"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
30-11-2009
Fotoraadsel 215 - foto 2
Ik laat vandaag íets meer zien, maar niet teveel. Want 't is eigenlijk niet echt moeilijk hebben Luk en Jan mij al verzekerd...
Op een avond vond ik her en der piepkleine plasjes. 1 dag later zat er bloed bij. Gelukkig kon ik Mathurin "betrappen". Meestal duiden kleine druppelplasjes op prostaat- of blaasproblemen, dus hop naar de dierenarts. Maar heu... zouden ál die kleine plasjes wel van Mathurin zijn? Hij is toch nog zo jong? Phineas en Hanuman zijn senioren, dus dat zijn toch eerder prostaat-verdachten?... The usual suspects om zo te zeggen... OK. Dan moeten alle verdachten maar op een rijtje gaan staan bij de dokter en wordt er alvast een echografie van Mathurin zijn blaas genomen. Met de gezondheid van de dieren wil ik geen risico's nemen. Beter iets vroeger naar de dokter dan zwaardere problemen te riskeren. Die les heb ik al lang geleden geleerd. Gelukkig zijn mijn dieren gedweeë patiënten. Vorige keer was Mathurin zo intens aan 't spinnen dat de dokter zijn longen niet kon beluisteren. Ik heb dan moeten doen alsof ik hem daar ging achterlaten om hem verschrikt te doen stoppen. Toen ik plots resoluut naar de deur stapte veranderden zijn ogen in grote bollen en stokte het spinnen... en kon de dokter eindelijk zijn stethoscoop gebruiken. Ge moet ze kennen, uw pappenheimers.
Waarom wij zo'n grote auto nodig hebben? Om met al onze katten naar de dierenarts te gaan natuurlijk!
Geef toe, 't is ineens een wachtzaal vol.
Phineas : "Amai, als dit nu een senioren-flatje moet voorstellen..." Hanuman : "Phin dit is geen moment om grappen te maken maat!" Mathurin : "Een senioren-flatje?!!! Ik wil hier uit!!! Ik ben nog een junior!"
Phineas : "Hm ja! Junior! 't Is wel door úw blaasgruis dat wij oude sassa's er nu van verdacht worden iets aan onze prostaat te hebben hè!" Hanuman : "Rustig Phineas, over zo'n delicate zaken spreekt ge toch niet op een blog. Een beetje discretie aub." "Mathurin : "Prostaat? Hoe? Ik dacht dat we hier voor blaasproblemen zaten? Wat is een prostaat? Hebt gij dat nog? Ik heb dat toch nog hoop ik?!! Ooit hebben ze er hier bij mij wel eens twee dingetjes afgedraaid maar die noemden toch anders meen ik mij te herinneren... Ge weet wel, die daar in dat glazen potje in ons ma haar kast staan. Die nog als fotoraadsel misbruikt zijn."
Een goede soldaat trekt nooit zonder zijn wapens ten oorlog. Vandaar dus dat ik mijn forensisch materiaal bij had. Een minuscuul steentje, dat ik er van verdacht blaasgruis te zijn, en een centiliter bloederige urine van Mathurin.
Phineas : "Wie eerst?" Hanuman : "Mathurin natuurlijk! Hij is de oorzaak van onze ellende!" Mathurin : "Maar wat kan ik er aan doen dat ons ma niet zeker is of al die piepkleine plasjes wel van mij zijn?... Gij staat ook allebei onder verdenking! Vergeet dat niet!"
Mathurin : "Oeps, mijn dierenartsen zijn precies echte fans. Ze willen zelfs een haarlok van mij."
Mathurin : "Zal ik hen ook ineens een handtekening geven ma?" Laathi-de-mens : "Nee schat doe maar kalm aan."
Mathurin : "Zou het storen als ik een beetje begin te spinnen ma want ik vind dat wel heel lekker zo met veel handen tegelijk geaaid worden over mijn buik?" Laathi-de-mens : "Nu mag dat jongen. Zolang 't maar weer niet eindigt als vorige keer toen ge niet wou stoppen met spinnen en de dokter niet naar uw longen kon luisteren door uw eigen lawaai." Mathurin : "Ge doet moeilijk ma. Ge zou blij moeten zijn dat ik zo'n schat van een patiënt ben. Wacht maar tot de twee ouwe sassa's aan de beurt moeten komen..."
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 11. Deel 2.
Hoofdstuk 10. Deel 2 : Een verscheurende keuze : clochard of holbewoner?
Net toen we terug wilden afdalen hulde de berg zich in een wolk en zagen we niets meer. Naarmate we met de kabelbaan zakten dook Tromso stilaan terug op uit de nevelen. Beneden regende het, dus namen we een bus naar die o zo geroemde Arctische Kathedraal Inkom bijna 6 euro! Om een kerk te bezichtigen die eigenlijk niet groter is dan een uit de kluiten gewassen parochiezaal!! Een babytje in vergelijking met de kathedraal van Antwerpen. Enfin, de vorm is inderdaad wel speciaal, ze is volledig driehoekig, ze staat daar als een enorme witte betonnen spitse tent en de achterwand bevat een groot modern glasraam. Maar als dat het grootste van de wereld moet voorstellen dan hebben ze zeker nog nooit onze kathedraal gezien. Of alle andere grote kerken van de lage landen. Je kon het bouwsel zelfs niet eens mooi noemen. Op vijf minuten waren we terug buiten want behalve het glasraam en een hypermodern orgel was er niets te zien.
Dat is dus alles. Iets kleiner dan een uit de kluiten gewassen zijkapel van onze gotische kathedralen. Voor 6 euro. Ge zou op de duur de attracties op de Sinksenfoor nog heel goedkoop gaan vinden.
Omdat we een half uur op een bus zouden moeten wachten besloten we dan toch maar de lange brug over te wandelen. Koud, wind, het werd een ijzig tochtje en allesbehalve prettig. Terug in t centrum wandelden we even rond maar het contrast tussen de oudere huizen en de hyperfunctionele nieuwbouw sprak ons niet aan. Paul sleurde al heel de voormiddag met onze lege niet-alcoholische bierblikjes uit Honnigsvag rond want hij is een groot voorstander van afvalsortering, en eindelijk kwamen we toch voorbij een supermarkt waar we ze konden inleveren en hij zich van zijn rammelende last kon ontdoen. t Was gedaan met het rinkelend rendier dat naast me liep.
De lange ijzige brug van de zijde van de Arctische kathedraal naar het andere eiland. Gevoelstemperatuur... heu... - 10°, misschien? Maar dat ziet ge aan sommige stoere mensen hun kleding natuurlijk weer niet... Op de videofilm hoort ge de tandjes echter wél klapperen.
Ondertussen was ik even naar een naburig marktje gelopen maar ze verkochten er de meest rampzalige kitsch. Ringen met doodskoppen en t-shirts van Metallica Een eindje verder stonden enkele Peruanen een zeer valse versie van Imagine te toeteren. In Noorwegen Eén kraampje verkocht echter inheemse producten. Sinds mijn kennismaking met de Lappen droomde ik van zon warm rendiervel en hier lag er eentje dat mooi licht van kleur was. Even mijn geweten doorgepluisd of zon aankoop wel te verantwoorden was maar uiteindelijk is een rendiervel wat bij ons een koevel is. Het vlees van het dier wordt opgegeten en van de huid worden schoeisel en kleding gemaakt. Toch nog niet helemaal gerustgesteld vroeg ik de vrouw van t kraampje of dit echt wel zo was, want ik heb hier ook al wolvenvellen en zeehondenvellen te koop zien liggen. Ze bekeek me met grote ogen en zei dat ze van rendieren na de slacht zo ongeveer álles gebruikten. Tot en met de botten toe. Gerustgesteld heb ik dan ook mijn lekker warme pels gekocht. 620 Noorse kronen vond ik een heel faire prijs. Temeer daar deze centen bij de Lappen zelf terecht kwamen. Ik vroeg om het vel zo klein mogelijk in te pakken en ik kreeg me daar een enorme vuilzak, zonder bindertjes, toegestopt. Ik had de huid al net zo lief om mijn schouders geslagen maar dan had ik er als een holbewoner bijgelopen. We waren dan wel van onze rammelende blikjesvoorraad af, nu liepen we daar weer als clochards met onze vuilzak over onze rug. Ik deed het ter plekke in mijn broek van t lachen.
Jaja, toch wel, we bevinden ons nog steeds in Noorwegen.
In de bibliotheek - alweer zon hypermodern gedrocht - ondernamen we de zoveelste keer een mailpoging maar ook die mislukte grandioos. Ik besloot het mailen maar op te geven en naar Polaris te trekken. Een museum over de arctische natuur. Het was maar 10 minuten wandelen maar omdat we al zo weinig tijd hadden besloten we een taxi te nemen. 81 kronen voor een rit van 3 minuten We spraken onlangs met een Fins koppel - toch ook Scandinaven - en die hadden zich ook al verwonderd over de levensduurte in Noorwegen. Ik hoop dat de mensen hier reuzesalarissen verdienen anders kan je je kop hier niet boven t ijs houden. Toch zal dat wel t geval zijn want de meeste Noren bezitten, bovenop hun eigen huis, nog een klein vakantiehuisje aan een fjord om te gaan vissen, en een hutje in de bergen voor hun ski-weekends. Al die huisjes blijven onbewaakt achter, inbraken komen hier niet voor. In dit land bestaat zo goed als geen criminaliteit. Je ziet tot wat een ver doorgedreven protectionistische economie kan leiden. Het maakt je land er in de ogen van buitenstaanders misschien niet sympathieker op maar je zorgt er wel voor dat je inwoners van een zekere welvaart genieten. Alles is hier ook piekfijn onderhouden, de straten liggen er ongewoon netjes bij, je ziet zelfs geen door graffiti verknoeide muren. Mooi, maar toch doet het een beetje steriel aan.
De inkomhal van Polaris.
Polaris bleek een klein maar zeer verzorgd - en alweer hypermodern - museum waar de enige levende wezens bestonden uit een verzameling schitterende koudwateranemonen, vissen uit de ijszeeën en enkele bakbeesten van zeehonden, maar die laatsten kregen we later pas te zien. De vissen woonden in zeer boeiende aquaria zodat je de dieren langs alle kanten kon bewonderen. Op de open bakken dreven vergrootglazen en via die eenvoudige manier kon je de arctische wezens echt in detail bestuderen. Zelfs de bodems van de aquaria waren soms van glas. Je liep eronder door en kon eindelijk eens zien hoe de buik van al die platvissen eruit ziet. Plat dus.
Wees blij dat ge aan deze foto als fotoraadsel ontsnapt zijt. Dit surrealistisch beeld is een paarse platvis langs onder gefotografeerd. Hij zit onderaan in 't midden in beeld. De grillige vormen zijn waterrimpels. Dit is dus een van de aquaria die in 't plafond ingebouwd zijn.
Linksboven en rechtsonder de drijvende vergrootglazen in een anemonenbak.
Een vreemde ervaring... van al de dieren die je in tropische zeeën aantreft, leven in deze ijzige omgeving soortgenoten!
In de volgende aflevering komen we aan de gebaarde zeehonden. Schitterende wezens...
Moeilijke klus... de eerste foto van de raadselreeks kiezen. Soms neem ik de verkeerde en wordt het onmiddellijk geraden en blijkt later dat jullie de derde of vierde foto veel moeilijker vonden en dat ik die dus best eerst had getoond. Hopelijk heb ik het deze keer goed aangepakt. Maar ik heb zo mijn twijfels. 'k Ben nu al drie maal opnieuw begonnen maar deze gaat nu toch definitief de startfoto worden :
't Is zoals altijd door iedereen gekend, dus ook voor iedereen herkenbaar... Veel succes maar nog veel meer plezier! En ge weet het : zotte reacties zijn hieronder altijd toegelaten! Alleen 't juiste antwoord niet natuurlijk.
De Lamme leidt den Blinde door Cocoon. Deel 4 - Einde.
Nog een mooie ontdekking, qua design, was een zeteltje waarvan de zitting uit een stevige schuimrubberen bal bestond. Als je de bal eruit rolde kon je de rest van de houten zetel op zijn kant zetten en werd dat plots een schrijftafel en diende de bal als stoel! Schitterend. Een Belgisch ontwerp. Maar naar mijn mening wordt het iets te duur verkocht. 1800 euro voor een tafeltje met een zitbal Aan een iets democratischere prijs zou dit produkt zeker een schitterende toekomst tegemoet gaan denk ik. Ik heb het geluk dat ik nog altijd alles naar oude Belgische franken omreken zodanig dat ik niet onmiddellijk van kleur verschiet als ik zon prijs hoor. En als ik dat dan omgerekend heb dan denk ik eerst : Dat kan niet. k Zal me wel misrekend hebben. Echtgenoot is daarentegen wél een rekenwonder en kan zijn gezichtsuitrdrukkingen ook niet zo goed onder controle houden dus die staat daar dan al direct met ogen op steeltjes. Mijn gezicht zit op dat moment nog altijd in de plooi maar dat is dan enkel en alleen dankzij t feit dat ik niet zo snel met getallen kan omgaan. Ge ziet, t is dan toch nog voor iets goed mijn eeuwige gehaspel met cijfers.
Maar geef toe : 't is wel héél knap bedacht!
Zon beurs is voor Echtgenoot meer een marteling dan een uitje. Hij heeft veel minder voorstellingsvermogen en veel meer tijd dan ik nodig om alles in zich op te nemen. Aangezien t al erg laat werd en we nog niet alles gezien hadden slingerde die stumperd maar aan mijn hand mee trachtend links en rechts nog iets te kunnen bevatten maar had hij als gewoonlijk al zijn aandacht nodig om mij te kunnen bijbenen. Hij moest dan ocharme ook nog opletten dat hij mijn hand of pols niet verkeerd vastpakte of ik kajiette van de pijn. Ja, t was echt wel De Lamme leidt den Blinde door Cocoon dat we daar aan t opvoeren waren. Hij had dan ook nog de pecht dat ik een rappe Lamme was omdat ik zoveel mogelijk in beweging wou blijven om al mijn pijnlijke onderdelen niet de kans te geven stijf te worden. En hij die zo graag lekker lang in al die zetels had willen proefdraaien Maar nee, de Lamme sleepte de Blinde genadeloos aan sneltempo voort. We moesten toch álles gezien hebben?! Vooral die onvindbare standen met geluiddichte ramen.
Een andere voor mij zeer aantrekkelijke stand betrof een alternatief voor een muurschildering. Ik droom al lang van een plafondschildering boven mijn hobbitbed maar t is duur en wat als ge gaat verhuizen? Deze man heeft de oplossing gevonden! Samen met de klant stelt hij een schilderij naar wens samen dat hij op zijn computer uitwerkt tot volle tevredenheid en dan wordt het geprint op canvas en gekleefd op de gewenste muur en plafond. Bijna zo fijn als een echt muurschilderij maar pakken haalbaarder qua prijs.
Onze houten geschilderde (heu waar is de verf gebleven?) terrasplanken zijn dringend aan vernieuwing toe en daarvoor waren we op zoek naar een nieuw materiaal en ook dat vonden we op de beurs. Gedaan met het verkwisten van dure houtsoorten. Gedaan met het eeuwige geschilder. Dit materiaal is een mengeling van recyclagehout en -plastic en t ziet er nog heel goed uit ook. Een boeiende ontdekking om terrassen en tuinmuren te maken die esthetisch ogen en heel duurzaam zijn.
De saunas, infraroodkotjes en vooral de massagezetels waren deze keer ook goed vertegenwoordigd. In die laatsten zaten de potentiële klanten netjes op rijtjes om - althans hun onderkanten - te laten kneden. Grappig zicht, al die stilzittende mensen waarvan ge toch onderdelen ziet omhoog en omlaag gaan. En dan al die serieuze gezichten! Ge ziet ze zo hard hun best doen om er zichzelf toch maar van te overtuigen dat ze met stoel en al t Nirwana gaan binnenzoeven.
Ergens in een hoek had de uitvindster van t Cocoontje een stand. Ze is in Vlaanderen vooral bekend van t TV-programma De Bedenkers waar mensen hun uitvinding mogen komen presenteren. Haar knusse TV-jas, gefabriceerd uit een enorme lap fleece-stof met een flinke grote zak erop genaaid, had de eindselectie niet gehaald. Toch is het ding in productie gegaan en werd het hier verkocht. Ik had eigenlijk vooral medelijden met die dame omdat ze daar al een week voltijds in die snoeiwarme jas puffend had moeten zitten poseren op haar zogenaamde TV-zeteltje
Kortom er viel veel leuks te beleven maar het was verboden te fotograferen (wat ik veel mensen aan hun laars zag lappen) maar ik heb dus jammer genoeg geen fotos en ik kan dus de leuke vondsten niet aan jullie laten zien. Maar aangezien veel van mijn lezers niet naar die beurs geraken (t is uiteindelijk een wandelingetje van maar liefst 8 uur geworden) ga ik hieronder enkele links zetten naar de sites waarvan ik persoonlijk vind dat ze echt knappe zaken verwezelijken. Kunt ge toch een beetje mee genieten en ideeën opdoen. En dan nog op uw eigen tempo.
En wat hebben nu vandaag geleerd? Ten eerste natuurlijk dat ik niet meer met die gevaarlijke sloefkes van de trap mag komen. Ten tweede dat er haast geen mensen zijn die geen huisdieren hebben. En dat er dus veel huishoudens niet zo perfect zullen uitzien als in de boekskes beschreven staat. En wat Echtgenoot specifiek heeft geleerd : dat de prijzen voor verbouwingen inderdaad zo hoog zijn als ik altijd beweerd heb.
En wat zijn de vooruitzichten? Het trachten te plaatsen van een bamboehouten vloer en beslist iets met siliconen doen om die krabberkes te proberen. En dan misschien een stukske van Europa gaan zien in de loop van volgende maanden. Eens naar Mulhouse om te kijken hoe ze die enorme schijven versteend hout verwerken (waarbij ik écht moet proberen te weerstaan er eentje te kopen), dan naar Honfleur om naar dat galerijtje te gaan als die geweldige surrealistische schilder waar ik al jaren verliefd op ben eens exposeert (en waar ik moet weerstaan om ), vervolgens naar de haven van Nieuwpoort of Oostende om dat nieuwe terrashout dat-geen-hout-is-en-dus-noch-onderhoud-noch-schilderbeurten-nodig-heeft te gaan keuren, een keer naar Lint waar een man mij wil in zijn atelier wil laten zien hoe hij de schitterendste muur-aquaria ineenknutselt en o ja, er was nog iets met een open haardje dat geen schoorsteen nodig had en dat werkte op bio-ethanol, maar dat fascinerende ding vond ik toch wat te gevaarlijk voor de katten. Eindelijk eens een ding waar ik niet bang voor was dat de katten het gingen vernielen maar vice versa. Dus dat ding komt niet in huis, daar hoeven we niet naar te gaan kijken. Alwéér een besparing.
't Was echt wel mysterieus in 't begin hè? Ik hou enorm van foto's die u in een wereld onderdompelen waarin uw fantasie zijn gangen kan gaan omdat ge echt niet weet wat ge ziet. Maar ja, dat wist ge natuurlijk al langer. Vele mensen lieten zich bij de eerste foto misleiden door die "blaasjes" haast iedereen greep naar dingen uit de onderwaterwereld.
En er is deze week ook diep in 't schuim van afwas- en 't badwater gekeken. Maar dat haalde niet veel uit. Wat wel hielp is dat allen die over hun afwas mailden de tip kregen "dat het voorwerp zich misschien wel náást hun afwas bevond alhoewel dat niet echt hygiënisch zou zijn". Velen zijn daardoor op 't juiste spoor geraakt. Maar de twijfelaars die niet dierven gokken kregen dan ook geen hulp, dus die zijn iets langer op weg geweest... Alhoewel sommigen nu ook beweren dat ze 't van de eerste foto wisten. Jaja, zo kan ik 't ook.
Aanschouw : uw senior met haar senior-bloemkool.
Als ge een bloemkolen iets te lang laat liggen krijgen ze dus van die welgevormde blaasjes en fijne rechtopstaande puntjes. Omgekeerd als bij senior-mensen dus. Daar lopen de blaasjes leeg en worden de puntjes stompjes en gaan ze hangen.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 11. Deel 1.
Maandag, 20 juli 2009. Costa Luminosa, Tromso.
11. Terug onder de mensen...
Na vier uur slaap toch weer niet aan de verleiding kunnen weerstaan uit mijn warme nest te kruipen om te kijken of t binnenvaren van de fjord echt zo mooi was als beloofd, na enkele minuten in de koude toch maar terug t winderige terras tegen mijn knusse bed ingeruild. Die extra twee uur slaap zouden me welkomer zijn. Die eeuwigdurende zon begint stilaan een slopend effect op me te krijgen, uiteindelijk leven we al in meer van 130 uur daglicht en er is altijd wel iets dat je wil zien. Maar ik heb ondertussen de moed niet meer om mijn rust op te geven om wat naar voorbijglijdende bergen in een verre mist te zitten staren. En inderdaad toen we aan de kade van Tromso aangemeerd lagen zag het er niet al te best uit. De grootste noordelijke stad van t land en we lagen aan een afgelegen kade tussen industriële rommel. Aan bakboord zag het er iets beter uit, héél veel huizen en visverwerkingsbedrijven tegen lage heuvels geplakt, in de verte een brug (want het oudste stadsdeel ligt op een ander eilandje), en nog iets verder weg de o zo geroemde Arctische Kathedraal met zogenaamd het grootste glasraam ter wereld. En dat alles gehuld in nevelen en fijne regen.
Tromso.
De witte tent-achtige structuur is die fameuze Arctische kathedraal...
Na de ongerepte - soms beangstigende, maar magnifieke - desolaatheid van Spitsbergen was het opnieuw aankomen in de bewoonde wereld een echte afknapper. Hier geen gletsjers of eindeloze ijsmassas meer, hier waren de bergen helemaal niet bedreigend - misschien wel omdat hun toppen in de mist verborgen waren - maar toch vooral omdat alles zo volgebouwd, zo overgeciviliseerd was. Ik werd wakker in een kompleet andere wereld en was er helemaal niet gelukkig mee.
Ontbeten en onze neus eens aan dek gestoken om te testen hoe die 17° in t echt zouden aanvoelen. Besloten dat warm ondergoed en sjaal zeker aangewezen waren. De wind zorgt ervoor dat je van de officiële temperatuur makkelijk 10° mag aftellen. Met een shuttlebus naar het centrum gereden. Je voelt je hier aan boord soms echt een citroen die uitgeknepen wordt tot op het velletje. Ik heb nog nooit een cruise meegemaakt waar je moest betalen voor de shuttlebus van het schip naar het toeristische deel van de stad! Vandaag kostten de busticketjes alweer 7 euro per persoon. Je mag het busje dan ook nog maar 1 keer gebruiken of je mag alweer een nieuw ticket kopen. Je kan moeilijk anders dan dat busje boeken anders verlies je weer een half uur tijd, en de tijd die je aan land kan doorbrengen is meestal al veel te kort.
Nog zoiets dégoutant is dat de fotos die aan boord getrokken worden maar liefst tussen de 10 en de 15 euro t stuk kosten! Vanzelfsprekend blijven ze op de standaards in de muren zitten, weinige mensen zijn zo gek ze te kopen. Het schip beweert milieubewust te zijn en al die fotos niet af te drukken, je kan ze zogezegd op computer gaan bekijken in de fotowinkel en dan je de keuze maken welke je wil kopen, maar de verkoop loopt blijkbaar zo slecht dat ze toch maar duizenden en duizenden fotos printen en aan de muren hangen in de hoop er toch enkele verkocht te krijgen. Allemaal inkt en papier dat na de cruise zinloos in de vuilbak belandt. Niet bepaald milieubesparend vind ik.
Alleen al 't idee dat iemand geld zou betalen voor zo'n schitterend portret van zichzelf...
Maar kom, ondertussen waren we in t centrum van Tromso beland. Even de oude kerk bekeken. Het oudste houten bouwwerk van t Noorden, er was plaats voor 700 gelovigen. Op zich was ze best mooi, maar tussen de moderne huizen verloor ze veel van haar charme. Misschien als alles ondergesneeuwd is dat ze er wel uitziet als een feeëriek plaatje, maar nu dus zeker niet.
De houten kerk.
Omdat het weer plots opklaarde namen we een bus naar het oude deel van de stad op een van de andere eilanden (de meer dan een kilometer lange brug te voet overstappen was er met deze wind een beetje te veel aan) om met de kabelbaan een 420m hoge berg te bestijgen. Eens boven brak de zon helemaal door en bescheen onder de wolken door heel Tromso.
Met de kabelbaan de berg op. En wat zien we rechtsboven op de foto liggen?...
Onze "kleine"! De rode pijl verwijst naar onze kajuit.
Persoonlijk verkies ik toch deze zijn afmetingen... Eens te meer : "Size doesn't matter" dus...
Een ingewikkeld stadje gegroeid op elk plekje dat de natuur toeliet. Wijk per wijk richtte de zon haar grote zoeklicht op de omgeving. Het leek alsof de zon een soort van toeristische gids was die aangaf waar je eerst naar moest kijken.
De vele eilanden die Tromso vormen.
Onderaan op de pancarte zie je hoe het er vanop deze plek in de winter moet uitzien...
Bovenop die berg was het zalig wandelen tussen de lage begroeïng, de tere bloempjes en de rotsblokken. Als je je rug naar de stad keerde kon je weer genieten van de ongerepte bergen met hier en daar nog een sneeuwplek die de hittegolf van enkele weken geleden overleefd had. Ik was blij terug in de natuur te zijn. Ik kon er zelfs nog enkele mooie berensettings maken want er stond plots amper wind. Ook hier verandert het weer nog om de paar minuten...
t Was jammer dat we er niet meer tijd konden doorbrengen, want ik denk dat je er zalige kilometerlange wandelingen kan maken langs de kleine paadjes, vanwaar je constant van een panoramisch zicht op de fjorden, de stad en de omringende bergen geniet. Gelukkig hadden we hier geen georganiseerde excursie geboekt want anders hadden we maar 15 stress-minuutjes gekregen om van t uitzicht te genieten en nu zijn we wel anderhalf uur in deze hoge natuur kunnen blijven rondzwerven.
De majestueuze natuur bovenop de berg. In de winter is dit een ski-gebied.
Eindelijk nog eens tijd en rust voor een berensetting...
Dolgelukkig met wat sneeuw...
... voor een berensetting hebt ge niet veel nodig.
Geen tijd gehad om foto's in mijn reisverhaal te plakken (dat wordt iets voor vannacht) dus eerst nog maar de voorlaatste aflevering over onze ontdekkingstocht door Cocoon...
De Lamme leidt den Blinde door Cocoon. Deel 3.
We ontdekten nog een stand van een man die prachtige aquaria maakte om aan de wand te bevestigen. Langwerpige visbakken van maximaal 1.90m lengte die als kaders aan de muur hangen. Ze zijn vrij plat en niet erg hoog maar de vissen kunnen door de lengte van de bak toch flink baantjes trekken. De decors waren prachtig. Helemaal niet kitscherig met duikertjes en kastelen, maar ingericht met natuurstenen, zelfs halfedelstenen. De kader kon uit materiaal en kleur naar keuze gemaakt worden. Echt heel sjiek en nog redelijk betaalbaar. Bijkomend voordeel was dat de bak zeer onderhoudsvriendelijk was, de filters moesten om de maand gezuiverd worden en de grote schoonmaak moest maar één maal per jaar gebeuren dankzij de ingenieuze led-verlichting die algengroei tegenging. En zelfs dát wou die man aan huis komen doen voor mensen die tegen die klus tegenop zagen.
't Is maar weer de foto van een foldertje maar 't geeft een idee...
Een andere zeer aanlokkelijke stand was van enkele Franse mannen uit Mulhouse die schijven versteend hout verkochten afkomstig van een domein naast Petrified Forest in Arizona. Prachtige kunstwerken van miljoenen jaren oud, vervaardigd door Moeder Natuur zelf. Enorme schijven waarin allerlei soorten mineralen en halfedelsteensoorten door mekaar gegroeid waren. Ge kon er een uur naar staren en steeds maar nieuwe dingen blijven ontdekken. Niet goedkoop maar nog altijd veel minder duur dan een even groot schilderij van een surrealistisch schilder. Ze werden ook gebruikt als tafelblad maar dat vond ik echt wel zonde. Als ge zon grillige schijf daarentegen aan een muur zou kunnen hangen waarop daglicht schijnt, en dat door steeds veranderende lichtinval telkens andere steenfragmentjes hun volle glorie zouden laten zien Tja, dan Dan zoudt ge wel t schoonste schilderij ter wereld in huis hebben.
En dit exemplaar is verre van 't mooiste dat ze in huis hebben.
Alleszins, om op zon beurs eens goed uw gangen te gaan heeft het nog weinig zin de Lotto te winnen, dan kunt ge toch beter ineens voor de Euro Millions gaan.
Op gebied van schilderkunst deed ik een grappige ontdekking. Er stond eigenlijk maar 1 galerijhouder en die had schilderijen hangen van katten in surrealistische, humoristische situaties. In die stand moest ik dus wel even gaan rondneuzen. Op de duur raakte ik in gesprek met de standhouder en bleek dat hij de eigenaar was van een galerijtje in Honfleur waar ik 12 jaar geleden eens een halve avond voor de vitrine heb staan kwijlen voor een schilderij. Een magisch-realistische boot die uit een fantasiewereld kwam opgedoken. Een enig mooi werk van destijds al 300.000 bfr. En wat bleek, deze kattenschilderijen waren door dezelfde artiest gemaakt! Enkele zinnen later bleek die man dan ook Gérard di Maccio te kennen en kwam natuurlijk onze olifant Re-Naissance ter sprake. Soms kan de wereld toch klein zijn. Ik heb wijselijk niet naar de prijs van zijn doeken gevraagd want die mooie schepen schilderde hij toch niet meer en die waren jaren geleden al allemaal verkocht. Maar een uitnodiging voor een volgende expositie van Serge Van Khache heb ik natuurlijk niet afgewezen. Ik had dolgraag de dikke catalogus gekocht maar die werd voorbehouden voor mensen die een doek kochten. Maar tot mijn overgroot geluk kreeg ik wel een klein catalogusje met zijn nieuwere werken. Och, laat ons het positief bezien : alweer een enorme besparing dat die sjieke bootschilderijen ondertussen allemaal verkocht zijn. Een mens moet maar chance hebben in zijn leven.
Een pagina uit het catalogusje. Weliswaar nog een boot maar niet meer zo gedetailleerd als zijn vroegere. Alhoewel ge op 't dek nog wel een hele stad kunt ontdekken.
Toch zijn we overgegaan tot een troostkoopje. Zij het van een heel andere orde, ook een andere orde van prijs. Er stond een vrouw een setje siliconenhulpjes te demonstreren. Ze verkocht kleine doosjes waarin drie soepele plastic plaatjes met allemaal verschilllend gevormde hoeken zaten. Ze dienden om siliconen mee aan te smeren zonder dat vingers, en al wat nog in de buurt vertoeft, ondergekliederd worden. Een eenvoudige maar geniale vondst waarmee ge niet alleen proper werk kunt afleveren maar dat ook nog siliconebesparend werkt want ge kunt, zo lang t materiaal nog vloeibaar is, steeds opnieuw beginnen of uw voeg verder opvoegen. Dus geen overtollige restjes wegvegen aan vodden. Simpel, nuttig en goedkoop. Zeker voor mensen die al wel eens met een siliconenspuit durven te keer gaan. De enige angel is dat we nu wel goed gaan moeten onthouden in welke schuif van welke kast op welk verdiep we dit kleinood gaan bewaren
Nog vergeten! Het beloofde fotoalbum bij reisverhaal dag 10. De dag op zee tussen Longyearbuyn en Tromso. Hier vinden jullie de volledige (miserabele) diareeks over de ingewanden en de bouw van het schip. Achteraan een reeks foto's van het grote restaurant die voornamelijk voor de familie van de toffe kelners bedoeld is.
Nog een stukske meer 't simpele sprookjesachtige ding...
Maar al niet meer nodig voor : Chrisje, Derktje, Geert, Luk, Lisette, Fernanda, Dolfijn, Nadine, Veveke, Kaatje, Yvette, Maria, Rudy, Kathleen, Shajongen, Jan, Paul, Geert, Ingrid, Nicole, Andromeda, Klaproosje, Vif, Tineke en Lange Lou!
Die vrijdagavond wandelden we dus verder langs jacuzzis en saunas, tapijten, deuren, designmeubelen, waanzinnige lusters en lampen, schilderijen, oude Engelse bibliotheken, decoratiespul, koffiezetapparaten (wat een bezuiniging toch dat we geen van beide koffie drinken en we aan heel die rage kunnen voorbijgaan) Tot we halt hielden bij het van TV bekende Noorse Stressless salon. We ploften neer en inderdaad, het zat zálig. We zaten nog geen minuut en de Franse verkoper zette er zich knus bij. Aangezien er erg weinig volk op de beurs rondliep had iedereen ruim de tijd wat zo zijn voordelen maar ook zijn nadelen heeft. Tot en met de binnenbekleding van de zetels hebben we én live én op video te zien gekregen zodat we toch maar zeker overtuigd zouden zijn dat onze kotsende baby en lekkende bomma echt gerust hun gangen konden gaan zonder de zetels blijvend te beschadigen. Tot we natuurlijk weer aan de leder en het krabben-vraag kwamen. Ook die man bleek huisdieren te hebben en daar gingen we weer. En weer bleken het geen nepkatten te zijn zoals onze eigen baby of bomma want we kregen al de details van zijn lieverds, tot en met die van zijn paard. De verkoopbabbel was plots omgeslagen in een geestig gesprek over de beestjes. De ernst was weer voor een tijdje doorbroken en de verkoper was plots weer een gewone mens. Neemt niet weg dat als we tijdens de beurs zouden kopen we wel van een fikse korting konden genieten en er de stof voor t overtrekken van onze eetkamerstoelen gratis bij zouden krijgen. Erg genoeg bleef ik me maar vergissen en noemde die zalige (maar niet zo mooie, eigenlijk erg ouderwetse) Stressless altijd de Restless. Pijnlijk. Eens ik per ongeluk een verkeerde naam in mijn kop heb zitten krijg ik die er nog moeilijk uit. Alleszins die Noorse zetel heeft een enorm zitcomfort, maar ge kunt er alleen maar als een normale mens in zitten of netjes achterover liggen. Dan verkies ik persoonlijk toch het eerste salon waarin ge u kunt wentelen en kronkelen in alle houdingen, op de buik, op de rug, desgewenst met uw voeten naar boven, daar was echt álles mogelijk en dat gaat in zon voorgevormd Noors ding dus niet
Na nog een paar gesprekken met mensen, verkopers van allerhande design-spul, viel het me op hoeveel mensen er eigenlijk huisdieren houden. Ze staan daar wel allemaal tussen die sjieke designmeubelen hun spullen aan te prijzen die in de glossy boekskes zo flashy van de paginas knallen, maar als ge iets dieper bij de mens komt geven ze ruiterlijk toe dat ze toch ook eerder de voorkeur geven aan gezelligheid en dieren, dan aan een perfecte look van hun living. Ik vond dat wel een fijne les. De schone-design-schijn werd hier op een prettige manier doorprikt. Wat natuurlijk niet wegneemt dat al die verkopers vanzélfsprekend het salon, of de keuken, of de vloerbekleding waarmee ze op de beurs staan ook thuis gebruiken en dat hun dieren daar ook wel een en ander mee aanvangen maar dat dat materiaal daar allemaal héél goed tegen kan.
Qua vloerbekleding hebben we ook veel bijgeleerd. Van parket over plastic tot steen. Tot steen met een houtnerf. Een soort Quickstep in een materiaal dat op steen moet lijken maar moet doorgaan voor hout. Ja, ge leest het goed. De wereld ís complex. Ge kunt tegenwoordig ook uw living vol beton laten gieten die gekleurd en gepolierd wordt en die dan moet doorgaan voor bijvoorbeeld blauwe arduin. (Niets in deze wereld is nog wat het lijkt. Maar dat wisten we al.) Het resultaat ziet er wel prachtig uit. En op alle gebieden (krab, plas en kots) cat-proof maar verdraaid duur voor grote oppervlakken.
Bij de parketmensen moest er uiteraard ook over de katbestendigheid gesproken worden. Ondertussen waren de kotsende baby en de lekkende bomma allang vervangen door een senior-poes die héél af en toe eens een ongelukske had. We hadden ondertussen geleerd dat die techniek toch een boel tijd uitspaarde. En kijk: ook al de vloermensen bleken Berner Sennenhonden, grote katten, zelfs ponys te bezitten En ja, elke vloer kan daar allemaal tegen, zij het de ene al wat beter dan de andere.
Stenen vloeren zijn koud, houten vloeren zijn te riskant voor the Magnificent Seven, Quick Step vind ik niet meer leuk (zo watervast is die echt niet, en de tekeningen die steeds terugkeren zijn saai ), tapis plein is voor een dierrijk gezin ook niet zo interessant en die betonvloer was steen-duur. Uiteindelijk bleek de grote verleiding een vloer in bamboe. Mooi, onderhoudsvriendelijk, licht, een beetje Zen, betrekkelijk klauw-en plasvriendelijk, en maar even duur als tapis-plein of QuickStep. Om die nu ineens te kopen en in de living te leggen vond ik een beetje risky business. Dus besloten we een bescheiden portie te kopen en er eerst onze nachthal mee te vloeren om te testen of t inderdaad zo tof is als t er uit ziet. De pakken QuickStep die hier al drie jaar voor dat doel liggen te wachten zullen dus voor het kleine bureautje gebruikt worden. Echtgenoot heeft me dat, ter plekke op de stand, plechtig moeten beloven. Oóit zult ge daar dus waarschijnlijk nog wel eens een verhaal over lezen. Waarschijnlijk dat ik mijn duim tussen twee platen geplet heb.
Na een paar uur krakkemikkig wandelen vond ik wel dat al mijn geblutste knoken een zitplaats verdiend hadden en onze maag wat voedsel. We kwamen terecht in het restaurant dat uitkijkt op het verlichte Atomium. Prachtig! En we kregen dan nog onmiddellijk een tof tafeltje aan t raam ook. Zelfs t eten was oprecht lekker, iets wat op een beurs niet zo evident is. In de tijd dat we nog jaarlijks de grote Muziekbeurs in Frankfurt moesten bezoeken voor onze winkel hebben we genoeg van de meest onsmakelijke beurskost moeten eten. Plastiek Frankfurterworsten in witte piepschuimen broodjes aan 7 euro t stuk. Walgelijk. Het beursgebouw van de Heizel is verre van zo mooi als dat van de Frankfurter Messe - het geeft me hier altijd het gevoel dat ze t net even voor deze expositie ineengetimmerd hebben en ze t over een paar dagen weer gaan afbreken. Maar o wonder, bij t volgende beursbezoek, soms jaren later, ziet alles er nog steeds t zelfde uit. Het eten daarentegen is hier, gezien de omstandigheden, voortreffelijk en de bediening nog heel vriendelijk en plezant ook.
Uitgerust heb ik al mijn knoken en spieren terug aangepord om nog een paar uurtjes door te gaan. Ze kraakten en sputterden, maar waren het uiteindelijk met mijn hersenen eens dat bewegen toch beter was dan zitten.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 10. Deel 3.
Hoofdstuk 10. Deel 3 : Een intiem dineetje... met 1000 man.
Ik heb mijn rustig tafeltje in onze kleine Samsara Restaurant dan maar verlaten en ben die grote refter ingetrokken. Wat een verschrikking! Zoveel volk en zoveel rumoer! Heelder drommen hongerige mensen staan daar wel een kwartier op voorhand aan te schuiven, zo'n massa dat wij zelfs niet tot aan de deur van ons kleine restaurantje kunnen. Alles is versperd. Als de deuren opengaan stuwen de lemmingen naar binnen. Die mensen hebben geen keuze, want ze krijgen maar anderhalf uur om zich door een vijfgangen-menu te worstelen want na hen komt nog de tweede shift eten.
Een laatste groepje laatkomers rept zich naar binnen...
De deuren gaan dicht. Shift 1 is present en gezeten.
En zo ziet het er daar dus uit als het vol zit...
Na die foto-expeditie was ik heel blij dat ik weer in 't kleine Samsara restaurant zat...
Bij deze lieve, toffe crew!
Die arme kelners moeten dan ook nog regelmatig O Sole Mio beginnen zingen tijdens hun dienst, en zelfs op de wenteltrap tussen de twee verdiepingen de Macarena staan dansen. Het blijkt een beurtrol te zijn waar geen ontsnappen aan is. Zelfs de maître dhotel moet er aan geloven. De meeste kelners kijken naar dat jobke niet bepaald uit. Uiteindelijk zijt ge aangeworven om mensen te bedienen en niet om daar om de maand een avond de paljas te staan uithangen en als Indonesiër Napolitaanse liederen ten berde te staan brengen terwijl ge met uw gat staat te schudden als een Braziliaan
Ons kamermeisje, Corazon, is ook een echte schat. Ze verzorgt ons als prinsen. Als je haar liet doen kregen we elke dag een verse badjas en nieuwe slippers. Maar dat wil ik niet, dat vind ik zonde van al die was en al die producten die verspild worden. Je draagt die badjas amper die 20 meter tot aan de wellness, dan kan je die toch best 14 dagen gebruiken? Of je moet natuurlijk zo stom zijn als de russen en met bikini én handdoek én badjas in t stoombad kruipen. Ja, dan zie je er wel uit als een verzopen ijsbeer en heb je inderdaad tweemaal per dag een droge jas nodig Die mensen hebben nog maar weinig milieubewustzijn, ook op gebied van eten nemen van buffetten. Meer dan de helft van wat ze meegraaien eten ze niet eens op.
Ik heb een paar van die mannen met sjieke epauletten aangesproken ik zie ze vaak omdat onze kajuit vlak bij de brug ligt en gevraagd of ze geen kaartje van de hele reisweg hadden. Of dat ik misschien een foto van een zeekaart zou mogen nemen, dat ik toch eens een zicht kreeg op de route tussen die ingewikkelde fjorden. Ze beweerden hooghartig wel 300 zeekaarten te gebruiken en dat ik dus iets onmogelijks vroeg Een van hen beloofde wel me iets te bezorgen maar ik verwacht niets. Ze zijn enorm blasé en voelen zich totaal boven hun gasten verheven. Triestige mentaliteit. Ook de service van de receptie laat heel veel te wensen over. Het hogere, Italiaanse, personeel is écht onvriendelijk en zo onbehulpzaam als ze zich maar kunnen denken te permitteren en trekt zich niets aan van de gasten. Het contrast met de vriendelijkheid en de dienstbaarheid van het zogenaamd lagere personeel is schrijnend. En dan te bedenken dat de eerste soort voor hun onvriendelijkheid een zoveel hoger lonen opstrijkt.
Enkele foto's van tijdens de wandeling van 't restaurant naar de kajuit. Het ziet er allemaal leeg uit maar de meeste mensen zijn op dit moment aan 't dineren, of zich aan 't klaarmaken voor 't diner.
Een bar. En die mevrouw vindt het daar precies niet echt gezellig...
Een bar met live-music, en ook die madam vindt het daar zo te zien maar vervelend...
Een bar in de lobby. Ook daar kunt ge bezwaarlijk zeggen dat de klanten zich "een kriek amuseren".
Een klein stukje casino, waar ik direct werd weggejaagd omdat ik niet mocht fotograferen. Nu amuseerde ík me natuurlijk niet meer.
Dus maar langs de trap- en lifthal naar de kajuit.
Het is grappig om hier s avonds mijn nota's proberen te ontcijferen en te zitten schrijven op mijn terrasje. Ik doe dat wel tijdens elke reis maar hier is het toch heel anders. Normaal zit ik in Azië buiten in de duisternis te typen met hooguit t licht van de maan en het schijnsel van t scherm van Pandorake, gekleed in een licht hemd met lange mouwen tegen de insecten. En hier zit ik, lekker ingeduffeld, midden in de nacht in de zon te schrijven! Een vreemde gewaarwording. Nu is t nog moeilijker dan anders om in bed te geraken. Maar ik probeer toch rap mijn verhaal bij te benen want morgen krijgen we een hele vrije dag in Tromso! En daar zal waarschijnlijk ook wel wat over te vertellen vallen...
Mijn onafscheidelijke notaboekje. Nu wel niet dat de middernachtszon mijn geschrift beter leesbaar maakt.
Vrijdag was de eerste dag sinds héél lange tijd dat er eens geen dringende klussen moesten gebeuren. Ik veronderstel dat ze zoiets een rustdag noemen. Geen van mijn huurders had me nodig, er moest noch in de huurhuizen noch hier thuis een werkman over de vloer komen, ik had zelfs geen enkele hoogdringende afspraak Ongelofelijk! Het zou dus een dag worden die écht geen verhaal ging opleveren. Noch een triest dat ongeschikt zou zijn voor mijn blog, noch een plezant. Waarom zit ik hier dan nu - een uur in de wind walmend naar Tijger Balsem en andere zalven - te typen?... Omdat deze dag toch onverwacht een geestig verhaal opleverde. t Begint misschien niet zo vrolijk, maar ge kent het motto waarmee ik me op moeilijke momenten altijd recht hou : Hoe miserabel de toestand er momenteel ook uit ziet, t is t waard, want dit gaat later toch weer een heel geestig verhaal opleveren. Dus hier gaan we
Ik strompel deze middag mijn trap af. Op sloefkes. In peignoir. Een zaligheid. Van puur genot, of onvoorzichtigheid, of door de gevaarlijke sloefkes, glijd ik uit en botter en bots een hele trap (een stenen dan nog wel) naar beneden. Echtgenoot rent de keuken uit, kijkt, ziet me daar hangen, met één hand geklemd rond een trapleuningstijltje en mijn tenen gehaakt achter een stijltje twee meter lager en roept : Maar schat!!!!! Nu ben ik toch verschoten!!! Wat een hoop lawaai seg! Ik dacht dat heel de boekenkast naar beneden gevallen was! Tja, van een kompliment gesproken Moe Boekenkast lag daar dus in de meest onmogelijke pose te creperen van de pijn. Elke seconde ontdekte ik weer een botje of spiertje waar ik t bestaan niet van wist en dat duidelijk gekneusd was. Het was echt een kettingreactie : rechterknie, linkerknie ook, enkel, heup, pols, andere pols ook, nek, verdorie rug ook, schedel, teen, nee niet teen, álle tenen van rechtervoet, elleboog, oew ja, vooral elleboog, scheenbeen? Hoe scheenbeen? Heb ik me tijdens mijn val dan nog gedraaid ook?! Moet dan wel. Amai, en staartbeentje En dat bleef maar doorgaan. t Was precies of ik kreeg een spoedcursus anatomie. Echtgenoot haakte mijn voet los, raapte me bijeen en samen zaten we wat op de onderste trede (ah ja, want daar was ik toch al aanbeland) op adem te komen.
Na 10 minuten wist ik 1 ding zeker : als ik nu, in deze toestand, heel de dag achter mijn bureau ga zitten of in mijn bed kruip dan ben ik morgen zo stijf als een plank. Er moest in beweging gebleven worden, dat is de beste remedie tegen blauwe plekken en stramheid. Ondertussen ben ik stilaan ervaringsdeskundige in deze materie want vorige zondag werden mijn vingertoppen geklemd onder mijn enorm keukenschuifraam, waardoor ik bij t trachten ze los te trekken mijn nagels afgescheurd heb en mijn polsen en ellebogen verrokken. Woensdag ben ik met beide knieën op een ijzeren lat gevallen. En vandaag dus dit. Kortom, ik ben momenteel precies van adel. Ge ziet werkelijk op alle plekken van mijn lijf dat ik blauw bloed bezit.
Om dat adellijke lijf in beweging te houden besloot ik t nuttige aan t aangename te paren : we zouden naar Cocoon - de life-style beurs op de Heizel te Brussel - rijden. Dan was ik wel verplicht om de rest van de dag in beweging te blijven want het was vanavond nocture en dan blijft de tentoonstelling open tot 23 uur. Eens ik daar ben vergeet ik toch de tijd én mijn pijn, ik ken mezelf op dat gebied. Ik bedekte alles wat ook maar enigszins blauw zou gaan zien en vertrok in een lange broek, een trui met flink lange mouwen en een hoge rolkraag. De bluts op mijn kop is gelukkig bedekt door mijn haar.
Hoezeer ik zon beurzen ook haat, t was een nuttig doel want ik had een paar dingen nodig. Zaken die mijn grote huis een beetje oude-mens-vriendelijker zullen maken, zoals bijvoorbeeld handige metalen rekken om in half-benutte keukenkasten te monteren zodat ik mijn conservenvoorraad niet meer twee verdiepingen lager in de kelder moet bewaren (en van de trap kan totteren met mijn handen vol pottekes). Maar eigenlijk was mijn doel vooral informatie te vinden over geluiddichte ramen. Overbodig te vermelden dat ik mijn doel kompleet voorbij geschoten ben want er waren geen stands met ramen en er stonden wel enkele volledige keukens maar geen enkele stand met van die handige uittrekrekjes en kastindelers waar ik naar op zoek was. Zoals te verwachten en te voorzien was, natuurlijk.
Het allereerste wat ik bij aankomst tegenkwam was een salon. Een salon waar ge echt álles in kon doen. Ook zitten. Het ding dat bij ons thuis voor salon moet doorgaan is zelfs het stadium van bejaarde al voorbij, dat wacht enkel nog op zijn crematie, maar we zijn er zo gek op omdat het zon lekker hoge rugleuningen heeft met kopsteuntjes die je naar believen naar achter kan wegklappen. Jammer genoeg ben ik hetzelfde model in de loop der jaren nooit meer tegen gekomen. Alles moest het laatste decenium zo lofty-laag-van-rug zijn. Zo juist hoog genoeg om uw drie onderste wervels te ondersteunen en de rest moest ge zelf maar rechtop zien te houden. Sorry, niks voor mij dus. Een zetel dient niet om in te poseren, in een zetel moet ge u knus kunnen opkrullen en tot rust komen. Ook in ongezonde houdingen. Als ze maar plezant zijn.
En dit is nog maar 1 van zijn standjes!
Dit salon had hoge ruggen die traploos in de meest zalige standen konden worden geduwd. Ideaal voor iemand die tv wil kijken met een dubbelzicht-bril. In dit ding zou een mens eindelijk nog eens ondertitels kunnen lezen zonder er een stijve nek aan over te houden. Haast elk onderdeel was in- en uitklapbaar. Het geval groeide in verschillende stadia van een chaise-longue voor een kroostrijk gezin tot een heus lekker breed éénpersoonsbed. Boeiend. Echt. Maar het was in leder. Dat vond ik dus zeker niet geschikt voor mijn poezenbende. Althans niet voor hun klauwen. Maar ik had nog wel meer vragen over poezengedrag en het betreffende meubel. Ik ga hier niet heiliger dan de paus zijn : in een gezin met 2 kattinnen en 5 katers, waaronder enige senioren, gebeuren vanzelfsprekend al eens ongelukjes. Maar dat kunt ge toch zo maar niet tegen zon dure meubelverkoper gaan uitleggen?... Dus zoekt ge een excuus
Ik schiep dus ter plaatse een kleinkind. Een kotsend kleinkind dan nog. Dat bleek niet voldoende want het antwoord was : Oh maar als de baby overgeeft, dat is inderdaad wel zuur, maar dat vreet niet in de bekleding, uiteindelijk kuist ge dat toch onmiddellijk op hé madam?! Tja, dat was eigenlijk toch niet echt wat ik te weten wou komen. Dus vond ik instant een dementerende, incontinente bomma uit. En ja, op die manier kwam ik tot resultaten! Bleek dat de man daarvoor een speciale soort bekleding in voorraad had die ook in rusthuizen gebruikt werd en die bestand was tegen alle soorten ongelukjes. Yes! Jammer genoeg had hij die stof niet bij Ik wou natuurlijk heel graag zien of het een aantrekkelijke krab-stof zou zijn of dat het iets was dat voor poezennagels teleurstellend glad zou blijken. Lastige situatie want het wordt nog wel een stuk delicater als ge dan de vraag zou stellen of uw "arme demente incontinente bomma" die stof zou kunnen beginnen kapot te krabben Dat wordt pas pijnlijk want wat moet die man dan over mijn niet-bestaande bomma denken? Maar vooral wat gaat die over mij denken?!! Ik die mijn bomma zo koleirig krijg dat die aan de zetels zou beginnen te klauwen... Op zon moment zijt ge wel tot overgave gedwongen à la en buiten die kotsende baby en die lekkende bomma hebben we ook nog een poezeke Op dat moment brak de man zijn strakke gezicht in twee en verscheen een kamerbrede smile. Oh hebt u ook een poes? Wij ook, en nog twee honden ook!
De rest van het gesprek ging dan nog voornamelijk over onze respectievelijke huisdieren en wat die allemaal niet of wel met salons uitspookten en hoe dat tegen te gaan. Heerlijk. De toffe man had niet de bedoeling iets te verkopen op de beurs, hij nodigde ons gewoon uit om later eens in zijn showroom binnen te wippen om alle zetelmodellen, en vooral dan die speciale lekkende bomma-stofjes, te komen bekijken. Nog geen kwartier op de beurs en al zón nuttige info verzameld! Van een goed begin gesproken.
Echt waar, als een toiletpapierrol - of zoals Geert waarschijnlijk zou zeggen een "toilettenpapierenrol" - op zijn zijkant tegen de zon gehouden wordt dan ziet dat er zo mooi uit. Toch een beetje zonde waar we zoiets schoons voor gebruiken...
Ik heb al jullie "voorstellen" grondig overwogen maar heb toch zo mijn bedenkingen... Die schuursponskes (vooral die stalen!) en 't schuurpapier vond ik maar pijnlijk idee eerlijk gezegd... En voor dit doel een rooster van een dampkap gebruiken vind ik wat vies en zo mogelijk nog gruwelijker. En zeker onhandiger want 't zou ook de toiletpot beschadigen. Althans de mijne want die is te klein om zo'n rooster in te krijgen. Ook de afvoerbuizen zouden erg onder deze aktie lijden. Noppenplastiek is weiliswaar zacht maar volgens mij weinig doeltreffend... En die glaswol of die cracker... Mja... dat slorpt misschien wel iets op, maar écht smakelijk vind ik dat vooruitzicht ook niet, trouwens al die kruimeltjes en glasvezeltjes gaan vreselijk kriebelen. En met wat gaat ge die er dan weer uitpeuteren? Met een oorstokje? Ja akkoord, maar geef toe 't wordt wel een tijdrovend gepruts nietwaar? Dat wattenschijfje zou in aanmerking kunnen komen maar dan wordt het toch weer zo'n precisieklusje. Let wel, ge moogt daar allemaal eens mee experimenteren maar beloof me dan dat ge me de resultaten zeker laat weten, want ik experimenteer dus niet mee. Ja, ge hebt mijn fantasie wel op hol doen slaan deze week... Mijn toiletbezoeken hebben me de laatste dagen wel een paar keer een glimlach op mijn snuit getoverd dankzij jullie uiterst originele antwoorden. Ik zou zeggen : doe zo voort!
En wees maar heel blij dat ik voor 2-lagige gekozen heb. Die met 4 lagen was nog moeilijker geweest. Ik hoop dat uw volgend toiletbezoek u ook een glimlach zal bezorgen. Of toch minstens dankbaarheid en opluchting dat ge de klus niet met schuurpapier of dat pottensponske moet klaren.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 10. Deel 2.
Hoofstuk 10. Deel 2 : De Dracula-scéance.
Na deze erg interessante lezing gingen we op t zwembaddek een theetje drinken. Per dag organiseren ze daar minstens 10 shows, lessen of voorstellingen van t een of t ander. Meestal met de bedoeling ook iets te verkopen. Deze keer bleek het een voorstelling van de massages, ayurvedische behandelingen en de tandenblekerij in de Samsara-wellness te zijn. Spierwitte tanden zijn ook hier de grote hype.
Overamusement. En een filmpje én een demonstratie... En dat allemaal voor iemand die lekker naar zijn eigen Ipod aan 't luisteren is...
In t zicht van al t volk dat daar rond het zwembad ligt gaan dan enkele uitverkoren zich laten masseren. Dat moet echt wel heel ontspannend zijn in zon hel van lawaai. Ondertussen zat een jong meisje haar tanden te laten bleken. Het idee alleen al. Je zit daar dan voor gek met je bek open gesperd en zon fel blauw licht dat op je tanden schijnt. Al de andere toeristen komen dat dan van dichtbij bekijken en nemen fotos van u in uw machteloze positie. Bij elke foto springt de kerel van de tandenblekerij in een foto-pose! Hilarisch!
Héél relaxed gemasseerd worden... of u tergend langzaam laten bedruppelen door een pot olie die boven uw voorhoofd hangt...
Strike the pose! De "tandenbleker" in actie!
Meestal loop ik met een wijde boog rond deze voorstellingen maar af en toe kom je er toch in terecht en dan is t eigenlijk wel de moeite waard om er tijdens een tasje thee en een sigaretje even naar te zitten kijken. Het is meestal wel goed voor een discrete schaterpartij.
Mijn Spaanse kameraad tracht aan de uitnodiging van een demonstratrice te ontkomen. Bemerk zijn bedenkelijke blik die al een vluchtweg zoekt.
In ons restaurantje weten ze al dat we graag aan t raam zitten en zo gauw er een plek vrij komt verwittigen ze ons. Die mensen doen echt moeite om t hun klanten naar hun zin te maken. De meesten zijn Aziaten en mensen uit Centraal Amerika. Ik dacht dat iedereen aan boord een Europees loon kreeg maar dat blijkt niet het geval te zijn. Vandaar dat er zoveel niet-Europeanen aan boord werken, die kosten de firma veel minder. Tot voor enkele jaren werkten er veel Roemenen maar sinds die ook bij de Europese Unie horen zijn die buitengezwierd. Ze waren te duur geworden.
Tijdens t eten zat ik wat te oefenen met de macro-instellingen op mijn nieuwe apparaat want daar ken ik nog niks van. De bloemen op tafel waren een welkom fotomodel. Ik maakte de ingewikkeldste instellingen en amuseerde me met meeldraadjes fotograferen. Natuurlijk zwemt er net op dat moment een bende dolfijnen voorbij, en dat was nog niks, maar er zat ook een walvis tussen. We zagen hem wel drie keer spuiten maar ik kreeg mijn apparaat niet op tijd juist afgesteld Trouwens door de bespatte ramen van t restaurant fotograferen is niet simpel. Het restaurant ligt laag in de boot en krijgt heel veel spatwater. Ik heb de walvis wel heel even kunnen filmen. Meer per ongeluk eigenlijk. Het verbaasde me om hier dolfijnen te zien dus vroeg ik aan de kelners of dat geen andere soort was, maar die kennen blijkbaar enkel iets van vissen als ze gebakken zijn. Dus om mijn walvissen en mijn ijsberen te zien zal ik toch nog eens moeten herkansen. Maar dan wel niet meer op zon groot cruise-fabriek, dat is echt niets voor mij.
Tja, aan zoiets klein zit ik te prutsen en daardoor mis ik dan een walvis...
De jongens van ons restaurant zijn gek op de panoramafotos die ik met mijn apparaatje maak. Vanmiddag was ik in t enorme lege Taurus Restaurant gaan fotograferen en die fotos vonden ze machtig. Ze zouden zo graag beelden hebben die ze naar t thuisfront kunnen sturen tijdens de acht maanden dat ze aan boord blijven. Ik ga zorgen dat ik van elk hoekje van de boot fotos maak zodat ze die voor hun families kunnen gebruiken. Ik heb alvast van een van de mannen een memory stick gekregen om er al een reeks op te zetten. De rest van de fotos zet ik thuis dan wel in albums en op mijn blog en dan kunnen ze er daar zo veel van kopiëren als ze willen.
De inkomdeur van het reusachtige Taurus Restaurant dat twee verdiepingen telt.
De benedenverdieping.
De bovenverdieping.
Met alle moeite van de wereld... ik kan 't echt niet mooi vinden. Er zitten best goed gevonden en toffe elementen in de inrichting. Maar jammer genoeg zo veel dat ge er minstens 10 cruiseschepen mee had kunnen vullen... Waarom moest alles toch op één bootje terechtkomen?
De vleugelpiano zweeft op een glazen eilandje in de lucht...
Als ik in deze reuze refter had moeten eten was ik van pure wanhoop in de luster gesprongen. En dat zou nog makkelijk gelukt zijn ook.
Vanavond werd ik tijdens t diner van tafel geroepen en dwongen onze lieve kelners me bijna om in t groot restaurant te gaan fotograferen. Ze wilden toch ook o zo graag fotos als t ding helemaal vol zit.... Dus met mijn handen vol goeie wil en mijn veel te klein fotoapparaatje liet ik me meeleiden...
