Maandag - 30/07/2012 - Ik heb op Facebook een medepatiënte van Pellenberg teruggevonden. Een jonge moeder met 2 zoontjes. Ze is er erger aan toe als ik maar ze was altijd vrolijk en maakte met iedereen een praatje. Onlangs zag ik haar op tv in 'het uur van belang, een item van het vakantieprogramma 'duizend zonnen' op Een. Daardoor vernam ik dat ze een infarct heeft gehad in de hersenstam. Dat is heel wat erger dan mijn hersenbloeding. Ze kan blijkbaar nog steeds niet stappen. Mijn kinesiste had mij verwittigd dat ze op tv zou komen door toedoen van één van haar patiëntes. Ik was blij verrast dat het Inge was en zeker nu blijkt dat zij ook bevriend is met Yvonne die ik ken van vroeger in de Chiro. Twee vrolijke madammen bijeen ! Daar was ik echt aan toe om weer vrolijk gezelschap te krijgen en zeker als ze weten wat het is om in mijn schoenen te staan. Vorige week heb ik nog een beetje 'goed' nieuws gehad. Het RIZIV liet mij weten dat ik, als zwaar zorgbehoevende, een kleine, bijkomende uitkering zou krijgen, tot aan mijn pensioen, omdat ik afhankelijk ben van hulp van derden. Dat 'zwaar zorgbehoevende' viel me even heel zwaar maar de extra centjes zijn uiteraard welkom. Dat ik dat krijg tot aan mijn pensioen is mooi meegenomen maar heeft toch de bijklank dat ik afgeschreven wordt voor actieve dienst. En ik die dacht dat de VDAB hier binnenkort aan de deur zou staan om mij terug aan het werk te zetten. Ze mogen komen hoor. Ik zal dan wel zien wat ik kan. Voorlopig nog niet veel. Papieren hanteren met 1 hand valt zwaar tegen heb ik al ondervonden. We zullen wel zien. Ondertussen ben ik al heel blij dat ik nog vrij gemakkelijk onder de mensen kan komen (met of zonder Joëlette of rolstoel). Ik kan nog mee op fietsvakantie (achterop de tandem) en op koorweekend. En daarna is de zomer alweer voorbij. Niet dat daar veel aan gelegen was. De Belgische zomers zijn nooit fantastisch geweest, vroeger niet en nu ook niet. Kwakkelweer en veel regen zoals gewoonlijk. Niets nieuws onder de zon. Global warming voelen we hier voorlopig nog niet. Deze week heb ik nog een paar consultaties te doen (Neurologie in Pellenberg en Neurochirurgie in Gasthuisberg). Ik heb de laatste tijd weer veel last van hoofdpijn en ben benieuwd wat ze daarvan gaan zeggen. Mijn verjaardag, gisteren, de eerste thuis, was druk maar gezellig. 's Middags een etentje met Marcel, Mattias, Wim en Noëlle. Daarna thuis : taart en koffie met daarna nog een bezoekje van ons Magda en ons moeder. Mijn koks hadden een mooie verjaardagstaart gemaakt. Mijn mixer is erop stukgedraaid maar die zullen ze wel snel vervangen. De jeugd heeft samengelegd voor een mooie, nieuwe puzzel. Zo gauw Mattias die uitpakt, kunnen we daar weer met vereende krachten gezellig aan puzzelen !
Woensdag - 25/07/2012 - Wat een beetje mooi weer al niet voor goeds kan doen met een mens. Mijn neerslachtigheid van vorige week is helemaal verdwenen ! Vorige zaterdag hebben we de hele avond kunnen buiten zitten op een barbecue die Marcel en onze Mattias samen gedaan hebben voor een feestje in de tuin van iemand van het koor. Zondag zijn we dan een terrasje gaan doen met mijn laatste tafelgenoot van het revalidatiecentrum in Pellenberg. Met hem en zijn vrouw hebben we tijdens mijn laatste maanden daar veel leuke gesprekken gehad. Het deed echt deugd hen nog eens terug te zien. Dat moeten we deze zomer nog eens doen, als het weer het toe laat. Gisteren moest ik dan nog eens naar de VIGO in Pellenberg om aan mijn schoen te laten werken. Dat hebben we met de tandem gedaan. ZALIG !!! De orthesist daar zei dat mijn voet in spitsstand in mijn schoen zit en door het inleghakje, dat mijn kinesiste tijdens mijn laatste kinesessie daar er nog ingestoken had, eit mijn voet niet diep genoeg in die schoen waardoor hij niet genoeg gesteund wordt. Door het vele stappen tijdens het eerste kwartaal thuis is die schoen zijn stevigheid kwijt en is hij sowieso aan vervanging toe. Een beetje een stomme samenloop van omstandigheden, achteraf gezien. Maar het is nu eenmaal zo. Ze hebben me daar gelukkig aan een afspraak met mijn behandelend geneesheer kunnen helpen op 01/08. Toch iets wat dan al wat sneller kan. Dan heb ik volgende week al een voorschrift voor die orthopedische schoen. Hopelijk kan ik dan gauw een afspraak regelen met de schoenmaker van VIGO om de maat te laten nemen en gaat het dan een beetje vooruit. Ik vrees dat we de rest van deze zomer met die schoen gaan bezig zijn. Vanavond gaan we met het koor op wandeling naar de Kesselse Bergen om van het panorama van Leuven 'by night' te genieten. Dan gaan we de Joëlette eens uitproberen. Hoe dat eruit ziet zoek je best eens op op het internet. Het is een soort draagstoel met een fietswiel eronder waarin ik met behulp van 2 dragers mee op wandel kan. We mogen die op koorweekend ook lenen van Oostrem. Ik probeer achteraf wel een foto toe te voegen op mijn blog. Ik heb daarnet geprobeerd om een afbeelding van internet toe te voegen en was mijn hele tekst kwijt omdat seniorennet de link naar die afbeelding niet aankon. Daardoor kon ik weer helemaal opnieuw beginnen. Ik ben weer benieuwd wat dit avontuur mij weer zal brengen.
Donderdag - 19/07/2012 - mijn broer Jan verjaart vandaag. Gelukkig hebben we zijn 50ste nog kunnen vieren in Bretagne. Het weer was op zijn Bretoens, wisselvallig maar niet te koud, en het varken aan het spit zag en was veelbelovend en heel lekker. Naar goede, Franse gewoonte werd het een tweedaagse met 's anderendaags een éclade de moules (of was het een mouclade ? ). Mosselen gegaard in eigen nat op een plank onder een vuur van druivenranken. Je krijgt er vuile vingers van maar 'lekker' dat dat is ! We hebben ervan genoten. Zeker ook van de verrassingsact van Guillaume, zijn zoon, met zijn muziekkorps waarop we een volksdansje konden doen. Nu, 2 jaar later, zit ik in het land der zuchten. Niets gaat meer vanzelf en alles moet goed op voorhand gepland en bevraagd worden. Ik snap niet hoe alleenstaanden dit bolwerken (ik heb zo'n vriendin die ik hiervoor mateloos bewonder). Gelukkig kan ik op Marcel rekenen en hoef ik dit niet alleen te doen. Gisteren, bij VIGO, kreeg ik goed en slecht nieuws. Het goede was dat ze onmiddellijk mijn steunzool en spalk wat konden bijwerken. Het slechte was dat dit nog niet volstaat en dat we nog een aantal keren zullen moeten teruggaan en op consultatie zullen moeten in Pellenberg voor een voorschrift voor een orthopedische schoen. Met mijn spalk kan ik niet meer gaan tenzij er een ondersteunende binnenschoen in gezet wordt, of ik die dan nog als nachtspalk kan gebruiken, is nog een andere vraag. Ook dat moet aangevraagd worden. Je ziet het wordt weer een hele lijdensweg (van enkele maanden) eer ik weer deftig schoeisel heb en verder kan. Gelukkig hebben we nog onze eigen plantrekkers oplossing zodat ik voorlopig nog wel een beetje uit de voeten kan. Van mijn trainingsprogramma schiet met dit alles niet veel meer over, nu ik alle dagen kine heb, schiet het fietsen er 's avonds nog al eens over. Vanaf september gaan we in het weekend weer trainen met Join2Bike. Dat is dan toch al iets. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan. Met dat regenweer valt er toch niet veel te wandelen. Maar zo ben ik toch weer veel beperkter in mijn mogelijkheden en die zijn dat sowieso al. Morgenavond kunnen we in de winkel mijn nieuwe manuele rolstoel gaan bekijken. Ook dat gaat weer een hele tijd duren voor die effectief geleverd wordt. Het ziekenfonds komt hier niet meer in tussen, maar, omwille van onze traplift kunnen we nog enige compensatie krijgen van het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap. Daar hebben we onlangs een bescheiden sommetje van gekregen voor onze tandem en mijn bed. Niet dat ik al op mijn beide oren kan slapen want daarvoor heb ik nog teveel last van mijn schedel. Ik slaap nog steeds uitsluitend op mijn linkeroor. De achterkant en rechterkant van mijn schedel zijn nog steeds te gevoelig en te pijnlijk om op te liggen. Daar moet ik aan de neuroloog toch nog eens wat uitleg over vragen. Het is een tijdje beter geweest maar de laatste weken zit ik weer aan de pijnstillers 's morgens (om te bekomen van de nacht) en 's avonds (om te kunnen slapen). Chronische pijnbestrijding noemen ze dat. En ik die vroeger zelden of nooit medicatie nam ! Dat valt niet meer te vergelijken. De handoefeningen bij de kinesiste vielen nog goed mee. Marcel krijgt morgen instructies hoe dat moet dan kunnen we daar zelf aan verder werken. Dat is tenminste nog iets positiefs want die hand wil ik toch echt wel terug zien werken !
Woensdag - 18/07/2012 - Ik heb gisteren een interessante kine-oefening gedaan. Met mijn linkerarm liggend op de tafel, een beetje ondersteunen aan de elleboog zodat hij blijft liggen en dan proberen mijn hand om te draaien. Het lukte min of meer. Er zat wel een klein beetje beweging in maar niet veel. De zwaartekracht werkte meer tegen dan mee. Straks ga ik dat nog eens proberen. Ik hoop dat ik het alleen ook kan, dan sta ik toch al aan de start van iets ! Ik ben weer maar eens benieuwd ! Vanavond heb ik een afspraak met VIGO, de orthopedische werkplaats van Pellenberg. Daar ga ik mijn dagspalk wat laten aanpassen, die snijdt in mijn linkerenkel en steunt hem ook niet genoeg om er goed op te kunnen lopen. Ook die spalk kreeg ik pas nadat ik al thuis was. Het is wel hetzelfde type als die waarmee ik weer heb leren lopen in Pellenberg, maar hij past blijkbaar niet zo goed. Ik ga dan ook eens vragen wat ze aan mijn bottine kunnen doen. Na 7 maanden steunt die mijn enkel niet meer voldoende. Marcel heeft dat voorlopig opgelost met een stukje buisisolatie rond de Klensackbeugel die ze op mijn bottine gemonteerd hadden vlak voor ik naar huis mocht. Ik ben benieuwd wat ze daarvan gaan zeggen. Ik hoop dat ze eventueel aan die schoen iets kunnen doen zodat hij nog wat langer meekan. Anders zit er niets anders op dan, op eigen kosten, een orthopedische schoen te laten maken. Aangezien ik het 5 jaar met die Klensack moet doen, komt het ziekenfonds niet eerder tussen voor een nieuwe. Ik kan wel jaarlijks een aanpassing laten doen maar met een goede orthopedische schoen heb ik die Klensack misschien niet meer echt nodig. Afwachten wat ze gaan zeggen, dus.
Donderdag - 12/07/2012 - Mijn neerslachtige bui is gelukkig alweer over. Dinsdag heb ik een goed gesprek gehad met mijn spiritueel aangelegde logopediste, Lut Lemmens, we hadden het over engelbewaarders en zo. Zij is ervan overtuigd dat ik er een hele goede moet hebben om zo door het oog van de naald te kunnen kruipen en er zo sterk uit te komen en dan heb ik nog Marcel, mijn levende beschermengel, steun en toeverlaat, die mij met zoveel liefdevolle zorg omringt. Zoveel dat hij met mij de Galibier wil oprijden, hoewel hij nooit zo'n fietser was, en dat mensen er kippenvel van krijgen als ze hem bezig zien. Dankzij hem kan ik sterk zijn en dankzij de steun van mijn familie en zovele andere mensen die nu blijk geven dat ze mij een warm hart toedragen en ook daadwerkelijk willen verder helpen. Dan kan ik toch niet bij de pakken gaan zitten en treuren om wat ik kwijt ben. Opgeven staat nog steeds niet in mijn woordenboek. Eraan werken, is meer iets voor mij en dan zie ik wel waar ik over 8 jaar uitkom. Wat niet is, kan later nog komen als we eraan werken ! Morgen kan ik mijn sandalen gaan afhalen. De schoenmaker stond erop dat ik erbij ben om ze af te halen, dan zijn we ineens ook zeker dat de aanpassingen goed zijn en hoeven we geen 3 - 4 keren terug te gaan voor iets dat we vergeten waren. Die man haalt graag eer van zijn werk, zo heb ik het graag. Volgende week heb ik dan nog een afspraak in Pellenberg om mijn voetspalk te laten aanpassen. Die snijdt een beetje in mijn enkel. Als dat opgelost is, zal ik waarschijnlijk wel goed kunnen stappen op sandalen. Weer iets om naar uit te kijken !
Maandag - 09/07/2012 - Ik begin wat last te krijgen van sluipend pessimisme, gedachten als : 1) zal ik wel volledig herstellen ? Als ik er wat aan kan doen, wel natuurlijk. Mijn 'goede' voorbeelden blijken beide niet zo erg verlamd geweest te zijn als ik, hebben ook geen schedeloperatie gehad. 2) Had ik die pil maar nooit genomen, hadden ze me maar gewaarschuwd voor de gevaren als je de 50 voorbij bent. Maar daarmee kom je niet vooruit, dus schud ik ze liefst zo gauw mogelijk van mij af en probeer te kijken naar wat ik al wel kan. Toen ik net uit de coma was, kon ik niets : nog geen 15 minuten rechtop zitten, aanvankelijk niet praten, maar dat kan ik mij niet herinneren, niet lezen. Zelfs mijn eigen dromen (echte nachtmerries) beleefde ik als werkelijkheid en als ik daar iets over vertelde, werd dat geïnterpreteerd als wartaal. Stilaan beterde dat. Pas in Pellenberg begreep waarvoor dat opzitten nodig was. Ik had een minimum aan conditie nodig om de revalidatie aan te kunnen. Van de ene dag op de andere moest ik van de ganse dag liggen, in staat zijn om de hele dag van de ene therapie naar de andere te gaan, van 10 u 's morgens tot 5 u in de namiddag. Gelukkig kreeg ik 's middags een uurtje platte rust. Dat neem ik nu nog steeds om mijn romp ook wat rust te gunnen. Die moet nog steeds het gewicht van de lamme kant mee overeind houden en tegen de middag voel ik dat wel. Nu kan ik lezen, kruiswoordraadsels oplossen, breien, op mijn laptop het één en ander doen, vooral contact houden met de buitenwereld (naar mijn gevoel ben ik er een jaar niet bij geweest. Ik heb één en ander niet meegemaakt zoals de toestanden in Japan. Stel u voor dat we daar geweest waren tijdens die natuurrampen ! Ik kan het me amper voordtellen !!! Dan hadden we samen met Wim en Noëlle een oplossing moeten zoeken om terug thuis te geraken. Ik ben zo blij dat we 5 jaar eerder al de reis van ons leven maakten naar Mexico (alles volgens plan) met de luxe van een week All-in aan het eind. We hebben daarna nog enkele kortere reizen gemaakt naar Europese eilanden waarmee we ons deel gehad hadden, naar mijn gevoel toch alleszins. Toen de kinderen nog klein waren, hadden we maar een beperkt budget en probeerden we er het beste van te maken met onze tent en onze creativiteit bij het kamperen in eigen land tot Sabena overkop ging. Toen vond ik heel snel werk, waar ik me vrij snel goed bij voelde. Als ik er zo op terugkijk, kan ik alleen maar blij zijn met alles wat ik al gehad heb. Als ik dan sommige mensen hoor klagen, denk ik : Mens zolang je mobiel bent, valt het allemaal nog mee. Als je zoals ik ineens aan je bed en je rolstoel gekluisterd wordt, dat is iets heel anders. Ik hoop dat het stappen met mijn nieuwe, orthopedische schoen snel betert en dat we dan deze bladzijde kunnen omslaan en er voor de rest weer het beste van kunnen maken. Vooruit, ik wil alleen maar vooruit. Dat ter plaatse trappelen van de afgelopen 6 maanden begin ik stilaan beu te worden. Ik denk dat ik mijn blog maar eens ga herlezen. ik kan wel een 'oppepper' gebruiken en waarom niet één van mijn eigen hand ? Van mijn huisarts heb ik het heuglijke nieuws gekregen dat in de nieuwe generatie anticonceptiepillen een bloedverdunner is ingebouwd waardoor zo'n zware accidenten als het mijn vermeden worden. Daar was ik heel blij mee. Voor mij komt dat wel rijkelijk te laat maar dan zal het anderen toch niet meer overkomen. Deze situatie is echt geen lachertje, zelfs voor een geboren optimist.
Vrijdag - 06/07/2012 - Vandaag, mijn eerste slikmoment sinds lang. We waren op zoek gegaan naar sandalen vanwege het warme weer. Het goede nieuws is dat we er gevonden hebben. Het slechte nieuws is, dat ik er niet zo goed mee kan stappen, zodanig zelfs dat de kinesiste mij afraadt om het te doen. Ze had eerder al gemerkt dat mijn linkerenkel wegdraait als ik op die voet steun. Ze raadt mij aan om toch maar eens orthopedische schoenen te laten maken. Die hebben het voordeel dat ze mijn voet beter ondersteunen en zal ik bijgevolg beter kunnen stappen maar ook het nadeel dat de spieren van mijn voet minder gestimuleerd zullen worden om te werken waardoor die voet uiteindelijk ook minder sterk zal worden maar mijn enkel zal minder foutief belast worden en dus minder schade oplopen. Onze conclusie was, dat ik met mijn oude schoenen waarschijnlijk niets meer kan doen en omdat onze schoenkast toch al te vol zit, heeft Marcel besloten om deze maar meteen uit te ruimen en al mijn oude schoenen (ook degenen die nog niet versleten zijn) weg te doen. Dat is drastisch maar ze bijhouden heeft ook geen zin. Daarmee hebben we mijn oude sandalen (waarin ik vroeger ook al steunzolen droeg) eens goed bekeken en uitgeprobeerd of mijn voetspalk daarin past en, mits een kleine aanpassing, denken we dat deze nog kunnen dienen. Als dat lukt, heb ik ineens 3 paar sandalen in plaats van 1 !!! Dan is toch nog niet alles verloren ! Dinsdag zouden ze klaar zijn, zei de schoenmaker. Ik ben weer benieuwd !
Dinsdag -
03/07/2012 - ONGELOOFLIJK - Dat is in één woord wat afgelopen weekend
voor ons heeft betekend. Mijn laptop heeft geen hoofdletters en mijn
woordenboek geen superlatieven genoeg om te beschrijven wat voor fantastische
ervaring het voor ons geweest is. De organisatie van Join2Bike (zie hun
website voor foto's en meer info) verliep voor ons, revalidanten,
rimpelloos. Het waren 5 intense dagen. Vrijdag was voor ons,
letterlijk en figuurlijk, het hoogtepunt. We hadden nog een dag kunnen
wachten om samen met onze fanclub van het koor (Peter, Patrick en diens zoon,
Wouter, en onze Robbe) naar boven te fietsen. Maar de honger was te groot
en het weer op vrijdag te ideaal om nog een dag te wachten. We hadden
hier het laatste half jaar zo naartoe geleefd en in april zoveel tegenslag
gehad met mijn gezondheid (de longembolen !) dat dat echt niet meer kon.
Dus op vrijdagmorgen begonnen we eraan, gespannen : wat gaat dat worden (17 km
klimmen), gaat ons dat lukken, geraken we wel tot op de top. Ik voelde me
een prinses, achter op het paard van mijn witte prins, en heb genoten van begin
tot einde. Er waren ook 2 cameraploegen mee om een reportage te
maken. De ene voor uitzending op zender één (van de Vlaamse Televisie)
komt in het najaar op TV. Van de andere wordt een DVD gemaakt en kan je
dus later via ons bekijken. De omkadering met volgwagens voor
bevoorrading van voedsel en drank was buitengewoon en de aanmoedigingen deden
ons veel deugd. We hebben de eerste 12 km zonder elektrische ondersteuning
gedaan en dat viel goed mee. Ergens halverwege dook de
Canzonetta-fanclub op. Ze staken ons telkens met de auto voorbij om
na de volgende bocht met de koorvlag te gaan staan zwaaien om ons aan te
moedigen. De laatste 5 km begonnen voor Marcel wat zwaar te worden en hij
besloot om onze batterij in te schakelen om zeker de top te halen. Het
waren echter vrij steile kilometers en onze energievoorraad slonk zienderogen
zodat Marcel begon te vrezen dat we het niet gingen halen en de moed in zijn schoenen
zonk, maar dat was buiten onze fanclub gerekend. Toen onze batterij leeg
was, namen zij over en met hun jeugdig enthousiasme duwden ze ons tot op de
top. Dat verzoette voor ons de anti-climax van de voortijdig uitgeputte
batterij en maakte dat we toch vol trots en dankbaarheid de eindmeet haalden :
2 645 meter hoog op de col du Galibier. Daar hebben we 6 maanden voor
getraind en onverdroten voor gefietst. Na afloop kon ik alleen maar
denken aan de toepasselijke tekst van een inzingoefening van Canzonetta (het
koor waar ik met mijn zus, Magda als dirigente, al 27 jaar in zing en veel
plezier mee beleef), wat ik dan ook nog gezongen heb bij het afscheid op de
parking van Pellenberg : Amme nimme kunnen, zumme t'effe komen zeggen.
Amme nimme kunnen, zumme zeggen wat er is. Kumme nimme zeggen wamme nimme
zamme kunnen, zumme t'effe zingen, zumme zingen wat er is. In correct
Nederlands wil dat zeggen : Als we niet meer kunnen, zullen we het even komen
zeggen. Als we niet meer kunnen, zullen we zeggen wat er is. Kunnen
we niet meer zeggen wat me niet meer zouden kunnen. Dan zullen we even
zingen, zullen we zingen wat er is. Mijn gemoed schiet nog vol als ik
eraan terugdenk. Ik had dit graag samen met Patrick en Peter op onze
laatste avond in Valloir gezongen maar had dit, spijtig genoeg, niet vooraf met
hen besproken en de EK-finale voetbal heeft me verrast en kon ik hun toch ook
niet ontzeggen. We hebben in die vijf dagen zoveel warme vriendschap en
solidariteit mogen ervaren dat het moeilijk in woorden te omschrijven
valt. Nu nog wat meer betrokkenheid tussen de twee groepen 'revalidanten'
en 'valide' Join2bikers en het is 'af '. De volgende dag gingen de
dappersten onder ons voor de tweede maal de berg op per fiets. Onze
batterij was nog niet helemaal opgeladen dus sloten we ons aan bij de karavaan
van de bevoorrading. Daar, in de auto, konden we pas volop genieten van
het landschap en de dapperen, waaronder de Canzonetta-fanclub, aanmoedigen, de
twee jongsten onder hen hadden die morgen eerst nog de Telegraphe gedaan en
sloten dan aan bij onze groep voor de Galibier. En of we fier waren op
onze sportieve jeugd ! Zij konden er blijkbaar niet genoeg van krijgen en
zijn dan op zondag nog de col du Glandon gaan doen samen met Peter. Daarmee
hebben ze het volledige parcours afgelegd dat onze handbiker Bernard in 24 u
heeft gedaan. Door die autorit vielen we bijna om van verbazing en konden dan
pas bevatten welke prestatie we geleverd hadden en hoe schoon zo'n gedeelde
activiteit is. Zulke solidariteit en warm groepsgevoel is uniek. We
zijn heel blij en dankbaar dat we erbij mochten zijn en het, mits wat hulp, af
konden maken. Daar zijn vriendschappen ontstaan die hopelijk nog heel
lang blijven bestaan. Het smaakt alleszins naar nog ! Mensen kunnen
toch heel mooie dingen waarmaken als ze dat willen !
Dinsdag - 26/06/2012 - We hebben de uitgeregende trainingsrit van afgelopen zondag vandaag, in de stralende zon, ingehaald en daarbij een tweede fietstas vanachter op de tandem uitgeprobeerd. Gelukkig hindert die niet voor mijn linkervoet. Met die beensteun steekt die pedaal verder uit naar achter. Het zalige weer vroeg gewoon om een terrasje. We hebben wel 3 cafés moeten doen om er eentje open te vinden. Dinsdag lijkt nogal een courante sluitingsdag voor cafés. Daarmee waren we al bijna thuis voor we er eentje vonden. Dat zal onze laatste voorbereiding geweest zijn voor we naar Valloir (Franse Alpen) vertrekken op donderdag samen met Robbe, onze jongste zoon en een paar fietsfanaten van het koor. Wij gaan met de groep van Join2Bike op hotel en zij hebben een appartement gehuurd daar in de buurt. Voor de revalidanten is er één beklimming gepland op vrijdag. De weerberichten zien er alleszins heel goed uit. Dan hebben we zaterdag vrij om te zien hoe onze vrienden het ervan af brengen. Zij rijden met hun eigen auto. Die kunnen wij dan eventueel gebruiken om hen te bevoorraden en van warme kledij te voorzien voor de afdaling. Mattias, onze tweede, is dan enkele dagen alleen thuis en moet dan
gelukkig niet werken om voor de vissen en het huis te zorgen en te
genieten van de rust in huis. We zijn deze morgen met hem gaan ontbijten in de Carrefour. Marcel is verder al heel de voormiddag druk bezig geweest met inpakken, de laatste inkopen voor ons vertrek te doen. De fietsen op de remorque plaatsen. Die moeten morgennamiddag al weggebracht worden om in de camion geladen te worden voor het transport naar Valloir. Nu kort het echt wel af ! We kijken er in alle geval heel erg naar uit. Maandagavond laat zijn we weer thuis. Da's ook al vlug. Daarna krijgen jullie ons reisverslag te lezen, da's beloofd !
