"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
23-11-2008
Fotoraadsel 167 - oplossing
Een kroonkurk zoals je vindt op bier- en frisdrankflesjes! Dus nee, geen bakvorm. Of 't zou moeten zijn dat ge een verjaardagstaart voor uw muizen wilt bakken.
Over onbegrip bij mensen en mirakels onder de vissen.
Het te verwachten onbegrip is al gearriveerd! Wees gerust, ik ga hier echt geen fybromyalgie-blogske van maken, maar ik wil toch even mijn ervaring van gisterenavond kwijt. Waar verschillende lezers me al voor gewaarschuwd hadden, het geconfronteerd worden met onbegrip, is reeds gebeurd! Op twee dagen tijd! 't Kan rap gaan. Maar ik ben niet van plan het me aan te trekken. Ik loop al 6 jaar van dokter naar kliniek en terug, dus ik zal dat toch niet voor mijn lol doen denk ik zo? Gelukkig ben ik van dat soort mensen niet afhankelijk, anders zou hun onbegrip inderdaad een gruwel zijn.
Enkele weken geleden had ik een afspraak gemaakt met een kinesist waar ik om de paar maand eens naartoe ga omdat hij meestal mijn hoofdpijn voor enkele weken kan verlichten. Toen ik binnenkwam zei ik dat de huisdokter eindelijk gevonden had wat de oorzaak van al mijn klachten was : fibromyalgie. Waarop ik doodleuk 't antwoord kreeg : "Fibromyalgie bestaat niet." Voilà, dat was ook weeral geregeld. Hij beweerde verder nog dat ik zeker over 4 maanden zou genezen zijn, maar jammergenoeg had hij me 't zelfde een paar jaar geleden - toen ik er voor de eerste maal kwam - ook gezegd... Maar dat zal hij vergeten geweest zijn vrees ik. Soit, ik heb me laten behandelen, braaf mijn 60 euro neergeteld, en we zullen wel zien of 't iets uithaalt.
Uiteindelijk zit ik nu toch al dik 6 jaar met mijn miserie opgescheept een maand meer of minder zal niet uitmaken. En tja, eigenlijk blijkt er voor deze aandoening geen oplossing te zijn, dus echt veel hoop moet ik niet hebben. Maar toch blijf ik denken dat het ooit nog gaat beteren. Mirakels bestaan. Ik heb dat onlangs weer zelf meegemaakt.
Ik weet niet of ge u nog herinnert dat ik enkele weken geleden schreef over mijn kleine gehandicapte vis, die zoveel moeite had met naar boven zwemmen om te eten, die zelfs niet gewoon kon drijven zoals zijn collega's. Als ge mijn tekst hieroever eerst even wil herlezen kan je hieronder klikken :
(of als de link niet werkt, via mijn archief in de zijkant van mijn blog (hééélemaal naar beneden scrollen) naar 27 oktober 2008 gaan...)
Ik was er een speciaal soort voer voor gaan kopen dat naar de bodem zakte zodat hij makkelijker kon eten. In de winkel waar ik het doosje kocht vertelde ik mijn visje zijn verhaal en de verkoper maakte me er natuurlijk op attent dat als ik dat beest in de grote vijver had gelaten het al lang opgepeuzeld zou geweest zijn door de grote vissen, en dat ik het beestje nu hielp overleven op onnatuurlijke wijze... Tja. Ik heb echt overwogen om hem te doden maar gelukkig heb ik 't toch niet gedaan want... En nu komt het : mijn klein visje is genezen!!! Hij zwemt even dapper mee in 't rond als de rest en kan moeiteloos mee komen eten aan 't oppervlak. Ik zet nu zelfs de filterpomp niet meer af tijdens 't voeren om zo minder stroming te veroorzaken. Hij zwemt even stevig tegen de stroom in als de collega's. Ik begrijp het echt niet want hij was "gehandicapt" geboren, en ineens "geneest" hij zomaar na bijna een half jaar gesukkel... Zijn vinnen zijn nog altijd klein, maar ik denk dat er iets veranderd is aan zijn zwemblaas. Maar kom, 't maakt niet uit, ik zat er altijd droevig naar te kijken als hij zo'n last had om aan zijn eten te geraken en nu is 't echt een plezier om hem vinnig te zien ronddartelen.
Bij 't schoonmaken van de bak twee geleden deed ik ook nog een ontstellende ontdekking. Ik was in de loop der tijd twee babyvissen kwijtgeraakt waar ik nooit een "stoffelijk overschot" van had teruggevonden. Het aquarium is volledig gesloten dus mijn katten kon ik niet betichten. Omdat het water zo groen was moest ik het aquarium volledig leeg maken en de wanden met kokend water overgieten om de algen te doden. Dus ik schep mijn 7 visjes nauwlettend uit het troebele water en plaats hen tijdelijk in een zak waarna ik het restwater buiten op 't terras ga uitgieten. En in het restwater dat uit het bakje waarin de thermostaat hing komt ineens een vis!!! Een grote vis (van 3 cm!) met gescheurde staart! Hij had daar weken in dat kleine hokje gevangen gezeten! Het beestje was helemaal van kleur veranderd dus ik weet zelfs niet eens wie het is. Misschien is het wel kleurige Flora die nu goudgroen geworden is? Dolgelukkig heb ik hem dan bij de anderen in de zak gestoken en na de poetsbeurt kon mijn achttal opnieuw in een glashelder aquarium zwemmen!
Dus ge ziet, een "vissenvermenigvuldiging" is hier ten huize al een gewone zaak, een gehandicapte vis die toch ineens leert drijven en zwemmen is een wonder. Dus durf ik best op mirakels hopen. Mirakels duren alleen wat langer. Trouwens als zo'n klein visje zijn hoop nog niet laat varen, moeten wij dat zeker niet doen. Hieronder enkele foto's van de poestbeurt van 3 november.
Hun tijdelijk verblijf in de plastic zak. Wel een goed moment voor een close-foto. De grote groengele vis met de ingescheurde staat weet nog niet hoeveel ruimte hem terug te wachten staat na zijn ongewilde eenzame opsluiting.
Het groene pijltje wijst op 't snuitje van 't gehandicapte visje. Dat toen nog altijd een "bodemkruiper" was.
Mijn zevental wordt overschept uit het troebele water in de zak naar het glasheldere aquarium.
Na 't schoonmaken van de bak ging iedereen zich verstoppen onder de "technische zone" waar de filter en de thermostaat zitten. Een familiefoto van 7 stuks. Bemerk de verschillen in grootte hoewel ze allemaal in dezelfde week uit het ei gekomen zijn. Ge ziet nu ook duidelijk dat er meer dan 1 vader in 't spel is geweest. Er zijn er 3 van de postbode en 4 van de melkboer.
Het beestje naast de groene pijl is mijn gehandicapte. Deze foto's dateren van 3 november toen hij dus nog niet vlot kon zwemmen en steeds op de bodem verbleef. Degene in 't midden van de foto, die zo dapper recht in de lens kijkt, is de sukkelaar die in de thermostaat-afdeling verzeild was geraakt.
Het bruine bolletje helemaal links op de foto is de nieuwe soort voeding die op de bodem blijft liggen. Helemaal achteraan de ex-gehandicapte. In 't midden de verkleurde goudgele. Ze beginnen echt wel goed te poseren nietwaar?
Het pijltje wijst naar mijn gehandicapte. Je ziet hij is wel veel kleiner dan de collega's. Maar hij kan dus tegenwoordig even goed uit de voeten. Pardon, uit de vinnen.
Fybromyalgie of niet, ik ga me niet laten kisten. En zeker niet na al jullie steunmails en de lieve berichten die onder mijn schrijfsel verschenen zijn. Ik moet nog vele mails beantwoorden maar dat wil ik op een rustig moment doen, en ik wacht ook even tot die "griezeldiagnose" een beetje bezonken is. Maar alvast heel veel dank voor jullie bemoedigingen en goede raad! Jullie maken het de moeite om zeker met mijn blog verder te gaan (misschien niet meer dagelijks, maar dat zien we wel...)
Zoals gezegd hou ik me gewoon aan mijn afspraken die ik nog gemaakt had voor ik dat rotnieuws eergisteren plots te horen kreeg, en daarna pak ik het rustiger aan. Dan ga ik eerst wat luisteren naar de signalen die mijn lichaam geeft en daar gevolg aan geven.
Maar vandaag hadden we beloofd onze maat te gaan helpen die stilaan depressief aan't worden is omdat hij in een eindeloze verbouwing zit. Hij had zijn kop een beetje laten hangen de laatste maanden en we wilden hem opkikkeren door hem eens een namiddag te gaan helpen. Afwasje doen enzo...
Ik gun jullie een kijk in 't snel bijeen geplukte fotoalbum van vandaag, dan zie je dat ik 't niet zo rap op ga geven
Aangezien afwassen echt niet leuk is vond ik dat we er 't beste van moesten maken en onze maat tenminste moesten verrassen door als "ietwat" excentriek kuisploegske op te dagen... Wat perfect gelukt is! Hij schrok zich een hoedje!
Maar owee, toen wij die afwas zagen... schrokken wij ons... drie hoedjes...
Natuurlijk zijn wij er het team niet naar om 't rap op te geven. Al goe...
Want na 9 uren afwassen, schrobben en schuren stond alles netjes proper terug in de kasten.
Maar we hebben er dan ook een feestelijke beloning voor gekregen!
Echt een fijne namiddag. Als ge allemaal samenspant kunt ge echt bergen verzetten. Zelfs bergen afwas. Wil je meer krankzinnige foto's zien klik dan maar eens op 't album :
Ik zal 't maar wat makkelijker maken, uiteindelijk is 't toch al donderdag...
Maar ik heb wel gelijk dat het een heel bekend iets is... Nietwaar Luk, Kathleen, Shajongen, Nand, Steven, Ron, Ritje, Andromeda, Walter, Wim, Fred, Ingrid, Nilleke, Clara, Sylvain, Moederke Melanie, Mare, Jan, Piet, Speelster en Ryntje!
Bedankt voor al jullie lieve mails, nu even geen tijd om te antwoorden, ik wil eerst mijn gewone planning nakomen, mijn reeds gemaakte afspraken naleven ('t is een erg drukke week), en dan neem ik wat rust, 't antwoorden op de mails hou ik dus voor dit weekend! Ondertussen zet ik al wel een volgend fotootje van 't raadsel! Ik plaats er dus even geen namen van oplossers bij aangezien ik nog niet al mijn mail nagekenen heb! En omdat jullie nu met al 't gedoe een foto achterstaan krijgen jullie vannacht reeds de volgende!
Hoe moet ge nu zoiets beginnen schrijven?... Moet ge zoiets überhaupt wel schrijven?... Maar op zo'n taboe-doorbrekend blogske als 't mijne vind ik wel dat dat moet kunnen. 't Kan alleen maar andere mensen helpen. Ik heb euthanasie al aangepakt en de menopauze, wel dan moet dit er ook nog maar bij kunnen. Nu ik eindelijk, eindelijk, eindelijk weet dat wat me mankeert niet mijn eigen schuld is...
Vorige week heb ik vanalles gedaan, ik ben geen mens die kan stilzitten, maar ik ben moe. Altijd moe, doodmoe. Onredelijk moe. Ik wijtte dat aan oud worden. En ik wou daar niet aan toegeven. Na een fototocht van een namiddag lag ik de volgende dag op apegapen. Als ik op een week drie dagen op pad moest dan wist ik dat ik 't weekend daarop kompleet in de vernieling ging liggen. Oud worden natuurlijk. Maar zo ráp oud worden? Ik was daar heel beschaamd over. Mijn kameraden zijn stukken ouder dan ik en die zijn fitter...
En dan overal al jaren aan een stuk die pijn. Op de gekste plekken. Ik dierf het bijna tegen geen mens meer zeggen. Ik verdeelde mijn pijntjes dan maar. Tegen de ene kloeg ik over mijn schouderpijnen, en tegen de andere vertelde ik over de pijn in mijn grote teen (jaja, ik ben er niet met aan 't lachen : pijn in mijn grote teen!), nog een andere mocht het weten van mijn polsen en mijn ellebogen. Iedereen kreeg een stukje te horen maar niemand het hele plaatje omdat ik er zo beschaamd voor was om op mijn leeftijd al zo onnoemelijk veel klachten te hebben.
Dit weekend had ik keelpijn en omdat ik deze week enkele afspraken had kon ik het me zeker niet permitteren om ziek te worden, en ook omdat ik bij de apotheker al zoveel medicijnen had opgehaald de laatste weken waar ik nog voorschriften voor moest binnenbrengen dacht ik : "Kom we zullen eens snel naar de huisdokter gaan, en eens vlug naar die keel laten kijken en ineens de rest van mijn pillenwinkel laten voorschrijven."
Ik dacht dat er momenteel veel mensen ziek waren maar tot mijn grote verbazing bleek de wachtkamer leeg te zijn. Normaal leg ik bij de dokter heel snel en efficIênt mijn klachten uit omdat ik de andere mensen niet wil laten wachten maar nu was er eigenlijk tijd genoeg. En omdat mijn dokter toch een oude bekende is - en de laatste tijd al mijn pijntjes maar erger en nog onoverzichtelijker worden - ben ik maar eens alles beginnen opnoemen.
Van die knie die na die val maar niet wou genezen, en dat die andere nu ook al pijn deed. Dat mijn polsen en mijn ellebogen - volgens mij van 't typen - altijd pijn doen. Die raadselachtige pijn in mijn grote teen (waardoor ik vorige vakantie een week niet goed heb kunnen lopen). Van mijn hoofd- en schouderpijn (waarvoor ik al wel 8 verschillende kopkussens in mijn kast heb liggen, maar nog altijd niet het goeie, want elke ochtend sta ik op met iets wat op een reuze-kater lijkt terwijl ik geen druppel alcohol drink). Over die rare beklemmingen die ik mijn borstkas krijg. Over dat belachelijk voorval van eergisteren : ik sla (vrij zacht) per ongeluk met de zijjkant van mijn pink tegen een muur en dat blijft dagen aan een stuk pijn doen. Van 't feit dat ik al zo lang depressief ben (maar dat volgens mij de reden is dat ik gewoon doodmoe ben van 25 jaar winkel houden en door al jaren die huurhuizen van mijn ma te moeten beheren wat een boel zorgen geeft). Dat ik de moed niet meer kan opbrengen om voor mezelf eten klaar te maken. Over mijn nachten die ik meer wakend dan slapend doorbreng. Maar daar was dan die menopauze weer de schuldige van. Kortom, ik had voor bijna alles wel een uitleg.
Plots stond mijn dokter op, kwam op me toe en begon op de gekste plekken te duwen. Ze deden allemaal pijn. Ik gniffelde nog : "Amai, nu dacht ik dat ik alle pijntjes had opgenoemd en gij vindt er nog een paar extra bij!" Toen ging de dokter terug achter zijn bureau zitten en zei dat hij slecht nieuws had. Hij vertelde dat ik iets had waar ik beslist niet aan dood zou gaan maar dat het toch niet prettig was. De diagnose luidde fybromyalgie (weeral een moeilijk woord dat ik op mijn oude dag nu nog correct moet leren schrijven begot!). Bleek dat hij een drukpuntentest had gedaan (die hij me nu op zijn pc-scherm liet zien) en dat ik op alles gereageerd had, en dat ook de rest van mijn klachten perfect in 't plaatje pasten.
Ik was echt even "Van de hand Gods geslagen" zoals ze dat in Antwerpen zo mooi zeggen. Dat was nu een ziekte die ik vond dat echt niet bij mij hoorde. Een spring in 't veld zoals ik die vermoeidheidssyndroom zou hebben?... Dat past bij mij "als een tang op een varken"...
Sommige mensen hadden me altijd verweten dat mijn slechte gezondheidstoestand aan mezelf te wijten was, ik had maar moeten gaan sporten dan zou ik mij wel beter voelen. Of mijn houding verbeteren dan zou 't zich allemaal wel vanzelf oplossen. Ik zei dan ook tegen de dokter dat ik het nooit ging durven zeggen omdat het mijn eigen schuld was. Toen stond hij op en kwam van achter zijn bureau, ging op de stoel naast me zitten, pakte me vast en keek me diep in mijn ogen : "Nooit of te nimmer moogt ge u schuldig voelen over wat u is overkomen. Deze ziekte kan iedereen krijgen. Deze ziekte "verdient" niemand, die kan eender wie, eender wanneer een mens overvallen. Van schuld is hier totaal geen sprake. En dat moet ge vanaf nu heel goed voor ogen houden."
Er gingen duizend dingen door mijn kop. Die diagnose viel niet mee, maar aan de andere kant zat ik met dat beest blijkbaar al een paar jaar te worstelen, dus kon het monster ook maar beter een naam hebben. Nu weet ik tenminste wat me mankeert. Hoewel ik eigenlijk nooit echt heel grondig iets over de ziekte gelezen heb wist wel dat er niets aan te doen was. Maar ik, als nachtelijke boekenverslinder, had een paar jaar geleden wel het boek gelezen "Heden ik" van Renate Dorrestein en daaruit had ik onthouden dat een vriendin van haar na een tiental jaren plots genezen was van deze mysterieuze ziekte. Dat gaf me toch wel hoop. Trouwens, als zoveel mensen er aan lijden zal er wel grondig onderzoek naar gedaan worden en komt er misschien over x-aantal tijd toch een remedie op de proppen? Mijn dokter keek bij al die bedenkingen wel wat "bedenkelijk" maar kom, een mens kan beter optimistisch blijven.
Ik vroeg hem ook of het kwaad kon dat ik danste als mijn knieën zo'n pijn deden, of ik de zaak daarmee erger maakte. En dat blijkt niet het geval te zijn. Ik mag dansen als ik de pijn er voor over heb. Dat is ook al een hele geruststelling dat ik 't niet erger kan maken door "onvoorzichtig" te zijn.
Uiteindelijk leef ik nu toch al zo lang met al die kwaaltjes dat ik 't ondertussen gewoon ben om doodmoe te zijn, en wakker te liggen van de pijn. 't Belangrijkste is eigenlijk dat ik er nu gewoon voor mag uitkomen, en dat ik niet beschaamd meer moet zijn om mijn zogenaamd "vroegtijdige" aftakeling "door mijn eigen schuld, mijn eigen grote schuld" want ik ben gewoon ziek. Zo simpel is het. En dan nog wel een ziekte waar ik niks aan kan doen.
OK. 't Is allemaal erg jammer dat me dit moet overkomen, zeker net nu we vorig jaar onze zaak gesloten hebben en we gingen reizen en genieten en wat dan ook. (Sommige bloggers stelden me al de vraag waarom er dit jaar maar geen reisverhalen kwamen en we vroeger drie keer per jaar ergens de aap gingen uithangen. Ik was gewoon te moe om te reizen. Vandaar ook dat ik de uitgespaarde reiscenten maar aan mijn mooie Re-Naissance besteed heb. Iets voor olifanten doen is ook een beetje reizen, en nu haal ik er een Aziatisch sfeertje mee in huis.)
Neemt natuurlijk niet weg dat ik 't wel erg vind. Maar zolang het allemaal blijft zoals het nu is gaat het. De dokter heeft gezegd dat mijn vingers heus niet in klauwvorm gaan groeien en dat ik ga kunnen blijven typen. En snorkelen en onderwaterfotograferen zal ik ook wel blijven kunnen doen. Ik ga dan wel waarschijnlijk zoals altijd flink over mijn grenzen gaan en zal er daarna voor moeten boeten door stikkapotmoe te zijn, maar dat ben ik al gewoon, dus dat valt wel mee want dat kennen wel al.
Maar ik blijf erbij, dit is echt geen ziekte die bij mij past. Ik heb nog zoveel plannen en ideëen, en ik kom altijd tijd tekort omdat ik zo dikwijls zo moe ben. Ik voel me nu net Calimero : "Nee mama, dit is niet eerlijk!"
Ik wou dit gewoon even opschrijven omdat dit het eerste is wat allemaal bij me opkwam toen ik de diagnose daarstraks hoorde. Eerste indrukken heb ik altijd belangrijk gevonden. Want later begint ge in uw hoofd altijd alles te vervormen door er teveel over na te denken en dan weet ge soms niet meer wat uw eerste idee was, en soms is de eerste manier waarop ge tegen iets aankijkt nog de beste.
En ja, nu begrijp ik maar al te goed waar al die fybromyalgie-patiënten onder lijden als ze zeggen dat ze niet "au serieux" genomen worden. Als ik er over nadenk hoelang ikzelf alles verzwegen heb omdat ik te beschaamd was en er heilig van overtuigd was dat ik voor gek aanzien zou worden als ik al die pijntjes aan iemand zou moeten vertellen...
Voor mij is 't dan nog makkelijk. Ik ben zelfstandige en op pensioen. Ik moet niet tegen mensen gaan uitleggen dat ik "in ziekenkas" ben want dat kan ik toch niet, of ik moet geen verantwoording afleggen tegenover een baas. Ik mag eigenlijk al heel blij zijn dat ik 't pas op 't einde van mijn loopbaan gekregen heb, dat spaart me een hoop gezeur uit. Nu mogen de mensen geloven wat ze willen, niemand hoeft te geloven dat de pijn echt is, want ik verwacht of eis niets van hen.
Alleszins ik ga door hoe ik bezig ben. Lekker af en toe over mijn grenzen en daarna groggy liggen, dat hoort er dan gewoon maar bij. Maar toch ga ik proberen sommigen dingen af te bouwen. Soms haal ik me dingen op mijn nek die niet echt hoeven, en daar kan ik misschien beter mee stoppen. En op de avonden dat het echt niet gaat ga ik ook niet meer proberen om toch persé een blogbericht te maken "omdat de mensen dat nu eenmaal gewoon zijn om elke dag iets nieuws op mijn blog te kunnen lezen, en ik toch niet kan laten merken dat ik eigenlijk zit te barsten van de pijn en te moe ben om iets te schrijven. Toch niet op mijne leeftijd zeker!" Nee, daar ga ik me nu niet meer voor schamen. Moe is moe en pijn is pijn.
God wat moet dit een gruwelijke ziekte zijn als je kinderen hebt en wel elke dag vooruit móet... Wat floept er ineens veel door mijn kop... Teveel, dit bericht is al veel te lang en mijn ellebogen en polsen staan in vuur en vlam. Stoppen dus.
't Ironische is dan ook nog dat een collega-blogster me vorige week een enquète doorstuurde over dit onderwerp. Er werd meer begrip gevraagd voor fybromyalgie-patiënten. Vanzelfssprekend heb ik die ondertekend. Je kon kiezen ondertekenen met "patiënt" of "sympathisant". Ik had natuurlijk voor 't laatste gekozen...
Ik kan ze misschien nog eens opnieuw gaan ondertekenen, maar nu als "patiënt"... Zou dat tellen?
Deze foto had ik op mijn blog klaarstaan bij een berichtje voor overmorgen. De titel van het bericht luidde : "De zin van het leven", en het onderschrift onder deze foto :"Waarom ben ik hier toch weer onderdoor gekropen? Hier is nu begot eens echt níks te zien..." Maar ik vind wel dat deze foto bij bovenstaand schrijfsel past, want ik ben van plan om tóch onder dingen door te blijven kruipen zelfs al er niks te zien is.
Ik ga het toch nog niet te makkelijk maken want reeds 6 mensen hebben het van de eerste foto geraden... Luk, Kathleen, Shajongen, Nand, Steven en Ron.
Wel wel, bijna allemaal mannen... Hoe zou dat nu toch weer komen?...
Heu... ik was met mijn suffe zieke kop vergeten om mijn hotmail na te kijken... Er zijn al veel meer mensen die 't raadsel opgelost hebben! Ook Ritje, Andromeda, Walter, Wim, Fred, Ingrid, Nilleke, Clara en Sylvain weten het reeds! Tja, dan zal ik nu toch maar eens naar de dokter gaan voor ik helemaal "ontoerekeningsvatbaar" wordt.
Dankzij Viva gaat mijn Thailandblog nu vlot open...
Gerard Di-Maccio, de schepper van Re-Naissance, was gefascineerd door mijn schelpenfoto's. Héérlijk, iemand die even verliefd is geworden op de binnenkant van doopvontschelpen als ik! Het moest er eens van komen. Maar toen we tijdens 't bezoek aan zijn atelier het Thailandblog - met mijn vele onderwaterfoto's - wilden openen ging het hopeloos traag. Tja, dat blog had ik destijds dan ook totaal verkeerd in mekaar gestoken. Aangezien de technische kant van de computer niet direct mijn ding is vroeg ik per mail raad aan Viva, ging die avond weg, keek uit naar een antwoordmail bij mijn thuiskomst, die er niet bleek te zijn, en opende mijn Thailandblog om er zelf nog maar wat aan te prutsen. En wat bleek... tot mijn grote verrassing had Viva er gisteren heel haar avond in gestoken en stond daar ineens een blog met een schitterende lay-out en 't voornaamste : het gaat nu heel vlot - hoofdstuk per hoofdstuk - open! Viva heeft natuurlijk zelf de foto's die bij de titels van de hoofdstukken horen uit mijn verhaal gelicht en gezien haar zeer gezonde zin voor humor is de foto van de kapotte sokken dus weer prominent aanwezig. Die zal mij blijven achtervolgen.
Bedankt Viva voor je schitterend werk! Nu worden er misschien nog wel meer mensen even verliefd op onderwaterwezentjes en doopvontschelpen als ik...
Ga maar eens kijken als je zin hebt. Even weg uit de druilregen en plonzen in de zon, die daar zelfs onder water schijnt...
Mathurin had eindelijk zijn speeldoos, maar nu bleek dat haar delen met Serendipity er teveel aan was... Dan maken we er toch een tweede zeker! Misschien kan ik als bijberoep hier beneden een "kattenspeelgoed-atelierke" beginnen. Artisanale speeltjes uit recyclagematerialen.
Mathurin : "Ge moet die niet exact kopiëren hé! Daar is ook geen kunst aan! En in die doos voor Dipity moet ge ook niet zoveel koordjes hangen, en een belletje hoeft ook niet, en -"
Laathi : "Seg hé, Mathurin! Wie is er hier de CEO van "'t Artisanaal Kattenspeelgoed-atelierke"?! Gij of ik?"
Mathurin : "Gij. Maar ík ben wel de testpiloot, en de eindklant, dus kunt ge beter naar mijn adviezen luisteren. En als uw firmake een beetje marcheert dan wordt ik misschien ook nog uw aandeelhouder, dus ik zou zeggen : doe maar goed uw best..."
Mathurin : "Ja, de koordjes zijn stevig, de doos trouwens ook. Ik ben best tevreden. Alleen vind ik het nog altijd stom dat ge van de doos van Serendipity ook zoveel werk hebt gemaakt. Die had het best met een paar gaten minder kunnen stellen, want ge gaat zien hé, die gaat er toch alleen maar in liggen slapen."
Mathurin : "OK. De tweede doos is ook getest en goedgekeurd. Zijt ge zeker dat ge haar aan Serendipity gaat geven? Ik kan er best twee de baas hoor... kan ik van de ene naar de andere springen. Of vindt ge twee per kat een beetje gulzig? Hm. Waarschijnlijk wel. Doe maar alsof ik niks gezegd heb, dat bespaart me dan misschien uw opvoedkundige preek over "hebzucht" en "delen met anderen" enzo... Ik zal 't wel met die ene doos doen. En als ze kompleet vernield is kan ik nog altijd die van Dipity aanslagen natuurlijk..."
-----------------------------
Heb je een uur geknutseld aan je speelgoeddoos en kijkt je poes er laatdunkend op neer? Strooi er dan wat smakelijke kattekorrels in. Ook als je afwezig bent is het heel prettig om in die doos droogvoer te strooien dan kan het dier spelen en eten tegelijk en is de verveling van 't alleen-zijn wat doorbroken. Veel knutselplezier voor baasje én poes!
Een zeer gekend voorwerp dat haast iedereen in huis heeft! Komaan, doe het nu beter dan vorige week! Zoals steeds : elke dag een grotere foto, of eentje van een andere invalshoek!
Een DAGELIJKS voorwerp, een ALLEDAAGS ding, hoeveel meer tips kon ik nog geven voor een eenvoudige krant?!
En zelfs wie geen krant leest neemt toch wel eens een reclame-"gazetteke" in zijn handen dacht ik zo... Ja echt, ik dacht weer dat het deze week een makkelijk raadsel was. Maar niet dus... kijk maar eens hoe weinig mensen het gevonden hebben
ProficiatLuk, Viva, Ron, Speelster, Ritje, Chrisje, Kathleen, Shajongen, Erika, Yvette, Jan en Steven!
En morgen is er weer... verse aanvoer! Makkelijk of moeilijk... Ik heb er écht geen idee van!
Enkele foto's van de veiling van de Elephant Parade... met speciale aandacht voor het kunstwerk van Gerard Di-Maccio, zijn prachtige "Re-Naissance"... Hoe zou dat nu komen?
Eerst wat beelden, het verhaal volgt later wel, want deze week is zo totaal anders verlopen dan gepland dat het niet in enkele woorden te vatten is.
Nog snel een fotootje nemen voor iemand haar gaat kopen en ik haar misschien nooit meer te zien krijg...
Maar het liep enigszins anders...
Ik ga haar nog heel veel te zien krijgen. Ik ga haar zelfs eigenhandig moeten afstoffen in 't vervolg.
Ton Verbruggen, een van de mensen die The Elephant Parade naar Antwerpen brachten, en veilingmeester Mon Beernaerts komen me feliciteren. Re-Naissance was, onder andere, ook een van hun favorieten.
Haar zeer geëmotioneerde nieuwe baasjes met het echtheidscertificaat. Want zoals ons "Re-Naissance"-ke... zo is er maar ééntje!
Vooruit, ik geef een bonusfoto want ik dacht dat dit echt een heel eenvoudig raadsel was, maar ik blijk me weer eens vergist te hebben. Ik zal eens een andere zijde van die o zo dagelijkse ding laten zien....
Reeds opgelost door Luk, Viva, Ron, Speelster, Ritje, Chrisje, Kathleen, Shajongen en Erika!
... maar wat nu al oud nieuws is want het stond vandaag reeds in de kranten en 't werd al op 't VTM-nieuws uitgezonden : de spectaculaire uitslag van de Olifantenveiling ten bate van de Thaïse olifantenhospitalen. De verkoop van de kudde bracht maar liefst 477.900 euro op! Een geweldig resultaat aangezien het haast het dubbele was van de veiling vorig jaar in Rotterdam. De sfeer op de veiling was enorm! Iedereen was enthousiast, de vreugde kon niet op. Ik vertel er later meer over als ik mijn foto's gedownload heb.
Maar als je al eens wil kijken wie mijn geliefde "Re-Naissance" gekocht heeft kijk je maar eens naar de mooie fotoreportage die John voor 't Nieuwsblad maakte. Scroll zeker tot helemaal onderaan...
En voor 't geval je mij eens op TV wil zien... Ik sta tegen de muur en draag een rode sjaal, maar zodra ik in de mot krijg dat er gefilmd wordt duik ik netjes achter de mevrouw voor mij weg.
Je ziet er ook een heel kort interview met Gerard Di-Maccio over "Re-Naissance".
Wegens computer-panne heb ik jullie even in de steek moeten laten... Maar hier is ze dan, de foto van de laatste kans... Ik hoop zo dat jullie nu dit o zo dagelijkse ding herkennen...
Net als Luk, Viva, Ron, Speelster, Ritje, Chrisje, Kathleen en Shajongen!
Dit berichtje stond in de krant De Morgen. Je mag toch echt nooit de hoop opgeven :
Vermiste kat na dertien jaar terug!
Een stel uit Californië is laatst op opmerkelijke wijze herenigd met een oude huisgenoot: hun huiskat die ruim dertien jaar geleden verdween. Melinda Merman en Frank Walburg zagen hun kat George voor het laatst in 1995. Hij kwam boven water toen de manager van een woonwagenkamp het zieke diertje ving en overdroeg aan een dierenarts. Met behulp van een geïmplanteerde microchip konden de baasjes van George getraceerd worden.
Na de verdwijning van de grijze geelogige kat zocht Merman alle dierenasielen af en schreef naar verschillende dierenartsen. Bij terugkomst, dertien jaar later, woog hij nauwelijks de helft van zijn aanvankelijke zesenhalve kilo.
Maar George eet goed, aldus Merman en Walburg, en vertoont zelfs zijn oude gedrag, zoals het springen naar knipperlichtjes op de muur. (novum/mvdb)
Gisteren had ik het fantastische genoegen om uitgenodigd te zijn op het atelier van schilder Gérard Di-Maccio. De kunstenaar die mijn favoriete olifant "Re-Naissance"... geschilderd heeft.
Het is een hartverwarmende ontmoeting geworden die ik graag wou delen met mijn vriendin Mare. En vanzelfsprekend was Irma er ook bij... Zij heeft zelfs het penseel "ter poot" genomen...
Later meer over deze heerlijke namiddag maar nu eerst ... naar Antwerpen! Want vanavond is het de grote olifantenveiling van The Elephant Parade en die wil ik echt wel meemaken!
Maar ik ben niet van plan het me aan te trekken. Ik loop al 6 jaar van dokter naar kliniek en terug, dus ik zal dat toch niet voor mijn lol doen denk ik zo? Gelukkig ben ik van dat soort mensen niet afhankelijk, anders zou hun onbegrip inderdaad een gruwel zijn.
Hoe zou dat nu toch weer komen?...
