"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
16-12-2008
Fotoraadsel 171 - foto 3
Alweer een ander facet van dit levensbelangrijke ding...
Tot hiertoe alleen nog maar opgelost door Viva, dus zal ik maar ineens een veel groter stuk laten zien... Iets in mij zegt dat dat nodig gaat zijn.
Persoonlijk vind ik dit toch weer een zeer inspirerende foto, ge kunt er echt vanalles in zien. En nee wees gerust, het heeft niks met doopvontschelpen te maken.
In de keuken binnenkomen na enkele uren afwezigheid is altijd plezant. Ge doet de deur open, hoort een sonoor geronk, maar ge ziet geen kat. Tot er opeens een paar suffe kopkes uit de "chauffe-chat" opduiken! Heerlijk! Onze oude Ming en de jonge Serendipity zijn ondertussen een goed koppeltje geworden. Ze liggen knus tegen mekaar aan.
Tussen Serendipity en de jongste tijger Mathurin verloopt het heel anders. Hun karakters zijn heel verschillend. Mathurin leeft aan 200 km per uur zonder na te denken, schrokt alles op wat hij tegenkomt, en is bij de minste aanraking aan 't spinnen. Hij is een pure onnadenkende levensgenieter. Serendipity is waarschijnlijk anderhalf jaar ouder en veel bezadigder. Zij denkt alvorens zij handelt, en ze zal haar liefde ook niet zomaar verkwanselen. Er moet éérst gestreeld worden voor er gespind wordt. Maar zij zal ook niet stelen of roekeloos over kasten rennen. Ze is daarentegen wel een dame die op haar stuk blijft staan. Nee is nee.
Wat voor Mathurin problemen en misverstanden schept... De kleine grijze tijger wil spelen, springt volle gas op Serendipity, wat zij vreselijk vindt. Zij rent weg, Mathurin denkt dat ze bedoelt dat ze vrolijk mee wil stoeien en stormt er achteraan om haar niet meer te lossen. Met de andere poezen doet hij dat niet want als zijn gedrag hen niet aanstaat dat krijgt hij gewoon een zachte tik op zijn snuit en dan weet hij dat hij niet verder moet gaan. Maar omdat Serendipity op de loop gaat verstaat die kleine dat natuurlijk verkeerd... Dus hier ontstaan regelmatig misverstanden. Missen is menselijk. Maar missen is dus kattelijk ook.
Ming : "Zie hoe Mathurin weer heel de keuken op stelten aan 't zetten is... 'De jeugd' is toch iets schoons..." Serendipity : "Ik vind in Mathurin zijn geval 'de jeugd' vooral iets heel ambetants."
Ming : "Maar allez Serendip! Zie nu met wat een gratie hij weeral een croissant uit de broodmand geroofd heeft! En hebt ge daarjuist gezien hoe hij die hesp weggegrist heeft van onze pa zijn bord? Zo vlug, zo efficiënt. Hoe snel hij er ook achteraan rende, onze pa heeft zijn toespijs niet meer kunnen redden hé?! Pure roofdier-elegantie... Van onze Mathurin bedoel ik hé. Niet van onze pa."
Serendipity : "Tja, van onze pa is de roofdier-elegantie een beetje tanende. Die doet me soms aan een ander dier uit de ZOO denken, waar ik nu niet van op de naam kan komen. En inderdaad onze Mathurin is wel een schoon tijgertje. En hij is ook handig, maar toch nog beetje spichtig vind ik... Hier en daar zit er ook nog zelfs wat baby-vet aan..."
Serendipity : "Maar gij hebt toch een heel ander postuur hé Ming? Veel bredere schouders. Om van uw borstkas nog te zwijgen..." Ming : "Dat wel, dat wel." Serendipity : "En aan uw levenservaring en uw wijsheid kan hij toch ook niet tippen vind ik..."
Ming : "Neenee, vanzelfsprekend niet. Mijn wijsheid is... is... is... ja, Chinees hé. De grootste wijsgeren kwamen uit die streken dus is 't logisch dat die wijsheid ook in míjn genen zit." Serendipity : "En de leeftijd hé Ming! Uw 14 jaren zijn ook niet te onderschatten. Voor mij wordt een man boeiender naarmate hij ouder wordt." Ming : "Ja, dat heeft ons ma ook altijd gedacht, maar daar is ze toch van aan 't terug komen de laatste jaren." Serendipity : "Begrijpelijk hé Ming. Ons ma begint ook stillekesaan tot de jaren van verstand te komen." Ming : "Pfff, wwwja, heel langzaam maar ze maakt inderdaad bescheiden vorderingskes. Maar volgens mij gaat ze toch nooit oud genoeg worden om echt wijs te worden... Mensen ziet ge niet zo rap 160 jaar worden. En die heeft ons ma volgens mij echt wel nodig om dat doel te bereiken. "
Ongelofelijk maar waar, één iemand heeft het raadsel toch alweer opgelost! Ik kreeg net telefoon van Viva - in mijn ogen de Sherlock Holmes van 't Seniorennet - die écht niet meer tot morgen kon wachten om te horen of haar idee juist was. En tot mijn grote verbazing vertelde ze me onmiddellijk... het juiste antwoord... Straffe koffie! Alleszins een dikke proficiat voor Viva! Ge ziet het is dus helemaal zo moeilijk niet... Ik zal toch maar een beetje bezuinigen op mijn tips deze week.
Zes ongelooflijk dappere mensen hebben de uitdaging al aangegaan en 't gewaagd om een gokje in te sturen op de allereerste foto van 't raadsel! Een dikke bravo voor de moed van Fernanda, Vifke, Klaproosje, Piet, Viva en Nand. Vanzelfsprekend was hun antwoord niet juist. Want... ze zaten allemaal in de voedingsafdeling te zoeken... En nee... diegenen die dit voorwerp in huis hebben gaan dit, voor diverse redenen, niet opeten. Daar ben ik eigenlijk wel zeker van. Maar... het is natuurlijk wél zo, dat in bepaalde landen dit wel eens in de mond gestoken wordt. In die gevallen wordt dan wel gebruik gemaakt van vééééél grotere exemplaren.
Zo. Dit is toch al een mooie tip die jullie aan die zes dapperen te danken hebben nietwaar?
Ge kunt nooit voor iedereen goed doen. Sommige lezers verwachten op een blog foto's, anderen hopen muziekskes te horen, weer anderen lezen graag iets, of zijn op zoek naar prentjes om op hun eigen blog iets mee ineen te knutselen... Vandaar dat ik meestal mijn zin maar doe en mijn blog dan ook een mengelmoes is geworden van vanalles. Ik denk dan maar : wie zijn eigen is kan niet verkeerd zijn.
Ik weet best dat als ik foto's van mijn babyvissen plaats niet iedereen geïnteresseerd is (dan hoor ik sommigen zelfs denken tot hier) : "Maar nee, toch weer niet die stomme kleine viskes?! Ik ben alleen geïnteresseerd in een vis als hij op mijn bord ligt. Krokant en zwemmend in botersaus." Of als ik foto's van Antwerpen laat zien en me nogal lovend uitlaat over "De Koekenstad" : "Oeps, onze chauvinistische Antwerpenaar komt weer boven water. Ge krijgt een mens wel uit Antwerpen maar nooit Antwerpen uit de mens blijkbaar..." Of bij een strip over Irma : "God hoe is 't mogelijk... Een vrouw van boven de vijftig en nog altijd een pluchenbeesten-fixatie, wat voor een jeugd moet dat mens toch gehad hebben?!" En als ik er wat foto's van mezelf op zet vrees ik dat er gemummeld wordt : "Jawadde, ze denkt toch echt dat ze nog schoon is precies."
Maar misschien nog 't ergste van alles... de doopvontschelpen : "Djiéééézes! 't Is toch niet waar?! Ze is nog niet eens op reis geweest en nu verschijnen die rotdingen toch alweer op 't blog! Van die beesten zonder kop noch staart! Mossel noch vis! Ge zoudt op den duur nog beginnen hopen dat ze die klein rotviskes er terug op zet daar zien we tenminste nog een kopke en een staartje aan.
"Mijn artikeltjes over de menopauze zullen door sommige voorbijgangers ook niet direkt gesmaakt worden vrees ik : "Dat vind ik dus toch écht níet kunnen. Lachen met 'de ongemakken van de vrouw op leeftijd'. Op haar leeftijd zou ze nu toch al wel de pudeur mogen hebben om over zo'n dingen discreet te zwijgen." Of bij kattenstrips : "Pfffft weeral diezelfde zes katten. Eigenlijk al een chance dat ze er 6 heeft. Zit er tenminste nog wat afwisseling in de kleuren." Of als ik eens grondig in mijn pen kruip : "Oeps, eerst eens gaan zien hoe lang dat schrijfsel is want anders begin ik er niet aan... Beknoptheid is nu eenmaal niet ons Laathike haar grootste talent."
Maar toch is 't liefste wat ik op mijn blog doe gewoon wat schrijven. Schrijven over dingen die in de loop van de dag (of in mijn geval van de nacht) mijn aandacht trokken. Zoals over onderstaand mooi stukje uit "De Morgen" geschreven door "Bernard Dewulf". Hij schreef dit naar aanleiding van de moeder die haar vijf kinderen doodde en wiens proces momenteel onder veel belangstelling van de pers zowat overal ter sprake komt. Maar zijn column gaat veel verder dan deze rechtszaak, hij raakt veel diepere zaken aan die volgens mij iedereen aanbelangen. Het gaat over ouderliefde en hoe die vooral te leren uiten.
Bij het lezen van dit artikel maakte ik helemaal op 't einde een spontante leesfout. Ik las in plaats van "omvademend" "omvaderend". Later overdacht ik mijn leesfout en het werd me onmiddellijk duidelijk waarom ik die gemaakt had. Omdat ik tijdens 't lezen al heel de tijd onbewust aan mijn eigen vader had zitten denken....
Ik heb zelf geen kinderen, dus ik wil zeker niet de pretentie hebben om hier ouders de les te gaan lezen. Ik schrijf deze tekst dan ook niet als ouder maar wel als kind van ouders. Een kind dat een super-zalige moeder had, maar jammergenoeg een vader die geen kaas had gegeten van opvoeding. En dan zeker niet van de opvoeding van het rebelse tienertje dat ik was, dat van alles in 't leven eens wou proeven en geen kansen liet voorbij gaan om te experimenteren.
Mijn pa was een heel degelijke, ouderwetse man. Een harde werker die voor zijn gezin wou zorgen. Vooral voor materiële zaken. Zaken met een "hardheid", concrete dingen, nuttige zaken. Hoe enorm gevoelig hijzelf ook was hij kon het amper uiten en zeker niet naar zijn gezin toe. Begrijpelijk, de man had zoiets in zijn eigen thuis ook nooit geleerd. Hij had heel zijn leven 6 dagen per week 12 uur per dag gewerkt onder het juk van stugge broers en ouders. Genegenheid was in dat gezin een ongekend woord, er moest gewerkt worden. Hoe zou mijn vader het dan naar mij toe hebben kunnen uiten?
Ik wil er hier even voor pleiten dat ouders hun kinderen meer laten zien dat ze van hun houden. Niet door ze nog meer speelgoed te geven, of te stoppen met ze op te voeden en terecht te wijzen waar nodig, maar door veel warme, welgemeende knuffels uit te delen. Hen te zeggen dat ge van hen houdt en dat ze goed genoeg zijn om uw liefde te verdienen. 't Is niet omdat ge dat in uw jeugd niet krijgt dat ge persé een crimineel gaat worden, mijn pa noch ik zijn dat geworden, maar het is en blijft een groot gemis dat ge die leegte voor de rest van uw leven moet meedragen.
Toen ik met mijn eerste vrijerke aankwam (het was per toeval op een zondag, dus de enige dag dat mijn vader thuis was) kreeg ik slaande ruzie met mijn pa. Als wilde tiener van 15 ging ik verbaal woest tekeer. Ikzelf was die ruzie snel vergeten, maar als ik toen geweten had wat de gevolgen zouden zijn had ik wel 90 keer nagedacht alvorens "mijn gedacht eens te zeggen"...
Pas de dag voor mijn vader stierf heeft mijn echtgenoot aan hem durven vragen waarom hij mij heel zijn leven "niet graag gezien" had, terwijl zijn dochter eigenlijk toch alles voor hem deed wat hij vroeg. Hem zelfs bewonderde en hem "de schatkist waar ze het sleuteltje van kwijt was" noemde. Na lang aandringen heeft hij zijn geheim prijsgegeven, hij antwoordde dat ik 30 jaar geleden in een ruzie iets héél lelijks tegen hem gezegd had, namelijk het woord "rotzak".
Zelf heb ik dus heel mijn leven niet beseft waarom mijn pa mij niet meer graag had. Mij niet wou aanhalen, mij steeds een mislukkeling vond, en ik nooit of te nimmer goed genoeg was, welke resultaten ik ook behaalde. En vooral de knuffels heb ik ontzettend gemist (hoewel ik er meer dan genoeg van mijn ma kreeg). Ik had zo graag ook een papa gehad die mee naar de oudervergaderingen of mee op vakantie ging, of gewoon maar eens thuis was en niet altijd in zijn fabriek zat, 40 kilometer bij me vandaan. Ik heb dat zelf verknoeid met 1 stom woordje. Maar wat even erg is is dat hij daar al die jaren op zitten broeden heeft zonder het ooit met me te willen of kunnen uitpraten. Dat hij het uiteindelijk bekende aan mijn echtgenoot en dat we 't zelfs niet eens meer hebben kunnen goedmaken want de volgende dag vond ik pa dood in zijn ziekenhuis bed... Intens jammer toch?
Mijn vader was een heel gevoelig man en heel teder. Diep van binnen. Zijn liefde zat echter in zijn eigen gevangenis omdat hij bij zijn eigen ouders ook geen zichtbare, voelbare genegenheid gekend had. Uiteindelijk kon de mens er ook niets aan doen dat hij niks van pedagogie kende, of van de omgang met hedendaagse tieners. Hij was een man van de "boerenbuiten" en ik een heel "stads" kind en hij had er ook niet om gevraagd om op zijn 45ste ineens met een kind opgezadeld te zitten. Ik beschuldig hem dan ook van niets. Ik vind het alleen spijtig van al die gemiste knuffels want het was toch zo'n schatje. Zo'n onaanraakbaar schatje.
Gelukkig kreeg ik van mijn pa wel een van mijn kostbaarste bezittingen : mijn liefde voor dieren en voor al wat nietig is. Hij was ook kunstzinnig, maar daar kon hij geen aandacht aan besteden want hij wou altijd maar werken. Hij zou wel beginnen houtsnijden op "zijn oude dag". Maar als ge tot uw 76ste blijft werken dan volgt er eigenlijk geen rustige oude dag meer waarin ge nog creatief kunt zijn. Dan komt er alleen nog een periode waarin ge gebroken, kapotgewerkt en oververmoeid zit te wachten op uw dood.
Dus beste ouders, en grootouders, als ge naar dit kind van 52 jaar hebt geluisterd schiet dan in aktie. Zo snel ge uw kroost ziet, denk er dan niet over na, maar grabbel ze gewoon eens goed vast, knijp ze eens plat, roefel desnoods van pure liefde de gel uit hun haar, en zeg en laat hun voelen dat ge ze heel graag ziet. En als ze niet in de buurt zijn stuur ze dan maar een sms-ke. Ze gaan dat misschien niet toegeven maar ze gaan dat in een heel speciaal mapke bijhouden. Geloof me.
Allez beminde parochianen gelieve nu allemaal recht te staan want nu gaan we over tot de lezing van 't evangelie van den Heilige Johannes...
Ik geef het grif toe : het wordt niet echt gemakkelijk deze week. De meeste van mijn lezers hebben het in huis maar ik denk niet dat ge 't ooit op deze manier bekeken hebt. Dus ge zult ook een beetje moeten nadenken en verbanden leggen deze keer. Maar wees gerust, ge zult genoeg tips krijgen. (Alhoewel ik vrees dat ik mij dan in een zekere gevarenzone begeef omdat ik dan weer veel meer ga loslaten dan ik eigenlijk wil en 't raadsel ineens in plaats van moeilijk spotgemakkelijk gaat worden... Deze week wordt dus misschien nog meer een uitdaging voor mij dan voor jullie. )
Go for it! Veel succes maar nog veel meer plezier!
Enkele dagen geleden ging ik naar de schitterende film "Changeling" kijken. Een intimistische prent van meer dan 2 uur over een moeder die haar kind kwijt raakt in de jaren 20. Een heel stille, ingetogen film met weinig muziek die vooral vrouwen lijkt aan te spreken.
Aan de kassa bleek dat het plots genummerde plaatsen waren. Voor mij was dat iets nieuws en ik vond het niet leuk, maar OK het zij zo. We kwamen terecht naast twee dames van tegen de 30 die druk met hun gsm aan 't spelen waren. Tijdens de reclames stoort zoiets niet echt maar toen begon de film... Ik dacht heel naïef dat ze eindelijk hun apparaat (zoals door Kinepolis gevraagd) zouden afzetten. Nee hoor.
De zaal verduisterde en 't blauwe licht van het (tegenwoordig toch wel heel grote) gsm-scherm lichtte vrolijk op. De dame stootte haar vriendin aan, ze hield het apparaat op ooghoogte, begonnen samen het lange bericht te lezen en barstten in een giechelbui uit. Vervolgens werd het ook nog nodig gevonden om een antwoord (al even uitgebreid) in te gaan tikken... De gsm werd op de schoot gelegd en om de halve minuut omgedraaid om te checken of er al antwoord aangekomen was. (Ze waren zo vriendelijk geweest het geluid af te zetten.) Dat antwoord kwám vanzelfsprekend. Wéér dat lichtje aan, weer samen lezen, en opnieuw een giechelpartij. (Op de rij voor hen zat een dame van in de 50 die met net hetzelfde bezig was. Dus dit tijdverdrijf is blijkbaar niet leeftijdsgebonden.) Ondertussen werd er met de andere hand driftig gegraaid in een grote, krakende, plastic puntzak en werd er genoeglijk spekjes gesnoepd. Na tien minuten werd ik die sms-ende knaagdieren naast me zo moe dat ik een andere plaats gekozen heb. Gelukkig was de zaal niet volzet. Anders was ik helemaal razend geworden. Uiteindelijk betalen zij 7 euro om niet naar een film te kijken en te zitten sms-en, maar betaal ik ook wel 't zelfde bedrag in de hoop rustig een mooie film te kunnen zien. Misschien had het minder erg geweest tijdens een geweldfilm met overdonderd lawaai en lichtflitsen, maar "Changeling" moet het nu eenmaal hebben van zijn geladen stiltes en mooie close-ups en dan wordt zo'n kleine gsm wel een heel grote stoorzender.
Kortom, ik ben door dit voorval het sms-gedoe nog meer dan vroeger gaan haten. Het tijdverlies dat dat gepruts veroorzaakt en de ongezelligheid (tijdens een gemoedelijk gesprek in een café begint iemand tegenwoordig doodleuk op die toetskes te tokkelen en luistert nog maar met een half oor...) vind ik uiterst irritante bijverschijnselen.
Daar komt nog bij dat het voor sommige ouders ook een financiële strop is. Een vriendin van me vertrouwde haar puberdochter en gaf haar een abonnement om van de Pay&Go kosten vanaf te zijn maar kreeg al spoedig de verrassing van haar leven in de bus. Bij de aankoop van 't abonnement had dochterlief te kennen gegeven heel blij te zijn met de 3000 (ja, drieduizend!) gratis sms-jes die ze per maand mocht verzenden, maar uiteindelijk bleek dat ze er de eerste maand bijna 10.000 gestuurd had... Ma kreeg dus een superrekening in haar brievenbus. Ze kon het eerst niet geloven en vroeg een gedetailleerde rekening aan, en inderdaad enkele dagen later zat er een lijvig dossier bij de post met al de uren en nummers naar waar dochterlief had zitten sms-en. Tot 3 uur 's nachts toe bleek dat een geliefdekoosde bezigheid te zijn. Binnenkort hebben onze kinderen nog vingerkes van amper 3 centimeter...
De inhoud van die conversaties is ook oneindig boeiend. Mijn vriendin heeft er wel een financiële kater aan overgehouden maar we hebben toch ook goed gelachen. Ge kunt toch niet anders als ge zoiets leest?
"Hoe is 't?'" "Verveel me" "Ik ook." "Alleen thuis?" "Ja." "Och." "Ja." "Niet plezant." "Pff." "Gaat ge doen?" "Weet niet." "Zijt gij aan 't doen?" "Niks." "Ik ook niet." "Stom dat we niks te doen hebben." "Ja." "Daarom sms ik maar." "Ja." "Zijt ge nu al iets aan 't doen." "Nee." "Ik ook niet." "Er komt juist een sms van Tanja binnen." "Is die iets aan 't doen?" "Nee." "Triestig hé?" "Tja." "Allez ons ma komt thuis ik ga voortdoen." "Met wat?" "Weet ik nog niet" "Als ge u verveelt sms't ge dan sebiet terug?" "Ja." "Das goe." "Tot straks hé!" "Ja." "Oei, mijn kaart is bijna op." "Sukkelaar." "Mijn moeder is zo stom niet gelijk die van u om me een abonnement te geven." "Ja ik heb chance." "Als mijn kaart straks op is kan ik niet meer antwoorden maar gij gaat toch wel blijven sms-en hé, want ontvangen kan ik dan nog wel." "Denkt ge dat?" "Ja." "OK dan." "Echt hé? Want anders verveel ik mij helemaal dood." "Jaja." "Ik ben echt jaloers op uw abonnement." "Ja dan had ge ook maar zo'n stomme moeder moeten hebben hé seg!" "Daag!" "Daag!"
En heel die interessante conversatie wordt ongeveer even snel getypt en verzonden als jullie het nu gelezen hebben... Geef toe, "handig" zijn er wel van geworden.
Niet zoveel mensen hebben het gevonden, 't was anders een "oude bekende". 't Was hetzelfde voorwerp als uit raadsel 84... alleen iets ouder u... Destijds was ze nog stralend jong... Maar toch waren er onmiddellijk enkele ouwe getrouwe lezers die schreven : "Hé die ken ik nog van vroeger!!!" Dat is verdorie wel knap om dat van de eerste of de tweede foto al op te merken!!!
Hier was ze in haar jeugd... Met maar een heel klein beetje kalkaanslag...
Hier is zij in haar menopauze. Dat kan rap gaan bij een kraan want ze is nog maar dik twee jaar oud.
Weet ge nog dat ik vorige keer zo stom was om er in de meest ongemakkelijker manier met mijn fotoapparaat onder te gaan hangen om een foto te trekken? Ondertussen ben ik wel ouder maar ook wijzer geworden. En mijn kraan "gemakkelijker" in de omgang...
...ik wring haar gewoon de nek om en dan fotografeert dat plots véél eenvoudiger. Jammergenoeg ben ik tegen twee jaar geleden dus wel wijzer geworden, maar mijn ogen zijn verslechterd. Anders had ik eerst dat schandaal wel eens van zijn kalkaanslag ontdaan alvorens daar een macrofoto van te nemen... Die stomme macrofoto's geven eigenlijk wel véél van een mens bloot nietwaar? Ik sla al in paniek bij 't idee dat ik misschien op een dag ooit de hoogst ongelukkige impulsieve inval krijg om van een onderdeel van mijn snuit een fotoraadsel te maken! God geve dat ik tegen dan de wijsheid zal hebben om daar twee keer over na te denken en dat plan nooit of te nimmer ten uitvoer zal brengen!...
Mijn kraanzeefje was herkend door : Chrisje, Jan, Ron, Geert, François, Helena, Marleen, Steven, Ritje, Fernanda, Ann, Nilleke, Speelster, Luk, Vifke, Rudy en Kathleen! Weeral vergeten : Maria, die ook al direkt wist dat het een oude bekende was!
Naar de gyneacoloog... in toepasselijke klederdracht
Enkele zondagen geleden waren Viva en ik afgesproken om eindelijk eens mekaars verjaardagskado's te overhandigen. We waren er al bijna een half jaar mee "over tijd" dus voor dames van onze leeftijd vond we dat wel een geschikt moment om nu onze verjaardag te vieren. Ik kreeg van haar een prachtige kado! Oh zo nuttig! Ik heb het speciaal opgespaard tot vandaag. Ik vond het uiterst gepast om het de eerste keer te dragen bij mijn bezoek aan de gyneacoloog. Zodat de beste man alvast gewaarschuwd was bij 't binnenkomen...
En Viva kennende - die doet nooit half werk - had ze natuurlijk ook ineens voor degelijke kwaliteit én een zomerversie gezorgd. Ah ja, die moodswings staan nog wel een paar jaar op 't programma!
Mijn kado voor haar was een poezenhandtas. Een lekker grote rommelzak zonder indelingen, het model waar zij 't liefst mee rondzeult.
Irma : "Uw kado voor Tante Viva vind ik ronduit een miskoop ma. Zo'n lelijke sjakos! Spreekt ze trouwens? 't Is te hopen van niet want anders gaat Tante Viva zotgeraasd worden door al die kattenkoppen. Maar dat wit t-shirtje dat gij van haar kreeg... daar heb ik eigenlijk míjn oog op laten vallen... Kunt ge dat niet wat verkleinen dat het me wat beter past?...Uiteindelijk verdien ik ook zoiets want ik moet op uw rug toch altijd met uw "moods" mee-"swingen" hé?..."
Dan nog maar een groter deel van mijn schandaal laten zien...
Reeds opgelost door : (maar ik hoop wel die van hun er beter uitzien...) Chrisje, Jan, Ron, Geert, François, Helena, Marleen, Steven, Ritje, Fernanda, Ann, Nilleke, Speelster, Luk, Vifke, Rudy en Kathleen!
Poseren met twee katten. "Probeer dit niet thuis. Het kan uw gezondheid schaden."
Vreemd toch. Twee kattinnen die blijkbaar heel véél tegelijk te zeggen hebben en één kleine rustige kater die meent het allemaal al wel eens gehoord te hebben en er heel rustig bij blijft...
Onlangs kreeg ik een mail van een trouwe lezers die me vroeg of ik eigenlijk wel ooit sliep, of dat ik misschien een assistent had om mijn blog te onderhouden? Nee dus, ik heb geen assistent of kaboutertje. (Of ge zou de katten moeten meerekenen die af en toe over mijn toetsenbord lopen waardoor ik helemaal opnieuw kan beginnen...) Maar gelukkig heb ik wel Fernanda die voor mij de "toverformules" uitschrijft om al eens een filmpje op mijn blog te zetten, en Viva die me uit al te grote technische drama's komt redden nadat ik zelf eerst een paar uur in de doolhof verloren ben gelopen alvorens hulp te durven vragen natuurlijk. Zo stom ben ik dan ook nog.
Voor de rest doe ik alles alleen. Daarom is mijn blog ook zo sober en gespeend van alle technische computerhoogstandjes. Bij mij geen diashows, of draaiende foto-albums. Simpel : omdat ik dat allemaal niet kan. Maar dat stoort me niet. Ik haat het om mijn tijd in al dat technisch gedoe te moeten steken en toch geen mooie resultaten te halen, pc-kunstjes zijn aan mij echt niet besteed, ik vind doodsimpel schrijven veel plezanter. Maar moest de kerstman een technische assistent onder mijn boom leggen, ik zou 't wel weten, ik verwelkomde hem met beide armen. En een grote pot straffen thee om wakker te blijven.
En slapen? Ja, dat doe ik soms wel. Maar nooit wanneer iemand het verwacht blijkbaar. Sinds ik weet dat ik door die fybromyalgie aan mijn moeheid mag toegeven knap ik uiltjes. Ik maak me er niet meer druk om als ik 's nachts blijf wakker liggen, dan sta ik op en ga iets plezant doen, en ben ik dan overdag moe dan plof ik neer. Vandaar dat er soms op de gekste uren berichten op mijn blog verschijnen.
Er werd me ook al een paar keer gevraagd om nog eens een aflevering toe te voegen aan de reeks van mijn "Jeugdverhalen". Ik heb er nog enkele in voorraad, maar 't probleem is dat ik die reeks graag chronologisch had laten verschijnen. Jammergenoeg komen mijn herinneringen niet op chronologische wijze terug. Soms denk ik aan iets dat gebeurde als ik 12 jaar was en dan weer aan een voorval van toen ik 7 was. Ik schrijf daar dan een verhaal over en op dat moment besef ik dat daar eigenlijk nog minstens 10 afleveringen vóór zouden moeten geschreven worden... Op dat punt loopt het dus mis. Ik probeer dat te goed te doen. Ik zou beter mijn herinneringsflarden gewoon opschrijven en op 't blog gooien en ze misschien later in de juiste volgorde zetten. Want op deze manier blokker ik mezelf en ga ik nooit verder geraken. Maar dat is ook weer zoiets dat ik moeten leren : niet alles te perfect willen doen. Niet simpel.
Andere mensen zouden graag terug mijn stripverhalen van vroeger willen met de tekstballonnen. Ja, die waren veel mooier. Maar daar kruipt zoveel tijd in... En wat ik vroeger niet dierf zeggen : zoveel pijn. Aan zo één prentje werkte ik soms een kwartier of langer en mijn polsen en ellebogen waren daar echt niet gelukkig mee. Ik heb trouwens nog altijd een reeks Irma's met tekstballonnen liggen die nooit zijn afgewerkt. Dat is nog een ander probleem van mij : er zijn zoveel dingen die ik graag goed zou willen doen. Ik ben in zoveel geïnteresseerd.
Ik herinner me nog de woorden van Lange Lou en Dolfijn toen ze eens bij me binnenvielen. Ik liet hen vanalles zien waar ik mee bezig was (allemaal zaken die nooit het licht van mijn blog zien omdat ik vind dat ze daar niet op thuis horen) en Lou wees toen op de kerk voor mijn deur en zei : "Gij zult eens met die van hierover moeten gaan praten en vragen of hij u minstens 100 jaar oud laat worden want anders krijgt gij al waar ge mee bezig zijt nooit afgewerkt." En de Lou heeft gelijk. Een mens zou moeten leren kiezen. Ge kunt niet alles doen. Zeker niet als ge dan ook nog zo'n stomme ziekte op uw nek gekregen hebt. Maar ik kán niet kiezen. Dus soms doe ik dit en soms doe ik dat. Dan ben ik in een knutselperiode en blog ik weinig, dan schrijf ik gedichten en die komen niet op mijn blog, als ik weg ben geweest ben ik bezig met de genomen foto's op te laden voor op 't blog (wat ik een gruwelijke rotklus vind, al dat getik en gepruts en al die magische formules waar ik de ballen van begrijp), en zit ik een bepaalde periode veel binnen dan komt er een poezenstrip tevoorschijn. Ik laat het maar komen zoals 't komt. Tijd zal er toch altijd te weinig zijn, dus kan ik beter doen waar ik zin in heb en wat niet af geraakt zal niet afgeraken. Het zij zo.
Gelukkig is typen geen probleem. Ik typ tienvingerig blind (moet ook wel want de helft van de toetsen zijn zo afgesleten dat er geen letters meer opstaan) en heel snel. Typen begint pas na een half uur echt pijn te doen, en dan ben ik alras enkele A4-tjes verder. Het meeste pijn doet het Photoshop-gepruts, dat gezwier en gemik met die cursor en het opladen van de foto's naar Image Shack of consoorten... Vreselijk jobke. Daar loopt ook veel mis, waarschijnlijk door mijn eigen onkunde, maar mislopen doet het wel en ik maak me heel nijdig in dat stomme tijdverlies. Heelder kwartieren waarop ik zoveel leukere dingen had kunnen doen. Maar de technische kant hoort tot mijn groot verdriet nu eenmaal onlosmakelijk bij 't bloggen.
Maar moest de kerstman mij een technisch ingesteld kabouterke als kado brengen dan staat dat manneke hier echt een blijde inkomst te wachten. Maar om iets van de kerstman te krijgen moet ge eerst een boom zetten en dat vind ik dan weer tijdverlies, want ondertussen kan ik dan weer niet schrijven. En och, uiteindelijk zet ge toch maar een boom om de ballen er door de katten af te laten trekken, dus kan ik al evengoed de boom weglaten en de ballen op de grond leggen. Waarom moeilijk doen als 't gemakkelijk ook kan? Ge moet toch niet álles perfect doen nietwaar?
PS. Mijn grote stevige enveloppen zijn eindelijk aangekomen dus ik kan de foto's van de winnaars van 200.000 beginnen verzenden. Maar nu eerst alweer een doktersbezoekje...
ANTWERPEN - Welgeteld 58.275 kaarten gebruikte de Amerikaanse architect Bryan Berg om in de Antwerpse stadsfeestzaal een gigantisch kaartenhuis op te trekken. Goed voor een Europees record.
Tien dagen kreeg Bryan Berg (33) de tijd om de skyline van Gotham City, de woonplaats van Batman, na te bouwen in de stadsfeestzaal aan de Antwerpse Meir. Koud kunstje voor de regerende wereldkampioen. In 2007 knutselde de Amerikaan namelijk al eens een constructie van 7,5 meter hoog in elkaar. De gooi naar het Europese record was een stunt van Telenet bij de lancering van de nieuwe Batmanfilm voor klanten die digitaal kijken.
Hoewel het gigantische kaartenhuis fragiel leek, was niezen en blazen de afgelopen dagen gewoon toegelaten in de stadsfeestzaal. De honingraatstructuur die Berg hanteert bij het bouwen, geeft de constructie de nodige stabiliteit. Want waar iedereen bij een kaartenhuis denkt aan twee kaarten die met de bovenrand tegen elkaar leunen, gebruikt Berg bouwstenen van vier kaarten. 'Ik volg gewoon de logica van een huis, vier muren', zegt hij.
Bovendien legt hij op de top van zijn constructie een extra stapeltje kaarten. Dat gewicht oefent druk uit op de fundamenten van zijn constructie en houdt zo de structuur bij elkaar.
De man is niet te beroerd om zijn geheimen te onthullen. Hoe je een sterk kaartenhuis bouwt, verklapt hij in zijn onlangs verschenen boek Stacking the Deck . Het boek is het resultaat van jarenlange studies en pakken ervaring. Berg stapelde zijn eerste kaartenhuis op zijn achtste en sindsdien liet het bouwen hem nooit meer los. Hij studeerde architectuur en behaalde in 2004 een Master of Design-diploma aan de prestigieuze Harvard universiteit.
Zijn kaartenhuis in de stadsfeestzaal bewees dat hij dat diploma waard is. De afbraak van Gotham City verliep namelijk erg moeizaam. Na enkele vergeefse pogingen met een bladblazer besloot Berg dan maar om met zijn volle gewicht in de papieren wolkenkrabbers te springen. Met een dikke grijns, want 'vernielen is altijd het leukste gedeelte'. De Amerikaan overweegt nu om ook de kathedraal van Antwerpen na te bouwen. (Ik kreeg dit bericht per mail aan dus ik weet niet welke krant ik hiervoor dankbaar moet zijn... Sorry...)
Dinsdag op mijn wekelijkse shoppingdag in Antwerpen kwam ik vanzelfsprekend weer even terecht in de stadfeestzaal te Antwerpen. Ah ja, al die heerlijke kleine olifantjes staan daar nog altijd... Dus voor wie nog een kerstkado zoekt en tegelijkertijd een goed doel wil steunen... "t Is de moeite om er eens langs te gaan.
Maar er was nog iets anders leuks aan de gang. De Amerikaanse wereldrecordhouder kaartenhuisjes bouwen was er aan 't werk! Kijk maar, best grappig. Wel niks voor ongeduldige of zenuwachtige mensen. Ik had eigenlijk medelijden met de man want er waren vele jongeren die op vinkenslag lagen om zijn project met een welgemikt projectiel te kelderen. Er was nochthans veel security aanwezig maar die hadden hun handen, of beter gezegd "hun ogen", vol met het rondspeuren naar vandalen-in-spé. 't Zou ook jammer zijn moest zijn project door stom vandalisme gekelderd worden.
Als jullie je afvragen hoe zoiets kan blijven staan... Nee, er wordt totaal geen lijm gebruikt, maar om de onderste regionen van zijn torens te bouwen gebruikt Bryan in plaats van één enkele kaart bundeltjes van 3 of 4 kaarten. Dat geeft extra draagvermogen.
Ik heb Irma maar goed kort gehouden... want ge weet tot wat die in staat is nietwaar...
Irma : "Ma! Ma-a! Kijk eens!!! Ik ga blazen!!!"
Bryan : "Nee Irma, hier wordt in géén geval geblazen!"
Irma : "Pff. Ja sorry, maar als ik dan toch niet mag blazen zet me dan maar weer op zo'n olifant, dat vind ik eigenlijk veel lolliger. Trouwens waarom hebt gij toen die grote van anderhalve meter gekocht? Nu staat hij al meer dan een week bij ons thuis en ik heb er u nog nooit of te nimmer zien opzitten! Eentje van 70 centimeter had toch veel beter geweest voor mij? Dan had ík er tenminste nog lol aan beleefd! Waarom denkt gij toch altijd alleen aan uzelf?"
De wandeling door de ondergrond was echt geweldig leuk. Normaal blijkt er zelfs geen water in de ruien te staan maar we hadden geluk, omdat het de laatste dagen veel geregend had konden we toch met onze laarsjes door zo'n 10 centimeter water dabbelen. Ja, als dat daar nu kurkdroog had geweest zou ik toch serieus teleurgesteld geweest zijn. We hadden ook veel geluk met onze gids Marleen. Ze vertelde de meest heerlijke anekdotes.
In de ruien waren verschillende "sluizen" die konden dichtgedraaid worden zodat de kanalen eens af en toe vol water konden lopen. Bij 't opnieuw van al die tussenschotten (bij zeer laagtij) stroomde al het vuil water dan met flinke kracht naar de Schelde en waren de viezigheid en de stank ineens verdwenen. Hieronder zien jullie een oude foto van de arbeiders die die sluizen bovengronds bedienden. Ze draaiden aan een reuze schroef om de schotten op te halen of te laten zakken. Als voorbijgangers hen vroeger wat ze aan 't uitrichten waren dan antwoordden de mannen doodleuk : "We zijn het uurwerk van de Onze Lieve Vrouwentoren aan 't opwinden!"
Naderhand kregen we in een cafeetje nog een boel oude foto's van Antwerpen te zien en werd het allemaal nog veel duidelijker waar we gelopen hadden.
Op safari in de ruien... Ze poseren alsof ze hun laarzen zelf gevangen hebben!
Iedereen terug op weg naar de beginplek, het ruihuis, met zijn overall in een zak, en zijn laarzen in de hand.
Centraal op de foto : mijn oude huis hoe het er nu uit ziet. (Het puntige dakkapelletjes was mijn speelkamer.
Iedereen blij dat hij terug bovengronds was maar zo fijn was 't weer nu ook weer niet dat we al rap terug "onderdak" zaken...
Voor 't serieuzere werk moet je hier zijn. Dit is de site met alle uitleg indien jullie zelf de ruienwandeling zouden willen maken : http://www.ruihuis.be/
Ik heb de laatste dagen blijkbaar wat teveel hooi op mijn vork genomen (ik vermoed zelfs een volledig hooimijtje ) dus ik ben een beetje ziek en heel moe. Er wachten nog vele mails op antwoord en nog verschillende prijsfoto's op afdrukken en opsturen, maar jullie zullen even gedud moeten uitoefenen want ik moet mezelf eerst weer even samenrapen.
Ondertussen foto 3, al iets lichter...
Reeds opgelost door : Chrisje, Jan, Ron, Geert, François, Helena, Marleen, Steven, Ritje, Fernanda, Ann en Nilleke!
Een droom uit mijn kinderjaren is enkele weken geleden werkelijkheid geworden. Toen we nog in het huis aan de Grote Markt woonden was ik altijd gefascineerd door de kelders. Ze bestonden uit tonvormige gewelven en er leidde een klein trapje nog dieper de ondergrond in, jammergenoeg was dat zorgvuldig dichtgemetst. Ma legde me uit dat het een oude doorgang naar de ruien was. Onder de alleroudste kern van Antwerpen loopt een, in de loop der tijden, overdekt "rioolnet", dat oorspronkelijk ontstaan was door natuurlijke vlieten en aangelegde kanalen.
Tegenwoordig is het mogelijk de onderbuik van de stad te bezoeken. Het werd een fascinerende wandeling, helemaal niet griezelig of claustrofobisch zoals sommige mensen vreesden. Je komt er natuurlijk wel spinnen en af en toe een ratje tegen, maar dat draagt eerder bij aan de sfeer dan dat het eng is. Jammergenoeg mocht er enkel tijdens de eerste paar tientallen meters die per boot afgelegd worden gefotografeerd worden... Heel erg jammer...
Een zichtje van de Grote Markt in vroegere tijden. Helemaal rechts op de foto het huis waar ik woonde van mijn 6 tot mijn 15. De dakkapel was de zolder en tegelijk mijn speelkamer. Onder dit huis bevonden zich dus ook ruien.
Eerst allemaal laarzen kiezen...
Voor elk wat wils dachten we toen nog!
Tot die arme Jan zich in die laarzen moest wurmen...
De onderaardse toegang van de ruien.
De toegang bevindt zich in het Ruihuis op de Suikerrui.
Zicht op de ruien die zich uiteindelijk in de Schelde storten. Bemerk hoe proper het water is. Er komt nu enkel nog regenwater in de ruien, al het afvalwater stroomt door buizen die aan de zijkant liggen en daarlangs stroomt het vuile water naar het zuiveringsstation van Aquafin.
Met zijn allen in een zeer plat bootje! Jammergenoeg zou de tocht maar enkele minuten duren en vanaf dan was het verboden te fotograferen...
Twee kilometer lang wandelden we onder de aarde... Jammergenoeg heb ik daar dus geen foto's van. Van de "après-rui" echter wel, maar die zijn voor morgen of overmorgen
)
