"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
26-11-2009
De Lamme leidt den Blinde door Cocoon. Deel 3.
Geen tijd gehad om foto's in mijn reisverhaal te plakken (dat wordt iets voor vannacht) dus eerst nog maar de voorlaatste aflevering over onze ontdekkingstocht door Cocoon...
De Lamme leidt den Blinde door Cocoon. Deel 3.
We ontdekten nog een stand van een man die prachtige aquaria maakte om aan de wand te bevestigen. Langwerpige visbakken van maximaal 1.90m lengte die als kaders aan de muur hangen. Ze zijn vrij plat en niet erg hoog maar de vissen kunnen door de lengte van de bak toch flink baantjes trekken. De decors waren prachtig. Helemaal niet kitscherig met duikertjes en kastelen, maar ingericht met natuurstenen, zelfs halfedelstenen. De kader kon uit materiaal en kleur naar keuze gemaakt worden. Echt heel sjiek en nog redelijk betaalbaar. Bijkomend voordeel was dat de bak zeer onderhoudsvriendelijk was, de filters moesten om de maand gezuiverd worden en de grote schoonmaak moest maar één maal per jaar gebeuren dankzij de ingenieuze led-verlichting die algengroei tegenging. En zelfs dát wou die man aan huis komen doen voor mensen die tegen die klus tegenop zagen.
't Is maar weer de foto van een foldertje maar 't geeft een idee...
Een andere zeer aanlokkelijke stand was van enkele Franse mannen uit Mulhouse die schijven versteend hout verkochten afkomstig van een domein naast Petrified Forest in Arizona. Prachtige kunstwerken van miljoenen jaren oud, vervaardigd door Moeder Natuur zelf. Enorme schijven waarin allerlei soorten mineralen en halfedelsteensoorten door mekaar gegroeid waren. Ge kon er een uur naar staren en steeds maar nieuwe dingen blijven ontdekken. Niet goedkoop maar nog altijd veel minder duur dan een even groot schilderij van een surrealistisch schilder. Ze werden ook gebruikt als tafelblad maar dat vond ik echt wel zonde. Als ge zon grillige schijf daarentegen aan een muur zou kunnen hangen waarop daglicht schijnt, en dat door steeds veranderende lichtinval telkens andere steenfragmentjes hun volle glorie zouden laten zien Tja, dan Dan zoudt ge wel t schoonste schilderij ter wereld in huis hebben.
En dit exemplaar is verre van 't mooiste dat ze in huis hebben.
Alleszins, om op zon beurs eens goed uw gangen te gaan heeft het nog weinig zin de Lotto te winnen, dan kunt ge toch beter ineens voor de Euro Millions gaan.
Op gebied van schilderkunst deed ik een grappige ontdekking. Er stond eigenlijk maar 1 galerijhouder en die had schilderijen hangen van katten in surrealistische, humoristische situaties. In die stand moest ik dus wel even gaan rondneuzen. Op de duur raakte ik in gesprek met de standhouder en bleek dat hij de eigenaar was van een galerijtje in Honfleur waar ik 12 jaar geleden eens een halve avond voor de vitrine heb staan kwijlen voor een schilderij. Een magisch-realistische boot die uit een fantasiewereld kwam opgedoken. Een enig mooi werk van destijds al 300.000 bfr. En wat bleek, deze kattenschilderijen waren door dezelfde artiest gemaakt! Enkele zinnen later bleek die man dan ook Gérard di Maccio te kennen en kwam natuurlijk onze olifant Re-Naissance ter sprake. Soms kan de wereld toch klein zijn. Ik heb wijselijk niet naar de prijs van zijn doeken gevraagd want die mooie schepen schilderde hij toch niet meer en die waren jaren geleden al allemaal verkocht. Maar een uitnodiging voor een volgende expositie van Serge Van Khache heb ik natuurlijk niet afgewezen. Ik had dolgraag de dikke catalogus gekocht maar die werd voorbehouden voor mensen die een doek kochten. Maar tot mijn overgroot geluk kreeg ik wel een klein catalogusje met zijn nieuwere werken. Och, laat ons het positief bezien : alweer een enorme besparing dat die sjieke bootschilderijen ondertussen allemaal verkocht zijn. Een mens moet maar chance hebben in zijn leven.
Een pagina uit het catalogusje. Weliswaar nog een boot maar niet meer zo gedetailleerd als zijn vroegere. Alhoewel ge op 't dek nog wel een hele stad kunt ontdekken.
Toch zijn we overgegaan tot een troostkoopje. Zij het van een heel andere orde, ook een andere orde van prijs. Er stond een vrouw een setje siliconenhulpjes te demonstreren. Ze verkocht kleine doosjes waarin drie soepele plastic plaatjes met allemaal verschilllend gevormde hoeken zaten. Ze dienden om siliconen mee aan te smeren zonder dat vingers, en al wat nog in de buurt vertoeft, ondergekliederd worden. Een eenvoudige maar geniale vondst waarmee ge niet alleen proper werk kunt afleveren maar dat ook nog siliconebesparend werkt want ge kunt, zo lang t materiaal nog vloeibaar is, steeds opnieuw beginnen of uw voeg verder opvoegen. Dus geen overtollige restjes wegvegen aan vodden. Simpel, nuttig en goedkoop. Zeker voor mensen die al wel eens met een siliconenspuit durven te keer gaan. De enige angel is dat we nu wel goed gaan moeten onthouden in welke schuif van welke kast op welk verdiep we dit kleinood gaan bewaren
Nog vergeten! Het beloofde fotoalbum bij reisverhaal dag 10. De dag op zee tussen Longyearbuyn en Tromso. Hier vinden jullie de volledige (miserabele) diareeks over de ingewanden en de bouw van het schip. Achteraan een reeks foto's van het grote restaurant die voornamelijk voor de familie van de toffe kelners bedoeld is.
Nog een stukske meer 't simpele sprookjesachtige ding...
Maar al niet meer nodig voor : Chrisje, Derktje, Geert, Luk, Lisette, Fernanda, Dolfijn, Nadine, Veveke, Kaatje, Yvette, Maria, Rudy, Kathleen, Shajongen, Jan, Paul, Geert, Ingrid, Nicole, Andromeda, Klaproosje, Vif, Tineke en Lange Lou!
Die vrijdagavond wandelden we dus verder langs jacuzzis en saunas, tapijten, deuren, designmeubelen, waanzinnige lusters en lampen, schilderijen, oude Engelse bibliotheken, decoratiespul, koffiezetapparaten (wat een bezuiniging toch dat we geen van beide koffie drinken en we aan heel die rage kunnen voorbijgaan) Tot we halt hielden bij het van TV bekende Noorse Stressless salon. We ploften neer en inderdaad, het zat zálig. We zaten nog geen minuut en de Franse verkoper zette er zich knus bij. Aangezien er erg weinig volk op de beurs rondliep had iedereen ruim de tijd wat zo zijn voordelen maar ook zijn nadelen heeft. Tot en met de binnenbekleding van de zetels hebben we én live én op video te zien gekregen zodat we toch maar zeker overtuigd zouden zijn dat onze kotsende baby en lekkende bomma echt gerust hun gangen konden gaan zonder de zetels blijvend te beschadigen. Tot we natuurlijk weer aan de leder en het krabben-vraag kwamen. Ook die man bleek huisdieren te hebben en daar gingen we weer. En weer bleken het geen nepkatten te zijn zoals onze eigen baby of bomma want we kregen al de details van zijn lieverds, tot en met die van zijn paard. De verkoopbabbel was plots omgeslagen in een geestig gesprek over de beestjes. De ernst was weer voor een tijdje doorbroken en de verkoper was plots weer een gewone mens. Neemt niet weg dat als we tijdens de beurs zouden kopen we wel van een fikse korting konden genieten en er de stof voor t overtrekken van onze eetkamerstoelen gratis bij zouden krijgen. Erg genoeg bleef ik me maar vergissen en noemde die zalige (maar niet zo mooie, eigenlijk erg ouderwetse) Stressless altijd de Restless. Pijnlijk. Eens ik per ongeluk een verkeerde naam in mijn kop heb zitten krijg ik die er nog moeilijk uit. Alleszins die Noorse zetel heeft een enorm zitcomfort, maar ge kunt er alleen maar als een normale mens in zitten of netjes achterover liggen. Dan verkies ik persoonlijk toch het eerste salon waarin ge u kunt wentelen en kronkelen in alle houdingen, op de buik, op de rug, desgewenst met uw voeten naar boven, daar was echt álles mogelijk en dat gaat in zon voorgevormd Noors ding dus niet
Na nog een paar gesprekken met mensen, verkopers van allerhande design-spul, viel het me op hoeveel mensen er eigenlijk huisdieren houden. Ze staan daar wel allemaal tussen die sjieke designmeubelen hun spullen aan te prijzen die in de glossy boekskes zo flashy van de paginas knallen, maar als ge iets dieper bij de mens komt geven ze ruiterlijk toe dat ze toch ook eerder de voorkeur geven aan gezelligheid en dieren, dan aan een perfecte look van hun living. Ik vond dat wel een fijne les. De schone-design-schijn werd hier op een prettige manier doorprikt. Wat natuurlijk niet wegneemt dat al die verkopers vanzélfsprekend het salon, of de keuken, of de vloerbekleding waarmee ze op de beurs staan ook thuis gebruiken en dat hun dieren daar ook wel een en ander mee aanvangen maar dat dat materiaal daar allemaal héél goed tegen kan.
Qua vloerbekleding hebben we ook veel bijgeleerd. Van parket over plastic tot steen. Tot steen met een houtnerf. Een soort Quickstep in een materiaal dat op steen moet lijken maar moet doorgaan voor hout. Ja, ge leest het goed. De wereld ís complex. Ge kunt tegenwoordig ook uw living vol beton laten gieten die gekleurd en gepolierd wordt en die dan moet doorgaan voor bijvoorbeeld blauwe arduin. (Niets in deze wereld is nog wat het lijkt. Maar dat wisten we al.) Het resultaat ziet er wel prachtig uit. En op alle gebieden (krab, plas en kots) cat-proof maar verdraaid duur voor grote oppervlakken.
Bij de parketmensen moest er uiteraard ook over de katbestendigheid gesproken worden. Ondertussen waren de kotsende baby en de lekkende bomma allang vervangen door een senior-poes die héél af en toe eens een ongelukske had. We hadden ondertussen geleerd dat die techniek toch een boel tijd uitspaarde. En kijk: ook al de vloermensen bleken Berner Sennenhonden, grote katten, zelfs ponys te bezitten En ja, elke vloer kan daar allemaal tegen, zij het de ene al wat beter dan de andere.
Stenen vloeren zijn koud, houten vloeren zijn te riskant voor the Magnificent Seven, Quick Step vind ik niet meer leuk (zo watervast is die echt niet, en de tekeningen die steeds terugkeren zijn saai ), tapis plein is voor een dierrijk gezin ook niet zo interessant en die betonvloer was steen-duur. Uiteindelijk bleek de grote verleiding een vloer in bamboe. Mooi, onderhoudsvriendelijk, licht, een beetje Zen, betrekkelijk klauw-en plasvriendelijk, en maar even duur als tapis-plein of QuickStep. Om die nu ineens te kopen en in de living te leggen vond ik een beetje risky business. Dus besloten we een bescheiden portie te kopen en er eerst onze nachthal mee te vloeren om te testen of t inderdaad zo tof is als t er uit ziet. De pakken QuickStep die hier al drie jaar voor dat doel liggen te wachten zullen dus voor het kleine bureautje gebruikt worden. Echtgenoot heeft me dat, ter plekke op de stand, plechtig moeten beloven. Oóit zult ge daar dus waarschijnlijk nog wel eens een verhaal over lezen. Waarschijnlijk dat ik mijn duim tussen twee platen geplet heb.
Na een paar uur krakkemikkig wandelen vond ik wel dat al mijn geblutste knoken een zitplaats verdiend hadden en onze maag wat voedsel. We kwamen terecht in het restaurant dat uitkijkt op het verlichte Atomium. Prachtig! En we kregen dan nog onmiddellijk een tof tafeltje aan t raam ook. Zelfs t eten was oprecht lekker, iets wat op een beurs niet zo evident is. In de tijd dat we nog jaarlijks de grote Muziekbeurs in Frankfurt moesten bezoeken voor onze winkel hebben we genoeg van de meest onsmakelijke beurskost moeten eten. Plastiek Frankfurterworsten in witte piepschuimen broodjes aan 7 euro t stuk. Walgelijk. Het beursgebouw van de Heizel is verre van zo mooi als dat van de Frankfurter Messe - het geeft me hier altijd het gevoel dat ze t net even voor deze expositie ineengetimmerd hebben en ze t over een paar dagen weer gaan afbreken. Maar o wonder, bij t volgende beursbezoek, soms jaren later, ziet alles er nog steeds t zelfde uit. Het eten daarentegen is hier, gezien de omstandigheden, voortreffelijk en de bediening nog heel vriendelijk en plezant ook.
Uitgerust heb ik al mijn knoken en spieren terug aangepord om nog een paar uurtjes door te gaan. Ze kraakten en sputterden, maar waren het uiteindelijk met mijn hersenen eens dat bewegen toch beter was dan zitten.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 10. Deel 3.
Hoofdstuk 10. Deel 3 : Een intiem dineetje... met 1000 man.
Ik heb mijn rustig tafeltje in onze kleine Samsara Restaurant dan maar verlaten en ben die grote refter ingetrokken. Wat een verschrikking! Zoveel volk en zoveel rumoer! Heelder drommen hongerige mensen staan daar wel een kwartier op voorhand aan te schuiven, zo'n massa dat wij zelfs niet tot aan de deur van ons kleine restaurantje kunnen. Alles is versperd. Als de deuren opengaan stuwen de lemmingen naar binnen. Die mensen hebben geen keuze, want ze krijgen maar anderhalf uur om zich door een vijfgangen-menu te worstelen want na hen komt nog de tweede shift eten.
Een laatste groepje laatkomers rept zich naar binnen...
De deuren gaan dicht. Shift 1 is present en gezeten.
En zo ziet het er daar dus uit als het vol zit...
Na die foto-expeditie was ik heel blij dat ik weer in 't kleine Samsara restaurant zat...
Bij deze lieve, toffe crew!
Die arme kelners moeten dan ook nog regelmatig O Sole Mio beginnen zingen tijdens hun dienst, en zelfs op de wenteltrap tussen de twee verdiepingen de Macarena staan dansen. Het blijkt een beurtrol te zijn waar geen ontsnappen aan is. Zelfs de maître dhotel moet er aan geloven. De meeste kelners kijken naar dat jobke niet bepaald uit. Uiteindelijk zijt ge aangeworven om mensen te bedienen en niet om daar om de maand een avond de paljas te staan uithangen en als Indonesiër Napolitaanse liederen ten berde te staan brengen terwijl ge met uw gat staat te schudden als een Braziliaan
Ons kamermeisje, Corazon, is ook een echte schat. Ze verzorgt ons als prinsen. Als je haar liet doen kregen we elke dag een verse badjas en nieuwe slippers. Maar dat wil ik niet, dat vind ik zonde van al die was en al die producten die verspild worden. Je draagt die badjas amper die 20 meter tot aan de wellness, dan kan je die toch best 14 dagen gebruiken? Of je moet natuurlijk zo stom zijn als de russen en met bikini én handdoek én badjas in t stoombad kruipen. Ja, dan zie je er wel uit als een verzopen ijsbeer en heb je inderdaad tweemaal per dag een droge jas nodig Die mensen hebben nog maar weinig milieubewustzijn, ook op gebied van eten nemen van buffetten. Meer dan de helft van wat ze meegraaien eten ze niet eens op.
Ik heb een paar van die mannen met sjieke epauletten aangesproken ik zie ze vaak omdat onze kajuit vlak bij de brug ligt en gevraagd of ze geen kaartje van de hele reisweg hadden. Of dat ik misschien een foto van een zeekaart zou mogen nemen, dat ik toch eens een zicht kreeg op de route tussen die ingewikkelde fjorden. Ze beweerden hooghartig wel 300 zeekaarten te gebruiken en dat ik dus iets onmogelijks vroeg Een van hen beloofde wel me iets te bezorgen maar ik verwacht niets. Ze zijn enorm blasé en voelen zich totaal boven hun gasten verheven. Triestige mentaliteit. Ook de service van de receptie laat heel veel te wensen over. Het hogere, Italiaanse, personeel is écht onvriendelijk en zo onbehulpzaam als ze zich maar kunnen denken te permitteren en trekt zich niets aan van de gasten. Het contrast met de vriendelijkheid en de dienstbaarheid van het zogenaamd lagere personeel is schrijnend. En dan te bedenken dat de eerste soort voor hun onvriendelijkheid een zoveel hoger lonen opstrijkt.
Enkele foto's van tijdens de wandeling van 't restaurant naar de kajuit. Het ziet er allemaal leeg uit maar de meeste mensen zijn op dit moment aan 't dineren, of zich aan 't klaarmaken voor 't diner.
Een bar. En die mevrouw vindt het daar precies niet echt gezellig...
Een bar met live-music, en ook die madam vindt het daar zo te zien maar vervelend...
Een bar in de lobby. Ook daar kunt ge bezwaarlijk zeggen dat de klanten zich "een kriek amuseren".
Een klein stukje casino, waar ik direct werd weggejaagd omdat ik niet mocht fotograferen. Nu amuseerde ík me natuurlijk niet meer.
Dus maar langs de trap- en lifthal naar de kajuit.
Het is grappig om hier s avonds mijn nota's proberen te ontcijferen en te zitten schrijven op mijn terrasje. Ik doe dat wel tijdens elke reis maar hier is het toch heel anders. Normaal zit ik in Azië buiten in de duisternis te typen met hooguit t licht van de maan en het schijnsel van t scherm van Pandorake, gekleed in een licht hemd met lange mouwen tegen de insecten. En hier zit ik, lekker ingeduffeld, midden in de nacht in de zon te schrijven! Een vreemde gewaarwording. Nu is t nog moeilijker dan anders om in bed te geraken. Maar ik probeer toch rap mijn verhaal bij te benen want morgen krijgen we een hele vrije dag in Tromso! En daar zal waarschijnlijk ook wel wat over te vertellen vallen...
Mijn onafscheidelijke notaboekje. Nu wel niet dat de middernachtszon mijn geschrift beter leesbaar maakt.
Vrijdag was de eerste dag sinds héél lange tijd dat er eens geen dringende klussen moesten gebeuren. Ik veronderstel dat ze zoiets een rustdag noemen. Geen van mijn huurders had me nodig, er moest noch in de huurhuizen noch hier thuis een werkman over de vloer komen, ik had zelfs geen enkele hoogdringende afspraak Ongelofelijk! Het zou dus een dag worden die écht geen verhaal ging opleveren. Noch een triest dat ongeschikt zou zijn voor mijn blog, noch een plezant. Waarom zit ik hier dan nu - een uur in de wind walmend naar Tijger Balsem en andere zalven - te typen?... Omdat deze dag toch onverwacht een geestig verhaal opleverde. t Begint misschien niet zo vrolijk, maar ge kent het motto waarmee ik me op moeilijke momenten altijd recht hou : Hoe miserabel de toestand er momenteel ook uit ziet, t is t waard, want dit gaat later toch weer een heel geestig verhaal opleveren. Dus hier gaan we
Ik strompel deze middag mijn trap af. Op sloefkes. In peignoir. Een zaligheid. Van puur genot, of onvoorzichtigheid, of door de gevaarlijke sloefkes, glijd ik uit en botter en bots een hele trap (een stenen dan nog wel) naar beneden. Echtgenoot rent de keuken uit, kijkt, ziet me daar hangen, met één hand geklemd rond een trapleuningstijltje en mijn tenen gehaakt achter een stijltje twee meter lager en roept : Maar schat!!!!! Nu ben ik toch verschoten!!! Wat een hoop lawaai seg! Ik dacht dat heel de boekenkast naar beneden gevallen was! Tja, van een kompliment gesproken Moe Boekenkast lag daar dus in de meest onmogelijke pose te creperen van de pijn. Elke seconde ontdekte ik weer een botje of spiertje waar ik t bestaan niet van wist en dat duidelijk gekneusd was. Het was echt een kettingreactie : rechterknie, linkerknie ook, enkel, heup, pols, andere pols ook, nek, verdorie rug ook, schedel, teen, nee niet teen, álle tenen van rechtervoet, elleboog, oew ja, vooral elleboog, scheenbeen? Hoe scheenbeen? Heb ik me tijdens mijn val dan nog gedraaid ook?! Moet dan wel. Amai, en staartbeentje En dat bleef maar doorgaan. t Was precies of ik kreeg een spoedcursus anatomie. Echtgenoot haakte mijn voet los, raapte me bijeen en samen zaten we wat op de onderste trede (ah ja, want daar was ik toch al aanbeland) op adem te komen.
Na 10 minuten wist ik 1 ding zeker : als ik nu, in deze toestand, heel de dag achter mijn bureau ga zitten of in mijn bed kruip dan ben ik morgen zo stijf als een plank. Er moest in beweging gebleven worden, dat is de beste remedie tegen blauwe plekken en stramheid. Ondertussen ben ik stilaan ervaringsdeskundige in deze materie want vorige zondag werden mijn vingertoppen geklemd onder mijn enorm keukenschuifraam, waardoor ik bij t trachten ze los te trekken mijn nagels afgescheurd heb en mijn polsen en ellebogen verrokken. Woensdag ben ik met beide knieën op een ijzeren lat gevallen. En vandaag dus dit. Kortom, ik ben momenteel precies van adel. Ge ziet werkelijk op alle plekken van mijn lijf dat ik blauw bloed bezit.
Om dat adellijke lijf in beweging te houden besloot ik t nuttige aan t aangename te paren : we zouden naar Cocoon - de life-style beurs op de Heizel te Brussel - rijden. Dan was ik wel verplicht om de rest van de dag in beweging te blijven want het was vanavond nocture en dan blijft de tentoonstelling open tot 23 uur. Eens ik daar ben vergeet ik toch de tijd én mijn pijn, ik ken mezelf op dat gebied. Ik bedekte alles wat ook maar enigszins blauw zou gaan zien en vertrok in een lange broek, een trui met flink lange mouwen en een hoge rolkraag. De bluts op mijn kop is gelukkig bedekt door mijn haar.
Hoezeer ik zon beurzen ook haat, t was een nuttig doel want ik had een paar dingen nodig. Zaken die mijn grote huis een beetje oude-mens-vriendelijker zullen maken, zoals bijvoorbeeld handige metalen rekken om in half-benutte keukenkasten te monteren zodat ik mijn conservenvoorraad niet meer twee verdiepingen lager in de kelder moet bewaren (en van de trap kan totteren met mijn handen vol pottekes). Maar eigenlijk was mijn doel vooral informatie te vinden over geluiddichte ramen. Overbodig te vermelden dat ik mijn doel kompleet voorbij geschoten ben want er waren geen stands met ramen en er stonden wel enkele volledige keukens maar geen enkele stand met van die handige uittrekrekjes en kastindelers waar ik naar op zoek was. Zoals te verwachten en te voorzien was, natuurlijk.
Het allereerste wat ik bij aankomst tegenkwam was een salon. Een salon waar ge echt álles in kon doen. Ook zitten. Het ding dat bij ons thuis voor salon moet doorgaan is zelfs het stadium van bejaarde al voorbij, dat wacht enkel nog op zijn crematie, maar we zijn er zo gek op omdat het zon lekker hoge rugleuningen heeft met kopsteuntjes die je naar believen naar achter kan wegklappen. Jammer genoeg ben ik hetzelfde model in de loop der jaren nooit meer tegen gekomen. Alles moest het laatste decenium zo lofty-laag-van-rug zijn. Zo juist hoog genoeg om uw drie onderste wervels te ondersteunen en de rest moest ge zelf maar rechtop zien te houden. Sorry, niks voor mij dus. Een zetel dient niet om in te poseren, in een zetel moet ge u knus kunnen opkrullen en tot rust komen. Ook in ongezonde houdingen. Als ze maar plezant zijn.
En dit is nog maar 1 van zijn standjes!
Dit salon had hoge ruggen die traploos in de meest zalige standen konden worden geduwd. Ideaal voor iemand die tv wil kijken met een dubbelzicht-bril. In dit ding zou een mens eindelijk nog eens ondertitels kunnen lezen zonder er een stijve nek aan over te houden. Haast elk onderdeel was in- en uitklapbaar. Het geval groeide in verschillende stadia van een chaise-longue voor een kroostrijk gezin tot een heus lekker breed éénpersoonsbed. Boeiend. Echt. Maar het was in leder. Dat vond ik dus zeker niet geschikt voor mijn poezenbende. Althans niet voor hun klauwen. Maar ik had nog wel meer vragen over poezengedrag en het betreffende meubel. Ik ga hier niet heiliger dan de paus zijn : in een gezin met 2 kattinnen en 5 katers, waaronder enige senioren, gebeuren vanzelfsprekend al eens ongelukjes. Maar dat kunt ge toch zo maar niet tegen zon dure meubelverkoper gaan uitleggen?... Dus zoekt ge een excuus
Ik schiep dus ter plaatse een kleinkind. Een kotsend kleinkind dan nog. Dat bleek niet voldoende want het antwoord was : Oh maar als de baby overgeeft, dat is inderdaad wel zuur, maar dat vreet niet in de bekleding, uiteindelijk kuist ge dat toch onmiddellijk op hé madam?! Tja, dat was eigenlijk toch niet echt wat ik te weten wou komen. Dus vond ik instant een dementerende, incontinente bomma uit. En ja, op die manier kwam ik tot resultaten! Bleek dat de man daarvoor een speciale soort bekleding in voorraad had die ook in rusthuizen gebruikt werd en die bestand was tegen alle soorten ongelukjes. Yes! Jammer genoeg had hij die stof niet bij Ik wou natuurlijk heel graag zien of het een aantrekkelijke krab-stof zou zijn of dat het iets was dat voor poezennagels teleurstellend glad zou blijken. Lastige situatie want het wordt nog wel een stuk delicater als ge dan de vraag zou stellen of uw "arme demente incontinente bomma" die stof zou kunnen beginnen kapot te krabben Dat wordt pas pijnlijk want wat moet die man dan over mijn niet-bestaande bomma denken? Maar vooral wat gaat die over mij denken?!! Ik die mijn bomma zo koleirig krijg dat die aan de zetels zou beginnen te klauwen... Op zon moment zijt ge wel tot overgave gedwongen à la en buiten die kotsende baby en die lekkende bomma hebben we ook nog een poezeke Op dat moment brak de man zijn strakke gezicht in twee en verscheen een kamerbrede smile. Oh hebt u ook een poes? Wij ook, en nog twee honden ook!
De rest van het gesprek ging dan nog voornamelijk over onze respectievelijke huisdieren en wat die allemaal niet of wel met salons uitspookten en hoe dat tegen te gaan. Heerlijk. De toffe man had niet de bedoeling iets te verkopen op de beurs, hij nodigde ons gewoon uit om later eens in zijn showroom binnen te wippen om alle zetelmodellen, en vooral dan die speciale lekkende bomma-stofjes, te komen bekijken. Nog geen kwartier op de beurs en al zón nuttige info verzameld! Van een goed begin gesproken.
Echt waar, als een toiletpapierrol - of zoals Geert waarschijnlijk zou zeggen een "toilettenpapierenrol" - op zijn zijkant tegen de zon gehouden wordt dan ziet dat er zo mooi uit. Toch een beetje zonde waar we zoiets schoons voor gebruiken...
Ik heb al jullie "voorstellen" grondig overwogen maar heb toch zo mijn bedenkingen... Die schuursponskes (vooral die stalen!) en 't schuurpapier vond ik maar pijnlijk idee eerlijk gezegd... En voor dit doel een rooster van een dampkap gebruiken vind ik wat vies en zo mogelijk nog gruwelijker. En zeker onhandiger want 't zou ook de toiletpot beschadigen. Althans de mijne want die is te klein om zo'n rooster in te krijgen. Ook de afvoerbuizen zouden erg onder deze aktie lijden. Noppenplastiek is weiliswaar zacht maar volgens mij weinig doeltreffend... En die glaswol of die cracker... Mja... dat slorpt misschien wel iets op, maar écht smakelijk vind ik dat vooruitzicht ook niet, trouwens al die kruimeltjes en glasvezeltjes gaan vreselijk kriebelen. En met wat gaat ge die er dan weer uitpeuteren? Met een oorstokje? Ja akkoord, maar geef toe 't wordt wel een tijdrovend gepruts nietwaar? Dat wattenschijfje zou in aanmerking kunnen komen maar dan wordt het toch weer zo'n precisieklusje. Let wel, ge moogt daar allemaal eens mee experimenteren maar beloof me dan dat ge me de resultaten zeker laat weten, want ik experimenteer dus niet mee. Ja, ge hebt mijn fantasie wel op hol doen slaan deze week... Mijn toiletbezoeken hebben me de laatste dagen wel een paar keer een glimlach op mijn snuit getoverd dankzij jullie uiterst originele antwoorden. Ik zou zeggen : doe zo voort!
En wees maar heel blij dat ik voor 2-lagige gekozen heb. Die met 4 lagen was nog moeilijker geweest. Ik hoop dat uw volgend toiletbezoek u ook een glimlach zal bezorgen. Of toch minstens dankbaarheid en opluchting dat ge de klus niet met schuurpapier of dat pottensponske moet klaren.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 10. Deel 2.
Hoofstuk 10. Deel 2 : De Dracula-scéance.
Na deze erg interessante lezing gingen we op t zwembaddek een theetje drinken. Per dag organiseren ze daar minstens 10 shows, lessen of voorstellingen van t een of t ander. Meestal met de bedoeling ook iets te verkopen. Deze keer bleek het een voorstelling van de massages, ayurvedische behandelingen en de tandenblekerij in de Samsara-wellness te zijn. Spierwitte tanden zijn ook hier de grote hype.
Overamusement. En een filmpje én een demonstratie... En dat allemaal voor iemand die lekker naar zijn eigen Ipod aan 't luisteren is...
In t zicht van al t volk dat daar rond het zwembad ligt gaan dan enkele uitverkoren zich laten masseren. Dat moet echt wel heel ontspannend zijn in zon hel van lawaai. Ondertussen zat een jong meisje haar tanden te laten bleken. Het idee alleen al. Je zit daar dan voor gek met je bek open gesperd en zon fel blauw licht dat op je tanden schijnt. Al de andere toeristen komen dat dan van dichtbij bekijken en nemen fotos van u in uw machteloze positie. Bij elke foto springt de kerel van de tandenblekerij in een foto-pose! Hilarisch!
Héél relaxed gemasseerd worden... of u tergend langzaam laten bedruppelen door een pot olie die boven uw voorhoofd hangt...
Strike the pose! De "tandenbleker" in actie!
Meestal loop ik met een wijde boog rond deze voorstellingen maar af en toe kom je er toch in terecht en dan is t eigenlijk wel de moeite waard om er tijdens een tasje thee en een sigaretje even naar te zitten kijken. Het is meestal wel goed voor een discrete schaterpartij.
Mijn Spaanse kameraad tracht aan de uitnodiging van een demonstratrice te ontkomen. Bemerk zijn bedenkelijke blik die al een vluchtweg zoekt.
In ons restaurantje weten ze al dat we graag aan t raam zitten en zo gauw er een plek vrij komt verwittigen ze ons. Die mensen doen echt moeite om t hun klanten naar hun zin te maken. De meesten zijn Aziaten en mensen uit Centraal Amerika. Ik dacht dat iedereen aan boord een Europees loon kreeg maar dat blijkt niet het geval te zijn. Vandaar dat er zoveel niet-Europeanen aan boord werken, die kosten de firma veel minder. Tot voor enkele jaren werkten er veel Roemenen maar sinds die ook bij de Europese Unie horen zijn die buitengezwierd. Ze waren te duur geworden.
Tijdens t eten zat ik wat te oefenen met de macro-instellingen op mijn nieuwe apparaat want daar ken ik nog niks van. De bloemen op tafel waren een welkom fotomodel. Ik maakte de ingewikkeldste instellingen en amuseerde me met meeldraadjes fotograferen. Natuurlijk zwemt er net op dat moment een bende dolfijnen voorbij, en dat was nog niks, maar er zat ook een walvis tussen. We zagen hem wel drie keer spuiten maar ik kreeg mijn apparaat niet op tijd juist afgesteld Trouwens door de bespatte ramen van t restaurant fotograferen is niet simpel. Het restaurant ligt laag in de boot en krijgt heel veel spatwater. Ik heb de walvis wel heel even kunnen filmen. Meer per ongeluk eigenlijk. Het verbaasde me om hier dolfijnen te zien dus vroeg ik aan de kelners of dat geen andere soort was, maar die kennen blijkbaar enkel iets van vissen als ze gebakken zijn. Dus om mijn walvissen en mijn ijsberen te zien zal ik toch nog eens moeten herkansen. Maar dan wel niet meer op zon groot cruise-fabriek, dat is echt niets voor mij.
Tja, aan zoiets klein zit ik te prutsen en daardoor mis ik dan een walvis...
De jongens van ons restaurant zijn gek op de panoramafotos die ik met mijn apparaatje maak. Vanmiddag was ik in t enorme lege Taurus Restaurant gaan fotograferen en die fotos vonden ze machtig. Ze zouden zo graag beelden hebben die ze naar t thuisfront kunnen sturen tijdens de acht maanden dat ze aan boord blijven. Ik ga zorgen dat ik van elk hoekje van de boot fotos maak zodat ze die voor hun families kunnen gebruiken. Ik heb alvast van een van de mannen een memory stick gekregen om er al een reeks op te zetten. De rest van de fotos zet ik thuis dan wel in albums en op mijn blog en dan kunnen ze er daar zo veel van kopiëren als ze willen.
De inkomdeur van het reusachtige Taurus Restaurant dat twee verdiepingen telt.
De benedenverdieping.
De bovenverdieping.
Met alle moeite van de wereld... ik kan 't echt niet mooi vinden. Er zitten best goed gevonden en toffe elementen in de inrichting. Maar jammer genoeg zo veel dat ge er minstens 10 cruiseschepen mee had kunnen vullen... Waarom moest alles toch op één bootje terechtkomen?
De vleugelpiano zweeft op een glazen eilandje in de lucht...
Als ik in deze reuze refter had moeten eten was ik van pure wanhoop in de luster gesprongen. En dat zou nog makkelijk gelukt zijn ook.
Vanavond werd ik tijdens t diner van tafel geroepen en dwongen onze lieve kelners me bijna om in t groot restaurant te gaan fotograferen. Ze wilden toch ook o zo graag fotos als t ding helemaal vol zit.... Dus met mijn handen vol goeie wil en mijn veel te klein fotoapparaatje liet ik me meeleiden...
In de vlieghaven van Montreal stijgt een Jumbo Jet op naar Frankrijk. De hoofdpiloot neemt de micro en zegt:Ik verwelkom iedereen aan boord voor de vlucht naar het vliegplein Charles De Gaulle in Parijs. De vlucht zal verlopen zonder incidenten en ik raad de passagiers aan om na de film even de ogen te sluiten om..... Plots wordt de verbinding enkele seconden verbroken en dan horen de passagiers een verschrikkelijke gil en de kapitein die roept: Oei oei oei!!!! Oh mijn God! Daarna is alles stil. De passagiers bekijken elkaar angstig. De hostesses lopen heen en weer. Nochtans blijft het vliegtuig op dezelfde hoogte. Plots horen ze gekraak in de micro en ze horen terug de kapitein. Dames en Heren, mijn oprechte verontschuldigingen. Maar een hostess heeft een tas kokende koffie op mijn schoot laten vallen. Je moest de voorkant van mijn broek eens zien! Dat is niks! schreeuwt een passagier. Je moet die van mij langs achter eens zien!!!
Allez vooruit, deze foto laat nu toch wel een héél belangrijk detail zien... Nu moet het toch lukken dit "meer dan dagelijkse" ding te herkennen!
Wie schaart zich nog aan de zijde van Luk, Jan, Geert, Kathleen, Shajongen, Andromeda, Veveke, Nicole, Lilith, Fernanda, Speelster, Chrisje en Klaproosje?...
Maandagavond kwam ik doodmoe thuis, zette de auto in de garage en werd als steeds verwelkomd door Nemuri Neko en Mathurin die altijd op post zijn als ze me horen aankomen. Ik wandelde in t gezelschap van mijn jongens van de garage door de tuin naar de achterdeur en daar zag ik achter de hordeur plots mijn oudere kleine jongen staan die met grote ogen zei : Pas op schat! De katten hier nu niet binnen laten!! Dat gaat echt niet want Maar hij moest niet eens zijn zin afmaken want ik zag plots van tussen zijn vest een kleine kattenkop komen piepen Ik dacht dat ik door de grond zakte. Toch niet wéér?!...
De laatste maanden is alles hier chaos. Miserie met de huurhuizen van ons ma, mislukte verbouwingen, gezondheidsproblemen, kortom alles wat maar kan misgaan gaat mis en brengt bergen werk mee. Gisteren was ik nog met Mathurin, Hanuman en Phineas bij de dierenarts om uit te zoeken wie van mijn mannen nu een prostaat of nierprobleem heeft. Mathurin zit met blaasgruis en Phineas met een ander urinaal probleem. En nu diende er zich midden in al de ellende nog een extra kostganger aan. Please no
Ik moest mijn traject van auto naar bed dus even aanpassen. Er zouden eerst heel dringend andere zaken moeten gebeuren Bye bye bed en een boekske.
Rond acht uur had de buurvrouw de kleine vondeling hier binnengebracht. Het diertje was op de grote parking miauwend tegen de benen van haar dochter omhoog gekropen, kompleet verloren. Ze had het dan maar meegenomen in de hoop dat hun eigen kater het zou aanvaarden maar dat was op een hopeloos project uitgedraaid. Dus kwam er ze er maar mee bij ons aan Weigeren was er niet bij anders werd het dier terug op die parking gezet.
Paul ontfermde zich over de kleine rakker en besloot dan maar om niet boven tv te gaan kijken in t gezelschap van de Magnificent Seven maar katloos in de winkel wat bureauwerk te gaan doen zodat het beestje in zijn vest kon liggen slapen. (Nadat het eerst heel de lege winkel grondig verkend had natuurlijk.) Het diertje was met deze organisatie overgelukkig geweest en had uren liggen spinnen.
Toen ik dus thuis kwam moest er eerst een kooi opgesteld worden zodat ik die kleine pruts veilig apart kon laten slapen zodat hij niet met de anderen in kontakt kon komen. Je kan nooit risicos nemen met een vreemd dier je weet uiteindelijk niets over zijn gezondheidstoestand. De bench werd opgesteld, lekker warm in de kelder, de enige plek waar het nog knus was want in de rest van het huis had de chauffage ondertussen de geest gegeven. Ik organiseerde een comfortabele hotelkamer met kattebak, eten, drinkbak, kussen, mini-krabpaal en wat speelgoed. De kleine jongen zag dat het goed was maar op de arm zitten vond hij toch plezanter. Jammergenoeg moest er nu wel eerst ander werk gebeuren
Een kort onderzoek toonde aan dat hij relatief gezond was, zijn ogen en neus waren droog, de oortjes proper, ik zag niet direct vlooien of sporen van diarhee. t Enige dat er een beetje mis mee was was een klein vetbolletje op zijn buik. Maar ja, perfectie is niet van deze wereld.
De bench wordt herschapen tot een knusse suite...
Ik ging mijn fotoapparaat halen en probeerde een zinnig portret voor op zijn Gevonden Poes-poster te maken. Een ramp. Hij wou niet poseren, telkens mijn flits eindelijk afging was hij al lang terug op mijn arm gekropen. Ik lag daar op de grond voor die kooi, hield het beest op een zinnige afstand, trok mijn arm weg als ik wist dat flits ging afgaan maar nee op die fractie van een seconde was hij al vertrokken, telkens had ik niks anders dan een enorme vage kattekop getrokken, in t slechtste geval alleen een neus Na 30 pogingen had ik op de duur toch een ietwat zinnige foto terwijl hij aan 't eten was. Met voeding was hij blijkbaar altijd nog wel te verleiden, hij was echt uitgehongerd. God weet hoeveel dagen had de stumperd zijn zwerftocht al geduurd?...
Boven kroop ik achter de pc om de Gevonden Poes-posters te maken die mijn man direct aan onze etalage ging hangen. Ik mailde de dierenbescherming om zijn foto op hun site te plaatsen en schreef al mijn poezen-vrienden en vriendinnen aan om mee te helpen een goede thuis voor hem te zoeken. De rechtmatige eigenaar vinden ik wou er wel weer mijn best voor doen en zo snel mogelijk overal in de buurt briefjes in de bussen gaan steken en posters ophangen in de winkels maar ik wist al op voorhand dat dat niet veel zou uithalen. t Was net een vakantieweek geweest dus waarschijnlijk was het diertje gewoon gedumpt.
Tegen drie uur had ik alles gedaan wat ik kon, ik ging het katertje nog een nachtknuffel geven en kroop eindelijk doodmoe in bed.
"Please... Grote Moederpoes in de Hoge Hemel laat ze een goede thuis voor me vinden..."
De volgende dag las ik de resultaten van mijn mail-campagne. De mail die me op 't eerste gevoel het meeste hoop gaf kwam van Alida, ze suggereerde Résy van t Poezennestje te contacteren, een vrouw die een klein kattenasieltje in t Antwerpse runt. Ik kreeg Résy onmiddellijk aan de lijn maar aangezien t babypoezenseizoen ten einde is was heel haar opvangcenter reeds ontsmet en kon ze geen poezen meer aannemen. Logisch want nu is t geen kattentijd meer. Maar er zijn momenteel wel meer dieren door de warmte van slag. Gisteren zagen we in de tuin zelfs nog een hommel vliegen die normaal al lang in een knusse schuilplaats had moeten zitten overwinteren en in t park waren nog een koppel eenden aan t paren Maar ja, over dat laatste ga ik me nu niet verder uitspreken want ik wil me niet met die hun privé-leven moeien.
Résy had weinig tijd want ik belde haar net toen ze met een auto vol zwerfpoezen zat die moesten gesteriliseerd worden, gelukkig kreeg ze plots een goede inval! Gisteren was ze opgebeld door iemand die een poes wou maar ze had die dame niet kunnen helpen. Goed georganiseerd als ze is had ze wel het telefoonnummer genoteerd. Ik belde de dame in kwestie onmiddellijk op en ik had geluk! Ik kreeg haar direct aan de lijn en ze had nog geen poes elders gehaald! Ze bleek dan ook nog maar 20 km van mijn deur te wonen en wou graag snel komen kijken. Ik wist direct dat zij een lieve baas zou zijn, ze vroeg niet eens naar de kleur van t diertje, dat had geen belang, het enige was ze wou is dat het katje zou overeenkomen met haar kleine blinde hondje en haar oude lieve basset. Met een heel jonge kat is zoiets best te proberen en aangezien ik deze vondeling ongeveer 8 weken oud schatte zou dat moeten kunnen lukken.
Ik verzette mijn afspraken en binnen de 20 minuten verscheen er een toffe vrouw aan mijn deur met alvast een kattendraagmand in de hand. Een vrouw naar mijn hart. Een soldaat die tenminste met zijn wapens naar den oorlog trekt. In de kelder maakte ik de deur van de bench open en liet Riet het poesje er zelf uitnemen. Het was van beide kanten liefde op t eerste zicht. Terwijl we praatten spinde de kleine jongen en klom ondertussen dartel over Riet haar armen en schouders. Het ging echt wel de heel goede kant uit.
"Díe! Díe madam wil ik hebben! Die met dat guitige paardenstaartje! Ja. Ik ben heel gedecideerd, díe gaat het worden! Ik heb gekozen."
Toen we met zijn allen terug boven in de winkel stonden spraken we wat over muziekinstrumenten en Riet droomde er van gitaar te leren spelen, dus gaven we haar alvast het cursusboek dat mijn man geschreven heeft mee. Je weet maar nooit, misschien levert haar uitstapje haar niet alleen een poes maar ook nog wat muzikaal plezier op? De wegen van t lot zijn immers ondoorgrondelijk?
Ze knuffelde haar kleine rakker, keek hem eens diep in zijn ogen en zei : Ik denk dat ik hem Maurice ga noemen Een heel grappig toeval want mijn vriendin Viva heeft twee weken geleden ook een kleine poes gevonden die ze ook Morris genoemd heeft. En Maurice vind ik nu niet bepaald een courante kattennaam. OK, OK, ik hoor t u al zeggen : Dat hebben die van u nu ook niet bepaald
Ik wist 100 % zeker dat dit wezentje de beste thuis zou krijgen die maar mogelijk was. Zeker nadat Riet me de foto's van haar hondjes had getoond, eveneens geredde asieldieren. Riet had haar hele leven honden gehouden maar de laatste tijd had ze in haar familie zoveel poezenplezier gezien dat ze plots ook graag een kat wou. Vandaar dat ze maandagmiddag naar 't Poezennestje had gebeld om er een te adopteren. Ze kon amper geloven dat haar wens reeds binnen de 24 uur in haar armen zou liggen te spinnen. Ja, deze kleine jongen was echt voorbestemd om bij deze dame terecht te komen.
Nog een laatste aai, en amper 16 uur na zijn aankomst, verdween Maurice uit mijn leven, comfortabel in de draagmand van Riet. Ik had hem zo kort gekend en toch kriebelde er weeral iets in mijn hart. Maar het gevoel dat duidelijk overheerste was : ik ben over-dol-stapel-gelukkig dat er zo snel out-of-the-blue zo'n héérlijk baasje is opgedaagd en dat ik me dus niet moet ontfermen over een mogelijke nummer 8.
Ik haalde snel de posters van mijn ramen, verwittigde de dierenbescherming dat de poes al geplaatst was, stuurde een dankmail aan mijn kattenvriendenkring en kon, twee uur te laat, naar mijn afspraken vertrekken. Maar met wat een heerlijk, zalig, overgelukkig gevoel
Vanaf middernacht tot 12 uur s middags hadden zoveel mensen mee hun best gedaan voor deze poes : mijn hulpkreet op hun blogs overgenomen, het bericht in mailgroepen geplaatst, de foto naar vrienden gestuurd Kortom iedereen had zich weer eens van zijn beste kant laten zien en de resultaten mogen er wezen : een gelukkige Riet en een warme thuis voor Maurice. Ik ben heel dankbaar voor een vriendenkring die me helpen zo'n zaken te verwezelijken.
Onderweg belde ik snel naar Viva om haar te vragen eens contact op te nemen met Riet zodat ze haar wat raad kon geven in verband met poezen en honden bij mekaar te zetten, want dat is helemaal mijn terrein niet, dat is Vivas specialiteit. Ik weet dat een hond kwispelt en kan blaffen en dat huskies bij voorkeur tegen mijn benen plassen maar daar eindigt mij hondenkennis dan ook.
Toen ik s nachts thuiskwam was ik zeer benieuwd hoe het met Maurice afgelopen was. Grote teleurstelling toen bleek dat mijn pc ook al de geest gegeven had en dat ik geen mail kon lezen. Op een andere computer ging ik snel naar t blog van Viva kijken en daar las ik dat alles dik in orde was ten huize Riet en Maurice. Er waren zelfs nog een paar grappige toevalligheden opgedoken. Niet alleen heten hun twee vondelingen hetzelfde, maar nu bleek ook nog dat de respectievelijke dierenartsen als geboortedatum op t gezondheidsboekje van de katertjes dezelfde datum hadden ingevuld : 9-9-09.
t Is weer zover. We zitten weer ver genoeg in de tekst dat de mensen die niet echt geïnteresseerd zijn toch niet meer mee aan t lezen zijn. Mijn gekende geheim trukje om eens iets persoonlijkers te vertellen. Eingelijk geloof ik niet zo echt in al die zogenaamde toevalligheden en bovenaardse toestanden, maar het laatste jaar word ik toch zo door ongeluk en tegenslagen achtervolgt dat ik een week geleden echt ben beginnen bidden voor hulp. Een beetje zoals in t liedje van Jacques Brel : alleen bidden als ge tandpijn hebt t Is niet schoon, maar ja Ik heb mijn ma daarboven op haar wolk echt gesmeekt om eens in te grijpen en eens met de grove borstel door mijn leven te gaan want dat ik al de miserie niet meer alleen kon dragen Tja, t kan lang duren maar op de duur gaat elk mens wel eens door de knieën. Viva had me onlangs tijdens een troostpoging overgehaald om een doosje met "Engelenkaarten" te kopen. De bedoeling is dat je elke dag zon kaart trekt en dat je dan een positieve boodschap krijgt, die je dan zelf eventueel kan interpreteren als een leidraad voor je dag of je leven. Een boodschap van de engelen dus... Niet echt mijn dada, maar kom, ik had na veel aandringen toch ook maar zo'n setje gekocht en heel af en toe, als ik er eens aan dacht, trok ik wel eens een kaart. Daar stonden meestal wel zinnige dingen op. Maar nu had ik een paar dagen geleden toch wel net de kaart getrokken met de tekst : Er is een gelukkige verandering of uitbreiding van je gezin op komst. Ik had die kaart bijna tot tegen t plafond geknald als ze hoog had kunnen vliegen! Alstublieft néé! Laat me in al deze miserie niet nog een extra kat op mijn dak krijgen hé!!! Zeven stuks volstaat écht wel. Helaba hierboven! Luister eens! De boot is vóóóóól!!!
Geloof me, ge staat dan wel even te kijken als ge drie dagen later op een avond thuis komt en uit uw echtgenoot zijn jasje gluurt ineens zon kleine kattekop Die nacht, na al mijn gemail en ge-computer om die poes geplaatst te krijgen trok ik voor t slapengaan weer een kaart. Een vrouw is en blijft nieuwsgierig hoe moe ze ook is. Ik trok de kaart : Je hebt een belangrijke levensopdracht waarbij je gebruik maakt van de moderne communicatiemedia en de schilderkunst. Ik had niet t flauwste benul waar deze onzin op sloeg, dropte de kaart op mijn bureau en liet het rolluik van mijn computerkast naar beneden glijden. t Was echt wel genoeg geweest voor vandaag.
De volgende dag lag toen ik mijn pc opende die kaart daar uiteraard nog. En aangezien dat ventje tegenwoordig ruim zijn tijd neemt om op te starten las ik de tekst nog eens opnieuw en dacht erover na. Tja, eigenlijk had die kaart gewoon gezegd wat ik aan t doen was Ik maakte van de moderne communicatiemedia gebruik om die poes te plaatsen, want wat is mailen en bloggen anders? En als het woord schilderkunst mag vervangen worden door Photoshop, wel dan heeft die engelenkaart gelijk gehad
Maar nu verdwijnt die kaart over die gelukkige verandering of uitbreiding van je gezin wel voor een lange tijd uit dat kaartendozeke. Want op dat gebied gaan ze mij niet meer hebben liggen, de engelen. De ark is vol.
Bedankt iedereen die op één of andere - grote of kleine - manier iets heeft bijgedragen aan het tot stand komen van dit verhaal. Ge ziet, 't is weer bewezen : 1 koele druppel op een hete plaat kan wél een verschil maken in een mensen- en dierenleven. Samen kunnen we misschien niet alles. Maar toch wel veel.
Maar wat is dat toch allemaal met die touwen, isolatiematerialen, dampkaproosters, wattenschijven, vaatdoeken, pottensponskes, washandjes, bollekesplastiek, schuurwol, schors, glaswol,...? Gebruikt iedereen dat echt allemaal dagelijks? Allez ja, een washandje en een vaatdoek tot daar nog aan toe. Nee, ge moet dat "dagelijks" nog véél letterlijker nemen. Kom probeer nog eens, ik zal wat kleur laten zien... Toch een beetje. Misschien lost dat iets op?...
Tot hiertoe enkel gevonden door Luk, Jan, Geert, Kathleen, Shajongen en Andromeda die nu waarschijnlijk zitten te schateren met de schuurwol en 't pottensponske... Komaan zie dat ge 't ook snel vindt dat ge mee kunt zitten genieten.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 10. Deel 1.
Zondag, 19 juli 2009. Costa Luminosa, op zee.
10. Een drijvende stad met een Italiaans schepencollege.
0.00u. Voilà, zo ziet dus een middernachtzon er uit als ze even onder de wolken komt kijken. Geef nu toe... niet veel aan te zien toch? Ik denk dat 't noorderlicht véél interessanter is. En dat ge dan veel meer slaap krijgt.
Uitgeslapen wakker geworden! Geen wekker moeten zetten! Zalig gewoon! Tot 9 uur in bed gelegen en ontspannen wat fruit gaan eten. Wat een rust. Dat zijn we niet meer gewoon.
Om 10 uur begon er een dia- en filmvoorstelling over het inwendige van het schip dat de passagiers nooit te zien krijgen. De diareeks werd weer op de meest stuntelige manier aan mekaar gepraat door het enige Nederlandstalige bemanningslid hier aan boord. Hoewel het woord Nederlandstalig hier eigenlijk niet echt op zijn plaats is. Ze rijgt de ene lapsus aan de andere en de beleefdheid gebiedt ons niet te lachen. Niet altijd eenvoudig en gelukkig kan de duisternis van 't theater een grijns al wel eens verhullen. Ze beweerde dan ook nog dat we al héél blij mochten zijn dat we het dagelijkse cruise-krantje in t Nederlands in onze kajuit gedropt kregen want dat onze taal geen officiële taal is aan boord. Er blijken wel zomaar even 600 Nederlanders en bijna 100 Belgen aan boord te zijn! Dat is toch wel een vijfde van het publiek, dat kan je bezwaarlijk een minderheid noemen vind ik.
Maar los daarvan, de voorstelling boeide me enorm. Ik wou dat ik er meer van had kunnen onthouden. Ik heb maar wat slechte foto's - van de al even slecht geprojecteerde dia's - genomen, als extern geheugen. Dit schip - een middelmaatje dan nog, want hier zijn amper 3500 mensen aan boord, op de grotere wel 5000 - verbruikt per dag zo maar even de energie van een grote stad als Genua Een pijnlijk moment om het woord milieuvriendelijk in de mond te nemen toch deden ze dat met de glimlach. Ze waren heel trots op hun afvalverwerking. Weliswaar met reden. Ze hebben eigen zuiveringsstations die op bacteriën werken zodat proper water in zee geloosd wordt in plaats van beer. Alle andere afval wordt gesorteerd en tot briketten geplet die aan land naar de specifieke verwerkende firmas gebracht worden. Het keukenafval wordt bij mekaar gespoeld, vervolgens samengeperst en gedroogd en daarna wordt het verbrand. De stoom die hierbij vrijkomt wordt dan weer gerecycleerd om de ovens op te laten werken.
Het afval tot briketten persen.
Het schip is eigenlijk een drijvend dorp met allerhande beroepen aan boord. Vanzelfsprekend is er een hospitaal met een dokter met tweemaal spreekuur per dag (die alleen Italiaans verstaat en stokoud is. Ik vrees eerder voor zijn eigen hart dan voor dat van de passagiers. Hij eet - en niet te vergeten drinkt - altijd in ons restaurant dus ik heb tijd genoeg om zijn gezondheidstoestand in te schatten). Er werken hier ook nog een smid, een kleermaker (voor al die uniformen), er is een reuze wasserij (zoals altijd gerund door Chinezen. Is dat iets in hun karma? Of kennen die uit geheime overleveringen hoe bepaalde vlekken uit stoffen te krijgen?), een stoffeerder (om de kapotte zetels opnieuw te bekleden),
De mensen die het schip gebouwd hebben verblijven tijdens de eerste cruises ook aan boord om de nodige bijsturingen en herstellingen uit te voeren. Met de dia's over de bouw was "het-jongeske-in-mij" heel gelukkig. Die periode had ik wel zelf willen meemaken...
De brug wordt in zijn geheel op het schip gemonteerd.
Doorsnede van de boot. De kajuiten zullen later in de vorm van (reeds volledig als kamers ingerichte) containers in het schip geschoven worden.
De schouw wordt aan boord gehesen.
Het personeel bestaat uit maar liefst 81 nationaliteiten. Ze delen kajuiten van maximaal twee personen die met alle modern comfort uitgerust zijn. Die mensen hebben hun eigen fitness, bar en restaurants. Eén speciaal voor het aziatisch personeel omdat die, om diverse redenen, niet zo gelukkig zijn met de Europese keuken.
De keuken en voorraadmagazijnen zijn een wereld op zich. De menus zijn allemaal op voorhand aan land samengesteld, alleen als een bepaald ingrediënt uit voorraad raakt mag de kok zijn eigen inspiratie gebruiken. De bakkerij bakt 24 uur op 24.
De machinekamer heeft meer weg van een raketlanceringsstation. Aan de wanden van de controlekamer zie je niets dan wijzerplaten en toetsen. Alles maar dan ook alles wordt van hieruit gestuurd. Vanaf de benodigde kracht van de motoren tot en met de temperatuur van t water in de diverse zwembaden.
De brug is hypermodern. Maar we kregen enkel een paar zielige dia's gezien. Ah ja, de brug is hun gróót geheim... Ze staan konstant in verbinding met satellieten zodat ze van elk schip in de omgeving kunnen zien welke nationaliteit het heeft en zelfs uit wat de lading bestaat. Voor t geval de moderne hulpmiddelen toch zouden uitvallen wordt nog driemaal daags de sextant boven gehaald en wordt de route minutieus op zeekaarten uitgetekend (deze reis maar liefst op 300 verschillende, wegens al die ingewikkelende routes tussen de grillige fjorden). Maar volgens mij wordt er op de brug toch regelmatig met de handen in de zakken gestaan of een kaartje gelegd want het grootste deel van het traject wordt aan de automatische piloot overgelaten. Zogezegd mogen de passagiers de brug niet meer bezoeken na de aanslagen van 9/11 maar volgens mij heeft het er eerder iets mee te maken dat daar weinig meer gebeurt dan spelletjes patience. De kustwacht controleert nauwkeurig of het schip niet van de route afwijkt. Die is tot op honderd meter na bepaald dus daar moeten ze zich strikt aan houden. Varen tussen fjorden is natuurlijk niet simpel, maar daarvoor komt dan ook altijd een loods aan boord die de verantwoordelijkheid uit de kapitein zijn handen neemt. Alweer tijd voor een spelletje patience
We kregen ook een boeiende uitleg over de veiligheid. Het verschil tussen branddeuren en waterdeuren. Vuur en water zijn de belangrijkste oorzaken van rampen op een cruiseship. Er zitten hier dan ook overal sprinklers. Maar kom, als er iets fout moest lopen vrees ik dat met zon massa volk de chaos toch te enorm zou zijn om nog veel te kunnen redden. Zeker omdat iedereen in command alleen maar Italiaans verstaat en spreekt
Water- en branddeuren.
(Ik heb nog veel van die miserabele "foto's van dia's", ze zijn lelijk maar wel interessant, ik zet ze wel allemaal samen in een fotoalbum op 't einde van dit hoofdstuk zodat de echte liefhebbers er eens tussen kunnen gaan grasduinen.)
Even heel kort want mijn eigen pc heeft vannacht de geest gegeven... Ik zit nu dus eindeloos te prutsen op een andere maar ik wou jullie toch per se het goede nieuws melden en de foto van vanmiddag laten zien. Het uitgebreide verhaal schrijf ik zodra mijn pc zich terug wat beter voelt. Wil je alvast iets meer weten ga dan even naar 't blog van mijn maatje Viva http://blog.seniorennet.be/viva/ Onderstaande foto nam mijn man vanmiddag in ons tuintje : een zeer gelukkig nieuw baasje Riet met in haar armen de kleine... "Maurice" en een zéér opgeluchte Laathi.
Nemuri Neko : "Hoe? Mag die kleine niet blijven? En we zijn nog maar met zijn zevenen?!! Hoe gaan we nu ooit aan een voetbalploeg geraken? Ik weet het, ge kent niks van sport, maar een voetbalploeg bestaat wel uit 11 spelers en geen 7 hé! En onze pa houdt zo van voetbal... Zonde toch..."
Aangezien mijn pc buiten strijd is raak ik dus ook niet aan mijn voorraadje foto's voor 't fotoraadsel... Even geduld dus. Het enige wat ik kan melden is dat er nog maar drie mensen : Luk, Jan en Geert de oplossing gevonden hebben. Hopelijk snel een gerepareerde pc, maar met het vinden (binnen de 14 uur!) van een goede thuis voor het katertje kan mijn dag toch al niet meer stuk! Nogmaals bedankt aan iedereen die heeft meegeholpen!
Even héél snel! Iedereen bedankt voor jullie hulp : de kleine kater heeft een heerlijk liefdevolle thuis gevonden. Meer uitleg en foto's zodra ik wat tijd heb. Waarschijnlijk om drie uur vannacht dus.
Ge kent mijn lijfspreuk... en ge ziet dat ze werkt! Een kleine moeite van iedereen en we boekten snel een prachtig resultaat!
Voor het slagen van het kwaad, is niets anders nodig dan dat goede mensen niets doen.
Mijn toiletbezoeken hebben me de laatste dagen wel een paar keer een glimlach op mijn snuit getoverd dankzij jullie uiterst originele antwoorden. Ik zou zeggen : doe zo voort! 
