"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
13-10-2010
Kastelen van de Loire. Dag 2. Deel 1.
Zaterdag 11 september 2010.
Campanile, Vineuil, Frankrijk.
2. Een dorpje op een dak.
Na een stille nachtrust gaan genieten van een fris ontbijt op het terras. Fijn dat we hier nog een nacht kunnen blijven slapen. Het hotel is rustig gelegen en het personeel is heel sympathiek.
We trokken op pad naar het kasteel van Chambord. Vijfentwintig jaar geleden konden we parkeren vlak voor het kasteel, tegenwoordig ligt de parking een heel eind verderop en krijg je niet meer het indrukwekkende gevoel het bouwwerk stilaan te zien opduiken van tussen de bomen vanop een dreef die vlak naar de voordeur leidde. We hebben ons oude fotoalbum meegebracht, misschien kunnen we gaan poseren op dezelfde plaatsen? (Alhoewel, of dat nu een moreel erg verheffende bezigheid zou zijn weet ik toch nog zo net niet...) Destijds hebben we van onze vier dagen aan de Loire amper 30 fotos genomen. Ik had toen een tweedehandse, half kapotte Nikon, en filmrolletjes waren voor ons erg duur.
Het meest fascinerende aan dit kasteel vond ik destijds de monumentale dubbele draaitrap waarvan vermoed wordt dat hij door Da Vinci zou kunnen getekend zijn. Ik vond hem nu nog altijd even indrukwekkend. Alleen heb ik er nu iets meer fotos van genomen.
De twee trappen - die als slangen rond een middenzuil kronkelen - beginnen op dezelfde verdieping, je kan gelijktijdig naar boven gaan en mekaar toch niet tegenkomen. In de middelkoker zijn kijkgaten gemaakt en daar doorheen zie je af en toe een glimp van mekaar. Het geeft een heel vreemd Escheriaans effect. Je komt allebei tegelijk op de volgende verdieping aan en krijgt mekaar toch niet te zien. Van de opnames van deze trap had ik eigenlijk een hels fotoraadsel kunnen maken. Oh hoe zou ik iedereen hebben liggen gehad...
De kolom waarrond de trap zich slingert...
Aan de bouw van het kasteel werd in de 15de eeuw begonnen door François I van Frankrijk. Hij wist niet waar hij aan begon. Maar mooi is het wel. Hoewel ik soms denk dat die kastelen een vergiftigd geschenk zijn voor de Franse staat. Ze lokken veel toeristen en die betalen héél dapper mee aan het onderhoud en de restauratie, maar toch vrees ik dat zelfs die inkomsten niet voldoende zijn om het zaakje recht te blijven houden. Het beste bewijs is dat de daken van dit kasteel lekken en de bovenzalen kunnen beschadigd raken door vochtinsijpeling maar toch kan het nog niet gerepareerd worden. Het zou ook een reuze taak zijn, met een navenant prijskaartje...
Haast alle plafonds bestaan uit cassettes waarop afwisselend de letter F en een salamander die in vuur leeft staan afgebeeld. De symbolen van de bouwheer, en hij was duidelijk héél erg ingenomen met zichzelf.
Toch is hij niet te benijden, hij heeft amper 72 dagen op zijn kasteel doorgebracht. Stel u voor : een godgans leven aannemersmiserie en dan tot de conclusie komen dat wat ge gebouwd hebt niet af is, toch al veel te groot is, en niet warm te stoken. Niet nadenken is van alle tijden.
Een van de vele "trapjes".
Zichzelf overbouwen is dat ook. Dit betoverende witte tufstenen kasteel telt maar liefst 82 schoorstenen, 365 torens, 440 kamers en 1036 ramen. Althans, die telde het wanneer het af was. Eeuwenlang is er aan uitgebreid. De onstaansgeschiedenis kregen we te zien in een diashow. Indrukwekkend om te leren dat groot nooit groot genoeg was en iedereen zich maar verder in de schulden stak om er alsnog een vleugeltje of een ommuring bij aan te breien. En dat allemaal in een moerassig gebied waar het uitstekend jagen was, maar waar je zelf wel werd verjaagd door de miljoenen muggen die deze plek ook wel fijn om wonen vonden.Het domein rond het gebouw is even groot als het oude Parijs. Het krioelde er van de herten en everzwijnen. Nu nog trouwens.
Samen met de trap heb ik ook het dak altijd heel boeiend gevonden. Het lijkt wel een op zichzelf staand dorpje. Ge wandelt er tussen de torenspitsen en schouwen en waterspuwers en kunt langs alle vier de kanten genieten van een uitzicht over het eindeloze parkbos. Zouden hier vroeger ligzetels gestaan hebben? Maar ja, ga nu wat in de zon zitten met zon klerenbos aan en ge moogt eigenlijk zelfs niet eens bruin worden want dat staat zo boers. Een prachtig dakterras voor niks dus. Weeral zotte kosten.
We hebben ons deze keer bij ons bezoek gewoon laten leiden door ons gevoel. Op tijd en stond rustpauzes ingelast op een klein terrasje op het binnenplein. Vrij rustig als er niet teveel volk over de knarsende kiezelstenen, die ik vanaf nu griezelstenen noem, liep. Ze verkochten er de heerlijkste quiche met zalm en spinazie. Aan kasteelprijzen wel te verstaan.
Irma : "Schoool, doe ze nog eens voool! Paul : "Stel U niet aan, Irma, 't is alcoholvrij bier..."
Op de middaguren was het vrij rustig maar rond een uur of drie werd het even druk. Door de kreet van een kindje barstte de hel in mijn kop weer los. Dus werd er alweer een pauze op het terrasje ingelast. Na een nekmassage van Paul voelde ik me beter, maar vanaf nu zou ik alles moeten gaan bekijken met mijn dopjes in. En er was nog zoveel te zien...
Een afdeling met koetsen. Nooit gebruikte koetsen dan nog, want de man die dacht koning te worden en alvast alles laten had maken (het lederwerk kwam van Hermès in Parijs) werd nooit tot koning gekroond. Ge moet maar pech hebben.
Tijdens de tweede wereldoorlog werd het kasteel gebruikt voor de opslag van de kunstwerken uit het Louvre. De Mona Lisa werd hier door een paar arbeiders binnengedragen. De zalen stonden destijds vol kratten met kunstschatten, net als in de eindscène van Raiders of the lost Ark.
Het kasteel bevat ook verscheidene appartementen. De enorm hoge plafonds waren in de loop der tijd vervangen door valse lage plafonds. De haarden werden verkleind in de hoop toch enkele delen warm te krijgen.
Maar eenvoudig kan het nooit geweest zijn want ga hier maar hout sprokkelen. Ge zit dan wel middenin een woud, maar eer ge vanuit uw kamer, het kasteel uit, het binnenplein over, de omwalling achter u laat, via het park het bos bereikt... Enfin, daartegen hebt ge het waarschijnlijk van de inspanning al warm.
Althans, het personeel dat die job moest uitvoeren. Die mensen sliepen in piepkleine kamers die uitgaven op de reuzeslaapzalen van de bewoners. De eigenaars en hun gasten hadden majestueuze hemelbedden tot hun beschikking, met als sanitaire voorziening een pispotje en een commode met een wasschaal en een lampetkan. Alles vanzelfsprekend in het mooist bewerkte porcelein. Een sjiek ingelegd bureau om hun reisverhaal aan te schrijven. Een grote tafel met rijkbewerkte stoelen. En dan was er nog makkelijk 200m2 over om een danske te doen. Het was hier niet bepaald een Campanile waar ge in terecht kwam als ge op bezoek ging. De plafondbalken waren kleurig beschilderd, en aan de muren hingen enorme wandtapijten, maar wat de kamer echt domineerde was meestal de schouw waar makkelijk een speenvarken op kon geroosterd worden als hapje voor het naar bed gaan. Gesteld dat ge aan hout waart geraakt natuurlijk.
Ik zou hier vroeg in mijn bed gekropen zijn en mijn gordijntjes dicht getrokken hebben, zeker weten. Misschien kon je op die manier de nacht doorkomen zonder te bevriezen en zonder murw gebeten te worden door de muggen.
Als je uitging was er hier ook wel wat werk, want een en ander moest op slot gedaan worden. De hoeveelheid sleutels die hier nodig waren kunt ge beter in kilos dan in aantal uitdrukken.
Kastelen van de Loire. Dag 1. Vanuit Irma's oogpunt.
Op vliegreizen mocht Irma nooit mee. Maar tijdens onze korte autotrips is en blijft ze mijn handtas. Met haar eigen mening vanzelfsprekend. En ik vind dat ik dat moet respecteren. Ook zij heeft tijdens onze reizen recht op haar eigen leven en relaties. Dus als ze al eens de laptop "ter poot" wil nemen laat ik dat ook oogluikend toe. Vooral omdat ik goed controleer naar wie ze schrijft. Ik heb ontdekt dat het naar haar boezemvriend, en trouwe toeverlaat, Filemon is. Daar kan ze weinig kwaad mee uitrichten.
Vrijdag 10 september 2010. Campanille, Vineuil, Frankrijk.
Mail van Irma aan Filemon :
Dag Filemon,
Ik heb eindelijk een laptopke kunnen afpakken van ons ma en onze pa en vanuit mijn diepste eenzaamheid schrijf ik u een mailtje.
Gij hebt toch weer chance hè?! Gij zit daar nu waarschijnlijk lieflijk te wiebelen in uw schommelstoel en ik heb de godganse dag van een glibberig dashboard zitten af schuiven. Vooraan in dit auto is geen énkel recht stuk om op te zitten! Op één punt heeft ons ma gelijk : dit is écht een lelijke auto. Alles is schots en scheef. Op de duur heeft ze me dan op de bekerhouder geposteerd, ik voelde me alsof ik als een baby op de pot werd gezet.
De rit was oeverloos saai. Allez, oeverloos, er was rivier noch oever te zien, nochtans was me beloofd dat we langs de Loire gingen rijden. Op de duur zag ik een wegwijzer naar een vliegveld, ik kreeg al hoop, ik dacht misschien gaan we er naartoe vliegen, maar dat was ook niks. Dan zag ik een wegwijzer naar Italië maar daar sloegen we ook niet af. Ze vonden het blijkbaar boeiender om op de perifferik rond Parijs te blijven stilstaan. Om me wat te kalmeren wou ons ma dan een foto maken met een beroemde kerk op de achtergrond. De Sakkerkeur of zoiets. Niet simpel. We hebben er allebei een verschot in onze poten aan overgehouden.
Toen die organisatie met de Sakkerkeur misliep probeerde ze me op een andere manier kalm te houden. Ze liet me beeldhouwwerken bewonderen die langs de rand van de autostrade stonden en trachtte me zo wat cultuur bij te brengen. Maar op welk een manier!!! De beelden waren voorbij eer ik gezien had of t mannentorsos, of vrouwentorsos waren! Als dat haar manier is om te doen of ze cultureel onderlegd is amai dan. Op mij gaat ze zo alleszins de liefde voor cultuur niet overdragen. Au contraire.
Ik denk dat ik dan redelijk lastig geworden ben want opeens kreeg ik een kado. God weet waar ze hem vandaan toverde, maar ik kreeg begot een hond! Ja Filemon, ge leest het goed : een hond! Een stratier, en hij rook ook raar. Hoewel niet echt naar straat of vuilbakken. Of ze zou hem uit een groencontainer met lavendel moeten geplukt hebben. Eerst trok ik er mijn neus voor op, maar eigenlijk vond ik dat wel een tof beestje! Vriendelijk, knuffellig, kortom zo helemaal anders dan ons ma. En och, aan die reuk went ge wel. In de tunnels was hij bang maar dan heb ik hem goed vastgehouden en dat hielp. Zo doet ge aan bonding, zoals ze dat tegenwoordig noemen, nietwaar. Ja, van pedagogie ken ik wel iets. In tegenstelling tot, alweer, ons ma.
Ik zat zachtjes tegen dat beestje te babbelen om hem gerust te stellen en weet ge wat zij zei?!! Ge gaat het niet geloven Filemon, maar ons ma mummelde : Irma, doe niet zo onnozel. Dat is een pluchen hond, daar moet ge niet tegen spreken, die hoort u toch niet. Kunt ge u dat nu voorstellen?!!! Hoe stom dat dat mens is? Pervers eigenlijk. Ah ja! Zij kan tegen pluchen beesten spreken en ik antwoord haar toch!!! En ik zou dan niet met mijn pluchen hond kunnen babbelen? De logica van de vrouw - van dit speciaal exemplaar dan toch - is ver zoek geraakt.
Alleszins, mijn hondje heeft mijn reis flink veraangenaamd. De grote teleurstelling kwam pas s avonds. Mijn hond mocht niet bij mij slapen!!! Komaan seg! Zij ligt thuis met een nest katten in haar bed en mijn klein beestje mocht niet mee onder mijn deken! Ik ben koppig blijven rechtzitten.
Ze beweerde dat in t hotel geen honden binnen mochten. Hm. Alsof zíj nog nooit stiekum een kat in een hotel heeft binnengesmokkeld! Onze Ming zaliger heeft meer in hotels geslapen dan ik tot hiertoe in mijn hele leven. Ik zou er verbitterd van worden.
Ik dacht, ik zal dan maar wat gaan zitten lezen over wat we de volgende dagen aan de Loire allemaal van natuurschoon gaan bewonderen en verorberen, en toen kwam er nog een grotere tegenvaller Ze had alleen brochures bij over, ge raadt het nooit Filemon, kastelen!!! Kastelen!! Oude dode stenen begot! Alweer!
Toen heb ik van ellende de laptop gepakt en ben ik naar u beginnen mailen. t Moest echt eens van mijn hart, Filemon. Nu ga ik een slaappil van haar pikken en de dekens diep over mijn kop trekken. Zonder hond. Maar morgen laat ik hem in haar lelijke auto plassen.
Dikke kus, en geniet van uwe zalige schommelstoel.
Uw Irma.
PS. Hierbij een paar fotokes! Morgen stuur ik er meer!
Eén van de liefste kado's van mijn leven is er eentje dat ik eigenlijk niet gekregen heb. Dat ik zelfs tot nu toe niet eens wist dat het de bedoeling was dat ik het zou krijgen. En toch is alleen al het gebaar (en de oeverloze hoop moeite die het gekost heeft) een super kado voor mij. Ge kunt niet volgen? Dat begrijp ik.
Drie jaar geleden, toen ik 50 werd, kwam mijn vriendin Fernanda binnen met een kado waarvan ik, in brullen (ja, dat kon ik toen nog heel goed) en huilen tegelijk, uitbarstte : een identieke Irma! Ik was zo gelukkig als een kind. Vanaf nu had ik een reserve, voor 't geval er ooit iets met mijn Irma moest mislopen. Of als ze echt versleten geraakt omdat ik haar na sommige avonturen jammer genoeg nogal grondig moet wassen... Ik zou dan toch mijn stripjes en verhaaltjes verder kunnen maken. Irma's 'stand-in' werd zorgvuldig verpakt en veilig bewaard.
Drie jaar geleden, toen Fernanda me kompleet overdonderde door met de dubbelganger van Irma op de proppen te komen!
Gisteren kwam Fernanda me totaal onverwacht een kadootje brengen en deed ze het volgende geheim uit de doeken...
Omdat ik destijds zo enorm gelukkig was geweest met mijn reserve-Irma, had ze vorig jaar geprobeerd die truuk nog eens te herhalen. Ze was steeds verder blijven zoeken naar een soortgelijk rugzakje. Ze kwam in contact met mensen die ooit zo'n schaap hadden gekocht voor hun dochter. Ze zochten heel hun huis af, maar vonden het niet meer. De dochter bleek het al een tijdje geleden naar de Kringloopwinkel gebracht te hebben... Ze gingen terug naar die winkel kijken, maar ze was al verkocht. De mensen herinnerden zich dat ze dat rugzakje - jaren geleden - in Oostenrijk gekocht hadden. Toen ze dat jaar weer op skivakantie gingen speurden ze elk winkeltje dat zo'n ding mogelijk zou kunnen verkopen af. Mijn vriendin zat thuis in spanning te wachten op een mailtje met goed nieuws. Maar nee, ze konden er nergens meer eentje vinden. Fernanda kon me vorig jaar dus niet verrassen met een dubbelganger van Irma.
Ik heb dat allemaal nooit geweten tot vandaag Fernanda het me heel terloops vertelde tijdens het afscheid nemen. Dat zij - en mensen die mij niet eens kennen - zich zoveel moeite getroost hebben om mij gelukkig te maken raakt me enorm. Dat op zich is voor mij al een wonderlijk kado! Ik denk dat ik hier oprecht kan zeggen : "'t Is zo goed alsof ik het gehad heb!"
Lieve Fernanda, en de onbekende mensen, ik hoop dat jullie dit lezen, want jullie hebben me echt een héél tof verjaardagskado gegeven : liefde en warmte! En dat is veel tastbaarder dan jullie denken! Dankuwel!!!
Maar dat neemt natuurlijk niet weg, dat als ooit iemand nog eens een "Irma" tegen komt - op een rommelmarkt (in Oostenrijk?), of een Kringloopwinkel, of op een zolder, of waar dan ook - ze me haar altijd mogen bezorgen. Ik neem graag alle kosten op me! Want met de avonturen die Irma de laatste tijd op haar buitenlandse reizen meemaakt kan ze wel álle stand-in's gebruiken die er nog te vinden zijn. Dat zult ge wel merken in het "Kastelen van Loire"-verhaal...
Eindelijk het eerste deel van mijn reisverhaaltje, dat drie weken geleden had moeten verschijnen als we onze trip niet hadden moeten onderbreken voor de ziekte en het overlijden van onze geliefde Ming.
Vrijdag 10 september 2010.
Campanille, Vineuil, Frankrijk.
1. Sakker de sakker, de Sacré-Coeur is verdwenen!
We gaan op reis! Nee, niet voor vier weken naar Indonesie of de jungle van Borneo. Gewoon enkele dagen met de auto naar de kastelen van de Loire. Schoonheid is evengoed dichtbij te vinden. Gelukkig dat ik altijd geredeneerd hebt : als we jong zijn maken we zware verre reizen, zodat heel Europa nog voor ons open ligt als we niet meer zo fit zijn. Wat een meevaller dat ik ooit op dat idee gekomen ben, hoewel ik mijn zotte ziekte op dat moment onmogelijk kon voorzien. Volgens mij moeten in dit seizoen de kastelen van de Loire er stillekes bij liggen, dus gaan we na 25 jaar deze buurt eens terug verkennen. Een slecht geheugen is een zegen, ze zullen er voor mij als nieuw uitzien.
Onderweg een flink dutje gedaan en me tijdens de file op de ring rond Parijs beziggehouden met fotos van Irma te maken met op de achtergrond de Sacré-Cur. Een heel kunststuk want het is niet makkelijk om haar in evenwicht op mijn gestrekt been stabiel te houden en dan nog te wachten tot er een glimp van de basiliek te voorschijn piept. Niet direct een succesvolle operatie maar wel een plezante. Volgens mij heb ik zelfs de Big Ben getrokken. Voor de rest achterovergelegen en genoten van de indrukwekkende Magritte-wolkenhemel weerkaatsend in de ramen van de torengebouwen.
Waarschijnlijk de meest ongelukkige foto die ooit van de Sacré-Coeur genomen is...
Irma : "Dus wat word ik verondersteld te zien?..."
Irma : "Ah zo, de Sakkerkeur dus..."
Irma : "Dat is dus iets met een spitse punt vanonder en een brede voet vanboven..." Ma : "Laat al maar zo. Vlug, zet u op mijn been dan neem ik een foto van u en de Sacré-Coeur."
Irma : "Ik zit heel ongemakkelijk hoor Ma! Komaan! Druk nu af!" Ma : "Sorry. Blijven zitten. 't Is mislukt. Kwam juist auto voorbij."
Irma : "Ik krijg kramp!!!" Ma : "Ik ook!!! Irma : "Neem dan die foto!!!" Ma : "Jamaar, er kwam juist een moto voorbij..." Irma : "Dus nu staat ze er nog niet op?!! Dan zal ik ze wel zo bekijken."
Irma : "En wat is nu die Sakkerkeur? Die kale meneer of dat kerkske daarachter?" Ma : "Ik geef het op. Cultuurbarbaar."
De file van Parijs is eigenlijk best boeiend. Alle autos staan stil en daartussen scheuren motos aan 80 per uur voorbij. Ge kunt zelfs niet riskeren van rijstrook te veranderen. Dat stilletjes voortschuifelen levert goede photo-opportunities op.
Dit is wel een slechte auto voor Irma, hij heeft een veel te afgerond dashboard, ze glijdt steeds weg. Gelukkig zijn er schuifjes om kleinoden in op te bergen en klappen er bekerhouders uit, en daar kan ik haar wel makkelijk op laten zitten.
Irma : "Orly... Ge kunt nog afslaan als ge wilt... Met het vliegtuig waren we er waarschijnlijk al geweest..."
Uiteindelijk duurde de rit - of beter gezegd het stilstaan - me toch wel erg lang en viel mijn oog op de hond die als luchtverfrisser aan de achteruitkijkspiegel hangt. Ik besloot Irma een hond te geven en ik had opnieuw een onderwerp om fotos mee te maken. Een kinderhand is gauw gevuld.
Irma : "Mmm... Die ruikt wel héél raar..."
Irma : "Maar waarom kunnen we nu niet gewoon de auto híer laten staan? Ze staan toch allemaal stil. En zie een keer hoeveel hotels er hier in de buurt zijn! Neem toch eentje van deze!"
Irma : "OK. Dan niet. Dan ga ik wat zonnen."
We hadden een Campanille-hotel (sober, basic en efficiënt) geboekt in de buurt van Orléans. Een goed uitvalspunt voor een bezoek aan de kastelen. Zoals altijd hadden we een stille kamer gevraagd. Bij het inchecken legde ik nog eens de nadruk op een rustig hoekje. Naast mij stonden andere gasten en iemand liet iets vallen, dus ik stak spontaan een vinger in mijn oor. De receptioniste merkte dat ik haar niet goed kon verstaan, en vroeg of ik niet goed hoorde, ik legde haar uit dat het bij mij nu het tegendeel was. Ze keek verbaasd maar was na enkele woordjes uitleg zo begripvol dat ze garandeerde dat ik de stilste kamer kreeg, de allerlaatste op de gang. Ik vroeg haar of het mogelijk was om buiten op het terras te eten, omdat ik binnen de geluiden van de bestekken niet kon verdragen, en ook dat vormde totaal geen probleem.
Het kamertje was voorzien van alles wat nodig was, lekker gelijkvloers zodat we de auto vlakbij konden parkeren, en stil. Er was zelfs een ligbad met gloeiend heet water. Zalig!!!
Toen we het restaurant binnen kwamen deed de vrouw spontaan de glazen schuifdeuren open en dekte een tafeltje voor ons twee. Ongelofelijk attent. Het restaurant was nochtans heel rustig - amper volk, amper achtergrondmuziek - vroeger zou ik me er heerlijk gevoeld hebben, maar nu kan ik zelfs dat niet meer verdragen. Dus zaten wij daar buiten, heel lekker te eten, maar wel een beetje uit ons vel te rillen. Ik vond het vooral triest voor mijn echtgenoot maar die maakte er geen punt van, die drinkt zijn flesje wijn en krijgt het op die manier wel warm. Morgen trek ik wel een dikke trui aan. Enfin, we zijn toch weeral op vakantie, ik probeer t maar langs de positieve kant te zien.
En nu duik ik in bed met een kop als een ketel. Zes uur het gedruis van een autostrade is toch wat veel blijkbaar.
Mijn reisverhaal schiet niet op. Computerproblemen. En andere. Alvast enkele foto's. Misschien kunnen jullie al raden over welk erg bekend kasteel het gaat?... Zet het antwoord maar onder dit berichtje!
Geen tijd, dus tijd voor een ludieke vondst uit mijn mailbox...
Waarom zijn mannen het meest gelukkig ???
Hun familienaam verandert niet. Ze kunnen nooit zwanger worden. De garagisten vertellen hun de waarheid. Ze moeten nooit tot een volgend benzinestation rijden om te plassen omdat de vorige toiletten smerig waren. Ze moeten nooit nadenken in welke richting ze een vijs moeten indraaien. Voor hetzelfde werk zijn ze meer betaald. Hun rimpels zorgen voor hun personaliteit. Trouwkleed 2500 euro, smoking huren 50 euro De mensen nemen hun handpalm niet vast als ze spreken met hen. Eenzelfde humeur , altijd. De telefoongesprekken zijn gedaan in 30 seconden. Ze hebben maar behoefte aan een valies voor een vakantie van 15 dagen. Ze kunnen zelf de confituurpot openen. Het minste vriendelijk gebaar van hun zorgt voor erkenning. Indien iemand hen vergeet uit te nodigen, mag deze persoon toch hun vriend blijven. Hun ondergoed kost 15 euro voor een pak van 3. Drie paar schoenen zijn meer dan voldoende. Ze zijn in de onmogelijkheid om te zien of hun kleren bevlekt of gekreukt zijn. Hun gezicht blijft dezelfde kleur hebben op gelijk welk moment. Frieten, chocolade, vlees en saus, pizza, ..zijn geen probleem voor hun. Dezelfde haarsnit jaar in jaar uit. Ze moeten enkel hun gezicht scheren. Eén enkele portefeuille en een paar schoenen van gelijk welk kleur. Eenzelfde kleur voor gelijk welk seizoen. Ze mogen in short wandelen, ongeacht de staat van hun benen. Ze mogen hun nagels knippen met een zakmes. Ze mogen kiezen of ze al dan niet een snor hebben. Ze kunnen de boodschappen voor Kerst doen voor 25 personen in 25 minuten de 24stedecember.
En men vraagt zich nog af waarom mannen gelukkig zijn. Het ergste is, het is waar.
Stuur dit naar de mannen, en ze zullen glimlachen.
Stuur dit naar de vrouwen en ze lachen zich een breuk om deze waarheden.
Gisteren was het de Opendeurdag bij Allemaal Poezen en tot mijn groot spijt kon ik er niet bij zijn.
Zaterdagavond was ik uitgenodigd op het 50ste verjaardagsfeest van een geliefd familielid, dat ik haast nooit zie, en ik ben er - met de moed der wanhoop, en omdat ik er toch zó graag wou bij zijn - toch naar toe geweest. Omdat het slecht weer was kon het feest niet buiten plaatsvinden en stonden we met een honderdtal genodigden in de galmende zaal van een kasteeltje... Er stond niet eens muziek op maar de chaos van stemmen was overdonderend. Zelfs met mijn oordoppen die het geluid met 30dB verminderen...
De dure handgemaakte dingen schoten dan ook nog altijd los als ik mijn kaken bewoog om in een hapje te bijten of eens te lachen, dus ben ik in de toiletten maar snel terug mijn goeie ouwe denneboompjes gaan insteken. Dan verstond ik mijn buurman wel iets minder maar dan kon ik tenminste toch terug lachen en iets snoepen. Af en toe nam ik stiekum buiten een rustpauze en zo ben ik toch anderhalf uur kunnen blijven. Jammer genoeg kon ik het niet uithouden tot aan de speech of het diner. Met veel pijn in het hart ben ik dan maar weg gegaan. Ik ben een mens die heel graag danst en er zou die avond echt wel een serieus "danske geplaceerd" worden... Niet door mij dus.
Het had me emotioneel nogal overhoop gehaald en zondag voelde ik me dan ook allesbehalve lekker met mijn kop als een ketel. Ik kon de moed niet vinden om naar Allemaal Poezen te gaan om daar weer tussen mensen te gaan staan waar ik niet mee zou kunnen praten omdat ik ze niet zou verstaan. Ben dan maar thuis gebleven en heb wat aan de foto's van mijn reisverhaal gewerkt.
Nu heb ik natuurlijk veel spijt dat ik er niet bij was, want er waren blijkbaar verschillende mensen aanwezig die via mijn projectje "Senioren voor Seniorenpoezen" dit opvangcenter hadden leren kennen, en de Opendeurdag te baat namen om hun petekind eens te komen bezoeken. Stom, stom, stom...
Misschien is er iemand anders die foto's van de dag genomen heeft en ze met me wil delen?... En misschien heeft er wel iemand mijn petekind "Black" gezien?... 't Is ne zwarte. Want zelf heb ik destijds alleen nog maar dit euh... "achteraanzicht" kunnen nemen en ik zou zo graag eens een close-up hebben van zijn prachtige ogen. Zijn 'voor'-ogen wel te verstaan. Niet zijn achterlicht.
Alleszins, mijn welgemeende excuses aan de mensen die verwacht hadden me daar aan te treffen, maar grote groepen volk kan mijn kop echt niet meer de baas. Sorry.
PS. Nee! De titel van dit bericht is verkeerd. Niet álles is mislukt... Ik heb net met Luc van Allemaal Poezen gebeld en ik heb goed nieuws gekregen... Héél goed nieuws! Daar trakteer ik jullie in de loop van deze week op want er is eerst nog wat werk aan de winkel...
Met Irma naar de kastelen van de Loire... Niet simpel. Irma háát droge, dode, dorre stenen... Maar ze moet mee! Ik kan toch niet vertrekken zonder mijn handtas?! Dus lieg ik. Keihard. Ik rep met geen woord over kastelen. We naar La Douce France... Waar de bloemekes gastronomisch zijn, naar een brede rivier waarvan de oevers in dit jaargetij met bloeiende sappige planten getooid zijn, en naar de goudgele zonnebloemvelden waar Van Gogh een moord voor zou gedaan hebben... Klinkt goed hé?
Irma : "Pa! Eén van uw twee madammen zegt 'Slechte satellietontvangst'. Volgens mij is dat een slecht voorteken..."
Irma : "En nu weet ze niet meer waar we naartoe gaan... Wil ik efkes intikken 'grote gele bloemenvelden', dan kunt gij uw handen eens even aan 't stuur houden?"
Irma : "Dat is niet enkel een lelijke auto, dat is ook nog een ongemakkelijke! Niks is hier recht! Ik glijd van boven naar onder! En mijn zijraampje staat ook al verkeerd! Voor één keer heeft ons ma gelijk, welke idioot heeft nu zo'n model ontworpen?..."
Irma : "OK. Ik moet dus vanaf nu op het bekerhoudertje zitten. Dat is het enige aan dit dashboard dat horizontaal en vlak is... Ik voel me precies een oude incontinente madam... Genant."
Irma : "Amai! 't Gaat snel! Zijn we al aan de evenaar? De nacht valt hier wel héél plots hé Pa? Ah nee, nu zie ik het, 't is een tunnel. Kunt ge aan 't einde al licht zien?"
Irma : "Is 't nog ver? Ik moet plassen. Maar ja, 't is nu misschien niet nodig om te stoppen?... Ik zit nu toch al op de pot."
Irma : "Och, 't is allemaal wat oncomfortabel, maar 't zal niet lang duren, en de beloning zal overweldigend zijn. 'Een kermis is een geseling waard' zei mijn bomma altijd."
Maar ík... weet natuurlijk wel beter... Dat zult ge in de komende reisverhaaltjes wel ondervinden...
Als troostprijs...omdat mijn nieuwe reisverhaal - door allerlei omstandigheden buiten mijn wil - maar niet op mijn blog raakt, heb ik het Elzasverhaal netjes bij mekaar gezet, en het zo mogelijk gemaakt om het hele verhaal in één stuk te kunnen lezen of bekijken.
Je kan het vanaf nu steeds terugvinden door op de foto in de marge te klikken waaronder "Een autotocht door de Elzas" staat.
Alweer een paar droevige dagen achter de rug... Mijn beste kameraad zijn poes was stokoud en deze week zagen we haar einde naderen. Na 18 heerlijke jaren was Lady totaal opgeleefd. Gisteren nam ze - net zoals Ming twee weken geleden op zijn eigen domein gedaan heeft - afscheid van alles. Ze maakte een volledige toer door mijn vriend zijn tuintje, ging alles nog eens goed bekijken waar ze heel haar leven zoveel plezier aan heeft gehad. Haar vijverke, haar viskes, haar favoriete slaapplaatsen... Het lijkt wel een typische eigenschap van gelukkige katten om een afscheidtoer te maken...
Gisterennamiddag nog dapper op pad,... en toch, amper 12 uur later, is ze heel zacht in ons beider armen mogen inslapen. Zonder pijn. Na een wake van 7 uur - gevuld met zachte woordjes, lieve aaikes, gedempt licht, op een zacht kussen - stapte ze in vrede de regenboogbrug op. Een prachtig lang en geborgen leven met een mooi teder einde. De cirkel is rond. Maar zo triest voor mijn kameraad die nu, na 18 zalige jaren van "Lady-op-de-schoot", bij thuiskomst alleen in zijn zetel zal zitten...
Ik denk dat onze Ming daarboven pittig gezelschap heeft gekregen. Twee hoogst eigenzinnige katten bij mekaar... Daar moet wel een "kattenvriendschap" van komen. Misschien zelfs een hemelse romance.
En voor onze bedroefde "mens-vriend" zullen wij, "mens-vrienden", wel zorgen.
En mag er nu even rust komen?... Heel even niets... Zodat ik eindelijk aan mijn vrolijk Irma-reisverhaal zou kunnen beginnen?... Please...
Enkele foto's van de bewoners van het kattenopvangcentrum "Allemaal Poezen" die ik een paar maand geleden nam. Jullie kunnen de poezen en hun leefomgeving live gaan bewonderen nu zondag 3 oktober op de Opendeurdag! Een ideaal moment om uw petekind te zien of een peterschap aan te gaan! En dat alles met een hapje en een drankje!
Alle info kan je vinden door op onderstaande button te klikken!
Haast alle bewoners kan je zien in mijn fotoalbum :
Grote reizen zitten er dan misschien niet meer in, dus ga ik op reis in mijn tafelblad... Miljoenen jaren oud, en heel even, mag ik er tijdens dit leven van genieten...
De timmerman die deze schijf versteend hout met echt hout afboorde is een echte kunstenaar.
Zo'n precisiewerk... Er kan geen haartje tussen de steen en het hout. Alles past perfect aan!
Als de zon erop schijnt beginnen de kleine kristallen te schitteren. Maar dan moet de zon nog wel eens schijnen natuurlijk.
De lijnen en kleuren zijn fascinerend...
Ik zie er zeeën, rivieren, steden, tsunami's, watervallen, kastelen, dieren, hemels en hellen in... En gaat ge aan de andere kant van de tafel zitten dan vormen diezelfde vlekken en aders weer totaal andere dingen!
Ik ben verliefd op mijn tafel... Benieuwd wat een psychiater daar van zou denken?
Als ge nu van zo'n tafel eet, en tijdens 't binnenwerken van uw boterham met uw ogen in deze prachtige wereld verdwaalt... zoudt ge dan minder of meer eten vraag ik me af? Dat zal mijn weegschaal me binnenkort weten te vertellen. Ik hou u op de hoogte.
Allez komaan?! Wat bracht Mozes nu mee van de berg! Toch die "stenen tafelen" zeker!!! Maar die tip hadden Klaproosje, Yvette, Veveke, Lou, Chris en Marleen alvast niet nodig. Wow! Mijn reisverhaaltjes worden wel grondig gelezen zo te zien! Dat is plezant!
De krat openen was nog niks... Maar die tafel naar boven zien te krijgen... Ik had verwacht een plat pakket te ontvangen. Blad en poten, niet gemonteerd. Ik had beter moeten weten, dit is geen Ikea-spul, hier heeft een houtbewerker zijn ziel ingestoken en die neemt dan niet het risico dat eender welke prutser de poten onder zijn kunstwerk gaat vijzen.
Vier sterke muzikanten hebben zwetend en zwoegend het "keukentafeltje" naar boven gezeuld. (Delicate affaire, die ge zeer diplomatisch moet aanpakken. Ge kunt niet zeggen : "Wilt ge na de repetitie een stenen tafel van een kilo of honderd mee naar boven dragen, in 't zweet uw aanschijns - en waarschijnlijk nog wat bloed ook - omdat ge aan de ijzeren reling zijt blijven hangen met uw elleboog toen ge klem zat in de bocht van de trap en ge niet meer voor- of achteruit kon met die tafel in uw handen, en pas ook misschien op voor een verschot in uwe rug?". Nee. Ge vraagt : "Zoudt ge seffens eens even mee ons nieuw keukentafeltje naar de eerste verdieping kunnen dragen?")
En zo kwam onze honderden miljoen jaren oude boom dan boven terecht. Mathurin was onmiddellijk enthousiast. Die ligt altijd op het kleine stenen salontafeltje en vindt dit formaat nog veel toffer!
Mathurin : "Bedankt ma en pa, dat ge mijn noden zo goed aanvoelt. Inderdaad, nu ik sinds drie maanden toch weer een kilo ben bijgekomen vind ik dit wel een veel geschiktere tafel om op te liggen. Hierop kan ik me eens lekker keren en draaien en ik zal er niet zo rap af donderen. Zal ik ze alvast voor u uitpakken? Met mijn nagels raak ik goed door die plastic en dan hoeft ons ma geen oordoppen in te doen voor 't geluid van die kraakplastic?"
Nemuri Neko : "Goed idee Mathurin, pakt gij 't tafelblad uit, ik doe de poten." Serendipity : "Maar nee jongens!!! Toch niet met uw nagels!!! Ge gaat dat hout beschadigen!!!" Mathurin : "Allez Dipity! Dat ding heeft miljoenen jaren getrotseerd, dat gaat toch wel twee jonge katerkes van twee jaar kunnen weerstaan?!" Hanuman : "Snotapen! Dat blad is van versteend hout, dát kan tegen alles tegen. Maar de rand en de poten zijn uit jong hout gemaakt! Die poten zijn geen krabpalen!" Laathi : "Oh oh... Als ge díe poten als krabpalen gaat gebruiken dan zult ge ons ma nogal horen denk ik! Dan steekt ze eerst haar doppen in maar daarna brult ze wel dat ge 't tot op 't einde van de Kempen hoort. Daar kunt ge zeker van zijn."
Mathurin : "OK! OK! Al goed!" Nemuri Neko : "Dan niet hè seg! Dat ze ze zelf uitpakken. Dan wil een kater al eens behulpzaam zijn..."
Hanuman : "En ik vind ook niet dat het gepast is dat ge op zo'n miljoenen jaar oud kunstwerk van de natuur uw achterwerk zit te wassen Mathurin." Mathurin : "En waarom niet? Mijn achterwerk is ook een kunstwerk van de natuur!" Nemuri Neko : "Mathu jongen, trek het u niet aan. Laat die ouwe brompotten toch zagen. Dat is nu eenmaal hún natuur."
Hanuman : "Zó. Aan een tafel zit ge zó. Op een stoel."
Morgen, of overmorgen, zo snel ik me iets beter voel, "Irma aan de kastelen van de Loire". En nee, wees gerust, we hebben geen kasteeltje besteld dat ze hier over drie maanden gaan komen afleveren.
Eergisteren werd het grootste "pakje" ooit bij ons afgeleverd...
Het was een heel geknutsel om het te openen....
Trouwe bloglezers zullen wel weten wat er in zit! Voor de anderen geef ik een tip, slechts 1 woord : "Mozes". (Of maak ik het nu moeilijker? ) Wie raad als eerste wat we hier gaan uitpakken? Met vier man wel te verstaan.
Zet uw antwoord hieronder als reactie. Morgen licht ik de sluier op. Allez, 't is te zeggen, het houten deksel.
Grappige reacties mogen natuurlijk ook, 't wordt hoog tijd dat er hier nog eens gelachen wordt. In de loop van volgende week start ik het reisverhaaltje : "Met Irma naar de kastelen van de Loire!".
Ik moest het eerst helemaal verwerken eer ik er over kon schrijven. Ming's heerlijke leven en zijn tedere afscheid maakten een mooie begrafenis belangrijk voor me om het verlies te kunnen verwerken. 16 jaar deel uitmaken van mekaars leven - dag in, nacht uit - dat is lang. Ge zijt dan een stukje van mekaar geworden.
Wij begraven onze poezen altijd in oude notenkistjes in de tuin onder een grote struik. Zonder grafsteentjes of monumenten, gewoon in de aarde. Laat de natuur tot de natuur terugkeren.
Toen Tabitha 3 jaar geleden stierf moest alles haastig gaan, en was er amper tijd om te rouwen, omdat we toen midden in de uitverkoop van onze winkel zaten. Nu was er tijd genoeg en hebben we die ook gebruikt om ons verdriet een plaats te geven. Tijdens de nachtwake voor Ming zijn dood, had ik me helemaal aan hem gegeven. Ik zette bewust mijn verdriet opzij om kalm te zijn en hem zo goed mogelijk te kunnen begeleiden en gerust te stellen. Achteraf krijgt ge dan een lawine van pijn over u heen, maar dat is niet erg als ge een manier en de tijd vindt om het allemaal een plaats te geven.
Ming zijn favoriete plek was een hoekje onder een struik op de vlonder, de plaats waar de eerste zonnestralen vallen. In de zomer moest en zou hij om zes uur opstaan om toch zeker geen straaltje te missen! Heelder seizoenen heeft hij daar van zijn zonnebad genoten. Ik heb hem dan ook na zijn dood even op zijn lievelingsplek gezet zodat de andere poezen desgewenst eens konden komen snuffelen en ook afscheid nemen. In hoeverre een dier besef heeft van de dood weet ik niet, maar ik merkte de volgende dagen wel op dat Serendipity, klaaglijk miauwend, overal naar hem op zoek was.
Wie niet graag de foto's ziet doet nu best het blog dicht.
Ming voor de allerlaatste keer onder zijn lievelingsstruik.
Phineas...
Mathurin...
Hanuman...
En ten lange leste, zijn beste vriendin, Serendipity, kwam heel voorzichtig kijken. Laathi liet het liever aan zich voorbijgaan.
Met takjes van zijn struik versierde ik zijn kistje.
Vooral zijn lieve, korte, kromme, stompe staartje wou ik goed laten uitkomen.
Mijn jongste jongens zien dat het goed was. Wat zou er op zo'n moment in zo'n kattekopje omgaan?...
Het takje dat onder zijn snuit lag nam ik terug weg.
Dat hoort vanaf nu bij "het blaadje van Tabitha".
Dat, helemaal verdroogd, nog altijd in mijn kast ligt.
Uiteindelijk zat er niets anders op dan de put te graven...
Nemuri Neko blijft in de buurt. Onze jongste en onze oudste. Tien dagen ervoor lagen ze nog lekker tegen mekaar aan in de zon...
Alhoewel het wezen van mijn beestje dan al lang in "mijn hartemandje" zit, zijn dat toch moelijke momenten.
Toedekken voor het slapengaan...
Het was een regendag, en de donkere wolken waren nooit ver weg, maar tijdens ons afscheid scheen de zon. Ming zou dat heerlijk gevonden hebben.
En daarna blijft 1 eetplekje leeg...
En Serendipity zoekt, waar Ming naartoe is... Zelfs zijn etenspotje is weg, alleen zijn matje ligt er nog... Ze begrijpt het niet...
Ming zijn lievelingsplek zal niet lang leegblijven...
Voor wie "mijn hartenmandje" niet kent - mijn manier om mijn poes voor eeuwig in mijn hart te bewaren - , of voor wie zich het verhaal van "het blaadje van Tabitha" niet meer herinnert... Via onderstaande link kom je terug bij dat verhaal :
En vanaf morgen komen er terug totáál andere verhalen op mijn blog! (Alhoewel mijn avontuur in 't ziekenhuis vandaag ook niet zo'n prettig einde had. Maar dat verhaal stel ik met plezier even uit.)
Soms vraag ik me af hoe mensen - die geen senior zijn of zelf geen blog hebben - bij mij terecht komen. Zo ook bij deze vrouw die heel lang geleden plots met mijn fotoraadsel begon mee te spelen. Ze stuurde me ook ooit eens een prachtige zelfgemaakte foto op van een insekt, dus dacht ik dat ze macro-foto-liefhebster was en om die reden af en toe mijn blog bezocht. Via onze mails over haar antwoorden op het fotoraadsel wisselden we af en toe wat korte wetenswaardigheden. Ze is 20 jaar jonger dan ik - dus bezwaarlijk een senior te noemen - en werkt in de expeditie sector. Tijdens de lange wachttijden tokkelt ze soms in 't wilde weg wat op de pc... Wacht, ik laat het haar zelf vertellen. Ze zond me enkele dagen geleden, als opkikker, deze heerlijke mail, en ik mag hem - uiteraard met de toestemming van de schrijfster - met jullie delen :
Laathi, Als ik me soms verveel, of tijdens de middagpauze op het werk, heb ik nogal eens de gewoonte willekeurig te surfen op het net. Daartoe tik ik een willekeurig woord in bij google, dan open ik bv. de tweede getoonde link, en daarvan neem ik dan bv. het zevende woord dat ik dan terug intik in google. Enfin, je begrijpt me wel...Zo gebeurde het dat ik op een gegeven moment het woord 'foefelen' moest intikken bij het afbeeldingen zoeken in google. En volgende foto stond toen op de tweede plaats: (ingevoegd als bijlage)
Het allereerste wat ik ooit van jou en je blog zag, waren dus een paar versleten sokken. Zo heb ik je blog dus ontdekt, via je oude slaapsokken. Dat is dus de reden waarom ik het woord 'foefelen' niet vlug zal vergeten. Groeten,Geert
Ik sta dus met mijn oude sokken, uit mijn Thailand reisverhaal, te kijk op Google!!!... Omdat ik in hoofdstuk 24 - "De tragedie van de sokken" - vertel over het "wegfoefelen" van mijn teergeliefde oude slaapsokken zodat het kamermeisje ze nooit zou te zien krijgen. Door deze zin ben ik dus bij Google onder "foefelen" terecht gekomen :
"Wegens de overvloed aan kussens in onze kamer - 19, alles bij mekaar, geloof ik - wisten de meiskes niet meer waar met onze overtollige kussens te blijven en ze hebben er dan enkele in mijn nachtkastje willen foefelen... waar mijn stokoud slaap-t-shirt en die fameuze sokken helemaal achterin weggefrommeld lagen."
Kijk dus uit met wat je op internet zet want je ziet welke streken Google je kan leveren.
Als er nog mensen zijn die op een gekke manier op mijn blog terecht gekomen zijn, laat het me alstublieft weten! Het kan heerlijke verhaaltjes opleveren!
