"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
16-06-2010
De zonnige kant van 't ziekenhuis....
Vandaag weer naar het ziekenhuis voor, onder andere, een tDCS-onderzoek. Aflevering zoveel...
Gelukkig moest mijn maatje vandaag ook voor een onderzoek komen zodat het nog gezellig werd. Bij hem gingen ze op zoek naar zijn hart, bij mij naar mijn brein. Ze hebben beide gevonden. Maar dat is dan ook alles.
Het ziekenhuis is de hel voor mij, ze zijn daar al jaren aan 't verbouwen, en van achter elk hoekje kan er plots een metalen kar vol ijzeren bouwmaterialen gedenderd komen. In de doolhoven van gangen en wachtzaal heerst soms het lawaai van een goederenstation. Vreselijk. Zowel voor de patiënten als voor de mensen die al jaren in deze chaos moeten werken. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik hun verbouwing ga overleven, aangezien ze nu toch al een tiental jaartjes bezig zijn en 't eind nog totáál niet in zicht is.
Buiten drapeerde ik me even in de zon op een bank die voor een dikke haag stond. Even ontspannen... Het genoegen was weer van korte duur : in de haag zaten twee hanen. En dat zou ik geweten hebben. Ik donderde bijna van de bank van het plotse gekraai achter mijn rug. Nu heb ik dus niet alleen krekels in mijn kop, ze hebben 't gezelschap van kraaiende hanen gekregen.
Maar ik ken het er ondertussen zo goed dat ik tijdens langere wachttijden mijn stille plekje op zoek. 't Is even lopen, maar het is een ideale plaats om terug tot rust te komen en wat te zonnen. Een zo geheim plekje dat ik 't alleen wil delen met andere mensen die aan hyper-acusis lijden.
Altijd het nuttige aan 't aangename paren.
Bij 't instappen in de auto zat er een lieveheersbeestje op het dashboard. Dat heb ik dan maar ineens mee naar huis genomen om het in mijn tuin een feestmaal aan bladluizen voor te zetten...
En nu smullen maar! Ik hoop dat hij ze lekker vindt want ze mogen op! En nog liefst zo snel mogelijk.
Toch een vruchtbaar resultaat van deze dag vind ik : een bruin snuitje en een bladluizenvretertje. OK. Ik hoopte op iets totaal anders... Maar ge kunt niet alles hebben.
Hopelijk morgen tijd en energie voor de tweede aflevering van : "Met de krekels naar de krekels!"...
Vandaag is 't weeral ziekenhuisdag, dus even geduld voor 't reisverhaal... Maar 't fotoraadsel geef ik zo rap niet op natuurlijk. Jullie toch ook niet?
Reeds opgelost door Luk, Jan, Nilleke, Piet, Nand, Chrisje en Tinaatje, Geert, Redpoppy, Tineke, Lange Lou, Ingrid en Klaproosje!
Irma : "Maar nee!... In Frankrijk zitten ook al katten!... Dat kan nu toch niet. Pfft, ga ik eens op reis en kom ik van de regen in de drop..."
Irma : "Ja ja ma, 't is al goed, ik zal me gedragen en contact met de autochtonen proberen te maken, ik weet dat ik u dat beloofd heb omdat ik anders niet mee mocht. Uw voorwaarden om mee te mogen waren trouwens nogal uitgebreid vond ik. 't Was niet direct nodig geweest om die op 10 bladzijden uit te printen. Vooral die laatste twee over "Goed gedrag en Zeden in den Vreemde" vond ik er wel wat veel aan. Maar allez, enfin, hier gaan we..."
Irma : "Hm, aheum. Enchanté. Je suis Irma la Douce." Chanel : "Bonsoirrrrrrrrr, je suisssss Chanel de la douce France..."
Irma : "Comment? Is uwen achternaam ook La Douce??!" Chanel : "Pardon?"
Irma : "Ma! Ma-a!! Die kat is verre familie van mij!!!" Chanel : "Mais enfin, non! Je n'ai sûrement pas des moutons dans ma famille... Bon dieu, ce qui m' arrive maintenant..."
Irma : "Amai, die Fransmannen zijn wel hooghartig vind ik. Ik sla het aperitief-gesprek wel over en ga me onmiddellijk aan mijn diner zetten. En waarom begint gij nu ineens te roepen ma? Wat is er nu weer mis? Ik ben toch braaf geweest? Ik heb die kat toch geen toek op haar snufferd gegeven? Hoe ik mag niet van deze plant eten? Hoezo dat is de decoratie van de hotelinkom? En dan? Onze pa eet toch ook altijd het takske peterselie op dat als versiering op zijn bord ligt! En dat trekt gij toch ook niet terug uit zijne mond?"
Irma : "Al goed. Ik eet ze niet. Ze zijn trouwens toch niet lekker. En lelijk van kleur. Amai, dat belooft precies een plezant reiske te worden. Ik snap niet waarom mensen sparen om op vakantie te kunnen... Enfin, dat wordt me morgen misschien wel duidelijk..."
Ongelofelijk!!! Er zijn al drie mensen die het van hun eerste poging goed hebben! Welk merk van ogen hebben die? "Super-Owl" ofzo?... Hele dikke proficiat Luk, Jan en Nilleke!
En nu gaan we verder voor de mensen met de normale ogen.
(De eerste aflevering van 't reisverhaaltje komt er straks aan. Door die vier dagen "fun" ligt mijn kopke nu wel weer even in de lappenmand en gaat "het geknoei van het foto's opladen" veel trager dan gehoopt...)
Elzas, Brunstatt, Le Relais De Brunstatt. Maandag 8 juni.
1. Drie vrouwen wijzen de weg.
Het nemen van de EEG op maandagmiddag was een groot succes. Ik had mijn ogen zelfs zo goed stil gehouden tijdens t eerste deel van het onderzoek, dat het tweede deel - waarin mijn ogen open moesten blijven - niet eens meer nodig was. De man die me behandelde wist ook heel goed waarover het ging. Hij stelde zinnige vragen. Eindelijk. (OK, de klassieke vragenlijst - die ik nu voor de derde keer moest invullen, of ik nu al dan niet zelfmoord van wanhoop ga plegen enzo - moest ik ook weer invullen natuurlijk. Het wordt saai.) Maar met deze mens kon je zinnig praten. Hij was ook heel eerlijk. Ze hadden nog niemand met hyperacusis genezen. Ook de oorzaak was niet bekend. Maar er was hoop. Bij de echte pechvogels verergert het, bij anderen blijft het hetzelfde, maar bij sommige mensen verdwijnt het. Waarom? Joost mag het weten. Hopelijk hoor ik bij die laatste categorie.
Ik durfde het zelf al niet meer te vragen, maar deze mens stelde spontaan voor om volgende week een half uur vroeger te komen om een bijkomende test te doen in verband met mijn nek. Het was duidelijk dat hij snapte waar het over ging. Eindelijk verliet ik eens een ziekenhuis met wat hoop.
En toen begon ons vakantie-experiment
Maanden geleden had ik op de Cocoon-beurs in Brussel een stand gezien met versteend hout. De exposanten hadden toen voorgesteld om eens naar hun atelier in de buurt van Mulhouse te komen, om hen te bezoeken tijdens de opendeur-dagen. Een uitnodiging die ik toen gretig had aangenomen. Vorige week viel, totaal onverwacht, hun brief in de bus.
Het leek een ideale gelegenheid om eens 4 dagen met de nieuwe auto (My little tank, dus) naar Frankrijk te gaan om te zien of ik zo'n tripje nog aan kan. We vroegen aan de eigenaresse van het versteende bomen-atelier om in hun buurt een héél stil hotel voor ons te boeken. En, o mirakel, bleek haar man óók aan tinnitus en hyper-acusis te lijden! Dus die mensen wisten alles van stille hotelletjes en restaurants.
Maandag pakten we dus ons boeltje in en reden onmiddellijk na het onderzoek (met een vettig kopke van het EEG-plaksel nog in mijn haren), richting Elzas.
De Vel Satis, hoe lelijk hij dan ook moge zijn (dat poepeke!! Niet te geloven! Die ontwerper moet op dat moment echt zat geweest zijn om zoveel schuine en scheve lijnen aan mekaar te breien), rijdt heel stil, is enorm comfortabel en heeft een glazen dakje. De zetels zijn breed, je kan ze in alle mogelijke en onmogelijke standen zetten en vindt er altijd wel je draai.
Van mijn chauffeur mag ik geen kwaad woord meer zeggen van "My little Tank" want hij is er dolgelukkig mee. Hij vind hem zelfs mooi...
De rit viel reuze mee. Door het glazen dak zag ik de prachtigste wolkenpartijen. Mijn favorieten : schapenwolkskes. Ik lag heerlijk weg te dromen en me te verliezen in al hun vormen. Ik zie daarin altijd heelder werelden, en dieren, en wezens... Prachtig. Alles ging zo goed in mijn kop dat we zelfs stilletjes konden meezingen met liedjes op onze favoriete CD. Vanaf het moment dat we de Franse grens overschreden begonnen we de liedjes zin na zin in t frans te vertalen. Hilarisch! En een ongelofelijk goede training om de taal wat bij te werken. Natuurlijk werden sommige zinnen ineens vertaald als : Jai pas compris, maar wel gezongen op de juiste toon natuurlijk. Kortom, t was geestig. Net een echte reis.
De Vel Satis heeft een geweldig goede ingebouwde gps, maar echtgenoot had er nog zijn eigen losse gps boven gezet omdat die de flitspalen aangeeft. Op de duur moesten we even de autostrade verlaten om te gaan tanken en voerden we benzinestation in in die laatste. Vanaf dan begonnen ons twee Hollandse madammen door mekaar te praten. Madam Vel Satis probeerde ons krampachtig te bekeren om terug te rijden en onze route verder te zetten. Ons Trees sprak haar constant tegen in een poging ons naar dat tankstation te krijgen. Het leek wel of we ineens met zijn vieren op reis waren.
Modern times. t Is toch wel speciaal.
De auto bleek dan nog relatief weinig te verbruiken ook. Weeral een meevaller. Na het tanken snoerden we Trees de mond en mocht Madam Vel Satis ons terug op t juiste pad leiden, wat ze ook feilloos deed. Alles ging prima.
Totdat we twee uur later onderweg aan een parking met franse toiletten stopten. Ik hurkte neer boven het gat in de grond en tot mijn onstelling begon er ineens water te spuiten. Met volle kracht. Ik zat precies boven de Niagara! Machteloos met mijn broek op mijn knieën. In wankel evenwicht Probeer dan maar uw vingers in uw oren te steken, want uw oordoppen uit uw verfrommelde broekzak peuteren gaat op dat moment helemaal niet Ik had nog nooit zon hypermodern gat-in-de-grond gezien! In de achterste muur bevond zich blijkbaar een electronisch oog dat het commando spoelen geeft zo snel het iets ziet. Mijn poep dus. Wie komt op zon idee?!! Een toilet moet spoelen ná de werkzaamheden, toch niet terwijl ge bezig zijt! Het water stroomde rond mijn schoenen! Ja, van Modern Times gesproken
Ik kwam de toiletten uitgestrompeld met natte voeten en een kop vol gedaver en geruis. De hel was weer losgebroken. Vanaf dan werd de reis jammer genoeg voortgezet met doppen in de oren. Ik was van dat stomme onverwachte watergeluid kompleet dol gedraaid en kon niet eens meer tegen het lawaai van de auto op de autostrade. Wezenloos heb ik de rit uitgezeten. Triest.
Electriciteitspylonen als dreamcatchers... Maar mijn droom was voor vandaag alweer gevangen...
Bij valavond kwamen we in onze Auberge bij Mulhouse aan. Een rustig hotelletje waar we zelfs het geluk hadden dat er die avond Thaise gerechten op de kaart stonden. Het begon hoe langer hoe meer op een echte reis te lijken! Onze stille kamer bleek een suite onder de nok van het dak. Knus maar zonder veel daglicht.
Tijdens het aperitief zaten we op de binnenkoer nog even in een tuinsalonnetje in het gezelschap van een schitterende poes, Chanel. Ik voelde me al direct thuis. Het lieve dier kwam knuffelen en flodderen. Toen kwam er een meisje aangelopen dat met de poes wou spelen, maar omdat het beestje niet direct reageerde, grabbelde ze in haar handtas, haalde haar sleutelbos boven en begon de poes te lokken met het gerinkel... Hier moesten de doppen dus alweer totaal onverwacht bovengehaald worden. Het leven van een hyperacusis-mens zit echt wel vol verrassingen. Meestal geen prettige.
Het avondmaal viel goed mee. Een klein restaurant met haast geen gasten en heel zachte muziek. Zalig. Ik plantte me strategisch in een hoek zodat ik mogelijk gekletter kon zien aankomen. Mijn dopjes binnen handbereik. En dan maar hopen dat, als er zich plots lawaai aandient, ik niet in mijn haast de kurk van Paul zijn wijnfles in mijn oor prop. Ik heb dat namelijk per vergissing als eens met een sigaret gedaan. Gelukkig met de filterkant. Na een lekker diner genoten we nog even op het terrasje met een feeëriek zicht op een kerktorentje waarnaast twee ooievaars nestelden. Prachtig. De Elzas ten voeten uit.
Het bedje bleek heerlijk en het werd een stille nacht.
We dachten te ontwaken door het sprookjesachtige geklepper van deze ooievaar. Maar dat loopt enigszins anders. Dat lezen jullie wel in aflevering twee...
Hier ben ik weer! Ik hoop dat jullie er ook zijn?...
Iedereen kent het. Wees gerust!
En straks heb ik een verrassing! Ik begin een piepklein reisverhaal... want... ik heb gedurende vier dagen... mijn krekels naar de krekels gebracht! Met vanzelfsprekend de nodige avonturen tot gevolg.
Vannamiddag of vanavond begint er dus een reisverhaaltje waarin ooievaars en versteende bomen de hoofdrol spelen. Of nee, dat is eigenlijk niet waar. Het was Irma haar eerste "buitenlandse" reis. Dus zal zij wel de hoofdrol opeisen vrees ik.
Als gevolg van een hartinfarct ondergaat een man een openhartoperatie. Na de ingreep komt hij terug bij en ziet dat hij verzorgd wordt door religieuze zusters in een katholiek hospitaal. Wanneer hij voldoende bij bewustzijn is, vraagt een zuster hem hoe hij die medische ingreep gaat betalen. Ze vraagt hem of hij een ziekteverzekering heeft. Met zwakke stem zegt hij: "Geen ziekteverzekering." Ze vraagt hem: "Heb je geld op de bank staan?" Hij antwoordt: "Geen geld op de bank." Vervolgens vraagt ze: "Heb je geen familielid die je kan helpen?" Hij zegt:"Ik heb enkel een zuster, een oude vrijster, die non is in een klooster." De zuster antwoordt geërgerd: "Nonnen zijn geen oude vrijsters, zij zijn getrouwd met God!" En de patiënt repliceert direct: " Stuur de factuur dan maar naar mijn schoonbroer!"
De oude Mustafa leeft al meer dan 40 jaar in New York. Hij wil graag in zijn tuin aardappelen planten, maar hij is alleen en oud en zijn zoon leeft in Irak. Hij schrijft een e-mail aan zijn zoon:
'Lieve Ahmed. Ik ben erg verdrietig omdat ik in mijn tuin geen aardappelen kan planten. Ik weet zeker dat jij me had geholpen de tuin om te spitten, als je hier was geweest. Ik hou van je. Je Vader'
De zoon schrijft meteen terug:
'Lieve Vader. Raak alsjeblieft niets in de tuin aan! Ik heb daar namelijk 'het spul' verstopt. Ik hou ook van jou. Ahmed'
Nog geen 2 uur later staan de US Army, de Mariniers, de FBI en de CIA voor het huis van de oude man. Ze spitten de tuin spade voor spade om, zoeken iedere millimeter af, maar vinden niks. Teleurgesteld gaan ze weer weg.
Dezelfde avond nog krijgt de oude man een e-mail van zijn zoon:
'Lieve Vader. Hoogstwaarschijnlijk is de tuin nu helemaal omgespit en kan je aardappelen planten. Meer kon ik op deze afstand niet voor je doen. Ik hou van je. Ahmed'
Ik ben boos. Heel boos. Op mezelf en op mijn voorgeslacht. Heel mijn leven ben ik ervan overtuigd geweest dat een mens stipt op zijn 65ste verjaardag oud werd en begon af te takelen. Om te beginnen was dat al een teleurstelling, ik zat al op mijn 40ste met vanalle onderdelen te sukkelen. Maar kom, dat ben ik nu al gewoon. Het volgende misverstand was dat ik aan heel die "menopauze-komedie" niet ging meedoen. Toch ík niet?! Ik met mijn gezonde zin voor humor ging zo'n futiliteit toch niet aan mijn hart laten komen? Allez, zwanst nu niet! Vergeet het dus. Ook gij Brutus. Gij Junior Senior moet er aan geloven.
Ik ben boos op mezelf omdat ik zo stom was me wijs te maken dat ge de menopauze-kwaaltjes (-"tjes"???) kon negeren als ge dat wou. En flink nijdig op mijn voorgeslacht omdat het zo'n taboe was dat er niet over gesproken werd en dat al die miserie me nu overvalt zonder dat ik van iets weet. Hoe lang gaat dat duren? Hoeveel erger wordt dat? Komen er nóg lijken uit de kast waar ik nog geen benul van heb? Ik ben er zeker van dat die dingen genetisch bepaald zijn, dus als ik dat nu nog maar aan ons ma kon vragen..., of als ik tenminste een oudere zus had. Voor mijn part een oudere broer. Maar nee dus, 't wordt afwachten...
Mijn ma kreeg me op haar 43ste en zij zat in haar menopauze toen ik nog jong was, dus daar mocht in die tijd niet over gesproken worden, zeker niet tegen kinderen. Ons ma kreeg "vapeurkes" en ik vond dat grappig. Ma die ineens in kreeft veranderde en een striptease deed. Meer werd er niet over gezegd. Ma nam ook pillen "voor de zenuwen". Voor de zenuwen? Ja, dat zal wel! Ge zou 't nog niet op uw "zenuwen" krijgen van alle menopauze-poespas! De zeven plagen van Egypte die op 1 vrouw neerdalen begot.
Waarom in godsnaam moet die fase in 't vrouwenleven zo'n taboe zijn, terwijl 't iets even normaal is als kindjes krijgen? Ik ben zelfs enkele weken geleden boos geworden op mijn gyneacoloog (hoewel die sukkelaar vanzelfsprekend ook geen schuld draagt, behalve aan't feit dat hij een man is) en gevraagd hoe eerlijk hij het vond dat vrouwen de eerste jaren van hun leven in pampers doorbrengen, vervolgens een paar jaar pauze krijgen, om daarna weer 1 week per maand in de doeken gedaan worden, dan (als bloemmekee) een menopauze op hun dak krijgen waarvoor ge toch ook nog altijd een hoop vodden bij de hand moet houden (want ge weet maar nooit, of "wanneer") en dat we x-aantal jaren later, als we goed en wel beginnen te dementeren, terug in de luiers terecht komen! Hoeveel jaren in een mensenleven lopen wij eigenlijk nog pamperloos rond seg?!!!
Enfin, al dat gepamper zijn we gewoon. Maar wat me nú op mijn kop valt... De eerste vapeurkes vond ik nog grappig. Eindelijk kregen mijn koude botten het eens écht warm!! Ik kon terug met een decolletéke in een restaurant zitten! Ik zag er de charmes wel van in. Bij elke verandering in kreeft barstte ik luid uit in "Lily Vaporoso" op de toon van het liedje "Gigi l' Amoroso" van Dalida destijds. Mijn omgeving kreeg de slappe lach van mijn gepaste en ongepaste stripteasekes, als rechtgeaarde naturist draait ge er uw hand niet voor om in gezelschap van uw vrienden alles over uw kop te trekken wat ge er maar uit te trekken valt. Ik dacht dat allemaal met een lachtertje af te doen. Ah ja, ik die toch van alle ellende 't beste probeer te maken en wiens motto is : "Op dit moment is het misschien lijden en afzien, maar oh wat een plezant verhaaltje gaat dit later opleveren!"
Wil je de rest van 't verhaal lezen? Klik dan op de button "De Pamperjaren van de vrouw" in de zijkant van mijn blog.
Na het fiasco van de eerste communie ging het dagelijks leven gewoon verder.
Op school werd ik nog altijd gepest met mijn stekkepoten, mijn weinig originele achternaam en nu ook al met mijn boekentasje.
Ons ma haar zuinigheid kennende was ik op de Grote School aangekomen met mijn klein, geboebbeld, strontbruin (ja sorry, er is geen ander woord voor) plastic boekentasje met één zielig sluitingske. De andere kinderen hadden grote kazakken met zijvakskes en twee echte gespen
Dus op een avond na school besloot ons ma om met mij naar een lederwaren- en valiezenzaak in de Lange Koepoortstraat te stappen om voor mij een échte boekentas te kopen.
De madam van de winkel overdonderde ons met de sjiekste en nieuwste modellen. Ons ma besloot om het nu ineens tegoei aan te pakken. Ze liet zich overhalen tot de aankoop van een zwarte design-boekentas met in plaats van 1 handvat, wel twéé handvaten!! En geen ordinaire gespen als sluitingen, maar een heuse tirette. Een ritssluiting. Het ding was aan de binnenkant ingedeeld in verschillende vakken. Spijtiggenoeg was het nogal aan de grote kant Als ik het droeg kwam het ding nog geen 10 centimeter van de grond. Maar voor ons ma was het een uitgemaakte zaak, deze boekentas ging het worden, want met dit geval kon ik zeker niet gepest worden. Het zou volgens haar bescheiden mening de sjiekste kazak van t school worden.
Dus sleepte ik me de volgende ochtend naar school, uitgerust als een rocket- scientist die naar Houston trekt om daar de eerste maanlanding voor te bereiden. Ergens op de bodem van het loodzware ding rammelden mijn schriftjes, mijn boekskes en mijn pennezakske eenzaam heen en weer.
Overbodig te vertellen dat het een ramp werd. Ik had niet alleen de grootste boekentas van t eerste studiejaar, ik bezat ineens de grootste van heel de school. Dus weer werd er gelachen
Ik ben die boekentas wel heel de lagere school blijven dragen. En later is die nog gerecycleerd geworden door onze pa om zijn schoenmakersgereedschap in te steken, want op zondag herstelde hij zelf onze schoenen. Uiteindelijk is die (letterlijk en figuurlijk) zware investering haar centen dus wel waard gebleken.
Hier heb ik hem even van onder 't stof gehaald...
Ik meet nu 1.68m. En nog komt het vermaledijde ding niet verder dan 25cm van de grond... Het ding dat er aan de rechterkant uitsteekt is een zaag van onze pa.
Het tweede leven van mijn boekentas als gereedschapszak van pa.
Zo heeft ons ma enkele jaren later ook eens op uiterst dramatische wijze mijn magere stekkepoten en knobbelknietjes-probleem trachten op te lossen Dát is pas een ramp geworden!
Iets voorbij mijn school, op de Meir, gingen we in de sjiekste schoenwinkel nieuwe laarzen voor me kopen. Tot daar niets aan de hand. Maar Als steeds was ons ma bezorgd dat ik het koud ging krijgen. Dus mijn nieuwe bottekes moesten zeker en vast goed warm zijn. Echt warm. De verkoopster toverde daarop een stel botten tevoorschijn die nu in een SM-winkel niet zouden misstaan. Zwarte, gladde laarzen die tot aan uw billen kwamen!!! Niet tot aan uw knieën! Nee, helemaal tot aan uw billen! Tot aan de rand van uw onderbroekske! De kleinste maat was een 36 (iets te groot, maar dat gaf niet, want ze zou wel watten in de punten steken). De griezels werden opgehouden met elastieken die in de zoom ingenaaid waren. (Vanaf maat 38 werden zon dingen opgehouden met sjartellen. Goddank dat ik daar nog aan kon ontsnappen!) Ik vond die botten niet mooi, maar voornamelijk raar. Ons ma echter was direkt voor die waanzinnige dingen gewonnen. Want : het was soepel maar toch dik leer, mijn beentjes zouden er dus gevulder uit zien, mijn knobbelknieën waren ineens bestopt, ik zou het lekker warm hebben, en aangezien ze toch te groot waren zou ik ze ook vele jaren kunnen dragen. Dus die botten werden betaald en ingepakt.
De volgende dag verscheen ik dus op school met mijn grote zwarte boekentas, zwart gehandschoend (verplicht!), in mijn donkerblauwe uniform met wit boordje en manchetjes, met daaronder twee zwarte rubberachtige buizen die verdwenen onder mijn rokske Er was geen stukske beenvlees meer te zien! Geen morzel! Ik was precies Barbarella of Lara Croft die een nieuwe planeet ging veroveren. Het mankeerde er nog aan dat er een holster met een Colt rond mijn dij gesnoerd zat
Terwijl ik dit schrijf en mezelf zo terug voor ogen zie val ik bijna van mijn bureaustoel van t lachen. Maar destijds, op t moment dat ik in die buitenaardse outfit de school binnenstapte was t lachen veraf. Bij mij toch. De rest van de klas bleef er bijna in! Zelfs de juffrouw had moeite om zich serieus te houden.
En iedereen in de klas en op de speelplaats wou maar zien waar die waanzinnige botten nu eigenlijk eindigden! Dus moest ik elke keer mijn rokske omhoog tillen om hen te tonen dat die tot juist aan de pijpkes van mijn onderbroekse kwamen Ik zweer het u, op zon moment zoudt ge eerder gelijk "Jules Verne" tot in t midden van de aarde willen zakken in plaats van als "Barbarella" een planeet te gaan veroveren. Gelukkig werd het geplaag enigszins overstemd door de pure fascinatie van de kinderen voor deze merkwaardige dingen. Ze wilden me uitlachen maar aan de andere kant waren ze veel te nieuwsgierig om het einde van die botten te zien. Dus moesten ze mij wel benaderen om te vragen onder mijn rok te mogen kijken
De volgende ochtend wou ik vanzelfsprekend die ondingen niet meer aantrekken. Maar dat pakte niet. Ik moest en zou die dingen dragen want die hadden een fortuin gekost! Dus inderdaad, ik heb daar nog een week rondgelopen als de Dominatrix van de Dams
In t weekend kwam onze pa thuis, kreeg de monsterachtige dingen onder ogen en viel bijna van zijne sus van t schrikken! Vanaf dat moment heb ik met ons ma een compromis kunnen sluiten. De laarzen moesten alleen nog tijdens de weekends gedragen worden en nooit meer op school. Ze vond dat ze in de zondagsmis héél goed van pas gingen komen omdat het in de kerk altijd heel koud was Ja, ze had altijd wel voor alles een uitleg klaar.
Bij dat compromis kon ik mij moeiteloos neerleggen. Had ze me voorgesteld om die laarzen op te eten om ze nooit meer op school te moeten dragen, dan had ik het ook nog gedaan. Ik was toen tot alles bereid.
En inderdaad, in de kerk bleken die botten hun charmes te hebben. Maar daarom niet direkt voor de reden die ons ma voor ogen had gehad. Aan t begin van de mis gaf ons ma mij altijd twee frankskes. Eentje om in de schaal te leggen als ze rondkwamen voor t offergeld, en eentje om aan de madam te geven die het stoelgeld kwam ophalen. Maar die ceremonies gebeurden altijd pas halverwege de mis. En tegen dan was t onheil altijd al geschied
Ik had namelijk een heel plezant en lucratief spelletje uitgevonden. Ik foefelde heel discreet mijn frankskes van boven in die laarzen. Ze spanden zo strak rond mijn benen dat ik er wel een half uurtje mee bezig was om de muntjes helemaal tot in de zool van de bot te latten zakken. Ik draaide ze langs de buitenzijde van de laars altijd om en om en met veel gepruts kreeg ik hen altijd een paar centimeter lager. Het was een heel goede bezigheidstherapie, op deze manier duurde die saaie mis toch een stuk minder lang. Tegen het tijdstip dat de geldophalers langs kwamen zaten mijn twee muntjes dus meestal al lang veilig onder mijn voet in de bodem van de laars. Als dat nu bottekes van normale lengte geweest waren dan had ons ma die natuurlijk ter plekke uitgetrokken en dat geld er terug uitgehaald. Maar aangezien het zon lange dingen waren, dierf ze toch niet midden in de kerk mijn rokske opheffen en die ellenlange spannende buizen van mijn benen gaan stropen! Ah ja, het was altijd al zon karwei geweest om me erin te krijgen!
Dus elke keer de man met de offerschaal langs kwam waren mijn centen verdwenen en moest ons ma in zeven haasten gaan zien of ze nog frankskes in haar portemonnee had om me opnieuw te bevoorraden. Onze pa deed maar of hij t allemaal niet zag. Die bad dat zijn paternoster er zichtbaar van versleet.
Thuisgekomen mocht ik dan die centen houden, daar zorgde onze pa wel voor, want die had medelijden met heel mijn laarzen-compromis. Dit truukje hebben ze lang laten werken, gewoon omdat ik dan tenminste mijn mond hield in de kerk en mijn bezigheid had. Alleen in de echt strenge winterdagen lukte het niet, want dan moest ik over mijn warme bottekes ook nog een warm lang broekske dragen. En ja, dan was t onbegonnen werk natuurlijk om mijn spaarpotbotten te spekken
Een of twee jaar later heeft ons ma de botten afgeknipt tot normale lengte. En voila, ik had weeral een nieuw paar laarzen! Maar ja, toen was het te laat, want mijn Dominatrix-inborst had zich tegen dan al stevig ingeworteld natuurlijk.
Zin om andere hoofdstukken van deze reeks te lezen? Klik dan op de button "Mijn Jeugdverhalen" in de zijkant van mijn blog!
De laatste drie weken is "de hel in mijn kopke" terug verergerd. Misschien door een beetje veel stress? Ik weet het niet... Ik heb ondertussen een andere auto, dus heb ik de laatste maand emotioneel afscheid moeten nemen van mijn o zo geliefde - maar 12 jaar oude - Saffie... De nieuwe (een Velsatis van twee jaar oud) heb ik speciaal gekozen omdat het de stilste auto op de markt is, hij heeft "De Gouden Decibel" gewonnen. 't Is een heel lelijk ding, en dan nog pikzwart ook. Ik voel me precies Al Capone als ik er mee rond rijd. Ofwel die uit "Allo allo" die spreekt ook altijd over "my little tank". Ik mankeer alleen nog een voorgemonteerd riot-gunneke op mijn hoedenplank. Enfin, hoe een auto eruit ziet maakt me niet uit, als hij maar rijdt en stil is, en dat is hij.
Er vallen al veel grappige verhalen over te vertellen, maar het "schrijfmachientje-in-mijn-kop" is precies kapot. Ik krijg met moeite nog een tekst geschreven. Ofwel door de vele medicijnen, ofwel door altijd moe te zijn door 't gedoe in mijn hoofd. Hopelijk komt daar terug verandering in en krijg ik weer inspiratie en plezier in 't schrijven.
Maandag moet ik voor een onderzoek naar 't ziekenhuis en de week daarop ook. Tussendoor ga ik wat rust nemen. Beetje herbronnen. Ik ben er hard aan toe. Benieuwd of het gaat lukken.
Dus deze week even geen fotoraadsel. De volgende dagen trakteer ik jullie gewoon op wat oude verhaaltjes die de nieuwere lezers toch nog niet kennen. En die diegenen met een slecht geheugen onder u ondertussen toch allang vergeten zijn!
Serendipity : "Zoetebekske... Zoetebekske?..."
Serendipity : "Zoetbekskeuh!... Wordt eens wakker... Allez komaan!"
Ming : "Kalmaan hé zeg! Ik word wel liever wakker gelikt dan dat ge met uw achterpoot in mijn oog zit te prikken!"
Serendipity : "O sorry. Zoetebekske ik moet u iets vragen..." Ming : "Zeg het maar, ik ben nu toch wakker..."
Serendipity : "Ons ma is moe en wij nemen toch redelijk veel plaats in beslag in bed, zouden we niet wat dichter op mekaar gaan liggen dan kan zij beter rusten?..." Ming : "Hm. Mededogen en zo van die dinges?..."
Ming : "Mja, mededogen is een schoon begrip." Serendipity : "En ze doet toch echt veel voor ons hé? Zeven kattenbakken onderhouden, 4 keer per dag korrels serveren..."
Ming : "Ja ja, dat is allemaal waar, maar wij moeten óók comfortabel kunnen slapen nietwaar? Huiskatten hebben volgens de "Internationale Rechten van de Kat" uit 1952, recht op 16 uur ongestoorde slaap per etmaal." Serendipity : "Ja, maar dat kan dicht bij mekaar ook hé, knuffelbeest van me!"
Laathi : "Hallo?! Les jeunes amoureux... Was het doel van deze conversatie nu niet om juist rust en stilte aan uw moeder verschaffen?... Of ontgaat er mij iets?..."
Ming : "Ja ma, efkes geduld! Ik ben bezig. Zeg, Serendipity. Maar zeg nu eens eerlijk : doet ge 't echt voor ons ma of wilt ge eigenlijk gewoon zelf wat dichter tegen mij aan liggen? Kom, eerlijk antwoorden. Kijk me recht in de ogen!"
Serendipity : "Allez Ming, ge maakt me aan 't blozen." Ming : "Tut tut, rosse katten kunnen niet blozen."
Serendipity : "Tja... Euh... Wel... In feite... Om heel eerlijk te zijn... Ik vind-" Ming : "Mij gewoon onweerstaanbaar. Ik begrijp het."
Ming : "En ge hebt gelijk."
Ming : "Kruip maar onder mijn stevige bicepsen Dipity..." Serendipity : "Oh Zoetebek gij zijt toch zo'n lief machoke..."
Ming : "Ge moet daar geen verkleinwoord van maken. Gewoon "macho" volstaat."
Serendipity : (fluisterend) "Dan kussen we vannacht wel heel stillekes hé, lief Tarzanneke van me..." Ming : "Oei? Dan mag ik mijn Tarzankreet dus niet gebruiken?" Serendipity : "Oooooooh, én macho én nog zin voor humor ook... Gij zijt toch echt een fenomeen, lieve pluizenbol..." Ming : "Uw fenomeen gaat een dutje doen. Sluit uw neus nu maar efkes voor zijn feromonen."
Een maand een poes ondersteunen kost maar evenveel als een glaasje wijn drinken op een terras : amper 2,5 euro! Komaan, go for it en wordt ook meter of peter van een bejaarde poes! Nooit waren de goede daden zo goedkoop.
Vreemd, ik dacht dat ik een toepasselijk onderwerp had gevonden voor de tijd van 't jaar. Je kon zelfs kiezen of je er een lekker warm haardvuurtje in zag voor tijdens de kille regendagen van 't begin van deze week, of de vlammen van een barbeque voor tijdens de laatste drie super-zonnedagen. Toch hebben maar 12 mensen het geraden. Ik hoop dat ze nu allemaal lekker van de zon aan 't genieten zijn!
Vlammen die likken aan een houtblok...
... gezien door het open deurtje van een houtkachel.
Proficiat Nilleke, Jentina, Renee, Mieke, Geert, Kaatje, Nicole, Luk, Tineke, Lange Lou, Veveke en Marleen!
Je kan het natuurlijk ook met een flits fotograferen maar dan ziet het er helemaal niet zo romantisch uit. En is 't ook niet zo moeilijk te raden.
Een lerares Spaans probeerde aan haar klas uit te leggen dat in het Spaans, in tegenstelling tot bijvoorbeeld het Engels, zelfstandig naamwoorden mannelijk of vrouwelijk zijn.'huis' bijvoorbeeld, is in het Spaans vrouwelijk: la casa, 'potlood' daarentegen, is mannelijk: el lapiz
Daarop vroeg een van de studenten: welk geslacht heeft 'computer'?
In plaats van direct een antwoord te geven, deelde de lerares de klas in twee groepen, meisjes en jongens, en vroeg hen zelf te bepalen of 'computer' een mannelijk of vrouwelijk zelfstandig naamwoord was. Elke groep moest vier redenen opgeven voor hun keuze.
De groep jongens besloot dat het woord 'computer' zonder twijfel een vrouwelijk woord was (la computadora), omdat:
1. Niemand anders dan de schepper ervan de logica begrijpt.... 2. De taal waarmee computers met elkaar communiceren onbegrijpelijk is voor alle anderen... 3. Zelfs de kleinste foutjes opgeslagen worden in het geheugen om later terug gehaald te kunnen worden.... 4. Je, zodra je een band opbouwt met een computer, je halve salaris uitgeeft aan accessoires.....
De groep meisjes echter, constateerde dat computers mannelijk (el computador) moesten zijn, want:
1. Voordat je iets met hem kunt doen, moet je hem aanzetten... 2. Ze bevatten veel gegevens, maar kunnen niet zelfstandig denken.... 3. Ze worden geacht problemen op te lossen, maar meestal vormen ze zelf het probleem.... 4. Zodra je er een hebt gekozen, realiseer je je dat je, als je wat langer had gewacht, een beter model had kunnen hebben.
