vifke en Fernanda, Steven, Francois, Corry V., Vera, Maria, Ritje, Paul, Thea, Speelster, Jan, Cooltje, Rikavensis, Ingrid, Loulou, Lange Lou, Dolfijn, Chrisje, Opapat, Ryntje, Mare, Franske en Yvette zijn er ook uit geraakt!
Zie eens wat een, letterlijk, "schitterend" cadeautje Ritje van http://blog.seniorennet.be/ritje/ voor me gemaakt heeft! Maar ja, zij is dan ook een echte artieste met de pc. Daar kan ik nog een "puntje aan zuigen" zoals ze in Antwerpen zouden zeggen Mij zou zoiets niet lukken... Ik vind het al een klein mirakel dat ik het op mijn blog hebben kunnen plakken en dat het nog blijft bewegen ook ------------------ Hm. Niet dus. 't Is niet alleen dat het niet beweegt, het is zelfs niet eens zichtbaar... Ik had het kunnen denken. Ik en computers, wij zijn niet compatibel Maar ik blijf proberen. Geniet ondertussen al maar van 't schone rode kruiske ----------------- Wel wel, ik maak toch vorderingen. 't Is nu al zichtbaar. En na mijn volgende slapeloze nacht zal ik het zeker ook nog wel in beweging krijgen
---------------- En zie... het mirakel geschiedde... Ik sta gewoon paf van mijn eigen
Thuis stond er zelden muziek op. We hadden alleen een opdraaibare grammofoon en die had samen met de laatste bompa zijn geest gegeven, en de radio speelde meestal enkel als Nandje - mijn beminde surrogaat-bompa - thuis was en naar orgelmuziek luisterde.
Enkel de programmas waarin operettemuziek gedraaid werd of die waarin Joseph Schmidt of Edith Piaf en aanverwanten opdoken werden gretig beluisterd en door ons ma dapper meegekweeld.
Non, rien de rien! Nòòòòòòòòn!!! Je ne regrette rien!!! (OK behalve dan dat ze een ongelukske op de wereld had gezet op haar 45ste - maar datis een detail - had ze in t leven ook niet veel om spijt van te hebben denk ik. Ons ma was een zalig goedgemutst vrouwmenske.)
Mas en bommas keuze van muziek - of erger nog het operette-gedoe, wat in mijn oren zelfs geen muziek was - was aan mij echt niet besteed. Ik was een kind van de jaren 60.
Bij Erikske van den beenhouwer luisterden ze thuis blijkbaar naar een héél andere post op de radio Die liep van s ochtends tot s avonds : Aa toe jéé jéé jéé! te krijsen.
Ik vond dat een heel schoon liedje, gemakkelijk ook, en ik jengelde dapper mee.
Ons ma vond de tekst blijkbaar ietwat eigenaardig en ging op de duur toch eens opzoeken wat ik nu in feite een hele dag probeerde te zingen. Toen bleek dat ik onbewust een Beatles-fan geworden was. Aa toe jéé jéé jéé! bleek onze versie van She loves you, yeah, yeah, yeah te zijn.
Toen ik jaren later door het huis stommelde, vrolijk kwelend van : Wíe ool lif in de gèldbalderien! Gèldbalderien!! Gèldbalderien!!! heeft het ook een tijdje geduurd eer ze besefte dat de Beatles zo onnozel waren geweest om een liedje te maken over een gele duikboot. Ze vond dat nu toch echt géén onderwerp voor een liedjestekst.
Desalniettemin probeerde ze me heel educatief Gèldbalderien te laten vervangen door Yellow Submarine, maar daar had ik geen boodschap aan want ik kon me toch niet voorstellen wat een duikboot nu juist was, en dus vond ik mijn Gèldbalderien veel geheimzinniger en interessanter.
Jaren later zou ons ma - noodgedwongen - een hevige Beatlesfan (zelfs een Deep Purple- en Pink Floyd-fan!) worden, maar zo ver waren we nog lang niet. (Ja, er is veel tijd en energie gekropen in t opvoeden van mijn moeder, maar t was de moeite waard, want het is echt een schatje geworden. J)
Haar echte Beatles-initatie zou pas beginnen met de Sgt.Peppers-LP, die elke ochtend tijdens t ontbijt gedraaid ging worden zodanig dat mijn aandacht afgeleid was van mijn boterhammekes, en dat ik die, zo in beslag genomen door de prachtige platenhoes met teksten, onbewust, al lezend en luisterend, binnenspeelde.
De middelen veranderden weliswaar, ze paste zich vlotjes aan aan de tijden, maar haar hogere doel : mij te laten eten, zou ze nooit meer uit het oog verliezen!
Zèlfs niet al moest ze elke ochtend de hele LP, tot net na When Im 64, moeten aanhoren. (Aan de vier laatste nummers kon ze altijd ontsnappen want dan was mijn boterham op en was het tijd om naar school te vertrekken.)
Een zeldzame foto van mijn geliefde surrogaat-bompa "Nandje". Efteling, september 1962. Ik ben hier bijna 5 jaar oud.
Wel wel, 't is precies moeilijker dan gedacht. Maar ge zit het ook weer allemaal veel te ver te zoeken! Het is helemaal geen ingewikkeld machineke! Komaan, een iets grotere foto, dan zult ge het zeker vinden. Net als Viva, Luk, Marleen, Andromeda, Vifke en Fernanda, Steven, Francois, Corry V., Vera, Maria, Ritje, Paul, Thea, Speelster, Jan, Cooltje, Rikavensis, Ingrid, Loulou, Lange Lou, Dolfijn en Chrisje die al van hun "grootste kopzorg" van de week vanaf zijn En nee Opapat, het is géén "tondeuse voor kaalkoppen", het is iets véél nuttigers!
In kleur is het al veel herkenbaarder nietwaar? Niet iedereen heeft exact deze uitvoering van het voorwerp in huis, maar zeker en vast wel een andere. Viva, Luk, Marleen, Andromeda, Vifke en Fernanda, Steven, Francois, Corry V. en Vera weten het al!
Dit spiritueel mailtje kreeg ik net binnen, en het slaagde er in om op deze druilerige dag een glimlach op mijn snoet te toveren. Dus wil ik het jullie zeker niet onthouden -------------------------------------------------------------------------------------------------- Tegenwoordig spreken we niet meer over 'illegalen', dat woord mag niet meer gebruikt worden van onze democratische politici en journalisten. Vanaf nu heet dat "mensen zonder papieren".
In het kader van het streven naar een steeds perfectere politieke correctheid van onze moedertaal werden er onlangs een aantal voorstellen gelanceerd voor het uitbreiden van deze terminologie.
Hier een kleine bloemlezing van de nieuwe benamingen die u binnenkort in de dikke Vandaele mag verwachten:
Takeldiensten zonder papieren (vroeger:carjackers) Apothekers zonder papieren (vroeger: drugdealers) Geldtransport zonder papieren (vroeger: bankovervallers) Gyneacologen zonder papieren(vroeger: verkrachters) Kleuterleiders zonder papieren (vroeger:pedofielen) Deurwaarders zonder papieren (vroeger: inbrekers) Klanten zonder facturen(vroeger: winkeldieven) Racers zonder papieren (vroeger: snelheidsduivels) Belastingsontvangers zonder papieren (vroeger: afpersers, en als ik erover nadenk, nu nog altijd) Piloten zonder papieren (vroeger: vliegtuigkapers) Huurders zonder papieren (vroeger: krakers) Zakenmensen zonder papieren(vroeger: oplichters) Militairen zonder papieren (vroeger: terroristen)
Zo graag als ik later zou eten, zo erg haatte ik het als kleuter. Het was voor bomma en ma een ware verzoeking om boterhammen aan mij opgevoerd te kregen. Patatjes en groenten waren geen probleem, maar van vlees en brood had ik een afkeer. Het brood werd al van zijn korstjes ontdaan, werd dik met lekkers belegd, maar niks hielp. Ik had de pest aan boterhammen.
Na mijn onverhoedse afslankkuur aan zee was ik graatmager en daar wou ons ma iets aan doen. Dus er moest en zou flink gegeten worden. Aangezien mijn en haar doel mijlenver van mekaar verwijderd lagen, moest ze slinkse trukjes gebruiken om mij aan t eten te krijgen.
We woonden in een huis dat uitkeek over een lange brede straat die eindigde op een plein met een kerk. Er was dus altijd wel iets te zien. (Al was t maar Erikske van den beenhouwer die met zijn meisjesschoenen aan t touwtje springen was, en op wie ze t zalig vond om kritiek te leveren.)
Dus posteerde ons ma zich op een stoel aan t raam, zette het bord met de stukjes boterham op de vensterbank, nam mij vervolgens op schoot, en begon moedig en vol overgave aan de queeste van het voeden van haar kind.
Ze leidde telkens mijn aandacht van het eten af, wees me op iets interessants dat buiten gebeurde, wachtte tot mijn onvermijdelijke commentaar hierop ging beginnen, en zo vlug mijn mond zich opende propte ze er een stuk boterham in!
Ik was geen kind van kwade wil, dus ik slikte dat zo rap ik kon door om toch maar zo snel mogelijk aan mijn commentaar te kunnen beginnen. Gelukkig voor haar was moeten zwijgen voor mij erger dan moeten eten. Dus op die manier heeft ze toch wel enkele kilos brood in mijn ingewanden kunnen doen verzeilen. Voor haar was deze onderneming tegelijkertijd een prima training in geduld. Wat ze echt wel kon gebruiken. (Bij ons ma moest alles zo rap vooruitgaan dat op een dag toen ze mij aan t wassen was en een tante binnenkwam die zag hoe ons ma mij inpeperde met dat washandje de vrouw spontaan uitriep: Maar menske toch, ge zijt dat kind niet aan t wassen! Ge zijt dat aan t afslagen!!! Ja, als er in die tijd een carwash of een wasmachine had bestaan had ze mij daar waarschijnlijk ingestoken.)
Maar kom, door deze ietwat ongewone eetpraktijk zijn we dus allebei beter geworden: zij voedde me op door me te leren eten, en ik gaf haar een opvoeding in geduld. En zo hoort dat in t leven. Ouderen kunnen van jongeren ook iets leren. J
Nu troost ik me ermee dat het allemaal nog veel erger had gekund. Stel u voor dat mijn ma in die tijd geweten had hoe ze ganzen gaveerden dan had ze dat waarschijnlijk wel een handig systeem gevonden en mij ook een trechter in de keel geduwd en me zo moddervet gevoerd. Dat zou een ramp geweest zijn, want ik had toen mijn beklag nog niet bij Gaia kunnen gaan doen.
Goed, mijn boterhammen kreeg ik nu toch al binnen, en later zou ze ook nog een geraffineerd systeem uitdokteren om me vlees te laten eten, maar een echte carnivoor heeft ze toch nooit van me kunnen maken. Noch opnieuw het dikkerdje dat ik vóór mijn ziekte was!
9 Oktober 1959, mijn tweede verjaardag, toen nog een flinke dikke brok. Het verjaardagskado was het wijwatervatje dat je op tafel ziet staan. Als plezant cadeautje voor een kleuter kan dat tellen nietwaar...
Ja, ze bestaan hoor, voordelen van slapeloze nachten
Omdat ik zoveel fijne reacties krijg van jullie op mijn schrijfseltjes over mijn jeugdervaringen ben ik extra gemotiveerd om er mee door te gaan. Aangezien ik de laatste drie nachten amper heb kunnen slapen, en vannacht totaal niet, ben ik al tot verhaal 25 bijgeschreven geraakt! Je ziet, er staat jullie nog wat te wachten
Ik had graag wat fotootjes van vroeger bij mijn verhalen geplakt. Foto's van mijn vrolijke voorouders heb ik veel, maar van mijn eigen jeugd haast niet.
Mijn vrolijke voorvaderen in aktie! De man die zogezegd overreden wordt door de koets is mijn grootvader of overgrootvader. Dus als jullie in 't vervolg weer zotte foto's van mij te zien krijgen, weet dan dat het niet mijn eigen schuld is dat ik zo onnozel doe. Het is gewoon genetisch bepaald! Het zit al van 1800 in de familiegenen
Ik wist dat ik ergens nog een dun album moest hebben over mijn kindertijd maar het was zoek. De laatste week heb ik alles grondig doorzocht en inderdaad na een lange nacht ontdekte ik vanmorgen om 8 uur het bewuste album! Dus nu wordt het helemaal lollig, nu kan ik de foto's als bewijsstukken bij de verhaaltjes mee leveren
Ze zijn van een allerbelabberdste kwaliteit. In die tijd fotografeerden de mensen de tafelpoten en de benen als ze in feite wilden laten zien wat er op de tafel geserveerd werd
Mijn vierde verjaardag. Benen en poten. Gelukkig staat de belangrijkste persoon er tenminste nog bijna in zijn geheel op
Veel foto's zijn ook heel slecht gecadreerd, met halve mensen en halve koppen erop. En sommigen zijn totaal vergeeld en bekrast. Ik ben bezig om ze in te scannen en ze zo goed mogelijk op te lichten. Echt goed worden die foto's nooit, maar dat heeft ook geen belang. Het gaat er uiteindelijk om dat jullie situaties herkennen en dat ze jullie eigen herinneringen terug oproepen. Ik hoop dat jullie er veel plezier aan zullen beleven.
Hieronder alvast de foto uit verhaal 2 als ik op mijn kussen op tafel lig, nog geen 2 maanden oud :
24 november 1957.
Met ma naast mijn wiegje op 1 december 1957. -------------------------- En straks plaats ik de kleurenfoto van het fotoraadsel, dat gaat het zoeken veel makkelijker maken!
Mijn eerste vakantie voerde ons naar de bossen van Kasterlee. Ik herinner me nog een molen, zandduinen en een speeltuin. Maar vooral mijn pa die in t weekend op bezoek kwam!
7 augustus 1960 met ma aan de molen van Kasterlee.
Tijdens de meeste zomervakanties verbleven we echter twee weken aan zee. In een groot hotel van de ziekenkas, Zon en Zee.
Ma en haar flinke stevige brok in Westende, 19 juni 1959.
Gewapend met een zwemband en een ronde, platte, blauwe doos Nivea trokken ma en ik dagelijks - gesteld dat het eens niet regende - naar t strand. De zwemband was levensgevaarlijk want die was achteraan open, het was in feite een U in plaats van een O. Vooraan stond er een grote paardenkop op die vreselijk in de weg zat als ge wilde zwemmen. Als ik me voorover legde dan plooide de U open, gleed ik langs achter uit die zwemband, blub, kopke onder, en had ik enkel die paardekop nog in mijn handen. En toch heb ik ook dát ding weer overleefd
De doos Nivea was al even zinloos want later bleek dat in die platte dozen totaal geen zonnebeschermingsfactor zat. We verkoolden levend, maar we wisten het gelukkig niet. En dat is ook al veel. J
Juni 1963.
De regendagen waren een pak minder leuk. Het hotel was een groot en kil gebouw en t was er niet bepaald rustig met al die jengelende kinderen. Er moest ook op uur en tijd gegeten worden. Tot onze pa zijn groot afgrijzen. Als hij in de weekends op bezoek kwam voelde hij zich daar altijd op vakantie in de gevangenis. De manier waarop we allemaal voor de gesloten refterdeuren stonden aan te schuiven, alvorens de moeders als een kudde hongerige leeuwinnen met welpen naar binnen stormden om een goed plekje te bemachtingen, deed al zijn grijze haren ten berge rijzen. (Enfin, zijn haren waren dan toch tenminste al op reis.) De mens was altijd heel blij als hij s zondagavonds de hectische zee kon inruilen voor zijn Stille Kempen en s maandags alweer kon gaan werken. Hij liet met liefde en plezier die zogenaamde vakanties aan zich voorbijgaan.
Op een van die regendagen kreeg ik er een cadeautje dat me echt fascineerde.
Het was een paardje dat gemaakt was van veelkleurige cylindervormige kraaltjes die over elastiekjes geregen waren (ik denk dat in die tijd elastiek de grote nieuwe uitvinding moet geweest zijn). Als ge de bodem van het zwarte ronde doosje - waarop het beestje als een soort standbeeldje gemonteerd stond - indrukte, dan viel het paardje in zwijm!!! De rekjes vielen slap en t beest viel in diggelen. Als ge de bodem traag terug losliet dan richtte het kralenpaard zich langzaam terug op! Wónderlijk vond ik dat!
Tijdens een van die verblijven aan zee werd ik moesziek. Mazelen of kinkhoest - of wat dan ook dat kinderen op die leeftijd moeten zien te overleven - en op die veertien dagen transformeerde ik van flinke dikke brok tot panlat. Dus voor mensen met gewichtsproblemen, schaf u een mazel-bacterie aan in de dichtstbijzijnde kindercrèche en laat ze haar werk doen.
Ik ben er de rest van mijn leven - mijn buik buiten beschouwing gelaten - slank door gebleven.
Met ma en bomma, in vrolijk opwapperende strandjurken, op 't strand van Westende in september 1961. Twee jaar later en zoals je ziet ben ik een heel pak slanker.
Toen ik iets groter was gingen ma en ik met de trein en de bus naar Luxemburg naar wat ze heel serieus La Petite Suisse noemde, in de hoop dat de bergen daardoor iets groter gingen lijken waarschijnlijk. Maar als ge ooit al fotos van Zwitserland gezien had - La Gránde Suisse veronderstel ik - met zijn majestueuze sneeuwbergen dan was de desillusie wel groot als ge in Luxemburg die kale rotskes zonder sneeuw zag liggen Toen leerde ik al dat als dingen een tweede naam hebben, dat meestal komt doordat de realiteit niet zo geweldig is.
Desalniettemin was het best een fijne vakantie. Mezelf in al die hollekes van die rotsen verstoppen was heel geestig. Voor mij toch. Alleen spijtig dat er niet veel anders te doen was dan dat gehate wandelen en dat ons hotel kilometers ver lag van waar de genummerde wandelingen tussen de rotsen begonnen. Ik was altijd al doodmoe alvorens we aan de leuke stukken kwamen. En na de fameuze wandeling tussen de rotsen, kwam dan nog eens die eeuwigdurende wandeling door de veldwegen terug naar het hotel
Gelukkig bleven we ook regelmatig een dag in t hotel en waren daar enkele andere kinderen om mee in de tuin te spelen. Neemt niet weg dat ik na die reis toch de stellige indruk had dat mijn benen wat afgesleten en nog iets korter waren geworden. Voor mij toch liever zwemvakanties dan die overlevingstochten. Dat was van toen af aan voor mij al een uitgemaakte zaak.
Daguitstapje vanuit Luxemburg naar Vianden in Duitsland.
