"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
17-04-2007
Het Jubelpark in Brussel
Herinneren jullie deze foto nog?...
De camion van mijn pa in de helft van vorige eeuw voor 't Jubelpark in Brussel.
Het Jubelpark vorige week...
In dit prachtige gebouw is het Museum voor Kunst en Geschiedenis gevestigd waar momenteel een schitterende tentoonstelling loopt van Pre Columbiaanse kunst.
Herderin en schaap onderweg naar de tentoonstelling.
Voor de mensen die "Irma La Douce" nog niet kennen en zich afvragen wat ik op sommige foto's toch voor harig ding in mijn handen hou... "Irma" is mijn handtas. Het is een rugzakje in de vorm van een schaap. Door mijn nekpijn kan ik al een jaar of vier geen gewone handtas meer over mijn schouder verdragen. Vandaar dat ik dit rugzakje gebruik zodat ik de draagriemen over de knookjes van mijn schouders kan draperen en zo 't gewicht iets pijnlozer kan dragen.
Misschien herinneren jullie nog wel haar nieuwjaarskaartje?
Irma vindt het de laatste dagen een echt hondeweer. Wat wilt ge met zo'n pels!
In de loop van volgende dagen nog meer foto's van Brussel...
Herinneren jullie je nog dat ik in september onderstaand artikeltje schreef?... ------------------- Vanmorgen hoorde ik een luide kreet, ik sprong uit bed, keek door 't raam zag mijn echtgenoot naast een vis op 't droge zitten! In mijn blootje, met volle blaas, spurtte ik naar beneden om eerste hulp te bieden... De buren zullen weer waar voor hun geld gehad hebben
Toen Paul vanmorgen als eerste werk de vissen ging voederen vond hij dus een van hen op de houten vlonder, maar liefst twee meter van de vijver vandaan! Hij was blijkbaar uit de vijver gesparteld door in de oeverrand naar eten te zoeken. Dit is vroeger nog al gebeurd. Soms gaan ze zo wild te keer dat ze even op de rand sukkelen. Door wild te spartelen raken ze dan wel terug in de vijver maar deze jongen was dat blijkbaar niet gelukt, hij was altijd maar verder in de verkeerde richting gesukkeld.
Toen Paul hem vond dacht hij dat hij dood was want hij was al helemaal droog. Hij nam hem op om hem te begraven en zag toen plots 1 kieuwtje zachtjes bewegen. We hebben hem dan direkt terug in de vijver gelegd en stilaan begon hij terug te ademen. Hij draaide wel steeds op zijn rug en dreef met zijn buikje naar boven. Ik heb dan naar de vijverspecialist gebeld om te vragen of we iets konden doen om hem te helpen, maar buiten het feit hem zo dicht mogelijk bij een zuurstofbron, het watervalletje, te leggen konden we niets doen. En daar lag hij dus al een tijdje, adement, maar op zijn rug...
Na een tijdje probeerden we hem terug in 't diepere deel te laten en daar maakte hij zwembewegingen, hij botste wel tegen de wanden want zijn oriëntatiegevoel was kompleet zoek zoals de vijverman ons al voorspeld had. We hebben hem dan terug in de luchtbelletjesstroom gelegd en daar scheen hij zich beter te voelen.
Zijn kieuwen werken, maar het kan zijn dat ze van binnen verbrand zijn doordat ze te lang aan de lucht zijn blootgesteld geweest. Hij kan traag zwemmen en zijn bochten nemen, maar vanaf hij begint te rusten draait hij zich automatisch op zijn rug. Hopelijk zijn zijn zwemblazen niet gekwetst. Meer dan afwachten kunnen we niet doen. Ik hoop zo dat hij het haalt, want sommige van onze vissen zijn al 14 jaar oud en zijn hier in ons vijvertje geboren.
Zielig drijvend op zijn rug...
Met zijn kopje in de luchtbellenstroom... --------------------
En nu 't vervolg...
Gisterenavond is dezelfde vis als in september weer uit de vijver gesprongen. Weer heeft hij minstens een half uur op 't droge gelegen, en weer heb ik hem gereanimeerd met succes. Hem zachtjes 5 minuutjes onder water in mijn handen gehouden totdat hij terug recht kon drijven in plaats van op zijn rug. En vanmorgen... lag hij alweer tussen de planten op 't droge te spartelen! Het ongewone weer zorgt duidelijk voor de kolder in zijn kop.
Momenteel zwemt hij opnieuw vrolijk rond. (Hoeveel levens zou een vis hebben. Negen zoals een kat? Maar daar gaat dit exemplaar niet mee toe komen als hij aan dit tempo verder gaat...) Zijn staart is stilaan zeer rafelig geworden van altijd op de grond te liggen spartelen. Vanaf nu hebben we hem "Darwin" gedoopt. Hij schijnt zich zonder zich iets van de evolutietheorie aan te trekken van de ene dag op de andere te willen opwerken van vis tot landdier.
Op de duur ga ik nog een draad rond mijn vijvertje moeten spannen, niet om de katten of reigers van de vissen weg te houden, maar om de vissen uit de tuin te houden... De wereld staat op zijn kop.
Voila, hier komt de redding : een foto van 't voorwerp in kleur! Nu is 't zeker véél makkelijker Jammer voor jullie dat 't een wit voorwerp is natuurlijk
Al opgelost door : Speelster, Paul, Opapat, Luk, Brigitte, Ron,Mieke, Nil, Jan, Fernanda, Vifke en Willy!
25.De wonderlijke vermenigvuldiging van de muizen.
En op een dag stierf de bomma Mijn ma was eindeloos droef. Mijn geadopteerde bompa was dood, nu de bomma ook nog, en dus schoten alleen de ma en ik over in dat grote herenhuis. Pa besloot toch liever op den buiten bij de moemoe en zijn broers te blijven wonen, en ma wou uit t stad niet weg, dus werd hun pré-modernistische LAT-relatie gewoon voortgezet. Ma en ik verhuisden naar een appartement op de Grote Markt boven de winkel van haar nichtje, zodat de eenzaamheid voor ma toch niet te zwaar ging wegen. Maar voor mij was t dus wel opeens gedaan met het spelen op t straat. Bovenop ging ik dan ook nog net zes jaar worden en moest ik naar de grote school. Dus weg waren de jeugdvriendjes. Weg was het kleine tuintje. En weg het grote huis met zijn ontelbare kamers die ik keer op keer kon herontdekken
9 oktober 1962, met bomma en pa aan de taart! Mijn vijfde, en laatste, verjaardag in onze oude huis. Een van de laatste foto's van bomma.
Als pa s zondags naar ons kwam gingen we s ochtends altijd naar de Vogelenmarkt. Pa loodste ons dan heel handig helemaal naar het einde van de markt waar talloze dierenkramen stonden en verzette tijdens die tripjes hemel en aarde om ons ma een hondje voor mij te laten kopen. Maar hij had nooit succes. Onze pa zou het als politieke lobbyist nooit ver gebracht hebben.
Op de lange duur kreeg ik op een woensdagnamiddag als compromis plots een witte muis van ons ma Ja, met ons ma compromissen sluiten was niet altijd voordelig. Toen onze pa de volgende zondag mijn muis zag had hij zon medelijden met dat eenzame dier dat hij van de Vogelenmarkt een tweede muis meebracht. Ons ma was daar niet gelukkig mee, want zij had zo al eens een accident met een voortplantingskwestie gehad (waar ze door mijn persoontje nog dagelijks aan herinnerd werd), maar ze stond dus voor een voldongen feit. Het was al middag en de Vogelenmarkt was opgekraamd, dus het beestje kon niet teruggebracht worden
Ons ma bleek het vruchtbaarheidsrisico van twee muizen perfect ingeschat te hebben want na enkele weken hadden we er veertien. Zelfs onze pa zag in dat 14 x 14 over enkele weken wel eens 196 muizen zou kunnen betekenen, dus die was genoodzaakt zich achter ons ma haar plan te scharen om dertien diertjes naar een dierenwinkel te brengen. Eéntje mocht ik er houden. Zo geschiedde dan ook.
De overblijver, Mickey, werd door iedereen verwend. Door mij, omdat het mijn enige diertje was, en door ons ma, vermoedelijk uit eerlijk schuldgevoel omdat ze de rest van zijn familie waarschijnlijk als reptielenvoer had laten opsouperen. Goddank had ik dat besef toen nog niet en ging ik er van uit dat iedereen zo goed terechtgekomen was als onze Mickey.
Door veel aandacht aan het diertje te besteden werd het heerlijk tam. Het liep los rond in de woonkamer en het sliep in een vogelnestje achter de kachel. Ernaast stond een kartonnen doos waarin het vrolijk zijn muizenkeuteltjes deponeerde. Mickey werd meer dan twee jaar oud en had misschien nog langer geleefd als hij niet tussen de tanden van het fox-ke van de bakker geëindigd was
Als troostprijs - ja, ons ma was heel goed in troostprijzen - omdat ik geen eigen hondje kreeg, mocht ik dagelijks met het moddervette woefke van de bakker gaan wandelen. (Dat dier vermagerde zienderogen door de lichaamsbeweging!)
Op de duur bracht ik Pukkie ook mee naar huis. Hij was zeer geïnteresseerd in Mickey, niet zozeer als compagnon, maar wel als aanvulling op zijn eentonige dieet van broodkruimels met melk dat hij van de bakker kreeg. Dus op een dag sloeg t noodlot onverbiddelijk toe.
Als Pukkie bij mij in de woonkamer zat dan bond ik zijn leiband om de deurklink zodat hij net niet tot achter de kachel, aan Mickeys nestje, kon. Maar op een dag deed iemand plots de deur open, Pukkie schoot vooruit en nam Mickey in één hap tot zich. En dat was 't einde van mijn geliefde muis.
Maar geen nood, ons ma zou wel weer voor een troostprijs zorgen
September 1961. Voor de Brabo-fontein op de Grote Markt. Voor ik Pukkie kende was "Bobby-op-wieltjes" de troostprijshond.
Mijn inventieve ma met Pukkie aan 't Steen. We denken nu soms dat onze stad vuil is, maar kijk eens hoeveel rotzooi er destijds op de grond lag...
Dit is weer een van de dramatische foto's die ons ma getrokken heeft. Het is het zicht dat we vanuit de woonkamer op de Grote Markt hadden. En ge ziet het, álles beweegt... zelfs het statige stadhuis
Als jullie geraden hebben wat het is stuur me maar een mailtje! Zet je antwoord aub niet in 't gastenboek of bij de reacties. Bedankt!
Veel plezier -------------- Als eerste opgelost door... Speelster, Paul, Opapat, Luk en Brigitte!!! Morgen een nieuwe aflevering van mijn jeugdherinneringen en de foto van 't raadsel "in kleur"
Grote Gust, de 37 meter hoge drijvende kraan uit de haven van Antwerpen was mijn dikke vriend. Als ik die voorbij zag varen vond ik het altijd een feestdag. Antwerpen had deze reuzenkraan gekregen van de Duitsers als wedergoedmaking voor de schade die ze aan de haven tijdens de oorlog hadden aangericht. Nu bestaan er al veel grotere drijvende kranen, maar destijds was Grote Gust een monument voor de Antwerpenaren.
Dit is een foto van Grote Gust in aktie. Ik heb ze niet zelf gemaakt, ik vond ze in een anoniem pps-je.
Hieronder een krantenartikel uit de "Gazet van Antwerpen" van vorig jaar over de droeve gebeurtenis :
13/11Veel sinjoren naar graf 'Grote Gust'
Afgelopen weekend zakten tientallen Antwerpenaars af naar het Kattendijkdok om met eigen ogen het graf van de Grote Gust te bekijken. De legendarische kraan moet geborgen worden, maar die operatie laat wellicht nog een tijd op zich wachten.
Donderdagavond was Grote Gust aan de slag in het Kattendijkdok. De vlottende kraan, door de firma Baeck & Jansen jaren geleden overgekocht van het havenbedrijf, haalde er de deuren van de Kattendijksluis uit het water.
Toen het vrachtje veilig op de kade lag, liep het mis. Vermoedelijk lagen de contragewichten niet op de juiste plaats, waardoor Gust slagzij maakte.
Een medewerker van het havenbedrijf belandde in het dokwater. Hij werd met onderkoelingsverschijnselen naar het ziekenhuis gebracht. De brandweer legde een gordel aan op het water om de olievervuiling binnen de perken te houden. Een gerechtsexpert moet de juiste oorzaak van het ongeval achterhalen, zegt Ann Wittemans van het havenbedrijf.
Wat nu? De voormalige stedelijke vlotkraan nummer 1 kan niet meer gered worden. De kraan moet geborgen worden en zal vermoedelijk ter plekke in stukken gezaagd of gebrand worden. Een grotere kraan, zoals Brabo (800 ton), kan niet komen helpen, want dergelijke reuzen kunnen het Kattendijkdok niet binnen.
Grote Gust hindert het scheepvaartverkeer niet, zegt Wittemans. Wanneer de berging zou kunnen beginnen, is absoluut nog niet duidelijk.
Gust was (nog) niet beschermd In 1947 besliste de Antwerpse gemeenteraad een grote vlottende kraan aan te schaffen. Drie jaar later maakte Grote Gust zijn intrede. De kraan kreeg dezelfde naam als haar voorganger: die werd in 1940 door het Belgische leger tot zinken gebracht in de dokken, om de Royerssluis blokkeren.
Grote Gust de tweede was lange tijd de grootste bok in de Antwerpse haven. In 1981 werd hij wat naar de achtergrond gedrongen door nieuwkomer Brabo. Die kan 800 ton hijsen. Ter vergelijking: Rambiz (van de firma Scaldis) kan 4.000 ton aan, de Asian Hercules (Smit) tilt 3.200 ton.
Ouwe getrouwe Gust bleef nuttige karweien opknappen, onder meer op plekken waar de nieuwe kraan niet kon komen. In 1987 redde de Balense firma Baeck & Jansen hem van de schroothoop. De dienst Monumenten en Landschappen had de kraan op haar verlanglijstje staan. We wilden een procedure starten om Grote Gust te beschermen, zegt Francis Brenders. Maar daar is het nu te laat voor.
De eerste kleine poezen zijn aangekomen bij het babypoezen-opvangcentrum "Den Dierenvriend". Nu de paasvakantie ten einde loopt zullen er wel dagelijks nieuwe diertjes binnen gebracht worden. Wensen jullie een poes te adopteren kijk dan eens op hun site. http://blog.seniorennet.be/dendierenvriend Hieronder alvast vier wollebollen die een goede thuis zoeken!
Een breekmesje, een cutter, een Stanley-meske,... of hoe je 't ook wil noemen... Alleszins iets wat sommige dames ergens op de bodem van hun handtas hebben liggen. Sommige, zoals deze De meeste dames hebben daar blijkbaar mascara en een oogpotlood inzitten, maar die schrijven toch zo slecht vind ik... Die zijn wel al eens nuttig om er in een noodgeval een plank mee te markeren om ze op de juiste lengte af te zagen. Maar echt fijn kunt ge daar toch niet met aftekenen vind ik. Nee, geef mij dan maar een timmermanspotlood.
Walter, Marleen, Luk, Nil, Opapat, Ingrid, Mare, Francois, Vera, William, Loulou, Chrisje, Paul, Cooltje, Jan, Maria, Speelster, Corry, Lou, Dolfijn, Andromeda, Rikavensis, Viv L. en Fernanda hebben zoiets dus ook in hun handtas zitten Morgen verse aanvoer!
Op warme zomerdagen gingen we zwemmen in t Noordkasteel. Dat was een oud fort in een groot bos met zwemvijvers bij de haven aan de rechteroever van de Schelde. Het was kilometers stappen van ons huis maar die marteling had ik voor de waterpret best over. Zeker als het op mijn rolschaatsen mocht gebeuren. Als ons ma hoogst uitzonderlijk eens in een geldverspillende bui was namen we ook al eens de bus en héél soms wandelden we naar de Schelde en namen daar de Flandriaboot. Dat was helemaal heerlijk! Desalniettemin waren het voor mijn korte benen dan nog kilometerslange wandelingen tot we eindelijk aan het zwemstrandje waren. Hoe ons ma die afstanden vrolijk en gezwind afstapte geladen als een muilezel met handdoeken, zwemband, groot opblaasbeest, gieterke (ja, dat was onmisbaar om fontein te kunnen spelen), luchtmatras, picknick, mijn rolschaatsen (die maar op een beperkt deel van het traject bruikbaar waren want er waren teveel zandwegen) en een fles drinken weet ik nog altijd niet.
Met het "opblaasbaar paard" aan zee.
Het tweede lid van mijn manège. Hier in Westende in juni 1963. Ge ziet ons ma had altijd een hele paardenstal mee te slepen...
Aan zee in Westende op 29 juni 1961. Op de voorgrond het rode gieterke om "fontein" mee te spelen.
Het Noordkasteel was de plek waar heel Antwerpen samen kwam om te zwemmen, te roeien, te waterskiën, te vissen en in de speeltuin te stoeien. Er was een afgebakende veilige zwemzone met een heus strandje. In het diepe gedeelte dreven zelfs enkele houten pontons waar de betere zwemmers naartoe konden zwemmen om daar te gaan liggen zonnen of knuffelen met hun lief.
Ook aan de overzijde van de Schelde, op het strand van St. Anneke, werd gezwommen - dat was destijds nog niet verboden - maar het was er veel gevaarlijker door de drukke scheepvaart en het water was ook heel vies. Hiermee vergeleken was het Noordkasteel dus een waar paradijs! De Caraïben van t stad.
Met een ouder neefje en nichtje, Renéke en Christianneke, in 't Noordkasteel in 1959.
Rondom de reusachtige vijvers lagen heuvels waarin oude schuilkelders uitgegraven waren. Als het plots begon te regenen, dan werden de grote poorten van de onderaardse lokalen geopend en verzamelde iedereen zich daar met zijn zeteltjes, mondvoorraad, handdoeken en luchtmatrassen. Iedereen zat daar dan - stinkend en wel - op mekaar gepropt als zanderige smoutebollen ongeduldig te wachten tot de bui over was. En dat kon soms lang duren Ons ma was daar niet zo gelukkig mee omdat het haar een beetje aan de schuilkeldertoestanden van onder de oorlog deed denken.
Uren heb ik daar in dat water zitten ploeteren terwijl ons ma lag te bakken, naast de nutteloze blauwe Niveadoos, op het strandje. Soms gingen een ouder neefje en nichtje mee, maar het leeftijdsverschil was een beetje te groot. Hun interesses lagen al elders. Maar speelkameraadjes van mijn leeftijd waren er altijd in overvloed te vinden.
Het hoogtepunt van de dag voor mij was steeds het ijsje dat we aan de speeltuin mochten kopen! Een Ola-wafel die verpakt zat in een kartonnen wikkel, en als ge die eraf pelde werden drie kleuren ijs zichtbaar : wit, bruin en roze. Het was al een hele kunst om dat ding naar binnen te spelen zonder helemaal vol te hangen, maar om het nog moeilijker te maken vond ik het ook nog nodig om de lekkernij op te smikkelen terwijl ik op de schommel of op de schuifaf zat. Ik trachtte dan ook nog om het gedeelte met het chocoladeijs tot het laatste te bewaren zodat de wafel totaal uit evenwicht raakte. Gelukkig was er altijd genoeg water in de buurt om me terug schoon te spoelen. De smaak van chocolade ijs met knisperend zand zal voor mij nooit aan de beste Brézilienne kunnen tippen. J
Eergisteren op "St. Anneke strand". Aan de overkant van de Schelde ziet ge wat er nog verblijft van 't Noordkasteel. Bitter weinig, want alles is door de havendokken opgeslorpt eind jaren 60. Tot groot ongenoegen van veel Antwerpenaren. Er is voor het behoud gevochten en betoogd maar niets heeft mogen baten... Ze hebben dat stuk van onze kinderziel meedogenloos weggerukt.
Laatste kans want morgen is 't zaterdag en verschijnt de oplossing...
Walter, Marleen, Luk, Nil, Opapat, Ingrid, Mare, Francois, Vera, William, Loulou, Chrisje, Paul, Cooltje, Jan, Maria, Speelster, Corry, Lou, Dolfijn, Andromeda, Rikavensis, Viv L. en Fernanda hebben het reeds gevonden!
Viva en ik hebben in Beringen, halverwege onze twee woonplaatsen, een fijne taverne gevonden waar we af en toe eens samen gaan eten en onze zakelijke beslommeringen met mekaar bepraten.
Voor 't geval jullie denken dat ik gekookte patatjes met een bloemstuk ga eten. Nee, achter het bloemstuk staat mijn bord asperges
Bij 't wegrijden 's avonds stond ik voor 't eerstvolgende rode licht, ik zag vanuit mijn ooghoek - naast mijn brilleke - een witte auto naast me stoppen, dacht dat het Viva was en gooide met een weids gebaar een kushandje door 't raam. Maar 't was dus Viva's auto niet... Het was een wildvreemde meneer die zich duidelijk afvroeg waar hij dit nu toch weer aan verdiend had. Al goed dat 't donker was en de mens niet zag hoe ik er plots als een knalrode pioen ging uitzien. Ik wist niet dat mijn autoke nog zo snel kon optrekken ------------------- Morgen een nieuw deel van mijn jeugdherinneringen!
Hieronder nog enkele foto's die horen bij jeugdherinnering 23.
Dit is de kerk waar we kaarsjes gingen branden voor de H. Rita. Op de Paardenmarkt in Antwerpen.
Spijtiggenoeg heeft "de moderne tijd" hier ook zijn intrede gedaan. De grappige, en destijds "ultra-moderne", electrische kaarsen zijn dus vervangen door echte. Alles komt altijd terug...
En nu ik toch in dat kerkje was vond ik dat ik ons ma haar "lievelingsheilige", de H. Antonius, patroon van de verloren voorwerpen, ook maar eens moest verwennen! ----------- Straks een grotere foto voor 't fotoraadsel!
Vandaag was ik voor zaken in Antwerpen maar ik ben er een uurtje tussenuit geknepen om foto's te nemen van de plaatsen die ik gisteren beschreef. Sommige dingen zien er nog net hetzelfde uit als in mijn jeugd... Hier de eerste reeks, morgen plaats ik de rest.
Lieve, vurige, lezerkes van me! Ik was ontroerd door uw reacties op mijn berichtje van gisteren.
Maar toch, oordeel zeker niet te snel over mensen. Ten eerste heeft die dame die me dat mailtje stuurde dat in een heel vriendelijke woorden en een oprechte stijl gedaan. Haar valt dus zeker niets te verwijten. Ze wou gewoon haar mening eens op papier zetten en me die toesturen. Daar is niks mis mee. Dat recht moet iedereen hebben.
En ten tweede, ik denk dat we ook moeten inzien dat iedereen blogt voor zijn eigen goede redenen.
Iets jongere senioren, zoals ik, bloggen - soms rap tussen de bedrijven van hun dagtaak door - als ontspanning. Ik werk liefst met mijn eigen schrijfseltjes en foto's. Dat is voor mij 't plezantste. Ik heb, goddank, de gave van 't schrijven gekregen en daar wil ik mezelf en andere mensen gelukkig mee maken en ze misschien eens laten glimlachen.
Andere mensen maken graag een plakboek van hun blog dat ze dan ten dienste stellen van weer andere bloggers om daar prentjes uit te komen plukken om hun eigen blog te verfraaien.
Nog anderen zien hun blog als een uitlaatklep voor frustraties, of eenzaamheid, of gewoon om hun mening te verkondigen. Dus is 't wel tof dat dit medium bestaat waar iedereen in vrijheid zijn gedacht kan zeggen.
Weer andere mensen, vooral zij die door ziekte minder mobiel zijn geworden, zien hun blog meer als een kanaal van contacten. Zij brengen veel tijd door voor 't scherm, gaan veel op blogronde en hopen vanzelfsprekend om ook veel tegenbezoek te krijgen. Omdat zij misschien niet kunnen gaan wandelen of naar de supermarkt gaan waar wij, wel mobiele mensen, al eens een babbeltje met iemand slaan. Ik probeer me in te denken hoe moeilijk ik zelf het zou hebben moest mijn sociaal contact zich enkel nog tot 't internet beperken wegens ziekte... Dat zou ik verschrikkelijk vinden. Dus begrijp ik maar al te goed dat die mensen snakken naar een berichtje. Daar is in mijn ogen helemaal niets mis mee.
Dus laat elk vogeltje zingen zoals het gebekt is. Op elk potje past een dekseltje. Je moet ze alleen de tijd gunnen om mekaar te vinden. Elk blogje maakt wel iemand gelukkig, zelfs al laat die iemand dat misschien nooit horen. Misschien leest er iemand uw blogje die beschaamd is om te typen omdat ze niet foutloos kan schrijven?... Of misschien iemand die op een andere manier zijn pc bestuurt omdat hij verlamd is en zijn handen niet meer kan gebruiken, en dus ook niet meer zelf berichten kan intikken?... God weet hoe gelukkig maken we die onbekende mensen met onze blogjes?... Dat weten we toch allemaal niet?...
Mijn idee is : laat de schrijvers schrijven, de lezers lezen, en zij die er tijd en zin in hebben lezen én schrijven. Bloggen moet een plezier blijven en mag geen verplichting worden want we hebben in ons leven toch al zoveel verplichtingen...
En nu ga ik toch nog eens zoeken naar paaseieren want volgens mij was de Paasklok haar GPS kapot of stond mijn hobbithol er nog niet in geprogrammeerd... Ofwel... hebben mijn katten...? Maar nee, dat kan toch niet... dat zouden die schatjes toch nooit doen?!...
Zelfs in de huisdierloze tijd werd er door ma altijd nauwlettend op toegezien dat ik wel aan mijn entertainment en beweging kwam. Niet altijd tot mijn grootste voldoening weliswaar.
s Zondags werd er naar de Schelde gewandeld met pa en ma, iets waar ik een gloeiende hekel aan had. Eens ik rolschaatsen kreeg was dat al een verbetering want dan ging het tenminste toch al wat vlugger vooruit. Ik was overduidelijk ook gezegend met de ongeduldige natuur van mijn moeder.
Nog erger was het als in plaats van op de rechteroever te blijven, we naar de linkeroever wandelden, want dan moesten we door de eindeloze voetgangerstunnel. De roltrappen waren wel fascinerend. Het leek wel of we op de duur in t middelpunt van de aarde zouden belanden! Maar eens beneden was het minuten lang door die eentonige tunnel stappen uitkijkend naar t middelpunt waar een grote muurschilderij was aangebracht die aangaf dat de lijdensweg halverwege was. Ik kon hier wel prima rolschaatsen, maar dan raakte ik zo ver voorop dat ik al aan t einde was toen pa en ma nog maar vijftig meter gestapt hadden. Dus moest ik keer op keer terug komen, en leek die tunnel nog 10 keer zo lang
Uiteindelijk kwamen we dan terug boven aan het boeienpark. Een grasveld aan de oever van de Schelde waar allerhande boeien tentoongesteld lagen. Erg genoeg waren de wandelpaden er met grind bestrooid dus mijn rolschaatsen waren hier waardeloos. Soms wandelden we tot mijn groot ongenoegen nog verder tot de jachthaven of zelfs tot aan St. Anneke-plage, een strand naast de stroom, om naar de molen en de boten te zitten kijken. Boten. Die ergerlijk traag voorbijvaarden. En zand. Dus weer niks voor mijn rolschaatsen
Het enige leuke in die buurt was een grote vijver naast de jachthaven waar mensen met telegeleide miniatuurbootjes kwamen spelen. Dat vond ik nog wel iets hebben. Die bootjes gingen tenminste goed vooruit en vaarden ook niet alleen maar rechtdoor zoals de saaie, slome, echte op de Schelde. Hier was tenminste iets aan te zien. En hier kon ik ook zelf ingrijpen, hoewel dat natuurlijk niet de bedoeling was
Mijn meest gebruikte zinnen tijdens die wandelingen waren : Gaan we nog niet naar huis?, Is t nog véél verder?,Maar dat hebben we toch al dikwijls gezien?, Ik ben moe., De wieltjes van mijn rolschaatsen zijn versleten., Ik ga straks zo moe zijn dat ik niet ga kunnen slapen., Ik denk niet dat er nu boten gaan liggen, t is veel te slecht weer., Ik denk dat bomma zich stillekesaan alleen gaat beginnen voelen, Mijn voeten doen nog altijd pijn van vorige zondag, Zouden we niet beter naar huis gaan want ik denk dat het gaat regenen, Dat nieuwe zadel van mijn fietske snijdt in mijn billen (hoewel er al wel 3 lagen mousse over gedrapeerd waren omdat argument zeker te kunnen ontkrachten), Ik heb honger en dorst en ik moet pipi doen en ik denk niet dat ik ga kunnen wachten tot we thuis zijn als we nu nog eerst veel verder gaan, en talloze varianten op hetzelfde thema.
Die wandelingen waren dus wel goed voor mijn woordenschat en mijn verbale fantasie.
Op mijn driewieler in onze straat op mijn vierde verjaardag 9 oktober 1961.
Ondertussen had ik ook in onze straat leren fietsen op een driewielertje en dat gammele ding was al vlug vervangen door een heus fietsje. Mama legde haar hand langs achter rond mijn nek en zo kon ik rechtop blijven en verliepen de fietslessen vrijwel risicoloos. Althans voor mij. Ons ma bleef er lekker fit door want het duurde niet lang eer ik flinke snelheden kon halen, desalniettemin eiste ik dat ze onder geen enkele voorwaarde mijn nek zou loslaten. Dus crossten wij samen door de straten : ik op mijn fiets, ons ma achter mij aan bengelend en wanhopig trachtend mijn nek niet los te laten Ik gillend : Niet loslaten hé! Niet loslaten heb ik gezegd! Néééééééé! Terug vast pakken! Ik ga vallen! Hou mij vááááást! En dan : boenk. Bleit.
Voor voorbijgangers moet het er uit gezien hebben als een scène uit Comedy Capers waarin een kind aan een wurgmoordenares tracht te onstnappen.
In t stadspark kon ik me heerlijk uitleven op mijn fietsje want er waren heuveltjes.Eens ik geleerd had om zonder ons ma rond mijn nek te rijden was dat een feest. Ja, een afdaling met mijn moeder wapperend aan mijn nek had niet echt praktisch geweest.
Met veel moeite ploegde ik door het zand tot op het heuveltje (een flink uit de kluiten gewassen molshoop in feite) om dan in volle vaart naar beneden te racen tot groot afgrijzen van ons ma en de andere omstaanders. Er moest al eens tijdig weggesprongen worden want zo heel baanvast was ik in t begin nog niet. s Avonds moesten er al eens builen en schaafwonden verzorgd worden, maar met de Initiol-zalf die volgens ons ma voor alles, maar dan ook voor alles, geschikt was, kwam dat wel in orde.
In 't stadspark met mijn eerste grote fiets op 16 mei 1963.
Haast elke woensdag kwamen we bijeen met de nichtjes en de piepkleine achterneefjes, zodat de mamas konden bijkletsen en wij konden spelen. De eerste jaren was dat niet ideaal omdat het leeftijdsverschil te groot was en t waren dan nog allemaal jongens ook. Toen nog niet direkt mijn favoriete ras. Maar hoe ouder we werden hoe boeiender het werd. Ik toverde mezelf geestelijk om tot een jongen en zo geraakten de meeste problemen opgelost aangezien ik dan ook ineens de oudste man van t gezelschap was. De macho van de kleuters.
Op mijn 9de verjaardag, oktober 1966, zijn de neefjes, op 1 stuk na, eindelijk voltallig
Twee jaar later! Eindelijk, 't is gelukt! De neefjes zijn voltallig!
Wat ik ook een heerlijk uitstapje vond was naar de kerk van H.Rita gaan op de Paardenmarkt. Als ons ma zorgen had dan ging ze een noveen doen. Negen dagen op rij gingen we dan naar die kerk, gewijd aan de heilige van de hopeloze zaken, om daar even te bidden en tot mijn groot genoegen een kaars aan te steken. De ongelofelijk uitvinding van dat etablissement was dat ze daar electrische kaarsjes hadden!!! Ge moest een geldstuk in een gleuf steken en naargelang de waarde van uw offer ging er dan een lampke branden voor het beeld van de H. Rita. Ik denk dat het voor 1 frank 1 minuut was, en voor 5 frank 5 minuten. Fascinerend vond ik dat! Zo'n flakkerend witgeel ballonneke dat plots oplichtte...In mijn ogen was het een automatische bidmachine! Ik had er geen woorden voor dat zoiets bestond, het was een puur mirakel! Een direkte lijn met de hemel! Ik bad niet om ons ma haar zorgen op te lossen, ik bad dat ze er nog meer kreeg dat we rap aan onze volgende noveen konden beginnen. Want een noveen had toch wel heel veel weg van een kermis in mijn oogskes. ----------------------- PS. Heeft er soms iemand van jullie een oude postkaart van het Noordkasteel in Antwerpen, of van het zwembad in de Lange Gasthuisstraat? Ik zoek ze omdat ik weet dat ze bestaan en ik zou ze graag bij een van mijn volgende verhalen afdrukken. Alvast bedankt om even te snuffelen!
