"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
14-12-2008
Fotoraadsel 171 - foto 1
Ik geef het grif toe : het wordt niet echt gemakkelijk deze week. De meeste van mijn lezers hebben het in huis maar ik denk niet dat ge 't ooit op deze manier bekeken hebt. Dus ge zult ook een beetje moeten nadenken en verbanden leggen deze keer. Maar wees gerust, ge zult genoeg tips krijgen. (Alhoewel ik vrees dat ik mij dan in een zekere gevarenzone begeef omdat ik dan weer veel meer ga loslaten dan ik eigenlijk wil en 't raadsel ineens in plaats van moeilijk spotgemakkelijk gaat worden... Deze week wordt dus misschien nog meer een uitdaging voor mij dan voor jullie. )
Go for it! Veel succes maar nog veel meer plezier!
Enkele dagen geleden ging ik naar de schitterende film "Changeling" kijken. Een intimistische prent van meer dan 2 uur over een moeder die haar kind kwijt raakt in de jaren 20. Een heel stille, ingetogen film met weinig muziek die vooral vrouwen lijkt aan te spreken.
Aan de kassa bleek dat het plots genummerde plaatsen waren. Voor mij was dat iets nieuws en ik vond het niet leuk, maar OK het zij zo. We kwamen terecht naast twee dames van tegen de 30 die druk met hun gsm aan 't spelen waren. Tijdens de reclames stoort zoiets niet echt maar toen begon de film... Ik dacht heel naïef dat ze eindelijk hun apparaat (zoals door Kinepolis gevraagd) zouden afzetten. Nee hoor.
De zaal verduisterde en 't blauwe licht van het (tegenwoordig toch wel heel grote) gsm-scherm lichtte vrolijk op. De dame stootte haar vriendin aan, ze hield het apparaat op ooghoogte, begonnen samen het lange bericht te lezen en barstten in een giechelbui uit. Vervolgens werd het ook nog nodig gevonden om een antwoord (al even uitgebreid) in te gaan tikken... De gsm werd op de schoot gelegd en om de halve minuut omgedraaid om te checken of er al antwoord aangekomen was. (Ze waren zo vriendelijk geweest het geluid af te zetten.) Dat antwoord kwám vanzelfsprekend. Wéér dat lichtje aan, weer samen lezen, en opnieuw een giechelpartij. (Op de rij voor hen zat een dame van in de 50 die met net hetzelfde bezig was. Dus dit tijdverdrijf is blijkbaar niet leeftijdsgebonden.) Ondertussen werd er met de andere hand driftig gegraaid in een grote, krakende, plastic puntzak en werd er genoeglijk spekjes gesnoepd. Na tien minuten werd ik die sms-ende knaagdieren naast me zo moe dat ik een andere plaats gekozen heb. Gelukkig was de zaal niet volzet. Anders was ik helemaal razend geworden. Uiteindelijk betalen zij 7 euro om niet naar een film te kijken en te zitten sms-en, maar betaal ik ook wel 't zelfde bedrag in de hoop rustig een mooie film te kunnen zien. Misschien had het minder erg geweest tijdens een geweldfilm met overdonderd lawaai en lichtflitsen, maar "Changeling" moet het nu eenmaal hebben van zijn geladen stiltes en mooie close-ups en dan wordt zo'n kleine gsm wel een heel grote stoorzender.
Kortom, ik ben door dit voorval het sms-gedoe nog meer dan vroeger gaan haten. Het tijdverlies dat dat gepruts veroorzaakt en de ongezelligheid (tijdens een gemoedelijk gesprek in een café begint iemand tegenwoordig doodleuk op die toetskes te tokkelen en luistert nog maar met een half oor...) vind ik uiterst irritante bijverschijnselen.
Daar komt nog bij dat het voor sommige ouders ook een financiële strop is. Een vriendin van me vertrouwde haar puberdochter en gaf haar een abonnement om van de Pay&Go kosten vanaf te zijn maar kreeg al spoedig de verrassing van haar leven in de bus. Bij de aankoop van 't abonnement had dochterlief te kennen gegeven heel blij te zijn met de 3000 (ja, drieduizend!) gratis sms-jes die ze per maand mocht verzenden, maar uiteindelijk bleek dat ze er de eerste maand bijna 10.000 gestuurd had... Ma kreeg dus een superrekening in haar brievenbus. Ze kon het eerst niet geloven en vroeg een gedetailleerde rekening aan, en inderdaad enkele dagen later zat er een lijvig dossier bij de post met al de uren en nummers naar waar dochterlief had zitten sms-en. Tot 3 uur 's nachts toe bleek dat een geliefdekoosde bezigheid te zijn. Binnenkort hebben onze kinderen nog vingerkes van amper 3 centimeter...
De inhoud van die conversaties is ook oneindig boeiend. Mijn vriendin heeft er wel een financiële kater aan overgehouden maar we hebben toch ook goed gelachen. Ge kunt toch niet anders als ge zoiets leest?
"Hoe is 't?'" "Verveel me" "Ik ook." "Alleen thuis?" "Ja." "Och." "Ja." "Niet plezant." "Pff." "Gaat ge doen?" "Weet niet." "Zijt gij aan 't doen?" "Niks." "Ik ook niet." "Stom dat we niks te doen hebben." "Ja." "Daarom sms ik maar." "Ja." "Zijt ge nu al iets aan 't doen." "Nee." "Ik ook niet." "Er komt juist een sms van Tanja binnen." "Is die iets aan 't doen?" "Nee." "Triestig hé?" "Tja." "Allez ons ma komt thuis ik ga voortdoen." "Met wat?" "Weet ik nog niet" "Als ge u verveelt sms't ge dan sebiet terug?" "Ja." "Das goe." "Tot straks hé!" "Ja." "Oei, mijn kaart is bijna op." "Sukkelaar." "Mijn moeder is zo stom niet gelijk die van u om me een abonnement te geven." "Ja ik heb chance." "Als mijn kaart straks op is kan ik niet meer antwoorden maar gij gaat toch wel blijven sms-en hé, want ontvangen kan ik dan nog wel." "Denkt ge dat?" "Ja." "OK dan." "Echt hé? Want anders verveel ik mij helemaal dood." "Jaja." "Ik ben echt jaloers op uw abonnement." "Ja dan had ge ook maar zo'n stomme moeder moeten hebben hé seg!" "Daag!" "Daag!"
En heel die interessante conversatie wordt ongeveer even snel getypt en verzonden als jullie het nu gelezen hebben... Geef toe, "handig" zijn er wel van geworden.
Niet zoveel mensen hebben het gevonden, 't was anders een "oude bekende". 't Was hetzelfde voorwerp als uit raadsel 84... alleen iets ouder u... Destijds was ze nog stralend jong... Maar toch waren er onmiddellijk enkele ouwe getrouwe lezers die schreven : "Hé die ken ik nog van vroeger!!!" Dat is verdorie wel knap om dat van de eerste of de tweede foto al op te merken!!!
Hier was ze in haar jeugd... Met maar een heel klein beetje kalkaanslag...
Hier is zij in haar menopauze. Dat kan rap gaan bij een kraan want ze is nog maar dik twee jaar oud.
Weet ge nog dat ik vorige keer zo stom was om er in de meest ongemakkelijker manier met mijn fotoapparaat onder te gaan hangen om een foto te trekken? Ondertussen ben ik wel ouder maar ook wijzer geworden. En mijn kraan "gemakkelijker" in de omgang...
...ik wring haar gewoon de nek om en dan fotografeert dat plots véél eenvoudiger. Jammergenoeg ben ik tegen twee jaar geleden dus wel wijzer geworden, maar mijn ogen zijn verslechterd. Anders had ik eerst dat schandaal wel eens van zijn kalkaanslag ontdaan alvorens daar een macrofoto van te nemen... Die stomme macrofoto's geven eigenlijk wel véél van een mens bloot nietwaar? Ik sla al in paniek bij 't idee dat ik misschien op een dag ooit de hoogst ongelukkige impulsieve inval krijg om van een onderdeel van mijn snuit een fotoraadsel te maken! God geve dat ik tegen dan de wijsheid zal hebben om daar twee keer over na te denken en dat plan nooit of te nimmer ten uitvoer zal brengen!...
Mijn kraanzeefje was herkend door : Chrisje, Jan, Ron, Geert, François, Helena, Marleen, Steven, Ritje, Fernanda, Ann, Nilleke, Speelster, Luk, Vifke, Rudy en Kathleen! Weeral vergeten : Maria, die ook al direkt wist dat het een oude bekende was!
Naar de gyneacoloog... in toepasselijke klederdracht
Enkele zondagen geleden waren Viva en ik afgesproken om eindelijk eens mekaars verjaardagskado's te overhandigen. We waren er al bijna een half jaar mee "over tijd" dus voor dames van onze leeftijd vond we dat wel een geschikt moment om nu onze verjaardag te vieren. Ik kreeg van haar een prachtige kado! Oh zo nuttig! Ik heb het speciaal opgespaard tot vandaag. Ik vond het uiterst gepast om het de eerste keer te dragen bij mijn bezoek aan de gyneacoloog. Zodat de beste man alvast gewaarschuwd was bij 't binnenkomen...
En Viva kennende - die doet nooit half werk - had ze natuurlijk ook ineens voor degelijke kwaliteit én een zomerversie gezorgd. Ah ja, die moodswings staan nog wel een paar jaar op 't programma!
Mijn kado voor haar was een poezenhandtas. Een lekker grote rommelzak zonder indelingen, het model waar zij 't liefst mee rondzeult.
Irma : "Uw kado voor Tante Viva vind ik ronduit een miskoop ma. Zo'n lelijke sjakos! Spreekt ze trouwens? 't Is te hopen van niet want anders gaat Tante Viva zotgeraasd worden door al die kattenkoppen. Maar dat wit t-shirtje dat gij van haar kreeg... daar heb ik eigenlijk míjn oog op laten vallen... Kunt ge dat niet wat verkleinen dat het me wat beter past?...Uiteindelijk verdien ik ook zoiets want ik moet op uw rug toch altijd met uw "moods" mee-"swingen" hé?..."
Dan nog maar een groter deel van mijn schandaal laten zien...
Reeds opgelost door : (maar ik hoop wel die van hun er beter uitzien...) Chrisje, Jan, Ron, Geert, François, Helena, Marleen, Steven, Ritje, Fernanda, Ann, Nilleke, Speelster, Luk, Vifke, Rudy en Kathleen!
Poseren met twee katten. "Probeer dit niet thuis. Het kan uw gezondheid schaden."
Vreemd toch. Twee kattinnen die blijkbaar heel véél tegelijk te zeggen hebben en één kleine rustige kater die meent het allemaal al wel eens gehoord te hebben en er heel rustig bij blijft...
Onlangs kreeg ik een mail van een trouwe lezers die me vroeg of ik eigenlijk wel ooit sliep, of dat ik misschien een assistent had om mijn blog te onderhouden? Nee dus, ik heb geen assistent of kaboutertje. (Of ge zou de katten moeten meerekenen die af en toe over mijn toetsenbord lopen waardoor ik helemaal opnieuw kan beginnen...) Maar gelukkig heb ik wel Fernanda die voor mij de "toverformules" uitschrijft om al eens een filmpje op mijn blog te zetten, en Viva die me uit al te grote technische drama's komt redden nadat ik zelf eerst een paar uur in de doolhof verloren ben gelopen alvorens hulp te durven vragen natuurlijk. Zo stom ben ik dan ook nog.
Voor de rest doe ik alles alleen. Daarom is mijn blog ook zo sober en gespeend van alle technische computerhoogstandjes. Bij mij geen diashows, of draaiende foto-albums. Simpel : omdat ik dat allemaal niet kan. Maar dat stoort me niet. Ik haat het om mijn tijd in al dat technisch gedoe te moeten steken en toch geen mooie resultaten te halen, pc-kunstjes zijn aan mij echt niet besteed, ik vind doodsimpel schrijven veel plezanter. Maar moest de kerstman een technische assistent onder mijn boom leggen, ik zou 't wel weten, ik verwelkomde hem met beide armen. En een grote pot straffen thee om wakker te blijven.
En slapen? Ja, dat doe ik soms wel. Maar nooit wanneer iemand het verwacht blijkbaar. Sinds ik weet dat ik door die fybromyalgie aan mijn moeheid mag toegeven knap ik uiltjes. Ik maak me er niet meer druk om als ik 's nachts blijf wakker liggen, dan sta ik op en ga iets plezant doen, en ben ik dan overdag moe dan plof ik neer. Vandaar dat er soms op de gekste uren berichten op mijn blog verschijnen.
Er werd me ook al een paar keer gevraagd om nog eens een aflevering toe te voegen aan de reeks van mijn "Jeugdverhalen". Ik heb er nog enkele in voorraad, maar 't probleem is dat ik die reeks graag chronologisch had laten verschijnen. Jammergenoeg komen mijn herinneringen niet op chronologische wijze terug. Soms denk ik aan iets dat gebeurde als ik 12 jaar was en dan weer aan een voorval van toen ik 7 was. Ik schrijf daar dan een verhaal over en op dat moment besef ik dat daar eigenlijk nog minstens 10 afleveringen vóór zouden moeten geschreven worden... Op dat punt loopt het dus mis. Ik probeer dat te goed te doen. Ik zou beter mijn herinneringsflarden gewoon opschrijven en op 't blog gooien en ze misschien later in de juiste volgorde zetten. Want op deze manier blokker ik mezelf en ga ik nooit verder geraken. Maar dat is ook weer zoiets dat ik moeten leren : niet alles te perfect willen doen. Niet simpel.
Andere mensen zouden graag terug mijn stripverhalen van vroeger willen met de tekstballonnen. Ja, die waren veel mooier. Maar daar kruipt zoveel tijd in... En wat ik vroeger niet dierf zeggen : zoveel pijn. Aan zo één prentje werkte ik soms een kwartier of langer en mijn polsen en ellebogen waren daar echt niet gelukkig mee. Ik heb trouwens nog altijd een reeks Irma's met tekstballonnen liggen die nooit zijn afgewerkt. Dat is nog een ander probleem van mij : er zijn zoveel dingen die ik graag goed zou willen doen. Ik ben in zoveel geïnteresseerd.
Ik herinner me nog de woorden van Lange Lou en Dolfijn toen ze eens bij me binnenvielen. Ik liet hen vanalles zien waar ik mee bezig was (allemaal zaken die nooit het licht van mijn blog zien omdat ik vind dat ze daar niet op thuis horen) en Lou wees toen op de kerk voor mijn deur en zei : "Gij zult eens met die van hierover moeten gaan praten en vragen of hij u minstens 100 jaar oud laat worden want anders krijgt gij al waar ge mee bezig zijt nooit afgewerkt." En de Lou heeft gelijk. Een mens zou moeten leren kiezen. Ge kunt niet alles doen. Zeker niet als ge dan ook nog zo'n stomme ziekte op uw nek gekregen hebt. Maar ik kán niet kiezen. Dus soms doe ik dit en soms doe ik dat. Dan ben ik in een knutselperiode en blog ik weinig, dan schrijf ik gedichten en die komen niet op mijn blog, als ik weg ben geweest ben ik bezig met de genomen foto's op te laden voor op 't blog (wat ik een gruwelijke rotklus vind, al dat getik en gepruts en al die magische formules waar ik de ballen van begrijp), en zit ik een bepaalde periode veel binnen dan komt er een poezenstrip tevoorschijn. Ik laat het maar komen zoals 't komt. Tijd zal er toch altijd te weinig zijn, dus kan ik beter doen waar ik zin in heb en wat niet af geraakt zal niet afgeraken. Het zij zo.
Gelukkig is typen geen probleem. Ik typ tienvingerig blind (moet ook wel want de helft van de toetsen zijn zo afgesleten dat er geen letters meer opstaan) en heel snel. Typen begint pas na een half uur echt pijn te doen, en dan ben ik alras enkele A4-tjes verder. Het meeste pijn doet het Photoshop-gepruts, dat gezwier en gemik met die cursor en het opladen van de foto's naar Image Shack of consoorten... Vreselijk jobke. Daar loopt ook veel mis, waarschijnlijk door mijn eigen onkunde, maar mislopen doet het wel en ik maak me heel nijdig in dat stomme tijdverlies. Heelder kwartieren waarop ik zoveel leukere dingen had kunnen doen. Maar de technische kant hoort tot mijn groot verdriet nu eenmaal onlosmakelijk bij 't bloggen.
Maar moest de kerstman mij een technisch ingesteld kabouterke als kado brengen dan staat dat manneke hier echt een blijde inkomst te wachten. Maar om iets van de kerstman te krijgen moet ge eerst een boom zetten en dat vind ik dan weer tijdverlies, want ondertussen kan ik dan weer niet schrijven. En och, uiteindelijk zet ge toch maar een boom om de ballen er door de katten af te laten trekken, dus kan ik al evengoed de boom weglaten en de ballen op de grond leggen. Waarom moeilijk doen als 't gemakkelijk ook kan? Ge moet toch niet álles perfect doen nietwaar?
PS. Mijn grote stevige enveloppen zijn eindelijk aangekomen dus ik kan de foto's van de winnaars van 200.000 beginnen verzenden. Maar nu eerst alweer een doktersbezoekje...
ANTWERPEN - Welgeteld 58.275 kaarten gebruikte de Amerikaanse architect Bryan Berg om in de Antwerpse stadsfeestzaal een gigantisch kaartenhuis op te trekken. Goed voor een Europees record.
Tien dagen kreeg Bryan Berg (33) de tijd om de skyline van Gotham City, de woonplaats van Batman, na te bouwen in de stadsfeestzaal aan de Antwerpse Meir. Koud kunstje voor de regerende wereldkampioen. In 2007 knutselde de Amerikaan namelijk al eens een constructie van 7,5 meter hoog in elkaar. De gooi naar het Europese record was een stunt van Telenet bij de lancering van de nieuwe Batmanfilm voor klanten die digitaal kijken.
Hoewel het gigantische kaartenhuis fragiel leek, was niezen en blazen de afgelopen dagen gewoon toegelaten in de stadsfeestzaal. De honingraatstructuur die Berg hanteert bij het bouwen, geeft de constructie de nodige stabiliteit. Want waar iedereen bij een kaartenhuis denkt aan twee kaarten die met de bovenrand tegen elkaar leunen, gebruikt Berg bouwstenen van vier kaarten. 'Ik volg gewoon de logica van een huis, vier muren', zegt hij.
Bovendien legt hij op de top van zijn constructie een extra stapeltje kaarten. Dat gewicht oefent druk uit op de fundamenten van zijn constructie en houdt zo de structuur bij elkaar.
De man is niet te beroerd om zijn geheimen te onthullen. Hoe je een sterk kaartenhuis bouwt, verklapt hij in zijn onlangs verschenen boek Stacking the Deck . Het boek is het resultaat van jarenlange studies en pakken ervaring. Berg stapelde zijn eerste kaartenhuis op zijn achtste en sindsdien liet het bouwen hem nooit meer los. Hij studeerde architectuur en behaalde in 2004 een Master of Design-diploma aan de prestigieuze Harvard universiteit.
Zijn kaartenhuis in de stadsfeestzaal bewees dat hij dat diploma waard is. De afbraak van Gotham City verliep namelijk erg moeizaam. Na enkele vergeefse pogingen met een bladblazer besloot Berg dan maar om met zijn volle gewicht in de papieren wolkenkrabbers te springen. Met een dikke grijns, want 'vernielen is altijd het leukste gedeelte'. De Amerikaan overweegt nu om ook de kathedraal van Antwerpen na te bouwen. (Ik kreeg dit bericht per mail aan dus ik weet niet welke krant ik hiervoor dankbaar moet zijn... Sorry...)
Dinsdag op mijn wekelijkse shoppingdag in Antwerpen kwam ik vanzelfsprekend weer even terecht in de stadfeestzaal te Antwerpen. Ah ja, al die heerlijke kleine olifantjes staan daar nog altijd... Dus voor wie nog een kerstkado zoekt en tegelijkertijd een goed doel wil steunen... "t Is de moeite om er eens langs te gaan.
Maar er was nog iets anders leuks aan de gang. De Amerikaanse wereldrecordhouder kaartenhuisjes bouwen was er aan 't werk! Kijk maar, best grappig. Wel niks voor ongeduldige of zenuwachtige mensen. Ik had eigenlijk medelijden met de man want er waren vele jongeren die op vinkenslag lagen om zijn project met een welgemikt projectiel te kelderen. Er was nochthans veel security aanwezig maar die hadden hun handen, of beter gezegd "hun ogen", vol met het rondspeuren naar vandalen-in-spé. 't Zou ook jammer zijn moest zijn project door stom vandalisme gekelderd worden.
Als jullie je afvragen hoe zoiets kan blijven staan... Nee, er wordt totaal geen lijm gebruikt, maar om de onderste regionen van zijn torens te bouwen gebruikt Bryan in plaats van één enkele kaart bundeltjes van 3 of 4 kaarten. Dat geeft extra draagvermogen.
Ik heb Irma maar goed kort gehouden... want ge weet tot wat die in staat is nietwaar...
Irma : "Ma! Ma-a! Kijk eens!!! Ik ga blazen!!!"
Bryan : "Nee Irma, hier wordt in géén geval geblazen!"
Irma : "Pff. Ja sorry, maar als ik dan toch niet mag blazen zet me dan maar weer op zo'n olifant, dat vind ik eigenlijk veel lolliger. Trouwens waarom hebt gij toen die grote van anderhalve meter gekocht? Nu staat hij al meer dan een week bij ons thuis en ik heb er u nog nooit of te nimmer zien opzitten! Eentje van 70 centimeter had toch veel beter geweest voor mij? Dan had ík er tenminste nog lol aan beleefd! Waarom denkt gij toch altijd alleen aan uzelf?"
De wandeling door de ondergrond was echt geweldig leuk. Normaal blijkt er zelfs geen water in de ruien te staan maar we hadden geluk, omdat het de laatste dagen veel geregend had konden we toch met onze laarsjes door zo'n 10 centimeter water dabbelen. Ja, als dat daar nu kurkdroog had geweest zou ik toch serieus teleurgesteld geweest zijn. We hadden ook veel geluk met onze gids Marleen. Ze vertelde de meest heerlijke anekdotes.
In de ruien waren verschillende "sluizen" die konden dichtgedraaid worden zodat de kanalen eens af en toe vol water konden lopen. Bij 't opnieuw van al die tussenschotten (bij zeer laagtij) stroomde al het vuil water dan met flinke kracht naar de Schelde en waren de viezigheid en de stank ineens verdwenen. Hieronder zien jullie een oude foto van de arbeiders die die sluizen bovengronds bedienden. Ze draaiden aan een reuze schroef om de schotten op te halen of te laten zakken. Als voorbijgangers hen vroeger wat ze aan 't uitrichten waren dan antwoordden de mannen doodleuk : "We zijn het uurwerk van de Onze Lieve Vrouwentoren aan 't opwinden!"
Naderhand kregen we in een cafeetje nog een boel oude foto's van Antwerpen te zien en werd het allemaal nog veel duidelijker waar we gelopen hadden.
Op safari in de ruien... Ze poseren alsof ze hun laarzen zelf gevangen hebben!
Iedereen terug op weg naar de beginplek, het ruihuis, met zijn overall in een zak, en zijn laarzen in de hand.
Centraal op de foto : mijn oude huis hoe het er nu uit ziet. (Het puntige dakkapelletjes was mijn speelkamer.
Iedereen blij dat hij terug bovengronds was maar zo fijn was 't weer nu ook weer niet dat we al rap terug "onderdak" zaken...
Voor 't serieuzere werk moet je hier zijn. Dit is de site met alle uitleg indien jullie zelf de ruienwandeling zouden willen maken : http://www.ruihuis.be/
Ik heb de laatste dagen blijkbaar wat teveel hooi op mijn vork genomen (ik vermoed zelfs een volledig hooimijtje ) dus ik ben een beetje ziek en heel moe. Er wachten nog vele mails op antwoord en nog verschillende prijsfoto's op afdrukken en opsturen, maar jullie zullen even gedud moeten uitoefenen want ik moet mezelf eerst weer even samenrapen.
Ondertussen foto 3, al iets lichter...
Reeds opgelost door : Chrisje, Jan, Ron, Geert, François, Helena, Marleen, Steven, Ritje, Fernanda, Ann en Nilleke!
Een droom uit mijn kinderjaren is enkele weken geleden werkelijkheid geworden. Toen we nog in het huis aan de Grote Markt woonden was ik altijd gefascineerd door de kelders. Ze bestonden uit tonvormige gewelven en er leidde een klein trapje nog dieper de ondergrond in, jammergenoeg was dat zorgvuldig dichtgemetst. Ma legde me uit dat het een oude doorgang naar de ruien was. Onder de alleroudste kern van Antwerpen loopt een, in de loop der tijden, overdekt "rioolnet", dat oorspronkelijk ontstaan was door natuurlijke vlieten en aangelegde kanalen.
Tegenwoordig is het mogelijk de onderbuik van de stad te bezoeken. Het werd een fascinerende wandeling, helemaal niet griezelig of claustrofobisch zoals sommige mensen vreesden. Je komt er natuurlijk wel spinnen en af en toe een ratje tegen, maar dat draagt eerder bij aan de sfeer dan dat het eng is. Jammergenoeg mocht er enkel tijdens de eerste paar tientallen meters die per boot afgelegd worden gefotografeerd worden... Heel erg jammer...
Een zichtje van de Grote Markt in vroegere tijden. Helemaal rechts op de foto het huis waar ik woonde van mijn 6 tot mijn 15. De dakkapel was de zolder en tegelijk mijn speelkamer. Onder dit huis bevonden zich dus ook ruien.
Eerst allemaal laarzen kiezen...
Voor elk wat wils dachten we toen nog!
Tot die arme Jan zich in die laarzen moest wurmen...
De onderaardse toegang van de ruien.
De toegang bevindt zich in het Ruihuis op de Suikerrui.
Zicht op de ruien die zich uiteindelijk in de Schelde storten. Bemerk hoe proper het water is. Er komt nu enkel nog regenwater in de ruien, al het afvalwater stroomt door buizen die aan de zijkant liggen en daarlangs stroomt het vuile water naar het zuiveringsstation van Aquafin.
Met zijn allen in een zeer plat bootje! Jammergenoeg zou de tocht maar enkele minuten duren en vanaf dan was het verboden te fotograferen...
Twee kilometer lang wandelden we onder de aarde... Jammergenoeg heb ik daar dus geen foto's van. Van de "après-rui" echter wel, maar die zijn voor morgen of overmorgen
Een prachtfilm! Eigenlijk is het een promotiefilm voor een reclamebureau, maar hij is voor iedereen echt het bekijken waard! Hou steeds voor ogen dat al wat je te zien zal krijgen geprojecteerd wordt op gevels van gebouwen, op een salonnetje of op een auto. Je krijgt het gevoel de "diepte" te zien doordat eveneens de schaduwen van de "voorwerpen" mee op de gevels geprojecteerd worden. Héél knap gedaan dit staaltje van mis van architectuur en de allernieuwste technologie. Zet het filmscherm op groot formaat (door op het rechthoekje onderaan te klikken) zodat je zeker geen details mist. En nu genieten maar...
Als je de tijd hebt bekijk het filmpje dan enkele malen na mekaar. Je ontdekt steeds nieuwe dingen en je begrijpt ook beter hoe het gemaakt is.
Om een einde te maken aan de bekogeling met bloempotten die ik hier via mail krijg al rap de tweede foto! Een beetje donker om 't spannend te houden...
Toch reeds opgelost door : Chrisje, Jan, Ron en Geert!
Roger, de drummer, had zijn drumstel vanzelfsprekend niet bij, maar als je goed op de foto's kijkt zie je welk instrument hij bespeeld heeft. Een zeer speciale vorm van percussie... een blik noten van den Aldi.
Om de vier niet-opgevraagde prijsjes van mijn "200.000ste bezoeker"-spel toch te kunnen uitdelen heb ik een originele oplossing gevonden. Naar aanleiding van mijn fotoraadsel schrijven mensen mij soms hun grotere en kleinere verdrietjes in hun antwoordmailtje. Van alle mensen waarvan ik wist dat ze dit jaar iets droevigs hebben meegemaakt (dat kan gaan van ziekte van henzelf of een familielid, tot het verlies van een geliefd mens of dier) heb ik de naam op een papiertje geschreven en de blaadjes in een doosje gedaan. Ik heb eens flink geschud en heb dan met mijn eigen (tja, ik had er geen andere!) onschuldige hand (zijnde mijn linkse want met mijn rechtse - die weliswaar even onschuldig is maar daar moest ik de camera mee vasthouden) 4 briefjes getrokken. (Hoe ouder dat ik word hoe langer mijn zinnen precies. En ingewikkeld jongens! Ik kan ze zelf nog amper volgen begot.)
Doosje op slot, goed schudden en dan grabbelen...
(Probeer het maar eens al fotograferend met één héél lange arm!)
De eerste naam komt tevoorschijn...
...en de tweede...
...en de volgende...
Tot er uiteindelijk vier namen bekend waren...
Dus ... Chrisje, Cooltje, Rikavensis en Klaproosje laat maar weten wat jullie graag zouden toegestuurd krijgen : een foto die ik zelf maakte en die reeds op mijn blog verscheen, of de twee singles van Tsjip!
En aan al de andere trouwe bloggers die in mijn namendoosje zaten (maar wiens naam mijn onschuldige hand niet te pakken kreeg. Ik kan het de volgende keer misschien aan mijn katten overlaten?), stuur ik hierbij een welgemeende wens dat ze volgend jaar van welk soort verdriet dan ook gespaard mogen blijven. (Amai, weer zo'ne lange en ingewikkelde! )
Ik had zo gehoopt dat het magische getal 200.000 op zaterdag of zondagnamiddag zou verschijnen zodat de "overdag-levers" ook eens een faire kans zouden krijgen. Maar nee, 't mocht weer niet zijn. Zoals meestal op mijn blog gebeuren de belangrijke dingen in 't holst van de nacht. Hoe zou dat toch komen? Lijden we dan echt allemáál aan slapeloosheid?
Maar hier zijn ze dan! De mensen die aanwezig waren toen de teller tussen 200.000 en 200.010 stond en me er een bewijsje van doormailden...
Vera, in blogland beter gekend als Veveke :
Laathi ik heb vroeger al wel een keer gewonnen maar was toevallig op je blog en de teller sprong op 200000, al zegt het cd-tje van u echtgenoot en zijn band mij ook wel iets. Een dikke proficiat voor al raadsels, verhalen , foto ´s en zoveel meer dat u blog te bieden heeft. Ik ben een hele trouwe bezoekster en heb een enorme bewondering voor jou.
Ze heeft er zelfs op haar blog melding van gemaakt, ga maar eens kijken!
Op tijd, Laathi! Écht toevallig! Kijk:
Ik wilde net mijn PC afsluiten en ging nog even bij je langs. Toen zag ik dat jij iets had bedacht om de 200.000e bezoeker met een cadeautje te trakteren. Wow! Ik snel een screenshot gemaakt, al is 't dat ik dat nog bijna nooit had gedaan. 't Was eventjes spannend.
Ik slaap nu al halvelings ;) Voor wat het cadeautje betreft, er is geen haast bij. We horen nog van elkaar. Alvast bedankt.
Ik had 10 kadootjes voorzien maar de mensen die op bezoek waren toen de teller op nummer 200.004, 200.006, 200.008 en 200.009 stond hebben niets van zich laten horen... Dus hen kan ik jammergenoeg ook geen prijs toesturen.
Maar niet getreurd ik heb al een andere originele manier gevonden om die vier geschenkjes een thuis te bezorgen.
Bij wie van mijn trouwe bloglezers die gaan terechtkomen zien jullie morgen wel! Misschien wel bij jou?...
Begot! Kompleet vergeten! 't Is Sinterklaas vandaag! Dat komt er van als je geen kinderen hebt.
Dit is een mooi moment om mijn geliefde Tabitha nog eens in 't zonnetje te zetten. Want hoewel 't kattengezin hier ondertussen grondig dooreengeschud en uitgebreid is ben ik mijn teder en gemoedelijk diertje, dat eindeloze, zalige uren in mijn armen heeft liggen spinnen, echt nog niet vergeten. Het verhaal van Tabitha is een echt Sinterklaasverhaal vandaar...
Het verhaal van Tabitha.
6 december 1999. Onder onze middagpauze nemen mijn man en ik even de auto om een boodschap te doen in het centrum. We parkeren tegenover een speelgoedwinkel in volle Sinterklaastooi. Ik droom een minuutje weg over hoe jammer het is dat volwassenen geen kadootjes meer krijgen, tot plots een meisje met een grijs-getijgerde poes in haar armen mijn aandacht trekt. Ze staat er wat verloren bij want ze moet terug naar school en weet niet wat met de vondeling te doen. Ik neem het dier van haar over en beloof haar een oplossing te zoeken. Telkens ik de poes op de grond wil zetten, wriemelt ze zich terug een weg naar mijn schouder, ze is duidelijk niet van plan ons haar thuis te wijzen. We informeren in de buurt maar niemand blijkt haar te kennen. Dus nemen we de pechvogel mee naar huis. Vanzelfsprekend moet ze eerst langs de dierenarts passeren voor ze bij onze 5 andere poezen kan logeren. Het blijkt een vrouwtje te zijn dat net volwassen is, ze weegt nog geen drie kilo en is echt onderkomen. Ze ziet er nog extra zielig uit doordat haar oogleden halverwege over haar ogen hangen. De dierenarts vermoedt dat ze in haar zeer dichte pels een litteken voelt en dat ze dus gesteriliseerd is. Dus moet er ergens iemand om haar geven. Dan gaan we toch moeite doen om haar baasje terug te vinden zeker! Eerst bellen we de politie en dan hang ik wat briefjes in winkels rond de plek waar ik haar heb meegenomen. Na een week is er nog steeds niemand komen opdagen om ons vriendelijk grijs bolletje op te komen halen. Net als mijn vader zaliger, is ook mijn man zijn devies: Waar er plaats is voor 5, is er ook plaats voor 6. Dat is allemaal goed en wel, maar één van onze vijf is wel de Vietnamees Ming Song Huong... En of die Chinese Keizer een extra volwassen poes in zijn koninkrijk gaat dulden is nog maar de vraag.
Heel voorzichtig integreren we onze timide Tabitha in het gezelschap. Het oudste vrouwtje, onze rosse Robin, blijkt het niet te storen. Laathi, de jonge zwart-witte deerne is niet zo happy, zij wenst haar rol van jeune première nog niet af te geven. Tobias, de oude witte poezeman, de goedheid zelve, vindt duidelijk dat er plaats is onder de zon voor iedereen. Hanuman, de driejarige tijgerkater, is blijkbaar vergeten dat hij zelf van de straat geplukt is en vindt de nieuwe bewoner maar niks. En zoals verwacht ...
Ming Song Huong ‘s keizerlijke woede is groot ...
Dat hij zelf een Vietnamees vluchteling is doet niet ter zake, hij vindt het asiel VOL. En met Tabitha erbij OVERVOL. Hij start een terreurcampagne. Eén van zijn ziekelijke trukken is de uitgang van de kattebak te blokkeren als Tabi erin zit. Al snel komen Laathi en Hanuman er dan als ramptoeristen bij zitten. Als ik er op uit kom pluk ik Ming bij zijn nekvel weg en telkens moet ik mijn meisje, dat dan helemaal onder ’t zagemeel zit, uit de bak verlossen. Ik probeer Ming te sussen met extra aandacht, te straffen met eenzame opsluiting in ’t toilet, te bekeren met een boze speech, ik probeer vanalles, maar Ming is niet te sussen. Ming blijkt een guerilla-strijder in hart en ziel. Het woord opgeven staat niet in zijn Vietnamees woordenboek.
We zullen geduld moeten uitoefenen. Wij allemaal. Véél geduld.
Onze woonvertrekken bevinden zich op de eerste verdieping. Er is een kattedeur van de keuken naar het dakterras en vandaaruit een trap naar de tuin beneden. Iedereen kan altijd vrijuit binnen en buiten, want de tuin is toch volledig afgesloten met draad en electriciteit. Maar buiten lopen gaan we Tabitha nog niet leren; daar is het nog veel te vroeg voor. Eerst moet ze zich binnen goed en veilig voelen.
Tot op de ochtend van 21 januari Tabitha onvindbaar is... Na wat detectivewerk blijft er maar één mogelijkheid over : Ming heeft haar onverwacht door de kattedeur gejaagd, en in paniek is ze over de dakterrassen gerend en in plaats van de trap naar beneden te kiezen, is ze pardoes rechtdoor gelopen waar ze bijna 3 meter lager in de tuin van de buren is neergestort. Het dier kende het terrein nog niet en had natuurlijk geen benul van het concept daktuin en dacht dat ze op de begane grond rende...
Begin nu maar een kat te zoeken die je nog geen zes weken geleden zelf gevonden hebt en waarvan je de originele naam niet kent. Dit wordt een hopeloze zoekweek. Oliejekker aan (in zo’n periode blijkt het altijd te moeten stortregenen!), zaklamp op zak en bokaal katteneten in de hand. Iedere rechtgeaarde katteliefhebber kent deze scène. Vruchteloze zoektochten in achtertuintjes, garagecomplexen, oude fabrieken, griezelige kraakpanden. Nog maar eens aan de lantaarnpalen en in de gekende winkels een briefje gaan hangen met haar beschrijving... Een briefje in alle bussen van de omliggende straten met een verzoek om mee uit te kijken en eens in de garage of de kelder te zoeken...
Heel origineel als beschrijving : grijs getijgerd kattinnetje. Ja, zo kan er echt maar ééntje op deze wereld rondlopen! Maar, zoals ons ma altijd zegt een geluk bij een ongeluk, : Tabitha heeft wel een speciaal kenmerk! Door haar zwerversperiode heeft ze van de vele gevechten rafelige oortjes overgehouden. Dus dat maakt de beschrijving dan toch een beetje opvallender.
Een vriend komt met het idee het bericht te laten verschijnen op het lokaal TV station. Maar dan moet er wel een foto bij. Goed, dat kan, ik heb er beelden van op video. De man, een computerspecialist, doet zijn best er een duidelijke foto uit te brouwen en wij naar TV Kempen. Diep in mijn hart vind ik het een absurd idee. Wie kijkt er nu ’s namiddags naar al die losse berichtjes? Maar goed, we gaan geen kans onbenut laten om haar terug te vinden en boeken zendtijd voor 5 dagen. Ondertussen gaan de vochtige expedities met oliejekker, zaklamp en snotvalling gewoon door. We zijn echt droevig door het verlies van de vriendelijke poes want het is duidelijk dat ze al geen al te prettig leventje heeft gehad en nu er eindelijk een goede periode voor haar voor de deur staat gebeurt er zoiets stoms! We steken onze reisplannen voor februari al in de schuif, want daar staat ons hoofd toch niet meer naar. En, God weet, ze moest op een dag zo eens terug aan de tuindraad staan...
Drie dagen na de eerste uitzending op TV wéér een telefoontje : grijze poes gevonden! (Ik toom mijn enthousiasme maar al wat in, want ik heb de laatste dagen al wel wat meer grijze poezen moeten gaan bekijken). Een invalide heer die enkele straten verderop woont heeft haar ’s namiddags op TV herkent en is er van overtuigd dat zij de poes is die sinds enkele dagen in gezelschap van zijn kater op zijn koertje zit. Ik steven er onmiddellijk op af, en ja, o wonder, het is mijn lieve kleine kattin met de droevige ogen. Ze blijkt me zelfs te herkennen en laat zich gedwee op de arm mee naar huis nemen. Haar dwaaltocht van een week is ten einde.
Om Ming zijn terreur te ontwijken besluiten we haar de eerste weken op de tweede verdieping te laten wonen als wij niet in de buurt zijn. Ze geniet van de rust, en is overgelukkig als ze ’s avonds op de schoot kan zitten. Op Ming na, is het terug Huisje Weltevree.
We beginnen terug aan onze vakantie te plannen. We leggen onze poespassers uit extra aandacht aan haar te besteden tijdens onze afwezigheid en haar ten allen tijde tegenover Ming te verdedigen.
Als we na drie weken terug komen, ziet Tabitha er uiterst welvarend uit. Heel rustig, tevreden en flink bijgekomen. Je zou de pechvogel van St. Niklaasdag er niet meer in herkennen.
Blijkt dat ze een gezonde eetlust heeft. Eigenlijk een héél gezonde eetlust. We vinden het heerlijk dat ze steviger wordt! Maar gaat het niet een beetje snel?
Nog een week later begin ik onraad te ruiken. Tabitha is een flinke brok aan ’t worden, maar wat me het meest verontrust zijn haar tepeltjes. Ze komen toch zo kranig rechtop te staan...
Ik bel de dierenarts en spreek mijn vermoeden uit ... Aangezien ze er niet honderd procent zeker van is dat Tabi gesteriliseerd is moeten we op visite komen. En ja hoor, ze is wel degelijk zwanger. De dokter vraagt ons te overwegen wat we willen, de kleintjes ter wereld laten komen of een abortus. We willen er een week over nadenken. Uiteindelijk besluiten we tot het laatste. Er zijn poezen genoeg op de wereld, we vinden er niet direkt een thuis voor, en onze boot is vol...
’s Morgens brengen we haar binnen en na enkele uren belt de dokter. Ze vertelt dat er twee dode jongen in haar buikje zaten, één heel groot, en een heel kleintje dat reeds lang gestorven was. Onze keuze was goed geweest, want de dode kleintjes hadden de bevalling niet kunnen opstarten, en Tabi zou zonder ingreep van de dierenarts zeker gestorven zijn. Stel dat we haar niet terug gevonden hadden! In’t wild had ze dit avontuur nooit kunnen overleven...
Twee dagen later ligt onze moedige vriendin in opperbeste stemming terug in de zetel met haar geschoren buikje in de lucht. Ik vraag me af of ze beseft wat een geluksvogel ze is! Van mezelf besef ik het maar al te goed, want wie krijgt er nu nog zo’n mooi St. Niklaaskado als hij al volwassen is?...
Zin om meer van mijn poezenverhalen of kattenstrips te lezen? Neem dan eens een kijkje op mijn poezenblog :
)
