"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
16-05-2009
Fotoraadsel 188 - Oplossing
Nee, ik was niet op de maan geland en had per toeval mijn fotoapparaat bij. Nee 't is geen vakantiekiekje vanop melaatseneiland Molokaï. Nee, mijn zelfgebakken brood ziet er veel smakelijker uit... Maar écht heel moeilijk was het precies toch niet deze week. 't Was niet echt groot, 't was niet echt klein... 't Was een flinke knolselder!
Proficiat voor de oplossers : Helena, Viviane, Rudy, Vera, Marleen, Chrisje, Lisette, Mieke, Nadine, Dolfijn, Lange Lou, Piet, Ann, Jan, Andromeda, Ron, Mare, Ingrid, Irène, Klaproosje, Yvette, Steven, Moederke Melanie, Ritje, Fernanda en Vif! Morgen... verse aanvoer!
Phyo Phyo, de zwangere olifant in de Antwerpse Zoo, gaat bevallen. Hoogstwaarschijnlijk nog vannacht of morgenvroeg. Je kan de geboorte live volgen op http://www.baby-olifant.be/ Soms valt het beeld uit omdat er teveel mensen aan 't kijken zijn maar dat zal je voor lief moeten nemen als je dit unieke gebeuren rechtstreeks wil meemaken.
In het atelier van de kunstenaar Gerard Di-Maccio toen we "Re-Naissance" kwamen ophalen.
Wat een méér dan heerlijk toeval!!! Net op de dag dat de baby-olifant in de Antwerpse Zoo zal geboren worden ben ik in mijn reisverhaal toe aan het hoofdstuk over ons bezoek aan het olifanten-hospitaal in Thailand!!!
Voor 't geval jullie dus momenteel zitten te wachten op de geboorte en mee zitten te kijken op het live-kanaal van de ZOO http://www.baby-olifant.be/ kan je ondertussen een verhaal over een ander klein olifantje lezen...
Hoofdstuk 13. Deel 2 :Zéér intieme momenten met een olifantje.
Na een uurtje trokken we onze schoenen weer aan, verlieten de fascinerende gebedsplaats en trokken verder. We waren hier maar 20 kilometer verwijderd van het olifantenhospitaal dat we mee gesponsord hebben door op de Elephant Parade-veiling de grote olifant Renaissance te kopen. Ik was al gewaarschuwd dat we goed moesten oppassen om het juiste hospitaal te vinden want oneerlijke buren hebben vlak ernaast eveneens een hospitaal opgericht om de bezoekers en de giften van het FAE, Friends of the Asian Elephant van mevrouw Soraida trachten in te pikken. Ze verwijderen haar wegwijzers, hebben zelfs al een deel van haar ziekenhuis in brand gestoken en de politie grijpt niet in want de regering vindt Soraida maar een lastige dame omdat ze het land er met de neus opdrukt dat ze heel slecht met hun kostbare olifantenbestand omgaan.
Moeiteloos vonden we haar hospitaal, ze waren zelfs net een patiënt aan een infuus aan 't leggen. Nou ja, leggen... Zo'n olifant staat recht, er wordt een verrijdbare stelling naast gereden, de dokter kruipt daar op met alle instrumenten die ze nodig heeft en het infuus wordt achter het oor van het dier bevestigd. Het dier had kolieken en hij was al meer dan 60 jaar oud, het is dus niet eens zeker dat hij zal overleven. Zo'n grappig zicht : de dokteres is een tenger meisje van amper anderhalve meter. Het contrast met de patiënt kon niet groter zijn.
We ontmoetten er ook een eigenaar en een mahout van een olifant die hun zieke een bezoekje kwamen brengen. Hun dier was enkele weken geleden gevallen en had zijn kaakbeen gebroken. Gelukkig was hij door een goede verzorging al flink aan de beterhand en mocht hij binnenkort weer naar huis om terug aan 't werk te gaan. De eigenaar had uit dankbaarheid een varken geslacht en had de kop meegebracht om te offeren in het kleine tempeltje van het hospitaal.
Wie ik natuurlijk zeker wou zien was de kleine Mosha die de aanleiding was geweest tot het starten van de Elephant Parade. Het diertje was een voorpootje verloren door op een landmijn te trappen (zoals zovele Birmese olifanten) en ze heeft als eerste olifant ter wereld een prothese gekregen.
Toen we aan haar domeintje kwamen lag ze te slapen en mocht niet gestoord worden. Als het dier zou schrikken kan ze opspringen en haar verder verwonden. We hebben dan tijdens haar dutje enkele andere patiënten bezocht. Onder andere Motala, een dier dat hier al bijna 10 jaar verblijft, die ook een stuk poot mist door dezelfde reden als Mosha en die aan de basis lag van het opstarten van dit hospitaal.
De 45-jarige Motala.
Al spoedig kwam de stichtster van de FAE aangewandeld. Mevrouw Soraida is een ranke klassedame met een wandelstok en een heel lief open gezicht. Ze vertelde ons waarom ze het hospitaal begonnen was terwijl ze met ons meewandelde naar Mosha.
Een hartverwarmende ontmoeting met Mevrouw Soraida.
In haar jeugd had ze een olifant door een truck zien aanrijden en niemand wou het gewonde dier helpen. Iets later vielen er in een nationaal park 4 olifanten van een klip en alweer kwam niemand in actie om de dieren uit hun lijden te verlossen. Al die steeds weerkeerde ellende en machteloosheid greep haar zo aan dat ze besloot een hospitaal voor deze zo misbruikte dieren te stichten. Ze zijn dan wel het nationaal symbool van haar land, maar hun verzorgen of een waardig bestaan geven is er niet bij. Ze vangen en exporteren hun olifanten nog altijd. De dieren komen dan terecht in Aziatische Zoo-tjes of bij privé-personen of bedrijven waar hun meestal een droevig lot wacht. Een olifant onderhouden is een kostelijke zaak. Er gaat 200 kilo voer per dag in zo'n beestje en ze kunnen makkelijk 70 jaar worden, dus reken maar uit. Een olifant houden is echt wel een "Bezint eer ge begint!"
Soraida vertelde hoe moeizaam het destijds gegaan was om Motala te helpen. Geen enkele dierenarts wou zich verwaardigen haar afgescheurde poot te opereren en te dichten, tot Soraidas eigen dokter zo'n medelijden met haar kreeg dat hij voorstelde om zelf te proberen het dier te opereren. Zodra bekend werd dat een mensen-dokter zich inzette voor een verminkte olifant - dat het zelfs een item op het TV-nieuws werd - waren plots alle dierenartsen uit de omgeving ook bereid te helpen. Het gebeuren is zelfs nog in 't Guinness Book of Records opgenomen als de operatie waar het meeste artsen tegelijk mee bezig waren. Motala heeft tijdens de amputatie zoveel verdoving gekregen als nodig zou zijn om 70 mensen onder zeil te helpen
In het bureeltje (alles in openlucht zoals overal) van het hospitaal hingen massas fotos van allerhande olifanten die hier in de loop der jaren verzorgd waren en er lag ook een boek met afbeeldingen van de kunstwerken van de Elephant Parade in Antwerpen. Ik sla het boekje open en daar staat de foto van mijn Renaissance-ke!!
Ik werd er even emotioneel van. Zo midden in de pampas de foto zien van de grote olifant die nu bij mij thuis staat Dat voelde echt heel vreemd. Ik was op dat moment nog véél gelukkiger dan ooit dat ik hem destijds op de veiling ten bate van dit schitterende hospitaal gekocht had. Mijn olifant krijgt er nu nog meer gevoelswaarde door.
Een foto van "Re-Naissance" zoals ze bij ons thuis staat...
Er hingen ook bedankingsplaatjes aan de muren met de vermelding van de bedragen die de Elephant Parades in Nederland en België opgebracht hadden. Eerlijk gezegd was dat wel een beetje teleurstellend aangezien ik wist hoeveel de veiling - al de andere merchandising niet eens meegerekend - had opgebracht. Maar ja, de pot was ook moeten verdeeld worden onder drie liefdadigheidsinstellingen en de kosten van zon Elephant Parade (verzekeringen, reclame, zaalhuur, ) zullen ook niet bepaald laag geweest zijn.
Officiëel heeft elke werkolifant in dit land een paspoort maar ook daar wordt mee gesjoemeld. Er was net een dier van 70 jaar oud in t hospitaal aangekomen dat helemaal onderkomen, overwerkt en totaal ondervoed was. Soraida was alleszins niet van plan hem te laten gaan voor hij helemaal hersteld en flink wat bijgekomen was.
Ondertussen waren we bij de wakkere Mosha aangekomen die in haar omheining aan 't ronddartelen was. Ze droeg geen prothese omdat ze uit de twee vorige reeds uitgegroeid is en nummer drie is momenteel in de maak. Ze kon zich echter prima behelpen op drie pootjes. Over de grond rollen en ravotten met haar dikke zachte matrasjes maar zo gauw ze Soraida zag kwam ze onmiddellijk aangehuppeld.
Het oneindig lief diertje - ze geeft kopjes als een poes!! - pakte me vast met haar slurfje, zat er mee in mijn haar te woelen, en bracht op de duur telkens mijn hand naar haar mond om er op te sabbelen. Een onbeschrijfelijk gevoel : een olifant die met haar tong - die dikker was dan mijn arm - aan uw hand zit te trekken en aan uw vingers begint te sabbelen!!! Een overheerlijk kippenvelmoment! Soraida en de mahout schrokken en eisten dat ze haar mond terug opende, ze waren bang dat ze zou bijten, maar dat was helemaal niet het geval. Hoewel ondertussen heel mijn onderarm in haar muil verdwenen was voelde ik niet eens veel tanden, alleen die dikke, zachte, sterke tong. Ondertussen staat ge dan ook nog oog in oog met mekaar want ze is nog maar zo groot als een mens. Echt, hier zijn geen woorden voor. Ik heb al wel wat olifanten bepoteld in mijn leven maar nog nooit of te nimmer op zo'n intense manier!
"Kijk eens! Ik heb al melkslagtandjes!!!"
Zo'n groot beest dat zó teder is dat ge denkt dat ge met een poezeke aan 't spelen zijt... Het dier zou me waarschijnlijk zonder moeite kunnen doden en toch voelt ge feilloos aan dat ze niet gaat doorbijten en dat al dat gesabbel gewoon maar spelen is, haar unieke manier van knuffelen.
Later mocht ik haar wat banaantjes voeren. Ze nam ze aan met haar slurf en pelde ze voor ze ze opat. Maar wat ze nog veel interessanter vond was om met haar slurf te hengelen naar de volledige tros die ik net buiten haar bereik gelegd had.
Na haar maaltje begon ze een zanddouche te nemen. Ze grabbelde het zand met haar slurf en zwierde het over haar rugske, en over mijn fotoapparaat. Het dier amuseerde zich kostelijk en was duidelijk heel gelukkig. Ik had er uren naar kunnen staan kijken.
De te klein geworden protheses van Mosha.
Maar er waren nog andere patiënten het bekijken waard. Alles gebeurt hier in openlucht. De operatiekamers zijn grote overdekte hangars met stellingen en stevige palen om de patiënten aan vast te leggen. We zagen ook de enorme voedselvoorraden. Olifantengras met hopen en ladingen bananen om u tegen te zeggen. De trossen werden veilig in een gesloten hok gestapeld zodat er geen apen mee vandoor konden gaan.
Op de duur moesten we toch met veel spijt in t hart van Soraida en haar prachtige project afscheid nemen. Er stond ons nog een lange rit te wachten, en niet zo'n makkelijke.
Chiang Mai was inderdaad zoals gevreesd een heel grote stad (met een Carrefour, zelfs met een Makro) maar er lag een perfecte ringweg rond, dus zaten we al vlug op de kleinere weg waar onze rondrit door het noorden kon beginnen. Al na enkele kilometers zagen we de eerste Hmong-kinderen in traditionele klederdracht van school komen. Erg genoeg konden we er geen tijd aan besteden want tot Pai zouden we nog een bergweg met honderden haarspeldbochten moeten volgen en daar kruipt nu eenmaal veel tijd in want zoiets doet ge best langzaam én bij daglicht.
De kronkelweg door de bergen was nog mooier dan verwacht, alles is hier nog puur natuur op af en toe een klein dorpje na. Maar de weg is in perfecte staat. Overal waarschuwingsborden om in traagste versnelling te rijden, in de allersteilste bochten (soms hellingen van 20%!!!) zijn er vangrails aangebracht, kortom een klassebaan. Maar het blijft natuurlijk zeer geconcentreerd rijden want de Thai houden er de gewoonte op na zelfs op deze gevaarlijke wegen, waar ge meestal geen 50 meter rechte weg voor u ziet liggen, toch alle bochten af te snijden.
Het Pai Hot Springs Spa Resort vinden was niet zo simpel, zelfs ons Trees kende het ding niet. Maar kom, dat is niet erg, op zon momenten kan ik mij als convoyeur nog eens nuttig maken. Een mens zou zich nog overbodig gaan voelen met zo'n machientje. Alhoewel ik zéker niet klaag over ons Trees want nu ik niet meer moet kaartlezen heb ik alle tijd om van 't uitzicht te genieten.
De aankomst in de Lodge was niet leuk omdat we t nu zo lekker gewend waren om overal alleen te zijn en ineens vielen we aan de receptie middenin een groep Fransen die in konvooi (met maar liefst 13 jeep-achtigen!) achter een gids aan reden op een tocht door de bergdorpen. Ze zullen misschien wel meer afgelegen plekken zien dan wij maar ik vraag me wel af als ge als 3de in de rij rijdt hoeveel ge nog gaat zien buiten het losgereden en opgedwarreld zand van uw voorgangers, laat staan wat ge nog van de wereld merkt als ge de laatste van de rij zijt... En nooit eens op eigen initiatief kunnen stoppen om een foto te nemen of te gaan wandelen. Nee, dat systeem vind ik toch maar niks, dan liever maar wat minder zien en als eens verloren rijden. Trouwens wat is verloren rijden? Toch niks anders dan ongeplande dingen te zien krijgen?
Onze suite was heel groot met een gigantisch terras op poten dat uitkeek over een rivier die tussen weiden met klingelende koeien stroomde. Tot zover was alles in orde. Maar onze privé-warmwaterbron had de geest gegeven. Het bad op ons terras was leeg en 't water dat uit de kraan kwam was koud. Ge moet het toch maar kunnen om een natuurlijke hot spring naar de bliksem te helpen?! Onze Thaise buurman was ook flink boos want die was speciaal met zijn lief naar hier gekomen om een weekendje romantisch met zijn lief in een warm bad te zitten. Onze reclamaties aan de receptie haalden ook niets uit want nu spraken ze natuurlijk helemaal geen Engels meer. Uiteindelijk hebben we dan Maritia opgebeld, de toffe receptioniste van Le Charme in Sukhothai en zij heeft een pootje toegestoken en belde even later terug dat onze bron morgen gaat gerepareerd zijn. We zullen dan maar even droog vanop ons reuzeterras naar de oneindige sterrenhemel boven ons kijken. Droog baden dus.
Héél veel meer foto's met uitleg - van deze voor mij onvergetelijk mooie dag - vinden jullie in mijn album :
Voor wie niet buiten kan, of geen zin heeft in dit weer buiten te komen... Een kijkje in de natuur van Haspengouw. Het album van de foto's uit het parcours van de Bloesemroute, de streek tussen Sint-Truiden en Borgloon. Misschien kunnen de fruitbomen in bloei deze druilerige dag een beetje opfleuren?...
Hier een paar - esthetisch meer verantwoorde - portretjes die ik gisterenochtend nam : De eerste poten!
"Hm. Met die pootjes kan ik mijn staart vasthouden. Zouden ze nog voor iets anders nuttig zijn ook?..."
"Eten! Laat dat eten aanrukken zodat mijn poten eindelijk ook aanrukken!
Het diner komt er aan. Hij wrijft zich al in zijn pootjes
't Is tegenwoordig druk aan 't tafel...
De eerste poging tot schoolslag.
En maar grazen, in de hoop óók snel poten te krijgen...
Van heel dichtbij zie je de vingerkootjes in het frèle pootje. Sommige diertjes hun pootjes zijn al bijna 3 millimeter lang! Anderen hebben nog een kaal, maagdelijk buikske. En 't kakelnestje van de bende heeft zelfs nog niet eens een dikke kop... Die is nu wel zeer gegeneerd.
Tja, aangezien "de eerste poten" dringender waren (want die gaan vanaf nu flink groeien denk ik) krijgen jullie het vervolg van het Thailandreisverhaal - met het bezoek aan het olifantenhospitaal en Mosha - morgen te zien! First things first.
't Gaat vlot deze week! Hier nog eens een ander gezichtspunt zodat je al een idee van de grootte krijgt!
Reeds opgelost door Helena, Viviane, Rudy, Vera, Marleen, Chrisje, Lisette, Mieke, Nadine, Dolfijn, Lange Lou, Piet, Ann, Jan, Andromeda, Ron, Mare, Ingrid, Irène, Klaproosje, Yvette, Steven en een speciale vermelding voor Moederke Melanie (mijn oudste lezeres, van 84, die na lange afwezigheid wegens pc-problemen, toch alweer van de eerste keer terug bij de oplossers terecht komt! Yés!!!)
Vrijdag, 30 januari 2009. Pai Hot Springs Spa Resort, Pai.
13. De discipline van het olifantheffen.
Ons romantisch, maar o zo donker hutje...
Ons vertrek, na een heerlijk ontbijt (zalig zoete kokospuddingskes met pijpajuin!!! En ondertussen maar nep-zoetjes in de thee doen om niet nog dikker te worden...) met alweer een uitzicht over een rivier, was heel grappig. Op gelijke afstanden van mekaar lagen tegen de struiken die de oprit omzoomden gelukzalige poezen te zonnen. Het leek wel op een rij tuinornamentjes die ons uitgeleide deed maar dan levende en likkende exemplaren. Wat in dit land zo fijn is dat al die katten hier rond en gezond zijn. Op die kortere en kromme staarten na natuurlijk. Maar ze zijn gelukkig en lief, en voelen zich totaal niet opgejaagd of angstig zoals de sukkelaars in Sri Lanka, ge kunt ze pakken en knuffelen en ze genieten daar echt van. Ze lopen hier rond tussen honden en kippen en ge ziet dat ze niets te kort komen
Na 6 kilometer waren we al aan de Wat Pra That Lampang Luang, het doel wat we dus gisterenavond rijkelijk voorbij geschoten waren toen we daar aan de verkeerde tempel midden in Lampang arriveerden. Deze tempel is volgens de reisgidsen één van de meest opmerkelijke en best geconserveerde tempels van het land. Hij was ook echt interessant en bovenal heel geestig, letterlijk en figuurlijk. De tempel zelf was ommuurd als een versterkte Middeleeuwse vesting, de ingang werd gevormd door een lange trap met draken als reling. Op de reusachtige binnenplaats stonden diverse gebouwen waarop nog zeer oude schilderingen op de houten wanden te zien waren. Overbodig te zeggen dat ze op die antieke oude panelen wel boudweg hun elektriciteitschakelaars gevezen hadden.
De aanzet van de trapleuning.
Mensen lopen biddend enkele rondjes rond de centrale stoepa.
Prachtig houtwerk!
Eeuwenoude houtschilderingen.
Er stonden naar goede gewoonte weer overal zeer veel en zeer oude Boeddhabeelden maar wat ik het plezantste vond was dat het nog een echt religieus centrum was, de mensen kwamen er van heinde en ver om te offeren en te bidden en allerhande vreemde rituelen op te voeren.
Buiten het kaarsjes branden - waar ze eerst hun naam en het doel opschreven - en de klassieke hopen wierrookstokskes aansteken, werden er ook kunstjes gedaan met een zware koperen olifant met een handvat aan. De bedoeling was te bidden, centjes in de pot te steken en dan het gewicht zo hoog mogelijk op te heffen. Een offer aan God Fitness vermoedelijk...
Enkele meters verder speelde zich er nog een veel boeiender en mysterieuzer schouwspel af. Hier pakte de pelgrim één van de lange houten latten uit een houder en nam de stok in beide handen. Het ene uiteinde moest juist in zijn linkerhandpalm passen en vervolgens verschoof een collega dan een elastiekje totaan de plaats waar de vingertoppen van zijn rechterhand reikten. De gelovige bad vervolgens met zijn handen zover mogelijk gespreid terwijl hij de stok vasthield en na het gebed werd er dan gekeken of zijn rechterhand nu verder kwam dan het elastiekje. Ge kon dus op twee minuten uw armen laten groeien!! Ik mag er niet aan denken moest Pfizer dat trukske hier ontdekken, dan is 't ineens gedaan met Viagra in pilvorm, dan brengen ze een duur apparaatje op de markt met een latje en een elastiekje
Het "olifantgewichtheffen".
En het hoogst mysterieuze "verlengen van de armen"-ritueel...
Een offergave bestaande uit een enorme kudde minuskule diertjes. Het witte beeldje achteraan moet waarschijnlijk de boer voorstellen. Een gebed voor een grotere kudde? Een vraag om genezing van de dieren?...
Het personaliseren van de offerkaarsjes.
Ik geraakte maar niet uitgekeken, het negerke-in-mij genoot van de duizend kleurtjes en 't geflikker en geschitter van de zon in de met spiegeltjes bezette daken. En vanzelfsprekend waren er ook de klassieke rituelen van het luidden van de diverse bellen en klokken. Eén van die klokken was een uitermate geestig model. Het was een getande cirkelvormige bel... Als ge met een ijzeren staafje over de randen van de ring gleed dan produceerde het ding een speciaal soort gerinkel-geratel. Ge kunt misschien al raden wat deze heilige bel in een vorig leven geweest was?... Een groot tandwiel, de vijsgaten zaten er nog in! Van recyclage gesproken. Zelfs voor bellen en tempelklokken gaat de regel van het karma op, beginnen als tandrad uit een camion en, op voorwaarde dat ge een braaf leven geleid hebt, eindigen als heilige bel.
De deugdzame bel.
Ik veronderstel dat ge met het luiden van deze bel God Touring Wegenhulp behaagt en autopechloze ritten afsmeekt?
Klaarmaken van verse bloemen om te verkopen als offergave.
In een van de pagodes, hoog op een trapje, was stom genoeg de toegang verboden voor vrouwen. Jammer want het moet heel grappig geweest zijn, de grote tempel werd er op natuurlijke wijze (het systeem van de camera obscura) via een piepklein gaatje in de deur omgekeerd geprojecteerd op eenwitte doek. Op het laken was dan de tempel en de gelovigen die errond hun bedevaart liepen op zijn kop te zien! Waarom deze aanblik nu persé voor vrouwen verboden moet zijn mag joost weten. Paul heeft het dan maar gefilmd zo kon ik, 't tweederangswezen, t toch ook eens bekijken.
Het "Verboden-voor-vrouwen"-tempeltje. Pffft.
Zoals in elke tuin neemt de heilige Bodhi-boom een belangrijke plaats in. Dit exemplaar zijn takken worden ondersteund door talloze stokken en mooi versierde latten. Iedereen wil een deeltje van zijne heiligheid ondersteunen, alweer, in ruil voor...
Naast dit heiligdom lag nog een rood met gouden tempel volledig beschilderd met draken en bloemen. Steek het ding in een glazen visbakske met een spiegelwand achteraan en ik pak het mee voor Petit Pois. De kitsch van de kitsch maar tegelijk ook heel sprookjesachtig.
Detail van zijwand van de gouden tempel.
En dan trokken we onze schoenen weer aan, verlieten de heilige plaats, en togen alweer op pad...
Maar morgen... morgen... of overmorgen - gesteld dat mijn puiten nog meer poten krijgen - bezoeken we eindelijk de kleine Mosja in het olifantenhospitaal!
O-o... Ik ben het te makkelijk aan 't maken precies... Er zijn al maar liefst 18 oplossers : Helena, Viviane, Rudy, Vera, Marleen, Chrisje, Lisette, Mieke, Nadine, Dolfijn, Lange Lou, Piet, Ann, Jan, Andromeda, Ron, Mare en Ingrid!
Maar 't is wel een plezant ding voor een raadsel, ge kunt het langs veel verschillende zijden fotograferenen en 't ziet er altijd anders uit... Dus voor de mensen die 't nog niet geraden hebben : misschien herkennen jullie deze kant beter?
Hoofdstuk 12. Deel 2 : De spontane introductie van de luchtigere kleding.
We reden verder naar het grote historische park van Si Satchanalai, een soort Sukhothai in 't klein, en daar was het helemaal heel rustig. Niets dan bossen waarin ruïnes verspreid lagen, zalig... Alweer verdwaald in Jungle Book. Ik wou dat we de tijd hadden om te fietsen want ik vermoed dat dat hier ook wel zal kunnen. Hoewel we weer geen enkele toerist zagen, op een paar monniken op bedevaart na. Wel toverachtig zo'n een paar figuren in gele, oranje en bruine pijen die tussen de bomen rondwaren.
Eigenlijk wilden we maar 1 tempel bezoeken maar ze liggen hier allemaal achter mekaar, dus liepen we toch weer van de ene naar de andere.
Een heel grote tempel stond op een sokkel van allemaal reuze olifanten. Iemand had er net aan geofferd vandaar dat er rond elk dier zijn nek een kleurige bloemenslinger bengelde. We beklommen de stenen om ze beter te kunnen fotograferen en ineens ging het "kráááááák", nee 't was geen Thaïse madam die ons noten wou verkopen, 't was Paul zijn short die de geest gaf en van voor tot achter openbarstte. Een goddelijk moment! Ik totterde bijna van de tempel van 't lachen. De sukkelaar liep echt rond in nog een paar wapperende flarden. Als hij in die klederdracht een hotel zou moeten zoeken kreeg hij misschien wel 70% korting in plaats van 40. Ofwel mochten we gewoon niet binnen, dat kan ook natuurlijk.
Echt erg was het niet want we waren er toch alleen en onze auto stond vlakbij. Tenandere 't was ook best luchtig en verkoelend denk ik, zon short met ingebouwde airco.
En natuurlijk is mijn berengezelschap er overal bij. Over wie zou ik anders later de kompléét waanzinnige reisverhalen kunnen schrijven?
(Ge zat te wachten op die foto van die opengescheurde broek hé?... Zijt maar eerlijk! Ik bezit die foto natuurlijk. Maar die op mijn blog zetten is nog een ander paar mouwen. )
Het is hier zo stil in 't bos dat ge de reuzenbladeren van de teakbomen hoort vallen. En de broeken scheuren.
Boven op de heuvel lagen nog twee watjes, we verwachtten er ook van een mooi zicht over de rivier te kunnen genieten dus we beklommen de eindeloze trap. Op de top bleek alles dichtgegroeid dus niks panorama maar wel een mooie grote zittende boeddha die net in de bloemetjes gezet was. De gelovigen maken vaak de prachtigste draken uit gevouwen plantenbladeren. Sommige exemplaren zijn wel anderhalve meter hoog. De draak heeft rode ogen gemaakt van parels. Spijtig genoeg komt er bij al dat geoffer van planten tegenwoordig nogal veel plastic kijken. Vroeger werden alleen echte bloemen gebruikt maar nu is alles versierd met plastic topjes die in de bladeren gestoken worden. Er wordt ook niet meer genaaid maar alles is aan mekaar geniet. Zelfs de bloemenslingers zijn veelal uit plastic en na enkele weken liggen die dan allemaal "de vuilen hoop" in een hoek van de tempel te vergroten, helemaal verkleurd door de zon. Een mesthoop van plastic.
Drakenoffer, een kunstwerk volledig uit planten.
Vissend vrouwtje. Niet simpel om op deze manier voor eten voor uw oude dag te moeten zorgen...
Op het heuveltje stond ook nog een piepklein tempeltje hoog op een trapje. Het had iets Guatamalteeks. Binnen was het amper drie vierkante meter groot maar het stond weer propvol offerbeeldjes. Vooral de plastic olifantjes en dansertjes zijn momenteel zeer in. Ge hebt ze in 't zwart maar de zuurstokkleurige zijn duidelijk aan een opmars begonnen. En tussen al die plastic rommel staan dan bekers met drank, kaarsen, wierookstokjes, enkele houten en stenen beeldjes, nep en echte bloemen, poppen, flessen, en jammer genoeg ook al de bijhorende verpakkingen waar al die prullen in meegebracht zijn. Kortom een vuilnishoop van jewelste maar ik veronderstel dat de god wel het onderscheid zal kunnen maken tussen afval en offer. Voor mij is 't soms moeilijk maar ik ben dan ook geen god.
Heel de familie wordt in de pick-up geladen.
Hoe fijn ronddwalen in dat bos ook weer was, we moesten verderanders zouden we nooit voor 't donker in onze lodge in Lampang aankomen.
Onderweg veranderde de natuur stilaan van een vlakte in heuvels en op de duur zelfs in heuse bergen van bijna 2000 meter hoogte. Hoe droog het hier momenteel ook is toch staat er nog water in de rivieren en zijn er nog watervallen. Het is hier een rijk, vruchtbaar gebied zelfs in de winter, een seizoen dat in onze ogen meer op een herfst lijkt. Een gloeiend hete herfst dan wel
De aankomst in de River Lodge was tof want het huisje dat voor ons gereserveerd was stond op palen aan een grote vijver. En toen begingen we een kanjer van een stommiteit. Ik wou van de zonsondergang gaan genieten aan een tempel op een heuvel in de buurt maar ik vond de naam onuitsprekelijk. Paul tikte dus iets onuitsprekelijks in ons Trees in maar al na enkele kilometers bleek duidelijk dat er iets mis liep. Volgens mij moesten we naar 't noorden en hadden we er lang moeten geweest zijn, Trees stuurde ons naar 't zuiden en loodste ons recht de stad in. En ze was van plan dat nog 10 km vol te houden. En Paul koos voor Trees in plaats van voor mij
In plaats van naast een feërieke tempel ging de zon heel romantisch onder achter de zetels van onze auto en wij reden naar godweetwaar. Maar het ging beslist een tempel zijn en hij zou ook midden in Lampang liggen, zoveel was zeker. Aangezien we nu toch al zo ver verkeerd gereden waren vond ik niet beter dan Trees haar doel, waar ze als een aan de leiband trekkende dolle hond op aanstuurde, ook maar te gaan ontdekken en de tocht tot het bittere eind vol te houden.
We kwamen inderdaad aan een door de maan beschenen tempel in 't midden van de stad. Gesloten vanzelfsprekend. De nieuwsgierigheid bevredigd konden we terug héél Lampang door in 't spitsuur. Ik wou me troosten met Ferrero rocherkes uit de 7/Eleven en Paul met een koud pintje maar we kwamen buiten met onze klassieke zak ijsblokken en hopen drinken. Tot overmaat van ramp bleek na enkele kilometers dan ook nog dat ze mijn chocolaatjes vergeten in te laden waren. Nee het zat echt niet mee. We zullen dringend eens iets moeten gaan offeren.
De gesloten tempel in 't centrum van Lampang.
Na-weeën van 't Chinese Nieuwjaar. Een dansende draak bezoekt een winkel om het volgende jaar voorspoed te brengen.
Terug in ons romantisch uitziende paalhutje bleek het een heel benepen en vooral erg donker ding te zijn, maar zo'n ramp was dat niet want t was door onze Lampang-excapade toch al zo laat dat we onmiddellijk moesten gaan dineren. Maar dat eten,... dat maakte al het gesukkel van deze vooravond ineens goed. Het was een heus buffet want hier logeerde een buslading toeristen!! Een Thais én Westers buffet! We konden ons geluk niet op! Paul heeft van alle gerechten gegeten en die is zo uiteindelijk toch aan een gang of 12 geraakt. Gul deelde hij alles met één van de vele katten in 't restaurant maar eentje daarvan was al even gelukkig en gulzig als wij en beet fors in zijn vinger. Bloed en al, dus Paul had nu eindelijk toch ook een beet en ging hem trots naar ons kotje ontsmetten.
Zelfs de Thaise dessertjes, lekker zwaar spul van sago en gefrituurde vruchtjes, waren overlekker. Nog bolronder dan we van nature al zijn waggelden we tevreden over de hangbrug naar ons hutje. Goed dat het op stevige palen staat.
"Janssens" is al op vele manieren gespeld... Maar "Mrs. Danssews" had ik nog niet in de verzameling.
Er heerst grote bedrijvigheid in mijn dikkop-aquarium en er wordt geroddeld tegen de sterren op... Vraatzucht, jaloezie, afgunst, nijd, ijdelheid, wanhoop... Niks menselijks is hun vreemd nu ze poten krijgen!
Mijn puiten krijgen poten!!! De eerste snelle foto's! Hopelijk binnenkort meer gedetailleerde!
Deze krijgt aan 't leven enkel nog maar kop en staart...
Maar als je goed kijkt zie je naast dit exemplaar zijn poepke al verdikkingen groeien...
En deze jongen heeft al heuse pootjes! Nog heel timide naast zijn staartje gevouwen.
Die onwennige pootjes maken zelfs soms al kikkerachtige zwembewegingen!
Zelfs op deze slechte foto kan je de vingerkootjes in het achterpootje zien! Het heeft de structuur van een menselijke hand!
Wat een ervaring moet dan zijn... door 't leven gaan enkel voortbewogen door een zwiepstaart en opeens poten krijgen! Eindelijk kunt ge u vastgrijpen aan iets en binnenkort meer kracht zetten om vooruit te komen! Stel u voor dat wij ineens zo'n sterke kangoeroestaart kado zouden krijgen... Wij zouden toch ook dolgelukkig zijn. Of niet?
Ik vond het best jammer om dat mooie hotel in het plezante Sukhotai te verlaten, het had fijn geweest er gewoon een dag te kunnen zitten schrijven in de rustige tuin rond het zwembad. Maar we moeten voort anders hebben we net een dag te weinig om onze rondrit in 't hoge noorden te kunnen maken.
Hotel "Le Charme"...
Afscheid van de vechtvis aan de receptie...
Bij ons laatste ontbijt waren de eieren zelfs goed gebakken. Iets op papier tekenen helpt dus. Spijtig genoeg kunt ge niet alles wat ge wilt bekomen tekenen. Ik toch niet. Trouwens ik vind pantomimes spelen om iets uit te leggen nog altijd veel plezanter. Nadat ik één van mijn mooiste bloesjes, waar ik toch maar uit zou barsten, kado gegeven had aan de lieve receptioniste verlieten we het charmante Le Charme. Een hotel dat zijn naam nu eens níet gestolen heeft. Onderweg nog eens gewuifd naar al de mooie Khmerrestjes en 't platteland ingereden. Knalgroene, bijna fluorescerende, jonge rijstvelden. Vreemd wel, sommige veldjes liggen nog braak en anderen zijn net beplant en bevloeid. Het land is kurkdroog, de gele en grijze bladeren dwarrelen van de bomen en overal staan borden met brandgevaar. En toch blijven de mensen hun veldjes afbranden, nochtans probeert de regering deze vernietigende manier van landbouw zoveel mogelijk te ontmoedigen. Veel haalt het alleszins niet uit.
Geestenhuisjes in jong rijstveld.
De natuur levert hier soms felle kleurencontrasten en mooie beelden op. Frisse groene velden en daarin enkele nietige maar knalrode geestenhuisjes op paaltjes. Een eendenhoeder, gehurkt naast zijn lappententje, de wacht houdend over zijn honderden diertjes die in een poel naast de baan zwemmen.
Eendenpoel.
Onderweg naar Si Satchanalai ontdekte Paul nog een extra Khmerruïne en een heel leuke hangbrug. Niks zo plezant als huppelend over een lange hangbrug dartelen! Vooral met Paul, als die erover begint te denderen dan zit ge precies in de cakewalk van de Sinksenfoor.
Aan het einde van de brug lag tegen de oever een onooglijk dorpje genesteld. Alle ramen en deuren stonden open, elk huishouden leefde er min of meer op straat. Er hingen wiegjes met babys tussen de bomen en iets verder stonden doodskisten. Weer een paar meter verder klopten enkele vrouwen de was in grote tobbes. Iedereen moet er van iedereen weten welke kleur van onderbroek ze dragen vrees ik. En of ze er een dragen.
Met zo'n wiegje kweken ze matrozen.
Ik kocht aan een kraam een olifantje van 80 baht, ik gaf een briefje van 100 baht dus moest ik 20 baht weerkrijgen. De verkoopster kreeg de berekening maar niet gemaakt en mij wou ze niet geloven Dus werd er een collega bijgehaald die wel moeizaam het zwaar wiskundig raadsel opgelost kreeg. Schaterlachend gaf de vrouw toe dat ze me nog 20 baht moest. Maar die had ze niet. Dus kreeg ik als pasmunt een paar gelukbrengende kiezels! Geweldig vond ik dat. Ik zie het in België aan de kassa van de Carrefour weeral gebeuren. Vroeger heb ik In Italië regelmatig snoep of kauwgom als wisselgeld gekregen, maar gelukskiezels? Nee, dat is echt origineel. Aangezien ik vier gelukskiezels heb gekregen moet de koers van de kiezel vandaag 5 baht zijn. Hopelijk devalueert hij niet te snel want er liggen hier wel veel kiezels en anders gaan er nóg toeristen met zakken vol keitjes naar huis gestuurd worden.
De ruïne waar het eigenlijk allemaal om te doen was bestond uit alweer zo'n mooie maiskolfvormige prang en daarachter nog een Sri Lankaanse stoepa. Het tempelgebouw was nog helemaal intact en het fronton zelfs nog beschilderd in de originele gouden kleuren. Zelfs een deel van het houtwerk van het klooster was nog authenthiek. Echt heel mooi.
Morgen, of overmorgen, het wel zéér "luchtige" bezoek van Paul aan Si Satchanalai!
Nu begint ge toch wel onbeleefd te worden! "Uw brood" als antwoord inzenden! Jamaar! Mijn schone zelfgebakken broodjes zien niet groen hé mensen! Iemand was ook zo leep om tussen neus en lippen eens te polsen : "Is 't eetbaar?" Ik heb geantwoord : "Alles is eetbaar. Al is 't maar door de 'Tand de Tijds'..." Dus, jaja, 't is eetbaar.
De beste uitvindingen gebeuren per toeval of uit noodzaak. Zo worden ook de nieuwste hobby's geboren. Mijn allernieuwste uitvinding van vorige maandag is het "nachttuinieren".
In 't begin van de week vertelde ik al dat "het project van de maandag", namelijk seringenstruiken gaan kopen en die netjes achteraan in de vogeltuin planten, doorkruist werd door mijn kleinste vis die eerst moest gered worden. De vorige dag hadden we al vele bessenstruiken geplant om ons - en de talloze vogels die in onze klimop nestelen - te verwennen, maar enkele geurende struiken moesten het geheel af maken. We hadden de smaak van het tuinieren weer even te pakken en dan moet ge daar gebruik van maken want die goesting kan even snel weer verdwijnen als ze opgekomen is...
Het "vogelwooncomplex" vanuit de vogeltuin gezien. Deze afdeling is verboden voor katten. Hier kunnen jonge vogels ongestoord hun eerste vlieglessen krijgen. In de winter hangen hier aan alle bomen en struiken zakjes met vogelvoer.
Het "vogeltjes-appartementsgebouw" vanuit de kattentuin bezien. Hier is 't dus voor ma en pa mus oppassen geblazen. En moeten ze hun kroost goed in de gaten houden.
In deze dikke klimoplaag nestelen tientallen mussen.
In de vogeltuin staan alvast enkele braambessenstruikjes naast een lekkere frambozenstruik.. Lekker toekomstig snoepgoed voor de vogels en voor onszelf.
En de scheutjes van de frambozenstruik zijn uitgepland.
Dat we nu onder "moeder-frambozenstruik" allemaal gaten in 't gazon van de vogeltuin hebben is natuurlijk een ander paar mouwen. Maar zoals algemeen geweten kunt geen omelet bakken zonder eieren te breken.
Dus, na 't redden van de vis en 't verversen van 't aquarium, snelden we maandagavond in razende vaart naar het tuincentrum om seringenstruiken te gaan kopen. We kochten vanzelfsprekend weer véél meer planten dan we gepland hadden, circuleerden als twee figuranten uit een komische film door de gangen met een wisteria (blauwe regen) van haast vier meter hoog. Op een winkelkarretje dat daar echt niet voor voorzien was, onderweg alle reclameborden aan 't plafond rammend. Konden we ook nog amper met die kar manoevreren omdat er al drie reuze zakken potaarde, grondverbeteraar en meststof (ah ja, als ge iets doet moet ge goed doen) op de bodem van 't wagentje lagen. Kortom, het had weer iets van een oude stomme film, alleen dat hij niet zo "stom" was, het gevloek wanneer we weer ergens tegenaan reden en de seringenstruikjes en de reuze-wisteria dreigden te kapseizen waren goed hoorbaar. Een film die dan ook nog versneld afgespeeld werd. Die lange zwiep van een wisteria in de auto krijgen was ook nog niet zo simpel. Planten kunt ge nu eenmaal niet opvouwen. Autostoelen gelukkig wel.
Thuisgekomen was het ondertussen al 7 uur en dan moesten we nog met al de werkzaamheden beginnen... Een stuk van de vogeltuin moest eerst "ontgind" worden, ontdaan van alle vreemde dingen die daar groeiden, maar niet roekeloos want sommige planten wou ik persé "redden". Ook onkruid kan in mijn ogen heel schoon zijn. Kortom er werd gegraven en uitgepeuterd en nog eens gegraven en verplant, iets met een rijf gedaan, maar toen bleek dat dat stukje grond toch omgespit moest worden want er bléven maar oude stronken uit de grond opdoemen. Paul pakte ras de verkeerde schop (bij gebrek aan een goeie) en begon te dabben. Het werd donkerder en donkerder. Ondertussen ontdekte ik ook nog een scheefgezakte conifeer van een meter of zes hoog die dreigde mijn andere boskes te vernielen dus begon ik daar alvast takken van te verwijderen om die klaar te maken voor "de slacht" (Een avontuur voor overmorgen als we iemand met een kettingzaag vinden.) Tuinieren is hier altijd een beetje chaos.
Mijn slap gevallen boomke. Bezweken onder de wintersneeuw.
Op de duur was het toekomstige seringenplekje eindelijk omgespit, had ik de seringenstruiken pro forma op gelijke afstanden op hun plaats gezet zodat de plantkuilen konden gedolven worden en we de goede aarde, de grondverbeteraar én de mest in die putjes onder mekaar konden mengen. De zon was al lang onder en onze vogeltuin staat vol struiken dus het werd stilaan aardedonker. Zowel de lucht als wijzelf. Wijzelf dan nog qua kleding zowel als qua humeur.
Ik zat nijdig te grommelen en die aarde te mengen in de putten die Paul ondertussen al had laten vollopen met teveel water ("Die grond is hier toch wel heel droog, ik zal die alvast eens goed gieten..."). Ik zag niet wat ik deed dus ik grabbelde maar wat uit de ene zak en dan wat uit de andere en ik bleef maar mengen en kneden, af en toe het haar uit mijn bezwete gezicht strijkend en mijn bril besmeurend. Stilaan kreeg ik de indruk dat ik een modderbad aan 't nemen was. En maar briesen "dat dat nu toch écht geen manier van werken was en dat we weer véél te laat begonnen waren en dat het resultaat op niks ging trekken en-..." tot ik opeens bedacht hoe ik er ondertussen wel moest uitzien en ik me plat om mijn achterste liet vallen en begon te schateren om de hilariteit van de situatie. Ter plekke, zittende te midden van het natte, vette, modderige gras, deed ik de geweldige uitvinding van een nieuwe hobby : het nachttuinieren! En ineens werd alles leuker!
Hoe boeiend, origineel en organisch zou ons tuintje er morgen bij daglicht uitzien?! Het zou een komplete verrassing worden! Zelfs voor ons, de scheppers van de momenteel nog onzichtbare creatie. Dankzij dit inzicht modderde ik vrolijk verder en dabte rond de planten, op de tast, mooie aarden walletjes om het gietwater niet direkt naar de omringende droge zandgrond te laten wegkronkelen. Als een kind zo gelukkig zat ik fortjes te bouwen rond mijn seringen.
Op dat ogenblik kwam onze poespasser op bezoek (die heeft goddank een sleutel, anders had de deurklink, de sleutel, en mijn zak waar die inzat ook nog onder de modder gezeten...). De mens trachtte te ontwaren wat we daar eigenlijk in de duisternis aan 't doen waren en hij bleef zwijgend op een veilige afstand staan. Waarom niet trouwens, er was toch niks te zien, enkel te horen hoe een paar mensen in de pikkendonkere in modder zaten te soppen. En plots vroeg hij : "Hebben jullie eigenlijk geen halogeenlamp op een statiefke?..." Maar nóg sputterde ik tegen : "Neenee, das niet nodig, we zijn nu al zo ver en bij de volgende putjes hebben we een beetje indirect schijnsel van een straatlantaarn. Laat ons nu maar efkes snel doorwerken en geen tijd verliezen." Overbodig te zeggen dat onze Paul ondertussen al verdwenen was om die lamp en een heel lange verlengdraad uit het magazijn te halen. Tijdens al dat "tijdverlies" ploeterde ik dapper verder als een zwijn dat een truffel geroken had. En toen was er plots licht... Oh.
Ik zag mijn drie fortgordeltjes rond mijn seringenplanten en kwam tot de onstellende ontdekking dat plant 1 en 2 zich op nog geen halve meter afstand van mekaar bevonden en plant 3 wel anderhalve meter verder stond. Mijn weegschaal-gevoel voor harmonie kreeg bijna een beroerte! "En nu staan mijn planten verkeerd! En dat is allemaal omdat we te laat begonnen zijn! Moet ge dat zien! Dat trekt op niks! Heel de verhouding is naar den bliksem! Nu moeten we die allemaal terug gaan opgraven en dan gaan we die beschadigen en-" Waarop Paul heel vinnig opmerkte : "Maar gij hebt geen fortje gebouwd rond die eerste seringenplant! Gij hebt begot uw omwalling gemaakt rond dat stuk onkruid dat ge persé wou laten staan!"
En inderdaad. In de duisternis had ik me van plant vergist en was ik een bestaand plantje beginnen omgorden met mijn atlantik-wall... 't Kon er maar goed mee zijn.
De drie seringenstruikjes met de vreemde eend in de bijt. Maar wel netjes omwald.
Ter lering ende besluit : niks zo lollig als "nachttuinieren". Het heeft geen belang hoe vuil ge u maakt, ge ziet het toch niet. Ge moogt lelijke gezichten trekken als 't niet meevalt en eens goed grommelen want ge kunt mekaar toch niet direkt terugvinden in de duisternis. Ge kunt, en zult, helemaal onder de modder komen te zitten, maar bedenk wat een bezuiniging dat is! Een modderbad in een kuuroord is niet goedkoop. Maar bovenal : het resultaat dat ge 's ochtends te zien krijgt is veel speelser en organischer dan bij "dagtuinieren".
Echt waar, 't is 't proberen waard. Maar ge moet natuurlijk niet flauw doen en deze hobby gaan beoefenen bij volle maan! Nee, ge moet wachten op nieuwe maan, en bij voorkeur op een zeer bewolkte dag.
De volgende les is waarschijnlijk : "Nachttuinieren bij regen." Maar dat is de volgende les. Die voor gevorderden.
Komaan, deze week gun ik jullie terug iets makkelijk! Iets wat ge tenminste allemaal in huis kunt hebben... Wat met dat anker van vorige week nogal moeilijk was.
Ik heb vorige week flink afgezien dus ik dacht ik zal mijn lezers ook maar eens trakteren op een lijdensweggeske. Ik denk dat ik daar redelijk in geslaagd ben.
Allez vooruit, kom nu maar uit uw rioolputtekes en vanonder uw barbeques, vanachter uw wasmachines en vantussen uw gasvuren... Voilà, dat is 't! Zo simpel is het nu!
Hoe? Ge herkent het nóg niet???
Nog altíjd niet?...
Nog geen maand geleden hebt ge dit ding zo vaak op mijn blog en in mijn fotoalbum zien staan...
... maar ja, misschien zijn uw ogen niet meer zo goed om zo'n klein ankerke te herkennen. 't Is dan ook maar een meter of drie, vier groot natuurlijk...
Inderdaad, ge hebt gelijk, ge ziet het amper hangen.
Een héle, héle dikke proficiat aan Marleen (die het van de eerste foto herkende!!!), Luk, Mieke, Fernanda, Paul, Nand, Kathleen, Rikavensis, Vif, Piet, Viviane en Lange Lou. En 'shame on you' mijn lieve kameraad Jan, die toen krak dezelfde foto's getrokken heeft (met zijn ogen dicht?) en ze zelfs heel fier in zijn fotoalbum heeft geplakt. En euh,... waar zat ons aller Andromeda?... Toch wel een kenner van deze zaken dacht ik zo...
Een reuze tunnelgolf vanuit het gezichtspunt van een surfer! En dan nog in slow-motion ook! Je ziet al de spiralen en tekeningen die het water maakt... Unieke beelden van een geweldig natuurfenomeen! Zet het filmpje maar op full screen want het is van zeer goede kwaliteit.
De foto van de laatste kans. Moet ook wel, want veel méér kan ik niet meer laten zien.
De groep van oplossers is ondertussen bijna tot een massa-beweging uitgebreid! Acht stuks begot. Marleen, Luk, Mieke, Fernanda, Paul, Nand, Kathleen en Rikavensis. Ze hebben nu wel allemaal een beetje minder haar en de weinige haarpijlen die nog overschieten zijn ondertussen grijs uitgeslagen.
