"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
22-06-2010
Fotoraadsel 241 - foto 3
Wel wel... slecht 1 juist antwoord. En véél grappige verkeerde. Nee 't is geen opgefrommeld tafellaken, geen zandduinen, kaas, puree, of wat ge er nog allemaal in meent te zien. 't Is nochtans echt makkelijk hoor...
Proficiat Klaproosje! Vanaf de eerste poging juist geraden!
Woensdag, 9 juni. Elzas, Ecomusée. 5. Over ooievaars en hun bagage. Glansrijk overslapen want ik rekende op de dakwerkers om me te wekken en vandaag bleek er geluidloos geschilderd te worden. Van een misrekening gesproken. Er bestaan geen zekerheden meer. Desalniettemin was het een korte nacht want ik kreeg gisterenavond maar niet genoeg van t ronddwalen in mijn kleine versteende boomstukjes Uren liggen turen. Elk klein steentje heeft in gedachten al een naam gekregen. De Geboorte van een Sterrennevel, De Inca Koning, Waterwereld, Regenboog over de Eerste Dageraad, De Betoverde Waterlelie, De Moeder van de Zon, Exodus, Maan IJs, Verboden Landkaart,
Irma : "Tja,... 'Regenboog bij de eerste dageraad'... Ik zie het er niet direct in... Maar als zij 't zegt zal 't wel zijn zeker?..."
Irma : "Oh pardon! Wilt gij misschien nog wat met uw steentjes spelen ma?"
Irma : "Ja ma. Ja. Tuurlijk. Inderdaad! Dit is óverduidelijk 'De Toegang van de Hel'. Of anders 'Kameel in een Oosterse Weide' natuurlijk... Ik zie er zelfs 'Het Vijgenblad van Eva' in..."
Mijn fascinatie voor de mini-steentjes was zo groot dat we na t ontbijt terug naar Mireille en Philippe reden om er nog wat bij te kopen. Ze waren heel blij ons reeds terug te zien en wilden alweer onmiddellijk een lunch laten aanrukken. We hebben die wijselijk afgeslagen want ons ontbijt had amper zijn weg naar onze maag gevonden, en we hadden voor deze dag ook nog andere plannen.
Desalniettemin zijn we er toch weer een uur blijven rondhangen. Danièle vind het heerlijk om mee fotos te arrangeren voor Irma-verhalen en de keuze uit de kleine steentjes-manden was natuurlijk ook weer niet gemakkelijk. De kleine brokjes boom, van ongeveer 3 tot 5 cm doorsnede, worden aan 5 of 10 euro verkocht, ten bate van het mangrovebos dat ze aanleggen in Indonesië. Voor elke gespendeerde euro wordt 1 nieuwe mangrove-boom aangekocht en geplant in Medan. Plezant : mooie dingen kopen en ondertussen nog aan liefdadigheid doen ook. Ik heb me dan maar eens goed laten gaan en zelf voor de financiën voor de aanplanting van een klein bosje gezorgd.
Irma : "Gaat dat hier nog lang duren? Ik zou wel eens een mals sappig levend boomke willen zien eigenlijk. Liefst eentje met wat boterbloemen eronder... En ge moet niet altijd aan onze pa vragen of hij deze een schoontje vindt want hij ziet 'Apocalyps na de Noen' en 'Zonnedauw op de Buitenste Planeet' toch niet..."
Irma : "Ma alstublieft! Waarom koopt ge niet ineens de hele mand seg!..."
Philippe, een bedeesd man door zijn gehoorproblemen, is zo begeesterd geraakt door mijn enthousiasme voor zijn stenen dat hij me nog twee prachtige exemplaartjes uit zijn privé-collectie kado gaf. Mijn geluk kon niet op. Ook hij begon nu te vertellen wat hij allemaal in zijn stenen zag... Dat hij maar oppast, of hij wil binnenkort zijn koopwaar niet meer verhandelen.
Een zeer zeldzaam groen steentje uit de privé-verzameling van Philippe.
We besloten de medium-size stenen plaat die we gisteren gekocht hadden toch ook alvast mee te nemen in plaats van haar over twee maand mee te laten verzenden samen met onze keukentafel. Zo kan ze deze zomer al lekker thuis aan de muur hangen. Al de bagage, en de plaat die we gisteren ingeladen hadden, terug uit de koffer genomen en daarna beide platen voorzichtig boven mekaar gelegd. Alles door Philippe zorgvuldig afgedekt, en dan al onze bagage daar terug bovenop gestapeld. De koffer ging nog net dicht.
Irma : "Allez komaan, kust nu voor de zevende keer iedereen nog eens, en vergeet de hond vooral niet, en laat ons dan vertrekken!"
Irma : "En nu naar iets met échte bomen of ik neem de eerste trein terug naar huis."
Irma : "Dáár pa! Daar moeten we naartoe! Dat ziet er tenminste op de kaart al groen uit! Allez! Pak uw autosleutel. Ah nee, die hebt ge voor deze auto niet meer nodig..."
Na een meer dan hartelijk afscheid togen we op weg naar ons volgende doel : het Ecopark van de Elzas. Een soort Bokrijk. Het ligt slechts op 15 km van het atelier van de Goldsteins dus we waren er op een kwartiertje. We wisten niet goed wat te verwachten, maar het werd een reuze meevaller! Het bleek een enorm domein en er was amper volk. Buiten het klepperen van de ooievaars, die haast op elk dak een nest hadden, en de geluiden van de neerhofdieren en vogels was er niets te horen.
Het marktplein in het Ecomusée.
Op de grote marktplaats, omringd door oude Elzasser-huizen werd een voorstelling gehouden van hoe het vervoer vroeger gebeurde. Met ezels en paarden en karren. Boeiend. Tot er plots achter me een pauw opdook en ik omhoog vloog door zijn schrille kreet. Doppen in dus, en niks meer van de uitleg kunnen volgen.
Als bonusmeevaller was het vandaag het moment dat er iets met de ooievaars ging gebeuren. Ik had door mijn doppen heen iets verstaan van aujourdhui cest le moment quand on fait le bagage des cigognes Pardon? Gingen ze nu een show houden met ooievaars die als bagage een baby in hun bek dragen?!! Dat kon toch niet waar zijn?! Dat zou toch pure dierenmishandeling zijn! En dat in een eco-park!
In de volgende aflevering de "bagage" van de ooievaars!
Elke boom is apart. De tinten en de tekeningen zijn kompleet anders, afhankelijk van de metalen en mineralen die erin terecht gekomen zijn. De plaatsen waar de takken zaten zijn ook heel opmerkelijk, die zijn totaal verschillend van kleur en tekening dan het hart van de boom.
Een klein boompje...
Géén auracaria maar de doorsnede van een versteende palmboom.
Het ontstaan van dit versteend hout is een indrukwekkende geschiedenis. We moeten maar liefst 200 miljoen jaar terug gaan in te tijd, toen de continenten nog één geheel vormden. We komen terecht in een reuze woud van araucaria - de voorganger van onze coniferen - een tropische boomsoort die snel groeide. Waarschijnlijk door een aardbeving, waren de bomen in een moeras terechtgekomen waar ze achteraf bedolven werden door dikke lagen as van vulkaanuitbarstingen, rijk aan allerlei ertsen en mineralen. Met het moeraswater drongen deze diep door in het hout en schonken het al de kleuren. Bij de volgende aardbeving zakte de grond met de bomen, en kwamen ze op de bodem van een zee te liggen. In de volgende miljoenen jaren werden ze bedekt door een dikke laag van kalk en schelpjes. Nadat de aarde opnieuw opgestuwd werd kwamen de bomen relatief dicht aan de oppervlakte liggen, een plek die vervolgens een woestijn werd. Het gebied wat we nu kennen als Arizona De kalklaag sleet gelukkig zeer traag weg en beschermde de versteende bomen tegen erosie door de natuurelementen en de hoge temperatuurverschillen tussen dag en nacht. Dat maakt deze plek zo uniek op aarde.
De echt dikke bomen worden enkel in een paar Europese ateliers verzaagd en in New York. In Arizona kunnen ze alleen dunne schijven de baas. En ze zijn er dan nog niet echt handig in. Vandaar dat de bomen naar Frankrijk vervoerd worden, daar bewerkt worden en dan weer over heel de wereld verpreid raken.
In het Nationaal Park Petrified Forest van Arizona is het ten strengste verboden om ook maar het kleinste stukje steen mee te nemen, maar de eigenaars van de gebieden rond het park hebben reeds decennialang vergunningen om in hun grond naar de bomen te delven en ze te verkopen. Het park tracht nu de omliggende delvingsgebieden op te kopen maar de eigenaars vragen er fortuinen voor. Het wordt dus afwachten tot de licenties verlopen zijn en het hele gebied terug bij mekaar kan gevoegd worden.
Dit heeft zijn voor- en nadelen. Het is goed dat de bomen door iedereen bezocht kunnen worden. Maar aan de andere kant - als ze gewoon open en bloot in t Nationaal Park liggen - zijn ze aan alle weersomstandigheden onderhevig. Grote hitte overdag en s nachts barre koude. Ooit, ooit, gaan ze aan die temperatuursschommeling tenonder, want ze horen eigenlijk thuis diep in de bodem van de aarde, waar ze ontstaan zijn.
Alleszins, ik ga mijn ijzersterke platen koesteren met de grootste zorg. God weet wie er, misschien honderden of duizenden jaren na mijn dood, nog van gaat kunnen zitten genieten? Ik ben uiteindelijk maar een nietige passant in hun leven.
Na een heerlijke dag namen we afscheid van Danièle en Philippe en laadden we alvast de kleinste plaat versteend hout in onze auto. Op de terugweg van het atelier reden we langs de kleine wegen om wat oude vakwerkhuisjes te zien. We vonden ze wel maar ze waren niet bijster fotogeniek. Overal geparkeerde autos, verkeersborden, glascontainers, stellingen Ze worden tegenwoordig ook in de gekste kleuren geschilderd. Het oude vale geel is vervangen door Wibra-groen, purper, knalblauw, zelfs roze Niet tof om te fotograferen.
Zelfs op de landwegen werd er zo snel gereden dat het niet te doen was om uit te stappen en fotos te nemen. Er zijn geen voetpaden, de autos vertragen niet, en de bermen zijn steil. Om over het lawaai van de passerende wagens nog te zwijgen. We zijn dan maar rustig terug naar ons hotel gereden.
Onderweg vroeg ik Paul of we straks onze stenen plaat uit de auto gingen pakken en mee naar onze kamer nemen. Zijn ogen kregen plots het formaat van kleine pizzas en dat maakte me duidelijk dat hij niet echt ingenomen was met het idee om het ding van veertig kilo voor 1 nacht twee verdiepingen naar boven te sleuren. Begrijpelijk wel. Onze tweehonderd miljoen jaren oude boomschijf mocht dus blijven slapen in onze twee jaar oude nieuwe auto.
Het diner viel tegen. Fransen schijnen nog steeds niet te snappen dat mensen groenten eten en niet alleen sla. Ik heb dus een droge kippenpoot met kurkdroge rijst naar binnen gewerkt en Paul een soort soepvlees zonder soep. Niet direct een maaltijd om van wakker te liggen, dus na t eten nog even buiten gezeten en dan maar naar onze grote zolder getrokken en ben ik beginnen wegdromen bij de kleine steentjes die ik gekocht had.
Irma : "Toch wel schoon eigenlijk... Maar 't worden wel héél kleine tafeltjes. Vergeet die pot choco van de Aldi, als er een zoutvat op kan staan zal 't veel zijn..."
Dertig jaar geleden, in het National Park Petrified Forest in Arizona, zag ik al die versteende bomen liggen. Mijn ma en ik waren er op slag verliefd op. Toen had ik nooit kunnen dromen dat ik zelf ooit zon uniek ding zou bezitten. Maar ja, wat is in dit geval bezitten? Ik leef misschien nog 5 of nog 35 jaar en deze kunstwerken van moeder natuur kunnen evengoed nog eens miljoenen jaren meegaan. Voor die boomschijven ben ik nog minder dan een ééndagsvlieg. Misschien zelfs maar een miljoenste seconde-vlieg.
Wil je meer over de versteende bomen lezen kijk dan op de site van de Goldsteins :
Af en toe gingen we even in de tuin wandelen, en ik besloot te poseren bij een araucaria die Danièle en Philippe als voorbeeld hadden aangeplant. Wist ik toen veel hoe die boom er moest uitzien! Ik laat Irma dus poseren bij een solitair boompje dat midden in de tuin stond. Vervolgens zette ik me er zelf bij. Tot plots Paul opmerkte : Dat ziet er nu eigenlijk toch wel een heel gewoon boomke uit. Zijt ge wel zeker dat ze deze bedoelden?... Ik keek eens rond en zag niet direct andere indrukwekkende bomen staan, dus voor de zekerheid ging Paul het binnen maar even aan Danièle vragen. Hilarisch moment! Had ik toch wel zitten poseren onder de verkeerde boom! Ik zie het me na de reis thuis al op mijn blog zetten : Irma onder de araucaria en daarna de mails van mijnbloglezers : Zijt ge zeker dat dat geen gewoon kastanjeboomke of zoiets is waar ge onder zit? Wat zou ik weer glanrijk de mist in zijn gegaan...
Irma : "Ma! Ma-a!! Dit is hem niet! Echt niet!"
Irma : "Ma! Luister naar me! Ge maakt u kompleet belachelijk! Dit is de verkeerde boom!" Laathi : "Zwijg en poseer. Wat kent gij nu van bomen! Graseter."
Irma : "Maar kijk dan eens naar boven!!! Ge ziet toch dat dat een loofboom is en geen conifeer!" Laathi : "Kijk naar de lens verdomme of ge ziet niets anders dan uw dubbele kinnen op de foto!"
Het araucaria-boompje was klein, stond helemaal aan de zijkant van de tuin, maar was wel zeer speciaal. Het leek meer op een soort cactus dan een boom. De harde, puntige blaadjes waren messcherp. Deze plant zag er alleszins veel voorhistorischer uit dan diegene waaronder ik voordien had zitten poseren.
Irma : "Oef. Als ge als schaap iets aan een steenezellin wil wijsmaken... Niet simpel."
De "blaadjes" van de araucaria.
Na deze grappige verpozing gingen we terug naar de toonzaal.
Een tafelblad was betrekkelijk snel gekozen. Dat was op twee uur gepiept. Er waren nog twee schijven van de boom die ik destijds op de Cocoon-beurs in Brussel gezien had op voorraad. Alleen was het nog een heel gedoe om te beslissen welk onderstel we voor de keukentafel gingen voorzien. Maar er waren nóg twee andere schijven waar mijn hart van op en neer sprong. Eentje hing aan de muur en een ander stond als salontafelblad geëxposeerd.
Toen ik bij de Goldsteins aankwam vond ik het op één of andere manier immoreel of oneerbiedig om zon oud en uniek stuk natuur als tafel te gebruiken. Ik zag op zon natuurwonder nu niet direct een pot Nutella staan, laat staan een pot choco van de Aldi. Maar aan de andere kant, als je t als tafelblad gebruikt, dan zit je er echt wel met je neus op en kunnen je ogen en geest helemaal in die magische wereld verdwalen. Uiteindelijk is zon steen enorm sterk en onbekrasbaar, je kan ze alleen met diamantschijven bewerken. Zelfs een kattenagel kan er geen onheil mee aanrichten. Dus heb ik vrij snel van mijn hart een steen gemaakt en me over mijn morele bezwaren heen gezet. Mijn keukentafel zou in t vervolg een 200 miljoen jaar oude versteende boom zijn.
Irma : "Ma? Ge gaat toch geen geld uitgeven aan een dode boom??? Ge hebt er een levende in uw hofke staan!!!"
Irma : "En trouwens, dit geval als tafelblad?... Er zit verdorie een gat in! Enfin ja, dat is misschien wel gemakkelijk dan kunt ge de restjes van uw eten daar naartoe vegen en dan vallen die ineens op de grond voor de katten. Ik voel het al aankomen... ons huishouden gaat er nu nóg een beetje "Boer Sjarel"-iaanser aan toe gaan..."
Morgen deel 4 van de trip, over het ontstaan van deze wonderlijke natuurlijke kunstwerken. (Ik splits het verhaal van ons 4-daags tripje maar in vele kleine hoofdstukjes omdat ik me te ziek voel om veel te bloggen. )
Een metalen draaidop van een fles fruitsap. Zo eenvoudig was het. En dat vonden Luk, Jan, Nilleke, Piet, Nand, Chrisje en Tinaatje, Geert, Redpoppy, Tineke, Lange Lou, Ingrid, Klaproosje, Marleen, Veveke, Sus, Nicole, Opapat, Mieke en Jan Bas er ook van. Op de langen duur toch.
Het zogenaamde "onderzoek" in het ziekenhuis bleek eigenlijk een "test" te zijn. Er werden elektrische golven door mijn brein gestuurd om te zien of mijn tinnitus zou verminderen. Een fijn idee, alleen dat ik veel meer geïnteresseerd ben om van die hyper-acusis af te geraken. Maar ik kreeg te horen "Misschien gaat het ook wel iets aan uw hyper acusis doen? Ge weet toch maar nooit?..." Dus ja, dan gaat ge akkoord natuurlijk.
Het enige dat die hersenstimulatie - of poging tot vermindering van de hersenactiviteit - tot hiertoe opgeleverd heeft is dat nu zowel mijn tinnitus als mijn hyper-acusis verergerd zijn... Nu lig ik helemaal in de lappenmand. Mijn reisverhaal verder afmaken lukt vandaag niet.
Hier dus even enkele foto's van dinsdag... De dag voor ze met mijn hersenen hebben zitten rammelen. Een stil foto-uitstapje tussen de schaapjes op de Kesselse Heide met mijn maatjes. Toen was ik nog goed in form. Elke geschikte klimboom moest er aan geloven. Tegenwoordig stel ik niks fijns meer uit tot "later". "Later" bestaat toch niet. Zie ik een goeie boom, dan zit ik er in!
Op ontdekkingstocht naar de schapen. Met de kudde naar de kudde dus.
En ze dan liefst van zo dichtbij mogelijk fotograferen...
Irma : "O God, als ze daar nu maar niet helemaal onderkruipt, want stel dat die iets laten vallen..."
Laat ze maar lachen met mijn rondgesluip. Het leverde me deze grappige foto's op.
En ter afwisseling in een boompje klimmen.
Nee, zo'n denneboom is niet zo interessant. Die hars is nogal kleverig. Slecht voor de pels van Irma.
Een sappige loofboom zal plezanter zijn...
En die wiegen ook lekkerder...
Ja!!! Dit is nen héle goeie!!!
Met dank aan mijn maatjes voor 't mogen gebruiken van hun foto's!
En morgen is 't gedoe in mijn kop hopelijk wat minder en kan ik voortschrijven aan mijn reisverhaaltje...
2. Een geruisloze duik in het zéér verre verleden.
Om 8 uur werd ik wakker. Vanuit mijn dakramen kon ik niet zien wat er gebeurde maar het leek wel of ze ergens heipalen in de grond aan t rammen waren. Ik wou buiten, op t binnenkoertje achter het hotel, wat knus gaan zitten schrijven maar wat bleek er stond een container, en daar knalden ze vanop t dak de oude dakpannen in. Ze zaten hier volop in een verbouwing
Thuis zijn ze al een jaar de omliggende straten van ons huis aan t openbreken, met geweldig veel lawaai, en nu was ik hier ook in een bouwwerf terecht gekomen Doppen in dus.
Surprise!Alweer een bouwwerf!
In de ontbijtzaal zaten we alleen en was het stil. Een frans ontbijt is natuurlijk altijd een mager beestje, maar hier kenden ze, buiten een stukje stokbrood met confituur, toch ook al kaas, yoghurt en ontbijtgranen.
We vergaten onze rustige voormiddag in t hotel en repten ons zo snel mogelijk naar ons doel : het atelier van de versteende bomen van Danièle en Philippe Goldstein. Tot mijn grote vreugde waren we er helemaal alleen! We wandelden met de eigenaars door de tuin waar de onbewerkte bomen lagen te wachten op hun behandeling.
Een brokje boom van 4000 kilogram....
Ruwe brok versteend hout.
In het atelier kregen we te zien hoe de enorme blokken steen verzaagd en gepolijst werden. Indrukwekkend. Het zagen gebeurt door een getande metalen lus van 100 meter lang. Het ijzeren lint loopt door een trog met pasta en word dan door de steenbrok getrokken, onmiddellijk daarna wordt de draad onder stromend water gepoetst. Dit allemaal aan een snelheid van 50 kilometer per uur. De machine waarrond het lint draait staat helemaal achter in de tuin zodat het lint telkens droog en afgekoeld is als het terug aan de steen komt. Een flinke brok doorzagen kan uren duren, soms wel een dag als het een harde boom is. Heel belangrijk is dan ook een zaaglint te nemen dat niet gaat versleten zijn alvorens heel de boom doorgezaagd is. Dit werk vergt een enorme nauwkeurigheid, een goede inschatting. En veel ervaring.
Het was enorm boeiend om zien, om te horen ook natuurlijk, maar met de doppen tot zo ongeveer in mijn hersenen gepropt was het haalbaar om wat fotos te maken.
Links op de achtergrond het wiel waar het zaaglint rondloopt. Bovenaan de foto zie je het zaaglint van en naar het atelier lopen.
De boom wordt stevig vastgecementeerd alvorens gezaagd te worden.
Metalen "zaaglinten" in diverse stadia van slijtage. Met de oudere linten kunnen nog bomen van een kleinere diameter doorgezaagd worden. Niets wordt verspild. Hier wordt ecologisch gewerkt.
Polijstmachine. Met diamantschijven.
Danièle en Philippe waren onmiddellijk verliefd op Irma, en ik op hun geweldige golden retriever Eldo. Een reuze beest dat toch nog zijn puppy-tederheid en manieren bewaard had. Een knuffel van formaat die nog altijd liefdevol met mon petit chien betiteld werd.
Danièle laat Eldo kennismaken met Irma. Of vice versa.
Aangezien het opendeurdagen waren stonden er veel schijven uitgestald. Ik keek mijn ogen uit. Ik had minstens 10 paar ogen te weinig. Elke minuut dat je naar zon plaat staart ontdekt je nieuwe details. Ik denk dat je na jaren nog nieuwe ontdekkingen zal doen.
Schijf van ongeveer 80 cm doorsnede. Die toen nog niet wist dat ze hier nu bij mij aan de muur zou hangen.
Enkele details...
We voelden ons onmiddellijk comfortabel bij mekaar omdat we dezelfde ecologische levensvisie delen en, ongelofelijk maar waar, omdat Philippe ook tinnitus en hyperacusis heeft.
Op de middag lieten ze pizzas halen, iets wat je lekker met je handen kan eten en waar geen bestekgerammel aan te pas komt. Ik voelde me helemaal thuis. Ik heb zelfs het dessert links laten liggen omdat ik toen al weer lang en breed voor die schijven steen lag. Minutieus bestuderen haalt niets uit want je blijft details ontdekken. Er gingen letterlijk werelden voor me open. En steden, en bruggen en bossen en draken en onweerswolken en schepen en watervallen en cactusvelden en weiden en meren en stromen Mijn fantasie schoot op hol. Zelfs Danièle die al 30 jaar in deze branche zit had er nooit al die dingen in gezien. Ik kroop van schijf naar schijf in opperste vervoering. Als weegschaal ging dit wel een héél moeilijke keuze worden
Na het eten, popelend om terug foto's van de stenen te kunnen gaan nemen...
We zijn dan ook 7 ½uur ter plaatse gebleven. Babbelend, kijkend, dollend met Irma en Eldo, mijn blog bekijkend, hun ecologisch project bewonderend Van alles wat verkocht wordt gaat een deel naar hun goed doel : een mangrovebos dat ze in Indonesië heraanplanten, nadat het door de tsunami vernietigd was, zodat de mensen terug vissen en krabben kunnen vangen. En dan vertelden wij weer over ons dorpje in Sri Lanka dat we een beetje uit de nood waren gaan helpen door ter plaatse waterpompen, kippen en draad te gaan kopen om de boeren te helpen. (De vissers kregen na de tsunami van iedereen hulp, maar de landbouwers niet.) Kortom, we hadden 1001 zaken om over te praten.
Aangezien Philippe aanvoelde dat ik even verliefd was op zijn 200 miljoen jaar oude boomschijven, kreeg ik een massa informatie. Hij haalde er een vergrootglas bij (bijna een microscoopje) en leerde me hoe ik de fijnste details kon opzoeken. Zo toonde hij me zelfs de cellen van de oorspronkelijke boom. Uniek!!! Het lijken wel plekjes kikkerdril. Soms groen, soms geel, dan weer rood. Ik wou snel een plakkertje kleven op dat plekje om het later terug te vinden, maar al gauw had ik de techniek te pakken om zelf die cellen te ontdekken. Je krijgt het gevoel alsof je door een enorme wereld waart met een piepklein verlicht vergrootglasje. De tocht eindigt niet, je dwaalt en verdwaalt en dwaalt af, en ontdekt elke keer een andere kleur en tekening, of brokjes agaat die diep in de steen onder een doorschijnende laag verborgen zitten. Je komt dan terecht in meertjes waarin je een heus onderwaterleven kan onderscheiden. Met mijn fantasie toch.
Ik kan hierover blíjven vertellen, maar dat is voor een volgende aflevering. Op het einde van het reisverhaal maak ik, voor de liefhebbers, ook een uitgebreid fotoalbum!
Vandaag weer naar het ziekenhuis voor, onder andere, een tDCS-onderzoek. Aflevering zoveel...
Gelukkig moest mijn maatje vandaag ook voor een onderzoek komen zodat het nog gezellig werd. Bij hem gingen ze op zoek naar zijn hart, bij mij naar mijn brein. Ze hebben beide gevonden. Maar dat is dan ook alles.
Het ziekenhuis is de hel voor mij, ze zijn daar al jaren aan 't verbouwen, en van achter elk hoekje kan er plots een metalen kar vol ijzeren bouwmaterialen gedenderd komen. In de doolhoven van gangen en wachtzaal heerst soms het lawaai van een goederenstation. Vreselijk. Zowel voor de patiënten als voor de mensen die al jaren in deze chaos moeten werken. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik hun verbouwing ga overleven, aangezien ze nu toch al een tiental jaartjes bezig zijn en 't eind nog totáál niet in zicht is.
Buiten drapeerde ik me even in de zon op een bank die voor een dikke haag stond. Even ontspannen... Het genoegen was weer van korte duur : in de haag zaten twee hanen. En dat zou ik geweten hebben. Ik donderde bijna van de bank van het plotse gekraai achter mijn rug. Nu heb ik dus niet alleen krekels in mijn kop, ze hebben 't gezelschap van kraaiende hanen gekregen.
Maar ik ken het er ondertussen zo goed dat ik tijdens langere wachttijden mijn stille plekje op zoek. 't Is even lopen, maar het is een ideale plaats om terug tot rust te komen en wat te zonnen. Een zo geheim plekje dat ik 't alleen wil delen met andere mensen die aan hyper-acusis lijden.
Altijd het nuttige aan 't aangename paren.
Bij 't instappen in de auto zat er een lieveheersbeestje op het dashboard. Dat heb ik dan maar ineens mee naar huis genomen om het in mijn tuin een feestmaal aan bladluizen voor te zetten...
En nu smullen maar! Ik hoop dat hij ze lekker vindt want ze mogen op! En nog liefst zo snel mogelijk.
Toch een vruchtbaar resultaat van deze dag vind ik : een bruin snuitje en een bladluizenvretertje. OK. Ik hoopte op iets totaal anders... Maar ge kunt niet alles hebben.
Hopelijk morgen tijd en energie voor de tweede aflevering van : "Met de krekels naar de krekels!"...
Vandaag is 't weeral ziekenhuisdag, dus even geduld voor 't reisverhaal... Maar 't fotoraadsel geef ik zo rap niet op natuurlijk. Jullie toch ook niet?
Reeds opgelost door Luk, Jan, Nilleke, Piet, Nand, Chrisje en Tinaatje, Geert, Redpoppy, Tineke, Lange Lou, Ingrid en Klaproosje!
Irma : "Maar nee!... In Frankrijk zitten ook al katten!... Dat kan nu toch niet. Pfft, ga ik eens op reis en kom ik van de regen in de drop..."
Irma : "Ja ja ma, 't is al goed, ik zal me gedragen en contact met de autochtonen proberen te maken, ik weet dat ik u dat beloofd heb omdat ik anders niet mee mocht. Uw voorwaarden om mee te mogen waren trouwens nogal uitgebreid vond ik. 't Was niet direct nodig geweest om die op 10 bladzijden uit te printen. Vooral die laatste twee over "Goed gedrag en Zeden in den Vreemde" vond ik er wel wat veel aan. Maar allez, enfin, hier gaan we..."
Irma : "Hm, aheum. Enchanté. Je suis Irma la Douce." Chanel : "Bonsoirrrrrrrrr, je suisssss Chanel de la douce France..."
Irma : "Comment? Is uwen achternaam ook La Douce??!" Chanel : "Pardon?"
Irma : "Ma! Ma-a!! Die kat is verre familie van mij!!!" Chanel : "Mais enfin, non! Je n'ai sûrement pas des moutons dans ma famille... Bon dieu, ce qui m' arrive maintenant..."
Irma : "Amai, die Fransmannen zijn wel hooghartig vind ik. Ik sla het aperitief-gesprek wel over en ga me onmiddellijk aan mijn diner zetten. En waarom begint gij nu ineens te roepen ma? Wat is er nu weer mis? Ik ben toch braaf geweest? Ik heb die kat toch geen toek op haar snufferd gegeven? Hoe ik mag niet van deze plant eten? Hoezo dat is de decoratie van de hotelinkom? En dan? Onze pa eet toch ook altijd het takske peterselie op dat als versiering op zijn bord ligt! En dat trekt gij toch ook niet terug uit zijne mond?"
Irma : "Al goed. Ik eet ze niet. Ze zijn trouwens toch niet lekker. En lelijk van kleur. Amai, dat belooft precies een plezant reiske te worden. Ik snap niet waarom mensen sparen om op vakantie te kunnen... Enfin, dat wordt me morgen misschien wel duidelijk..."
Ongelofelijk!!! Er zijn al drie mensen die het van hun eerste poging goed hebben! Welk merk van ogen hebben die? "Super-Owl" ofzo?... Hele dikke proficiat Luk, Jan en Nilleke!
En nu gaan we verder voor de mensen met de normale ogen.
(De eerste aflevering van 't reisverhaaltje komt er straks aan. Door die vier dagen "fun" ligt mijn kopke nu wel weer even in de lappenmand en gaat "het geknoei van het foto's opladen" veel trager dan gehoopt...)
Elzas, Brunstatt, Le Relais De Brunstatt. Maandag 8 juni.
1. Drie vrouwen wijzen de weg.
Het nemen van de EEG op maandagmiddag was een groot succes. Ik had mijn ogen zelfs zo goed stil gehouden tijdens t eerste deel van het onderzoek, dat het tweede deel - waarin mijn ogen open moesten blijven - niet eens meer nodig was. De man die me behandelde wist ook heel goed waarover het ging. Hij stelde zinnige vragen. Eindelijk. (OK, de klassieke vragenlijst - die ik nu voor de derde keer moest invullen, of ik nu al dan niet zelfmoord van wanhoop ga plegen enzo - moest ik ook weer invullen natuurlijk. Het wordt saai.) Maar met deze mens kon je zinnig praten. Hij was ook heel eerlijk. Ze hadden nog niemand met hyperacusis genezen. Ook de oorzaak was niet bekend. Maar er was hoop. Bij de echte pechvogels verergert het, bij anderen blijft het hetzelfde, maar bij sommige mensen verdwijnt het. Waarom? Joost mag het weten. Hopelijk hoor ik bij die laatste categorie.
Ik durfde het zelf al niet meer te vragen, maar deze mens stelde spontaan voor om volgende week een half uur vroeger te komen om een bijkomende test te doen in verband met mijn nek. Het was duidelijk dat hij snapte waar het over ging. Eindelijk verliet ik eens een ziekenhuis met wat hoop.
En toen begon ons vakantie-experiment
Maanden geleden had ik op de Cocoon-beurs in Brussel een stand gezien met versteend hout. De exposanten hadden toen voorgesteld om eens naar hun atelier in de buurt van Mulhouse te komen, om hen te bezoeken tijdens de opendeur-dagen. Een uitnodiging die ik toen gretig had aangenomen. Vorige week viel, totaal onverwacht, hun brief in de bus.
Het leek een ideale gelegenheid om eens 4 dagen met de nieuwe auto (My little tank, dus) naar Frankrijk te gaan om te zien of ik zo'n tripje nog aan kan. We vroegen aan de eigenaresse van het versteende bomen-atelier om in hun buurt een héél stil hotel voor ons te boeken. En, o mirakel, bleek haar man óók aan tinnitus en hyper-acusis te lijden! Dus die mensen wisten alles van stille hotelletjes en restaurants.
Maandag pakten we dus ons boeltje in en reden onmiddellijk na het onderzoek (met een vettig kopke van het EEG-plaksel nog in mijn haren), richting Elzas.
De Vel Satis, hoe lelijk hij dan ook moge zijn (dat poepeke!! Niet te geloven! Die ontwerper moet op dat moment echt zat geweest zijn om zoveel schuine en scheve lijnen aan mekaar te breien), rijdt heel stil, is enorm comfortabel en heeft een glazen dakje. De zetels zijn breed, je kan ze in alle mogelijke en onmogelijke standen zetten en vindt er altijd wel je draai.
Van mijn chauffeur mag ik geen kwaad woord meer zeggen van "My little Tank" want hij is er dolgelukkig mee. Hij vind hem zelfs mooi...
De rit viel reuze mee. Door het glazen dak zag ik de prachtigste wolkenpartijen. Mijn favorieten : schapenwolkskes. Ik lag heerlijk weg te dromen en me te verliezen in al hun vormen. Ik zie daarin altijd heelder werelden, en dieren, en wezens... Prachtig. Alles ging zo goed in mijn kop dat we zelfs stilletjes konden meezingen met liedjes op onze favoriete CD. Vanaf het moment dat we de Franse grens overschreden begonnen we de liedjes zin na zin in t frans te vertalen. Hilarisch! En een ongelofelijk goede training om de taal wat bij te werken. Natuurlijk werden sommige zinnen ineens vertaald als : Jai pas compris, maar wel gezongen op de juiste toon natuurlijk. Kortom, t was geestig. Net een echte reis.
De Vel Satis heeft een geweldig goede ingebouwde gps, maar echtgenoot had er nog zijn eigen losse gps boven gezet omdat die de flitspalen aangeeft. Op de duur moesten we even de autostrade verlaten om te gaan tanken en voerden we benzinestation in in die laatste. Vanaf dan begonnen ons twee Hollandse madammen door mekaar te praten. Madam Vel Satis probeerde ons krampachtig te bekeren om terug te rijden en onze route verder te zetten. Ons Trees sprak haar constant tegen in een poging ons naar dat tankstation te krijgen. Het leek wel of we ineens met zijn vieren op reis waren.
Modern times. t Is toch wel speciaal.
De auto bleek dan nog relatief weinig te verbruiken ook. Weeral een meevaller. Na het tanken snoerden we Trees de mond en mocht Madam Vel Satis ons terug op t juiste pad leiden, wat ze ook feilloos deed. Alles ging prima.
Totdat we twee uur later onderweg aan een parking met franse toiletten stopten. Ik hurkte neer boven het gat in de grond en tot mijn onstelling begon er ineens water te spuiten. Met volle kracht. Ik zat precies boven de Niagara! Machteloos met mijn broek op mijn knieën. In wankel evenwicht Probeer dan maar uw vingers in uw oren te steken, want uw oordoppen uit uw verfrommelde broekzak peuteren gaat op dat moment helemaal niet Ik had nog nooit zon hypermodern gat-in-de-grond gezien! In de achterste muur bevond zich blijkbaar een electronisch oog dat het commando spoelen geeft zo snel het iets ziet. Mijn poep dus. Wie komt op zon idee?!! Een toilet moet spoelen ná de werkzaamheden, toch niet terwijl ge bezig zijt! Het water stroomde rond mijn schoenen! Ja, van Modern Times gesproken
Ik kwam de toiletten uitgestrompeld met natte voeten en een kop vol gedaver en geruis. De hel was weer losgebroken. Vanaf dan werd de reis jammer genoeg voortgezet met doppen in de oren. Ik was van dat stomme onverwachte watergeluid kompleet dol gedraaid en kon niet eens meer tegen het lawaai van de auto op de autostrade. Wezenloos heb ik de rit uitgezeten. Triest.
Electriciteitspylonen als dreamcatchers... Maar mijn droom was voor vandaag alweer gevangen...
Bij valavond kwamen we in onze Auberge bij Mulhouse aan. Een rustig hotelletje waar we zelfs het geluk hadden dat er die avond Thaise gerechten op de kaart stonden. Het begon hoe langer hoe meer op een echte reis te lijken! Onze stille kamer bleek een suite onder de nok van het dak. Knus maar zonder veel daglicht.
Tijdens het aperitief zaten we op de binnenkoer nog even in een tuinsalonnetje in het gezelschap van een schitterende poes, Chanel. Ik voelde me al direct thuis. Het lieve dier kwam knuffelen en flodderen. Toen kwam er een meisje aangelopen dat met de poes wou spelen, maar omdat het beestje niet direct reageerde, grabbelde ze in haar handtas, haalde haar sleutelbos boven en begon de poes te lokken met het gerinkel... Hier moesten de doppen dus alweer totaal onverwacht bovengehaald worden. Het leven van een hyperacusis-mens zit echt wel vol verrassingen. Meestal geen prettige.
Het avondmaal viel goed mee. Een klein restaurant met haast geen gasten en heel zachte muziek. Zalig. Ik plantte me strategisch in een hoek zodat ik mogelijk gekletter kon zien aankomen. Mijn dopjes binnen handbereik. En dan maar hopen dat, als er zich plots lawaai aandient, ik niet in mijn haast de kurk van Paul zijn wijnfles in mijn oor prop. Ik heb dat namelijk per vergissing als eens met een sigaret gedaan. Gelukkig met de filterkant. Na een lekker diner genoten we nog even op het terrasje met een feeëriek zicht op een kerktorentje waarnaast twee ooievaars nestelden. Prachtig. De Elzas ten voeten uit.
Het bedje bleek heerlijk en het werd een stille nacht.
We dachten te ontwaken door het sprookjesachtige geklepper van deze ooievaar. Maar dat loopt enigszins anders. Dat lezen jullie wel in aflevering twee...
Hier ben ik weer! Ik hoop dat jullie er ook zijn?...
Iedereen kent het. Wees gerust!
En straks heb ik een verrassing! Ik begin een piepklein reisverhaal... want... ik heb gedurende vier dagen... mijn krekels naar de krekels gebracht! Met vanzelfsprekend de nodige avonturen tot gevolg.
Vannamiddag of vanavond begint er dus een reisverhaaltje waarin ooievaars en versteende bomen de hoofdrol spelen. Of nee, dat is eigenlijk niet waar. Het was Irma haar eerste "buitenlandse" reis. Dus zal zij wel de hoofdrol opeisen vrees ik.
Als gevolg van een hartinfarct ondergaat een man een openhartoperatie. Na de ingreep komt hij terug bij en ziet dat hij verzorgd wordt door religieuze zusters in een katholiek hospitaal. Wanneer hij voldoende bij bewustzijn is, vraagt een zuster hem hoe hij die medische ingreep gaat betalen. Ze vraagt hem of hij een ziekteverzekering heeft. Met zwakke stem zegt hij: "Geen ziekteverzekering." Ze vraagt hem: "Heb je geld op de bank staan?" Hij antwoordt: "Geen geld op de bank." Vervolgens vraagt ze: "Heb je geen familielid die je kan helpen?" Hij zegt:"Ik heb enkel een zuster, een oude vrijster, die non is in een klooster." De zuster antwoordt geërgerd: "Nonnen zijn geen oude vrijsters, zij zijn getrouwd met God!" En de patiënt repliceert direct: " Stuur de factuur dan maar naar mijn schoonbroer!"
)
