Vijfde zondag van de vastentijd in het A-jaar 26/3/23
Als ge een tekst van de evangelist Johannes letterlijk neemt, dan legt hij u sterk in de luren.
Jezus zegt tot de Samaritaanse vrouw: 'Als ge wist wie ik ben, dan zoudt gij water vragen aan mij en ik bezorg u levend water.' Daarbij kunnen wij aan het doopsel denken, niet zozeer aan het gebaar maar vooral aan het geloof in Jezus. Johannes geeft ook een aanwijzing om zijn tekst niet letterlijk op te vatten. De vrouw kwam drinkwater halen maar laat haar kruik achter omdat zij tot geloof in Jezus is gekomen.
In het verhaal van Lazarus geeft Johannes ook een verwijzing: na vier dagen is het lichaam van Lazarus al in een staat van ontbinding. Een terugkeer naar een gewoon bestaan is niet mogelijk. Johannes bedoelt een leven na de dood.
Niemand kan bewijzen dat er leven is na de dood maar er zijn wel gebeurtenissen, die in die richting wijzen.
Moeder kreeg in de kliniek een hartstilstand. Dokters hebben haar gered. Moeder vertelde dat zij in een lichtblauwe, heel aantrekkelijke gang terecht kwam. Zo een zalig gevoel had zij nooit in haar leven ondervonden. Moeder stond altijd met haar twee voeten op de grond en mij wilde zij zeker geen fabeltje wijs maken. Andere mensen spreken op dezelfde manier over hun bijna-doodservaring.
De bijbel verhaalt dat het gezicht van Mozes na de ontmoeting met God zo sterk straalde dat de Joden die glans niet konden verdragen.
Bij de gedaanteverandering straalde het gelaat van Jezus en zijn klederen werden schitterend wit. Voor zijn lijden mocht hij de liefde van God voelen, ervaren.
God heeft aan drie mensen uit ons volk deze gunst ook verleend: Beatrijs, Hadewych en Jan Ruusbroeck. Zij hebben deze gebeurtenissen zo goed mogelijk beschreven.
Ik geloof in een sterk totaal anders, diep gelukkig leven na de dood en ik wil u allen meenemen in dit vertrouwen.
Als Jezus in de woestijn honger kreeg, spoorde de duivel hem aan om van de stenen brood te maken. Jezus antwoordde:' Niet van brood alleen leeft de mens maar van het woord van God.
Dezelfde gedachte steekt ook in het verhaal van Jezus bij de waterput in Samaria. De leerlingen zijn in het dorp eten gaan kopen en zetten Jezus aan om wat te eten. Jezus zegt dat hij al eten heeft, dat zij niet kennen. Jezus moet iedere dag eten, juist zoals wij. Maar dat voedsel vult zijn leven niet. Hij geeft zin aan zijn leven door de wens van zijn hemelse Vader te vervullen.
Als ik mensen gade sla, dan zie ik hoe sterk zij zich inzetten om in het leven vooruit te komen. Een man verdient veel geld. Het werk zet hem zwaar onder druk, vooral in de laatste week van de maand. Hij geeft toe dat hij dan erg prikkelbaar is. Ik heb hem gewaarschuwd dat hij teveel hooi op zijn vork neemt. Hij antwoordde dat hij sterk genoeg is. Ja, ja, ik weet dat zijn relatie op het springen staat.
Op zondag leggen sportieve fietsers heel wat kilometers af. Zij houden halt aan een drankgelegenheid maar fietsen elke kerkdeur voorbij. Zij zijn meer begaan met hun lichamelijke dan met hun geestelijke gezondheid.
De duivel vraagt Jezus om van de tempel naar beneden te springen, want God zal voor hem zorgen. Jezus wil God niet op de proef stellen. In een uitzending van een eucharistieviering werd een voorbede geformuleerd om de genezing van een ongeneeslijke ziekte. Ik vind het een vooruitgang dat vele mensen zo niet meer tot God bidden. Wij vragen aan God beter om voldoende kracht om meer en meer op Jezus te gelijken. Dat helpt de mensen en de wereld beter vooruit.
De duivel biedt Jezus alle koninkrijken van de wereld aan, als Jezus hem wil aanbidden. Jezus gaat er niet op in. Zijn koninkrijk steunt niet op macht en heerschappij maar op de liefde om God in de medemens te dienen.
In de eucharistie geeft Jezus zich weer helemaal aan ons weg.Zijn liefde voor alle mensen gaat tot de dood op het kruis. Zetten wij ons hart voor hem open om te groeien in liefde en om boven de gang van de wereld uit te stijgen.
Wie van u zegt tot een boom, die in de weg staat:' Verplant u naar het bos ?' Niemand doet dat en ik ook niet. Daar geloven wij niet in en ook voor iemand, die dat wel zou geloven, blijft die boom ter plaatse staan.
Een protestants echtpaar behoort tot mijn vriendenkring. Wij hebben veel respect voor elkaar. Zij zijn echte God-zoekers. Zij geloven sterk dat Jezus mensen heeft genezen en lezen in de schrift dat ook Paulus een verlamde man terug liet lopen. (Hand.14,8-10)
Zij zagen dat ik bij het lopen mank en ze vroegen of ze mij de handen mochten opleggen en voor mij bidden. Graag gedaan maar ik ben wel blijven manken.
Ik geloof ook in lichamelijke genezingen door Jezus maar ik vind ze niet zo belangrijk. God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd om geneesheren en apothekers overbodig te maken.
Jezus geeft ook andere wonderen verricht en daar geloof ik sterker in. Zacheus was belastingontvanger en inde geld voor de bezettende Romeinen. Hij rekende ook goed door voor zichzelf. Hij was niet graag gezien door de mensen. Jezus vraagt hem of hij die avond bij hem kan eten. Zacheus had nooit vriendschap of liefde gekend en nu toont Jezus belangstelling voor hem en vraagt hem om een gunst. Dat verandert hem helemaal en hij geeft viervoudig terug wat hij teveel had gevraagd. Uit zulke wonderen kunnen wij veel leren.
De bijbel komt altijd bij God uit.
Als de Joden wegvluchten uit Egypte kunnen zij dank zij een sterke oostenwind doorheen de Rietzee. De bijbel schrijft dat God die oostenwind liet waaien.
De bijbel zegt dat God koning Keros heeft ingegeven om de Joden uit hun ballingschap te laten terugkeren.
Ook Guido Gezelle blijft niet stilstaan bij de natuur en laat het schrijverke antwoorden: 'Wij schrijven en schrijven nog de heilige naam van God'.
Op dezelfde manier kunnen wij ons altijd tot Jezus richten. Hij spreekt tot ons langs de natuur, lans gebeurtenisssen in ons leven en door elke medemens. Wij moeten alleen met ons hart leren luisteren.
Echt geloven is zich door Jezus laten veranderen. Bij alles wat wij doen kunnen wij Jezus vragen wat hij van ons verwacht. Het is echt niet moeilijk om te weten wat hij wenst. Wij kunnen ons daarin oefenen en zo ontdekken dat wij dank zij Jezus groeien in geloof en liefde. Zo wordt hij voor ons een echte vriend.
Vrienden hebben mij deze zelf gekleurde wenskaart toegezonden. Nu gebruik ik dit beeld om uitdrukking te geven aan mijn wensen voor u.
Alle bloggers wens ik een gezond nieuw jaar, vol vriendschap en diepe vreugde. Vooral wens ik de gelovigen dat zij in 2022 Jezus de kans geven om in hun leven een echte vriend te worden. Ik probeer uit te leggen wat ik bedoel.
Een leerling schreef op het einde van zijn examen godsdienst: 'Ik vind het zo spijtig dat mijn ouders geen tijd maken voor mij.' Zijn ouders zetten zich enorm in om voor hun zoon een mooie spaarpot samen te stellen. Zij wilden hem na zijn studies heel goed in het leven lanceren. Maar de zoon had meer nood aan hun genegenheid en liefde.
U, kerkgangers, wens ik van harte geluk omdat gij naar de kerk gekomen zijt. Het is belangrijk dat wij ons geloof samen beleven. Zo vervullen wij onze zondagsplicht. Maar als het daarbij blijft, gelijken wij sterk op de ouders van die jongen. De zoon had meer nood aan een persoonlijke band met hen. Zo hebben ook wij de opdracht om een levendig contact met Jezus te onderhouden.
Dat lijkt niet gemakkelijk te zijn, want wij kunnen Jezus niet ontmoeten zoals wij met iemand vriendschap kunnen sluiten. Wel kunnen wij ons dikwijls afvragen wat Jezus van ons denkt als wij een medemens ontmoeten of als wij aan een taak beginnen. Het is echt niet moeilijk om te weten wat Jezus van ons verwacht. Als wij de verwachting van Jezus involgen, maken wij een medemens gelukkig en voelen wij een deugdoende warmte in ons hart. Dat hebben wij dan aan Jezus te danken. Hoe meer wij zo handelen, des te meer krijgt Jezus betekenis in ons leven en wordt hij een echte vriend.
Regelmatig ga ik een vriend bezoeken in een rusthuis. Daar werkt een vrouw uit Roemenië. Wij verstaan elkaar opperbest, niet alleen omdat zij heel goed Nederlands spreekt maar omdat wij zoveel respect hebben voor elkaar. Haar man, ook uit Roemenië, werkt daar ook. Ik wilde hem ontmoeten. Mijn vriend reageerde sterk dat het niet zou lukken omdat hij zo teruggetrokken leefde.
Thuis heb ik tijd gemaakt voor Jezus. Hij was heel duidelijk: Haal al uw mogelijkheden boven om die man te laten voelen dat gij echt om hem geeft en niet opgeven, hé. Ik kijk er naar uit om met die man te spreken.
Vandaag is het het feest van Driekoningen.
De Joden hadden de bijbel, de tien geboden en de profeten om naar God toe te groeien.
Wij hebben bovendien nog sacamenten, boeken en uitzendingen om ons godsdienstig leven te voeden.
De sterrenkundigen uit het Oosten hadden niets van dat alles. Zij waren wel overtuigd dat een bijzondere samenstand van sterren een teken was dat er een grote koning was geboren Zij volgden de ster en hebben Jezus gevonden.
Zij zijn voor ons een uitdaging om nog meer op zoek te gaan naar Jezus en hem in ons leven een echte vriend te laten worden.
In he Laatste avondmaal zei Jezus tot zijn leerlingen: 'Doe dit tot mijn gedachtenis'.
In de vieringen gedenken wij Jezus. Maar er gebeurt meer dan bij het gedenken van overleden familieleden. Dan blijft het bij een psychologische herinnering.
In de vieringen herhaalt de priester het gebaar van Jezus. Jezus geeft er vanuit zijn kruisdood en verrijzenis de betekenis en de kracht aan. Hij schenkt ons zijn lichaam en bloed als een teken van zijn verregaande liefde.
Eigenlijk mogen wij wij mee aanzitten bij het Laatste Avondmaal.
Ter illustratie van mijn boek over de bijbel tekende Alfons Dictus een lichtstraal doorheen de bomen.
Op de eerste dag schiep God het licht. Alfons Dictus kon daarbij geen zon, geen maan en geen sterren tekenen want eerst op de vierde dag schiep God 'het grote en het kleine licht'.
De afbeelding van de Emmaüsgangers heb ik genomen van gospelimages.nl
De kerkvaders hebben het christelijk geloof verdedigd maar maakten nooit gebruik van de verschijningsverhalen van Jezus. Dat is een signaal om er voorzichtig mee om te gaan.
Het is heel menselijk dat de leerlingen Jezus niet herkenden en dat de apostelen het verhaal van de vrouwen niet ernstig namen. Als iemand ons komt vertellen dat hij een man gezien heeft, die overleden en begraven is, dan geloven wij hem ook niet.
Jezus verschijnt en verdwijnt op een rare manier. Alhoewel de deuren gesloten waren, stond Jezus ineens in hun midden. Als de leerlingen van Emmaüs Jezus herkenden, verdween hij meteen uit hun gezicht. Dat is geen menselijke verschijning.
De verschijningsverhalen weerleggen ook elke menselijke ontkenning: alsof de apostelen het lichaam van Jezus gestolen zouden hebben of alleen maar een geest zouden gezien hebben.
De verschijningsverhalen zijn duidelijk een constructie. Daarom gaan we op zoek naar de bedoeling, die er achter steekt.
Hoe ontdekken de leerlingen dat het Jezus is ?
Maria van Magdala noemt Jezus 'meester', als hij haar bij haar naam noemt.
Na een rijke visvangst zegt Johannes tot Petrus: 'Het is de Heer'.
De leerlingen van Emmaüs herkenden Jezus aan het breken van het brood. Lukas schrijft over het Laatste Avondmaal: 'Jezus ging met de apostelen aan tafel'. Blijkbaar waren die twee leerlingen er niet en daaraan konden zij Jezus niet herkennen. Het breken van het brood verwijst wel naar de eucharistie, waarin wij in geloof de onmetelijke liefde van Jezus tot op het kruis mogen ontvangen.
Lukas legt uit hoe de diepe ontgoocheling van de leerlingen van Emmaüs door de uitleg over de profeten en de psalmen omslaat in een laaiende geestdrift.
Wat is er in werkelijkheid wel gebeurd ?
Na de kruisdood bleven de apostelen, Maria, de vrouwen en zijn broers in de bovenzaal eensgezind en trouw in het gebed. Zij hebben zeker de psalmen gebeden. Bij het bidden van de teksten over de Messias wordt het hun duidelijk dat Jezus toch de verwachte Messias is en zij zijn ervan overtuigd dat de tekst over de verrijzenis op de derde dag ook bij Jezus in vervulling is gegaan.
De geest van Jezus maakte hen tot vurige verkondigers van de boodschap dat hij leeft. Als hun geestelijke overheden hen verbieden nog over Jezus te spreken, antwoorden zij: 'Over Jezus kunnen wij niet zwijgen'.
Apostelen en eerste christenen hebben voor deze boodschap hun leven gegeven.
De verschijningsverhalen weerspiegelen hun sterke overtuiging dat Jezus leeft.
Stefan Oster, bisschop van Passau, heeft een voordracht gegeven voor de professoren van de hogeschool. Hij ziet een sterke gelijkenis van onze tijd met de periode in de 16e eeuw, kort voor de Protestantse reformatie.
De uitdagingen voor de kerk in onze maatschappij zijn enorm. Gelovigen verlaten de kerkgemeenschap. Wie nog naar de kerk komt, is oud en de kerk staat voor een overbelasting.
Vele ambtsdragers en gelovigen zijn niet in staat een afdoend antwoord te geven op vragen in verband met sexualiteit, met samenleven met een partner, met de vrouw in de kerk en met het celibaat.
Vele dogma's zijn nog moeilijk uit te leggen. Hoe staat de kerk tegenover de wetenschap, tegenover geweld en tegenover andere godsdiensten ? Leg dat maar eens uit aan kritische jongeren, die geen band meer hebben met de kerk.
Vele christenen beleven nog slechts een vaag geloof.
Het echte christelijk geloof gaat in de eerste plaats niet over morele regels en voorschriften. Een levendige verbondenheid met Jezus vernieuwt een mens en zo helpt hij de wereld vooruit. De belangrijkste vraag is: 'Wie is Jezus en wat betekent hij voor mij ?'
Het rijk Gods begint in een mens, als hij Jezus de Heer laat zijn over zijn leven. Als een mens zich door Jezus laat raken, dan groeit hij in geloof. Dan heeft hij ook nood aan een open gemeenschap, die de boodschap van Jezus ernstig neemt en dan zal hij de mensen in nood ook niet voorbijlopen.
De kerk blijft altijd een zich vernieuwende kerk. De hervormers in de kerk zijn altijd mannen en vrouwen geweest, die eerst vanuit Jezus hebben geleefd en vanuit deze verbondenheid met Jezus naar de mensen zijn gegaan.
Jezus geeft vrede aan de mensen maar niet zoals de wereld.
Mensen kunnen voor vrede zorgen.
Als volkeren ophouden oorlog te voeren, komt er door de vrede meer welstand en vooruitgang.
Burenruzies worden maar opgelost, als men niet kordaat op eigen standpunt blijft staan.
Geld ligt meestal aan de grondslag van familievetes. Als de menselijkheid meer meetelt dan het geld, komt er diepe vrede in het hart.
De vrede van Jezus gaat nog veel dieper: als iemand de Vader en mij liefheeft, komen wij in hem wonen. In het doopsel ontvangen christenen een menselijk teken dat God hen op een heel persoonlijke en onvoorwaardelijk manier bemint. De vader stuurt zijn Zoon naar de mensen om te tonen hoever zijn liefde gaat, ook als mensen hem doen lijden en doden. Dat is de vrede, die Jezus ons toezegt.
Ook als wij stommiteiten begaan, laat God ons niet in de steek. Bij alle ziektes, tegenslagen, misverstanden, onbegrip , bij wrijvingen, botsingen en bij alle aangedaan onrecht is er één zekerheid: God houdt van ons op een enige manier. Dat is de diepe vrede , die Jezus ons schenkt.
Voor Jezus terugkeert naar de Vader belooft hij ons de heilige Geest. De Geest vinden wij in de mentaliteit van Jezus. Hij gaat op zoek naar wie verloren is. Hij geeft altijd nieuwe kansen. Wij staan nog ver van die manier van leven. Wij hebben nog een heel eind te gaan om op Jezus te gelijken.
Franz Mali is professor aan de theologische faculteit van de universiteit van Freiburg in Zwitserland.
Vasthouden aan de overgeleverde traditie uit schrik voor het nieuwe is een verkeerde instelling. De gewoonte, waarin een mens zich genesteld heeft, is dikwijls een rem om van het oude afscheid te nemen en zich aan het nieuwe te wagen.
Eeuwenlang was het doorgeven van het geloof sterk verbonden met de cultuur, de gemeenschap en de gewoontes. Wij hebben het niet door dat geloofsoverdracht steeds weer opnieuw begint bij iedere mens. Wij hebben altijd gedacht dat de traditie gewoon van generatie op generatie werd doorgespeeld als een pakket zonder dat wij er zelf moesten aan meewerken. Toch is het doorgeven van het geloof telkens weer een nieuw begin.
Moeten wij dan terug naar de ideale (?) situatie van de eerste christenen ? Dat is geen juist toekomstbeeld. Want zij leefden in de verkeerde verwachting dat de heer Jezus spoedig zou terugkeren. Zij wisten ook zeer goed dat zij de volheid van leven nog niet bezaten.
De evangelist Lukas schrijft: 'Mensen, die omkijken, deugen niet voor het koninkrijk Gods.' (Lk.9,62) Wij hebben vooruit te kijken. Ook voor een christenmens is elke dag een nieuw begin. Wij worden niet geboren als christen maar wij groeien er naar toe. De vernieuwing van ons hart brengt vreugde zonder angst want wij vertrouwen er op dat wij door de heilige Geest gedragen worden. Het valt ons moeilijk de heilige Geest gewoon te worden, juist omdat hij alles venieuwt.
Wij zijn geroepen om nieuwe wegen te gaan en Gods Geest in ons te laten werken. Laten wij opstaan en verder gaan. De gouden tijd ligt niet achter maar voor ons.
In de tempel wierp de weduwe twee penningen in de offerkist: alles waarvan zij moest leven. Dat is een teken van een groot geloof.
De profeet Elia vraagt aan een arme weduwe om brood. Zij geeft het laatste wat zij heeft. Er schiet niets meer over voor haar zoon en voor zichzelf. Zij wordt beloond voor haar groot vertrouwen want het meel en de olie verminderden niet.
Ik had geen brood gekocht en vond thuis nog één snede. Ik heb God niet gebeden om die snede terug een heel brood te laten worden maar ik ben naar de bakker gegaan en ik ben ervan overtuigd dat gij allemaal hetzelfde zouden doen.
Vertrouwen is heel menselijk maar het kan ook verkeerd uitdraaien. Een man uit Antwerpen had van mij geld gekregen maar zou het mij zeker terug bezorgen. Een week later telefoneerde hij. Ik vroeg of hij het geld al kwam teruggeven ? 'Nee, nee ! Ik had een wedervraag of hij dat had voortverteld. Hij antwoordde: 'Absoluut niet'. Ik had nog een vraag:'Hoe komt het dan dat er deze week vijf mannen uit Antwerpen aan mijn deur stonden ?' Ik heb van hem geen last meer gehad. Ik wil wel goed zijn maar niet gek.
En toch is vertouwen heel belangrijk in het leven. Een universiteitsprofessor gaf uitleg over het heelal. Wij konden het niet nagaan. Wij moesten hem op zijn woord geloven. Zonder vertrouwen is er ook geen vriendschap, geen liefde, geen huwelijk mogelijk.
Op Jezus vertrouw ik helemaal. Voor zijn boodschap heeft hij zijn leven gegeven. Ik ben ervan overtuigd dat hij zieken heeft genezen. Er beginnen zich bij mij ouderdomsverschijnselen op te dringen. Ik loop een beetje mank. Dat is op mijn ouderdom bij moeder natuur de normaalste gang van zaken. Ik vraag niet aan God om mij terug normaal te laten lopen. Ik vraag aan God om geestelijke waarden. Ik bekijk mijn ouderdomsverschijnselen als een signaal van God om mij te laten weten dat de ontmoeting met hem dichter en dichter bij komt.
Laten wij voor elkaar bidden om een sterker geloof, een rotsvaste hoop en een diepe liefde tegenover God en de mensen.
Tijdens een skivakantie waren er voldoende skileraars. Ik kon naar hartelust van de besneeuwde bergen naar beneden skiën.
Een turnlerares was voor de eerste keer meegekomen. De laatste middag vroeg zij of ik haar groep niet kon overnemen. Haar man was door zijn werkgever naar Oostenrijk gezonden en hij was naar Zauchensee gekomen. Heel de tijd had ik mijn hart kunnen ophalen. Daarom ging ik ermee akkoord.
Ze was met haar groep alleen maar op de Unterberg geraakt, halfweg de Rosskopf. Ik vond dat de groep tenminste naar de Rosskopf kon. Ze zei:' Dan mag Els niet mee, want die kan niet skiën.' ik antwoordde:' Als Els niet mee mag, neem ik de groep niet over.' Natuurlijk mocht Els dan wel mee.
Op de Unterberg zocht ik een zachte helling uit om te zien wat de deelnemers eigenlijk konden. De afdaling van Els was echt niet schitterend.
We namen de lift naar de Rosskopf en stapten verder naar de top. Daar vertelde ik dat de leiding van Sporta, als ik begon te skiën, voor veel te lange ski's hadden gezorgd. Voor ik het wist lag ik in de sneeuw. Ik had altijd een gevoel van schrik tot ik de eerste keer op de Rosskopf kwam. Het was toen ook mooi weer. Ik bewonderde de besneeuwde bergen en sindsdien had ik nooit geen angst meer. De Rosskopf is een toverberg.
Els zette ik achter mij. Walter zegde dat hij haar voorbij zou skiën. Ik reageerde: 'Dan kunt gij niet skiën, want dan zijt ge geen meester over uw bochten.' in kleine bochten skiedde ik tot aan de weg. Els volgde mij mooi na.Walter is wel achter Els gebleven. Op de weg hield ik halt om te laten zien van welke helling wij naar beneden waren gekomen. In ogen van beginnelingen is dat steil. Dat was nog eens een bevestiging te meer van het zelfvertrouwen.
Ik wist twee ijsplekken liggen, een met een hoogteverschil van één meter en wat lager een met een hoogteverschil van vier meter. Boven de eerste ijsplek liet ik de ski's zijdelings over de ijsplek glijden. Men hoorde de ski's over het ijs raspen. Normaal brengt men beginnelingen het Abrutschen niet bij maar ik voelde mij als skileraar bijzonder in vorm. Ik stelde voor: er rond of er over skiën. Els riep:' Mannen, er over, hé !' Dan ging het recht naar de tweede ijsplek. Ik hoefde niets meer te vragen.
Als wij aan de jeugdherberg kwamen, glunderde Els van vreugde. Haar skivakantie dreigde een groot fiasco te worden maar nu had zij er enorm veel plezier aan beleefd.
Een foto van de Gamskogel. De fotograaf vind ik niet meer terug.
Aan een tiental nieuwelingen gaf ik skiles. Het ging vlot. Zij lieten een duidelijke voorkeur blijken voor de Rosskopf. Als beloning stelde ik voor om de laatste namiddag zo dikwijls mogelijk de lift te nemen naar de top van de Rosskopf. Als het voor iemand teveel werd, kon die onderaan bij de tweede lift wachten en als wij voorbijkwamen opnieuw aanpikken.
In die groep was er een Rik uit Herentals. Hji had eigenlijk geen uitleg nodig. Hij zag hoe ik skiedde en deed dat krek achterna. Wie minder goed kon skiën zette ik vlak achter mij in mijn spoor. Rik hing dan ook altijd achteraan.
Om kwart voor vier wilde ik nog een laatste keer naar de top. Vier deelnemers, onder wie Rik, gingen mee. Op de top zette ik Rik juist achter mij. Ik vroeg hem om mij niet te lossen. Op het steilere gedeelte maakte ik grote, langzame bochten. Op het iets vlakkere deel maakte ik steeds meer kleinere, vlugge bochten. Na een tijdje haakten er drie af. Ik riep: 'Rik, niet lossen, hé !' Het ging vlugger en vlugger. Rik bleef aan mijn ski's plakken. Als wij stopten, bleef hij lachen van plezier. Hij zei: ' Er stonden wel geen vlaggetjes maar het was toch een echte afdaling.'
Een andere keer was ik alleen en stond halverwege de Rosskopf. Het was heel mooi weer. Omdat het al vier uur was, was er buiten mij nog één Oostenrijker aan het skiën. Hij skiedde naar de sleeplift en ik volgde hem.
Normaal blijven de liften na sluiting nog twintig minuten tot een half uur verder draaien. Opeens stond de lift stil en kwam niet meer op gang. Rechts van ons lag een besneeuwde rots en links ging het sterk naar beneden onder een laag diepe sneeuw. Ik had nog nooit in diepe sneeuw geskied. De Oostenrijker heeft voor mij een spoor getrokken tot aan de gewone piste. Ik nodigde hem nog uit op een traktatie maar dat vond hij niet nodig.
De pastoor-deken van Altenmarkt vroeg mij of ik met het weekeinde voor de vakantiegangers en voor het hotelpersoneel de eucharistie wilde vieren in de kapel van Zauchensee.
Mijn preek begon over het skiën. Een beginneling kan les volgen of zelf proberen fatsoenlijk een paar bochten te maken. Alleen zal het langer duren voordat hij naar een bergtop kan gaan. Hij zal er minder deugd aan beleven. Ook is de kans groter dat hij een lelijke val maakt of zelfs een been breekt. Het is veel verstandiger skilessen te nemen.
Wel, het skiën is te vergelijken met het leven.
Ge kunt uw eigen ideeën volgen maar de beste skileraar voor het leven is Jezus. Zijn wijsheid is een sterke grondslag voor het levensgeluk. Als ge het risico neemt om Jezus echt op zijn woord te geloven, dan ontdekt ge dat hij helemaal gelijk heeft. Als ge zijn raadgevingen opvolgt, krijgt ge in uw hart een warm gevoel. De liefde, die Jezus schenkt en die wij ontvangen, geeft een diepe zin aan ons leven.
Na de viering stonden mensen mij op te wachten en zegden: 'Over skiën hebben wij nog nooit horen preken.'
De familie Pesendorfer was op zaterdag terug gereden naar huis. Ik bleef nog twee dagen langer in Zauchensee. Op een middag ging ik naar de Rosskopf.
Samen met een Oostenrijker uit Salzburg nam ik de tweede lift naar de top. Het werd een gemoedelijke babbel. Boven wensten wij elkaar nog veel plezier. De Salzburger gleed met sierlijke bochten naar beneden tot hij achter een heuvel verdween. Ik beleefde er deugd aan. Ik skiede met de ski's tegen elkaar in gelijkmatige bochten tot aan de weg. Om na te genieten stopte ik daar. De Salzburger kwam naar mij toe en loofde mij om mijn mooie afdaling. Natuurlijk bleven wij samen verder skiën.
Hji stelde voor om aan de overkant naar de Tauernkar te gaan. Daar wenste hij dat wij aan de andere kant recht naar beneden zouden skïen. Ik verkoos om toch twee bochten te maken. Terug op de top zijn wij dan naast elkaar recht naar beneden gesuisd.
Van de Tauernkar namen wij de zwarte piste. Ik volgde hem tussen de vele bulten. Op zeker ogenblik schoot op de zijkant van een bult één ski los. Door die bulten duurde het een beetje voor ik mijn ski weer aan had. De Salzburger was zeker al lang beneden. Dus ging ik hem vlug achterna. Ik vond hem niet, ook niet tussen de skiërs, die stonden aan te schuiven. Ik heb nog een hele tijd naar hem uitgekeken en ben dan maar in de zetellift gestapt. Toen zag ik hem de hele piste afzoeken om mij te vinden. Mijn roepen heeft hij niet gehoord.
Omwille van het fijne contact heb ik nog even met de gedachte gespeeld om op de radiozender in Salzburg mijn verhaal te vertellen om zo elkaar weer te vinden. Maar dat is toch niet doorgegaan.
Eens kon ik mij aansluiten bij een groep deelnemers met de beste Oostenrijkse skileraar. Van hem hoopte ik nog veel te kunnen opsteken.
Van de middagpauze maakte ik gebruik om van de Gamskogelhut de oostafdaling te nemen. Bij de steile helling liet ik mij naar beneden suizen. Heerlijk.
De Oostenrijkse skileraar nam op het einde van de dag ook de oostafdaling. Bij de steile helling wachtte ik tot allen weer op het normale deel van de piste waren. Ik ging diep in de knieën en boog mij voorover om zo weinig mogelijk wind op te vangen. Ik had er niet op gelet dat de zon daar niet meer scheen en de neeuw harder was geworden. Hoe het kwam weet ik niet meer maar ik maakte een salto. De skileraar had niet de valpartij maar nog wel de sneeuwwolk gezien. Dit is in 33 jaar tijd de enige keer dat ik bij een val pijn heb gevoeld. De schuld lag niet bij de berg, niet bij de sneeuw en ook niet bij de ski.
In de jeugdherberg voelde ik een lichte pijn in mijn rechterknie. De leiding dwong mij om naar de dokter te gaan. De verzekering betaalt niets terug, als later blijkt dat het ernstiger is.
De dokter en ik, wij kennen elkaar goed. Bij een breuk of een ziekte reed ik altijd mee naar hem. Omdat ik alleen was, had hij onmiddellijk door wat er aan de hand was. Hij wou een röntgenopname maken. Daarop is alleen het beendergestel te zien. Ik was zeker dat er niets gebroken was en wimpelde zijn voorstel af. Hij stelde een inspuiting voor maar dat vond ik voor die pijn echt niet nodig. Hij heeft dan om de knie te verstevigen een lijmverband aangelegd.
Hij bood een glas cognac aan. Ja, dat sloeg ik niet af.
Hij wist dat ik priester was en begon mij te plagen: als God met de knie van de mens bezig was, is hij toch heel verstrooid geweest. Ik reageerde: 'Deze huurwoning is toch wel prachtig.' Hij viel tegen mij uit: 'Hoe durft gij ? Gij weet goed genoeg dat ik om een gips aan te leggen met de patient langs een ijzeren roltrap naar de kelder moet. Bovendien hoort mijn vrouw boven alles wat wij zeggen.' 'Allemaal voordelen' antwoordde ik: gij zijt een eigen huis aan het bouwen en kunt daar allemaal rekening mee houden.'
Hij vulde onze glazen nog eens vol en telefoneerde om een ziekenwagen om mij terug naar Zauchensee te voeren. Tot dan had hij altijd beschaafd Duits gesproken. In het dialect ging hij verder: 'Ge moet u niet haasten, want wij zitten aan de fles'. Hij wist niet dat ik hun dialect verstond.
