"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
10-04-2007
Aan mijn vurige, vinnige lezerkes :-)
Lieve, vurige, lezerkes van me! Ik was ontroerd door uw reacties op mijn berichtje van gisteren.
Maar toch, oordeel zeker niet te snel over mensen. Ten eerste heeft die dame die me dat mailtje stuurde dat in een heel vriendelijke woorden en een oprechte stijl gedaan. Haar valt dus zeker niets te verwijten. Ze wou gewoon haar mening eens op papier zetten en me die toesturen. Daar is niks mis mee. Dat recht moet iedereen hebben.
En ten tweede, ik denk dat we ook moeten inzien dat iedereen blogt voor zijn eigen goede redenen.
Iets jongere senioren, zoals ik, bloggen - soms rap tussen de bedrijven van hun dagtaak door - als ontspanning. Ik werk liefst met mijn eigen schrijfseltjes en foto's. Dat is voor mij 't plezantste. Ik heb, goddank, de gave van 't schrijven gekregen en daar wil ik mezelf en andere mensen gelukkig mee maken en ze misschien eens laten glimlachen.
Andere mensen maken graag een plakboek van hun blog dat ze dan ten dienste stellen van weer andere bloggers om daar prentjes uit te komen plukken om hun eigen blog te verfraaien.
Nog anderen zien hun blog als een uitlaatklep voor frustraties, of eenzaamheid, of gewoon om hun mening te verkondigen. Dus is 't wel tof dat dit medium bestaat waar iedereen in vrijheid zijn gedacht kan zeggen.
Weer andere mensen, vooral zij die door ziekte minder mobiel zijn geworden, zien hun blog meer als een kanaal van contacten. Zij brengen veel tijd door voor 't scherm, gaan veel op blogronde en hopen vanzelfsprekend om ook veel tegenbezoek te krijgen. Omdat zij misschien niet kunnen gaan wandelen of naar de supermarkt gaan waar wij, wel mobiele mensen, al eens een babbeltje met iemand slaan. Ik probeer me in te denken hoe moeilijk ik zelf het zou hebben moest mijn sociaal contact zich enkel nog tot 't internet beperken wegens ziekte... Dat zou ik verschrikkelijk vinden. Dus begrijp ik maar al te goed dat die mensen snakken naar een berichtje. Daar is in mijn ogen helemaal niets mis mee.
Dus laat elk vogeltje zingen zoals het gebekt is. Op elk potje past een dekseltje. Je moet ze alleen de tijd gunnen om mekaar te vinden. Elk blogje maakt wel iemand gelukkig, zelfs al laat die iemand dat misschien nooit horen. Misschien leest er iemand uw blogje die beschaamd is om te typen omdat ze niet foutloos kan schrijven?... Of misschien iemand die op een andere manier zijn pc bestuurt omdat hij verlamd is en zijn handen niet meer kan gebruiken, en dus ook niet meer zelf berichten kan intikken?... God weet hoe gelukkig maken we die onbekende mensen met onze blogjes?... Dat weten we toch allemaal niet?...
Mijn idee is : laat de schrijvers schrijven, de lezers lezen, en zij die er tijd en zin in hebben lezen én schrijven. Bloggen moet een plezier blijven en mag geen verplichting worden want we hebben in ons leven toch al zoveel verplichtingen...
En nu ga ik toch nog eens zoeken naar paaseieren want volgens mij was de Paasklok haar GPS kapot of stond mijn hobbithol er nog niet in geprogrammeerd... Ofwel... hebben mijn katten...? Maar nee, dat kan toch niet... dat zouden die schatjes toch nooit doen?!...
Zelfs in de huisdierloze tijd werd er door ma altijd nauwlettend op toegezien dat ik wel aan mijn entertainment en beweging kwam. Niet altijd tot mijn grootste voldoening weliswaar.
s Zondags werd er naar de Schelde gewandeld met pa en ma, iets waar ik een gloeiende hekel aan had. Eens ik rolschaatsen kreeg was dat al een verbetering want dan ging het tenminste toch al wat vlugger vooruit. Ik was overduidelijk ook gezegend met de ongeduldige natuur van mijn moeder.
Nog erger was het als in plaats van op de rechteroever te blijven, we naar de linkeroever wandelden, want dan moesten we door de eindeloze voetgangerstunnel. De roltrappen waren wel fascinerend. Het leek wel of we op de duur in t middelpunt van de aarde zouden belanden! Maar eens beneden was het minuten lang door die eentonige tunnel stappen uitkijkend naar t middelpunt waar een grote muurschilderij was aangebracht die aangaf dat de lijdensweg halverwege was. Ik kon hier wel prima rolschaatsen, maar dan raakte ik zo ver voorop dat ik al aan t einde was toen pa en ma nog maar vijftig meter gestapt hadden. Dus moest ik keer op keer terug komen, en leek die tunnel nog 10 keer zo lang
Uiteindelijk kwamen we dan terug boven aan het boeienpark. Een grasveld aan de oever van de Schelde waar allerhande boeien tentoongesteld lagen. Erg genoeg waren de wandelpaden er met grind bestrooid dus mijn rolschaatsen waren hier waardeloos. Soms wandelden we tot mijn groot ongenoegen nog verder tot de jachthaven of zelfs tot aan St. Anneke-plage, een strand naast de stroom, om naar de molen en de boten te zitten kijken. Boten. Die ergerlijk traag voorbijvaarden. En zand. Dus weer niks voor mijn rolschaatsen
Het enige leuke in die buurt was een grote vijver naast de jachthaven waar mensen met telegeleide miniatuurbootjes kwamen spelen. Dat vond ik nog wel iets hebben. Die bootjes gingen tenminste goed vooruit en vaarden ook niet alleen maar rechtdoor zoals de saaie, slome, echte op de Schelde. Hier was tenminste iets aan te zien. En hier kon ik ook zelf ingrijpen, hoewel dat natuurlijk niet de bedoeling was
Mijn meest gebruikte zinnen tijdens die wandelingen waren : Gaan we nog niet naar huis?, Is t nog véél verder?,Maar dat hebben we toch al dikwijls gezien?, Ik ben moe., De wieltjes van mijn rolschaatsen zijn versleten., Ik ga straks zo moe zijn dat ik niet ga kunnen slapen., Ik denk niet dat er nu boten gaan liggen, t is veel te slecht weer., Ik denk dat bomma zich stillekesaan alleen gaat beginnen voelen, Mijn voeten doen nog altijd pijn van vorige zondag, Zouden we niet beter naar huis gaan want ik denk dat het gaat regenen, Dat nieuwe zadel van mijn fietske snijdt in mijn billen (hoewel er al wel 3 lagen mousse over gedrapeerd waren omdat argument zeker te kunnen ontkrachten), Ik heb honger en dorst en ik moet pipi doen en ik denk niet dat ik ga kunnen wachten tot we thuis zijn als we nu nog eerst veel verder gaan, en talloze varianten op hetzelfde thema.
Die wandelingen waren dus wel goed voor mijn woordenschat en mijn verbale fantasie.
Op mijn driewieler in onze straat op mijn vierde verjaardag 9 oktober 1961.
Ondertussen had ik ook in onze straat leren fietsen op een driewielertje en dat gammele ding was al vlug vervangen door een heus fietsje. Mama legde haar hand langs achter rond mijn nek en zo kon ik rechtop blijven en verliepen de fietslessen vrijwel risicoloos. Althans voor mij. Ons ma bleef er lekker fit door want het duurde niet lang eer ik flinke snelheden kon halen, desalniettemin eiste ik dat ze onder geen enkele voorwaarde mijn nek zou loslaten. Dus crossten wij samen door de straten : ik op mijn fiets, ons ma achter mij aan bengelend en wanhopig trachtend mijn nek niet los te laten Ik gillend : Niet loslaten hé! Niet loslaten heb ik gezegd! Néééééééé! Terug vast pakken! Ik ga vallen! Hou mij vááááást! En dan : boenk. Bleit.
Voor voorbijgangers moet het er uit gezien hebben als een scène uit Comedy Capers waarin een kind aan een wurgmoordenares tracht te onstnappen.
In t stadspark kon ik me heerlijk uitleven op mijn fietsje want er waren heuveltjes.Eens ik geleerd had om zonder ons ma rond mijn nek te rijden was dat een feest. Ja, een afdaling met mijn moeder wapperend aan mijn nek had niet echt praktisch geweest.
Met veel moeite ploegde ik door het zand tot op het heuveltje (een flink uit de kluiten gewassen molshoop in feite) om dan in volle vaart naar beneden te racen tot groot afgrijzen van ons ma en de andere omstaanders. Er moest al eens tijdig weggesprongen worden want zo heel baanvast was ik in t begin nog niet. s Avonds moesten er al eens builen en schaafwonden verzorgd worden, maar met de Initiol-zalf die volgens ons ma voor alles, maar dan ook voor alles, geschikt was, kwam dat wel in orde.
In 't stadspark met mijn eerste grote fiets op 16 mei 1963.
Haast elke woensdag kwamen we bijeen met de nichtjes en de piepkleine achterneefjes, zodat de mamas konden bijkletsen en wij konden spelen. De eerste jaren was dat niet ideaal omdat het leeftijdsverschil te groot was en t waren dan nog allemaal jongens ook. Toen nog niet direkt mijn favoriete ras. Maar hoe ouder we werden hoe boeiender het werd. Ik toverde mezelf geestelijk om tot een jongen en zo geraakten de meeste problemen opgelost aangezien ik dan ook ineens de oudste man van t gezelschap was. De macho van de kleuters.
Op mijn 9de verjaardag, oktober 1966, zijn de neefjes, op 1 stuk na, eindelijk voltallig
Twee jaar later! Eindelijk, 't is gelukt! De neefjes zijn voltallig!
Wat ik ook een heerlijk uitstapje vond was naar de kerk van H.Rita gaan op de Paardenmarkt. Als ons ma zorgen had dan ging ze een noveen doen. Negen dagen op rij gingen we dan naar die kerk, gewijd aan de heilige van de hopeloze zaken, om daar even te bidden en tot mijn groot genoegen een kaars aan te steken. De ongelofelijk uitvinding van dat etablissement was dat ze daar electrische kaarsjes hadden!!! Ge moest een geldstuk in een gleuf steken en naargelang de waarde van uw offer ging er dan een lampke branden voor het beeld van de H. Rita. Ik denk dat het voor 1 frank 1 minuut was, en voor 5 frank 5 minuten. Fascinerend vond ik dat! Zo'n flakkerend witgeel ballonneke dat plots oplichtte...In mijn ogen was het een automatische bidmachine! Ik had er geen woorden voor dat zoiets bestond, het was een puur mirakel! Een direkte lijn met de hemel! Ik bad niet om ons ma haar zorgen op te lossen, ik bad dat ze er nog meer kreeg dat we rap aan onze volgende noveen konden beginnen. Want een noveen had toch wel heel veel weg van een kermis in mijn oogskes. ----------------------- PS. Heeft er soms iemand van jullie een oude postkaart van het Noordkasteel in Antwerpen, of van het zwembad in de Lange Gasthuisstraat? Ik zoek ze omdat ik weet dat ze bestaan en ik zou ze graag bij een van mijn volgende verhalen afdrukken. Alvast bedankt om even te snuffelen!
Wat het schrijven van mijn jeugdherinneringen dubbel zo fijn maakt is dat het andere bloggers blijkt te inspireren! Ikzelf ben begonnen met mijn jeugdverhaaltjes te schrijven doordat ik de teksten op Myette's blog over haar kinderjaren zo fijn vond.
Mijn nichtje, Martje, van in de 70 natuurlijk , herinnerde zich de rode kleur van mijn kleedje nog en ze heeft de foto bijgekleurd!
Een goede vriendin van me, Lucienne, ook een 70-er, zag deze foto en haalde een van haar oude poppen van haar zolder. Een echte hoornen pop van het merk "Schildpad". Vroeger een lieve troetel, nu een waardevol stuk. Ze naaide er een kleedje voor geïnspeerd op het kleedje dat ik droeg op de bovenstaande foto. Ze gebruikte de "schmok"-techniek voor de tailleband. Een werkje van geduld!
Harry van het blog "Rikavensis" vond mij een boeiend fotomodelleke voor het kaartje dat hij maakte voor zijn Photohop-examen!
En Ritje, maakte met een mooie kader, dit sprookjesachtig portretje van me! Fijn nietwaar, dat we mekaar allemaal zo kunnen inspireren?! ------------------ Morgen een nieuwe aflevering van "Mijn Jeugdherinneringen".
Eergisteren wou even in mijn bed gaan liggen om naar een filmke te kijken om mijn ellebogen en polsen wat te dwingen te rusten. Zoals steeds was Phineas er als de kippen bij om op mijn schoot te gaan liggen... Gelukkig lag mijn fotoapparaat binnen grijpafstand en zo kon ik deze heerlijke foto's maken van een Phin die zich zalig ligt te installeren...
Ik kreeg vannacht een heel oprecht mailtje van iemand die vriendelijk schreef dat het haar van t hart moest dat ze regelmatig mijn blog bezocht en dat ik nooit op haar blog op tegenbezoek kwam.
Mijn volgend schrijfsel is dus bedoeld voor de mensen die al vaak dezelfde bedenking hebben gemaakt als de dame waar ik die oprechte mail van kreeg, maar die me dat zelf misschien nooit dierven of wilden mailen.
Die dame heeft groot gelijk om me dat te schrijven want het is de waarheid.
Waarom ik zo weinig op andere blogs kom - en nog minder in gastenboeken verschijn - heeft diverse redenen. Ten eerste heb ik het niet zo begrepen op gastenboeken maar dat weten jullie al wel van vroeger.
Ten tweede schiet er voor mij niet veel tijd meer over om blogs te bezoeken. Ik ben nog een van de "jongere" bloggers en heb dus nog een full-time job. Eigenlijk zelfs twee. Bovendien heb ik nog vrije tijd nodig voor mijn andere passies waarvan niets op mijn blog verschijnt. Onder andere gedichten en verhalen schrijven. Die zet ik niet op mijn blog wegens te persoonlijk. Het heeft zelfs anderhalf jaar geduurd eer enkele blogvrienden mij ertoe hebben kunnen overhalen om toch uittreksels van mijn reisverhalen op mijn blog te plaatsen. En nu zet ik er mijn jeugdherinneringen op omdat ik weet dat enkele senioren er echt van genieten. Soms kost het me wat moeite om er tijd voor te maken om ze te schrijven, maar dan zie ik plots die mensen hun gezichten voor me, en dat geeft me direkt terug moed en inspiratie. Ik weet dat enkele lezers echt naar die verhaaltjes uitkijken omdat ze me dat regelmatig mailen.
Ik ga mij niet uitgebreid excuseren omdat ik zo zelden op blogronde ga, want je kan je pas gemeend verontschuldigen als je ook beterschap belooft, en dat kan ik niet. Wegens tijdsgebrek maar ook wegens gezondheidsproblemen.
Het is jammer genoeg zo dat ik al sinds de dood van mijn moeder en mijn beste vriendin, vier jaar geleden, met chronische hoofdpijn sukkel. Sinds een jaar heb ik ook twee ontstekingen op mijn polsen en die pijn is nu al tot in mijn ellebogen gestegen. Van de dokter zou ik zelfs niet eens meer mogen computeren... Maar dat valt me, als schrijverke, toch zo moeilijk... Ik heb de pc veel nodig voor mijn werk, en dan denk ik altijd maar : Als 't voor 't werk moet, dan moet het voor 't plezier ook maar kunnen!
Een foute redenering, dat weet ik maar al te best. Dus 't zou kunnen dat ik er binnenkort voor een tijdje uitlig.
Ik schrijf heel veel zaken op voorhand. Op momenten dat ik minder pijn heb, of wat meer tijd heb, zoals 's nachts als ik toch niet kan slapen. Vandaar dat ik veel artikeltjes voorgeprogrammeerd heb en ik 't maar met een tikje op zijn plaats op mijn blog moet zetten. Dus op de dagen met veel pijn verschijnt er toch ook meestal wel iets.
Ik zet liever niets over mijn chronische hoofdpijn en de rest van de miserie op mijn blog. Ik vind dat niet nodig. Mensen komen hier om plezier te hebben, een hogere functie heeft mijn blogje niet.
Hoewel ik zo weinig op blogbezoek ga onderhoud ik toch verschillende contacten met andere bloggers. Veelal zijn dat mensen die steeds meespelen met mijn fotoraadseltje en als die iets schrijven krijgen ze allemaal een persoonlijk antwoordje. En dat aantal is nogal groot geworden... Dus daar ben ik tegenwoordig wel even mee zoet.
Deze mensen vertellen me dan al eens iets over een probleem waar ze mee zitten - soms een poezenprobleem, soms iets anders - en ik probeer me daar nooit vanaf te maken door rap 1 zinnetje te typen. Dus ik steek daar tegenwoordig wel wat werk en tijd in om hun voort te helpen als ik dat kan. Met liefde en plezier vanzelfsprekend.
De meeste bezoekers van mijn site wisten alles al wat ik hierboven neerschreef en maken er ook geen punt van dat ik zelden op bezoek kom en haast nooit iets in een gastenboek schrijf. Ik zet soms wel iets onder een artikeltje in iemands blog als ik er echt iets zinvols of oprechts aan toe te voegen heb. Maar anders niet.
Kortom, jullie eens laten lachen met mijn poezenstrips of mijn schrijfseltjes, jullie trachten wat ontspanning te bieden met mijn fotoraadsel, en jullie mails persoonijk beantwoorden, en eventueel te helpen waar ik kan, dat is wat ik te bieden heb.
Niet meer en niet minder.
Harry Mülisch was het, denk ik, die ooit heeft gezegd : Er zijn twee soorten mensen : er zijn schrijvers en er zijn lezers. En misschien is dat wel zo en hoor ik tot die eerste groep.
Zelfs op de blogs die ik heel graag bezoek zoals Anvers, waarin Franske op een zalige manier zijn jeugd in Antwerpen beschrijft, of Myette wiens jeugdherinneringen mij inspireerden om de mijne op te schrijven, of de geweldige oude fotos op 100 jaar geleden, en zovele andere , duurt het nog soms weken eer ik er weer eens geraak.
Ik begrijp sommigen hun teleurstelling dat ik niet op hun blog op bezoek kom, maar ik ben er zeker van dat jullie dit na deze uitleg zeker beter zullen begrijpen. Indien toch iemand mij dit kwalijk neemt laat het me gewoon weten dan val ik u zeker niet meer lastig met mijn zondagse uitnodiging om mee te komen fotoraadselen. Ik ga u dat zeker niet kwalijk nemen.
Het is er mij niet om te doen om véél lezers te krijgen want dan zou ik allang een machientje hebben geïnstalleerd waardoor ge aan extra lezers geraakt. Ik ben tevreden zoals het is. Ik heb blijkbaar een klein publiek dat plezier beleeft aan mijn schrijfsels, en meer moet dat voor mij niet zijn.
Het spijt me als dit schrijfsel sommigen verdriet doet of kwaad maakt, want dat is zeker niet de bedoeling. Maar ik zeg liever waar het op staat en wat jullie eventueel van mij kunnen verwachten en wat niet.
En nu is 't plots weeral 3 uur 's nachts en ga ik eindelijk in de houding van onze Phineas liggen. Met mijn pootjes omhoog want mijn ellebogen beginnen nu toch stilaan héél vreemde geluiden te maken
De meeste mensen hebben er wel eentje of meerdere in huis.
Veel plezier en stuur me maar een mailtje als je 't voorwerp geraden hebt! Zet uw juist antwoord aub niet in 't gastenboek of onder reacties om de pret van de andere zoekenden niet te bederven. ----------------- Oeps... vorige week duurde het drie dagen voor de eerste juiste oplossing er was... en nu heb ik binnen de drie minuten al drie goede antwoorden! Bravo Walter, Marleen, Luk, Nil, Opapat, Ingrid, Mare, Francois, Vera, William, Loulou, Chrisje, Paul, Cooltje en Jan! En bedankt Francois voor uw altijd even originele reacties op het fotoraadsel! Waar blijft ge uw fantasie vandaan halen...
't Was deze keer precies een heel klein beetje moeilijk? Ge dacht blijkbaar allemaal dat ik jullie liet zoeken naar het ontstekingsmechanisme in een waterstofbom! Komaan, dat weet ik toch dat ge dat, (buiten die paar terroristen onder jullie) niet in de kast hebt liggen! Zo moeilijk maak ik het toch nooit... 't Was weer een heel gekend voorwerp, maar nee, 't was geen chauffageknop, radioknop, drukknoop, onderdeel van een wekker, filmrolletje, batterij, pet-fles of servetring. Het was een doodeenvoudige spuitbus! Het "vernevel-gaatje" van een spuitbus!! Met dank aan Steven voor de juiste benaming van dit gaatje
Alleen al in de badkamer en de apotheekkast vond ik 10 exemplaren... Er bestaan spuitbussen van deodorant (zoals die op mijn foto), luchtverfrisser, meubelglans, insektenverdelger, massageolie, ontsmettingspoeder, parfum,... Dus ga nu niet beweren dat jullie er niet ééntje in huis hebben hé! Viva, Ritje, Speelster, Francois, Willem, Cooltje, Ron, Steven, Sjoeke, Ingrid, Paul, Luk, Andromeda, Thea, Loulou, Vera, Franske, Chris, Redpoppy, Opapat, Fernanda en Viv L. hadden het juist geraden! Ik vind het wel oprecht erg dat al die anderen zo gezweet hebben op 't raadsel. En dat ocharme zonder een buske deodorant in huis te hebben... Zet de ramen nu maar eens flink open, dat ontgeurt ook wel
Morgen verse aanvoer voor jullie - na deze week, echt warmgelopen - hersentjes! En vanavond is er een nieuwe aflevering van "Mijn Jeugdherinneringen" klaar!
Maar aan elke vakantie komt een einde. Dus eens terug in t stad zat ik weer in mijn huisdierloze bestaan. Op een keer dacht ons ma het probleem efficiënt op te lossen door een paaskuikentje voor me te kopen. Met het idee in haar achterhoofd dat zon diertje toch geen lang leven beschoren was. En inderdaad, door een onverhoedse beweging trapte ik het na een paar dagen plat. Ramp boven ramp was het sukkeltje dan ook nog niet op slag dood, dus moest ons ma het ook nog verdrinken om het uit zijn lijden te verlossen. Weer een jeugdtrauma bij
De pa bleef maar lobby-en voor een hondje voor mij - zelfs t allerkleinste zou al goed genoeg zijn - maar ons ma hield halstarrig de boot af. Mijn enige huisdieren beperkten zich dus tot een rups, die ik op de bloemkool vond, en die ik in een potje met lekkere blaadjes mocht bijhouden. Zolang de pot goed dicht bleef toch.
Mijn enige hond : "Bobby"... op wieltjes. Hier voor de Brabo-fontein op de Grote Markt in Antwerpen in september 1961.
Dus concentreerde ik me maar weer op mijn beren. Ons ma bleef echter onverdroten mijn interesse voor poppen aanwakkeren. Pa timmerde een heel mooi bedje en een kleerkastje voor hen maar het was allemaal boter aan de galg. Om hen te plezieren probeerde ik regelmatig om enkele dagen met die poppen te spelen - ze hadden de namen van mijn nichten gekregen - maar ik verveelde me er dood mee. Poppen in bed steken, poppen aankleden, poppen de papfles geven en poppen pisdoeken aan doen. Nee, dat was echt niets voor mij. En dat is t ook nooit geworden.
September 1962. Het kleerkastje en het bedje dat pa voor mijn poppen gemaakt had. Voor mijn knietjes op de grond zien jullie ouwe trouwe Bobby... op zijn wieltjes... Mijn lieve groezelige beren mochten natuurlijk weer niet op de foto.
December 1966. Eindelijk mochten mijn aftandse lievelingsberen dan toch eens op de foto... Daar heb ik nogal een zaag voor moeten spannen om ons ma zover te krijgen dat ze aan die rafelige dingen een foto wou spenderen...
Ons ma was ook van mening dat ik geen huisdier nodig had omdat de bomma en zij toch constant met mij bezig waren. En dat was ook zo. Ik werd rotverwend. Ik had zeker speelgoed genoeg. Maar dat nam niet weg dat ik toch wel een huisdiertje kon gebruiken vond ik. Met deze opvatting stond ik dus alleen, op mijn pa na, maar die had in dezes duidelijk geen zeggingschap.
Aan zee in Westende op 29 juni 1961. Speelgoed genoeg dat overal meereisde, maar jammergenoeg geen huisdieren...
Als troostprijs gingen we dan maar elke zaterdagnamiddag naar t Nachtegalenpark. Daar hadden ze een groot aantal neerhofdieren. Geiten, kippen, hanen, konijnen, pauwen En die mocht ik dan gaan voederen. Dat was best plezant maar ge kunt een worteltje aan een schaap geven toch echt niet vergelijken met het genot van een spinnende poes op uw schoot. Alleszins, dat idee kreeg ik dus niet overgebracht. t Kan natuurlijk ook weer t oude spreekwoord geweest zijn dat hier van toepassing was : Wat baten kaars en bril als den uil niet zien en wil.
t Ergste was dan nog dat ons ma zo mooi kon vertellen over de poezen die zij in haar jeugd had gehad, Molleke een Pers, en Queenie een Siamees. En ik, arme ik, kreeg begot nog geen straatkat! Ik overdacht hoe onrechtvaardig dat toch allemaal was terwijl ik diep in de ogen van mijn rups in haar bokaaltje zat te staren...
Ons ma had het ook zo handig aangepakt dat ze me wijsmaakte dat alle "tamme dieren" in feite "huisdieren" waren. Zelfs al woonden ze niet bij u. En dat de duiven op de Groenplaats zo tam waren dat ik ze kon voederen dus dat dat in feite mijn huisdieren waren. Mijn ma was ook beter advocaat geworden. Uitleggen kon ze het alleszins goed genoeg.
Mijn uithuizige "huisdieren" voederen op de Groenplaats in september 1961.
Maar als de nood aan de man komt, is de redding nabij.
Totaal onverwacht deed een bejaarde Portugese vrouw in onze straat haar kanarie-vogeltjes weg! Ze vroeg ons ma om voor haar diertjes te zorgen. Gelukkig was ik er tijdens dat gesprek bij en ging deze ultieme kans om echte huisdieren te krijgen niet aan mijn neus voorbij! Mijn juichende kreet en twinkelende oogjes vermurwde beide dames hun harten! Nog dezelfde namiddag waren we plots de trotse bezitters van een oude kanarie Coucourou en een koppeltje jonge kanaries Suske en Wiske. De vogels kwetterden, ik joelde mee van puur plezier!!! Ons ma zong ook, totdat ze enkele dagen later de kooi voor de eerste keer moest kuisen, dan zong ze ineens een toontje lager J
Jaren later, 9 oktober 1964 - mijn zesde verjaardag - en zoals je ziet, zitten "Suske en Wiske" nog knus dicht bij mekaar op hun stokske. Gesuperviseerd door de koekoek uit de klok boven de kooi. Ja, zelfs Big Brother bestond toen al ------------------------------------------------------ De oudere afleveringen van mijn verhaaltjesreeks vindt je door verder naar beneden te scrollen of door op "Mijn Jeugdherinneringen" te klikken in de linkerzijde van mijn blog. Om de paar dagen verschijnt een nieuwe aflevering.
Onze Phineas, de dove witte kater, kan soms voor behoorlijk wat geluidsoverlast zorgen. Niet moeilijk want hij hoort toch zelf toch niet wat hij aan decibels produceert! Andere poezen leven een vrij geluidloos leven en proberen zo min mogelijk lawaai te maken want daar houden ze duidelijk niet van. Zo niet onze Phineas.
Als er zaken op 't aanrecht liggen die er volgens hem niet horen duwt hij ze gewoon met zijn poot over de rand en valt alles rinkelend op de grond. Vorken, messen,..., alles klettert tegen de vloer, de andere poezen schrikken op, en hij zit daar doodleuk onverstoord met een uitdrukking op zijn snuit van "dat heb ik weer netjes opgeruimd!"
's Nachts slapen de poezen in de keuken. Phineas' favoriete slaapplek is een van de vier witte zeildoeken keukenzeteltjes. Als bescherming tegen poezenhaar ligt er op elke zitting een doekje. Ondanks het feit dat Phineas een gecastreerde kater is is hij nog altijd zéér geïnteresseerd in voortplanting en aanverwante zaken. Zijn grootste hobby is "kleine poezen maken".
Midden in de nacht wordt hij wakker - soms ook na zijn namiddagdutje - en begint van het beschermlapje dat op zijn stoel ligt met zijn poten en tanden een prop te maken. Eens die prop een langwerpige vorm heeft gaat hij er met zijn vier poten overheen staan, bijt de prop zachtjes in de "nek" en begint trappelend aan zijn paringsritueel.
Op zich geen ongezond tijdverdrijf voor een kater in de fleur van zijn leven. Mij stoort het niet en onze kattinnetjes zijn blijkbaar heel tevreden dat Phin zich amuseert met zijn "opblaaspop" want zelf zouden ze voor dat soort activiteiten echt niet meer uit hun slaap willen worden gehouden. Dus niemand van de soortgenoten heeft zich ooit aan zijn hobby gestoord. Tot op zekere nacht...
Midden in die nacht werd ik wakker en hoorde ik "Tok.Tok.Tok.Tok.Tok...". Ik draaide me boos om en sakkerde op de dakwerkers van de werf naast ons dat die nu toch wel héél vroeg 's morgens begonnen te werken. Op de duur trok ik toch een oog open en zag dat het nog donker was. Dus het konden onmogelijk de bouwvakkers zijn die het rare lawaai veroorzaakten. Maar die "Tok.Tok.Tok.Tok..." bleef wel voortduren. Uiteindelijk was ik wakker genoeg om te snappen wat er aan de hand was : onze Phineas die "kleine poezen" zat te maken op een van de keukenstoelen natuurlijk!
Overdag had ik de stoelen in een andere volgorde rond de tafel gezet en zo was de stoel waarvan 1 pootje een beetje korter is dan de andere drie - en die dus wiebelt - terug in roulatie geraakt. Jammergenoeg was dat stoeltje dus per ongeluk aan de kant van de tafel gezet waar Phineas zijn bed pleegt te maken. Om half zes 's morgens kwam ik dus beduusd beneden en vond Phin bezig met zijn geliefkoosde nachtelijke hobby : rijden op zijn prop. Op die manke stoel. Bij elke wiebeling klonk de houten stoelpoot op de stenen vloer : "Tok. Tok. Tok. Tok...."
Normaal als ik 's nachts opsta dan ligt iedereen muisstil op zijn eigen plekje te slapen, maar nu zaten al de andere katten klaarwakker rond die stoel zich dood te ergeren tot die dove witte sex-maniak nu eindelijk eens met zijn lawaai ging ophouden.
Ik heb heel tactvol een stukje karton onder de stoelpoot geschoven en iedereen is tot grote tevredenheid verder kunnen gaan met wat hij oorspronkelijk bezig was... Everybody happy
Maar nu komt pas helemaal 't bangelijke van 't verhaal... Onze Phineas heeft zich nu ook als onderbroeken-fetisjist geopenbaard! Uit mijn wasmand was per ongeluk een onderbroekje gevallen en 's ochtends vond ik het terug op Phineas zijn stoel... hij had het weer omgevormd tot "opblaaspop" en was er heel de nacht "zijn gangen op gegaan..." Wie had dit ooit in onze Phineas gezien?... Zo'n onschuldig wit poezeke...
Ritje!!!!! Zij was hier toen de teller op 100.000 sprong! Dus meisje, neem rustig je tijd, kies je kadootje maar uit en laat het me weten! Alvast proficiat!
En voor de "probeerders" maar "niet-winnaars"... wees gerust, ik zal tegen dat we aan nummer 111.111 zijn ook wel een plezant kadootje weten te verzinnen! -------------------------- Ritje heeft ondertussen al gekozen... eerstdaags zal de pop van eigenaar veranderen! Ik ben heel blij dat ze in goede handen terecht gekomen is. Gesteld dat Ritje ze uit de klauwtjes van haar poezen kan houden natuurlijk
In huize Viva, Ritje, Speelster, Francois, Willem, Cooltje, Ron, Steven, Sjoeke, Ingrid, Paul (nadat hij vannacht de badkamerkast terug leeggehaald had), Luk, Andromeda, Thea, Loulou, Vera, Franske,Chris, Redpoppy, Opapat, Fernandaen Viv L. kan de rust nu eindelijk aanbreken want ze hebben de oplossing gevonden! Nu de anderen nog! Haast u want morgen zet ik hier de oplossing!
Diegene die op mijn blog op bezoek is als de teller 100.000 aanwijst krijgt een kadootje! Normaal geef ik bij een belangrijk cijfer een A4-foto kado. Maar voor dit, toch wel speciale, getal krijgt de winnaar deze keer de keuze uit drie prijsjes :
- ofwel print ik de winnaar zijn favoriete foto (van hemzelf, zijn kleinkinderen, zijn lievelingsdier,...) op A4 formaat. - ofwel bezorgt de winnaar mij een oude, beschadigde foto waar hij erg aan gehecht is en die hij graag geretoucheerd zou hebben, en dan restaureer ik die zo goed mogelijk en print ze op A4 formaat . - ofwel krijgt de winnaar, in 't kader van de reeks jeugdherinneringen die ik momenteel aan 't schrijven ben, deze pop. Het is een handbeschilderde pop in een kanten kleedje, ze is ongeveer 35cm hoog.
Woont de winnaar in de Kempen of in 't Antwerpse, en krijgt hij graag zijn prijs persoonlijk, dan zorg ik ervoor. Woont hij verder weg dan krijgt hij zijn kado thuis gestuurd nadat hij me zijn adres gemaild heeft. Dus als je hier bent en de teller staat op 100.000 laat het me dan zeker weten en maak je keuze! Veel succes!
Maar nog fijner waren de dagen dat ma en ik mochten meerijden naar de fabriek van pa waar hij schoolmeubelen en speeltuinuitrustingen maakte!
Ten eerste was er dan de avontuurlijke autorit, en dan de aankomst aan die - in mijn ogen - reusachtige, fabriek! Vol met de meest gigantische zaagmachines! Lintzagen, paneelzagen, het eindigde maar niet! Er was zelfs een roetzwarte smidse met een echt vuur en aambeelden!
Pa bij een van de grote machines...
Het magazijn stond vol met afgewerkte turntoestellen. Bokken om over te springen, plinten, houten kegels, sportramen, soms klimtorens en af en toe zelfs een trampoline! Een fabriek als een speeltuin. Kunt ge het geluk van een kind voorstellen
Een houtopslag naast de fabriek.
De opslagplaats vol evenwichtsbalken, zweedse banken en plinten.
Pa aan 't werk.
Het eigenlijke doel van deze tripjes was dat ons ma de burelen eens een grondige poetsbeurt gaf. En dat was wel nodig. Want als s middags pa en oom op hun bureel hun boterhammekes zaten op te eten, en hun koffie dronken uit hun blikken flessen, dan hadden ze als amusement : muizen voederen! Ze hingen dan broodkortsjes met een touwtje aan de spijlen van hun stoel en dan kwamen de muizen die er af knabbelen. Als ware dierenvrienden zouden ze t nooit in hun hoofd gehaald hebben om vallen te zetten. Het bureau was dan ook een onoverzichtelijke rommelhoop, tot grote wanhoop van ons ma. Voor mij was dat natuurlijk heerlijk want daardoor kreeg ze al de zooi nooit op één dag opgekuist en konden we meerdere malen per vakantie mee naar de fabriek rijden.
Terwijl zij poetste wijdde ik de nieuwe klimtorens in, testte de springplanken en klom in de camion (nog zo eentje met een lange neus, niet zon moderne platsmoelcamion als dewelke er nu rondrijden) waarin ik onder het dekzeil een kamp bouwde of hing te zwieren aan het metalen dakgebinte.
Het laden van sportramen op de oudste camion. Een nieuwer model camion geladen met schommelpaarden. En de schommelpaarden geladen met buurtkinderen. De "nieuwste" camion geladen met houten bobijnen voor het bos van de fabriek. Een eindeloze rij banken staat voor de opslagplaats klaar om geladen te worden.
In de winter werden de ijzeren kachels, die overal in de fabriek stonden, gestookt met houtkrullen, maar in de zomer moesten die op een andere manier verdwijnen. Ma en ik ruimden dan overal de krullen op die naast de machines lagen, schepten die op een karretje en reden ze naar buiten. Op het grote plein voor de fabriek maakten we daar dan een reuze kampvuur van waarnaast we met ons tweetjes picknikten. Ons ma wist altijd wel t nuttige aan t aangename te paren. En zelfs daar, naast de opslagplaatsen, had ons ma een piepklein tuintje aangelegd, dus ook daar kon ik smullen van allerhande bessen. Het dessert van de picknick was dus ook al geregeld.
17 juni 1959. Samen met ma op een voorplein van de fabriek op een nieuwe schoolbank die pa net gemaakt had. Op de achtergrond zie je een klimtoren in wording en het dennen- bos waarin het vijvertje lag.
Achter de smakelijke braambossen begon het dennenbos dat bij de fabriek hoorde en daarin lag zelfs een natuurlijk vijvertje. Het groeide steeds volledig dicht met eendenkroos en voor ik er in kon gaan zwemmen gingen we dan bij de buren enkele eenden lenen. Ma en ik dreven het zevental eenden dan helemaal over het fabrieksterrein naar het vijvertje, lieten ze te water, en lieten hen hun buikjes vol eten met het smakelijke eendenkroos. Voor de dieren was het een leuk uitje met diner, en op die manier geraakte mijn zwembad proper. Heel efficiënt, zoals trouwens alles wat mijn ma organiseerde.
s Avonds reden we dan met de camionette, als echte werkmannen - vuil en moe - terug naar de moemoe en schaarden ons voor de Leuvense stoof aan de tafel voor een welverdiend avondmaal. Overheerlijke dagen waren dat!
Pa in 1982. Bijna 70 jaar oud en nog steeds aan 't werk... en hij zou dat nog tot zijn 76ste volhouden...
Een deel van de vervallen fabriek, net voor de afbraak in 2006, waar ik nog een schat aan oude foto's uit kon redden.
Aangezien zelfs mijn arme echtgenoot zich ook suf zit te zoeken op het fotoraadsel had ik gisterenavond maar liefst drie van deze voorwerpen uit de kast gehaald en ze achteloos naast de wastafel laten rondslingeren. Normaal is die plaats leeg, dus die rommel viel echt wel op. Hij heeft braaf alle drie die voorwerpen terug op hun plaats in de kast gezet. Vanmorgen vroeg ik hem of hij 't voorwerp al geraden had... En... nee hoor, zelfs dat truukje heeft dus niet mogen baten. Maar de badkamer was wel netjes opgeruimd Dus tot hiertoe is het nog altijd maar alleen Viva die het raadsel opgelost heeft. Morgen zet ik dan weer maar een grotere foto... ------------------------ Oef!!!! Ondertussen hebben ook Ritje, Speelster en Francois het geraden! Dus drie vrouwen en 1 man... Vreemd... Moet ik hieruit concluderen dat een vierde van mijn blog-collega's dit voorwerp dan nooit gebruikt? Das wel een bangelijk idee... ------------------------ en Willem, Cooltje, Ron en Steven!
Morgen aflevering 21 van "Mijn Jeugdherinneringen". Ze speelt zich af in de fabriek van mijn pa...
Een jonge pa poseert trots in zijn fabriek van schoolmeubelen en speeltuinuitrustingen. En hier volgt nu eindelijk eens een foto die ikzelf genomen heb!
Pa op zijn 69ste aan 't werk, in 1982.
Mijn kameraad nam deze foto van mij toen ik mij pa fotografeerde.
De lintzaag, een van de, in mijn kinderoogskes, spectaculaire machines.
In de jeugdherinnering die ik morgen op mijn blog plaats krijgen jullie al mijn belevenissen in de fabriek te lezen...
Komaan, een wanhoopspoging! Een nog grotere foto in de hoop dat nu toch eindelijk iemand zijn euroke valt...
----------------------- Eindelijk, na 96 uur, heeft toch iemand de oplossing gevonden! Weliswaar na 7.999 verkeerde gokjes, maar kom, ze is er tenminste geraakt : Viva!!!!!!!!!!!! PS. De lichtgele streep bovenaan de foto is gewoon mijn muur. De grijze streep onderdaan is wel een onderdeel van 't voorwerp.
Nog altijd is het fotoraadsel van deze week door niemand opgelost... Omdat ik ondertussen al een paar keer bij kennissen en vrienden thuis ben geweest (die natuurlijk weer allemaal beweerden dat ze het bewuste ding onmogelijk in huis konden hebben) heb ik daar overal een discreet onderzoek ingesteld. Ik ben ongemerkt "hun exemplaar" eens van dichterbij gaan bekijken en bij de meeste (soortgelijke voorwerpen als hetgene dat op mijn raadselfoto staat afgebeeld), staan géén cijfers. Heel soms staan er letters, soms cijfers (maar dan totaal andere dan op mijn foto), maar meestal staat er totaal niets. De kleur kan natuurlijk ook verschillen. Ge hebt er zwarte, witte, rode,... Dus concentreer u zeker niet op de cijfers of op de kleur. Kijk vooral naar de vorm. Maar, echt waar, iedereen heeft er dus wel enkele exemplaren van in huis! Morgen alweer een grotere foto!
