"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
28-02-2009
Fotoraadsel 177 - oplossing
Ziehier de kostbare kleinoden waarvan ik bijna dacht ze bij een antiquair te gaan aanbieden zodanig dat die man met tranen in zijn ogen op zijn knieën zou neerzijgen bij 't aanzien van mijn unicum! Niet dus. De halve wereld blijkt nog haarspeldjes, "schuiverkes" of "vlimmekes" te gebruiken. Het zegt veel over de degelijkheid van deze uitvinding dat ze nu nog steeds gebruikt wordt. Hopelijk heeft de uitvinder er destijds een patent op genomen. Aan mij heeft de man alleszins nooit iets verdient want ik weigerde die dingen destijds te gebruiken omdat het mijn "hippie-look" niet ten goede kwam.
Maar wij hadden die spullen wel in huis want bomma gebruikte ze om haar kapsel te ordenen. En ons ma gebruikte ze ook. Maar... wel voor zéér oneigenlijke doeleinden... Zij peuterde daar mee in mijn oortjes! Ik kwam me gewillig aanbieden, hield mijn kopje schuin, sloot mijn oogjes en kraaide en gromde van plezier! Nu nog altijd trouwens, zij het wel dat ik er nu een oorstaafjes voor gebruik. Zeer tegen de zin van mijn neus-, keel- en oorarts want die is van mening dat ge uit oren moet uitblijven. Waarom moet alles wat plezant is toch ongezond of gevaarlijk zijn?... Als de hemel bestaat, en ik er zou terecht komen, wil ik 1 van mijn drie dagelijkse borden rijstpap best omruilen voor een oorstaafje. Misschien bestaat de hemel wel uit wolkjes op stokjes...
De oplossers van de week zijn : Ron, Kathleen, Rina, Luk, Elou, Andromeda, Rozemarijn, Fred, Marianne, Helena, Dolfijn, Ritje, Sjoeke, Geert, Marleen, Yvette, Jan, Nand, Ingrid, Katrien, Mieke, Viva, Lisette, Ann, Maria, Piet, Veveke, Fernanda, Opapat, Vif, Gerda, Rikavensis, Nil, Chrisje en Crika!
Mathurin : "Drie? Ge hebt er maar drie?! Nee, daar is uw kapsel niet mee te redden. Gij hebt er minstens 30 nodig. Maar dat is niet erg, dan gebruik ik ze wel als speelgoed."
Onderweg bleek in Nakhon Pathom het grootste en oudste boedhistische heiligdom van Azïe te staan (alwéér het grootste, het oudste Wat hebben Aziaten toch met hun voorliefde voor het super-superlatief?). We waren ondertussen stilaan aan een verkoelend drankje toe, dus zijn we daar maar naartoe gereden. t Is altijd plezant plots een doel uit uw duim te zuigen. De tempel bezat een chedi van 120 meter hoog. Groter dan onze kathedraal, maar dat viel helemaal niet op. Hij zag er zoals de meesten als een reusachtige staande bel met een steeltje uit, alleen dat dit exemplaar van kop tot teen in de stellingen stond wegens renovatie.
Om het project te bekostigen was er een tempelfestival aan de gang. Er werd geofferd dat het een lieve lust was. De manieren waarop ze hier aan geld proberen te komen zijn eindeloos. Ik moet hun echt bewonderen om zo'n inventiviteit. Ge kon tegeltjes aankopen en er uw naam op schrijven, ze offeren, en die worden dan in de verbouwing gebruikt. Ge kon een bel kiezen en de priester luidde die dan voor u, tegen betaling welteverstaan. Ik veronderstel dat die bel uw gebeden dan naar de juiste heilige begeleidde. Ik kon niks vragen, geen mens verstond een woord Engels. Ge kon de klassieke offergaven kopen : een echte bloem, die ellendige plastic bloemenslingers die overal de natuur liggen te vervuilen, of namaak bloemsteeltjes met geldbriefjes ertussen geklemd. Ge kon ook een kaars gaan branden voor uw favoriete boeddha aan een soort blikken kaarsenbranderij met allemaal offerblokken. Heel professioneel. Maar t strafste En dit krijgt voor mij de prijs voor het meest doordachte offer! Ge kon zelfs geld kopen! Een soepkom gevuld met muntjes die ge dan eigenhandig mocht gaan verspreiden over een veertigtal zilveren en gouden kommen!
Kaarsjes branden... aan een hypermoderne kaarsenbranderij.
Bloemetjes en wierook offeren...
Een tegeltje met je naam erop kopen...
Wijwater in witte plastic chedi's om als souvenir mee naar huis nemen... (Jaja, Lourdes en Scherpenheuvel met hun gevulde Lievevrouwkes liggen hier maar een kleine 10.000 km vandaan.)
Of sjieke dure bloemstukken van verse lotussen op een altaar gaan zetten...
Maar bloemenslingers of verse eitjes zijn ook welkom...
Of eventueel een schaal met verse vruchten doneren... Ook een priester moet eten.
En het geestigste offer van allemaal : muntjes kopen om ze te herverdelen! Ge moet er maar op komen... Het "Robin Hood"-offer!
Het grappigste, maar ook nuttigste, offer vond ik de in doorschijnend folie ingepakte plastic emmers. Ze waren tot boven de rand volgepropt met huishoudelijke produkten zoals toiletzeep, een spaarlamp, een pillamp, wasprodukt, plastic slippers, muggendoder, een opvouwbare paraplu en nog een boel andere nuttige zaken voor de gemiddelde huisvrouw. Als ge zon emmer kocht mocht ge die kado gaan doen aan een monnik. Dat resulteert er dan in dat er zon knaloranje kerel vol gratie in lotushouding op een rode troon naast het altaar zit - klaar om mensen te zegenen - en dat eindigt er dan heel stijlvol mee dat diezelfde vent daar parmantig tussen de oranje plastic emmers met kuisgerief zit. Van abt tot concierge van een sociaal appartementsgebouw in een paar uur tijd. Een oprecht grappige evolutie.
Een offeremmer. Vanzelfsprekend een oranje!
Nederig en vol eerbied wordt een emmer geofferd.
Zo'n tempelfestival vraagt natuurlijk wel wat onderhoud, het is uiteindelijk een georganiseerde chaos die ook wat afval meebrengt. Nouja, "afval"... Telkens de gouden en zilveren potten vol muntjes lagen, er teveel geldbloemen op de altaars stonden, op alle daktegeltjes een papiertje met een naam lag, werden alle offergaven terug afgeruimd en begon men opnieuw de munten, de geldbloemen, de plastic bloemenslingers,... netjes te sorteren en weer in de kraampjes te leggen. In ons aller Scherpenheuvel branden de kaarsen tenminste óp. Die recyclage van offergaven terwijl de gelovigen er op staan te kijken is toch een beetje vreemd. Ze kunnen dan toch evengoed ineens geld vragen aan hun parochianen zonder heel die Vlaamse Kermis eraan te verbinden? Enfin, ik vond het alleszins weer heel geestig en door het op deze olijke manier aan te pakken brengt het wel veel centjes op denk ik. Maar toch zie ik de restauratie van onze kathedraal nog niet op deze manier tot stand komen. Ik denk dat we er nog niet eens de kleine wijzer van zijn horloge mee zouden gerestaureerd krijgen.
Naar goede gewoonte moesten er ook weer flintertjes bladgoud gekocht worden om vervolgens op de boeddhabeelden gewreven te worden. Ik heb dat altijd een raar gebruik gevonden omdat op de duur de oorspronkelijke, en soms heel mooie, vorm van een beeld totaal verloren gaat. Een glad beeld wordt een puber vol acné. In 't beste geval... Sommige worden ook melaats, de vellen waaien eraf...
Velletjes goud op de beelden plakken...
... tot ze er echt niet meer uitzien...
Vooral in Birma heb ik zo van die godenbeelden gezien die verworden waren tot dikke, schilferige, gouden maar vormloze smoutebollen. En hier waren er ook een paar goden flink naar dat droeve lot onderweg. Vooral die dikke Chinese die naar t schijnt 1000 jaar oud was en in een grotje onder de grond zat. Zelfs 1000 jaar Weight Watchers krijgt die niet meer in een herkenbare vorm. Dat was echt God Patapoef.
Een zeer geëerd 1000-jarig beeld in een grotje onder de grond. Badend in de luxe van een ventilator en het licht van spaarlampen.
In de grote tempel bood Priester Emmer mij ook een velletje bladgoud aan om op een beeld te gaan wrijven. Maar omdat die flintertjes zo dun zijn en ik die handeling niet gewoon ben was mijn eerste schilfertje opeens spoorloos met de wind verdwenen, zelfs nog voor ik in de buurt van t beeld was stond ik daar al met lege handen. De priester wenkte mij geduldig terug naar zijn troon en ik kreeg een nieuw papiertje. Bij de Boedha plooide ik het voorzichtig open, drukte het gouden velletje tegen het beeld, maar het wou niet direkt kleven en floeps daar waaide mijn stuk goud alweer weg De monnik heeft het toen maar opgeven, die moet gedacht hebben dat hij met zon onhandige toerist later in zijn Nirwana toch niks zou kunnen aanvangen. Die zou zeker geen rijstpap kunnen koken met haar twee linkerhanden. Paul zijn vliesje plakte wél dus die zijn boeddhistische wensen zullen wel uitkomen denk ik. Achteraf bezien had ik misschien toch beter zon plastic emmer aan die monnik geofferd, dat zou waarschijnlijk veel goed gemaakt hebben. Och, al de goudplaksels waarmee ik de beelden destijds in Birma mee mee naar de bliksem geholpen heb zullen ook nog wel tellen zeker? Er zal toch geen houdbaarheidsdatum op de offergaven staan zoals op de katholieke "volle aflaten" die maar 1 dag vers blijven?
Ondertussen zaten in heel deze chaos ook nog mensen op de grond met kokers te schudden waarin de genummerde toekomstvoorspellende stokjes zitten. Na veel ratelend geschud valt er eentje uit en kan de betekenis van het nummer op een bord met papiertjes opgezocht worden. En dat alles in een bedwelmende geur van wierook, brandende kaarsen, bloemen, en tientallen schoenen en sandalen die voor de tempel op een hoop liggen te luchten en braaf op hun eigenaars te wachten.
Meisjes schudden hun toekomst uit een bamboekoker.
Enigszins chaos.
In tegenstelling met de rust van de binnenste cirkels van de tempel.
Het tempelcomplex bestond uit verschillende kringen gelegen rond de chedi. Al die mooi versierde galerijen - onder elk boogje staat een prachtig beeld - hadden hun eigen doel. Eén van de cirkelvormige galerijen diende als school voor de novicen. Oranje leerlingen aan oude houten banken. Mooi.
"Yes! Een vrij lesuur! De leraar moet een paar emmers in ontvangst gaan nemen!" "Juich niet te vroeg Tontakwat! Straks kunnen we gaan kuisen als er per toeval een spons en een aftrekkerke in een van zijn emmers zat..."
Schitterende, zij het alweer ietwat schilferige, Boedha onder Naga, de zevenkoppige slang.
De dieren offeren aan Boedha. Rechts het aapje, links de olifant.
De monniken woonden in deze tempel ook heel mooi. De oudsten hadden zelfs allemaal een heel klein eigen huisje! Het leek wel een soort Club Med voor paterkes die tegen de tempelwand aangroeide. Een mini-monnikendorp met enkele vijvertjes, palmbomen, wasplaatsen, galerijtjes, eettafels in openlucht Er was niet eens de - meestal onvermijdelijke - schurftige roedel honden te zien die gewoonlijk in symbiose met monniken schijnt te leven.
Op de flanken van de tempel, tussen de grotingangen, ontdekten we ook nog een heel klein Chinees tempeltje. Evengoed heel rijkelijk versierd met knalrode wimpels, lampionnen en kleine plastic beestjes en madammekes. Het had iets van een poppenhuis dat door teveel kinderen met een te verschillende smaak was ingericht. Er lagen ook weer de nodige toestanden om de toekomst mee te voorspellen, maar die zagen er nogal erg euh, beduimeld uit, en aangezien mijn toekomst er toch al niet te rooskleurig uit zal zien met mijn goud dat gaan vliegen is heb ik dat maar zo gelaten. Het is niet goed al te veel op voorhand te weten in dit leven.
Klein Chinees tempeltje met rode kokers waarzeggersstokjes.
En natuurlijk waren er ook in spleten en kieren en onder bomen kleine groezelige tempeltjes te vinden soms niet meer dan enkele wierookstokjes en kaarsjes voor een plastic beeldje op een plastic tafelkleedje van Mickey Mouse - duidelijk opgericht voor heiligen van een mindere god. Maar toch geliefd want steeds vol bloemen of andere offergaven.
Tja.
En ondanks de hele poespas blijven de monikken "monniken" en de schilders schilderen.
Kortom Phra Pathrom Chedi was een plezante tempel, en een geestig festival, maar niks op deze hele wereld zal ooit aan de grootsheid, de lieflijkheid en de charme, de ultieme betovering en magie van mijn geliefde Schwedagon van Rangoon in Birma kunnen tippen.
Omdat we er alweer in geslaagd waren deze wandeling op t heetst van de dag te maken liepen we er kletsnat bij, (hier valt niet eens meer te zeggen of 't van een vapeurke is of van de hitte. Makkelijk wel.) dus de op ijs gekoelde kokosnoot achteraf was meer dan welkom. Maar echt lang konden we niet blijven zitten genieten op ons houten krukje want me moesten nog ons hotel in Kantchanaburi zien te bereiken. Een van de weinige hotels die we gereserveerd hebben deze reis en die we dus toch wel zouden moeten zien te vinden én te bereiken... Maar ja, we hebben nu ons Trees die ons leidt, wat kan er nu nog mis gaan?...
Maar dat zullen we morgen (of overmorgen. Want mijn reisverhaaltjes een beetje netjes op mijn blog zetten mét de juiste foto's is wel veel meer werk dan ik dacht), wel zien in 't derde deel van Hoofdstuk 3... De aankomst aan "een stuk oud ijzer"
Hoofdstuk drie 3 - "Wie stopt er nu voor een oud stuk ijzer?!"- is te lang. Ik splits het op in 3 delen. Hier komt het eerste deel :
"Herberekenen. Herberekenen. Herberekenen."
Kanchanaburi, Felix River Kwai Hotel. Dinsdag, 20 januari 2009.
Afschuwelijk vroeg, om half vijf, werd ik wakker in mijn lekker hard bedje in Bangkok. De gewone gang van zaken tijdens de eerste reisdag, de innerlijke klok is dan nog meer van slag dan anders. Ik ben me beneden met mijn laptop aan t zwembad gaan nestelen, in een hemd met lange mouwen tegen de muggen, en heb daar een paar uur heerlijk genietend van de stilte zitten schrijven en mijn laatste sigaretten opgerookt. Tot de poolboy kwam kuisen dan was t ineens gedaan met de rust. Vlak naast mijn kop zette hij een waterval in gang, ik voelde mij ineens in Canada, en hij begon in de pikkendonkere te kuisen op t ritme van zijn gsm waar blikken kwek en kwak-muziekskes op jengelden als arbeidsvitaminen. Hoe moe ik ook nog altijd ben ik heb er enorm plezier in om weer te kunnen zitten schrijven zo heerlijk buiten in 23°. Ik heb ook mijn fotootjes van gisteren eens bekeken op 't scherm van onze Pandora en ze zijn gelukkig helemaal niet zo dramatisch als ik eerst gedacht had.
Twee uur later ontdekte Paul mijn schuilplaats en zijn we gaan ontbijten in ons loft-achtige design hotel. Het is speciaal, overal dat ruwe beton en hout, maar het geeft weinig gezelligheid, naar mijn normen is t veel te koel. Trouwens de ontbijtzaal ligt aan een van de drukste banen van Bangkok en wordt s avonds gebruikt als nachtclub met orkest. Heel hip allemaal. Zo hip dat het design onder andere bestaat uit een bibliotheek met boeken die nep zijn.
Electriciteitspaal... Hier hangt alles nog bovengronds.
Het uitrijden van Bangkok gebeurde onder leiding van mijn Hollandse opvolgster. t Is even wennen zon gps in de auto, maar t is niet echt slecht, want nu kan Paul met háár redetwisten en zij maakt zich niet kwaad. Ze komen oprecht goed overeen. Voor mij betekent het geen twee landkaarten en een atlas meer op mijn schoot en alle tijd om rond te kijken en te filmen of fotokes te maken. Maar 't is wel even wennen. En zelfs met een gps Bangkok uitgeraken is nog niet echt eenvoudig.
Chinatown.
Restaurantje op wielen.
De opritten van de autobanen liggen hier verscholen tussen de huisjes, ge merkt het verschil niet tussen de oprit van een kantoorgebouw, een inrit van een garage of een oprit van de verhoogde autostrade. Ge moet dus blind de Hollandse madam haar instructies opvolgen, haar t volste vertrouwen geven en onmiddellijk, en bij voorkeur zonder nadenken, uitvoeren wat ze zegt anders mist ge uw oprit. Aangezien Paul steeds met haar probeerde te discussiëren : Dat kán niet dat dat een autostrade is! Dat is gewoon een klein zijstraatje!, Maar allez, daar rij ik niet in zenne, ik ben gisteren al eens verloren gereden in zon straatje!, Ze moet zich vergissen, dat ziet ge toch zo?! Dat is zelfs geen straat!, Volgens mij gaat ze me proberen dat kantoorgebouw daar te laten binnenrijden maar dat ga ik niet doen, t zal wel een beetje verder zijn, ik ga maar doorrijden denk ik En ja, zo mist ge al eens een paar opritten natuurlijk Hoeveel keer dat wicht Herberekenen gezegd heeft, ik weet het niet. t Leek alleszins bij momenten of wij een spraakgestoorde stotterende GPS op de kop getikt hadden. Paul beweert dat ze constant Herberekenen zegt omdat de verbinding met de sateliet gestoord wordt door al die betonnen autostrades onder en boven ons en door al de zwevende treinsporen. Ik heb daar zo mijn bedenkingen over. Volgens mij is t vooral Paul die haar stoort. Maar ik zwijg. Ah ja, ik ben nu niet meer nodig. Iemand anders voert nu het hoge woord. Heerlijk wel.
Maar soit, we zijn uit Bangkok geraakt, hoewel het een enorme grote, grauwe stad is waar geen eind aan leek te komen. Tien miljoen inwoners, die hebben plaats nodig. Na een uur waren we echt aan t uitkijken naar wat natuur, maar zelfs geen boomke ziet ge. Ja, plastieken palmen in de middenberm, ter versiering van de triomfbogen over de weg waar de fermste photoshopsels van Koning Bhumibol en Koningin Sirikit op afgebeeld zijn. Die mensen zijn nu in de 80 en ze hebben ze zo gladgestreken als 30-ers.
Een meer dan stralende Koning en Koningin.
Bescheiden triomfboog.
Ze hebben hier ook iets met reuze reclamepanelen. Nú weet ik waar Sri Lanka de mosterd vandaan gehaald heeft. Hier dus. Een bord van 70 meter breed op 20m hoog dat torent bovenop een stelling van 30 meter is geen zeldzaamheid. Ja, t is hier wel het land van de grote boodschappen
Een medium-size reclamebord.
Maar het verkeer met Sri Lanka vergelijken is onbegonnen werk want dan moet ge de Bangkokolezen de hemel in gaan prijzen. Ze hadden ons wijsgemaakt dat het hier eveneens rijden was volgens het recht van de sterkste en dat iedereen de lichten en de reglementen aan zijn laars lapt, maar dat is helemaal niet waar. Ze toeteren niet, ze wachten geduldig en beleefd hun volle drie minuten aan een licht - de brommerkes laveren overal tussendoor, maar daarvoor dient een brommer - kortom naar Oosterse normen rijden die mensen hier echt voorkomend en gedisciplineerd. Er lopen zelfs geen dieren op de autostrades! Maar er zijn wel heel veel afslagskes en ge moogt ook U-turns maken, dus ge moet wel zien dat ge op elk moment kunt stoppen want als er een camion van de andere rijrichting wenst om te keren dan verspert die wel alle rijvakken van beide autostrades met zijn manoeuver. Zeker als t een dubbele camion is dan staat iedereen efkes stil. En dat is in t begin wel even wennen.
Iets anders dat even wennen is, maar toch heel griezelig blijft, is de akelige traditie van verplicht spookrijden". Ge weet zeker dat een baan enkele richting is, ge hebt dat de dag ervoor goed gezien en onthouden, en dan plots komen er een paar flikken en die dwingen u die lege rijstrook in omgekeerde richting te gebruken. Zo snel ge dan uit t zicht zijt van die flik voegt ge u rap terug in in het vertrouwde rijvak, maar al snel staat er een volgende agent die u wéér op die lege rijbaan dwingt. En dan opeens veranderen ze blijkbaar van gedacht en wordt die rijbaan terug voor de tegenliggers opengesteld!!! En dat wisselt om de 5 minuten. Maar die brommerkes laten zich niet dwingen, dus die blijven dat smal rijvak dan nog net iets langer gebruiken, die komen met ware doodsverachting de autos tegemoet en slibberen tussen twee rijen mekaar kruisende autos die krampachtige pogingen doen om in te voegen door te ritsen! Echte waanzin. Maar wel heel origineel gevonden. Bij ons zou het niet de goedkeuring van de verkeersveiligheidsspecialisten wegdragen vrees ik.
Apart is ook dat de telefoonhokjes die op de stoep staan stoeltjes hebben. Een rond krukje! Ge wordt dus verondersteld een uurke knus te zitten te bellen, stikkend in de benzinedampen van de duizenden brommers die u oorverdovend voorbijknallen. De gsm moet uitgevonden zijn voor Bangkok, dat kan niet anders. De politie draagt maskers, de wegenwerkers ook en de passagiers die in open laadbakskes vervoerd worden zijn ook volledig ingeduffeld op hun ogen na. Ge denkt elke keer dat Michael Jackson voorbijrijdt. t Moet warm zijn zon hele dag een stofmasker op uw gezicht, vandaag was t 34°, best heet eigenlijk. En dan alleen kunnen ademen door uw ogen...
------------ Morgen deel 2 van het derde hoofdstuk!
Mathurin : "Allez moeder doe dat fotoapparaat weg! Iedereen moet mij toch niet zien kwijlen..."
Mathurin : "Hoe? Die tweede is dus niet voor mij? Maar ik heb twee neusgaten hoor!"
Hanuman : "Ja Phineas, en zelfs die zakdoek die ons ma voor mij gemaakt had wou hij óók nog aanslagen! Zo'n egoïstje is dat!" Phineas : "Maar hij heeft nu wel op uw zakdoek zitten sabbelen... Gaat ge die nu nog gebruiken? Anders wil ik hem eventueel wel..." Hanuman : "Zelfs gíj Brutus?..." Phineas : "Neenee, neenee, 't was maar een voorstel! Ik wacht wel op de mijne!"
Gelukkig heeft nog niet iedereen mijn raadselachtige dingetjes gevonden!
Voor Ron, Kathleen, Rina, Luk, Elou, Andromeda, Rozemarijn, Fred, Marianne, Helena, Dolfijn, Ritje, Sjoeke, Geert, Marleen, Yvette, Jan, Nand, Ingrid, Katrien en Mieke! was het al opgelost na de eerste foto...
Maandag, 19 januari 2009. Bangkok, Siam@Siam Hotel.
2. Kippenvel in Bangkok.
De aankomst op Suvarnabumi was een groot succes. Na de perfecte vlucht met t weldoend dutje, een goede landing, alle bagage die werd teruggevonden en zelfs de ontdekking van een rookkot kon het niet meer stuk. Maar deze keer was t hok van zon bangelijke kwaliteit dat ge eigenlijk de moeite niet meer moest doen om een eigen sigaret te verspillen. Eens goed diep inademen en ge had de lucht van 3 pakjes Johnson binnen. Weliswaar tweedehandslucht, of beter gezegd tweedelongslucht. Oprecht vies. Ik hoop en bid dat ik, zoals altijd op reis, morgen mijn pak sigaretten weer over de haag kan gooien.
In de hall onmiddellijk een bank gevonden en zelfs Thaïse GSM-kaarten kunnen kopen om tegen menselijke tarieven naar onze huis- en poespassers te kunnen bellen. Met wat vriendelijke hulp ook nog ons Pandorake (de laptop) in gang kunnen lopen en tot overmaat van vreugde voor 1000 baht een internetabonnement voor een maand op de kop getikt! De techniek staat hier voor niets. Als ge dit allemaal rond wil krijgen in Sri Lanka zijt ge toch wel een dag of vijf bezig.
De auto afhalen bij Avis ging ook supervlot. De Toyota 4x4 Fortuner 2 is groot, staat hoog op zijn pootjes en ziet er - op een dikke bluts na - fantastisch uit. Grappige naam toch weer : "Fortuner". Alle typenamen van auto's in 't Oosten zijn ofwel heel protserig en duiden op veel geld bezitten zoals "Big Saloon" ofwel refereren ze aan iets wat geluk brengt. Ik zie ons in België al rondrijden met een Audi "Big Spender" of een Volkswagen "Klavertje Vier". En toen begon het avontuur Gewapend met drie kaarten (kompleet verschillende...) en een pasgekochte Avis-wegenatlas, waar alle namen ook in Thais schrift in stonden, reden we Bangkok binnen... De GPS die we in België speciaal voor deze reis hadden aangeschaft kon nog niet gebruikt worden want daar moesten we hier eerst nog een kaartje met de wegen in Thailand voor gaan kopen. Dus was het nog de goede oude kaartleester die ons ter plaatse zou moeten brengen, zijnde... moi. Misschien zijn vanaf morgen mijn kaartlees-dagen wel geteld?... En ben ik vervangen door een Hollands-sprekende madame uit een bakske...
Ik had een heel makkelijke weg gevonden zodanig dat we vanaf de luchthaven bijna altijd maar rechtdoor moesten rijden. Heel eenvoudig, ik richtte mij op het Victory Monument. Het was een kleine omweg in kilometers, maar heel makkelijk te vinden. Op de duur zag ik een lijnbus die naar dat monument reed en konden we die zelfs gewoon volgen. Een beetje tegen de zin van mijn chauffeur want die vond dat traag... Alsof in een file niet iedereen even langzaam voortsukkelt? Overal ziet ge banen en autostrades, naast u, onder u, boven u. Het lijkt bij momenten zo grauw en grijs als Tokio. Jammer genoeg waren alle interessantste verkeersborden (die met de omleidingen) enkel in Thaise krulletjes geschreven. Desalniettemin schoten we goed op en hielden de zon netjes achter ons. Ik vind het altijd een heel geruststellend gevoel als de zon niet opeens aan een andere kant staat.
Twee poezen soezen op een electriciteitspaal.
Het liep allemaal perfect tot Paul mijn tamme en brave manier van op onze bestemming te geraken maar weinig sportief vond en eens zijn zin wou doen en ondanks mijn aanwijzingen en waarschuwingen een piepklein straatje in schoot. Zonder dit voorval waren we op 45 minuten op onze bestemming geweest. Dat klein straatje heeft ons echter de das omgedaan want het leidde naar nog kleinere straatjes zodanig dat we plots klem zaten in een doodlopende steeg waar iedereen op straat zat te eten. En daar stonden we dus, met onze dikke auto tussen de eenden - gekookte zowel als levende - en we geraakten niet meer gedraaid.
De mensen waren ontzettend behulpzaam, zetten hun plastic bordje even weg, en begonnen met hun armen, hun vorken nog in hun hand, te zwaaien om ons er uit te loodsen. Heerlijk vond ik dat. Telkens Paul aan zijn stuur kwam raakte hij zijn ruitewisser en schoot die in gang (béétje belachelijk want het is hier kurkdroog), vloekte, zette dat ding terug af, gaf terug een ruk aan zijn stuur, raakte zijn pinkers... Kortom ik vond het een schitterende ongevraagde demonstratie om eens te zien dat werkelijk álles aan die auto goed functioneerde en dat vond ik toch ook weeral heel geruststellend. Het is niet makkelijk om ineens (met een flinke portie jetlag dan nog) in een onbekende auto te stappen en dan direct links te moeten beginnen rijden natuurlijk. Ik zou het niet durven. Maar Paul plukt hier de vruchten van zijn jaarlijkse training in Sri Lanka. Dus uit deze negorij geraakten we ook moeiteloos uit. Paul ietwat roodaangelopen, ik met een Boedha-glimlach, van weliswaar een dikke Boedha. Na nog enkele eigenzinnige toertjes (al grommelend tussen zijn tanden) door nog wat kleine straatjes kon ik hem toch wijsmaken dat de stand van de zon een heel interessant gegeven was. Trouwens ik zag ondertussen ook de wolkenkrabber van ons hotel boven de daken opdoemen. Soms krijgt de kaartlezer nog wel eens hulp van hierboven.
Binnen de kortste keren waren we terug op de grote baan, die we nooit hadden mogen verlaten, en na nog 1 rood licht (die hier minutenlang duren, gelukkig ziet ge op borden de seconden aftellen tot het weer groen wordt) kwamen we aan het Siam@Siam Hotel. De check-in was uiterst sympathiek en voorkomend, en de kamer tof en het uitzicht vanop de 17de verdieping overweldigend.
Even opgefrist en dan besloten om eerst de shopping af te maken. Er moest nog dringend een kaart voor onze gps gevonden worden. Aangezien het hotel vlak naast een groot shoppingcenter ligt hadden we die kaart ook al binnen t half uur gekocht. En twee paar schoenen én twee olifanten én twee kleedjes. Die laatste zullen zeker na 1 wasbeurt ofwel verkleurd ofwel uiteen gevallen zijn, maar dat geeft niet. Het zijn buikverhullende kleren met grote bloemmotieven en dat is al wat telt op dit moment. Het was een modern grootwarenhuis met geplakte prijsetiketjes en toch kreeg ik ongevraagd de olifantjes opgesolferd aan zo maar even een derde van de prijs die op t etiketje stond! Vreemd. 1600 baht werd opeens 500, 600 nog maar 200 en dat allemaal op twee minuutjes tijd. Ze pingelen tegen zichzelf begot! Zo heb ik t graag, snel en efficiënt.
Onze buit in t hotel gaan droppen en dan een taxi genomen naar Wat Po om van daar met een ferry (voor 3 baht! Ongeveer 3 oude Belgische frankskes! Waar zoudt ge hier nog voor dat bedrag geraken? Nog niet tot in een café-toilet!) over te zetten naar Wat Arun.
Een heel speciale tempel versierd met potscherven. Heel geestig en we hadden hem nog nooit bezocht. We waren er bijna alleen dus t was nog makkelijk om te fotograferen ook. Alleen jammer dat hij 76 meter hoog was dus Paul heeft allemaal stukskes tempel getrokken. Hij kreeg hem met geen macht op 1 fotoke. Het tegenlicht was ook niet echt plezant. Maar kom, de fotos van de eerste dagen dienen toch maar om warm te lopen. En van warm lopen gesproken : de temperatuur is hier zalig!!! Amper 27° en heel droog. We zweten zelfs niet hoewel we die tempel weer moesten bezoeken in aangeklede toestand. Lange broek en aanverwanten. De lucht was een beetje bewolkt of zullen we t maar ineens smog noemen? t Resultaat was net als mijn vorige Bangkok-ervaring : binnen het uur een snotaanval. Maar een gewaarschuwde vrouw telt voor twee dus ik had deze keer mijn Cirrus-pillen bij de hand en ben geen WC-papier moeten gaan kopen om in mijn neus te steken. Ik had dan ook nog de chance van een prachtige rosse poes met gouden ogen te kunnen fotograferen die zich in de zon op de tempelstenen lag te koesteren. Ton sur ton. Op de duur bleek er een volledige familie rossen en half-rossen te zitten. Heel doodgemoedereerd en helemaal niet angstig. Fijn om straatdieren toch gelukkig te zien. Ik had onderweg ook al huisdierentoebehorenwinkels gezien, die waren er vroeger niet, en er lopen veel honden met een halsband, dus ze gaan hier duidelijk niet meer direct allemaal de pot in.
Na de beklimming van Wat Arun hebben we op de oever nog iets gedronken. Niet op een terrasje met een makkelijke stoel ofzo, dat is er op deze over niet, gewoon een colake uit de poot. Vervolgens gleden we terug met de ferry naar de overkant in het avondlicht. Best mooi en je hebt een uitzicht op de wolkenkrabbers van Bangkok gemengd met de tempelspitsen. De rivier is druk bevaren door vrachtboten en sampanachtigen die toeristen vervoeren. En ferrys. De oevers bestaan uit groezelige huizen met houten terrasen die boven t water op palen hangen. Er is totaal geen mooi waterfront hier. Wel jammer, ze laten een mooie kans voorbijgaan.
Op de overkant even gesnuisterd in de bangelbarangs (onze privé-term voor souvenirkraampjes met bangelijke inhoud) en dan helemaal rond het Koninklijk Paleis gelopen omdat Paul toch persé wou trachten het misgelopen twee kilo zware Ramayana-boek uit de Cambodja-reis alsnog voor me te kopen. Dat boek wordt stilaan een running gag. In hoeveel winkels is dat al gezocht heb... Het Paleis bleek trouwens gesloten want het was een feestdag. Toch heeft die wandeling nog een paar zeer speciale fotos opgeleverd van de ranke torenspitsen achter de omwalling, dus t was de pijnlijke voeten en de vermoeidheid best waard. We hebben maar flink ons best gedaan om in beweging te blijven en niet te gaan slapen zo worden we de jetlag nog t snelst de baas.
Een taxi genomen om terug naar 't Siam@Siam Hotel te rijden, waarvan de chauffeur vanzelfsprekend beweerde dat hij t kende. Hem toch maar t visitekaartje gegeven voor alle zekerheid. Paul viel als een blok in slaap maar ik hield een oogje in t zeil en dat was weer heel nuttig, want het eindigde er weer mee dat ik de man de weg moest wijzen.
Eerlijk gezegd, ik sta verstomd van mezelf. Hoe moe ik ook ben en hoe lastig de jetlag is, ik ben er vanmorgen toch maar in geslaagd om ons regelrecht en zonder omwegen t stad in te loodsen. Iets waar ik behoorlijk bang van was. Bangkok is big. Very big. Naar t schijnt meer dan 10 miljoen mensen. En ik denk dat ze voor hun Kerstmis allemaal een brommerke gekregen hebben.
Hoop en al een zinnige en heel nuttige dag, maar ik zal wel blij zijn morgen uit Stinkstad weg te zijn, en ons beider neuzen zeker. Ik snap niet hoe mensen in deze luchtvervuiling en dit lawaai überhaupt kunnen overleven..
Vanavond zijn we op t roofterrace van ons design-hotel gaan dineren. Helemaal op de 25ste verdieping! In openlucht! Een enig uitzicht op al de verlichte en flikkerende wolkenkrabbers. Een prachtig einde van een zinnige dag. t Eten was nog lekker ook hoewel er geen enkele Thaise schotel op t menu stond. Maar de jumbo praws waren heel geslaagd en lekker vers.
En nu is er een bedje. Een kamer vol rommel - en toch weer een half uitgepakte valies - maar orde wordt er niet geschept want morgen moet toch alles weer ingepakt. Er gaat geslapen worden in gestrekte houding. Eindelijk. Heerlijk.
--------------------------------------
Wil je meer foto's zien van Wat Arun?...
Mee over zijn terrassen wandelen?...
Zijn details bewonderen?...
De kleinste versieringen van dichtbij zien zoals ik ze zag?...
Aiaiaiaiai, wat heb ik nu toch weer aanvangen... Ik dacht dus écht dat ik iets moeilijks op mijn zolder gevonden had! Een ding dat al lang niet meer gebruikt werd... En nu krijg ik maar mails aan à la "Geweldig, deze week eens iets supermakkelijk!", maar ook "Is dit raadsel een belediging aan ons intellect Laathike?" Heu... welnee! Het is een belediging aan míjn intellect van te durven denken dat dit ding een antiquiteit is! Aangezien ik bomma- en kinderloos ben en ik 't zelf niet gebruik dacht ik dat het in onbruik geraakt was. Maar oh wat was ik mis! Daar hebben Ron, Kathleen, Rina, Luk, Elou, Andromeda, Rozemarijn, Fred, Marianne, Helena, Dolfijn, Ritje, Sjoeke, Geert, Marleen, Yvette, Jan, Nand, Ingrid en Katrien mij ondertussen al beleefd met de neus op gedrukt! Jaja, ook ík leer heel veel bij met dat stomme fotoraadsel! Voor de anderen... foto 2 :
In afwachting van de volgende Thailand-aflevering eerst een mopje dat ik net aankreeg. De tweede aflevering van het reisverhaal, mét een fotoalbum, staat over een uurtje op mijn blog! ---------------------------------------------
Een oud vrouwtje wordt aangehouden wegens te hard rijden. Oud vrouwtje :"wat is het probleem agent?" Agent :"U reed te hard mevrouw" Oud vrouwtje : "Oh...." Agent : " Mag ik aub uw rijbewijs zien?" Oud vrouwtje : " Ik had het graag laten zien als ik er een had" Agent : " U heeft geeen rijbewijs ?" Oud vrouwtje : "Nee het is ingetrokken 4 jaar geleden wegens dronken rijden" Agent : "Ok... Mag ik uw kentekenbewijs zien?" Oud vrouwtje :"Dat gaat niet". Agent : "Waarom niet? Oud vrouwtje : "Ik heb deze auto gestolen Agent : "Gestolen?" Oud vrouwtje :"Ja en ik heb de eigenaar vermoord en in stukjes gehakt" Agent : "U heeft wat????" Oud vrouwtje : "De eigenaar in stukjes gehakt en in boodschappentasjes gestopt ,hij ligt in de kofferbak als hem wilt zien"
De agent kijkt de vrouw aan en loopt voorzichtig naar zijn auto en roept om versterking Binnen vijf minuten staan er 6 politieauto's en omsingelen de oude vrouw in haar auto Een hoofdagent loopt voorzichtig naar de oude vrouw met getrokken pistool
Hoofdagent : "Mevrouw kunt u even uitstappen alstublieft" Het vrouwtje stapt uit.
Oud vrouwtje : "Is er een probleem agent?" Hoofdagent : "Een van mijn agenten heeft mij verteld dat u deze auto gestolen heeft en de eigenaar vermoord hebt" Oud vrouwtje : "De eigenaar vermoord....? " Hoofdagent : "Jawel kunt u de kofferbak openen?" Het vrouwtje opent de kofferbak en laat hem zien aan de hoofdagent ,de kofferbak is helemaal leeg. Hoofdagent : "Is dit uw auto mevrouw?" Oud vrouwtje : "Jawel kijk maar hier is mijn kentekenbewijs!" De agent kijkt haar verbaasd aan. Hoofdagent : " De agent zei ook dat u geen rijbewijs had". Het oude vrouwtje graaft en graait in haar handtas en haalt er een geldig rijbewijs en kentekenbewijs uit en geeft beide aan de hoofdagent, deze controleert de papieren en kijkt haar verbaasd aan. Hoofdagent : "Dankuwel mevrouw een van mijn agenten heeft mij hierheen geroepen en verteld dat u geen rijbewijs had en geen kentekenbewijs en dat u de eigenaar vermoord heeft en in de kofferbak geduwd heeft". Oud vrouwtje :"Ik wed dat die vuile leugenaar ook nog gezegd heeft dat ik te hard gereden heb??"
Ondertussen heb ik al bijna 12 dagen kunnen acclimatiseren, het bruin is er al wat af, de koude voeten zijn terug dagelijkse kost, maar de reisverhalen beginnen vanaf vandaag te verschijnen. Misschien kunnen we ons daar wat aan opwarmen?... Veel plezier, ik hoop jullie een kleine virtuele vakantie te bezorgen! -----------------------------------
Zondag, 18 januari 2009. In t vliegtuig.
1. Varkensvis.
Serendipity : "Néééé. Ik wil niet dat ge weg gaat! Ik woon zelf nog maar pas bij u en nu bolt gij 't af!!! "Verlatingsangst "noemde Freud dat! Nee, niet weggaan! Dan zet ik me in uw valies en neemt ge maar mee."
"En als ik nu héél lief kijk? Blijft ge dan niet thuis?.. Of ga ik een positievere respons krijgen door eens in de gordijnen te vliegen?... Ge kiest maar hé. Ik ben bereid tot alles."
Het vertrek was veel minder stressy dan vroeger toen we de winkel nog hadden. Het gaf ook een goed gevoel dat nu we twee poezen meer hebben - de roedel bestaat uit zes stuks - ze ook drie personeelsleden krijgen. Hun hofhouding zal bestaan uit maar liefst drie poespassers! Een halve dienaar per kat, niet écht een slechte service vind ik persoonlijk. Ik heb t in sjieke hotels al met veel minder moeten doen. t Feit dat betrouwbare mensen op mijn geliefden gaan letten geeft een goed gevoel om te vertrekken. China Airlines gaat dat gevoel niet zo echt geven...
"Poespassers! Poespassers! Hallo?! En wij? 't Is niet omdat wij in de minderheid zijn dat we geen recht hebben op een even goede verzorging! Wij zijn met 5, dus wij eisen 2 en een halve vispasser!"
De trein naar Schiphol viel reuze mee. Vorige keren was dat maar een akelige ervaring maar deze keer zaten er allemaal normale mensen op, weliswaar van allerhande rassen, maar de weirdos, junkies en griezels waren thuisgebleven. Omdat het voormiddag was? Omdat het zondag is? Geen idee maar ik zie die toch ook niet direct in de kerk zitten. Misschien steken die nog allemaal uitgeteld in bed? Laat ze daar maar blijven dan moet ik niet konstant met argusogen al de bagage in de gaten zitten te houden.
Op Schiphol laadden we onze zes stuks bagage uit als altijd 6 stuks om geen vergissingen te maken en niks te vergeten. Het Vergeten-Pandora-avontuur van enkele jaren geleden zit in onze genen geëtst. Op de roltrap ging het even mis, onze kar bleek geen remmen te hebben. Niet zo simpel om op een helling een kar met 60 kilo bagage proberen omhoog te houden zonder zelf naar beneden te glijden. Maar ook die opdracht hebben we volbracht, zij het niet zonder de slappe lach. We reden dartel rond tussen de winkeltjes, ik tikte nog een warme poncho op de kop in de solden want het witte vestje dat ik op de valreep wou inpakken zat vol vlekken, dus nu heb ik een waardige opvolger van mijn vuil vestje en dan nog in een veilig donkere kleur. Smos-proof.
Ik vond zelfs een supermodern rookhok : een Smoke and Go. Een modulair systeem in glas met allemaal statafeltjes en een suberbe afzuiging. Een rookkot een mens waardig. Ze zijn zeldzaam. Aangezien ge in Holland zelfs nergens meer in cafés moogt roken mag het in de drankgelegenheden van de luchthaven zeker niet. Ik stond buiten - in de wind, in de regen - te praten met een vrouw en die vertelde dat ze zelfs niet meer voor de deur van een discotheek mogen roken. Ze kunnen ook niet op de stoep gaan staan want dan krijgt de eigenaar van de zaak een boete. Dus gaan ze 20 meter verder, maar als ze dan hun pintje meenemen zijn ze ook weer strafbaar. Die vrouw had dus een boete wegens openbare dronkenschap aan haar been gewoon door op straat een sigaret te gaan roken met een glas bier in de hand Straf toch dat Nederland in dit geval nog bangelijker is dan België.
De ultramoderne "Smoke and Go" van Schiphol.
Ondertussen hangen we al volop in de lucht dus we mogen zeker nog niet klagen. Toch loert er ergens achter een vleugeltje een snuifje amateurisme. De bordjes om bij t boarden de weg te wijzen bleken zelfgemaakt, niet eens met een stift op een papierke geschreven, maar door met een stylo letteromtrekken vol te kleuren. God as a child trying to make a bordje. Met het eten gaan ze ook zeker niet in de Gault Millau komen. Ik had puree met kip, maar begin zon beest maar te snijden in een plastic bakske met een plastic mes Paul had een visgerecht waarbij op de verpakking duidelijk vermeld stond : Asian catfish. No pork!! Alsof er varkensvis zou bestaan De broodjes van de midnight snack waren echter niet te versmaden. En dat heb ik dan ook nadrukkelijk niet gedaan. Heb ze dan maar als ontbijt aanzien zodat ik kon ontsnappen aan de plastieken omelet. Maar tot mijn verbazing heb ik nu twee ontbijten binnen gespeeld! Want buiten het klassieke plastieken ei was er nog keuze uit een vermicelli met gedroogde champignons en stukjes beef, ge miste wel wat sausjes maar kom t was te eten. De eerste pogingen tot het naar beneden halen van de cholesterol van 320 en van het starten van een licht dieet om die 10 kilo die er t laatste jaar zijn bijgekomen er weer af te halen zijn dus enigszins mislukt. Elke eerste stap ik moeilijk.
De rest van de zombies begon vervolgens te genieten van een wazige sciencefiction film met Chinese ondertiteling maar ik heb een flink dutje gedaan. Meer dan vijf uur liggen knorren in een vrij comfortabele zetel met voetsteun. Ik voel me dus nog redelijk. Hoewel ik er zeker zo niet uitzie. Het was behaaglijk warm in t vliegtuig dus ik heb haast onmiddellijk 5 lagen kleding kunnen afpellen. Ze verkochten aan boord ook een bloeddrukmeter dus heb ik die maar ineens aangeschaft, dan weet ik tenminste op voorhand wanneer ik ga ontploffen.
------------------------------------------------- Morgen : de aankomst op Suvarnabumi, de enorme nieuwe luchthaven van Bangkok, en het fotoalbum van de eerste dag in Bangkok!
Het is een heel gekend voorwerp, maar misschien een beetje in onbruik geraakt bij de jongere generatie...
Veel succes maar nog veel meer plezier! En zoals ge weet, de juiste oplossing is niet welkom als reactie onder het bericht, maar gekke opmerkingen waar iedereen plezier aan beleeft des te meer! Dus laat jullie gaan!
Het enige dat ik wilde horen was "een plastic potje", of het nu voor margarine of joghurt of wat dan ook was, maakte al lang niet meer uit. En ik die dacht dat het geribbelde lipje dit raadsel zo eenvoudig maakte. Maar wat bleek? Heel veel mensen zagen er een citruspers in, er was zelfs sprake van de voetsteuntjes van een Franse WC.
Toch is 't raadsel opgelost door Luk, Helena, Nilleke, Ron, Klaproosje, Marleen, Lisette, Geert, Mieke, Veveke, Chrisje, Lange Lou, Dolfijn, Kathleen, Shajongen, Jan en Fernanda!
Mathurin : "Nee sorry, mijn maag verdraagt geen plantaardige vetten. Wat is er eigenlijk gebeurd met die goede oude pan vol spekvet waar iedereen destijds zijn boterhammen in sopte?... Erg toch,... ik ben gewoon een kwart eeuw te laat geboren..."
"Ik voel mij echt bedreigd!!" "Ja! Wie komt er nu op 't idee om de foto van een kat als achtergrond voor een visbak te gebruiken?! Daar moet ge toch wel echt een ziekelijke geest voor zijn!!"
"Zeg dat wel! Ik zou een achtergrondfoto van wat koralen, of een onderwaterkasteel, desnoods zo'n duikerke met een kapotte kruik, véél leuker gevonden hebben..." "Vooral veel ontspannender..."
Serendipity : "Pardon? Wat hoor ik? Een achtergrondfoto? Ik? Een foto?! Welnee! Ik ben écht!"
"Eéééééééééék!!!!!!" "Wegwezen! Alles kan altijd erger..."
Mijn prijsvraagje hoort in 't Guinness Book of Records onder de categorie : "De snelst opgeloste prijsvragen ooit." Binnen de vijf minuten nadat ze op mijn blog verscheen mailde Ron reeds het juiste antwoord, Kathleen volgde nog geen uur later. Ook de troostprijzen werden binnen enkele uren weggekaapt door Lisette, Ritje en Klaproosje! Proficiat allemaal!
Het juiste antwoord was : 99 passagiers. Dit konden jullie lezen in Hoofdstuk 13 : "Tegen vijf uur waren alle passagiers ondertussen verzameld in dat fameuze Royal Phuket City Hotel, en werden we met alle 99 afgevoerd naar de haven. (Valt dus dik mee want er is plaats voor 170 passagiers. En 75 man crew om de zaak draaiende te houden.)"
Zoals beloofd is hier de prijsvraag! Om 2 uur 's middags zodanig dat het niet enkel de nachtraven zijn die de kans krijgen iets te winnen. Het antwoord op de vraag vinden jullie in de reisverhaaltjes die in de loop van vorige weken verschenen zijn.
De eerste en de tweede prijs is een mooie kalender - om op een bureau of tafel te zetten - uitgegeven door de monniken van de Tijgertempel boordevol tijgerfoto's. De drie troostprijsjes bestaan uit een afdruk naar keuze van een foto die ik tijdens mijn recentste Thailandreis nam. Om die te kiezen wacht je natuurlijk best tot er minstens enkele reisverhalen met foto's verschenen zijn. Misschien kies je wel een van de tijgerfoto's die ik nam toen de jongens van 18 maanden oud in de poel van de canyon aan 't stoeien waren?... Hier alvast enkele voorproefjes!
Of misschien wordt je hart gestolen door de lieve Mosja als ze uit haar bedje stapt?
Maar nu natuurlijk eerst de vraag... Ze is niet moeilijk te beantwoorden, maar je moet wel de verhaaltjes gelezen hebben natuurlijk... "Hoeveel passagiers zaten er op de grote zeilboot waarover ik zoveel vertel in mijn Thailandreisverhaal uit 2002 ?"
(De verhalen kan je eventueel makkelijk terugvinden via mijn archief of via "Inhoud blog", beiden in de marge van mijn blog.)
De prijzen worden gegeven aan de hand van de volgorde waarin de antwoorden binnenkomen. En vanzelfsprekend mag iedereen meespelen! Veel plezier!
