|
Wat een méér dan heerlijk toeval!!! Net op de dag dat de baby-olifant in de Antwerpse Zoo zal geboren worden ben ik in mijn reisverhaal toe aan het hoofdstuk over ons bezoek aan het olifanten-hospitaal in Thailand!!!
Voor 't geval jullie dus momenteel zitten te wachten op de geboorte en mee zitten te kijken op het live-kanaal van de ZOO http://www.baby-olifant.be/ kan je ondertussen een verhaal over een ander klein olifantje lezen...
-------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 13.
Deel 2 : Zéér intieme momenten met een olifantje.
Na een uurtje trokken we onze schoenen weer aan, verlieten de fascinerende gebedsplaats en trokken verder. We waren hier maar 20 kilometer verwijderd van het olifantenhospitaal dat we mee gesponsord hebben door op de Elephant Parade-veiling de grote olifant Renaissance te kopen. Ik was al gewaarschuwd dat we goed moesten oppassen om het juiste hospitaal te vinden want oneerlijke buren hebben vlak ernaast eveneens een hospitaal opgericht om de bezoekers en de giften van het FAE, Friends of the Asian Elephant van mevrouw Soraida trachten in te pikken. Ze verwijderen haar wegwijzers, hebben zelfs al een deel van haar ziekenhuis in brand gestoken en de politie grijpt niet in want de regering vindt Soraida maar een lastige dame omdat ze het land er met de neus opdrukt dat ze heel slecht met hun kostbare olifantenbestand omgaan.
Moeiteloos vonden we haar hospitaal, ze waren zelfs net een patiënt aan een infuus aan 't leggen. Nou ja, leggen... Zo'n olifant staat recht, er wordt een verrijdbare stelling naast gereden, de dokter kruipt daar op met alle instrumenten die ze nodig heeft en het infuus wordt achter het oor van het dier bevestigd. Het dier had kolieken en hij was al meer dan 60 jaar oud, het is dus niet eens zeker dat hij zal overleven.
Zo'n grappig zicht : de dokteres is een tenger meisje van amper anderhalve meter. Het contrast met de patiënt kon niet groter zijn.
We ontmoetten er ook een eigenaar en een mahout van een olifant die hun zieke een bezoekje kwamen brengen. Hun dier was enkele weken geleden gevallen en had zijn kaakbeen gebroken. Gelukkig was hij door een goede verzorging al flink aan de beterhand en mocht hij binnenkort weer naar huis om terug aan 't werk te gaan. De eigenaar had uit dankbaarheid een varken geslacht en had de kop meegebracht om te offeren in het kleine tempeltje van het hospitaal.
Wie ik natuurlijk zeker wou zien was de kleine Mosha die de aanleiding was geweest tot het starten van de Elephant Parade. Het diertje was een voorpootje verloren door op een landmijn te trappen (zoals zovele Birmese olifanten) en ze heeft als eerste olifant ter wereld een prothese gekregen.
Toen we aan haar domeintje kwamen lag ze te slapen en mocht niet gestoord worden. Als het dier zou schrikken kan ze opspringen en haar verder verwonden. We hebben dan tijdens haar dutje enkele andere patiënten bezocht. Onder andere Motala, een dier dat hier al bijna 10 jaar verblijft, die ook een stuk poot mist door dezelfde reden als Mosha en die aan de basis lag van het opstarten van dit hospitaal.
De 45-jarige Motala.
Al spoedig kwam de stichtster van de FAE aangewandeld. Mevrouw Soraida is een ranke klassedame met een wandelstok en een heel lief open gezicht. Ze vertelde ons waarom ze het hospitaal begonnen was terwijl ze met ons meewandelde naar Mosha.
Een hartverwarmende ontmoeting met Mevrouw Soraida.
In haar jeugd had ze een olifant door een truck zien aanrijden en niemand wou het gewonde dier helpen. Iets later vielen er in een nationaal park 4 olifanten van een klip en alweer kwam niemand in actie om de dieren uit hun lijden te verlossen. Al die steeds weerkeerde ellende en machteloosheid greep haar zo aan dat ze besloot een hospitaal voor deze zo misbruikte dieren te stichten. Ze zijn dan wel het nationaal symbool van haar land, maar hun verzorgen of een waardig bestaan geven is er niet bij. Ze vangen en exporteren hun olifanten nog altijd. De dieren komen dan terecht in Aziatische Zoo-tjes of bij privé-personen of bedrijven waar hun meestal een droevig lot wacht. Een olifant onderhouden is een kostelijke zaak. Er gaat 200 kilo voer per dag in zo'n beestje en ze kunnen makkelijk 70 jaar worden, dus reken maar uit. Een olifant houden is echt wel een "Bezint eer ge begint!"
Soraida vertelde hoe moeizaam het destijds gegaan was om Motala te helpen. Geen enkele dierenarts wou zich verwaardigen haar afgescheurde poot te opereren en te dichten, tot Soraidas eigen dokter zo'n medelijden met haar kreeg dat hij voorstelde om zelf te proberen het dier te opereren. Zodra bekend werd dat een mensen-dokter zich inzette voor een verminkte olifant - dat het zelfs een item op het TV-nieuws werd - waren plots alle dierenartsen uit de omgeving ook bereid te helpen. Het gebeuren is zelfs nog in 't Guinness Book of Records opgenomen als de operatie waar het meeste artsen tegelijk mee bezig waren. Motala heeft tijdens de amputatie zoveel verdoving gekregen als nodig zou zijn om 70 mensen onder zeil te helpen
In het bureeltje (alles in openlucht zoals overal) van het hospitaal hingen massas fotos van allerhande olifanten die hier in de loop der jaren verzorgd waren en er lag ook een boek met afbeeldingen van de kunstwerken van de Elephant Parade in Antwerpen. Ik sla het boekje open en daar staat de foto van mijn Renaissance-ke!!
Ik werd er even emotioneel van. Zo midden in de pampas de foto zien van de grote olifant die nu bij mij thuis staat
Dat voelde echt heel vreemd. Ik was op dat moment nog véél gelukkiger dan ooit dat ik hem destijds op de veiling ten bate van dit schitterende hospitaal gekocht had. Mijn olifant krijgt er nu nog meer gevoelswaarde door.
Een foto van "Re-Naissance" zoals ze bij ons thuis staat...
Er hingen ook bedankingsplaatjes aan de muren met de vermelding van de bedragen die de Elephant Parades in Nederland en België opgebracht hadden. Eerlijk gezegd was dat wel een beetje teleurstellend aangezien ik wist hoeveel de veiling - al de andere merchandising niet eens meegerekend - had opgebracht. Maar ja, de pot was ook moeten verdeeld worden onder drie liefdadigheidsinstellingen en de kosten van zon Elephant Parade (verzekeringen, reclame, zaalhuur,
) zullen ook niet bepaald laag geweest zijn.
Officiëel heeft elke werkolifant in dit land een paspoort maar ook daar wordt mee gesjoemeld. Er was net een dier van 70 jaar oud in t hospitaal aangekomen dat helemaal onderkomen, overwerkt en totaal ondervoed was. Soraida was alleszins niet van plan hem te laten gaan voor hij helemaal hersteld en flink wat bijgekomen was.
Ondertussen waren we bij de wakkere Mosha aangekomen die in haar omheining aan 't ronddartelen was. Ze droeg geen prothese omdat ze uit de twee vorige reeds uitgegroeid is en nummer drie is momenteel in de maak. Ze kon zich echter prima behelpen op drie pootjes. Over de grond rollen en ravotten met haar dikke zachte matrasjes maar zo gauw ze Soraida zag kwam ze onmiddellijk aangehuppeld.
Het oneindig lief diertje - ze geeft kopjes als een poes!! - pakte me vast met haar slurfje, zat er mee in mijn haar te woelen, en bracht op de duur telkens mijn hand naar haar mond om er op te sabbelen. Een onbeschrijfelijk gevoel : een olifant die met haar tong - die dikker was dan mijn arm - aan uw hand zit te trekken en aan uw vingers begint te sabbelen!!! Een overheerlijk kippenvelmoment! Soraida en de mahout schrokken en eisten dat ze haar mond terug opende, ze waren bang dat ze zou bijten, maar dat was helemaal niet het geval. Hoewel ondertussen heel mijn onderarm in haar muil verdwenen was voelde ik niet eens veel tanden, alleen die dikke, zachte, sterke tong. Ondertussen staat ge dan ook nog oog in oog met mekaar want ze is nog maar zo groot als een mens. Echt, hier zijn geen woorden voor. Ik heb al wel wat olifanten bepoteld in mijn leven maar nog nooit of te nimmer op zo'n intense manier!
"Kijk eens! Ik heb al melkslagtandjes!!!"
Zo'n groot beest dat zó teder is dat ge denkt dat ge met een poezeke aan 't spelen zijt... Het dier zou me waarschijnlijk zonder moeite kunnen doden en toch voelt ge feilloos aan dat ze niet gaat doorbijten en dat al dat gesabbel gewoon maar spelen is, haar unieke manier van knuffelen.
Later mocht ik haar wat banaantjes voeren. Ze nam ze aan met haar slurf en pelde ze voor ze ze opat. Maar wat ze nog veel interessanter vond was om met haar slurf te hengelen naar de volledige tros die ik net buiten haar bereik gelegd had.
Na haar maaltje begon ze een zanddouche te nemen. Ze grabbelde het zand met haar slurf en zwierde het over haar rugske, en over mijn fotoapparaat. Het dier amuseerde zich kostelijk en was duidelijk heel gelukkig. Ik had er uren naar kunnen staan kijken.
De te klein geworden protheses van Mosha.
Maar er waren nog andere patiënten het bekijken waard. Alles gebeurt hier in openlucht. De operatiekamers zijn grote overdekte hangars met stellingen en stevige palen om de patiënten aan vast te leggen. We zagen ook de enorme voedselvoorraden. Olifantengras met hopen en ladingen bananen om u tegen te zeggen. De trossen werden veilig in een gesloten hok gestapeld zodat er geen apen mee vandoor konden gaan.
Op de duur moesten we toch met veel spijt in t hart van Soraida en haar prachtige project afscheid nemen. Er stond ons nog een lange rit te wachten, en niet zo'n makkelijke.
Chiang Mai was inderdaad zoals gevreesd een heel grote stad (met een Carrefour, zelfs met een Makro) maar er lag een perfecte ringweg rond, dus zaten we al vlug op de kleinere weg waar onze rondrit door het noorden kon beginnen. Al na enkele kilometers zagen we de eerste Hmong-kinderen in traditionele klederdracht van school komen. Erg genoeg konden we er geen tijd aan besteden want tot Pai zouden we nog een bergweg met honderden haarspeldbochten moeten volgen en daar kruipt nu eenmaal veel tijd in want zoiets doet ge best langzaam én bij daglicht.
De kronkelweg door de bergen was nog mooier dan verwacht, alles is hier nog puur natuur op af en toe een klein dorpje na. Maar de weg is in perfecte staat. Overal waarschuwingsborden om in traagste versnelling te rijden, in de allersteilste bochten (soms hellingen van 20%!!!) zijn er vangrails aangebracht, kortom een klassebaan. Maar het blijft natuurlijk zeer geconcentreerd rijden want de Thai houden er de gewoonte op na zelfs op deze gevaarlijke wegen, waar ge meestal geen 50 meter rechte weg voor u ziet liggen, toch alle bochten af te snijden.
Het Pai Hot Springs Spa Resort vinden was niet zo simpel, zelfs ons Trees kende het ding niet. Maar kom, dat is niet erg, op zon momenten kan ik mij als convoyeur nog eens nuttig maken. Een mens zou zich nog overbodig gaan voelen met zo'n machientje. Alhoewel ik zéker niet klaag over ons Trees want nu ik niet meer moet kaartlezen heb ik alle tijd om van 't uitzicht te genieten.
De aankomst in de Lodge was niet leuk omdat we t nu zo lekker gewend waren om overal alleen te zijn en ineens vielen we aan de receptie middenin een groep Fransen die in konvooi (met maar liefst 13 jeep-achtigen!) achter een gids aan reden op een tocht door de bergdorpen. Ze zullen misschien wel meer afgelegen plekken zien dan wij maar ik vraag me wel af als ge als 3de in de rij rijdt hoeveel ge nog gaat zien buiten het losgereden en opgedwarreld zand van uw voorgangers, laat staan wat ge nog van de wereld merkt als ge de laatste van de rij zijt... En nooit eens op eigen initiatief kunnen stoppen om een foto te nemen of te gaan wandelen. Nee, dat systeem vind ik toch maar niks, dan liever maar wat minder zien en als eens verloren rijden. Trouwens wat is verloren rijden? Toch niks anders dan ongeplande dingen te zien krijgen?
Onze suite was heel groot met een gigantisch terras op poten dat uitkeek over een rivier die tussen weiden met klingelende koeien stroomde. Tot zover was alles in orde. Maar
onze privé-warmwaterbron had de geest gegeven. Het bad op ons terras was leeg en 't water dat uit de kraan kwam was koud. Ge moet het toch maar kunnen om een natuurlijke hot spring naar de bliksem te helpen?! Onze Thaise buurman was ook flink boos want die was speciaal met zijn lief naar hier gekomen om een weekendje romantisch met zijn lief in een warm bad te zitten. Onze reclamaties aan de receptie haalden ook niets uit want nu spraken ze natuurlijk helemaal geen Engels meer. Uiteindelijk hebben we dan Maritia opgebeld, de toffe receptioniste van Le Charme in Sukhothai en zij heeft een pootje toegestoken en belde even later terug dat onze bron morgen gaat gerepareerd zijn. We zullen dan maar even droog vanop ons reuzeterras naar de oneindige sterrenhemel boven ons kijken. Droog baden dus.
Héél veel meer foto's met uitleg - van deze voor mij onvergetelijk mooie dag - vinden jullie in mijn album :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/RondreisThailand13Deel2HetOlifantenziekenhuis?authkey=Gv1sRgCJzuvoT__ITplgE#
website van het olifantenhospitaal : http://animom.tripod.com/faepage3.html
16-05-2009 om 00:00
geschreven door Laathi
|
Nochthans heeft ze maar de keuze uit twee, rijkgevulde, stuks. Haar piepkleine slurfje doet ook nog niet echt wat ze wil, ik denk dat ze eerst de handleiding van dat rare ding aan haar snuit moet gaan bestuderen 
