"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
21-04-2007
Irma met de baas op pad
Met mijn handtas/rugzakje "Irma" op pad gaan levert altijd amusante situaties op. Het heeft lang geduurd eer ik er ongeneerd mee over straat durfde te lopen. Maar het comfort van minder nekpijn te krijgen door een rugzak te dragen, in plaats van een schoudertas met 1 riem, heeft het al snel gehaald op 't schaamtegevoel. In 't begin overwoog ik nog om een gewoon onopvallend rugzakje te kopen maar al vlug had ik door dat er met "ons Irma" veel meer plezier te beleven was dan met een Kipling op mijn rug. Dus nu gaat ze overal mee. Alleen tijdens sjieke feesten, rechtszaken en begrafenissen moet ze braaf op mijn bureau zitten wachten en gaat er een van de onsympathieke, karakterloze handtassen mee.
De meeste reacties op "Irma" komen van vrouwen tussen de 40 en de 60. Soms heel gedistingueerde dames die plots vooruitspringen en kirren : "Oh madam, mag ik daar nu eens aankomen?!" Ze bekijken dan hun dure Gucci of Hermès eens met een scheef oog en zeggen : "Awel madam, ik vind uw handtas eigenlijk veel leuker dan de mijne..." Ik denk dan altijd : "Ja, ik ook. En veel goedkoper ook nog." Ze moesten eens weten dat ik Irma-ke op een rommelmarkt heb gekocht voor een halve euro.
Mannen reageren meestal met een grappige opmerking. "Madam, ze heeft toch de blauwziekte niet hé?!" Aangezien "Irma" op mijn rug bengelt en ik me er meestal niet meer van bewust ben dat ik daar een schaap heb hangen, draai ik me na zo'n opmerking dan om en bekijk die mens in kwestie eens met een verwarde vragende blik. Waarop de man dan naar mijn handtas wijst en vraagt : "'t Is toch een schaap hé? Want mijn vrouw zei daarstraks, toen ze u door de groentenafdeling zag lopen, dat het een zwijntje was... Maar ík heb toch gelijk hé?"
Of, "Madam! Is 't nog een lammeke? Zo heb ik ze 't liefst! Dan zijn ze nog mals hé..." "Madam ze kijkt zo in mijn winkelwagentje, zou ze honger hebben?" "Madam, als ze kleintjes krijgt, wilt ge dan eens aan mij denken?..."
Op een dag was ik bij mijn dokter en ze vroeg op 't einde van de consultatie heel timide : "Gij komt altijd met die lieve handtas binnen, en ik heb dat nu nog nooit durven vragen, maar zou ik die nu toch eens mogen aanraken?..." Na een korte bepoteling van "Irma" fluisterde ze met glanzende oogskes : "Oh ja,... ze is zo zacht als ik altijd al gedacht heb dat ze was..." Tuurlijk is ze zacht! Waarom denkt ge dat ik haar "Irma la Douce" gedoopt heb?
Op café zit ze meestal, zoals de meeste dameshandtassen, op de stoel naast mij, of op mijn schoot als er geen plaats vrij is. Dan lijkt het alsof ze met haar oogjes over de tafel heen kijkt. Op zo'n momenten krijg ik van de kelners dikwijls opmerkingen à la : "En wat drinkt de wollige juffrouw?", "Zit ze nog aan de papfles, of mag ze al een wijntje?", "Er zijn niet veel schapen met zo'n plezant leven madammeke!", "Is ze niet wat jong om mee op café te gaan?"
Onlangs was ik in een Grieks restaurant, en werd ik totaal onverwacht door de eigenaar langs achter vastgegrepen en naar een tafel geleid waar een gezelschap met kinderen zat te eten. De restaurateur grabbelde me bij mijn schouders, draaide me om, pakte Irma haar pootje en riep overenthousiast : "Zie eens kindjes, wat een schone handtas dat die madam heeft!" De mens stond daar natuurlijk voor Jan Lul want kinderen vinden Irma meestal maar niks. Een schaap schijnt hun maar weinig aan te spreken. Ik heb ook de indruk dat het prentje van "een volwassen vrouw met een beestenrugzak" in hun wereld niet thuishoort. Sommigen zitten haar wel echt grondig te bekijken en ge ziet ze dan de afweging maken of ze hun eigen troetel toch niet héél véél mooier vinden.
Kleuters in een kinderwagen zijn wel in haar geïnteresseerd. Maar daar ben ik dan weer streng op. Op "Irma" wordt niet gesabbeld.
Negatieve opmerkingen heb ik nog nooit gekregen. Hoewel ik er zeker van ben dat sommige zuurpruimen me ronduit belachelijk moeten vinden. Goddank houden die hun commentaar voor zich. Want én de baas én "Irma" zijn van nature best vriendelijke wezens maar als 't moeten kunnen ze bijten ook natuurlijk.
De wijze les die "Irma" me geleerd heeft is : "Trek u niet teveel aan van wat 'de mensen' gaan denken. Kies voor comfort en plezier. Tracht een glimlach bij de mensen los te peuteren. Meer moet dat allemaal niet zijn. De rest is helemaal niet zo belangrijk." Een les die me een halve euro en wat moed gekost heeft. Stel u voor dat ik dat lesje in psycho-therapie had moeten leren... 't Zou me evenveel moed gekost hebben maar 't had wel iets duurder geweest vrees ik.
Met ons Irma op pad op de wandelterrassen aan de Schelde en op andere plekken uit mijn jeugdherinneringen. Hier krijgen jullie in de loop van de week meer foto's van te zien...
Hier is hij dan, onze goede vriend, de toiletpapierrol! En ja, ik vergeef het iedereen die dacht dat het een stukje van mijn huid was. Héél veel beter ziet mijn vel er misschien niet uit, maar toch een klein beetje.
Bravo voor mijn aandachtige lezers met een goed stel ogen! In 't Antwerps bestaat er een gezegde : "Hij heeft ogen op zijn gat!" Dat zegt men over iemand die zeer aandachtig is en altijd van alles op de hoogte is. Dus, (in dit geval zeker!!!), Speelster, Paul, Opapat, Luk, Brigitte, Ron, Mieke, Nil, Jan, Fernanda, Vifke, Willy, Thea, Corry, Lou, Andromeda, Viva, Francois, Ingrid, Ritje, Dolfijn, Mare, Cooltje, Maria, Nand, Klaproosje, Loulou, Vera en Yvette hebben "ogen op hun gat"!
Als voorbereiding op t eerste studiejaar ging ons ma mij alvast leren lezen en schrijven. Daar werd toentertijd in de kleuterschool nog geen aandacht aan besteed. Nu heeft een kind al een half diploma op zak tegen dat het naar de grote school moet, maar bij ons diende de papschool om te slapen en te spelen.
Vol goede moed begon ons ma mij dus de letters te leren. Eerst die van mijn eigen naam, en dat viel wel mee. Dan de namen van de nichtjes (heel vervelend dat er een Lutgarde noemde want dat was wel lang), van mijn achterneefjes (die ondertussen allemaal uit het zaadcelstadium begonnen te kruipen), van mijn beren (wat had ik toen spijt dat ik die ene Jerry genoemd had), van de winkels uit onze buurt (Sarma, Nopri, Gelukkig was ons ma zo vriendelijk om me niet Vaxelaire Claes en Au Bon Marché te laten schrijven),
Dat was allemaal heel plezant, uiteindelijk was schrijven blijkbaar niet meer dan rechte stokjes tekenen, ze af en toe eens met een schuine streep verbinden of er een halve maan aanplakken. Best eenvoudig. Ik was een dappere en zeer geïnteresseerde leerling dus ik kon al vlug schrijven.
Ik leer schrijven op mijn bord, rond Kerstmis 1962. Maar de foto kan ook later genomen zijn want onze kerstboom, bleef op mijn aandringen, meestal staan tot 't bijna Pasen was...
Ge kunt u indenken hoe groot de teleurstelling van ma en mij was toen ik de eerste dag betraand uit de poort van de grote school strompelde en haar vertelde dat ik - de grote schrijver - blijkbaar helemaal niet kon schrijven Want dat ze op school in een heel andere taal schreven.
Totaal de kluts kwijt vroeg ons ma mijn schriftje om te zien welke taal dat dan wel mocht zijn. Tja, toen kwam de kat op de koord Ons ma had mij in drukletters leren schrijven en op school werd dat eerst aangeleerd in geschreven letterkes
Wat een desillusie toch weer! En ik die dacht dat ik al zoveel kon! Nu moest ik opeens een heel andere taal leren en alles werd toch zo verward in mijn kleine kop!
De eerste woorden die we leerden waren leen, an en jan. De E, die eerst zo simpel was : een rechtopstaand stokje met drie liggende streepjes, moest nu zon onhandig e-krulletje worden! Ik kreeg het niet geschreven, ik kon die draai met mijn pen (ramp boven ramp een échte pen met een inktpot, want een stylo mocht op school ook al niet gebruikt worden!) onmogelijk maken. Ik worstelde, ik prutste en ik sukkelde, maar mijn lusjes werden volgelopen inktbolletjes. Ik kreeg dat lusje met geen macht getekend.
Praktisch ingesteld als ik was koos ik dus maar voor de gemakkelijkheids-oplossing en tekende - telkens ik dat ellendige woord leen moest schrijven - een hoog bergske met daarbovenop een groot bolleke, en dan twee kleine bergskes met daarbovenop twee kleine bollekes, de n viel goddank nog mee.
Mijn visie op hoe ge "leen" het makkelijkst kon schrijven.
Vanzelfsprekend was de juffrouw niet gediend met mijn heuveltjeslandschap. Ik moest dat afleren. Terwijl mijn creatie volgens mij even goed leesbaar was als de wijze waarop de juffrouw leen uit haar pen liet vloeien! Ik vond haar een zeer moeilijk mens. Maar zij hield vol. Ik zou deze veldslag verliezen. Met tranen en woede. En schoon schrijven zou ik nooit meer geleerd krijgen Mijn katten schrijven nu nog altijd leesbaarder dan ik. Om van mijn vissen nog te zwijgen.
Ik heb weer iets ontdekt vandaag! Mijn vissen kunnen óók spreken!!! Ja, als ge al drie keer uit uw vijver gesprongen bent en telkens weer gereanimeerd geworden zijt hebt ge natuurlijk wel straffe verhalen te vertellen...
Als jullie de tekst niet kunnen lezen kan je op de foto klikken om haar in 't groot te bekijken.
Komaan, nu moet het toch heel duidelijk zijn! Ge hebt het (hopelijk) meermaals per dag in handen
Speelster, Paul, Opapat, Luk, Brigitte, Ron, Mieke, Nil, Jan, Fernanda, Vifke, Willy, Thea, Corry, Lou, Andromeda, Viva, Francois, Ingrid, Ritje, Dolfijn, Mare, Cooltje, Maria, Nand, Klaproosje, Loulou, Vera en Yvette zijn zich van het nut van dit voorwerp al bewust Morgen de oplossing!
Voor de liefhebbers van de jeugdverhalen : ik heb nog enkele foto's bijgeplaatst bij jeugdherinnering 25. Als je ze nog wil zien scroll dan naar beneden, het verhaal staat op 16 april 2007.
Darwin is tot hiertoe, na zijn drie uitstapjes aan land, gelukkig in zijn vijver gebleven.
Hij stelt het goed. Alleen zijn staart is zwaar beschadigd en helemaal gerafeld van telkens zo lang op 't droge te liggen. Vanavond lezen jullie meer over zijn belevenissen aan land
Morgen nog een fotoreeks over Brussel. Maar wees gerust, ik ben mijn geboortestad niet vergeten hoor. Over enkele dagen is Antwerpen opnieuw aan de beurt, dan gaan we weer op bezoek op de plekken uit mijn jeugdherinneringen, mét de nodige strips natuurlijk...
Voor diegenen die nog altijd zoekende zijn : De oplossing kan je ook terugvinden in mijn jeugdherinneringen... Het is een voorwerp dat in het huis van "mijn bomma in 't stad" wèl in huis was. En tot mijn groot verdriet in 't huis van "moemoe op den buiten" niet...
Voor de volgende lezers is de rust al teruggekeerd : Speelster, Paul, Opapat, Luk, Brigitte, Ron, Mieke, Nil, Jan, Fernanda, Vifke, Willy, Thea, Corry, Lou, Andromeda, Viva, Francois, Ingrid, Ritje, Dolfijn, Mare, Cooltje en Maria (die als trouwe lezeres het verhaaltje zelfs niet meer terug moest gaan opzoeken en het raadsel door de tip zo onmiddellijk uit het hoofd opgelost kreeg!)! Morgen de laatste tipfoto...
Weten jullie wat eigenlijk het prettigst is aan 't schrijven van de jeugdherinneringen (buiten 't feit dat ik er blijkbaar ook jullie eigen herinneringen mee opfris)? De oude schatten die ik ontdek!!!
Ik had al 34 afleveringen van mijn jeugdherinneringen opgeschreven toen ik plots besefte dat er toch ergens enkele foto's van moesten bestaan. Toen ben ik dus op zoek gegaan naar oude fotoalbums. Het was fascinerend om te ontdekken dat wat ik beschreven had ook echt bestond! OK, soms had ik wel een vergissing gemaakt. Het kralenpaardje dat ik kreeg op mijn drie jaar tijdens de vakantie aan zee bleek in 't echt een hondje te zijn. En bij de oudste herinneringen weet ik ook niet juist op welke leeftijd het gebeurde. Ik schreef soms over iets dat ik op mijn vijf jaar beleefde en volgens de foto's bleek dat ik er dan al wel zes moest geweest zijn. Maar het meeste bleek toch te kloppen.
De kralenhond die nu een plaatsje op mijn bureau gekregen heeft. Naar gelang op welk deel dat je van de onderzijden van het zwarte potje drukt buigt hij door zijn knietjes of door zijn achterpootjes. Laat je de bodem terug los dan gaat hij fiks weer rechtop staan
Bij een oude klasfoto uit het tweede studiejaar (maar die krijgen jullie pas over enkele weken te zien, nu zijn we zo ver nog niet) herinnerde ik me zelfs al de voornamen én de achternamen van de kinderen die er opstonden!! Ik! De mens die zelfs nog niet meer weet wat ik gisteren gegeten hebt, erger nog, óf ik wel gegeten heb!
Er was dan misschien wel weinig fotomateriaal voorhanden, en 't meeste was van een zielige kwaliteit, maar toch bleken het waardevolle herinneringen omdat ik zo mezelf het bewijs leverde dat wat ik had beschreven echt niet alleen in mijn fantasie bestond. Maar nu vrees ik dat alle fotodozen terug gevonden zijn, weliswaar nog niet alle nuttige foto's ingescand, maar dat komt ook in de loop der nachten ook nog wel.
Sinds eergisteren ben ik dus meer gefascineerd geraakt of ik sommige dingen nog echt ergens in mijn bezit heb. Dus nu breng ik mijn nachten door met te rommelen in zeer oude dozen. En ja, er komen schatten tevoorschijn! Niet alleen het "kralenpaard" dat een kralenhond bleek te zijn, maar ook mijn eerste portemonnee, mijn eerste gommetjes (een Chineeske!) , mijn eerste armbandjes (uit goedkope plastic natuurlijk, wat had je gedacht!), maar 't voornaamste ... mijn oudste beren!!! Mijn geliefde, ruige, aftandse vondelingen : Jim, Kring, Wim, Dadi, Bimbo en Jerry. Ja, Berber is nog zoek, maar die komt ook ooit nog wel ergens uit. Hij was ook amper 3 centimeter groot.
Ik ben nu bezig met alles uit mijn "eerste archeologische opgraving" van vannacht te fotograferen want ik wil dit zeker met jullie delen. Ik ben er van overtuigd dat jullie al deze oude rommel gaan herkennen uit jullie eigen kindertijd. En daarna ga ik op zoek naar de volgende doos...
Een kleine blikken doos stort haar rommel uit... Het sorteren en fotograferen kan beginnen...
Ik ben zo blij dat nog zoveel van die zooi terug vind! Hoewel dat een klein mirakel is want ons ma heeft twintig jaar geleden de zolder van ons oude huis in Antwerpen eens door een opkoper laten leeghalen. Goddank heeft hij toen blijkbaar alleen de "brocante" meegenomen en de echt waardeloze rommel laten liggen. Rommel die nu voor mij een onschatbare waarde heeft om mijn verhaaljtes mee te stofferen. Ik kan jullie dus nu de harde - zij het bestofte, beschadigde en afgeleefde - bewijzen uit mijn schrijfsels voorleggen
Toen ik enkele jaren geleden het oude huisje van "moemoe op den buiten" liet afbreken heb ik daar ook een hoop oude rommel uitgehaald. En vorig jaar, toen ik het huis van bomma in Antwerpen verkocht, heb ik de oude dozen die daar nog op de zolder stonden manmoedig verhuisd en niet op de container gezwierd. Gelukkig heb ik heel mijn leven groot gewoond zodat ik mijn zooi altijd mee kon verhuizen. Ik deed de dozen wel nooit open maar toch gooide ik ze om een of andere reden nooit weg. En nu ben ik daar dolblij om!
Dus verwacht je in de loop der volgende week maar aan een hoop oeverloze zooi die over jullie hoofden gaat uitgestort worden.
... met Fernanda, Viva en Mare op bezoek bij Bieke van het babypoezen-opvangcenter.
Niet vergeten : als je iemand kent die graag een kleine poes wil adopteren stuur hen zeker eens langs bij http://blog.seniorennet.be/dendierenvriend Want er is een poes op bezoek bij Bieke die in 't asiel mocht komen bevallen en ze heeft vorige donderdag 3 gezonde kleintjes op de wereld gezet. De zwerfmoederpoes mag, na 't zogen van haar baby's en na haar sterilisatie, terug naar de mensen bij wie ze was gaan wonen maar voor de kleintjes moet wel een thuis gezocht worden. Zo rap ma-poes wat bekomen is van de bevalling zal Bieke er foto's van nemen en kunnen jullie de nieuwe kroost hier komen bewonderen.
Na jaren werken om het asbest uit het Berlaymont gebouw te verwijderen - een uitgave van miljarden - ziet het gebouw er, in mijn ogen, nog altijd even lelijk uit...
Weerkaatsing van het Berlaymontgebouw in de ramen van het tegenoverliggende gebouw.
Morgen nog enkele foto's die ik vorige week in de Europese wijk van Brussel nam. En een grotere foto van 't fotoraadsel...
De camion van mijn pa in de helft van vorige eeuw voor 't Jubelpark in Brussel.
Het Jubelpark vorige week...
In dit prachtige gebouw is het Museum voor Kunst en Geschiedenis gevestigd waar momenteel een schitterende tentoonstelling loopt van Pre Columbiaanse kunst.
Herderin en schaap onderweg naar de tentoonstelling.
Voor de mensen die "Irma La Douce" nog niet kennen en zich afvragen wat ik op sommige foto's toch voor harig ding in mijn handen hou... "Irma" is mijn handtas. Het is een rugzakje in de vorm van een schaap. Door mijn nekpijn kan ik al een jaar of vier geen gewone handtas meer over mijn schouder verdragen. Vandaar dat ik dit rugzakje gebruik zodat ik de draagriemen over de knookjes van mijn schouders kan draperen en zo 't gewicht iets pijnlozer kan dragen.
Misschien herinneren jullie nog wel haar nieuwjaarskaartje?
Irma vindt het de laatste dagen een echt hondeweer. Wat wilt ge met zo'n pels!
In de loop van volgende dagen nog meer foto's van Brussel...
Herinneren jullie je nog dat ik in september onderstaand artikeltje schreef?... ------------------- Vanmorgen hoorde ik een luide kreet, ik sprong uit bed, keek door 't raam zag mijn echtgenoot naast een vis op 't droge zitten! In mijn blootje, met volle blaas, spurtte ik naar beneden om eerste hulp te bieden... De buren zullen weer waar voor hun geld gehad hebben
Toen Paul vanmorgen als eerste werk de vissen ging voederen vond hij dus een van hen op de houten vlonder, maar liefst twee meter van de vijver vandaan! Hij was blijkbaar uit de vijver gesparteld door in de oeverrand naar eten te zoeken. Dit is vroeger nog al gebeurd. Soms gaan ze zo wild te keer dat ze even op de rand sukkelen. Door wild te spartelen raken ze dan wel terug in de vijver maar deze jongen was dat blijkbaar niet gelukt, hij was altijd maar verder in de verkeerde richting gesukkeld.
Toen Paul hem vond dacht hij dat hij dood was want hij was al helemaal droog. Hij nam hem op om hem te begraven en zag toen plots 1 kieuwtje zachtjes bewegen. We hebben hem dan direkt terug in de vijver gelegd en stilaan begon hij terug te ademen. Hij draaide wel steeds op zijn rug en dreef met zijn buikje naar boven. Ik heb dan naar de vijverspecialist gebeld om te vragen of we iets konden doen om hem te helpen, maar buiten het feit hem zo dicht mogelijk bij een zuurstofbron, het watervalletje, te leggen konden we niets doen. En daar lag hij dus al een tijdje, adement, maar op zijn rug...
Na een tijdje probeerden we hem terug in 't diepere deel te laten en daar maakte hij zwembewegingen, hij botste wel tegen de wanden want zijn oriëntatiegevoel was kompleet zoek zoals de vijverman ons al voorspeld had. We hebben hem dan terug in de luchtbelletjesstroom gelegd en daar scheen hij zich beter te voelen.
Zijn kieuwen werken, maar het kan zijn dat ze van binnen verbrand zijn doordat ze te lang aan de lucht zijn blootgesteld geweest. Hij kan traag zwemmen en zijn bochten nemen, maar vanaf hij begint te rusten draait hij zich automatisch op zijn rug. Hopelijk zijn zijn zwemblazen niet gekwetst. Meer dan afwachten kunnen we niet doen. Ik hoop zo dat hij het haalt, want sommige van onze vissen zijn al 14 jaar oud en zijn hier in ons vijvertje geboren.
Zielig drijvend op zijn rug...
Met zijn kopje in de luchtbellenstroom... --------------------
En nu 't vervolg...
Gisterenavond is dezelfde vis als in september weer uit de vijver gesprongen. Weer heeft hij minstens een half uur op 't droge gelegen, en weer heb ik hem gereanimeerd met succes. Hem zachtjes 5 minuutjes onder water in mijn handen gehouden totdat hij terug recht kon drijven in plaats van op zijn rug. En vanmorgen... lag hij alweer tussen de planten op 't droge te spartelen! Het ongewone weer zorgt duidelijk voor de kolder in zijn kop.
Momenteel zwemt hij opnieuw vrolijk rond. (Hoeveel levens zou een vis hebben. Negen zoals een kat? Maar daar gaat dit exemplaar niet mee toe komen als hij aan dit tempo verder gaat...) Zijn staart is stilaan zeer rafelig geworden van altijd op de grond te liggen spartelen. Vanaf nu hebben we hem "Darwin" gedoopt. Hij schijnt zich zonder zich iets van de evolutietheorie aan te trekken van de ene dag op de andere te willen opwerken van vis tot landdier.
Op de duur ga ik nog een draad rond mijn vijvertje moeten spannen, niet om de katten of reigers van de vissen weg te houden, maar om de vissen uit de tuin te houden... De wereld staat op zijn kop.
Voila, hier komt de redding : een foto van 't voorwerp in kleur! Nu is 't zeker véél makkelijker Jammer voor jullie dat 't een wit voorwerp is natuurlijk
Al opgelost door : Speelster, Paul, Opapat, Luk, Brigitte, Ron,Mieke, Nil, Jan, Fernanda, Vifke en Willy!
25.De wonderlijke vermenigvuldiging van de muizen.
En op een dag stierf de bomma Mijn ma was eindeloos droef. Mijn geadopteerde bompa was dood, nu de bomma ook nog, en dus schoten alleen de ma en ik over in dat grote herenhuis. Pa besloot toch liever op den buiten bij de moemoe en zijn broers te blijven wonen, en ma wou uit t stad niet weg, dus werd hun pré-modernistische LAT-relatie gewoon voortgezet. Ma en ik verhuisden naar een appartement op de Grote Markt boven de winkel van haar nichtje, zodat de eenzaamheid voor ma toch niet te zwaar ging wegen. Maar voor mij was t dus wel opeens gedaan met het spelen op t straat. Bovenop ging ik dan ook nog net zes jaar worden en moest ik naar de grote school. Dus weg waren de jeugdvriendjes. Weg was het kleine tuintje. En weg het grote huis met zijn ontelbare kamers die ik keer op keer kon herontdekken
9 oktober 1962, met bomma en pa aan de taart! Mijn vijfde, en laatste, verjaardag in onze oude huis. Een van de laatste foto's van bomma.
Als pa s zondags naar ons kwam gingen we s ochtends altijd naar de Vogelenmarkt. Pa loodste ons dan heel handig helemaal naar het einde van de markt waar talloze dierenkramen stonden en verzette tijdens die tripjes hemel en aarde om ons ma een hondje voor mij te laten kopen. Maar hij had nooit succes. Onze pa zou het als politieke lobbyist nooit ver gebracht hebben.
Op de lange duur kreeg ik op een woensdagnamiddag als compromis plots een witte muis van ons ma Ja, met ons ma compromissen sluiten was niet altijd voordelig. Toen onze pa de volgende zondag mijn muis zag had hij zon medelijden met dat eenzame dier dat hij van de Vogelenmarkt een tweede muis meebracht. Ons ma was daar niet gelukkig mee, want zij had zo al eens een accident met een voortplantingskwestie gehad (waar ze door mijn persoontje nog dagelijks aan herinnerd werd), maar ze stond dus voor een voldongen feit. Het was al middag en de Vogelenmarkt was opgekraamd, dus het beestje kon niet teruggebracht worden
Ons ma bleek het vruchtbaarheidsrisico van twee muizen perfect ingeschat te hebben want na enkele weken hadden we er veertien. Zelfs onze pa zag in dat 14 x 14 over enkele weken wel eens 196 muizen zou kunnen betekenen, dus die was genoodzaakt zich achter ons ma haar plan te scharen om dertien diertjes naar een dierenwinkel te brengen. Eéntje mocht ik er houden. Zo geschiedde dan ook.
De overblijver, Mickey, werd door iedereen verwend. Door mij, omdat het mijn enige diertje was, en door ons ma, vermoedelijk uit eerlijk schuldgevoel omdat ze de rest van zijn familie waarschijnlijk als reptielenvoer had laten opsouperen. Goddank had ik dat besef toen nog niet en ging ik er van uit dat iedereen zo goed terechtgekomen was als onze Mickey.
Door veel aandacht aan het diertje te besteden werd het heerlijk tam. Het liep los rond in de woonkamer en het sliep in een vogelnestje achter de kachel. Ernaast stond een kartonnen doos waarin het vrolijk zijn muizenkeuteltjes deponeerde. Mickey werd meer dan twee jaar oud en had misschien nog langer geleefd als hij niet tussen de tanden van het fox-ke van de bakker geëindigd was
Als troostprijs - ja, ons ma was heel goed in troostprijzen - omdat ik geen eigen hondje kreeg, mocht ik dagelijks met het moddervette woefke van de bakker gaan wandelen. (Dat dier vermagerde zienderogen door de lichaamsbeweging!)
Op de duur bracht ik Pukkie ook mee naar huis. Hij was zeer geïnteresseerd in Mickey, niet zozeer als compagnon, maar wel als aanvulling op zijn eentonige dieet van broodkruimels met melk dat hij van de bakker kreeg. Dus op een dag sloeg t noodlot onverbiddelijk toe.
Als Pukkie bij mij in de woonkamer zat dan bond ik zijn leiband om de deurklink zodat hij net niet tot achter de kachel, aan Mickeys nestje, kon. Maar op een dag deed iemand plots de deur open, Pukkie schoot vooruit en nam Mickey in één hap tot zich. En dat was 't einde van mijn geliefde muis.
Maar geen nood, ons ma zou wel weer voor een troostprijs zorgen
September 1961. Voor de Brabo-fontein op de Grote Markt. Voor ik Pukkie kende was "Bobby-op-wieltjes" de troostprijshond.
Mijn inventieve ma met Pukkie aan 't Steen. We denken nu soms dat onze stad vuil is, maar kijk eens hoeveel rotzooi er destijds op de grond lag...
Dit is weer een van de dramatische foto's die ons ma getrokken heeft. Het is het zicht dat we vanuit de woonkamer op de Grote Markt hadden. En ge ziet het, álles beweegt... zelfs het statige stadhuis
Als jullie geraden hebben wat het is stuur me maar een mailtje! Zet je antwoord aub niet in 't gastenboek of bij de reacties. Bedankt!
Veel plezier -------------- Als eerste opgelost door... Speelster, Paul, Opapat, Luk en Brigitte!!! Morgen een nieuwe aflevering van mijn jeugdherinneringen en de foto van 't raadsel "in kleur"
