"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
28-10-2010
De naam van mijn geheim...
Er wordt dapper gezocht naar de naam van mijn teder geheim, ik heb al hele plezante namen binnengekregen waarvan Poesprov de kroon spande. Het zou komen van "poesje dat ik vond in de Provence". Nee dus. Maar 't had wel mooi geweest. Ook "Gerard van de Gard" is schitterend. Maar Gerard kunt ge bezwaarlijk een Welshe naam vinden nietwaar? En ja, Ryan is een Welshe naam. Maar ik wil echt geen herinnering aan Ryan Air in mijn armen hebben liggen slapen. Ik zou zeggen... ga zo verder! Ge geraakt er zeker!
Tot hiertoe is alleen nog maar zijn achternaam juist geraden! Proficiat Marleen!
Komaan, het is echt niet zo moeilijk. Ik geef een tweede tip : Zijn voornaam telt 7 letters. Zijn achternaam bestaat uit twee woorden waarvan het eerste twee letters telt...
Voor 't geval iemand zich zou afvragen waarom ik niet in blog-mood ben... Ziehier de reden...
De laatste dagen had ik mijn handen vol met het snoeien van de klimplanten en het verplaatsen van de potplanten op het terras omdat het vandaag vernieuwd zou worden. De werken zouden gemakkelijk in 1 dag kunnen gebeuren. Fijn.
Mathurin : "Toch zonde dat ge dat weg gaat doen... Maar kom, ik zal helpen afbreken. Ik wou hier al lang mijn nagels eens aan scherpen..."
Na al mijn snoeiwerk kon Paul de oude houten vlonder opbreken. Geen makkelijk werkje want we hadden die constructie meer dan 20 jaar geleden zelf ineengeknutseld. Ze was dus ook voor de eeuwigheid gemaakt...
Vanochtend zag alles er heel rooskleurig uit, de werkmannen kwamen op tijd en de kunststofplaten zagen er heel goed uit. Het werk ging goed vooruit en er werd ons nogmaals gegarandeerd dat de klus zeker vanavond geklaard zou zijn. Maar dat was buiten de waard gerekend, zijnde in dit geval, hun zaagmachine. Die gaf na een uurtje al de geest. Een reserve hadden ze niet bij, en de onze vonden ze niet goed genoeg... Ze besloten er dan maar mee te stoppen. Niet tot morgen. Nee! Ze zouden pas over een week terug komen!
Nog snel werd er een trapje geconstrueerd. Voor "de veiligheid".
Zoals duidelijk te merken is op deze foto... Echt superveilig. Voor vannacht.
En voor 't geval we dáár onze benen niet over zouden breken lieten ze hier en daar ook nog een lat uitsteken zodat we tenminste aan de volgende booby trap niet zouden ontsnappen...
s' Avonds uit mijn hobbithol komen is er weer een stukje riskanter op geworden.
Geef toe, de Vietnamezen hadden het destijds in de oorlog niet beter gekund...
Het grootste drama gebeurde op een onbewaakt ogenblik toen Paul het oude hout naar beneden sleurde en ik even ging kijken naar mijn atelier waar de poezen veiligheidshalve opgesloten zaten. Net tijdens die vijf minuten hadden ze het gepresteerd om de randen van de brug bij te zagen en dreef mijn vijver vol "zagemeel". In grote paniek zijn we het er dan zo goed mogelijk met netten af beginnen te scheppen voor het kon zinken, en heb ik de vijver laten overlopen om het vuil te laten afvloeien. De mannen vonden dit allemaal overbodig want "onze producten bevatten geen lijm, alleen houtafval en polystereen". Oh ja, aan minuscule plasticfrutseltjes gaan mijn vissen echt niet dood... Dit verhaal heb ik al eens meegemaakt dus daar hebben ze mij niet meer mee liggen. Eén keer zijn onze vissen gestorven door het bruggetje door onvoorzichtige schilders te laten behandelen. Uiteraard met verf waarvan ze bij hoog en bij laag beweerden dat ze biologisch was en onschadelijk voor vissen... Onder meer om dit te voorkomen kozen we deze keer voor kunststof en dan leveren ze me dit. Voor een firma waar in de naam het woord "Eco" voorkomt vind ik het wel een beetje vreemd.
Wat de zaken ook boeiend maakt is dat de planken van de vlonder dezelfde kleur hebben. Die van het bruggetje daarentegen zijn allemaal restjes en hebben verschillende tinten. Het lijkt wel of ik de kaart van alle verkrijgbare kleuren hier over mijn vijver heb liggen. Vanzelfsprekend is ook dat geen probleem : "Niet ongerust zijn madam. Als er maar genoeg regen op valt, en genoeg zon op schijnt, dan krijgen die op de duur allemaal dezelfde kleur." OK. We zullen een seizoentje afwachten. 50 jaar garantie... Dus we hebben de tijd nietwaar?
De brugplanken rusten op twee balkjes waarvan de ene zo krom als een boog staat. Ook dat was geen probleem want we gingen dat toch niet zien. "Hoezo niet zien? We gaan dat toch tussen de spleetjes zien?" "Ah nee, want er komen geen spleetjes..." "Jamaar,... mijn brug ging er toch uitzien zoals mijn oud exemplaar?!!
"Nee dat gaat niet. Alle planken worden bij ons tegen mekaar gelegd." "Jamaar vijs de latten dan 3 cm uit mekaar! 't Maakt me niet uit dat ik vijzen zie! Als ik maar water tussen de latjes kan zien!" "Nee dat doen we niet want dan kunnen we geen garantie meer op het totaalwerk geven."
Dus nu heb ik geen bruggetje over een niervormig vijvertje. Nu bezit ik een landingsbaan tussen twee poeltjes. 't Is zo eens iets anders.
Nog geen uur nadat de mannen spoorslags verdwenen waren belde hun baas al dat er twee niet voorziene balkjes gebruikt waren voor de brug en dat dat vanzelfsprekend extra kosten ging meebrengen. Hoe had die mens dan gedacht dat die latten gingen blijven liggen? Dat die gingen zweven? Of drijven misschien? Twee maanden geleden is hij alles uitgebreid komen fotograferen zodat ze zich terdege konden voorbereiden op dit werk, en nu blijkt plots niets meer te kunnen. Zelfs de lichten die in de zijkanten van de traptreden ingebouwd gingen worden blijken nu niet te bestaan. Ze hebben alleen losliggende lampen... Dan mogen ze die voor mijn part los laten liggen in hun camion ook. Ik zal zelf wel voor licht zorgen.
De man die we op de beurs leerden kennen en die hier kwam opmeten en fotograferen blijkt nu plots ook niet meer de baas van de firma te zijn. Geen van beide gasten die hier kwamen werken was ook de baas... 't Is allemaal een beetje complex. Een baas die via de telefoon moppert over de prijs van twee balkjes (waarvan een kromme) maar die eigenlijk totaal niet weet wat voor job zijn mannen hier uitvoeren. Onlangs hoorde ik nog iemand verwijtend zeggen : "Als ge met zwartwerkers werkt hebt ge altijd miserie. Dus die ellende doet ge u zelf aan!". En met officiële aannemers hebt ge geen problemen zeker? Laat me niet lachen. Enfin, dat kan ik op de moment toch niet meer.
Ondertussen heeft Paul heel de namiddag gewerkt om die laatste bloembak, die stilaan begon weg te zakken, te stutten. (Ah ja, wij moesten gisteren toch alles wegbreken omdat ze het werk zéker en vast op één dag gedaan gingen krijgen!!) Zijn we bij een garage een rolkrik moeten gaan halen, hebben uren in de regen gelegen om alles ondersteund te krijgen, en ben ik in de duisternis over de oude brug gevallen die ze pardoes voor een deur "weggelegd" hadden.
Er zijn prettigere manieren om uw avond door te brengen dan met uw neus in de goot... (Ondertussen hadden we die griezel van een latpunt ook al maar zelf afgezaagd...)
Er is geen vezel in ons lijf die geen pijn doet. Vandaag kan ik er echt niet mee lachen. Morgen zal ik de katten hun visie geven. Misschien bekijken die het op een andere manier?...
PS. Overbodig te zeggen dat hun radio (het eerste "werk"-materiaal dat bouwvakkers tegenwoordig uit hun vrachtwagen laden) níet kapot is gegaan.
Inderdaad... de familie is uitgebreid. Iets wat ik zééééééééker en vast niet meer van plan was. Deze kleine jongen volgde me 10 dagen geleden, aan de Pont du Gard in Frankrijk. En sindsdien zijn we onafscheidelijk. Er hangt natuurlijk weer een heel verhaal vast aan deze vondst, maar dat lezen jullie wel eens ik eindelijk aan het reisverhaal over de Provence begin. Momenteel zitten we nog altijd in 't verhaal van de Loire...
Zaterdagavond 16 oktober, aan de Pont du Gard...
Twee uur later in onze chambre d'hôtes...
Zijn eerste maaltijd.
Welnee, ik wil hem niet Elio di Rupo noemen. Die strik is gewoon een zakdoek waar ik een gareeltje van geimproviseerd had om hem veilig uit te laten.
Op wandel.
Maar diep in mijn vest zat hij 't liefst.
Er valt nog héél veel over onze avonturen met dit wonderlijke beestje te vertellen, maar dat is voor later, anders loop ik teveel op mijn reisverhalen vooruit.
Nu vraag je je "misschien" af hoe hij heet? Hij heeft een machtig mooie naam. Zijn voornaam komt uit Wales, zijn achternaam is vanzelfsprekend Frans. Mensen die mijn blog al een tijdje volgen zullen zeker zijn naam kunnen raden. Go for it! Indien nodig zal ik elke dag een extra tip geven!
In mijn ogen het meest spectaculaire, en meest tot de verbeelding sprekend deel van het Kasteel van Chambord ga ik toch even apart in het zonnetje zetten. De dubbele wenteltrap. Er wordt vermoed dat het ontwerp van Leonardo Da Vinci is.
Met gaat aan twee zijden tegelijk naar de volgende verdieping en komt mekaar nooit tegen...
Men kan af en toe een glimp van mekaar opvangen door de openingen in de centrale kolom waarlangs de treden zich slingeren.
Enkele foto's van de diashow die het makkelijker te begrijpen maken.
De centrale kolom.
De doorkijkjes in de kolom.
Een kijkje van halverwege de trap naar de bodem van de kolom.
En een glimp naar boven...
Het "plafond" van de trap.
Uiteindelijk mondt de majestueuze trap op het enorme dakterras uit.
En op dat dakterras ben ik eigenlijk even verliefd...
De laatste vier dagen heb ik mijn handen vol met "mijn geheim", maar ik probeer zo snel mogelijk de foto's van het klank- en lichtspel klaar te krijgen!
Ik heb een geheim. Maar mijn geheim begint serieus op een ei te lijken want ik zit er nu al sinds een week mee en 't wordt wel heel moeilijk om te zwijgen. 't Is ook zo'n plezant geheim...
Wij zijn vorige week, van woensdag tot woensdag, naar de Camargue geweest!!! Voor een volle week! Mijn test of ik tegen het geluid van een vliegtuig zou kunnen... En ja, dat is gelukt. Plezant was anders, maar kom, het ging. Mijn kop stond nog op mijn lijf toen we aankwamen.
Na het verhaal over de kastelen van de Loire hebben jullie dus ook nog een lang verhaal over de avonturen in de Camargue en de streek rond Nîmes tegoed. Normaal zou ik tijdens dát reisverhaal mijn geheim vertellen... Maar ja, dan moet ik misschien nog weken wachten! Want ik sta nog zoveel schriijfsels over mijn Loire-kastelen achter... Moeilijke beslissingen voor een weegschaal... Zou ik mijn geheim nú prijsgeven?... Of toch maar wachten tot het aan de beurt komt in dat reisverhaal?... Tsj, tsj, tsj, tsj... Lastig.
Weet ge, ik heb nu toch al zoveel afgezien door mijn geheim te bewaren, ik ga het nu ook niet zomaar, boenk, prijsgeven. Ik ga jullie ook even laten lijden en afzien. Ge moogt "mijn geheim" proberen te raden.
Ik geef vandaag een eerste tip : Ik ben met Ryan Air naar Nîmes gevlogen, maar vanwege "mijn geheim" ben ik terug gekeerd met de TGV...
Komaan, gebruik uw fantasie en verlos me uit mijn lijden! Het wordt onhoudbaar.
"Allemaal Poezen" vraagt in een poll je mening over het meterschap. Steken jullie een pootje toe? 't Is maar 1 vraag die moet beantwoord worden. http://www.allemaalpoezen.net/
Als Adam en Eva Chinezen waren geweest, zaten we nog altijd in het Paradijs... want die zouden in plaats van de appel, beslist de slang opgegeten hebben.
Irma : "Ge hebt mij weer liggen hè?... Wij gaan wèl naar een kasteel... Ge gaat er spijt van krijgen moeder..."
Irma : "Pure dierenmishandeling noem ik dat!!! Ik kreeg een hond, gij rookt een sigaret, en ineens moet mijn hond terug aan die spiegel bengelen?!!! Ik snap het allemaal niet meer..."
Irma : "Kom hier schat van me! En nu ruikt hij niet meer alleen naar lavendel maar ook nog naar rook en bananenschillen... Pfffffff..."
Irma : "Maar rijdt nu zo eens niet gelijk ne zot! Ge ziet toch dat hij schrik heeft in de bochten?!!!"
Irma : "Zeg Pa, voor we binnen gaan mag ik toch eerst wat eten hé?!" Pa : "Tuurlijk schat!" Irma : "Maar ja, wat haalt het uit dat ik dat aan u vraag?... Gij hebt hier toch niks te zeggen..."
Irma : "Ma wa-acht! Heel efkes!!! Er staan er al maar twee! Ik zal ze héél snel opeten! Gewoon een snackske! Want ik weet dat een kasteelbezoek dat maar een uurke gaat duren toch uitloopt tot een halve dag. En tussen die ellendige dode stenen is geen bloem te bespeuren..."
Laathi : "Maar nee Irmake, we gaan hier hooguit een uurke rondwandelen. We hebben dat kasteel 20 jaar geleden al eens bezocht. We kennen dat hier al allemaal." Irma : "Poeh. Precies of gij zult u daar nog iets van herinneren."
Irma : "We gingen naar de Loire, naar oevers met bloemekes, naar water... Hier komt zelfs nog geen water uit de pomp!"
Irma : "Toch éne die mijn ellende begrijpt."
Laathi : "Kom schat, poseer nu efkes..." Irma : "Ik poseer niet bij ruïnes."
Laathi : "Maar dit is geen ruïne schat, die is een perfect gerestaureerd kasteel!" Irma : "Ik had het over u."
Irma : "Nee. Nee. Ik ga niet slapen zonder mijn hond. Desnoods blaat ik u heel de nacht wakker. Maar ik wil mijn hond."
En ik die dacht dat mijn Nemuri Neko lang was... Kijk dan maar eens naar dit exemplaar...
Robin Hendrickson en Erik Brandsness uit het Amerikaanse Reno zijn de trotse eigenaars van een nieuwe recordhouder. Hun kat Stewie haalde het Guinness World Records als langste kat ter wereld. Stewie, een vijf jaar oude Maine Coon, meet 1m23. Het vorige record stond op naam van de kat - ook een Maine Coon - van Frieda Ireland uit Chicago. Main Coon-katten behoren tot de oudste natuurlijke kattensoorten. Ze staan bekend om hun kalme en vriendelijke karakter.
Het resultaat van de Opendeurdag bij Allemaal Poezen mag er best wezen! Maar liefst 12 poezen werden geadopteerd tijdens dat weekend. En alle senioren-dieren hebben ondertussen ook een meter en peter. De fijnste verrassing voor mij was nog dat de poes die ik in de bossen van Temse gevonden heb, ook geplaatst is! Het dier heeft de naam "Mona" gekregen en woont nu bij een lief koppel dat nog 8 andere poezen en enkele honden heeft. Ik hoop er later nog iets van te horen, dan kan ik jullie mee in de vreugde laten delen.
Tegen half 10 wandelden we het park in en namen plaats op een kleine tribune die opgesteld was op een flinke afstand van de voorgevel van het kasteel. Er was weinig volk en de muziek stond niet heel luid. Ik was dus overmoedig en wou en zou het proberen zonder dopjes.
Op de enorme kasteelgevel werd een bos geprojecteerd. Met grazende herten, een boerinnetje, allemaal heel gemoedelijk. Tot er plots in de hoek een briesende draak opdaagde die vuur spuwde. Dat was letterlijk amai, mijn oren. Ik wist niet hoe snel ik mijn doppen moest pakken. En dat was niet gemakkelijk, in de pikkendonkere, op zo'n tribuneke met een sjakosj rond uw been, camera in de hand en ge hebt maar twee handen die ge niet tegelijk in uw oren kunt steken en ondertussen de doppen uit uw zak frutselen. Hier moet ik dringend iets op vinden.
Maar eens de oren beschermd was het puur genieten! 25 jaar geleden bestond het klank- en lichtspel uit de geschiedenis van het kasteel. Heel didactisch. En de techniek stond natuurlijk nog helemaal niet op het peil waar hij nu staat.
Tot onze grote verbazing kwamen we nu niet in een geschiedenisles terecht maar in een driedimensionaal megaspektakel! De witte gevel werd om de paar minuten omgetoverd in totaal verschillende bewegende scènes.
We zagen de hand van Da Vinci het ontwerp van het kasteel tekenen. Even groot als het echte kasteel! Dan werd het kasteel gebouwd, we kregen stellingen te zien, mensen die stenen houwden, hout verzaagden en alle andere materialen aansleepten. Eens het kasteel volledig af was begonnen er lichtjes achter enkele raampjes te branden (allemaal projectie) tot overal het licht aan was. Toen verschenen er feestende figuren achter de ramen en voor het kasteel. De mensen schreden waardig door reuzegangen in magnifieke kledij. Plots werd alles weer duister en kropen er reuzesalamanders over de gevel. Enkele minuten laterr lag het kasteel aan een rivier en kwamen er langs alle kanten allerhande boten aangevaren. Opeens verscheen er weer een salamander die langzaam veranderde in een sterrenbeeld, ook de andere beelden uit de dierenriem begonnen te verschijnen en alles begon te draaien. Dan weer werd er gedanst en kwamen we in een optocht van koetsen terecht. En dat alles in de meest uitzinnige kleuren. Nee echt waar, ik had geen LSD genomen.
Ik heb natuurlijk geprobeerd er fotos van te nemen maar hier is mijn apparaatje niet tegen opgewassen. Dit was beslist de meest unieke ervaring die we tot hiertoe op gebied van projectie meegemaakt hebben. Later legde een personeelslid uit dat de driemensionele beelden geprojecteerd werden op kaders met watergordijnen die halverwege het kasteel en het publiek stonden opgesteld. Van deze opvoering bestaat nog geen video of boek want de vertoning loopt nog twee jaar. Van dezelfde makers, Skertzo, is er ook een klank-en lichtspel te zien in Le Mans. Alleszins nadat we dit gezien hebben zullen alle volgende spektakels elders maar magere beestjes zijn.
Het kasteel bleef na de show nog enkele minuten verlicht en eens ik een steunpunt had gevonden kon ik er nog enkele mooie fotos van maken. Deze keer deden ze het Mont St-Michelleke pas als ik klaar was.
(Voor wie van mijn lezers nog niet weet wat een Mont St-Michelleke is, even een voetnoot. Vele, vele jaren geleden sleurde ik met een hele bak lenzen en een statief rond. Op een zekere avond komen we aan de Mont St-Michel die prachtig verlicht was. Ik pak mijn fotogerief uit, ga naar een goede plek om mijn statief neer te planten, kies de juiste lens, stel mijn apparaaat af, maak de perfecte cadrage, was zeer tevreden, drukte af... en net op dat moment deden ze de verlichting uit! Er stond dus niets op mijn foto.)
Het was weer zeer laat toen we in bed doken en we waren ook erg moe, maar deze dag hadden we niet willen missen. Jammer genoeg moeten we morgen verkassen, want ze hebben onze kamer nodig. Ben benieuwd waar we gaan terechtkomen...
Overbodig te vermelden dat niet iedereen met deze uitstap even gelukkig is... En toen wist ze nog niet hoeveel kastelen haar nog te wachten stonden.
Omdat het kasteel van Chambord in oorsprong als jachtslot bedoeld was - een weekendhuisje op den buiten - waren de muren rijkelijk voorzien van geweien. Een vrouw, Madam Goldschmitt-Rotschild, had haar eigen zaal met jachttrofeeën, ze moet een van de belangrijkste jagers van die tijd geweest zijn. Ze bracht geweien mee van uit heel Europa en hing die trots aan de muren samen met het plaatje waar ze de dieren geschoten had. Het was wel een professional want ze schoot alleen volwassen dieren. Maar het is toch maar een morbide zicht, heelder kamers met niets dan geweien aan de muur. En dan nog de schaduwen van die geweien die op de muren vallen! Het lijken er wel dubbel zoveel. Heel de muur lijkt op t eerste zicht op een raster van takjes.
Stel u voor dat ge hier als edele dame op bezoek komt in zon kasteel. "Brunhilde! Maar kind toch, ge hebt milledieu mijn zondagse pruik vergeten! Maar allez, t is niet erg, dan zet ik Irma wel op mijn kop voor Louis zijn avondfeest." "Ludovic?!! Oú est tu?!!!" "Au deuxieme étage!" "Mais moi aussi..." En dat dan allemaal zonder gsm om mekaar even te kunnen bellen.
Natuurlijk mag ook een kapel niet ontbreken. Ge zou anders nogal een eindje moeten stappen eer ge te biechten kunt gaan. Dit exemplaar was uiterst sober maar heel sfeervol door het licht dat door de fijngekleurde glas-in-lood ramen binnenviel. Misschien wel de lieflijkste en minst bombastische plek van het hele gedoe.
Momenteel loopt er in sommige zalen een tentoonstelling van grote houten moderne kunstwerken. Een beeld van 2 meter hoog en 7 meter lang toont hier nog altijd bescheiden. Het mooiste was een lange bibliotheek met allerlei soorten versleten boeken. Vanop afstand leek het écht een verzameling in leer gebonden boeken. Tot je er met je neus op stond en het allemaal blokjes hout waren! Scheef en krom, dik en dun, omgevallen en rechtop, verformfaaid en nieuw, het leken allemaal echte boeken!
Zonder horloge en met doppen in de oren brengt mijn vervoering me soms wel eens in de problemen. Plots zag ik dat de deur van de zaal achter me dicht was. En de zijdeur werd ook net met een sleutel afgesloten. Ik rende naar de zaalwachter en die vertelde me buiten te gaan langs de centrale hall. Maar daar staat nu toch net die fascinerende dubbele draaitrap die tot op het dak leidt... Zon kans kon ik nu toch niet laten liggen. Even helemaal alleen op dat toverdak rond te kunnen lopen... Pijlsnel rende ik naar boven - t Is er nochtans niet de ideale trap voor - en toen was ik pas echt de koning te rijk! Ik kon nog even fotograferen in t zachte licht en zonder toeristenkopjes. Zalig. Tot natuurlijk de drijfjacht op de laatste toerist begon. Al snel werd ik langs alle kanten ingesloten door zaalwachters die blijkbaar elke avond héél grondig hun toer maken zodat niemand stiekum achterblijft en de tijd van zijn leven heeft door hier een nachtje te blijven slapen.
Ik denk eigenlijk dat ik met die twee bezoeken die ik al aan Chambord maakte, meer plezier aan zijn kasteel heb beleefd dan de koning zelf.
Tijdens de rit naar de Campanile reden we een stuk door het bos. Naast de weg zat een jong everzwijn te grazen. Ik wou een foto nemen maar het rende dieper het groen in. Ik sloop dichterbij en zag een kudde van wel 20 diertjes. Ik zocht een stabiel steunpunt voor mijn fotoapparaat, er knapte een takje en plots kwam de mama van achter een boom en begon me heel boos te fixeren. Tijd om terug naar de auto te gaan. Zij leidde haar kudde in draf een eind dieper het bos in. De kleintjes bleven maar komen. Tientallen renden achter haar aan. De koning heeft hier duidelijk al lang niet meer geschoten. Dat is dant voordeel van een president te hebben. Die jagen duidelijk minder.
Hongerig naar de Campanile gereden waar we in t restaurant verwelkomd werden door de manager die spontaan de schuifdeur opende om ons naar een tafeltje op het terras te leiden. Goed ingeduffeld zaten we na te genieten van onze mooie dag, maar we moesten vanzelfsprekend naar het buffet binnen om ons eten te kiezen. Lekker, maar wel een identiek buffet als gisteren.
Tweemaal ging de schuifdeur dus even een halve meter open om binnen te glippen, en in t terugkomen van het buffet wilden we eerst ons bord neerzetten alvorens de deur terug dicht te schuiven. En voor die paar seconden dat die deur openstond werd een oudere dame boos. Ons dessert konden we zelfs niet meer via die deur gaan halen want ze had ze stiekum in t slot laten vallen... Ik werd er echt triest van. Zoveel onverdraagzaamheid. En later zag ik dat ze zelf met een stok liep. Natuurlijk, zulk een handicap is zichtbaar en goed gekend, en dan is het waarschijnlijk makkelijker om begrip te krijgen voor een probleem. In mijn geval is dat dus niet zo en dat maakt het er niet simpeler op.
Gelukkig had ik geen tijd om in een dipje te blijven hangen want we moesten na het diner onmiddellijk terug naar Chambord om het klank- en lichtspel te gaan bekijken.
Na een stille nachtrust gaan genieten van een fris ontbijt op het terras. Fijn dat we hier nog een nacht kunnen blijven slapen. Het hotel is rustig gelegen en het personeel is heel sympathiek.
We trokken op pad naar het kasteel van Chambord. Vijfentwintig jaar geleden konden we parkeren vlak voor het kasteel, tegenwoordig ligt de parking een heel eind verderop en krijg je niet meer het indrukwekkende gevoel het bouwwerk stilaan te zien opduiken van tussen de bomen vanop een dreef die vlak naar de voordeur leidde. We hebben ons oude fotoalbum meegebracht, misschien kunnen we gaan poseren op dezelfde plaatsen? (Alhoewel, of dat nu een moreel erg verheffende bezigheid zou zijn weet ik toch nog zo net niet...) Destijds hebben we van onze vier dagen aan de Loire amper 30 fotos genomen. Ik had toen een tweedehandse, half kapotte Nikon, en filmrolletjes waren voor ons erg duur.
Het meest fascinerende aan dit kasteel vond ik destijds de monumentale dubbele draaitrap waarvan vermoed wordt dat hij door Da Vinci zou kunnen getekend zijn. Ik vond hem nu nog altijd even indrukwekkend. Alleen heb ik er nu iets meer fotos van genomen.
De twee trappen - die als slangen rond een middenzuil kronkelen - beginnen op dezelfde verdieping, je kan gelijktijdig naar boven gaan en mekaar toch niet tegenkomen. In de middelkoker zijn kijkgaten gemaakt en daar doorheen zie je af en toe een glimp van mekaar. Het geeft een heel vreemd Escheriaans effect. Je komt allebei tegelijk op de volgende verdieping aan en krijgt mekaar toch niet te zien. Van de opnames van deze trap had ik eigenlijk een hels fotoraadsel kunnen maken. Oh hoe zou ik iedereen hebben liggen gehad...
De kolom waarrond de trap zich slingert...
Aan de bouw van het kasteel werd in de 15de eeuw begonnen door François I van Frankrijk. Hij wist niet waar hij aan begon. Maar mooi is het wel. Hoewel ik soms denk dat die kastelen een vergiftigd geschenk zijn voor de Franse staat. Ze lokken veel toeristen en die betalen héél dapper mee aan het onderhoud en de restauratie, maar toch vrees ik dat zelfs die inkomsten niet voldoende zijn om het zaakje recht te blijven houden. Het beste bewijs is dat de daken van dit kasteel lekken en de bovenzalen kunnen beschadigd raken door vochtinsijpeling maar toch kan het nog niet gerepareerd worden. Het zou ook een reuze taak zijn, met een navenant prijskaartje...
Haast alle plafonds bestaan uit cassettes waarop afwisselend de letter F en een salamander die in vuur leeft staan afgebeeld. De symbolen van de bouwheer, en hij was duidelijk héél erg ingenomen met zichzelf.
Toch is hij niet te benijden, hij heeft amper 72 dagen op zijn kasteel doorgebracht. Stel u voor : een godgans leven aannemersmiserie en dan tot de conclusie komen dat wat ge gebouwd hebt niet af is, toch al veel te groot is, en niet warm te stoken. Niet nadenken is van alle tijden.
Een van de vele "trapjes".
Zichzelf overbouwen is dat ook. Dit betoverende witte tufstenen kasteel telt maar liefst 82 schoorstenen, 365 torens, 440 kamers en 1036 ramen. Althans, die telde het wanneer het af was. Eeuwenlang is er aan uitgebreid. De onstaansgeschiedenis kregen we te zien in een diashow. Indrukwekkend om te leren dat groot nooit groot genoeg was en iedereen zich maar verder in de schulden stak om er alsnog een vleugeltje of een ommuring bij aan te breien. En dat allemaal in een moerassig gebied waar het uitstekend jagen was, maar waar je zelf wel werd verjaagd door de miljoenen muggen die deze plek ook wel fijn om wonen vonden.Het domein rond het gebouw is even groot als het oude Parijs. Het krioelde er van de herten en everzwijnen. Nu nog trouwens.
Samen met de trap heb ik ook het dak altijd heel boeiend gevonden. Het lijkt wel een op zichzelf staand dorpje. Ge wandelt er tussen de torenspitsen en schouwen en waterspuwers en kunt langs alle vier de kanten genieten van een uitzicht over het eindeloze parkbos. Zouden hier vroeger ligzetels gestaan hebben? Maar ja, ga nu wat in de zon zitten met zon klerenbos aan en ge moogt eigenlijk zelfs niet eens bruin worden want dat staat zo boers. Een prachtig dakterras voor niks dus. Weeral zotte kosten.
We hebben ons deze keer bij ons bezoek gewoon laten leiden door ons gevoel. Op tijd en stond rustpauzes ingelast op een klein terrasje op het binnenplein. Vrij rustig als er niet teveel volk over de knarsende kiezelstenen, die ik vanaf nu griezelstenen noem, liep. Ze verkochten er de heerlijkste quiche met zalm en spinazie. Aan kasteelprijzen wel te verstaan.
Irma : "Schoool, doe ze nog eens voool! Paul : "Stel U niet aan, Irma, 't is alcoholvrij bier..."
Op de middaguren was het vrij rustig maar rond een uur of drie werd het even druk. Door de kreet van een kindje barstte de hel in mijn kop weer los. Dus werd er alweer een pauze op het terrasje ingelast. Na een nekmassage van Paul voelde ik me beter, maar vanaf nu zou ik alles moeten gaan bekijken met mijn dopjes in. En er was nog zoveel te zien...
Een afdeling met koetsen. Nooit gebruikte koetsen dan nog, want de man die dacht koning te worden en alvast alles laten had maken (het lederwerk kwam van Hermès in Parijs) werd nooit tot koning gekroond. Ge moet maar pech hebben.
Tijdens de tweede wereldoorlog werd het kasteel gebruikt voor de opslag van de kunstwerken uit het Louvre. De Mona Lisa werd hier door een paar arbeiders binnengedragen. De zalen stonden destijds vol kratten met kunstschatten, net als in de eindscène van Raiders of the lost Ark.
Het kasteel bevat ook verscheidene appartementen. De enorm hoge plafonds waren in de loop der tijd vervangen door valse lage plafonds. De haarden werden verkleind in de hoop toch enkele delen warm te krijgen.
Maar eenvoudig kan het nooit geweest zijn want ga hier maar hout sprokkelen. Ge zit dan wel middenin een woud, maar eer ge vanuit uw kamer, het kasteel uit, het binnenplein over, de omwalling achter u laat, via het park het bos bereikt... Enfin, daartegen hebt ge het waarschijnlijk van de inspanning al warm.
Althans, het personeel dat die job moest uitvoeren. Die mensen sliepen in piepkleine kamers die uitgaven op de reuzeslaapzalen van de bewoners. De eigenaars en hun gasten hadden majestueuze hemelbedden tot hun beschikking, met als sanitaire voorziening een pispotje en een commode met een wasschaal en een lampetkan. Alles vanzelfsprekend in het mooist bewerkte porcelein. Een sjiek ingelegd bureau om hun reisverhaal aan te schrijven. Een grote tafel met rijkbewerkte stoelen. En dan was er nog makkelijk 200m2 over om een danske te doen. Het was hier niet bepaald een Campanile waar ge in terecht kwam als ge op bezoek ging. De plafondbalken waren kleurig beschilderd, en aan de muren hingen enorme wandtapijten, maar wat de kamer echt domineerde was meestal de schouw waar makkelijk een speenvarken op kon geroosterd worden als hapje voor het naar bed gaan. Gesteld dat ge aan hout waart geraakt natuurlijk.
Ik zou hier vroeg in mijn bed gekropen zijn en mijn gordijntjes dicht getrokken hebben, zeker weten. Misschien kon je op die manier de nacht doorkomen zonder te bevriezen en zonder murw gebeten te worden door de muggen.
Als je uitging was er hier ook wel wat werk, want een en ander moest op slot gedaan worden. De hoeveelheid sleutels die hier nodig waren kunt ge beter in kilos dan in aantal uitdrukken.
Kastelen van de Loire. Dag 1. Vanuit Irma's oogpunt.
Op vliegreizen mocht Irma nooit mee. Maar tijdens onze korte autotrips is en blijft ze mijn handtas. Met haar eigen mening vanzelfsprekend. En ik vind dat ik dat moet respecteren. Ook zij heeft tijdens onze reizen recht op haar eigen leven en relaties. Dus als ze al eens de laptop "ter poot" wil nemen laat ik dat ook oogluikend toe. Vooral omdat ik goed controleer naar wie ze schrijft. Ik heb ontdekt dat het naar haar boezemvriend, en trouwe toeverlaat, Filemon is. Daar kan ze weinig kwaad mee uitrichten.
Vrijdag 10 september 2010. Campanille, Vineuil, Frankrijk.
Mail van Irma aan Filemon :
Dag Filemon,
Ik heb eindelijk een laptopke kunnen afpakken van ons ma en onze pa en vanuit mijn diepste eenzaamheid schrijf ik u een mailtje.
Gij hebt toch weer chance hè?! Gij zit daar nu waarschijnlijk lieflijk te wiebelen in uw schommelstoel en ik heb de godganse dag van een glibberig dashboard zitten af schuiven. Vooraan in dit auto is geen énkel recht stuk om op te zitten! Op één punt heeft ons ma gelijk : dit is écht een lelijke auto. Alles is schots en scheef. Op de duur heeft ze me dan op de bekerhouder geposteerd, ik voelde me alsof ik als een baby op de pot werd gezet.
De rit was oeverloos saai. Allez, oeverloos, er was rivier noch oever te zien, nochtans was me beloofd dat we langs de Loire gingen rijden. Op de duur zag ik een wegwijzer naar een vliegveld, ik kreeg al hoop, ik dacht misschien gaan we er naartoe vliegen, maar dat was ook niks. Dan zag ik een wegwijzer naar Italië maar daar sloegen we ook niet af. Ze vonden het blijkbaar boeiender om op de perifferik rond Parijs te blijven stilstaan. Om me wat te kalmeren wou ons ma dan een foto maken met een beroemde kerk op de achtergrond. De Sakkerkeur of zoiets. Niet simpel. We hebben er allebei een verschot in onze poten aan overgehouden.
Toen die organisatie met de Sakkerkeur misliep probeerde ze me op een andere manier kalm te houden. Ze liet me beeldhouwwerken bewonderen die langs de rand van de autostrade stonden en trachtte me zo wat cultuur bij te brengen. Maar op welk een manier!!! De beelden waren voorbij eer ik gezien had of t mannentorsos, of vrouwentorsos waren! Als dat haar manier is om te doen of ze cultureel onderlegd is amai dan. Op mij gaat ze zo alleszins de liefde voor cultuur niet overdragen. Au contraire.
Ik denk dat ik dan redelijk lastig geworden ben want opeens kreeg ik een kado. God weet waar ze hem vandaan toverde, maar ik kreeg begot een hond! Ja Filemon, ge leest het goed : een hond! Een stratier, en hij rook ook raar. Hoewel niet echt naar straat of vuilbakken. Of ze zou hem uit een groencontainer met lavendel moeten geplukt hebben. Eerst trok ik er mijn neus voor op, maar eigenlijk vond ik dat wel een tof beestje! Vriendelijk, knuffellig, kortom zo helemaal anders dan ons ma. En och, aan die reuk went ge wel. In de tunnels was hij bang maar dan heb ik hem goed vastgehouden en dat hielp. Zo doet ge aan bonding, zoals ze dat tegenwoordig noemen, nietwaar. Ja, van pedagogie ken ik wel iets. In tegenstelling tot, alweer, ons ma.
Ik zat zachtjes tegen dat beestje te babbelen om hem gerust te stellen en weet ge wat zij zei?!! Ge gaat het niet geloven Filemon, maar ons ma mummelde : Irma, doe niet zo onnozel. Dat is een pluchen hond, daar moet ge niet tegen spreken, die hoort u toch niet. Kunt ge u dat nu voorstellen?!!! Hoe stom dat dat mens is? Pervers eigenlijk. Ah ja! Zij kan tegen pluchen beesten spreken en ik antwoord haar toch!!! En ik zou dan niet met mijn pluchen hond kunnen babbelen? De logica van de vrouw - van dit speciaal exemplaar dan toch - is ver zoek geraakt.
Alleszins, mijn hondje heeft mijn reis flink veraangenaamd. De grote teleurstelling kwam pas s avonds. Mijn hond mocht niet bij mij slapen!!! Komaan seg! Zij ligt thuis met een nest katten in haar bed en mijn klein beestje mocht niet mee onder mijn deken! Ik ben koppig blijven rechtzitten.
Ze beweerde dat in t hotel geen honden binnen mochten. Hm. Alsof zíj nog nooit stiekum een kat in een hotel heeft binnengesmokkeld! Onze Ming zaliger heeft meer in hotels geslapen dan ik tot hiertoe in mijn hele leven. Ik zou er verbitterd van worden.
Ik dacht, ik zal dan maar wat gaan zitten lezen over wat we de volgende dagen aan de Loire allemaal van natuurschoon gaan bewonderen en verorberen, en toen kwam er nog een grotere tegenvaller Ze had alleen brochures bij over, ge raadt het nooit Filemon, kastelen!!! Kastelen!! Oude dode stenen begot! Alweer!
Toen heb ik van ellende de laptop gepakt en ben ik naar u beginnen mailen. t Moest echt eens van mijn hart, Filemon. Nu ga ik een slaappil van haar pikken en de dekens diep over mijn kop trekken. Zonder hond. Maar morgen laat ik hem in haar lelijke auto plassen.
Dikke kus, en geniet van uwe zalige schommelstoel.
Uw Irma.
PS. Hierbij een paar fotokes! Morgen stuur ik er meer!
Eén van de liefste kado's van mijn leven is er eentje dat ik eigenlijk niet gekregen heb. Dat ik zelfs tot nu toe niet eens wist dat het de bedoeling was dat ik het zou krijgen. En toch is alleen al het gebaar (en de oeverloze hoop moeite die het gekost heeft) een super kado voor mij. Ge kunt niet volgen? Dat begrijp ik.
Drie jaar geleden, toen ik 50 werd, kwam mijn vriendin Fernanda binnen met een kado waarvan ik, in brullen (ja, dat kon ik toen nog heel goed) en huilen tegelijk, uitbarstte : een identieke Irma! Ik was zo gelukkig als een kind. Vanaf nu had ik een reserve, voor 't geval er ooit iets met mijn Irma moest mislopen. Of als ze echt versleten geraakt omdat ik haar na sommige avonturen jammer genoeg nogal grondig moet wassen... Ik zou dan toch mijn stripjes en verhaaltjes verder kunnen maken. Irma's 'stand-in' werd zorgvuldig verpakt en veilig bewaard.
Drie jaar geleden, toen Fernanda me kompleet overdonderde door met de dubbelganger van Irma op de proppen te komen!
Gisteren kwam Fernanda me totaal onverwacht een kadootje brengen en deed ze het volgende geheim uit de doeken...
Omdat ik destijds zo enorm gelukkig was geweest met mijn reserve-Irma, had ze vorig jaar geprobeerd die truuk nog eens te herhalen. Ze was steeds verder blijven zoeken naar een soortgelijk rugzakje. Ze kwam in contact met mensen die ooit zo'n schaap hadden gekocht voor hun dochter. Ze zochten heel hun huis af, maar vonden het niet meer. De dochter bleek het al een tijdje geleden naar de Kringloopwinkel gebracht te hebben... Ze gingen terug naar die winkel kijken, maar ze was al verkocht. De mensen herinnerden zich dat ze dat rugzakje - jaren geleden - in Oostenrijk gekocht hadden. Toen ze dat jaar weer op skivakantie gingen speurden ze elk winkeltje dat zo'n ding mogelijk zou kunnen verkopen af. Mijn vriendin zat thuis in spanning te wachten op een mailtje met goed nieuws. Maar nee, ze konden er nergens meer eentje vinden. Fernanda kon me vorig jaar dus niet verrassen met een dubbelganger van Irma.
Ik heb dat allemaal nooit geweten tot vandaag Fernanda het me heel terloops vertelde tijdens het afscheid nemen. Dat zij - en mensen die mij niet eens kennen - zich zoveel moeite getroost hebben om mij gelukkig te maken raakt me enorm. Dat op zich is voor mij al een wonderlijk kado! Ik denk dat ik hier oprecht kan zeggen : "'t Is zo goed alsof ik het gehad heb!"
Lieve Fernanda, en de onbekende mensen, ik hoop dat jullie dit lezen, want jullie hebben me echt een héél tof verjaardagskado gegeven : liefde en warmte! En dat is veel tastbaarder dan jullie denken! Dankuwel!!!
Maar dat neemt natuurlijk niet weg, dat als ooit iemand nog eens een "Irma" tegen komt - op een rommelmarkt (in Oostenrijk?), of een Kringloopwinkel, of op een zolder, of waar dan ook - ze me haar altijd mogen bezorgen. Ik neem graag alle kosten op me! Want met de avonturen die Irma de laatste tijd op haar buitenlandse reizen meemaakt kan ze wel álle stand-in's gebruiken die er nog te vinden zijn. Dat zult ge wel merken in het "Kastelen van Loire"-verhaal...
Eindelijk het eerste deel van mijn reisverhaaltje, dat drie weken geleden had moeten verschijnen als we onze trip niet hadden moeten onderbreken voor de ziekte en het overlijden van onze geliefde Ming.
Vrijdag 10 september 2010.
Campanille, Vineuil, Frankrijk.
1. Sakker de sakker, de Sacré-Coeur is verdwenen!
We gaan op reis! Nee, niet voor vier weken naar Indonesie of de jungle van Borneo. Gewoon enkele dagen met de auto naar de kastelen van de Loire. Schoonheid is evengoed dichtbij te vinden. Gelukkig dat ik altijd geredeneerd hebt : als we jong zijn maken we zware verre reizen, zodat heel Europa nog voor ons open ligt als we niet meer zo fit zijn. Wat een meevaller dat ik ooit op dat idee gekomen ben, hoewel ik mijn zotte ziekte op dat moment onmogelijk kon voorzien. Volgens mij moeten in dit seizoen de kastelen van de Loire er stillekes bij liggen, dus gaan we na 25 jaar deze buurt eens terug verkennen. Een slecht geheugen is een zegen, ze zullen er voor mij als nieuw uitzien.
Onderweg een flink dutje gedaan en me tijdens de file op de ring rond Parijs beziggehouden met fotos van Irma te maken met op de achtergrond de Sacré-Cur. Een heel kunststuk want het is niet makkelijk om haar in evenwicht op mijn gestrekt been stabiel te houden en dan nog te wachten tot er een glimp van de basiliek te voorschijn piept. Niet direct een succesvolle operatie maar wel een plezante. Volgens mij heb ik zelfs de Big Ben getrokken. Voor de rest achterovergelegen en genoten van de indrukwekkende Magritte-wolkenhemel weerkaatsend in de ramen van de torengebouwen.
Waarschijnlijk de meest ongelukkige foto die ooit van de Sacré-Coeur genomen is...
Irma : "Dus wat word ik verondersteld te zien?..."
Irma : "Ah zo, de Sakkerkeur dus..."
Irma : "Dat is dus iets met een spitse punt vanonder en een brede voet vanboven..." Ma : "Laat al maar zo. Vlug, zet u op mijn been dan neem ik een foto van u en de Sacré-Coeur."
Irma : "Ik zit heel ongemakkelijk hoor Ma! Komaan! Druk nu af!" Ma : "Sorry. Blijven zitten. 't Is mislukt. Kwam juist auto voorbij."
Irma : "Ik krijg kramp!!!" Ma : "Ik ook!!! Irma : "Neem dan die foto!!!" Ma : "Jamaar, er kwam juist een moto voorbij..." Irma : "Dus nu staat ze er nog niet op?!! Dan zal ik ze wel zo bekijken."
Irma : "En wat is nu die Sakkerkeur? Die kale meneer of dat kerkske daarachter?" Ma : "Ik geef het op. Cultuurbarbaar."
De file van Parijs is eigenlijk best boeiend. Alle autos staan stil en daartussen scheuren motos aan 80 per uur voorbij. Ge kunt zelfs niet riskeren van rijstrook te veranderen. Dat stilletjes voortschuifelen levert goede photo-opportunities op.
Dit is wel een slechte auto voor Irma, hij heeft een veel te afgerond dashboard, ze glijdt steeds weg. Gelukkig zijn er schuifjes om kleinoden in op te bergen en klappen er bekerhouders uit, en daar kan ik haar wel makkelijk op laten zitten.
Irma : "Orly... Ge kunt nog afslaan als ge wilt... Met het vliegtuig waren we er waarschijnlijk al geweest..."
Uiteindelijk duurde de rit - of beter gezegd het stilstaan - me toch wel erg lang en viel mijn oog op de hond die als luchtverfrisser aan de achteruitkijkspiegel hangt. Ik besloot Irma een hond te geven en ik had opnieuw een onderwerp om fotos mee te maken. Een kinderhand is gauw gevuld.
Irma : "Mmm... Die ruikt wel héél raar..."
Irma : "Maar waarom kunnen we nu niet gewoon de auto híer laten staan? Ze staan toch allemaal stil. En zie een keer hoeveel hotels er hier in de buurt zijn! Neem toch eentje van deze!"
Irma : "OK. Dan niet. Dan ga ik wat zonnen."
We hadden een Campanille-hotel (sober, basic en efficiënt) geboekt in de buurt van Orléans. Een goed uitvalspunt voor een bezoek aan de kastelen. Zoals altijd hadden we een stille kamer gevraagd. Bij het inchecken legde ik nog eens de nadruk op een rustig hoekje. Naast mij stonden andere gasten en iemand liet iets vallen, dus ik stak spontaan een vinger in mijn oor. De receptioniste merkte dat ik haar niet goed kon verstaan, en vroeg of ik niet goed hoorde, ik legde haar uit dat het bij mij nu het tegendeel was. Ze keek verbaasd maar was na enkele woordjes uitleg zo begripvol dat ze garandeerde dat ik de stilste kamer kreeg, de allerlaatste op de gang. Ik vroeg haar of het mogelijk was om buiten op het terras te eten, omdat ik binnen de geluiden van de bestekken niet kon verdragen, en ook dat vormde totaal geen probleem.
Het kamertje was voorzien van alles wat nodig was, lekker gelijkvloers zodat we de auto vlakbij konden parkeren, en stil. Er was zelfs een ligbad met gloeiend heet water. Zalig!!!
Toen we het restaurant binnen kwamen deed de vrouw spontaan de glazen schuifdeuren open en dekte een tafeltje voor ons twee. Ongelofelijk attent. Het restaurant was nochtans heel rustig - amper volk, amper achtergrondmuziek - vroeger zou ik me er heerlijk gevoeld hebben, maar nu kan ik zelfs dat niet meer verdragen. Dus zaten wij daar buiten, heel lekker te eten, maar wel een beetje uit ons vel te rillen. Ik vond het vooral triest voor mijn echtgenoot maar die maakte er geen punt van, die drinkt zijn flesje wijn en krijgt het op die manier wel warm. Morgen trek ik wel een dikke trui aan. Enfin, we zijn toch weeral op vakantie, ik probeer t maar langs de positieve kant te zien.
En nu duik ik in bed met een kop als een ketel. Zes uur het gedruis van een autostrade is toch wat veel blijkbaar.
