De pastoor-deken van Altenmarkt vroeg mij of ik met het weekeinde voor de vakantiegangers en voor het hotelpersoneel de eucharistie wilde vieren in de kapel van Zauchensee.
Mijn preek begon over het skiën. Een beginneling kan les volgen of zelf proberen fatsoenlijk een paar bochten te maken. Alleen zal het langer duren voordat hij naar een bergtop kan gaan. Hij zal er minder deugd aan beleven. Ook is de kans groter dat hij een lelijke val maakt of zelfs een been breekt. Het is veel verstandiger skilessen te nemen.
Wel, het skiën is te vergelijken met het leven.
Ge kunt uw eigen ideeën volgen maar de beste skileraar voor het leven is Jezus. Zijn wijsheid is een sterke grondslag voor het levensgeluk. Als ge het risico neemt om Jezus echt op zijn woord te geloven, dan ontdekt ge dat hij helemaal gelijk heeft. Als ge zijn raadgevingen opvolgt, krijgt ge in uw hart een warm gevoel. De liefde, die Jezus schenkt en die wij ontvangen, geeft een diepe zin aan ons leven.
Na de viering stonden mensen mij op te wachten en zegden: 'Over skiën hebben wij nog nooit horen preken.'
De familie Pesendorfer was op zaterdag terug gereden naar huis. Ik bleef nog twee dagen langer in Zauchensee. Op een middag ging ik naar de Rosskopf.
Samen met een Oostenrijker uit Salzburg nam ik de tweede lift naar de top. Het werd een gemoedelijke babbel. Boven wensten wij elkaar nog veel plezier. De Salzburger gleed met sierlijke bochten naar beneden tot hij achter een heuvel verdween. Ik beleefde er deugd aan. Ik skiede met de ski's tegen elkaar in gelijkmatige bochten tot aan de weg. Om na te genieten stopte ik daar. De Salzburger kwam naar mij toe en loofde mij om mijn mooie afdaling. Natuurlijk bleven wij samen verder skiën.
Hji stelde voor om aan de overkant naar de Tauernkar te gaan. Daar wenste hij dat wij aan de andere kant recht naar beneden zouden skïen. Ik verkoos om toch twee bochten te maken. Terug op de top zijn wij dan naast elkaar recht naar beneden gesuisd.
Van de Tauernkar namen wij de zwarte piste. Ik volgde hem tussen de vele bulten. Op zeker ogenblik schoot op de zijkant van een bult één ski los. Door die bulten duurde het een beetje voor ik mijn ski weer aan had. De Salzburger was zeker al lang beneden. Dus ging ik hem vlug achterna. Ik vond hem niet, ook niet tussen de skiërs, die stonden aan te schuiven. Ik heb nog een hele tijd naar hem uitgekeken en ben dan maar in de zetellift gestapt. Toen zag ik hem de hele piste afzoeken om mij te vinden. Mijn roepen heeft hij niet gehoord.
Omwille van het fijne contact heb ik nog even met de gedachte gespeeld om op de radiozender in Salzburg mijn verhaal te vertellen om zo elkaar weer te vinden. Maar dat is toch niet doorgegaan.
Eens kon ik mij aansluiten bij een groep deelnemers met de beste Oostenrijkse skileraar. Van hem hoopte ik nog veel te kunnen opsteken.
Van de middagpauze maakte ik gebruik om van de Gamskogelhut de oostafdaling te nemen. Bij de steile helling liet ik mij naar beneden suizen. Heerlijk.
De Oostenrijkse skileraar nam op het einde van de dag ook de oostafdaling. Bij de steile helling wachtte ik tot allen weer op het normale deel van de piste waren. Ik ging diep in de knieën en boog mij voorover om zo weinig mogelijk wind op te vangen. Ik had er niet op gelet dat de zon daar niet meer scheen en de neeuw harder was geworden. Hoe het kwam weet ik niet meer maar ik maakte een salto. De skileraar had niet de valpartij maar nog wel de sneeuwwolk gezien. Dit is in 33 jaar tijd de enige keer dat ik bij een val pijn heb gevoeld. De schuld lag niet bij de berg, niet bij de sneeuw en ook niet bij de ski.
In de jeugdherberg voelde ik een lichte pijn in mijn rechterknie. De leiding dwong mij om naar de dokter te gaan. De verzekering betaalt niets terug, als later blijkt dat het ernstiger is.
De dokter en ik, wij kennen elkaar goed. Bij een breuk of een ziekte reed ik altijd mee naar hem. Omdat ik alleen was, had hij onmiddellijk door wat er aan de hand was. Hij wou een röntgenopname maken. Daarop is alleen het beendergestel te zien. Ik was zeker dat er niets gebroken was en wimpelde zijn voorstel af. Hij stelde een inspuiting voor maar dat vond ik voor die pijn echt niet nodig. Hij heeft dan om de knie te verstevigen een lijmverband aangelegd.
Hij bood een glas cognac aan. Ja, dat sloeg ik niet af.
Hij wist dat ik priester was en begon mij te plagen: als God met de knie van de mens bezig was, is hij toch heel verstrooid geweest. Ik reageerde: 'Deze huurwoning is toch wel prachtig.' Hij viel tegen mij uit: 'Hoe durft gij ? Gij weet goed genoeg dat ik om een gips aan te leggen met de patient langs een ijzeren roltrap naar de kelder moet. Bovendien hoort mijn vrouw boven alles wat wij zeggen.' 'Allemaal voordelen' antwoordde ik: gij zijt een eigen huis aan het bouwen en kunt daar allemaal rekening mee houden.'
Hij vulde onze glazen nog eens vol en telefoneerde om een ziekenwagen om mij terug naar Zauchensee te voeren. Tot dan had hij altijd beschaafd Duits gesproken. In het dialect ging hij verder: 'Ge moet u niet haasten, want wij zitten aan de fles'. Hij wist niet dat ik hun dialect verstond.
Op een skikamp van Sporta in Zauchensee sloot ik mij aan bij een deelnemersgroep, geleid door een Oostenrijkse skileraar.
Op de middag liet ik de gelegenheid niet voorbijgaan om op mijn eentje af te dalen van de Gamskogelhut. Waar de piste samenkomt met de afdaling 9 is er een steile helling. De zon scheen heerlijk. Ik hield eventjes halt om dan kaarsrecht naar beneden te glijden. Onderaan hoorde ik in het Nederlands roepen: 'Ik durf niet meer. Ik doe mijn ski's uit en kom te voet naar beneden.'
Ik keek om. Twee jonge vrouwen uit Nederland stonden naast mij. De derde was tot halverwege de helling geraakt. Ik riep: 'Rechts van u is het iets minder steil. Maak een bocht naar rechts en buig uw linkse knie goed naar binnen. Dan heeft uw ski een betere grip op de sneeuw.' Zij maakte rustig een mooie bocht en skiede gewoon verder.
Ik spoedde mij naar beneden om mij aan te sluiten bij mijn groep.
Deze foto heb ik van internet genomen. Ik kan ze niet meer terugvinden en dus ook niet haar oorsprong. Wel ben ik ervan overtuigd dat zij de tweede lift naar de Gamskogel in Zauchensee voorstelt. In deze lift is eens een meisje blijven zitten (Zie skivakanties 4).
In een bepaald jaar huurden de familie Pesendorfer en ik een appartement. We hadden geluk met het weer. Vanuit een wolkenloze hemel scheen de zon op de besneeuwde bergen. Dat bracht veel bezoekers mee, die allemaal wilden skiën.
Meer dan twintig minuten lang hebben wij voetje voor voetje aangeschoven om in de onderste lift naar de Gamskogel te stappen. Boven merkten wij op dat er op het bovenste deel van de Gamskogel niemand aan het skiën was. Er zat ook geen mens in de zetellift. We waren vlug akkoord om naar de top te gaan.
In de open lift wisten wij onmiddellijk waarom daar niemand aan het skiën was: een ijzige noordenwind gierde over de skipiste. Ik herinner me nog goed dat ik aan de jonste zoon Herbert vroeg om dicht tegen mij aan te zitten, al heeft dat niet veel geholpen.
Ik skiede vooruit en maakte halverwege een rustpauze met mijn rug naar het noorden. Die gure wind maakte de sneeuw fantastisch: het was puur plezier ! Natuurlijk zouden wij helemaal naar beneden skiën maar ik zorgde er voor dat ik vooruit bleef en stelde mij opnieuw op in de tweede lift.
Uit vriendschap kwam heel de familie achterna en zaten wij tot boven toe opnieuw te bibberen. Raar maar waar: tijdens het skiën hadden wij geen last van de koude wind. Ons gezond verstand heeft ons toch de rest van de dag beneden gehouden.
Deze foto heb ik van Internet gehaald. Als bron werd vermeld: Catalepsy-example.
Twee zusters, dochters van een hoogleraar aan een universiteit, gingen ieder jaar met Sporta op ski-kamp in Zauchensee.
In een bepaald jaar hadden zij lessen gevolgd in hypnose. Deelnemers waren er op uit om zich door hen te laten hypnotiseren. Op het einde haalden zij de vrijwilligers uit de hypnose terug. De leiding was er niet erg mee opgezet. Veronderstel dat een vrijwilliger bij het skiën toch een nawerking zou ondervinden en een been zou breken. Toch werd over niet anders gesproken dan over hypnose.
De turnleraar Erik ging voor de eerste keer mee om skiles te geven. Hij stelde voor dat ik hem op een avond voor de hele groep zou hypnotiseren. Ik schoot in een luide lach. Van hypnose ken ik niets en ik kan helemaal niet hypnotiseren. Dat hoefde ook niet, want Erik had door dagelijkse training heel sterke buikspieren. Hij kon op twee stoelen liggen en dan mocht ik nog iemand van 12 jaar op zijn buik zetten.
's Avonds ging Erik op drie stoelen liggen. Ik vroeg absolute stilte totdat ik Erik uit de hypnose had terug gehaald. Ik verkocht wat show en haalde de middenste stoel weg. Erik bleef stokstijf met zijn hals op de ene stoel liggen en met zijn hielen op de andere. Ik zette een meisje van 12 jaar op zijn buik. Een poosje later zette ik haar weer op de grond en schoof de derde stoel terug onder Erik.
Ik haalde Erik terug uit de hypnose. Groot applaus langs alle kanten. Zeven deelnemers wilden onmiddellijk dat ik hen zou hypnotiseren. Ja, toen zat ik lelijk in de penarie. Maar ik heb mij eruit gepraat: luistert, ik ben nog maar een beginneling. Al mijn energie heb ik verbruikt om Erik te hypnotiseren. Nu heb ik veel tijd nodig om mijn hypnotische krachten weer op te laden. Gelukkig hadden zij daar begrip voor.
Sportta had weer eens gevraagd om aan beginnelingen skiles te geven. Dat jaar was er een grote bultvorming. Dat was een uitdaging om die bulten goed de baas te kunnen.
Bulten moet men opvangen met de knieën en het bovenlichaam moet op de zelfde hoogte blijven. Doet ge dat niet bij enkele bulten na elkaar dan krijgt ge schokken te verwerken en kunt ge hoofdpijn krijgen.
Rechts van de babylift (lift 11) was er een mooie bult. Na de uitleg deed ik het voor en de beginnelingen deden het goed achterna. Het had geen zin om verder naar beneden te skiën en de baybylift te nemen. Dus stapten wij elke keer terug naar omhoog.
Dan gingen wij springen met ons op de bult af te duwen. Natuurlijk kwamen wij verder op de sneeuw terecht en moesten wij meer stappen. Daarom draaiden wij in de lucht ons lichaam een kwart draai en bij het neerkomen gingen wij eventjes door de knieën.
Ik was tevreden over mijn beginnelingen en we namen de lift naar de Rosskopf. De afdaling 1 gaat op zeker ogenblik over in een breed dal met flanken links en rechts. We gingen niet het dal in maar skieden op de rechter flank in de richting van de bomen. Beneden lagen er drie bulten achter elkaar. Ik keek uit of er geen andere skiers waren en dook naar beneden. De beginnelingen volgden mij en wilden onmiddellijk terug naar de Rosskopf.
Na enkele keren vroeg ik om op de flank de ski's goed te laten lopen om wat verder te geraken. Beneden lagen daar ook drie bulten maar de onderste was groot. Die was niet met de knieën op te vangen. Wij doken naar beneden. De beginnelingen waren enthoesiast over de luchtsprong. Zij vonden het tof dat ik dat hun niet had verteld.
Op een avond, het was al na middernacht, zaten wij met de leiding nog een glas wijn te drinken. Opeens komt Rupert, de hotelbaas, binnengestormd: ' Wat is daarboven allemaal gaande ? Het is de drukste periode van het jaar en wij hebben allemaal onze nachtrust hard nodig !' Hij was woedend.
Ik liep naar boven. Op de gang van de tweede verdieping stonden de honderd en tien deelnemers van Sporta spook te spelen. Ze waren allemaal op dezelfde manier met een laken gekleed. Alleen hun ogen waren te zien. Ze wuifden met hun armen op en neer en riepen: 'Boe boe boe !'
Rupert greep een jonge deelnemer bij de arm en dreigde hem op straat te zetten en de buitendeur op slot te doen. In een vriesnacht in de Oostenrijkse bergen was dat niet te doen. Ik zei: 'Rupert, rustig , rustig !' Ik riep zo luid als ik kon: 'Wie binnen de minuut niet in bed ligt, gaat morgen niet skiën !' Dat had effect. Rupert heb ik dan nog een korte maar goede nachtrust gewenst.
De volgende dag 's morgens kwam Walter naar mij. Hij skiede bij de beste groep en Zauchensee vond hij geweldig. Hij was 18 jaar oud en zou voor de laatste keer aan een skikamp kunnen deelnemen. Hij zei: 'Herman, deze nacht heb gij nogal een keel opengetrokken maar ja, gij moest Rupert kalm krijgen en eigenlijk hebt gij er deugd aan beleefd, hé.' Ik antwoordde: 'Walter, gij hebt mij helemaal doorzien en inderdaad is dat de origineelste grap, die ik ooit heb beleefd'. Walter was er zeker de aanstoker van.
Het jaar daarop was Walter wel in Zauchensee, als skileraar.
