"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
12-05-2009
Rondreis Thailand Hoofdstuk 12 - Deel 2.
Hoofdstuk 12. Deel 2 : De spontane introductie van de luchtigere kleding.
We reden verder naar het grote historische park van Si Satchanalai, een soort Sukhothai in 't klein, en daar was het helemaal heel rustig. Niets dan bossen waarin ruïnes verspreid lagen, zalig... Alweer verdwaald in Jungle Book. Ik wou dat we de tijd hadden om te fietsen want ik vermoed dat dat hier ook wel zal kunnen. Hoewel we weer geen enkele toerist zagen, op een paar monniken op bedevaart na. Wel toverachtig zo'n een paar figuren in gele, oranje en bruine pijen die tussen de bomen rondwaren.
Eigenlijk wilden we maar 1 tempel bezoeken maar ze liggen hier allemaal achter mekaar, dus liepen we toch weer van de ene naar de andere.
Een heel grote tempel stond op een sokkel van allemaal reuze olifanten. Iemand had er net aan geofferd vandaar dat er rond elk dier zijn nek een kleurige bloemenslinger bengelde. We beklommen de stenen om ze beter te kunnen fotograferen en ineens ging het "kráááááák", nee 't was geen Thaïse madam die ons noten wou verkopen, 't was Paul zijn short die de geest gaf en van voor tot achter openbarstte. Een goddelijk moment! Ik totterde bijna van de tempel van 't lachen. De sukkelaar liep echt rond in nog een paar wapperende flarden. Als hij in die klederdracht een hotel zou moeten zoeken kreeg hij misschien wel 70% korting in plaats van 40. Ofwel mochten we gewoon niet binnen, dat kan ook natuurlijk.
Echt erg was het niet want we waren er toch alleen en onze auto stond vlakbij. Tenandere 't was ook best luchtig en verkoelend denk ik, zon short met ingebouwde airco.
En natuurlijk is mijn berengezelschap er overal bij. Over wie zou ik anders later de kompléét waanzinnige reisverhalen kunnen schrijven?
(Ge zat te wachten op die foto van die opengescheurde broek hé?... Zijt maar eerlijk! Ik bezit die foto natuurlijk. Maar die op mijn blog zetten is nog een ander paar mouwen. )
Het is hier zo stil in 't bos dat ge de reuzenbladeren van de teakbomen hoort vallen. En de broeken scheuren.
Boven op de heuvel lagen nog twee watjes, we verwachtten er ook van een mooi zicht over de rivier te kunnen genieten dus we beklommen de eindeloze trap. Op de top bleek alles dichtgegroeid dus niks panorama maar wel een mooie grote zittende boeddha die net in de bloemetjes gezet was. De gelovigen maken vaak de prachtigste draken uit gevouwen plantenbladeren. Sommige exemplaren zijn wel anderhalve meter hoog. De draak heeft rode ogen gemaakt van parels. Spijtig genoeg komt er bij al dat geoffer van planten tegenwoordig nogal veel plastic kijken. Vroeger werden alleen echte bloemen gebruikt maar nu is alles versierd met plastic topjes die in de bladeren gestoken worden. Er wordt ook niet meer genaaid maar alles is aan mekaar geniet. Zelfs de bloemenslingers zijn veelal uit plastic en na enkele weken liggen die dan allemaal "de vuilen hoop" in een hoek van de tempel te vergroten, helemaal verkleurd door de zon. Een mesthoop van plastic.
Drakenoffer, een kunstwerk volledig uit planten.
Vissend vrouwtje. Niet simpel om op deze manier voor eten voor uw oude dag te moeten zorgen...
Op het heuveltje stond ook nog een piepklein tempeltje hoog op een trapje. Het had iets Guatamalteeks. Binnen was het amper drie vierkante meter groot maar het stond weer propvol offerbeeldjes. Vooral de plastic olifantjes en dansertjes zijn momenteel zeer in. Ge hebt ze in 't zwart maar de zuurstokkleurige zijn duidelijk aan een opmars begonnen. En tussen al die plastic rommel staan dan bekers met drank, kaarsen, wierookstokjes, enkele houten en stenen beeldjes, nep en echte bloemen, poppen, flessen, en jammer genoeg ook al de bijhorende verpakkingen waar al die prullen in meegebracht zijn. Kortom een vuilnishoop van jewelste maar ik veronderstel dat de god wel het onderscheid zal kunnen maken tussen afval en offer. Voor mij is 't soms moeilijk maar ik ben dan ook geen god.
Heel de familie wordt in de pick-up geladen.
Hoe fijn ronddwalen in dat bos ook weer was, we moesten verderanders zouden we nooit voor 't donker in onze lodge in Lampang aankomen.
Onderweg veranderde de natuur stilaan van een vlakte in heuvels en op de duur zelfs in heuse bergen van bijna 2000 meter hoogte. Hoe droog het hier momenteel ook is toch staat er nog water in de rivieren en zijn er nog watervallen. Het is hier een rijk, vruchtbaar gebied zelfs in de winter, een seizoen dat in onze ogen meer op een herfst lijkt. Een gloeiend hete herfst dan wel
De aankomst in de River Lodge was tof want het huisje dat voor ons gereserveerd was stond op palen aan een grote vijver. En toen begingen we een kanjer van een stommiteit. Ik wou van de zonsondergang gaan genieten aan een tempel op een heuvel in de buurt maar ik vond de naam onuitsprekelijk. Paul tikte dus iets onuitsprekelijks in ons Trees in maar al na enkele kilometers bleek duidelijk dat er iets mis liep. Volgens mij moesten we naar 't noorden en hadden we er lang moeten geweest zijn, Trees stuurde ons naar 't zuiden en loodste ons recht de stad in. En ze was van plan dat nog 10 km vol te houden. En Paul koos voor Trees in plaats van voor mij
In plaats van naast een feërieke tempel ging de zon heel romantisch onder achter de zetels van onze auto en wij reden naar godweetwaar. Maar het ging beslist een tempel zijn en hij zou ook midden in Lampang liggen, zoveel was zeker. Aangezien we nu toch al zo ver verkeerd gereden waren vond ik niet beter dan Trees haar doel, waar ze als een aan de leiband trekkende dolle hond op aanstuurde, ook maar te gaan ontdekken en de tocht tot het bittere eind vol te houden.
We kwamen inderdaad aan een door de maan beschenen tempel in 't midden van de stad. Gesloten vanzelfsprekend. De nieuwsgierigheid bevredigd konden we terug héél Lampang door in 't spitsuur. Ik wou me troosten met Ferrero rocherkes uit de 7/Eleven en Paul met een koud pintje maar we kwamen buiten met onze klassieke zak ijsblokken en hopen drinken. Tot overmaat van ramp bleek na enkele kilometers dan ook nog dat ze mijn chocolaatjes vergeten in te laden waren. Nee het zat echt niet mee. We zullen dringend eens iets moeten gaan offeren.
De gesloten tempel in 't centrum van Lampang.
Na-weeën van 't Chinese Nieuwjaar. Een dansende draak bezoekt een winkel om het volgende jaar voorspoed te brengen.
Terug in ons romantisch uitziende paalhutje bleek het een heel benepen en vooral erg donker ding te zijn, maar zo'n ramp was dat niet want t was door onze Lampang-excapade toch al zo laat dat we onmiddellijk moesten gaan dineren. Maar dat eten,... dat maakte al het gesukkel van deze vooravond ineens goed. Het was een heus buffet want hier logeerde een buslading toeristen!! Een Thais én Westers buffet! We konden ons geluk niet op! Paul heeft van alle gerechten gegeten en die is zo uiteindelijk toch aan een gang of 12 geraakt. Gul deelde hij alles met één van de vele katten in 't restaurant maar eentje daarvan was al even gelukkig en gulzig als wij en beet fors in zijn vinger. Bloed en al, dus Paul had nu eindelijk toch ook een beet en ging hem trots naar ons kotje ontsmetten.
Zelfs de Thaise dessertjes, lekker zwaar spul van sago en gefrituurde vruchtjes, waren overlekker. Nog bolronder dan we van nature al zijn waggelden we tevreden over de hangbrug naar ons hutje. Goed dat het op stevige palen staat.
"Janssens" is al op vele manieren gespeld... Maar "Mrs. Danssews" had ik nog niet in de verzameling.
Er heerst grote bedrijvigheid in mijn dikkop-aquarium en er wordt geroddeld tegen de sterren op... Vraatzucht, jaloezie, afgunst, nijd, ijdelheid, wanhoop... Niks menselijks is hun vreemd nu ze poten krijgen!
Mijn puiten krijgen poten!!! De eerste snelle foto's! Hopelijk binnenkort meer gedetailleerde!
Deze krijgt aan 't leven enkel nog maar kop en staart...
Maar als je goed kijkt zie je naast dit exemplaar zijn poepke al verdikkingen groeien...
En deze jongen heeft al heuse pootjes! Nog heel timide naast zijn staartje gevouwen.
Die onwennige pootjes maken zelfs soms al kikkerachtige zwembewegingen!
Zelfs op deze slechte foto kan je de vingerkootjes in het achterpootje zien! Het heeft de structuur van een menselijke hand!
Wat een ervaring moet dan zijn... door 't leven gaan enkel voortbewogen door een zwiepstaart en opeens poten krijgen! Eindelijk kunt ge u vastgrijpen aan iets en binnenkort meer kracht zetten om vooruit te komen! Stel u voor dat wij ineens zo'n sterke kangoeroestaart kado zouden krijgen... Wij zouden toch ook dolgelukkig zijn. Of niet?
Ik vond het best jammer om dat mooie hotel in het plezante Sukhotai te verlaten, het had fijn geweest er gewoon een dag te kunnen zitten schrijven in de rustige tuin rond het zwembad. Maar we moeten voort anders hebben we net een dag te weinig om onze rondrit in 't hoge noorden te kunnen maken.
Hotel "Le Charme"...
Afscheid van de vechtvis aan de receptie...
Bij ons laatste ontbijt waren de eieren zelfs goed gebakken. Iets op papier tekenen helpt dus. Spijtig genoeg kunt ge niet alles wat ge wilt bekomen tekenen. Ik toch niet. Trouwens ik vind pantomimes spelen om iets uit te leggen nog altijd veel plezanter. Nadat ik één van mijn mooiste bloesjes, waar ik toch maar uit zou barsten, kado gegeven had aan de lieve receptioniste verlieten we het charmante Le Charme. Een hotel dat zijn naam nu eens níet gestolen heeft. Onderweg nog eens gewuifd naar al de mooie Khmerrestjes en 't platteland ingereden. Knalgroene, bijna fluorescerende, jonge rijstvelden. Vreemd wel, sommige veldjes liggen nog braak en anderen zijn net beplant en bevloeid. Het land is kurkdroog, de gele en grijze bladeren dwarrelen van de bomen en overal staan borden met brandgevaar. En toch blijven de mensen hun veldjes afbranden, nochtans probeert de regering deze vernietigende manier van landbouw zoveel mogelijk te ontmoedigen. Veel haalt het alleszins niet uit.
Geestenhuisjes in jong rijstveld.
De natuur levert hier soms felle kleurencontrasten en mooie beelden op. Frisse groene velden en daarin enkele nietige maar knalrode geestenhuisjes op paaltjes. Een eendenhoeder, gehurkt naast zijn lappententje, de wacht houdend over zijn honderden diertjes die in een poel naast de baan zwemmen.
Eendenpoel.
Onderweg naar Si Satchanalai ontdekte Paul nog een extra Khmerruïne en een heel leuke hangbrug. Niks zo plezant als huppelend over een lange hangbrug dartelen! Vooral met Paul, als die erover begint te denderen dan zit ge precies in de cakewalk van de Sinksenfoor.
Aan het einde van de brug lag tegen de oever een onooglijk dorpje genesteld. Alle ramen en deuren stonden open, elk huishouden leefde er min of meer op straat. Er hingen wiegjes met babys tussen de bomen en iets verder stonden doodskisten. Weer een paar meter verder klopten enkele vrouwen de was in grote tobbes. Iedereen moet er van iedereen weten welke kleur van onderbroek ze dragen vrees ik. En of ze er een dragen.
Met zo'n wiegje kweken ze matrozen.
Ik kocht aan een kraam een olifantje van 80 baht, ik gaf een briefje van 100 baht dus moest ik 20 baht weerkrijgen. De verkoopster kreeg de berekening maar niet gemaakt en mij wou ze niet geloven Dus werd er een collega bijgehaald die wel moeizaam het zwaar wiskundig raadsel opgelost kreeg. Schaterlachend gaf de vrouw toe dat ze me nog 20 baht moest. Maar die had ze niet. Dus kreeg ik als pasmunt een paar gelukbrengende kiezels! Geweldig vond ik dat. Ik zie het in België aan de kassa van de Carrefour weeral gebeuren. Vroeger heb ik In Italië regelmatig snoep of kauwgom als wisselgeld gekregen, maar gelukskiezels? Nee, dat is echt origineel. Aangezien ik vier gelukskiezels heb gekregen moet de koers van de kiezel vandaag 5 baht zijn. Hopelijk devalueert hij niet te snel want er liggen hier wel veel kiezels en anders gaan er nóg toeristen met zakken vol keitjes naar huis gestuurd worden.
De ruïne waar het eigenlijk allemaal om te doen was bestond uit alweer zo'n mooie maiskolfvormige prang en daarachter nog een Sri Lankaanse stoepa. Het tempelgebouw was nog helemaal intact en het fronton zelfs nog beschilderd in de originele gouden kleuren. Zelfs een deel van het houtwerk van het klooster was nog authenthiek. Echt heel mooi.
Morgen, of overmorgen, het wel zéér "luchtige" bezoek van Paul aan Si Satchanalai!
Nu begint ge toch wel onbeleefd te worden! "Uw brood" als antwoord inzenden! Jamaar! Mijn schone zelfgebakken broodjes zien niet groen hé mensen! Iemand was ook zo leep om tussen neus en lippen eens te polsen : "Is 't eetbaar?" Ik heb geantwoord : "Alles is eetbaar. Al is 't maar door de 'Tand de Tijds'..." Dus, jaja, 't is eetbaar.
De beste uitvindingen gebeuren per toeval of uit noodzaak. Zo worden ook de nieuwste hobby's geboren. Mijn allernieuwste uitvinding van vorige maandag is het "nachttuinieren".
In 't begin van de week vertelde ik al dat "het project van de maandag", namelijk seringenstruiken gaan kopen en die netjes achteraan in de vogeltuin planten, doorkruist werd door mijn kleinste vis die eerst moest gered worden. De vorige dag hadden we al vele bessenstruiken geplant om ons - en de talloze vogels die in onze klimop nestelen - te verwennen, maar enkele geurende struiken moesten het geheel af maken. We hadden de smaak van het tuinieren weer even te pakken en dan moet ge daar gebruik van maken want die goesting kan even snel weer verdwijnen als ze opgekomen is...
Het "vogelwooncomplex" vanuit de vogeltuin gezien. Deze afdeling is verboden voor katten. Hier kunnen jonge vogels ongestoord hun eerste vlieglessen krijgen. In de winter hangen hier aan alle bomen en struiken zakjes met vogelvoer.
Het "vogeltjes-appartementsgebouw" vanuit de kattentuin bezien. Hier is 't dus voor ma en pa mus oppassen geblazen. En moeten ze hun kroost goed in de gaten houden.
In deze dikke klimoplaag nestelen tientallen mussen.
In de vogeltuin staan alvast enkele braambessenstruikjes naast een lekkere frambozenstruik.. Lekker toekomstig snoepgoed voor de vogels en voor onszelf.
En de scheutjes van de frambozenstruik zijn uitgepland.
Dat we nu onder "moeder-frambozenstruik" allemaal gaten in 't gazon van de vogeltuin hebben is natuurlijk een ander paar mouwen. Maar zoals algemeen geweten kunt geen omelet bakken zonder eieren te breken.
Dus, na 't redden van de vis en 't verversen van 't aquarium, snelden we maandagavond in razende vaart naar het tuincentrum om seringenstruiken te gaan kopen. We kochten vanzelfsprekend weer véél meer planten dan we gepland hadden, circuleerden als twee figuranten uit een komische film door de gangen met een wisteria (blauwe regen) van haast vier meter hoog. Op een winkelkarretje dat daar echt niet voor voorzien was, onderweg alle reclameborden aan 't plafond rammend. Konden we ook nog amper met die kar manoevreren omdat er al drie reuze zakken potaarde, grondverbeteraar en meststof (ah ja, als ge iets doet moet ge goed doen) op de bodem van 't wagentje lagen. Kortom, het had weer iets van een oude stomme film, alleen dat hij niet zo "stom" was, het gevloek wanneer we weer ergens tegenaan reden en de seringenstruikjes en de reuze-wisteria dreigden te kapseizen waren goed hoorbaar. Een film die dan ook nog versneld afgespeeld werd. Die lange zwiep van een wisteria in de auto krijgen was ook nog niet zo simpel. Planten kunt ge nu eenmaal niet opvouwen. Autostoelen gelukkig wel.
Thuisgekomen was het ondertussen al 7 uur en dan moesten we nog met al de werkzaamheden beginnen... Een stuk van de vogeltuin moest eerst "ontgind" worden, ontdaan van alle vreemde dingen die daar groeiden, maar niet roekeloos want sommige planten wou ik persé "redden". Ook onkruid kan in mijn ogen heel schoon zijn. Kortom er werd gegraven en uitgepeuterd en nog eens gegraven en verplant, iets met een rijf gedaan, maar toen bleek dat dat stukje grond toch omgespit moest worden want er bléven maar oude stronken uit de grond opdoemen. Paul pakte ras de verkeerde schop (bij gebrek aan een goeie) en begon te dabben. Het werd donkerder en donkerder. Ondertussen ontdekte ik ook nog een scheefgezakte conifeer van een meter of zes hoog die dreigde mijn andere boskes te vernielen dus begon ik daar alvast takken van te verwijderen om die klaar te maken voor "de slacht" (Een avontuur voor overmorgen als we iemand met een kettingzaag vinden.) Tuinieren is hier altijd een beetje chaos.
Mijn slap gevallen boomke. Bezweken onder de wintersneeuw.
Op de duur was het toekomstige seringenplekje eindelijk omgespit, had ik de seringenstruiken pro forma op gelijke afstanden op hun plaats gezet zodat de plantkuilen konden gedolven worden en we de goede aarde, de grondverbeteraar én de mest in die putjes onder mekaar konden mengen. De zon was al lang onder en onze vogeltuin staat vol struiken dus het werd stilaan aardedonker. Zowel de lucht als wijzelf. Wijzelf dan nog qua kleding zowel als qua humeur.
Ik zat nijdig te grommelen en die aarde te mengen in de putten die Paul ondertussen al had laten vollopen met teveel water ("Die grond is hier toch wel heel droog, ik zal die alvast eens goed gieten..."). Ik zag niet wat ik deed dus ik grabbelde maar wat uit de ene zak en dan wat uit de andere en ik bleef maar mengen en kneden, af en toe het haar uit mijn bezwete gezicht strijkend en mijn bril besmeurend. Stilaan kreeg ik de indruk dat ik een modderbad aan 't nemen was. En maar briesen "dat dat nu toch écht geen manier van werken was en dat we weer véél te laat begonnen waren en dat het resultaat op niks ging trekken en-..." tot ik opeens bedacht hoe ik er ondertussen wel moest uitzien en ik me plat om mijn achterste liet vallen en begon te schateren om de hilariteit van de situatie. Ter plekke, zittende te midden van het natte, vette, modderige gras, deed ik de geweldige uitvinding van een nieuwe hobby : het nachttuinieren! En ineens werd alles leuker!
Hoe boeiend, origineel en organisch zou ons tuintje er morgen bij daglicht uitzien?! Het zou een komplete verrassing worden! Zelfs voor ons, de scheppers van de momenteel nog onzichtbare creatie. Dankzij dit inzicht modderde ik vrolijk verder en dabte rond de planten, op de tast, mooie aarden walletjes om het gietwater niet direkt naar de omringende droge zandgrond te laten wegkronkelen. Als een kind zo gelukkig zat ik fortjes te bouwen rond mijn seringen.
Op dat ogenblik kwam onze poespasser op bezoek (die heeft goddank een sleutel, anders had de deurklink, de sleutel, en mijn zak waar die inzat ook nog onder de modder gezeten...). De mens trachtte te ontwaren wat we daar eigenlijk in de duisternis aan 't doen waren en hij bleef zwijgend op een veilige afstand staan. Waarom niet trouwens, er was toch niks te zien, enkel te horen hoe een paar mensen in de pikkendonkere in modder zaten te soppen. En plots vroeg hij : "Hebben jullie eigenlijk geen halogeenlamp op een statiefke?..." Maar nóg sputterde ik tegen : "Neenee, das niet nodig, we zijn nu al zo ver en bij de volgende putjes hebben we een beetje indirect schijnsel van een straatlantaarn. Laat ons nu maar efkes snel doorwerken en geen tijd verliezen." Overbodig te zeggen dat onze Paul ondertussen al verdwenen was om die lamp en een heel lange verlengdraad uit het magazijn te halen. Tijdens al dat "tijdverlies" ploeterde ik dapper verder als een zwijn dat een truffel geroken had. En toen was er plots licht... Oh.
Ik zag mijn drie fortgordeltjes rond mijn seringenplanten en kwam tot de onstellende ontdekking dat plant 1 en 2 zich op nog geen halve meter afstand van mekaar bevonden en plant 3 wel anderhalve meter verder stond. Mijn weegschaal-gevoel voor harmonie kreeg bijna een beroerte! "En nu staan mijn planten verkeerd! En dat is allemaal omdat we te laat begonnen zijn! Moet ge dat zien! Dat trekt op niks! Heel de verhouding is naar den bliksem! Nu moeten we die allemaal terug gaan opgraven en dan gaan we die beschadigen en-" Waarop Paul heel vinnig opmerkte : "Maar gij hebt geen fortje gebouwd rond die eerste seringenplant! Gij hebt begot uw omwalling gemaakt rond dat stuk onkruid dat ge persé wou laten staan!"
En inderdaad. In de duisternis had ik me van plant vergist en was ik een bestaand plantje beginnen omgorden met mijn atlantik-wall... 't Kon er maar goed mee zijn.
De drie seringenstruikjes met de vreemde eend in de bijt. Maar wel netjes omwald.
Ter lering ende besluit : niks zo lollig als "nachttuinieren". Het heeft geen belang hoe vuil ge u maakt, ge ziet het toch niet. Ge moogt lelijke gezichten trekken als 't niet meevalt en eens goed grommelen want ge kunt mekaar toch niet direkt terugvinden in de duisternis. Ge kunt, en zult, helemaal onder de modder komen te zitten, maar bedenk wat een bezuiniging dat is! Een modderbad in een kuuroord is niet goedkoop. Maar bovenal : het resultaat dat ge 's ochtends te zien krijgt is veel speelser en organischer dan bij "dagtuinieren".
Echt waar, 't is 't proberen waard. Maar ge moet natuurlijk niet flauw doen en deze hobby gaan beoefenen bij volle maan! Nee, ge moet wachten op nieuwe maan, en bij voorkeur op een zeer bewolkte dag.
De volgende les is waarschijnlijk : "Nachttuinieren bij regen." Maar dat is de volgende les. Die voor gevorderden.
Komaan, deze week gun ik jullie terug iets makkelijk! Iets wat ge tenminste allemaal in huis kunt hebben... Wat met dat anker van vorige week nogal moeilijk was.
Ik heb vorige week flink afgezien dus ik dacht ik zal mijn lezers ook maar eens trakteren op een lijdensweggeske. Ik denk dat ik daar redelijk in geslaagd ben.
Allez vooruit, kom nu maar uit uw rioolputtekes en vanonder uw barbeques, vanachter uw wasmachines en vantussen uw gasvuren... Voilà, dat is 't! Zo simpel is het nu!
Hoe? Ge herkent het nóg niet???
Nog altíjd niet?...
Nog geen maand geleden hebt ge dit ding zo vaak op mijn blog en in mijn fotoalbum zien staan...
... maar ja, misschien zijn uw ogen niet meer zo goed om zo'n klein ankerke te herkennen. 't Is dan ook maar een meter of drie, vier groot natuurlijk...
Inderdaad, ge hebt gelijk, ge ziet het amper hangen.
Een héle, héle dikke proficiat aan Marleen (die het van de eerste foto herkende!!!), Luk, Mieke, Fernanda, Paul, Nand, Kathleen, Rikavensis, Vif, Piet, Viviane en Lange Lou. En 'shame on you' mijn lieve kameraad Jan, die toen krak dezelfde foto's getrokken heeft (met zijn ogen dicht?) en ze zelfs heel fier in zijn fotoalbum heeft geplakt. En euh,... waar zat ons aller Andromeda?... Toch wel een kenner van deze zaken dacht ik zo...
Een reuze tunnelgolf vanuit het gezichtspunt van een surfer! En dan nog in slow-motion ook! Je ziet al de spiralen en tekeningen die het water maakt... Unieke beelden van een geweldig natuurfenomeen! Zet het filmpje maar op full screen want het is van zeer goede kwaliteit.
De foto van de laatste kans. Moet ook wel, want veel méér kan ik niet meer laten zien.
De groep van oplossers is ondertussen bijna tot een massa-beweging uitgebreid! Acht stuks begot. Marleen, Luk, Mieke, Fernanda, Paul, Nand, Kathleen en Rikavensis. Ze hebben nu wel allemaal een beetje minder haar en de weinige haarpijlen die nog overschieten zijn ondertussen grijs uitgeslagen.
Aangezien mijn oude gsm naar de gsm-hemel vertrokken is heb ik een nieuwe gekocht. Het aller-eenvoudigste toestel zonder alle mogelijk toestanden waarmee ge kunt wappen en flappen of hoe dat ook allemaal noemt. Less is more. Vooral voor een mens die niet zo goed is met knopkes op apparaten.
Stilaan ontdekte ik alles wat er onder de - toch wel vele - functies zit en werd het tijd om mijn voice-mail in te stellen. Bleek dat ik daarvoor een nummer moest opbellen... Ik druk op die toets en moet haast onmiddellijk de boodschap inspreken die ik graag zou hebben dat de bellers te horen krijgen als ik niet zelf kan opnemen. Ik was echt in snelheid gepakt en zo overstuur dat ik zomaar ineens een tekst uit mijn duim moest zuigen dat ik niet anders kon dan mompelen : "Oh God..." En toen was het gedaan. En stond die boodschap als voice-mail geprogrammeerd!
Vandaar dat als ge mij momenteel opbelt en mijn voice-mail aan de lijn krijgt ge denkt dat ge een direkte lijn met God gevonden hebt. God heeft dus een vrouwenstem. Alweer een bewijs dat ze vrouwelijk is.
Hoofstuk 11. Deel 3 : "Au Bon Marché" in de pampa's.
Sobere boerderijtjes op stelten. Maar wél altijd met de dikke pick-up-truck voor de deur.
En tussen die huisjes... overal ruïnes. (Ik bedoel dus wel degelijk die twee dingen op de zijkanten van de foto.)
Op de duur waren we wel op zoek naar zéér verlaten, en uiterst geïsoleerd gelegen, Khmerrestjes want Paul kreeg plots diarree. Misschien was mijn fruitdieet van 's middags toch niet zo'n goed idee geweest?... Een beetje later dreigde ook ik van mijn sokken en mijn fiets te vallen en daardoor viel ineens onze euro dat wij normaal per dag toch wel een liter of vijf, zes drinken en nu met onze fietskes kochten wij in 't park af en toe een flesje water maar hier op de buiten hadden we dat niet gedaan. Dus reden wij met onze laatste krachten en compleet suzelut zo snel mogelijk terug naar de bewoonde wereld waar we enkele winkeltjes gezien hadden om aan de hoognodige vloeistof te geraken.
We hielden halt bij een prachtige zaak. Onderaan palen met daartussen de klassieke rommel en veestapel, maar op de eerste verdieping van het reusachtige teakhouten huis een enorm overdekt terras met als reling een zitbank en daarachter wat ge zou kunnen noemen "de oermoeder van de supermarkten".
Volledig open bevonden zich daar rekken met snoep, drinken, eten, zeep, borstels, koord, en alle andere mogelijke huishoudelijke producten. Als ge iets verder in de duisternis doordrong (de winkel was makkelijk 20 meter diep) stondt ge ineens in een kapsalon. Een plaatsje van nog geen twee vierkante meter, maar alles was aanwezig tot en met de ouderwetse haardroogkap op wieltjes. De kast daarnaast bleek de dorpsapotheek. De zijwanden van de zaak bestonden uit glazen kasten vol kussens en beddegoed, achteraan stond de toonbank van de stoffenafdeling vredig naast de uitstalling van de serviezen. Middenin de winkel, tegen een muur, bevond zich open en bloot het bed van de eigenares met aan t voeteneind haar tv. Au Bon Marché in de pampa's. Subliem.
De slaap"kamer".
De coiffeur- en apotheekafdeling.
Even betalen voor al het lekkers en snel weer verder!
We hebben (alweer zonder woorden) één en ander genomen om te knabbelen en te drinken en ons op haar veranda geïnstalleerd, waar de eigenares bij onze aankomst trouwens knus lag te slapen. Na wat vloeistoffen en noten binnengeschrokt te hebben voelden we ons al een stuk beter, we betaalden het feestje en fietsten vrolijk verder door de landelijke omgeving. Voor we t wisten was t alweer hoog tijd om snel door t park te crossen om nog net op tijd onze fietsen terug te bezorgen. Time flies when youre having fun.
Niet alle boeddhabeelden op 't platteland zijn, heu, echte "meesterwerken". Ik denk dat dit "de heilige van de humoristen" is. Of de boeddha tot wie men bidt als men "gezichtverlies" geleden heeft.
Veiligheidshalve ben ik bij de 7/Eleven een paar tonijn-sandwiches en yoghurt (er zitten hier nog volledige en heel lekkere aardbeien in!) gaan kopen want ik ben echt niet van plan voor de derde keer op rij een onvergetelijk pikante curry voor mijn neus te laten zetten en onherroepelijk voorbij te laten gaan wegens oneetbaar.
Voor 't slapengaan een babbeltje gedaan met de intelligente receptioniste en toen bleek dat dit hotel een zusterhotel heeft in de steden Lampang én Pai! Geweldig want daar gaan we allebei naartoe en we hadden daar nog geen slaapplaats. Ze was zo lief om onmiddellijk de bijhuizen te bellen en zo konden we via de foto's op haar computer ineens onze kamers kiezen in de volgende hotels! Een ongelooflijk comfortabele situatie en we kregen alweer ongevraagd korting. Ofwel moeten wij er echt als armoezaaiers uit beginnen zien ofwel zijn deze mensen krampachtig op zoek naar klanten. En ik die gedacht had dat rondreizen in Noord-Thailand moeizaam ging gaan, het gaat er hier haast even efficiënt aan toe als in de USA, en alleszins veel vriendelijker.
Maar we hopen toch in stilte dat hun zusterhotels hun matrassen bij een ander beddenbedrijf ingekocht hebben. En dat de kok geen broer van den deze is...
Enkele van de tientallen vechtvissen, elk in een apart bokaaltje aan de receptie. De dieren leven normaal in de kleine hoeveelheden water die in de rijstvelden blijven staan. Vandaar dat ze gewoon zijn om in kleine ruimtes te overleven en ze in kleine potjes bewaard worden. Zogezegd zouden ze zich niet happy voelen in een grotere ruimte... Toch blijf ik 't maar zielig vinden.
Maandag werden al mijn grote plannen weer grondig overhoop gegooid door een klein viske...
Toen ik op de middag in mijn hobbithol binnenkwam zag ik mijn allerkleinste vis plots ondersteboven drijven in zijn aquarium. In grote paniek schepte ik hem snel uit de bak en dropte hem in vers water. Onmiddellijk begon ik alweer het grote aquarium helemaal leeg te halen (60 liter...) en te poetsen hoewel ik dat drie weken geleden nog maar grondig gedaan had. Mijn laatste drie overlevende baby's zijn me alles waard. Ik zou ze toch zó graag over enkele weken in de vijver zetten, eindelijk herenigd met hun ma en pa. Ze zijn nu bijna groot genoeg om niet meer in de bekken van hun ouders te kunnen verzeilen. Hoop ik. Ik ziet 't anders al gebeuren : "Julia? Wat zit is dat rood ding met die slierten dat daar tussen uw amandelen zit?..." "Miljaar Julien, ik geloof dat ik onze kleine per ongeluk ingeslikt heb!" Nee, dit scenario wil ik dus kost wat kost vermijden. Mijn drie baby's blijven in de couveuse tot ze een veilig formaat hebben. Eén van de dagen zal ik dus met mijn meterke de wijdte van een volwassen vissenbek moeten gaan opmeten...
Mijn kakelnestje (van nog altijd maar een goeie 5 centimeter), op deze foto nog een beetje plattekes... maar door een snelle ingreep toch nog in leven.
Net op tijd had ik mijn klein viske kunnen redden en zaten mijn drie kleuters opnieuw in een proper aquarium. Bleek dat ik bij de vorige poetsbeurt vergeten was de koolstoffilter in te brengen... Hopelijk is dat de oorzaak van het probleem geweest. Alleszins toch ook maar snel een grotere pomp gaan kopen en enkele stukjes plastic weggeknipt om dat ding in 't gaatje van de kleine pomp te kunnen monteren. Er kwamen weer veel tangen, cutters en knipscharen aan te pas.
Mathurin (buiten op de vensterbank) : "Belachelijk! Een aquarium houden is een hobby zeggen ze dan! En elke keer ze hun hobby gaan beoefenen en in die bak gaan verbouwen en met de viskes gaan spelen moet ik buiten blijven wachten!... Hoe tragisch egoïstisch is de menselijke soort toch..."
Mathurin : "Gelukkig zijn katten geduldige beesten. Maar vissen precies ook."
"Maar nee Mathurin, wij zijn helemáál geen geduldige beesten, wij moeten alles lijdzaam ondergaan! Er is geen ontsnappen aan! Wij kunnen hier niet uit!!!"
Mathurin : "Oh is 't dat maar?! Wacht, dan zal ik wel een pootje komen toesteken..."
"Onnozel rund van een vis, blijf tegen de bodem hangen!!! Let toch op uw woorden als ge tegen een kat spreekt!" "Jamaar wie ging nu denken dat die dat zo letterlijk zou opvatten?..."
"Is hij weg? Ja, ik denk het. Hoe stom kunt ge zijn seg?! Gij hebt de hersenen van een overreden pladijs gij!" "Ho. Stop al maar. Als ge beledigend wordt dan spreek ik niet meer tegen u."
"Mijne God!!! Wat ligt hier nu?!" "Watte? Watte?!"
"Kom dan toch kijken! Hun favoriete knutselgerief! Tangen en cutters en-" "Oh nee!! Ze gaat ons huis verbouwen..."
"Stel u voor dat ze er een pastorie-woning van maakt..." "Of erger, een fermette-je..."
"Als 't er dan maar eentje is met een vijverke..." "Voor bijna dood geweest te zijn hebt gij nog wel veel noten op uw zang hé kleine?!" "Een bijna-dood-ervaring maakt dat ge in 't leven alleen nog maar aan de echt belangrijke dingen waarde hecht. Aan een vijverke dus."
"Ja, ik voel mij terug helemaal in orde, een beetje filosofisch zelfs. Ik heb weliswaar het licht aan het einde van de tunnel gezien en ge ziet, het straalt nog altijd een beetje van me af."
Enkele uren later was mijn jongste inderdaad terug vinnig als een viske! Door het intermezzo van het aquarium waren we wel lichtjes in tijdsnood geraakt voor de uitvoering van onze grootse plannen : "Het opfleuren van onze vogeltuin tegen dat de jonge vogeltjes uitvliegen". Maar tot wat dat weer allemaal geleid heeft leest ge morgen wel... Ge zult zelfs een nieuw woord leren : "Frühshoppen" kent ge waarschijnlijk al, "Fun-shoppen" misschien ook maar er bestaat sinds onze zaak gesloten is, en ik soms boodschappen ga doen met mijn echtgenoot, ook het woord "Stress-shoppen". Een soort fitness-discipline...
Heu?... Waar zitten nu al die zogenaamde trouwe lezers die al jaar en dag mijn blog volgen?... Trouwens ge moet helemaal nog niet zo lang mijn blog lezen om dit ding te kennen...
Proficiat aan de werkelijk uitzonderlijk gigántische groep winnaars. Zijnde Marleen, Luk en Mieke!
Als je tot op 't einde van 't filmpje blijft kijken krijg je echt het gevoel dat je zelf een vogel bent die rondfladdert in een weergaloos mooie natuur... http://www.tubewatcher.tv/198
Marleen ge moogt hoe langer hoe fierder worden, laat uw neus rustig krullen tot hij in de war geraakt met uw wenkbrauwen want ge staat nog altijd eenzaam aan de top van mijn lijstje. Aan de bodem trouwens ook, aangezien geen van al de mannen (Jan?, Nand?, Andromeda?...) of vrouwen (Mieke?, Maria?...) waar ik mijn hoop op had gevestigd het ding lijken te herkennen... Maar ik heb geduld. Laat hen zich zaterdag maar eens rustig voor de kop slaan. Dus maak ik 't wéér maar makkelijker en leg de nadruk eens op een ander zeer typerend onderdeel...
Om tijdens de grootste hitte van de dag even binnen te zijn reden we naar 't museum. We hoopten ons daar een uurtje in airco te kunnen wentelen. Niks was minder waar. Het was er om te puffen en ze waren er dan nog in aan 't werken ook... Droge wolken stof plakten zich vast in het zweet ons aanschijns. Niet te doen. We hadden tot overmaat van ramp aan de ingang onze fototas in een locker moeten steken, dus fotograferen kon ook al niet Het is dan ook een vrij kernachtig bezoek geworden (hoewel er veel te zien was). Na een uur stonden we mottig terug buiten en waren we dolblij dat we op onze fietsjes konden springen en de wind weer langs onze lijven voelden spelen.
We zijn gewoon kriskras en zonder vooropgezet doel de ruïnes blijven doorkruisen. Zo kwamen we plots uit aan een heel mooi nieuw standbeeld van een oude koning, Ramkamhaeng. Hun Hendrik Conscience, hij leerde zijn volk lezen, 't is te zeggen : hij vond het alfabet uit. Maar hij heeft het de sukkelaars niet makkelijk gemaakt want zij hebben meer dan 50 letters om over de diverse toonhoogten bij de uitspraak nog te zwijgen. Al een chance dat onze Boudewijn ons niet 't alfabet bezorgd heeft anders hadden wij ook een 27ste letter : de oew. Van "Oewwaarde landghenoten...".
Koning Ramkamhaeng
Eén van de eerste geschriften. Zwaar schrijfboekske wel...
In de brede laan voor dat standbeeld was een ware Scherpenheuvel-nederzetting. In het eerste kraam (nu ja, "kraam", het had dak noch muren) stonden een paar rekken met plastic zakken die levende vissen bevatten. Maar niet alleen vissen, ook kikkers, palingen, zelfs grote waterschildpadden hingen daar in de zon! In zon zakske lagen meerdere dieren te zieltogen en te wriemelen in minder dan een liter water. De bedoeling was zo'n zak te kopen en dan de dieren terug in de vijver te kieperen, ze aldus te "bevrijden" om "verdienste te verkrijgen" (een aflaat te versieren dus). Dieren bevrijden is iets dat veel merit opbrengt. Jammer genoeg moest alles weer met gebaren duidelijk gemaakt worden zodanig dat ik mijn prangendste vraag niet gesteld kreeg : "De sukkelaar die elke dag de dieren vangt... Hoe zit het daarmee? Die moet dan toch elke dag zijn hel in plaats van zijn hemel verdienen? En hoe geraakt die mens van al zijn slecht karma terug vanaf? Moet die dan, voor al die gevangen vissen en kikkers, ergens op de duur als Wiedergutmachung een heel olifantenkamp gaan leeghalen en bevrijden? Of hoe zit dat dan?...Vanzelfsprekend komt ge dit met gebarentaal allemaal niet te weten.
Maar waar ik persé een antwoord op wou hebben is wat er 's avonds met die dieren in die zakskes gebeurde als de madammen opkraamden en naar huis gingen. Gelukkig kreeg ik dat na een hele pantomime wèl te weten. De niet verkochte koopwaar werd gewoon terug in de vijver gekieperd en de volgende ochtend vingen ze ze wel terug. Tja, op die manier kunt ge de Boeddhistische cirkel van "life is misery" wel in gang houden natuurlijk...
Het kraam daarnaast had een grote gong staan waarop ge geacht werd fors te kloppen om geluk te verkrijgen. Dat is onschuldig vertier, dus aan zo'n Vlaamse Kermis doe ik graag mee. Er stond ook een kom met een soort van lottoballetjes met nummers, ge moest blindelings grabbelen en dan uw cijfer aflezen en in de bakskes op zoek gaan naar het overeenkomstig papierke om uw toekomst af te lezen.
Ik met mijn nummerke 6 naar 't bakske, maar 't stond er alleen in 't Thai en 't Chinees op Een madam naast mij wou graag helpen, las mijn epistel gedurende een paar minuten aandachtig door, knikte en zei "Good." Persoonlijk vond ik dat wel een heel kernachtige vertaling van wat in t Chinees toch wel een zin of 10 was. Paul liet zijn briefke lezen en ze knikte evenzeer en mompelde ook "Good." We zullen dus een andere vertaler moeten zoeken als we ooit willen te weten komen wat het lot nu weer voor ons in petto heeft. Want ik zou nu toch wel heel graag weten of, als mijn menopauzale zoon binnenkort geboren wordt, zijn opvolger een dochter of weer een zoon gaat zijn, dan weet ik of ik mijn eerstgeborene zijn babykleertjes moet bijhouden.
Ik denk dat dit Boeddhatje destijds met een héél hoog stemmetje sprak...
Omdat we gisteren het platteland zo betoverend vonden zijn we terug een van de vier stadspoorten uitgereden en weer door de veldjes en weiden beginnen fietsen. Tussen de buffels, de lieve honden die zo parmantig midden op de baan liggen te slapen (en me altijd zo aan mijn poezen doen denken), de vechthanen gekoesterd onder hun grote ronde rieten manden, de ganzen in de plassen, de kippen op de boomtakken... alweer op zoek naar Khmerresten en koeienvlaaien.
Die boerderijen op pootjes zijn toch zo mooi. Niemand heeft kasten, alles ligt op schabben en de kleren worden buiten onder een afdak op een koord bewaard. Soms op kapstokken, anders gewoon over een draad gedrapeerd. Zo blijft de kleding lekker luchtig en wordt ze niet klam. Iedereen kan op deze manier wel zien hoe uitgebreid uw garderobe is. De pikante lingeriesetjes zullen ergens onder een struikske hangen denk ik.
"Mijn huis staat op stelten" heeft hier direct een heel andere betekenis...
)
