"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
07-10-2007
Fotoraadsel 113 - foto 1
Niet gemakkelijk vind ik persoonlijk. Maar dat wil niks zeggen natuurlijk. Want och, wie ben ik?... We bezitten dit niet allemaal. Maar de meesten onder ons moeten het wel regelmatig gebruiken...
Voor de wanhopigen plaats ik wel elke dag een grotere foto. Beloofd. Want 't zal nodig zijn denk ik. Zet het juiste antwoord niet op mijn blog om de andere zoekers hun pret niet te bederven. Zoals ge weet is alle andere onzin hier zoals steeds wél welkom! Hoe gekker hoe liever, en ik vrees dat ik me deze week wel aan iets te verwachten heb... Veel succes, maar nog veel meer plezier!
Hieronder de foto's van vorige week toen Pascal (ons aller Pascal Vyncke, de oprichter van 't Seniorennet) hier in onze winkel foto's kwam maken.
In een mum van tijd toverde hij onze accoustic room om in een heuse fotostudio.
Ik sleepte instrumentjes aan en Pascal fotografeerde ze voor het project waarvoor hij enkele foto's van muziekinstrumenten nodig had.
Pascal is hobby-fotograaf maar het ontbreekt hem zeker niet aan degelijk materiaal!
't Was een hele toffe namiddag. Ik hoop dat Pascal tevreden is over de foto's die hij gemaakt heeft. Ik vrees alleen dat hij, door de drukte van 't uitgeven van zijn nieuwe magazine, nog niet de tijd zal gevonden hebben om zijn foto's te bekijken... Ik ken dat gevoel... Nu ik bezig ben mijn reisverhalen over Egypte te schrijven is het ook voor 't eerst dat ik de foto's onder ogen krijg die ik toen gemaakt heb. 't Zal beteren als we gepensioneerd zijn. Maar voor Pascal zal dat nog wel iets langer duren dan voor mij
En ik de laatste weken maar foto's van kartonnen dozen op mijn blog zetten in de hoop dat jullie zouden snappen dat die nog van pas zouden komen... Het was dus een vel geribbeld karton dat rond de breekbare voorwerpen in hun kartonnen dozen zit... Waarschijnlijk zit de piek van uw kerstboom ook in zoiets ingepakt om niet te breken! Of liggen er op zolder of in de garage nog spullen die in zo'n beschermend laagske gewikkeld zijn. En voor de daklozen onder ons : 't is misschien uw matraske...
De volgende "daklozen" hebben het gevonden : Andromeda, François, Steven, Luc, Chris, Viva, Mieke R., Fernanda, Vera, Wim, Geert, Lou, Dolfijn, Vifke, Kathleen, Sha-Jongen, Luk,Jan, Ann, Klaproosje, Cooltje, Ritje, Redpoppy, Speelster, Sjoeke, Lut, Ryntje, Mare, Lilith, Paul en Viviane!
Donderdag, 21 juni 2007. Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.
Er zaten lekker veel kwallen vandaag! Verschillende soorten! De vissen waren er ook heel blij mee! Zij het wel voor andere redenen dan ik. Voor hen is op dit moment de zee een "all you can eat"-buffet. Ze verdringen elkaar en scheuren de lekkere hapjes in stukken... Nee, ik hoop in mijn volgend leven toch niet als kwal terug te komen. Hoe mooi zo'n beestje ook is.
Nu Paul eveneens een wetsuit draagt is hij ook een beetje gehandicapt. Hij kan nu ook zo diep niet meer duiken. Maar zijn pak is dunner en bestaat uit minder stof, dus zitten er ook minder luchtbellen in gevangen. Hij geraakt toch nog tot 5 à 6 meter diepte. Ook omdat hij veel sterker is dan ik. Als ik met dit duikpak tot 4 meter geraak dan moet ik zoveel kracht zetten om niet als een ballonnetje omhoog te schieten dat ik onmogelijk op die diepte nog een scherpe foto kan maken. Maar Paul geeft niet op natuurlijk. Dus hij is vandaag toch weer aan een foto van een leeuwenvisje geraakt. Een strijd op leven en dood, eerst om beneden te geraken en daarna om lang genoeg daar te blijven om een zinnige foto te kunnen maken, maar het lukte hem toch. Zo fier als een pauw kwam hij boven. Nog geen minuut later zweefde er een leeuwenvisje voor mijn eigen neus.... Op nog geen twee meter diepte. Dus mijn fotootje heeft veel minder zweet gekost en is veel kleurrijker. Tja, ge moet in 't leven ook een béétje geluk hebben natuurlijk.
Paul krampachtig in volle aktie met zijn leeuwenvisje...
... zijn leeuwevisje...
... en mijn leeuwenvisje. Dat dus bijna gewoon voor mijn neus langszwom
Het voordeel van zo'n duikpak is wel dat als ge echt moe wordt, ge u gewoon wat kunt laten drijven en uitrusten. Maar dat lukt me eigenlijk nooit, want ik krijg altijd wel weer direkt iets in 't oog waar ik achteraan moet om een foto van te nemen. 't Is sterker dan mezelf, maar 't is dan ook zo'n wondermooie wereld. De dagen per jaar dat ik onder water kan vertoeven wil ik er altijd alles uithalen wat er in zit. Qua foto's bedoel. Niet qua vissen. Hoewel... 's middags steek ik er toch wel eentje tussen mijn tanden, gezellig samen met mijne rosse (nee, niet onze Paul, die andere kater).
De buikdansles gaat al lang niet meer door omdat er geen kandidaten zijn buiten ikzelf... Jammer. Hopelijk vind ik thuis, na onze uitverkoop dan, de tijd om in België zo'n cursus te gaan volgen. 'k Zie me daar al staan schuddebuiken met onze Irma op mijn rug. Tja, dat zou wel geestige foto's kunnen opleveren...
Pal op de middag snorkelen is niet leuk. Dan staat de zon te hoog en is het licht onder water veel te hard. Dan krijgt ge allemaal witte reflecterende zonlicht-strepen op uw foto's. 's Ochtendsvroeg of in de late namiddag als de zon schuin invalt dan kunt ge u zelf wat richten of ge de vis in tegenlicht wil trekken of met het zachte zonlicht op zijn lijfke. Dat geeft veel betere foto's. Gesteld natuurlijk dat ge de juiste omcirkelende beweging rond uw vis kunt maken. Als ge vissen echt te opvallend begint te achtervolgen dan zwemmen ze gewoon weg. En hoewel ik een vrij snelle zwemmer ben is een vis écht niet in te halen. 't Is veel beter om eerst de juiste lichtinval te kiezen en hem dan zeer omslachtig en van ver te benaderen uit de gekozen richting. En dan wachten, en hopen. Geduld hebben tot hij juist aan dat steentje gaat knabbelen dat ge graag als decor zou hebben. Of dat hij met zijn lief voorbij een sjiek stuk koraal zwemt... Op zo'n manier kunt ge mooie close-ups maken. Als ge te wild zijt kunt ge alleen staarten en poepen van wegvluchtende vissen te pakken krijgen.
Vroeger - voor de tijd van digitale camera's - was het een dure sport aan pellicule. Nu is het voor iedereen bereikbaar - je kan goedkope toestelletjes kopen of huren - en gebeuren er dan ook meer ongelukken. Mensen die de gevaren van de vissen niet kennen, of die zich vastklampen aan wat ze denken dat een rotske is, maar wat koraal blijkt te zijn... Met alle gevolgen vandien voor henzelf en voor 't koraal. Maar ja, wie zijn poep (in dit geval meestal zijn handen) brandt moet op de blaren zitten. En dat hebben al veel roekeloze onderwaterfotografen moeten ondervinden.
Wat ook gevaarlijk is is om in uw enthousiasme onder een rots te duiken. Uw foto te nemen. Overgelukkig te zijn. Naar willen boven komen en... rats vergeten zijn dat ge eigenlijk onder een rots zat. Een zeer pijnlijke ervaring die dodelijk kan aflopen. Onder water is 't altijd een kwestie van uw verstand er heel goed bij te houden. Veel van die sierlijke, kleurige diertjes en plantjes hebben stekels, angels, tandjes, giftig slijm of tentakels waar ge beter niet in terecht komt.
Mijn favorieten zijn en blijven toch de doopvontschelpen... Daar geraak ik niet op uitgekeken. Als ge heel geduldig wacht tot ze open gaan kunt ge echt dichtbij komen zodat uw lens maar op enkele centimeters van hun schelp verwijderd is. Dan krijgt ge de magnifiekste binnenzichten! Soms lijken het wel ravijnen, of turquoise rivieren die tussen rotsten stromen. Het lijkt soms alsof ge in de hemel binnenkijkt - of in geval van de rode - in de 't vuur van de hel... Een echt goede foto maken is niet zo makkelijk, en dat maakt deze sport nu juist zo prettig.
Nog even dichterbij komen, lang genoeg uw adem inhouden... en dan opent de schelp zich wel weer...
... en ontvouwt zich deze wonderlijke wereld...
De kleinste dingetjes vormen de grootste uitdaging. Voor de foto van de gobie - die maar een halve vingernagel groot is - en uit zijn holletje kwam loeren moest Paul wel een kwartiertje geduld hebben. Maar hij is dan ook met een prachtfoto thuis gekomen.
Paul zijn gobie! Zo klein... en toch glimlacht hij precies! Of heeft hij zijn bedenkingen hoe Paul er in zijn wetsuit uitziet?... Een gobie is echt de Calimero van de vissen.
Net voor onze namiddagsnorkel ben ik de naam van "Petrus" met mijn pompoenpitjes gaan leggen. Dat ziet er al een stuk beter uit dan hem gewoon in 't groffe zand te schrijven. Zelfs toen ik na twee uur terug uit 't water kwam lagen de pitjes er nog. Voor eventjes vereeuwigd... Ik hoop dat de foto hem wat gaat opkikkeren.
Deze rog was zich in 't zand aan 't ingraven, hij was 't duidelijk beu om te poseren. Ik dacht even dat hij : "Baksjiesh, baksjiesh! Or nó photo!" ging roepen...
Kunstwerkjes van meloenen op het buffet.
Na het diner zijn we naar "Alf Leila Wa Leila" gewandeld. Dat is een reusachtig complex hier op 't schiereiland waar ze grootse shows organiseren. Vorig jaar zijn we er eens binnen geweest. Het geheel bestaat uit pure kitch, maar wel super-kitch! Ja, 't noemt niet voor niets "1001 Nacht". Alles flikkert en blinkt en schittert. Er is zelfs een heuse arena waar men klank-en lichtspelen over de geschiedenis van Egypte opvoert. De omwalling van het domein bestaat uit honderden kleine winkeltjes waar ze de grootste toeristische rotzooi verkopen. Ge kunt er donder op zeggen dat elke stenen beeldje dat ge vastpakt uit plastic of hars is. Lekker licht van gewicht zodat de toeristen het gemakkelijk kunnen meenemen. Werkelijk álles is er nep. Ik wou er nog een godenbeeldje kopen van Hathor, de godin met de koeienkop, maar ik vond er geen enkel dat me aansprak. Niets dat mooi zou staan tussen mijn nijlpaardgodinneke met de dikke buik en schele god Clarence. De grote nieuwigheid dit jaar waren wel de handtassen in de vorm van een kameel. Ge ritst de bult open om er uw gerief in te steken. Al een chance dat Irma nooit mee op reis gaat want hier zou ze niet goed van geweest zijn
't Was zalig om 's avonds laat in de relatieve koelte buiten te wandelen. Rustig kunt ge 't moeilijk noemen, want voor elk klein winkeltje staat een man die u met alle geweld zijn zaak wil binnen praten... Zéér vermoeiend op de duur. Zelfs het truukje dat we in Marokko gebruiken - ons voordoen als Finnen, die niks anders dan Fins spreken - lukt hier niet. Trouwens als we tegen mekaar in ons zelfgemaakt Fins bezig zijn schieten we ook veel te rap in de lach. We zijn dan maar vroeg terug naar ons hotel gegaan. Lekker in bed wat liggen schrijven en lezen in al mijn boeken over Egypte is veel leuker. Niet vergeten, we zijn hier om te rusten, om krachten op te doen voor wat ons thuis te wachten staat. En de vakantie begint te korten... Ik mag er niet aan denken. Ik zou 't hier nog wel enkele weken kunnen volhouden. Gesteld dat ik aan een kniptangetje geraakte om al de kabels van de geluidsinstallatie van het Italiaans hotel door te knippen... Niet vergeten : volgende reis ook een kniptang in de valies steken
---------------------------------------------------------------------------------- Over enkele dagen het vervolg... en morgen de oplossing van 't fotoraadsel! -------------------------------------------------------------------------------------------------- Al de voorgaande afleveringen kunnen jullie lezen door op de foto van Egypte, in de linkermarge van mijn blog, te klikken.
Het laatste deel van mijn verslagske van het Elvisconcert. Daarna duiken we terug even de Rode Zee in anders krijgen jullie een "doopvontschelpentekort"! -------------------------------------------
Na het optreden was er mogelijkheid om handtekeningen te vragen. Alle belangrijke Amerikaanse muzikanten (13 stuks) zaten met hun dames, en niet te vergeten, de uiterst belangrijke organisatoren van de Elvis-fanclub, aan een tientallen meters lange tafel. Onder alziend oog van de kleine "Kortgeslotene" natuurlijk! Maar... eerst moest je dan wel iets uit hun (niet bepaald goedkope) winkeltje aanschaffen. Anders geen handtekening. Kassa. Niet erg, want ik had toch al een kalender voor Ritje gekocht en was van plan die te laten handtekenen door de mensen van de "TCB"-band. Maar na een uur aanschuiven (godbetert dan ook nog op die heel ongemakkelijke hoge hakken) vond ik dat ik nu ook wel waar voor mijn wachten mocht krijgen. Dus besloot ik maar héél de bende - dus ook "The Sweet Inspirations" en "The Imperials" - hun handtekening te laten zetten op Ritje's kalender... Zij zal nu wel zelf moeten uitzoeken welke handtekening van wie is want ik kon er tegen 't einde van die lange tafel al lang niet meer aan uit. Ritje krijgt er dus een hoogst persoonlijk fotoraadsel bij.
De eerste "Imperial" zet zijn handtekening op 't kalenderke... Ik heb hem er maar ineens : "To Rita" op laten zetten! Ah ja, als ik iets doe, doe ik het goed hé!
De vriendelijke Glenn D. Hardin met zijn charmante Schotse vriendin. Hijzelf speelde vroeger ook nog met Emylou Harris.
Vanzelfsprekend moest James Burton er ook aan geloven. Hij moet maar ergens een klein leeg hoekske zoeken want de kalender staat al goed vol. Ja, zo'n mensen hebben grote handtekeningen nietwaar, ge moet dat begrijpen...
Dus dit wordt het nieuwe collector's item dat Ritje aan haar collectie zal kunnen toevoegen, samen met nog een hoop andere papierkes die ik voor haar meegegritst heb. Tja, perfect is 't niet want de handtekening van Elvis himself staat er niet op natuurlijk... Maar dáár kan ik ook niet aan doen hé.
Dit is de eerste keer dat ik handtekeningen van mensen ging vragen en hier heb ik weeral uit geleerd dat dat dus nooit mijn hobby gaat worden. Wat een gesukkel! Biccen die niet schrijven, stiften die niet op glanspapier pakken, en al dat gedrum omdat iedereen dan ook nog eens een fotoke wil terwijl de mens in kwestie zijn handtekening zet op hun gadget. Amai. 'k Ben in feite al blij dat mijn jeugdidolen, Janis Joplin en Jim Morisson, al lang de pijp aan Maarten gegeven hebben.
Enfin, eindelijk konden we dan (nadat Paul heel de zaal afgezocht had waar hij zijn parkeerticket had laten vallen. Ja, een bende ouwe sukkels onder mekaar, 't is niet te onderschatten hoor! ) naar huis rijden en daar stond de volgende klus op ons te wachten...
...Mijn netjes plat gedrukt karton van deze maand naar buiten sleuren. Ik had dat in de namiddag niet durven doen omdat ik vreesde dat het ging regenen en dan zou het voor de mensen van de ophaling helemaal niet meer op te tillen zijn.
De blijde thuiskomst :
Ik kwam met mijn gewoon kartonhoekske van drie meter op vijf maar amper toe... Ge snapt nu dus wel dat ik zondagnacht een klein beetje te moe was om nog de fotoraadsel-inzendingen te gaan nakijken waarschijnlijk?...
Een echte Elvis-fan ga ik door deze avond nooit worden. Veel te veel gospel en veel te weinig rock. Ik ben wel blij dat ik eens iets gezien heb uit die tijd. Maar ge kunt onmogelijk het charisma van zo'n grote vedette als Elvis op deze manier terug tot leven wekken.
Charmant toch wel dat de organisatie het zo oubollig en stuntelig aangepakt heeft als het vroeger waarschijnlijk ook dikwijls in 't echt zal geweest zijn.
't Is nuttig, 't is gebruikt, maar nog niet versleten! Al opgelost door : Andromeda, François, Steven, Luc, Chris, Viva, Mieke R., Fernanda, Vera, Wim, Geert, Lou, Dolfijn, Vifke, Kathleen, Sha-Jongen, Luk,Jan, Ann, Klaproosje, Cooltje, Ritje, Redpoppy en Speelster!
Nicole heeft een oprecht ontroerend gedicht geschreven over het verlies van mijn poes Tabitha, ondertussen al enkele weken geleden. Wat gaat de tijd toch snel... Maar buiten dat, staan er nog veel andere prachtige gedichten op haar blog : http://blog.seniorennet.be/vlijtigliesje/ Beslist de moeite om er eens te gaan grasduinen... Een heerlijk plekje om in de stilte van de nacht wat te gaan mijmeren. Bedankt Nicole. Voor je gedicht en voor je medeleven toen Tabitha stierf.
De tip heeft veel mensen vooruit geholpen! Andromeda, François, Steven, Luc, Chris, Viva, Mieke R., Fernanda, Vera, Wim, Geert, Lou, Dolfijn, Vifke, Kathleen, Sha-Jongen en Luk kunnen hun hersenen voor deze week weeral terug inpakken!
Ik zal eens een foto van dit nuttige ding vanop een grotere afstand laten zien... Misschien helpt dat de anderen...
Hieronder deel 2 van het Elvis-concert van zondagavond :
Eerst gaf het grote orkest een paar liedjes "ten beste". (Ze hadden wel beter eerst hun violen eens gestemd, maar kom, de meeste toehoorders schenen dat niet te merken.) Dan mochten "The Sweet Inspirations" een setje brengen. Nogal veel gospelmuziek naar mijn zin. Vervolgens was het de beurt aan "The Imperials". Best tof allemaal.
Hier zie je op de achtergrond "The Imperials" en vooraan "The Sweet Inspirations" (waar ik dus vooraf onbewust een sigaretje mee had zitten roken en had rondgelopen in de ZOO, toen die dus nog heel ander haar hadden... )
Na de pauze hing er nóg altijd geen scherm... Straffer nog! De beloofde filmbeelden van Elvis zouden er nooit komen... Nee, er stapte een zanger 't podium op die de liedjes van Elvis begon te zingen, weliswaar begeleid door het echte orkest van Elvis.
Van de nieuwste verzamel-cd waren er al zoveel exemplaren verkocht dat er een "Gouden Plaat" overhandigd werd. Wat een groots moment had moeten worden werd een totale sof omdat de man die de "Gouden Plaat" moest overhandigen er een heerlijk potje van maakte. (En na de gebeurtenissen van vorige week hier in de winkel kent ge ondertussen het verschil tussen "betalen", "kado doen", "geven" en "overhandigen" hoop ik... ) De man kwam 't podium opgestapt met een grote kader met die "Gouden Plaat" in, ging pal voor "de gelukkige ontvanger" staan zodanig dat "de gever" met zijn rug naar 't publiek stond en we "de krijger" niet in beeld kregen. Hij gaf die mens dan ook nog de kader langs de verkeerde kant aan. We kregen dus alleen de kartonnen achterkant van de kader te zien... Indrukwekkend, geloof me. De "Kartonnen Plaat". Ondertussen sprak de ontvanger een dankwoord (met die gouden plaat tegen zijn buik gedrukt). Terwijl de gever pal voor die mens bleef staan en wij nog allemaal op de gulle gever zijn achterwerk zaten te zien. En als klap op de vuurpijl, nam "de gever" de kader mee terug achter de coulissen en wandelde "de krijger" met lege handen weg naar de andere kant van 't podium! Dit was écht het allerbeste voorbeeld van hoe ge zo'n historisch moment dus níet moet aanpakken. Normaal gaat ge met de glinsterende, fonkelende plaat naar 't publiek gericht náást de man staan aan wie ge ze moet overhandigen, zodanig dat de fotografen netjes een foto van de fiere ontvanger kunnen nemen in plaats van de poep van de overhandiger in beeld te krijgen! Een overheerlijk moment was dat toch weer!I love it!
Maar kom, "the show must go on!" De zanger bleek wel niet zo maar de eerste de beste te zijn. Het was Terry Mike Jeffrey, de man die de regisseur was geweest, en de hoofdrol had gespeeld, in "Elvis - An American Musical". Die kerel had een prachtige stem! Hij bereikte makkelijk drie octaven, iets was Elvis zelf nooit gekund heeft. Maar... de man léék in de verste verte niet op Elvis. Hij had zelfs geen Elvis-kostuumpje aan... (Ik kan me niet indenken dat "The King" ooit in Las Vegas heeft opgetreden in een zwart jeanske...) En dat vond ik nu toch echt wel een beetje teleurstellend. Maar zingen kon deze kerel wel als de besten.
De show duurde nog vrij lang. Oprecht bewonderenswaardig als ge bedenkt dat die muzikanten allemaal tegen de 70 zijn! "The Imperials" en "The Sweet Inspirations" mochten wel af en toe op stoeltjes gaan zitten. Ah ja, die hadden in 't voorprogramma ook al meegespeeld. Die waren aan hun tweede shift bezig! Wel een grappig zicht om zo een hoop negerinnetjes op stoeltjes te zien zitten "dans-wiebelen". En dat alles speelde zich af onder de allerbelabberdste light-show die ge van uw leven gezien hebt. In 't gemiddelde bejaardentehuis krijgt ge tegenwoordig op dat gebied al straffere zaken voorgeschoteld.
Will Tura kwam ook drie Elvis-songs ten beste geven. Toen veerden er toch enkele dames uit het publiek even recht uit hun stoel. Voor de rest leek het wel een zaal van dooie vissen. Als ge dit vergelijkt met het gedrag van 't publiek bij een optreden van, zeg maar, Natalia... En ook daar bestaat het publiek voor een groot deel uit 50+-ers. Nee, dan was dit toch maar een tamme bende. Ik had iets totaal anders verwacht. Nu niet direkt hysterisch krijsen en flauwvallen enzo, maar toch een bescheiden vertoon van emoties... Maar ja, 't kan natuurlijk zijn dat er op 't einde van 't concert veel zeteltjes met klamme zittingen in de zaal achterbleven... Dát ben ik niet gaan controleren.
Ronnie Tutt, de drummer, speelt nu nog altijd mee met Neil Diamond. Eén brok energie van 68 jaar!
De bassist Jerry Scheff. Hij speelde nog mee met Roy Orbison, Bob Dylan, Elvis Costello, John Denver, hij nam zelfs met The Doors "L.A. Woman" op!
De uitmuntende zanger Jerry Mike Jeffrey.
James Burton op gitaar (maar daar heb ik vorige week al genoeg woorden aan vuil gemaakt), met op de achtergrond "The Sweet Inspirations" en "The Imperials". Helemaal links op de foto zie je orkestleider Joe Guercio. Aan een redelijke foto van de pianist, Glen D. Hardin, ben ik niet geraakt want die zijn hoekske was veel te donker voor mijn mini-mini-flashke... --------------------------------------- Morgen het derde en laatste deel van mijn verhaal : Een verslag over de handtekeningensessie na 't concert én een verrassing voor een collega-blogger...
Het raadsel is ondertussen opgelost door Andromeda, François, Steven, Luc en Chris! Morgen een foto, vandaag een tip :
We kennen dit nuttige ding allemaal, maar voor mijzelf is zo'n ding momenteel wel een heel belangrijk stuk uit van mijn leefwereld. Er zijn van zo'n ding al veel grote foto's op mijn blog verschenen de laatste maanden, en er is ook al flink wat commentaar op geleverd... Ik word er dan ook te pas en te onpas mee geconfronteerd... ----------------------- Mijn tip helpt!!! Viva , Mieke R. en Fernanda hebben het ook al gevonden!
Allez vooruit, weer een zinvol stukske meer... Zodat het gezelschap van Andromeda, François en Steven hopelijk kan aangroeien. Want 't blijft maar "lonely at the top" hé jongens?
Morgen geen foto maar een tip. Dat helpt misschien beter!
een zeer toepasselijke mop naar aanleiding van vorig artikel...
De Ark Van Noë
De Heer kwam tot Noë in België in het jaar 2007. De aarde was verdorven en overbevolkt. De Heer daalde neer en gaf Noë de opdracht een Ark te bouwen en twee exemplaren van elk levend wezen samen met enkele goede mensen te redden.
"Hier is het plan", zei God. "Haast je, want over zes maanden zal het 40 dagen en 40 nachten beginnen te regenen. Frank De Boosere zal dat niet weten te verklaren en weer maar wat uit zijn duim zuigen".
Zes maanden later begon het te regenen. De Heer keek neer en zag Noë wenen in zijn overstroomde tuin, maar hij zag geen Ark. "Noë", donderde Hij, "waar is mijn Ark?!!" "Vergeef me, Heer", smeekte Noë, "De dingen zijn wel wat veranderd tegen vroeger.
Ik had een speciale bouwvergunning nodig. En ik heb moeten discussiëren met de inspecteurs in verband met een brandverzekering. Mijn buren beweren dat ik de bouwlijn overschreden heb met mijn Ark en dat ik de maximumbouwhoogte niet gerespecteerd heb. Ook legden ze een klacht neer wegens geluidsoverlast op de werf. We zijn naar Stedenbouw moeten gaan voor een beslissing. Dan kwamen het ministerie van Verkeer en de dienst van Bruggen en Wegen. Zij wilden een waarborg gestort hebben voor de mogelijke, toekomstige kosten van de aanpassing van de infrastructuur als de Ark moest verplaatst worden naar de zee. Ik beweerde dat de zee tot hier zou komen, maar daar geloofden ze geen snars van.
Hout vast krijgen was nog een ander probleem. De groenen trekken van leer tegen het kappen van inlands hout,en dit om de gevlekte bosuil te beschermen. Ik probeerde de naturisten te overtuigen dat ik het hout juist nodig had om die uil te redden. Geen gehoor! Ik verzamelde de dieren. Maar dan werd ik aangeklaagd door Gaia. Michel Van Den Bossche beweerde dat ik wilde dieren gevangen hield tegen hun zin. Ook argumenteerden ze dat de accommodatie te beperkt was en dat het wreed en onmenselijk was zoveel dieren te houden in zo'n kleine ruimte.
Het Ministerie van Leefmilieu besliste dat ik geen Ark mocht bouwen zonder dat ik een Milieueffectenrapport opmaakte over uwvoorspelde watervloed.
Ondertussen ben ik nog steeds bezig een klacht van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding van uw dwarse pater Leman op te lossen. Volgens hem moet ik een bepaald aantal allochtonen inhuren om de Ark te bouwen.
Anderzijds willen de vakbonden dat ik enkel vakbondsleden met Arkbouwervaring te werk stel.
Om de zaken nog erger te maken heeft Douane en Accijnzen al mijn bezittingen en beleggingen aangeslagen.
Zij beweren dat ik het land illegaal wil verlaten met meeneming van bedreigde diersoorten.
En toen men op de ministeries van volksgezondheid en landbouw hoorde van al die dieren, begonnen ze te kankeren over het "mestaktieplan"en vroegen of ik nog nooit gehoord had over het MAP en wat ik er zou aan doen.
En dan zwijg ik maar over de problemen met het ellebogenwerk van al die politici die, door hun dienstbetoon, allemaal iemand hadden die absoluut mee moet.
Dus Heer, vergeef mij, het zal me minstens tien jaar kosten om de Ark te bouwen."
Plotseling stopte de regen, de hemel klaarde op en de zon begon te schijnen. Noë keek verwonderd op. "Wil dit zeggen dat U de wereld niet zal vernietigen?" vroeg hij.
"Neen", zei de Heer, "Uw regering is daar al intensief mee bezig"!
Vandaag het laatste stukje over de Ganesha feesten en morgen een tweede aflevering van Elvis-"feest". Ja, 't is hier wel altijd "feesten" tegenwoordig --------------------------------------------------- Dit is de vierde en laatste reeks van de foto's die ik in Antwerpen nam van het feest van Ganesha. Ik heb er zoveel aandacht aan besteed omdat het me zo ontroerd heeft en ook omdat het me het gevoel gaf om even in een exotisch land op vakantie te zijn. Ik hoop dat jullie er even veel plezier aan beleven en het ook wat zon in jullie herfst laat schijnen.
Dit beeld van de god Ganesha is dus net in de Schelde te water gelaten en heeft al de zorgen van de hindoe-gemeenschap meegenomen en laten oplossen. (Het beeld was gemaakt uit klei dus het was ook onmiddellijk opgelost en heeft niet voor vervuiling gezorgd. Deze info speciaal voor de groene jongens onder ons )
Bij de terugkeer van het nu lege bootje wordt de Heilige Vlam aan land gedragen.
Iedereen stroomt er naartoe om zijn handen boven de vlam te houden en de goede energie over zijn hoofd te verspreiden.
Ook aan niet hindoes, zoals hier op de foto bij Nand en François, wordt de vlam gul aangeboden.
Zelf was ik ook blij met mijn zegening, maar Irma heb ik maar niet aan de ceremonie laten deelnemen. Pels en vlammen vind ik nogal een gevaarlijke combinatie.
Er werden tafels en stoelen opgesteld op het ponton en het feest kon beginnen. Onder Indische muziek kregen we overvloedig aardappelbeignets met heerlijke kruiden en zoete vruchten aangeboden. Even overviel me de twijfel of ik wel mee zou eten....
Jaren geleden was ik ook eens op een groot hindoe-feest in Mauritius en al de mensen nodigden me uit om mee van hun meegebrachte hapjes te delen. Héérlijk vond ik dat! Bij elk groepje heb ik meegeproefd. En 't was een flinke massa volk dat daar op't strand op de been was. Het ontaardde in een reuze pick-nick onder de warme zon. Op de duur hadden we tientallen verschillende gerechtjes geproefd, want iedereen die ons zag nam ons bij de hand en trok ons naar hun groepje om hun zelfbereide lekkernijen ook te proeven. We zijn gek op Indisch eten dus hebben Paul en ik ons toen niet onbetuigd gelaten... Maar ja, eten dat uren in auto's heeft liggen sudderen tijdens een ceremonie en daarna nog een paar uur in de zon uitgespreid ligt... Echt kraakvers kunt ge dat waarschijnlijk niet meer noemen... Het gevolg was dat we de volgende vier dagen met een knoert van een voedselvergiftiging gezeten hebben... Voornamelijk op 't toilet dus. Niet goed wetende welk onderdeel we eerst boven de pot moesten houden... Tot overmaat van ramp waren we op de vierde dag dan ook nog bij een hindoe-familie thuis uitgenodigd en we wilden die mensen echt niet beledigen door niet op te dagen. Moesziek zijn ze we er dan naartoe gegaan... en daar stond ons alweer een overvolle tafel met eten te wachten... En alles kan altijd nóg erger... Aangezien we nog altijd met ernstige buikloop zaten moesten we regelmatig de tafel verlaten om naar het toilet te gaan... En dat bleek gewoon een gat in de grond te zijn... Alweer overbodig te zeggen dat ik niet wist welk onderdeel ik eerst boven dat gat moest houden... Maar ge kent mijn lijfspreuk : "Reizen is altijd een beetje lijden" Om unieke dingen mee te maken moet ge bereid zijn er ook iets voor over te hebben.
Door die ervaring geleerd was ik dus eerst wat terughoudend om aan het eetmaal deel te nemen. Maar ja, ge kent me,... hoe kunt ge zo'n lieve man nu iets weigeren dat u zo liefdevol aangeboden wordt?...
Ook hier werden we dus volgepropt met de lekkerste dingen! Alles was vers klaargemaakt, en de temperaturen waren er niet bepaald naar dat eten snel zou bederven. 16°. Tja, 't is hier Antwerpen, vandaag weliswaar "Indië-aan-de-Schelde", maar toch niet het échte tropische Indië nietwaar...
En zoals altijd op de duur : "You will always find me in the kitchen at parties..."
Broers Nand en François in volle aktie op 't feest.
Moe maar voldaan en gelukkig.
Aan 't opruimen is wel nog wat werk...
Eindelijk tijd om wat stof van de kleding te kloppen. Dat zullen we ook maar in de Schelde kieperen... want dat is ook organisch materiaal...
Euh, mevrouw, er hangt ook nog een héél klein beetje op uw hoofdje...
Uw drie fotografen van dienst : François met zijn supermachien, Nand met zijn medium foto-apparaat, en ik met mijn piepklein T-1-tje... De foto's waar ik zelf op voorkom zijn genomen door François, Nand en John. Bedankt daarvoor!!! François' fotoreeksen, met veel meer interessante info over de vijf feestdagen, kunnen jullie bewonderen op http://www.brandpunt23.com/Reportages/07_06_30_indiafestival/indiafestival.html Ik hoop dat ik jullie ook een beetje een "op-reis-geweest-gevoel" heb kunnen bezorgen. Overmorgen moet ik nu eerst het woord geven aan Irma. Want zij heeft over deze feest ook het nodige te vertellen natuurlijk.
In de loop van volgende week kunnen jullie de twee laatste afleveringen van de Egypte-reis verwachten! En voor een goed begrip : de onderwaterfoto's uit díe verhalen heb ik dus niet genomen in de Schelde. Een "Egypte-aan-de-Schelde" bestaat niet! Die komen wel degelijk uit de échte Rode Zee.
Gisterenavond waren we dus als "VIP"-s uitgenodigd op dat bewuste Elvis-concert omdat we vorige week die gitaar kado hadden gegeven aan die jongen die blind ging worden. Ik ging er met weinig zin naartoe omdat ik die organisatoren écht geen leuke mensen vond. Zoals jullie vorige week al uitgebreid hebben kunnen lezen, toen er een "kortsluiting" ontstond tussen "De Kortgeslotene" en mij Dus ik trok de schoenen met de hoogste hakken aan. (Doe ik altijd als ik op oorlogspad ga. Mannen kunnen niet tegen vrouwen die een halve kop boven zichzelf uittorenen, en de "Kortgeslotene" is een heel klein dropje )
Ik had veel liever mijn inkomkaart aan Ritje doorgegeven omdat zij een echte Elvis-fan is en ik totaal niet. Maar mijn echtgenoot wou liever met zijn wettelijke vrouw verschijnen... (Straf hé! Dan wilt ge uw man al eens met een nieuwe vrouw op stap sturen en dan wil die dat niet )
De "VIP's" moesten al om 7 uur in de Elisabethzaal (naast de ZOO van Antwerpen) aanwezig zijn, voor een drankje en een minuscuul hapje, en een kennismaking met al de artiesten. Wreed saaie boel. Buiten de artiesten, enkele mensen van de pers en wij was er amper volk. Maar wat wel leuk was was dat de VIP-ruimte uitgaf op de ZOO! Dus ik sloop naar buiten om een sigaretje te roken en ik kwam plots tot de ontdekking dat ik vandaar in een "mensen-loze" ZOO kon rondwandelen! Dat was wel fijn! Enkele andere rokende dames met een goeie zin voor humor waren ook op dat idee gekomen en zo werd het helemaal gezellig. Mijn euroke viel natuurlijk niet dat ik met "de artiesten" op stap was... Een paar toffe zwarte dames, die ik tot mijn grote verbazing later op 't podium zou zien staan en die de "The Sweet Inspirations" zouden blijken te zijn. Dat leidde later tijdens 't optreden tot deze heerlijke conversatie : "Zeg Paul,... Ik ken die linkse zangeres precies van ergens..." "Ah ja natuurlijk schat! Ge stond daarstraks met haar in de ZOO een sigaretje te roken en onnozel te doen!!!" "Ah ja, dat is díe madam! Maar die had toen wel heel ander haar hé?!..."
Ik heb tijdens de "Meet en Greet" (want zo noemen ze zo'n contacten die aan een optreden voorafgaan tegenwoordig) ook lang zitten praten met de Schotse vriendin van de pianist van Elvis. Een lieve dame die vertelde dat de tournee wel vrij zwaar was voor mensen van die leeftijd. Tja, de meesten zijn natuurlijk rond de 70. Elke dag treden ze op in een andere Europese grootstad en er is nooit tijd om dingen te gaan bekijken. Vandaar dat ze zo blij was dat ze nu in de zaal naast de ZOO optraden zodat ze de beestjes toch eens had kunnen gaan bewonderen. De organisatie houdt nogal weinig rekening met de leeftijd van de artiesten. De muzikanten moeten telkens 1 avond ergens optreden, de ochtend daarna naar de volgende stad doorreizen, de avond daarop weer optreden, en zo verder... Weken aan een stuk, zonder rustdagen... Ik begrijp best dat dat op die leeftijd niet altijd prettig is. Uiteindelijk moeten die mensen niet alleen 's avonds spelen, in de namiddag moeten ze sound-checken, vervolgens hun snuit laten zien op de VIP-meeting, dan zich gaan verkleden tot popster, en na 't optreden nog eens een paar uur handtekeningen zetten... Ik word al moe bij die gedachte alleen. Nee, artiest ga ik ook nooit worden als ik volwassen ben. Véél te vermoeiend.
Een lege ZOO...
In de vallende duisternis leken de flamingo's wel spookjes.
Paul en Stewart kwamen even buiten bij de rokerde dames zitten. Stewart - die gitaren repareert - was persoonlijk door James Burton uitgenodigd ten eerste omdat hij James' gitaar vorige week in onze winkel afgesteld had en ten tweede omdat hij zelf een bekende Engelse gitarist is die vroeger ook met veel van die mensen samen heeft opgetreden. Ja, onze Stewart is ook al 62 maar dat zoudt ge hem niet aangeven...
Na een uurtje moesten we ons naar de zaal begeven. Die inderdaad volledig uitverkocht was. Organisatorisch liep het allemaal nogal mank. De piano is pas tijdens 't laatste uur voor het optreden aangekomen... "De Kortgeslotene" liep als een kleine kip zonder kop over 't podium rond te benen. Of zou 't de bedoeling geweest zijn dat hij zich "het haantje" van heel 't evenement voelde?...
De foto's die nu volgen zijn heel slecht, dat weet ik maar al te goed. Mijn piepklein T1-tje is echt niet voor zo'n dingen gemaakt. Maar ik heb mijn best gedaan om jullie toch ook te kunnen laten meekijken... Beter iets dan niets hé?
Op de lange duur kwam de piano er dan toch. Er werd dan nog wat driftig over kabels gestruikeld enzo, maar 't ging wel in orde komen. Wat wel zeer vreemd was, is dat we allemaal naar dat grote filmscherm aan 't zoeken waren... dat nergens te bespeuren viel.... De organisatie had ons wijsgemaakt dat ze films van de zingende Elvis gingen projecteren en dat zijn oude muzikanten hem dan live gingen begeleiden... Ik vond dat al een beetje een morbide idee... Zitten meespelen met iemand die al lang dood is, maar kom, ik wou dat wel eens zien. Voor rare dingen ben ik altijd wel te vinden
De voorzitter van de fanclub legde ons bij 't begin van de voorstelling uit hoe een origineel optreden van Elvis destijds in zijn werk ging : Eerst was er een voorprogramma met "The Imperials" en "The Sweet Inspirations". Met als achtergrond een groot orkest geleid door Joe Guercio. (Dat groot orkest moest altijd bestaan uit muzikanten uit de stad waar Elvis optrad, anders kregen ze problemen met de vakbond. Ook de plaatselijke artiesten moest een kans gegeven worden.) Na de pauze vervoegde Elvis dan, met zijn eigen groep "The TCB Band", de rest van de bende. Zijn groep bestond - en bestaat - uit drummer Ronnie Tutt, gitarist James Burton, basgitarist Jerry Scheff en pianist Glen D. Hardin (een heel lieve man trouwens). Tijdens dit deel van de show waren de dames van "The Sweet Inspirations" en de heren van "The Imperials" de backing vocals. Elvis gaf blijkbaar nooit bisnummers. Opdat het over-enthousiaste publiek uiteindelijk toch de zaal zou willen verlaten werd er op de duur omgeroepen : "Elvis has left the building!" en dan vertrok het publiek eindelijk schoorvoetend en met veel tegenzin.
Na heel deze uitleg wisten we dus waar we ons aan te verwachten hadden. Maar... waar bleef toch dat grote filmscherm waarop ze Elvis gingen projecteren?... We concludeerden dan maar dat ze dat onder de pauze wel zouden ophangen... --------------------------- Morgen of overmorgen het tweede deel van mijn verhaal waarin ook Will Tura opduikt.
Ik heb net al jullie mails doorgenomen maar nog niemand heeft het geraden. Dus hier alvast een groter deel van de foto! Veel succes
Tot hiertoe als eersten en enigen opgelost door Andromeda en François! Slimme jongens... En nee, 't is ook geen stuk oude pizza die mijn nieuwe kuisvrouw onder een kast heeft gevonden. Noch mijn oude kemelharensloefen, versleten waszakken, of een verteerde bloempot... Niet álles hier in mijn huis is versleten hé! Ikke misschien al wel een beetje, maar de rest daarom niet! Zet aub de juiste oplossing niet per ongeluk op mijn blog hé mensen! Stuur me ze per mail om de anderen hun pret niet te bederven.
Sorry maatjes, vandaag heb ik mijn dagje even niet... Zieke poes, PC-problemen, nog wat andere ambetante toestanden, heel veel werk, vanavond naar dat optreden van dat Elvisgedoe in Antwerpen gemoeten (waarvan later zéker een verslagje ), en dan om middernacht rap de nette kleren uit om al 't karton van de maand buiten te zetten want morgenvroeg komen de ophalers. Dat waren dus weer heelder kubieke meters en enkele honderden kilo gesleur. Mijn rug voelt gebroken en ik ben groggy. Zit momenteel zelfs een beetje in een dipje door "een teveel van vanalles"... Vandaar dat ik ook mijn zondagsmailtje niet heb kunnen sturen en op de moment de fut zelfs niet meer heb al jullie mails te bekijken en te beantwoorden... Morgen doe ik 't zeker! Jullie waanzinnige antwoorden gaan mij beslist opkikkeren. Zeker weten.
Vandaag troost ik mijn trouwe lezers dan maar met het derde deel van mijn Ganesha-reportage dat ik klaarstaan had voor overmorgen. Een vrouw moet vindingrijk zijn hé? Maar alvast bedankt dat ge, ook zonder mijn klassieke uitnodigingsmailtje, tot hier zijt gekomen! -----------------------------------------------------------------
Dit is mijn fotoreeks 3, de voorlaatste, van het feest van Ganesha in Antwerpen op 25 september laatstleden.
Het beeld van Ganesha is op het bootje geladen en vertrekt naar het midden van de Schelde om daar te water gelaten te worden. Al de zorgen van de mensen zijn aan het beeld toevertrouwd en zullen aanstonds mee in 't water zinken en voorgoed verdwenen zijn. Een prachtige symboliek toch?...
Ganesha op het bootje, begeleid door enkele priesters en volgelingen.
Op de kade wordt de spanning van de toeschouwers haast ondraaglijk...
Ze bidden, scanderen de naam van Ganesha en wachten in spanning tot al hun zorgen gaan verdwijnen.
In afwachting van de tewaterlating van het bootje zat ik op de rand van de kade te wachten en te peinzen... Ik dacht aan al onze eigen zorgen en verdrietjes. Aan al de miserie die ik ken van mijn collega-seniorennetters, die me soms samen met de fotoraadsel-antwoorden hun problemen toevertrouwen. Ik heb geprobeerd in gedachten al die zorgen en pijn te bundelen en ze ook naar Ganesha te sturen. Je weet toch maar nooit... En volgens mij heeft het gewerkt want eens het beeld het water raakte zonk het als een baksteen. Tja, kan ook moeilijk anders want achter al de vrolijke gevels van de blogjes schuilt dikwijls meer verdriet en pijn dan je denkt...
Het beeld is overboord gekieperd, het laatste rode stof vliegt er in wolk af, en binnen enkele seconden is het volledig onder water verdwenen... Op de kade slaat op dat moment de spanning om in een uitzinnige vreugde! Het geluk en de tevredenheid spettert van de mensen hun gezichten. Hun lichaamshoudingen drukken zo prachtig hun gevoelens van blijheid en opluchting uit. Het is een wonderlijke ervaring.
Voor sommigen wordt het zelfs even te veel...
Anderen daarentegen spuwen van opluchting hun kauwgom uit... Zorgen weg, dan mag de kauwgom ook weg! Bekijk de foto hierboven maar eens grondig... Je ziet de kauwgom (van de dame uiterst rechts) door de lucht vliegen... Heerlijk uniek fotootje nietwaar?
In de vierde en laatste reportage zal ik jullie laten meegenieten van de foto's van de Heilige Vlam, en van het feest waarop we door deze lieve mensen uitgenodigd werden. En daarna... de visie van Irma op dit alles...
Het tweede deel van de fotoreeks (die in totaal uit vier delen gaat bestaan) over het ontroerende feest van Ganesha :
De stoet is ondertussen aangekomen op het Steenplein aan de Schelde waar de tewaterlating gaat plaats vinden.
Ik zie 't die madam al denken : "Hoe moet ik mijne man vanavond toch weer proper gaan krijgen?..."
Tja...
Maar Hindoe-dames zijn blijkbaar optimisten. Of kennen een heel degelijk wasproduct...
Ik hoop dat de echtgenote van deze fotograaf bij zijn thuiskomst ook zo optimistisch gaat zijn...
Ganesha werd van de wagen afgeladen en in processie naar 't ponton aan 't Steen gedragen.
Vooraan liep een man die een klein beeldje van Ganesha meedroeg.
Een joelende menigte begeleidde het beeld.
Vandaar moest het grote zware beeld op een bootje geplaatst worden om het in 't midden van de Schelde tot zinken te kunnen brengen. Nee, niet de boot! Ganesha! 't Was de bedoeling om geluk te brengen weet ge nog?
De allerlaatste zorgen en verdrietjes worden nog op de valreep in de vorm van briefjes met Ganesha meegestuurd en de menigte blijft juichend achter.
Iedereen zong en scandeerde gebeden en was in de hoogste vervoering! Prachtig...
Er werd in spanning gewacht op het grote moment dat de zorgen samen met het beeld gingen zinken.
En ik had het geluk op de eerste rij mee te mogen genieten... en van al die prachtige gezichten achter me foto's te kunnen maken... Dit laatste fotootje maakte François van mij en Irma.
In de volgende fotoreeks zien jullie het zinken van het beeld en de werkelijk uitbundige vreugde van de mensen! Tja, hoe zoudt ge zelf zijn als al uw zorgen ineens verdronken zijn?... En op 't einde van deze week verschijnt Irma haar visie op heel de zaak.
Hier is de nieuwe!!! Of hij moeilijk is of makkelijk laat ik in 't midden want ik heb het toch altijd mis 't Is alweer een voorwerp dat we allemaal kennen en waarschijnlijk ook in huis hebben.
Niet vergeten : zet aub uw juist antwoord níet in een reactie of in 't gastenboek, maar stuur uw oplossing per mail, anders bederft het de andere zoekers hun pret! Bedankt! Al de volgende dagen van de week : ofwel een grotere foto ofwel een tip!
En zoals altijd : knotsgekke antwoorden zijn op mijn blog altijd méér dan welkom! Veel plezier!
Een wegenkaart dus... Enfin, de linnenkast ligt nu na deze week zeker overal terug netjes op orde. Want daar hebt ge echt wel élk voorwerp uitgehaald en grondig bekeken... Veel vuilzakken buitengezet ook zeker? Dat doet wel eens deugd zo'n grote kuis hé? Voor wat een fotoraadseltje toch niet allemaal goed is... En na de hele inhoud van de linnenkast begon iedereen met het inzenden van "brillendoos", "brillenkas", "brillenetui"... Dus ik veronderstel dat de bureauschuif ook ineens opgerommeld is. De plezantste juiste oplossing van de week was : "Een antieke papieren GPS"
Ik heb deze week voornamelijk met tips moeten werken omdat het anders direkt te makkelijk werd. (Zie de eerste zin van 26-09-2007 : "Ik voel mij moreel verplicht u tips voor 't fotoraadsel te geven. Want ge zijt allemaal de weg kwijt." En al de mails die jullie aankregen als je een fout antwoord gaf kan je ook best eens herlezen... "Wacht, ik zal u terug op 't juiste pad brengen!", "Oei, ge loopt verloren in de linnenkast! En das de verkeerde weg..." enzovoort enzovoort... Zeg niet dat ik mijn best niet gedaan heb hé?!)
Als ik de foto op bovenstaand formaat had laten zien dan zag je de wegen zo lopen en kon je zelfs namen van dorpen lezen... en dan was het direkt verraden geweest. Ja, 't was een moeilijk onderwerp. Niet alleen voor jullie. Voor mij ook. En dan te bedenken dat ik oorspronkelijk van plan was de eerste foto in zwart-wit op mijn blog te plaatsen omdat ik dacht dat het te simpel ging zijn door de kleurtjes! Stel u voor dat ik dat had gedaan?! Dan had ik jullie pas echt grijze haren bezorgd denk ik... Van die soort dat ge écht niet meer kunt laten bijkleuren.
Toch stom dat ik zelf nooit op voorhand in kan schatten of 't moeilijk of makkelijk gaat zijn, anders zou ik eens kunnen afwisselen. Maar ja, 't blijkt ook heel verschillend van mens tot mens. Sommigen mailen dat het spotgemakkelijk is en anderen kunnen aan dezelfde foto kop noch staart krijgen... Het zal ook veel van ieders interessesfeer afhangen of ge 't rap vindt of niet denk ik. Ben zeer benieuwd wat jullie dus van de verse aanvoer van morgen gaan vinden! Ik heb er dus écht geen idee van of 't lastig of simpel gaat zijn...
Een heel dikke proficiat voor de geniale oplossers van deze week : Luk, François, Steven, Luc, Viva, Viv, Cooltje, Ritje, Geert, Sjoeke, Vera, Corry, Lange Lou, Dolfijn, Nand, Kathleen, Sha-Jongen, Jan, Klaproosje, Speelster, Maria, Chrisje, Fernanda, Ryntje, Vifke, Rikavensis, Ingrid en Mare! Zijnde 10 mannen en ... 18 vrouwen! En dan beweren de heren dat dames geen landkaarten kunnen lezen? Wel wel, nu blijkt dat de heren zelfs minder goed een landkaart kunnen "herkennen" dan de dames. Dan zal 't met dat vooroordeel over dat wij niet kunnen "kaartlezen" ook wel meevallen zeker?... ---------- Ja, sorry ik was alweer vergeten een paar namen van winnaars te vernoemen in mijn grote haast... En dan nog van 4 vrouwen!!! Ik probeer dat hier altijd rap efkes tussendoor te doen en dat loopt dat mis natuurlijk. Gelukkig heeft Fernanda me er attent op gemaakt! Heel erg bedankt daarvoor! 't Is hier vandaag dan ook weer een gekkenhuis...
Dat leidde later tijdens 't optreden tot deze heerlijke conversatie :
