"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
27-06-2010
Fotoraadsel 242 - foto 1
Deze week... nóg makkelijker! Maar om 't toch een klein beetje moeilijker te maken beginnen we in zwart-wit...
Veel succes maar nog veel meer plezier!
In de loop van de namiddag volgt de volgende aflevering van 't reisverhaaltje!
Ik ben onderweg... langzaam maar zeker! Over een half uurtje een nieuw fotoraadsel en in de loop van de namiddag de 9de aflevering van het reisverhaaltje!
De dag heel langzaam begonnen door twee knus dicht bij mekaar slapende slakken te fotograferen. Hoe kunt ge als fotograaf een vakantiedag stresslozer beginnen? Uw onderwerp is traag, straffer nog : het slaapt en ge kunt het benaderen tot op een centimeter.
Ze zijn zo lief meneer. En zo stil.
Het onbijt was al even rijkelijk als het diner. Een buffet, dat we misschien in België mediumgroot zouden noemen, maar wat naar Franse normen bijna een Breugeliaanse toestand was. Camembert, noten, rauwe hesp, tomaatjes, sla, en dat allemaal bovenop de gewone confituur en yoghurt spulletjes.
Irma : "Hallo?! Ma?! Gíj hebt uw ontbijt gehad, wilt ge nu aub eens aan mij denken?... Zet uw bril op ijdeltuit! Dan ziet ge tenminste dat ik niet aan die bloemekes aan kan!!!"
Irma : "Sorry. Ik heb me vergist. Ik dacht dat het er andere waren. Deze lust ik niet. Het moeten er volledig gele zijn. Laten we maar ergens anders naartoe gaan."
Onder een gloeiende zon begonnen we vol enthousiasme aan onze wandeling in t park. In tegenstelling tot gisterennamiddag was de rust ver te zoeken. Achter elk huisje dook wel een gillende klas schoolkinderen op. Op het markplein werd uitleg gegeven maar de kinderen die naast me zaten vonden het maar saai en t was veel boeiender om met hun schoenen het grind op hoopjes te duwen. Voor mij een gruwelijk geluid. Van heel de ochtend heb ik geen enkele uitleg kunnen volgen omdat het niet mogelijk was om zonder oordoppen rond te lopen. Doodvermoeiend.
Een beetje verveeld...
t Is ook lastig. Mensen zien u intens fotos nemen, ze willen dan met liefde en plezier wat bijkomende uitleg komen geven, en dan zien ze dat ge doppen uit uw oren haalt! Precies of ge zijt in niets van wat ze net verteld hebben geïnteresseerd! En begin dan maar zoiets waanzinnigs als hyper-acusis uit te leggen. In t frans. Niet dat het uitmaakt in welke taal ge zoiets moet trachten uit te leggen, er is toch geen mens die het begrijpt, laat staan die het zich kan inbeelden. Maar het brengt me wel in een lastig parket.
En er waren in de voormiddag zoveel fijne gebeurtenissen mee te maken
Het voeren van de neerhofdieren heb ik maar overgeslagen want daar was het gejoel van de kinderen niet te harden. Ondertussen hebben we dan het huisje van de coiffeur bezocht. Er lagen tal van instrumentjes om snorren te soigneren en de oudste haardrogers leken wel monsters uit één van de eerste science-fictionfilms. De houtzagerij liet ik links liggen. Dat lawaai kende ik nog goed genoeg van in mijn pa zijn fabriek. Pa is ook doof geworden van t kabaal van zijn machines, dat hoef ik er echt niet nog bovenop te krijgen.
't Moeten niet altijd schapen zijn.
De lunchtijd van de varkens wou ik echt niet missen. Het zijn zon kolossale en grappige beesten. De dikke harige zwarte varkens werden met knollen gevoerd op het marktplein. Het mannetje (300 kilo?) duwde zijn ega steeds op de meest grove manier opzij om haar knollen in te pikken. Hij had echt de manieren van een varken. Onze roze haarloze zwijnen houden van modderbaden om zichzelf te beschermen tegen de zon. Modder is voor hen dus zonnecrème. Hoe meer schaduw een varken heeft hoe properder het is. We reizen om te leren
Op de middag werden aan de versterkte hoeve de ooievaars gevoed. Ze krijgen de ééndagshaantjes, die in de kippenkwekerijen vergast worden nadat de hennetjes van de haantjes gescheiden zijn. God wat leven we toch in een gruwelijke wereld
De jonge ooievaars kunnen nog niet vliegen dus het zijn enkel de volwassenen die al eens een haantje komen meepikken. Het jong grut wacht ongeduldig op het nest tot ma terug is en haar maag komt leeg kotsen Heel de kroost pikt tegelijk naar haar snavel om toch maar als eerste aan de lekkerste brokjes te geraken. Echt smakelijk is het niet zeker als je bedenkt in wat voor smurrie die beesten liggen. In zon nest is vanzelfsprekend geen toilet De man die gisteren de jonge vogels ringde droeg handschoenen om zich te beschermen tegen hun ongedierte. Met reden.
De nesten zijn indrukwekkend. Een ooievaar blijft maar bouwen. Het grootste nest dat ooit ontdekt is woog 700 kilo! In de samenstelling werden onder andere schoenen teruggevonden. Als ge ooit een ooievaar op uw dak wilt, zie dan dat uw dak er tegen kan. Grappig is ook dat op de meeste daken van het park een groot metalen rad bevestigd is waarop de ooievaar zijn nest kan maken. Maar net als bij mensen zijn er ook die liever zonder bouwvergunning aan de slag gaan. Op het huisje pal naast de voederweide heeft een koppel hun nest op het uiteinde van een dak gebouwd. Geen rad nodig, we fiksen het zo wel, en dan zitten we op de eerste rij voor t restaurant. Slim gezien.
In augustus zullen alle ooievaars vertrekken. De jongen zullen ze hier de eerste drie jaar niet terug zien, die blijven in Afrika of Spanje tot ze volwassenen zijn, dan pas keren ze terug naar de Elzas. Gesteld dat ze dan nog leven, want in Afrika wordt er volop op hen gejaagd. Van ooievaar kan blijkbaar een lekker stoofpotje gemaakt worden, en dát heeft daar nog altijd prioriteit op ecologisch bewustzijn. Cigogne sautée bestaat dus blijkbaar toch. Amper 1 op de 8 vogels zal volwassen worden .
De dieren nemen niet de kortste weg naar t zuiden aangezien het niet zon geweldige vliegers zijn. De spanwijdte van hun vleugels is wel meer dan anderhalve meter maar er hangt wel een brok vogel van vier kilo tussen.
Ze hebben thermiek nodig om in de lucht te kunnen blijven zweven, vandaar dat ze boven land blijven zweven en een omweg langs Gibraltar maken. Daar is de oversteekvan de zee het smalst en dat kunnen ze al klapwiekend wel halen.
Vanuit de ramen op de hoogste verdieping van de versterkte hoeve kon je recht in een ooievaarsnest kijken. Een flink zootje ongeregeld. De buiken van de jongen zijn bruin van de viezigheid. Er wordt ook regelmatig met een onhandig lange poot achter de oren gekrabt om de vlooien wat te herschikken. Gelukkig zijn hun nekken lenig als slangen, ze krijgen ze in alle bochten gewrongen om hun pluimen te ordenen en wat ongerechtigheden te verwijderen.
Bovenaanzicht van een nest. Een lichtelijk groezelige bende...
Toch enkele rustige plekjes... Tot de volgende schoolklas binnenstormde natuurlijk...
Oude schoenmakerij.
Vogelverschrikkers.
Na een paar uur werd de drukte en t lawaai me te veel, het licht was veel te hard om zinnige fotos te maken en we besloten achter op het hotelterras iets te gaan drinken.
We kropen weg in het verste hoekje tot we ook daar moesten vluchten omdat er een paar kinderen met latten tegen mekaar begonnen te slaan Dus gingen we maar even chillen aan onze bungalow, misschien zou het er in 't park in de late namiddag rustiger aan toe gaan? Ik was dolgelukkig dat we hier waren blijven logeren, ik was hard aan mijn stille oase toe.
Tja, moet ik die laatst bijgekomen mensen nu ook 'arendsogen' noemen omdat ze goed tussen de regels kunnen lezen? Ik vind alleszins dat ze een dikke proficiat verdienen voor doorzettingsvermogen, 't zijn alleszins géén opgevers!
Onderweg naar Frankrijk even mijn schoen uitgetrokken en een fotoraadseltje gemaakt. Ik verveel me nooit.
Dus... met veel pijn en smarten opgelost door : Klaproosje, Kaatje, Chrisje, Nand, Jan, Tineke, Lange Lou, Nand, Luk, Redpoppy, Fernanda, Veveke, Mieke, Opapat, Geert en Nilleke!
Ik leg me er straks bij. Ben dringend aan wat rust toe. Beetje te veel hooi op mijn vork genomen deze week. Een lek in de vijver gerepareerd. Honderd kilo keitjes moeten uitscheppen om er aan te kunnen. Dan ook nog de spleet van de rolluiken dichtgefoeffeld (om lawaai tegen te houden want er staan in 't dorpje weer véél lawaai-evenementen op de kalender). 't Is een hilarisch project geworden. Veel nodeloos behang afgetrokken... Een verhaal op zich dus. Hopelijk vind ik de energie om 't eens te schrijven. Maar nu eerst naar een afspraak om oordoppen op maat te laten maken... Run baby run...
Zo snel mogelijk 't vervolg van 't reisverhaal van Frankrijk!
Komaan! Hoe kan dat nu toch! Nog steeds enkel opgelost door Klaproosje, Kaatje en Chrisje!'t En 't is zoiets dagelijks!!! Ik begin stilaan wanhopig te worden... In 't Antwerps zouden zeggen : "'t is om uw schoenen van op te fretten van frustratie!" Dit is de foto van de laatste kans... Nu moet het toch lukken?...
7. De jongste generatie ontdekt de oorsprong van melk.
Nadat we de sleutel van ons huisje hadden verkregen konden we terug ongestoord in het Ecomusée gaan rondwandelen.
Zelfs de hotelkamers zijn hier in de stijl!
Authentieke gebouwen uit de Elzas zijn hier heropgebouwd, net zoals in Bokrijk. Oude, vervallen huizen die gedoemd waren om afgebroken te worden, werden liefdevol gedemonteerd door vrijwilligers en hier terug ineengepuzzeld. Voor elk huis staat een foto van hoe het er vroeger in zijn oorspronkelijke staat en omgeving uitzag.
Kachels in alle vormen en maten...
Er is een marktplaats nagebouwd, en er zijn straten en paadjes waaraan een 70-tal vakwerkhuizen liggen. Ze worden overdag bewoond door diverse ambachtslui die beroepen uitoefenen uit vervlogen tijden. Een zadelmaker, een pottenbakker, een smid, een wagenmaker, een klompenmaker, iedereen heeft hier zijn huisje annex atelier. Al die oude gereedschappen kan je bekijken en de mensen doen niet liever dan alle mogelijke vragen beantwoorden.
In de boerderij werd ondertussen aan jonge kinderen uitgelegd dat de melk van de koe voortkomt, en niet uit een brickpack, en ze keken gefascineerd en verbaasd toe hoe het dier gemolken werd.
We wipten ook even in de smidse binnen (met oordoppen op volle kracht) om de smid aan t werk te zien. Maar dat was voor mij weinig indrukwekkend, dat had ik mijn vader ooit nog zelf zien doen.
De bewoners dragen kledij van de vorige eeuw, wat het allemaal nog levensechter maakt. Een heel mooi moment was toen de boerin de ganzen ging voeren. Ze liepen haar na als een kleine kudde. Iets verder lag een koppel dikke zwarte zwijnen te soezen in de zon terwijl hun drie babys als jonge honden in de weide speelden. Ze namen stro in hun muil en probeerden het busseltje van mekaar af te pakken. Prachtig om zien! Zon levensvreugde! Als je dan bedenkt dat haast alle andere varkens van deze wereld op rasters staan en in metalen hokken moeten opgroeien
Alle vakwerkhuisjes zijn deze maand versierd met bloemen en dat maakt het allemaal nog kleurrijker en fotogenieker. Maar het letterlijke hoogtepunt vond ik toch al die ooievaarsnesten op de daken.
Tijdens onze wandeling kwamen we regelmatig een man met een zeer speciale verrekijker tegen. Hij bestudeerde de vogels, zoomde in op hun poot, en noteerde alle gegevens over de status van het dier.
Tegen zes uur waren we helemaal alleen op t domein en konden we in alle rust naar ons bungalowtje wandelen. Zalige momenten om daar even in de stilte van de natuur voor ons deurtje te kunnen zitten schrijven.
s Avonds zaten we met amper vier gasten in t enorme restaurant (het leek wel een refter, ik zou hier echt niet in de vakantieperiode willen komen als t hier vol zit ) en kregen een succulente streekmaaltijd opgediend. Heel wat anders dan de kale kip van gisterenavond. We zaten nog geen minuut aan tafel of er brak een daverend onweer los. Het leek wel of het plots nacht geworden was. Ik zag ons na de maaltijd al terug peddelen naar ons huisje Maar na een uurtje werden de hemelsluizen onverwacht dichtgedraaid en werd het weer gewoon licht!
Het buitje...
... en iemand zijn uitgeregende permanent...
De ooievaars zaten als natte verfomfaaide bundels op de nokken hun pluimen te herschikken. Hier was werk aan de winkel, ze zagen er uit als knotsgekke figuren uit een Disney-film. Onder de prachtige wolkenhemel waren plassen ontstaan waar de eenden vrolijk in kwamen ronddartelen. Zelfs de koeien in de weide zagen er als nieuw uit.
Nu typ ik mijn laatste zinnen voor vandaag in de duisternis voor ons huisje, het wordt tijd om naar binnen te gaan want de muggen beginnen op te duiken rond mijn oplichtend scherm. Tijd om de verzameling nieuwe steentjes die ik vanmorgen gekocht heb te gaan bewonderen Hopelijk weer geen uren aan een stuk
Tot hiertoe nog maar twee paar arendsogen : Klaproosje en Kaatje! En de anderen zijn toch zo vreselijk in 't bos terecht aan 't komen... Nee, geen dweilen, verrimpelde tafelkleden, visgraten, schelpen of spek... Echt niet... Bekijk het nog eens goed...
Paul had gelukkig wél de volledige uitleg kunnen volgen en die hielp me snel uit mijn waanidee. De bagage van de vogels was baguegage, het ringen van de pasgeborenen dus! Dit gebeurt tussen de leeftijd van 4 en 6 weken, omdat ze voor die tijd te klein zijn, en daarna al beginnen rond te huppelen. Sauter dus. Dat had dan weer tot het misverstand van cigogne sautée kunnen leiden, maar ik was ondertussen al wel slimmer geworden.
Plots dook er via een klein weggetje een grote camion op met achteraan een hoogtewerker. Met het nodige lawaai welteverstaan. De mannen installeerden de kraan, haalden een ooievaarsjong uit een nest en brachten het mee naar beneden om de bezoekers te tonen hoe het ringen in zijn werk gaat. Het, toch al flink grote, dier werd op de grond gelegd en kreeg een zak over zijn hoofd waardoor het heel rustig bleef liggen. Met een tang werden er twee ringen aangebracht. Eén metaalkleurige ring, het oude model, en aan de andere poot een moderne ring waarop vier letters staan die makkelijk leesbaar zijn met een verrekijker. De ringen worden zo bevestigd dat ze de gewrichten van het dier niet kunnen hinderen bij hun bewegingen of bij hun groei. Het werkje gebeurde op enkele minuten maar de man gaf er een uitgebreide uitleg bij. Heel interessant.
Irma : "Aiaiai... Gisterenavond kregen ze 'poulet sans sauce'... Ik vrees dat het vanavond 'cicogne sautée' gaat worden..."
Het ringen van de dieren in de andere nesten gebeurde op de daken zelf. De mannen stuurden de capsule van de hoogtewerker zo dicht mogelijk bij een nest, legden een zak over de jongen, en binnen de minuut waren de ringen rond hun bovenbeen aangebracht.
Ooievaar : "Wat komt ge hier doen met dat ringetje? Wilt ge u verloven met mij?!! Ziet ge dan niet dat ik al getrouwd ben?! Ik heb zelfs al vier klein mannen!"
Wel een raar contrast, zon eeuwenoud dorp waar dan plots een hoogtewerker ten tonele verschijnt. Het project wordt gesponsord door de electriciteitsdistributiemaatschappij. Het heeft als doel de dieren beter te kunnen opvolgen en de populatie weer te laten uitbreiden.
De ooievaars overwinteren in Spanje of vliegen hooguit tot in Afrika. Eigenlijk houden ze halt waar voldoende voedsel is, want koude of regen kan hen niet echt deren. Sinds 1974 is de populatie in de Elzas opgelopen van 8 koppels tot nu al 280 geregistreerde koppels. In de rest van Frankrijk leven er ook nog een 200-tal gekende paartjes. Een zeer succesvol project dus.
De man vertelde heel boeiend en plastisch. Ma ooievaar gaat eten zoeken, vliegt naar huis en doet een kotske middenin het nest (Over tafelmanieren wordt hier niet gesproken.) De jongen moeten dan om ter snelst aan het prakje zien te komen. Aangezien ooievaars om de twee dagen een ei leggen zit er een groot verschil tussen de eerst- en de laatsgeborene. De kleinste raakt het moeilijkst aan eten en verhongert vaak. Maar opgeruimd staat netjes : ma vreet het lijkje dan wel op. Ooievaars zijn vleeseters. Gek op pieren, kikkers, insecten, en een sappige vis gaat er ook wel in.
De eerste weken na hun geboorte kweken de jongen enkel vet en pluimen om hen te beschermen tegen vocht. Pas later groeien de bek en de poten. Na een jaar krijgt de bek zijn rode kleur.
Baby Ooievaar : "Oh ma! Uw bekske ruikt toch weer zo lekker naar halfverteerde vis!..."
Ma Ooievaar : "Allez vooruit, ik zal eens kijken wat voor smakelijks ik weer voor u kan ophoesten..."
De tong van de dieren is heel kort, ze pikken hun eten op en slikken het onmiddellijk door. Vandaar dat een van de belangrijkste doodsoorzaken weggeworpen elastiekjes zijn. De dieren aanzien ze als wormen en slikken ze argeloos in. Een ander groot risico dat ze lopen is door eten te gaan zoeken op vuilnisbelten, daar lopen ze vanzelfsprekend ziekten op.
Alle jongen worden tegelijk aangeleerd hoe te jagen, hoe voedsel te zoeken. Het lijkt wel alsof ze samen naar één en dezelfde school gaan. In de herfst vertrekken ze ook allemaal samen.
Na het ringen gingen we op een terras iets drinken en kwamen op het geweldige idee om in het park te blijven slapen. We boekten alvast een kamer want we hadden al lang door dat we ons hier langer dan één namiddag konden amuseren. Nu we alvast wisten waar we gingen slapen konden we stressloos verder door het park wandelen.
In de volgende aflevering meer aandacht voor de huisjes en hun inrichting!
Wel wel... slecht 1 juist antwoord. En véél grappige verkeerde. Nee 't is geen opgefrommeld tafellaken, geen zandduinen, kaas, puree, of wat ge er nog allemaal in meent te zien. 't Is nochtans echt makkelijk hoor...
Proficiat Klaproosje! Vanaf de eerste poging juist geraden!
Woensdag, 9 juni. Elzas, Ecomusée. 5. Over ooievaars en hun bagage. Glansrijk overslapen want ik rekende op de dakwerkers om me te wekken en vandaag bleek er geluidloos geschilderd te worden. Van een misrekening gesproken. Er bestaan geen zekerheden meer. Desalniettemin was het een korte nacht want ik kreeg gisterenavond maar niet genoeg van t ronddwalen in mijn kleine versteende boomstukjes Uren liggen turen. Elk klein steentje heeft in gedachten al een naam gekregen. De Geboorte van een Sterrennevel, De Inca Koning, Waterwereld, Regenboog over de Eerste Dageraad, De Betoverde Waterlelie, De Moeder van de Zon, Exodus, Maan IJs, Verboden Landkaart,
Irma : "Tja,... 'Regenboog bij de eerste dageraad'... Ik zie het er niet direct in... Maar als zij 't zegt zal 't wel zijn zeker?..."
Irma : "Oh pardon! Wilt gij misschien nog wat met uw steentjes spelen ma?"
Irma : "Ja ma. Ja. Tuurlijk. Inderdaad! Dit is óverduidelijk 'De Toegang van de Hel'. Of anders 'Kameel in een Oosterse Weide' natuurlijk... Ik zie er zelfs 'Het Vijgenblad van Eva' in..."
Mijn fascinatie voor de mini-steentjes was zo groot dat we na t ontbijt terug naar Mireille en Philippe reden om er nog wat bij te kopen. Ze waren heel blij ons reeds terug te zien en wilden alweer onmiddellijk een lunch laten aanrukken. We hebben die wijselijk afgeslagen want ons ontbijt had amper zijn weg naar onze maag gevonden, en we hadden voor deze dag ook nog andere plannen.
Desalniettemin zijn we er toch weer een uur blijven rondhangen. Danièle vind het heerlijk om mee fotos te arrangeren voor Irma-verhalen en de keuze uit de kleine steentjes-manden was natuurlijk ook weer niet gemakkelijk. De kleine brokjes boom, van ongeveer 3 tot 5 cm doorsnede, worden aan 5 of 10 euro verkocht, ten bate van het mangrovebos dat ze aanleggen in Indonesië. Voor elke gespendeerde euro wordt 1 nieuwe mangrove-boom aangekocht en geplant in Medan. Plezant : mooie dingen kopen en ondertussen nog aan liefdadigheid doen ook. Ik heb me dan maar eens goed laten gaan en zelf voor de financiën voor de aanplanting van een klein bosje gezorgd.
Irma : "Gaat dat hier nog lang duren? Ik zou wel eens een mals sappig levend boomke willen zien eigenlijk. Liefst eentje met wat boterbloemen eronder... En ge moet niet altijd aan onze pa vragen of hij deze een schoontje vindt want hij ziet 'Apocalyps na de Noen' en 'Zonnedauw op de Buitenste Planeet' toch niet..."
Irma : "Ma alstublieft! Waarom koopt ge niet ineens de hele mand seg!..."
Philippe, een bedeesd man door zijn gehoorproblemen, is zo begeesterd geraakt door mijn enthousiasme voor zijn stenen dat hij me nog twee prachtige exemplaartjes uit zijn privé-collectie kado gaf. Mijn geluk kon niet op. Ook hij begon nu te vertellen wat hij allemaal in zijn stenen zag... Dat hij maar oppast, of hij wil binnenkort zijn koopwaar niet meer verhandelen.
Een zeer zeldzaam groen steentje uit de privé-verzameling van Philippe.
We besloten de medium-size stenen plaat die we gisteren gekocht hadden toch ook alvast mee te nemen in plaats van haar over twee maand mee te laten verzenden samen met onze keukentafel. Zo kan ze deze zomer al lekker thuis aan de muur hangen. Al de bagage, en de plaat die we gisteren ingeladen hadden, terug uit de koffer genomen en daarna beide platen voorzichtig boven mekaar gelegd. Alles door Philippe zorgvuldig afgedekt, en dan al onze bagage daar terug bovenop gestapeld. De koffer ging nog net dicht.
Irma : "Allez komaan, kust nu voor de zevende keer iedereen nog eens, en vergeet de hond vooral niet, en laat ons dan vertrekken!"
Irma : "En nu naar iets met échte bomen of ik neem de eerste trein terug naar huis."
Irma : "Dáár pa! Daar moeten we naartoe! Dat ziet er tenminste op de kaart al groen uit! Allez! Pak uw autosleutel. Ah nee, die hebt ge voor deze auto niet meer nodig..."
Na een meer dan hartelijk afscheid togen we op weg naar ons volgende doel : het Ecopark van de Elzas. Een soort Bokrijk. Het ligt slechts op 15 km van het atelier van de Goldsteins dus we waren er op een kwartiertje. We wisten niet goed wat te verwachten, maar het werd een reuze meevaller! Het bleek een enorm domein en er was amper volk. Buiten het klepperen van de ooievaars, die haast op elk dak een nest hadden, en de geluiden van de neerhofdieren en vogels was er niets te horen.
Het marktplein in het Ecomusée.
Op de grote marktplaats, omringd door oude Elzasser-huizen werd een voorstelling gehouden van hoe het vervoer vroeger gebeurde. Met ezels en paarden en karren. Boeiend. Tot er plots achter me een pauw opdook en ik omhoog vloog door zijn schrille kreet. Doppen in dus, en niks meer van de uitleg kunnen volgen.
Als bonusmeevaller was het vandaag het moment dat er iets met de ooievaars ging gebeuren. Ik had door mijn doppen heen iets verstaan van aujourdhui cest le moment quand on fait le bagage des cigognes Pardon? Gingen ze nu een show houden met ooievaars die als bagage een baby in hun bek dragen?!! Dat kon toch niet waar zijn?! Dat zou toch pure dierenmishandeling zijn! En dat in een eco-park!
In de volgende aflevering de "bagage" van de ooievaars!
Elke boom is apart. De tinten en de tekeningen zijn kompleet anders, afhankelijk van de metalen en mineralen die erin terecht gekomen zijn. De plaatsen waar de takken zaten zijn ook heel opmerkelijk, die zijn totaal verschillend van kleur en tekening dan het hart van de boom.
Een klein boompje...
Géén auracaria maar de doorsnede van een versteende palmboom.
Het ontstaan van dit versteend hout is een indrukwekkende geschiedenis. We moeten maar liefst 200 miljoen jaar terug gaan in te tijd, toen de continenten nog één geheel vormden. We komen terecht in een reuze woud van araucaria - de voorganger van onze coniferen - een tropische boomsoort die snel groeide. Waarschijnlijk door een aardbeving, waren de bomen in een moeras terechtgekomen waar ze achteraf bedolven werden door dikke lagen as van vulkaanuitbarstingen, rijk aan allerlei ertsen en mineralen. Met het moeraswater drongen deze diep door in het hout en schonken het al de kleuren. Bij de volgende aardbeving zakte de grond met de bomen, en kwamen ze op de bodem van een zee te liggen. In de volgende miljoenen jaren werden ze bedekt door een dikke laag van kalk en schelpjes. Nadat de aarde opnieuw opgestuwd werd kwamen de bomen relatief dicht aan de oppervlakte liggen, een plek die vervolgens een woestijn werd. Het gebied wat we nu kennen als Arizona De kalklaag sleet gelukkig zeer traag weg en beschermde de versteende bomen tegen erosie door de natuurelementen en de hoge temperatuurverschillen tussen dag en nacht. Dat maakt deze plek zo uniek op aarde.
De echt dikke bomen worden enkel in een paar Europese ateliers verzaagd en in New York. In Arizona kunnen ze alleen dunne schijven de baas. En ze zijn er dan nog niet echt handig in. Vandaar dat de bomen naar Frankrijk vervoerd worden, daar bewerkt worden en dan weer over heel de wereld verpreid raken.
In het Nationaal Park Petrified Forest van Arizona is het ten strengste verboden om ook maar het kleinste stukje steen mee te nemen, maar de eigenaars van de gebieden rond het park hebben reeds decennialang vergunningen om in hun grond naar de bomen te delven en ze te verkopen. Het park tracht nu de omliggende delvingsgebieden op te kopen maar de eigenaars vragen er fortuinen voor. Het wordt dus afwachten tot de licenties verlopen zijn en het hele gebied terug bij mekaar kan gevoegd worden.
Dit heeft zijn voor- en nadelen. Het is goed dat de bomen door iedereen bezocht kunnen worden. Maar aan de andere kant - als ze gewoon open en bloot in t Nationaal Park liggen - zijn ze aan alle weersomstandigheden onderhevig. Grote hitte overdag en s nachts barre koude. Ooit, ooit, gaan ze aan die temperatuursschommeling tenonder, want ze horen eigenlijk thuis diep in de bodem van de aarde, waar ze ontstaan zijn.
Alleszins, ik ga mijn ijzersterke platen koesteren met de grootste zorg. God weet wie er, misschien honderden of duizenden jaren na mijn dood, nog van gaat kunnen zitten genieten? Ik ben uiteindelijk maar een nietige passant in hun leven.
Na een heerlijke dag namen we afscheid van Danièle en Philippe en laadden we alvast de kleinste plaat versteend hout in onze auto. Op de terugweg van het atelier reden we langs de kleine wegen om wat oude vakwerkhuisjes te zien. We vonden ze wel maar ze waren niet bijster fotogeniek. Overal geparkeerde autos, verkeersborden, glascontainers, stellingen Ze worden tegenwoordig ook in de gekste kleuren geschilderd. Het oude vale geel is vervangen door Wibra-groen, purper, knalblauw, zelfs roze Niet tof om te fotograferen.
Zelfs op de landwegen werd er zo snel gereden dat het niet te doen was om uit te stappen en fotos te nemen. Er zijn geen voetpaden, de autos vertragen niet, en de bermen zijn steil. Om over het lawaai van de passerende wagens nog te zwijgen. We zijn dan maar rustig terug naar ons hotel gereden.
Onderweg vroeg ik Paul of we straks onze stenen plaat uit de auto gingen pakken en mee naar onze kamer nemen. Zijn ogen kregen plots het formaat van kleine pizzas en dat maakte me duidelijk dat hij niet echt ingenomen was met het idee om het ding van veertig kilo voor 1 nacht twee verdiepingen naar boven te sleuren. Begrijpelijk wel. Onze tweehonderd miljoen jaren oude boomschijf mocht dus blijven slapen in onze twee jaar oude nieuwe auto.
Het diner viel tegen. Fransen schijnen nog steeds niet te snappen dat mensen groenten eten en niet alleen sla. Ik heb dus een droge kippenpoot met kurkdroge rijst naar binnen gewerkt en Paul een soort soepvlees zonder soep. Niet direct een maaltijd om van wakker te liggen, dus na t eten nog even buiten gezeten en dan maar naar onze grote zolder getrokken en ben ik beginnen wegdromen bij de kleine steentjes die ik gekocht had.
Irma : "Toch wel schoon eigenlijk... Maar 't worden wel héél kleine tafeltjes. Vergeet die pot choco van de Aldi, als er een zoutvat op kan staan zal 't veel zijn..."
Dertig jaar geleden, in het National Park Petrified Forest in Arizona, zag ik al die versteende bomen liggen. Mijn ma en ik waren er op slag verliefd op. Toen had ik nooit kunnen dromen dat ik zelf ooit zon uniek ding zou bezitten. Maar ja, wat is in dit geval bezitten? Ik leef misschien nog 5 of nog 35 jaar en deze kunstwerken van moeder natuur kunnen evengoed nog eens miljoenen jaren meegaan. Voor die boomschijven ben ik nog minder dan een ééndagsvlieg. Misschien zelfs maar een miljoenste seconde-vlieg.
Wil je meer over de versteende bomen lezen kijk dan op de site van de Goldsteins :
Af en toe gingen we even in de tuin wandelen, en ik besloot te poseren bij een araucaria die Danièle en Philippe als voorbeeld hadden aangeplant. Wist ik toen veel hoe die boom er moest uitzien! Ik laat Irma dus poseren bij een solitair boompje dat midden in de tuin stond. Vervolgens zette ik me er zelf bij. Tot plots Paul opmerkte : Dat ziet er nu eigenlijk toch wel een heel gewoon boomke uit. Zijt ge wel zeker dat ze deze bedoelden?... Ik keek eens rond en zag niet direct andere indrukwekkende bomen staan, dus voor de zekerheid ging Paul het binnen maar even aan Danièle vragen. Hilarisch moment! Had ik toch wel zitten poseren onder de verkeerde boom! Ik zie het me na de reis thuis al op mijn blog zetten : Irma onder de araucaria en daarna de mails van mijnbloglezers : Zijt ge zeker dat dat geen gewoon kastanjeboomke of zoiets is waar ge onder zit? Wat zou ik weer glanrijk de mist in zijn gegaan...
Irma : "Ma! Ma-a!! Dit is hem niet! Echt niet!"
Irma : "Ma! Luister naar me! Ge maakt u kompleet belachelijk! Dit is de verkeerde boom!" Laathi : "Zwijg en poseer. Wat kent gij nu van bomen! Graseter."
Irma : "Maar kijk dan eens naar boven!!! Ge ziet toch dat dat een loofboom is en geen conifeer!" Laathi : "Kijk naar de lens verdomme of ge ziet niets anders dan uw dubbele kinnen op de foto!"
Het araucaria-boompje was klein, stond helemaal aan de zijkant van de tuin, maar was wel zeer speciaal. Het leek meer op een soort cactus dan een boom. De harde, puntige blaadjes waren messcherp. Deze plant zag er alleszins veel voorhistorischer uit dan diegene waaronder ik voordien had zitten poseren.
Irma : "Oef. Als ge als schaap iets aan een steenezellin wil wijsmaken... Niet simpel."
De "blaadjes" van de araucaria.
Na deze grappige verpozing gingen we terug naar de toonzaal.
Een tafelblad was betrekkelijk snel gekozen. Dat was op twee uur gepiept. Er waren nog twee schijven van de boom die ik destijds op de Cocoon-beurs in Brussel gezien had op voorraad. Alleen was het nog een heel gedoe om te beslissen welk onderstel we voor de keukentafel gingen voorzien. Maar er waren nóg twee andere schijven waar mijn hart van op en neer sprong. Eentje hing aan de muur en een ander stond als salontafelblad geëxposeerd.
Toen ik bij de Goldsteins aankwam vond ik het op één of andere manier immoreel of oneerbiedig om zon oud en uniek stuk natuur als tafel te gebruiken. Ik zag op zon natuurwonder nu niet direct een pot Nutella staan, laat staan een pot choco van de Aldi. Maar aan de andere kant, als je t als tafelblad gebruikt, dan zit je er echt wel met je neus op en kunnen je ogen en geest helemaal in die magische wereld verdwalen. Uiteindelijk is zon steen enorm sterk en onbekrasbaar, je kan ze alleen met diamantschijven bewerken. Zelfs een kattenagel kan er geen onheil mee aanrichten. Dus heb ik vrij snel van mijn hart een steen gemaakt en me over mijn morele bezwaren heen gezet. Mijn keukentafel zou in t vervolg een 200 miljoen jaar oude versteende boom zijn.
Irma : "Ma? Ge gaat toch geen geld uitgeven aan een dode boom??? Ge hebt er een levende in uw hofke staan!!!"
Irma : "En trouwens, dit geval als tafelblad?... Er zit verdorie een gat in! Enfin ja, dat is misschien wel gemakkelijk dan kunt ge de restjes van uw eten daar naartoe vegen en dan vallen die ineens op de grond voor de katten. Ik voel het al aankomen... ons huishouden gaat er nu nóg een beetje "Boer Sjarel"-iaanser aan toe gaan..."
Morgen deel 4 van de trip, over het ontstaan van deze wonderlijke natuurlijke kunstwerken. (Ik splits het verhaal van ons 4-daags tripje maar in vele kleine hoofdstukjes omdat ik me te ziek voel om veel te bloggen. )
Een metalen draaidop van een fles fruitsap. Zo eenvoudig was het. En dat vonden Luk, Jan, Nilleke, Piet, Nand, Chrisje en Tinaatje, Geert, Redpoppy, Tineke, Lange Lou, Ingrid, Klaproosje, Marleen, Veveke, Sus, Nicole, Opapat, Mieke en Jan Bas er ook van. Op de langen duur toch.
Het zogenaamde "onderzoek" in het ziekenhuis bleek eigenlijk een "test" te zijn. Er werden elektrische golven door mijn brein gestuurd om te zien of mijn tinnitus zou verminderen. Een fijn idee, alleen dat ik veel meer geïnteresseerd ben om van die hyper-acusis af te geraken. Maar ik kreeg te horen "Misschien gaat het ook wel iets aan uw hyper acusis doen? Ge weet toch maar nooit?..." Dus ja, dan gaat ge akkoord natuurlijk.
Het enige dat die hersenstimulatie - of poging tot vermindering van de hersenactiviteit - tot hiertoe opgeleverd heeft is dat nu zowel mijn tinnitus als mijn hyper-acusis verergerd zijn... Nu lig ik helemaal in de lappenmand. Mijn reisverhaal verder afmaken lukt vandaag niet.
Hier dus even enkele foto's van dinsdag... De dag voor ze met mijn hersenen hebben zitten rammelen. Een stil foto-uitstapje tussen de schaapjes op de Kesselse Heide met mijn maatjes. Toen was ik nog goed in form. Elke geschikte klimboom moest er aan geloven. Tegenwoordig stel ik niks fijns meer uit tot "later". "Later" bestaat toch niet. Zie ik een goeie boom, dan zit ik er in!
Op ontdekkingstocht naar de schapen. Met de kudde naar de kudde dus.
En ze dan liefst van zo dichtbij mogelijk fotograferen...
Irma : "O God, als ze daar nu maar niet helemaal onderkruipt, want stel dat die iets laten vallen..."
Laat ze maar lachen met mijn rondgesluip. Het leverde me deze grappige foto's op.
En ter afwisseling in een boompje klimmen.
Nee, zo'n denneboom is niet zo interessant. Die hars is nogal kleverig. Slecht voor de pels van Irma.
Een sappige loofboom zal plezanter zijn...
En die wiegen ook lekkerder...
Ja!!! Dit is nen héle goeie!!!
Met dank aan mijn maatjes voor 't mogen gebruiken van hun foto's!
En morgen is 't gedoe in mijn kop hopelijk wat minder en kan ik voortschrijven aan mijn reisverhaaltje...
2. Een geruisloze duik in het zéér verre verleden.
Om 8 uur werd ik wakker. Vanuit mijn dakramen kon ik niet zien wat er gebeurde maar het leek wel of ze ergens heipalen in de grond aan t rammen waren. Ik wou buiten, op t binnenkoertje achter het hotel, wat knus gaan zitten schrijven maar wat bleek er stond een container, en daar knalden ze vanop t dak de oude dakpannen in. Ze zaten hier volop in een verbouwing
Thuis zijn ze al een jaar de omliggende straten van ons huis aan t openbreken, met geweldig veel lawaai, en nu was ik hier ook in een bouwwerf terecht gekomen Doppen in dus.
Surprise!Alweer een bouwwerf!
In de ontbijtzaal zaten we alleen en was het stil. Een frans ontbijt is natuurlijk altijd een mager beestje, maar hier kenden ze, buiten een stukje stokbrood met confituur, toch ook al kaas, yoghurt en ontbijtgranen.
We vergaten onze rustige voormiddag in t hotel en repten ons zo snel mogelijk naar ons doel : het atelier van de versteende bomen van Danièle en Philippe Goldstein. Tot mijn grote vreugde waren we er helemaal alleen! We wandelden met de eigenaars door de tuin waar de onbewerkte bomen lagen te wachten op hun behandeling.
Een brokje boom van 4000 kilogram....
Ruwe brok versteend hout.
In het atelier kregen we te zien hoe de enorme blokken steen verzaagd en gepolijst werden. Indrukwekkend. Het zagen gebeurt door een getande metalen lus van 100 meter lang. Het ijzeren lint loopt door een trog met pasta en word dan door de steenbrok getrokken, onmiddellijk daarna wordt de draad onder stromend water gepoetst. Dit allemaal aan een snelheid van 50 kilometer per uur. De machine waarrond het lint draait staat helemaal achter in de tuin zodat het lint telkens droog en afgekoeld is als het terug aan de steen komt. Een flinke brok doorzagen kan uren duren, soms wel een dag als het een harde boom is. Heel belangrijk is dan ook een zaaglint te nemen dat niet gaat versleten zijn alvorens heel de boom doorgezaagd is. Dit werk vergt een enorme nauwkeurigheid, een goede inschatting. En veel ervaring.
Het was enorm boeiend om zien, om te horen ook natuurlijk, maar met de doppen tot zo ongeveer in mijn hersenen gepropt was het haalbaar om wat fotos te maken.
Links op de achtergrond het wiel waar het zaaglint rondloopt. Bovenaan de foto zie je het zaaglint van en naar het atelier lopen.
De boom wordt stevig vastgecementeerd alvorens gezaagd te worden.
Metalen "zaaglinten" in diverse stadia van slijtage. Met de oudere linten kunnen nog bomen van een kleinere diameter doorgezaagd worden. Niets wordt verspild. Hier wordt ecologisch gewerkt.
Polijstmachine. Met diamantschijven.
Danièle en Philippe waren onmiddellijk verliefd op Irma, en ik op hun geweldige golden retriever Eldo. Een reuze beest dat toch nog zijn puppy-tederheid en manieren bewaard had. Een knuffel van formaat die nog altijd liefdevol met mon petit chien betiteld werd.
Danièle laat Eldo kennismaken met Irma. Of vice versa.
Aangezien het opendeurdagen waren stonden er veel schijven uitgestald. Ik keek mijn ogen uit. Ik had minstens 10 paar ogen te weinig. Elke minuut dat je naar zon plaat staart ontdekt je nieuwe details. Ik denk dat je na jaren nog nieuwe ontdekkingen zal doen.
Schijf van ongeveer 80 cm doorsnede. Die toen nog niet wist dat ze hier nu bij mij aan de muur zou hangen.
Enkele details...
We voelden ons onmiddellijk comfortabel bij mekaar omdat we dezelfde ecologische levensvisie delen en, ongelofelijk maar waar, omdat Philippe ook tinnitus en hyperacusis heeft.
Op de middag lieten ze pizzas halen, iets wat je lekker met je handen kan eten en waar geen bestekgerammel aan te pas komt. Ik voelde me helemaal thuis. Ik heb zelfs het dessert links laten liggen omdat ik toen al weer lang en breed voor die schijven steen lag. Minutieus bestuderen haalt niets uit want je blijft details ontdekken. Er gingen letterlijk werelden voor me open. En steden, en bruggen en bossen en draken en onweerswolken en schepen en watervallen en cactusvelden en weiden en meren en stromen Mijn fantasie schoot op hol. Zelfs Danièle die al 30 jaar in deze branche zit had er nooit al die dingen in gezien. Ik kroop van schijf naar schijf in opperste vervoering. Als weegschaal ging dit wel een héél moeilijke keuze worden
Na het eten, popelend om terug foto's van de stenen te kunnen gaan nemen...
We zijn dan ook 7 ½uur ter plaatse gebleven. Babbelend, kijkend, dollend met Irma en Eldo, mijn blog bekijkend, hun ecologisch project bewonderend Van alles wat verkocht wordt gaat een deel naar hun goed doel : een mangrovebos dat ze in Indonesië heraanplanten, nadat het door de tsunami vernietigd was, zodat de mensen terug vissen en krabben kunnen vangen. En dan vertelden wij weer over ons dorpje in Sri Lanka dat we een beetje uit de nood waren gaan helpen door ter plaatse waterpompen, kippen en draad te gaan kopen om de boeren te helpen. (De vissers kregen na de tsunami van iedereen hulp, maar de landbouwers niet.) Kortom, we hadden 1001 zaken om over te praten.
Aangezien Philippe aanvoelde dat ik even verliefd was op zijn 200 miljoen jaar oude boomschijven, kreeg ik een massa informatie. Hij haalde er een vergrootglas bij (bijna een microscoopje) en leerde me hoe ik de fijnste details kon opzoeken. Zo toonde hij me zelfs de cellen van de oorspronkelijke boom. Uniek!!! Het lijken wel plekjes kikkerdril. Soms groen, soms geel, dan weer rood. Ik wou snel een plakkertje kleven op dat plekje om het later terug te vinden, maar al gauw had ik de techniek te pakken om zelf die cellen te ontdekken. Je krijgt het gevoel alsof je door een enorme wereld waart met een piepklein verlicht vergrootglasje. De tocht eindigt niet, je dwaalt en verdwaalt en dwaalt af, en ontdekt elke keer een andere kleur en tekening, of brokjes agaat die diep in de steen onder een doorschijnende laag verborgen zitten. Je komt dan terecht in meertjes waarin je een heus onderwaterleven kan onderscheiden. Met mijn fantasie toch.
Ik kan hierover blíjven vertellen, maar dat is voor een volgende aflevering. Op het einde van het reisverhaal maak ik, voor de liefhebbers, ook een uitgebreid fotoalbum!
Een verhaal op zich dus. Hopelijk vind ik de energie om 't eens te schrijven.
