De teksten geven mijn eerst bezoek aan India weer in 1998. De foto's geven beelden van mijn tweede bezoek, aangeboden door de parochie bij mijn afscheid.
Het kindertehuis in Calcutta
Vrijdag 9 januari om 9 uur heeft de verantwoordelijke zuster van het kinderopvangtehuis mij rondgeleid.
Ongewenste kinderen worden er opgevangen tot aan hun adoptie. De Indische autoriteiten zijn heel streng geworden tegenover adoptie in ons land. De vier grootste kranten in India hebben het Dutrouxverhaal uitgebreid weergegeven.
Het was aandoenlijk hoe een meisje van in het begin mijn hand niet heeft losgelaten zolang ik in dit deel van het huis ben gebleven. Eén grote vraag straalde uit haar ogen: 'Wilt ge mij niet meenemen ?'
Er is ook een afdeling voor gehandicapte kinderen. Eén jongen was duidelijk ouder en groter. Hij had een zware handicap en niemand adopteert hem. Als ik binnen kwam, was een helpster hem aan het voeden. Het ging extra langzaam. Toen ik helemaal was rondgegaan, was de vrouw met een onbeschrijflijk geduld de jongen nog altijd aan het eten geven. Die jongen moet de genegenheid van deze zorgzame vrouw sterk aanvoelen.
Voor een andere deur zei de zuster: ' Nu moet ik u vragen uw schoenen uit te doen. Hier vechten de te vroeg geboren en zieke kinderen voor hun leven. Er mag geen enkele microbe binnen geraken'. Daar ben ik nog stiller geworden. Heel de tijd heb ik er een diepe eerbied voor elk mensenleven ingeademd.
Ik heb er ook twee jonge zusters bezocht, die niet meer konden genezen. Ik heb geluisterd naar hun bondig verhaal. Daarna heb ik hen toegesproken. Ik stond stom verbaasd hoe vlug zij door hadden wat ik bedoelde te zeggen. Hun hart, wijd open voor God en voor de mensen, had een enorm aanvoelen en begrijpen van mensen ontwikkeld.
Ik dankte de zuster en ging over de binnenplaats naar de buitenpoort. Links onder een afdak gaven een dokter en zusters medicijnen en verzorgden zij zieken. Zeker vijf meter voor mij ging een vrouw van onder een afdak ook naar buiten. Zij merkte mij op en ging terug om mij voor te laten. Mensen van een lagere stand moeten hun plaats en hun wereld goed kennen. Vanuit het besef dat in Gods ogen alle mensen evenwaardig zijn, heb ik al het mogelijke gedaan om deze Indische gewoonte te doorbreken. Het is mij niet gelukt.
Niet alleen moslims trekken hun schoenen uit om een moskee binnen te gaan. Ook de christenen ontdoen zich van hun schoeisel voor de deur van een kerk, kapel of bidplaats. Indiërs dragen geen kousen en zitten dus blootvoets op de mat of op de grond. Zij blijven tot op hoge ouderdom gummibeenderen behouden gelijk een zuigeling. Voor westerlingen zijn er stoelen of banken voorzien.
In de kapel van de zusters staat er tegen de achtermuur een beeld van Moeder Teresa. Haar ineengedoken zithouding verbergt haar gezicht. Het lijkt of zij er echt is. Ik voel er mij gedragen door de biddende wereldkerk. Bij de eucharistie was het een ongewoon zicht dat de priester, in vol ornaat en met de kelk in de handen, barvoets naar het altaar gaat.
Zuster Marie-Therese met zonnebril is geen directrice van de school meer en woont samen met nog drie andere zusters in een kleine gemeenschap. Met deze tekening hebben de leerkrachten en de kinderen mij welkom geheten.
De teksten geven mijn eerste bezoek aan India weer in 1998. De foto's geven beelden van mijn tweede bezoek, aangeboden door de parochie van Wildert bij mijn afscheid.
Culcutta
Moeder Tesera heeft wel de juiste wijk uitgekozen i Ik wilde in Calcutta alleen bidden met de zusters van Moeder Teresa, hun kindertehuis bezoeken en ik wou zien hoe mensen op de vuilnisbelt van de stad zochten naar afval, dat ze konden verkopen.
Voor dat laatste opzet hoefde ik mij niet te verplaatsen: in de straat werd er afval in hoopjes bijeen geveegd. Er zat roest bij, dat jongens me een stuk hout wegkrasten van autovelgen. Een paar meter verder was een lasser aan het werk en de volgende was de velgen aan het schilderen. Al het onbruikbare kwam in de straatgoot terecht. Soms werden er een paar hoopjes opgehaald.
Een vrouw zocht achter oud papier. Een geit vond een paar totaal uitgedroogde palmbladeren en de straathonden zaten vol schurft van kop tot staart. Tegen dat alles en zeker tegen de uitlaatgassen van optrekkende auto's was mijn zachte keel niet opgewassen. Na een kwartier lopen in de straat had ik keelpijn.
In het hotel bestelde ik een menu, waarvan ik de woorden 'kotelet met aardappelen' begreep. Toen ik op een stuk vlees kauwde, was mijn keelpijn als bij toverslag verdwenen. Ik wist niet dat een kotelet zo'n krachtig geneesmiddel was. Ik moet er aan toevoegen dat de kotelet heel sterk gekruid was. Daarom voelde ik niets meer. Wel kon ik het pikante eten in India goed verdragen en ik heb verder dan ook geen keelpijn meer gehad.
In de straat zag ik achter een muur een magnifieke villa met een heel grote tuin. Een doodversleten deken lag met stenen vast bovenop de muur. Het andere uiteinde lag ook weer met stenen vast op de stoep. Daaronder woonde een familie.
Magere mannen stonden naast hun riksja's te wachten op klanten. Na een verkiezingsoverwinning hadden de communisten de riksja's verboden: zij vonden het mensonterend dat een mens een andere in een riksja moest voorttrekken. Alleen deze mannen hebben geprotesteerd. Het was hun enig inkomen. Vaak heb ik deze mensen iets willen gunnen. Maar ik heb het niet over mijn hart kunnen krijgen mij, rijke westerling, op zo'n manier door de stad te laten voeren.
Nu begrijp ik beter dat Jezus tot de lamme zegde: 'Neem uw bed op en ga naar huis.'
Toen was het zo warm dat men de onderste takken van de palmboom afsneed om ze op de grond rond de boomstam te leggen tegen de hevige zonnestralen.
De teksten geven mijn eerst bezoek aan India weer in 1998. De foto's geven beelden van mijn tweede bezoek, aangeboden door de parochie van Wildert bij mijn afscheid.
In Bangalore (deelstaat Takanaka) is er ook een noviciaat voor Norbertijnen. Bij mijn aankomst zei de novicenmeester onmiddelijk: 'Zaterdag geeft ge twee en zondag één uur les aan de novicen.' Samen hebben we gezocht naar de hoofdgedachte van bijbelteksten en we hebben er deugd aan beleefd.
Kelketta (Calcutta)
De zusters van Moeder Teresa, de missionarissen van de liefde, stralen een geweldige openheid, een ontwapenende eenvoud en een bereidwillige dienstbaarheid uit. Naar mijn gevoel halen de zusters dat uit hun diep gebedsleven.
Onaangemeld kwam ik daar binnen en ze schenen voor mij alle tijd te hebben. Ze vroegen vanwaar ik was. Toen riep een zuster een jonge vrouw, die zich verder om mij bekommerde. Ik vroeg waar haar vloeiend Frans vandaan kwam. 'Ik ben van Brussel.' - 'Wat doet gij hier ?' - ' Ik help hier.' -'Hoelang doet ge dat al ?' Op die onbelangrijke vraag heb ik geen antwoord gekregen. Zij was geen kloosterzuster en wenste ook niet in te treden maar er ging van haar toch dezelfde grote eenvoud uit. Zij wees mij verderop in de straat het tehuis voor kinderopvang aan.
De teksten geven mijn eerste bezoek aan India weer in 1998. De foto's geven beelden van mijn tweede bezoek, aangeboden door de parochie van Wildert bij mijn afscheid.
In Bangalore (deelstaat Tanaka) studeren tien jonge Norbertijnen voor priester. De verantwoordelijke voor hen is Vincent Mattamel. Hij mocht vier jaar studeren aan de universiteit van Leuven. Zaterdag is de dag om te poetsen.
Kelketta (Calcutta)
De taxichauffeur 'vloog' mij naar het hotel tegenover het huis van Moeder Teresa. 's Nachts in mijn slaap hoorde ik hem nog toeteren.
Op zeker ogenblik rijdens wij links in de straat bumper aan bumper. Opeens merkt mijn chauffeur dat er op de rechterkant een opening van 50 meter is. Hij toetert, zwenkt naar rechts, trekt op maar dat deed de tegenligger natuurlijk ook. Op 20 cm afstand van elkaar schiet mijn chauffeur na getoeter terug naar links tussen de andere auto's in. Ze hebben in India een fantastisch gevoel ontwikkeld wie er in het verkeer het eerst gaat toegeven.
In mijn hotelkamer stond zoals overal in India een bed met houten planken. Daarover ligt een dunne, gevlochten mat en een laken. Het hoofdkussen, het bovenlaken en het deken zijn zoals bij ons. De eerst morgen heb ik mijn knoken nogal gevoeld maar na enkele dagen heb ik dat niet eens meer opgemerkt.
Ik wou mijn handen wassen. Het water van de wasbak spoelde weg langs een buis in de muur. Opeens hoor ik een raar geluid achter mij. Ik kijk om en zie het water opborrelen over de plint en verdwijnen in een gaatje in de hoek. Het stortbad was een sproeier in het plafond van de wc.
Toiletpapier was er niet. Maar men had mij ingelicht en ik was er goed op voorzien. Zes rollen zaten er in mijn valies maar die was nog altijd niet toegekomen. Ik kan u verzekeren dat ik wel mijn plan heb getrokken.
De tekst geeft mijn eerste bezoek aan India weer in 1998 en de foto's geven beelden van mijn tweede bezoek, aangeboden door de parochie van Wildert bij mijn afscheid.
Vermoedelijk is deze Norbertijn in Mumbay Jerome D'Souza. Hij heeft zijn opleiding gevolgd in de abdij van Berne te Heeswijk (Nl). Hij kende nog één woord Nederlands: wandelen en de uitspraak was nog heel juist.
In de kerk van het klooster hangt een origineel kruisbeeld: een verrezen Christus voor het kruis.
Mumbay
In de luchthaven zag ik een ongelooflijke verscheidenheid van kleding en hoofddeksels. Mannen hadden hun voorhoofd met verschillende kleuren en tekens beschilderd en één man zelfs zijn hele blote borst.
Sommige vrouwen waren gesluierd en drie vrouwen met een doek voor hun ogen liepen achter hun man aan. Stiekem ben ik achter hen gaan lopen om te kijken of ik doorheen dat doek kon zien.
Blijkbaar kwamen allen voor hun geloof en voor hun levensovertuiging uit en op het eerste zicht werd dat door iedereen gemakkelijk aanvaard.
Op de binnenlandse vlucht zag ik voor het eerst Indische airhostessen. Wel, die behoren ook niet tot de armste mensen van het land. Wie hier in ons land een buikje heeft of zelfs een hele buik moet voor hen terdege onderdoen en aan hun armen en onder hun kin hangen nog kilo's vlees.
De teksten geven mijn eerste bezoek aan India weer in 1998.
De foto's geven beelden van mijn tweede bezeoek.
In Bombay werd een deel van de schoolgebouwen gerestaureerd. Daartoe gebruikte men zulke stellingen. In het begin van januari hing de kerstster nog over de speelplaats.
Bombay (Mumbai)
Om een uur in de nacht plaatselijke tijd landde ik in Bombay maar mijn valies was in Frankfurt achtergebleven. Een volledig uur was men heel vriendelijk tegenover mij en men zou mijn bagage achterna sturen naar Calcutta.
Om twee uur 's nachts zag ik geen autobus meer om naar de binnenlandse luchthaven te rijden. Dus bleef er niets anders over dan een taxi te nemen. Uit eerbied voor India en ook uit zelfrespect vertel ik niet hoe dikwijls ze mij in India op alle mogelijke manieren hebben beetgenomen. Met het zinnetje 'Ik heb zo mijn ervaring met Indische taxichauffeurs' heb ik ze later wel uit mijn buurt weten te houden.
In India zijn er veertien verschillende grote talen. Het Engels, dat zij uitspreken heeft dan ook een ander accent. Bovendien gebruikt men opnieuw de Indische plaatsnamen. Het duurde enige tijd voor ik door had dat de omroeper van de luchthaven met Kelletta Calcutta bedoelde. Ik ging dan telkens naar de uitgangsdeur maar een politieagent stak zijn hand op en zei: 'Nog niet '. Ik ging naar de berichten kijken en zag dat de vlucht nog maar eens was uitgesteld. In plaats van zes uur zijn we om kwart na negen opgestegen. Blijkbaar komt dat meer voor in India.
De teksten geven mijn eerste gezoek aan India weer in 1998.
De foto's geven beelden van mijn tweede bezoek.
Twee medebroeders Norbertijnen in Bombay (Mumbai).
Links zit Cyril D'Souza, de toenmalige overste in Bombay.
Op bezoek in India.
Al meerdere jaren tijdens de vastentijd hielden de leerlingen met de leerkrachten van de Gemeentelijke Basisschool van Wildert te Essen acties ten voordele van schoolgaande kinderen in India.
In 1994 was de directrice Zuster Rose Therese in ons land en bezocht alle klassen van onze school. Op het einde van de dag vroeg ze mij of ik niet eens naar India kwam. Omwille van de hitte in het zuiden van India komen alleen de wintermaanden in aanmerking. Ik vond het een goed idee zonder daarbij praktische besluiten te trekken. Die zijn er dan gekomen voor januari 1998.
Op acht weken tijd moest ik acht Lariampillen nemen, een zwaar geneesmiddel tegen malaria. Op de dag van mijn vertrek heb ik de tweede Lariampil genomen. Ik had niet veel gegeten en dat heb ik moeten uitboeten. Ik had geweldige dorst en heb anderhalve liter water gedronken. Ik kreeg een raar gevoel in mijn maag maar dat gevoel moest wijken voor de verwachting Zuster Rose Therese en andere mensen te kunnen ontmoeten in India.
In Zaventem staakte het bagagepersoneel gedurende twee uur. Een poetsvrouw zei: 'Het jaar is nog niet begonnen en ze zijn al aan het staken'. In het vooruitzicht op een fjine reis antwoordde ik:' Och, madmmeke, we zullen er maar geen drama van maken'. Ik wist toen nog niet welke staart er nog achter zou komen.
De stewardessen moesten alle bagage in het vliegtuig dragen en met de container hadden ze duidelijk meer last. Met heel wat vertraging startten we dan naar Frankfurt. Daar stapte ik op het vliegtuig naar Bombay.
Over dag leidt een wolk de Israëlieten (links) en in de nacht is het en vuurkolom (rechts). Beneden is de zee gescheiden door een tent. Zo kunnen de Israëlieten er door. De tent bevat de ark met de boekrollen en de kandelaar. Links van de tent is de berg met de twee stenen tafelen afgebeeld. De duif boven de tent stelt de Geest van God voor. In het water zijn er links en rechts voorstellingen hoe de leger van de farao ten onder gaat. Het gouden kalf is afgebeeld op de rechterzijde.
De blauwe lucht bedekt de hemel. De brandende struik maakt een opening in de lucht. Op de gouden plek onder de boom staat Mozes. Twee halve gordijnen over de boom wijzen op zijn taak om het volk te verlossen uit de slavernij. Een pyramide rechts boven stelt Egypte voor en een vuurbol duidt de plagen aan. Links boven heeft het Beloofde Land een zuiverder kleur. Trillende lijnen in de middencirkel geven de stem van God weer. Onderaan rechts zijn de twee stenen tafelen onbeschreven.
Over mijn medebroeder Werenfried Van Straeten, de Spekpater, bestaat er veel documentatie. Daarom vertel ik maar een persoonlijke anekdote.
Hij vroeg mij eens of ik niet mee kon gaan naar Ootmarsum bij Almelo in Nederland om te prediken over Oostpriesterhulp. De andere predikanten waren allemaal Nederlanders. Voor wij uit elkaar gingen dronken wij nog koffie en tot slot zei Werenfried mij: 'Ge moet de mensen daar niet vertellen dat ge geen Nederlander zijt. Dat horen ze wel.' Algemeen gegiechel was het gevolg.
Twee maanden later zag Werenfried mij op het binnenplein van de abdij. Hij kwam naar mij toe en wenste mij geluk met mijn predikatie in Ootmarsum. Na hem had ik het hoogste bedrag opgehaald. Dat hij, die het zo druk had, zich dat nog na twee maanden herinnerde en dat hij mij een compliment gaf, vond ik heel tof.
Nog een bedenking.
Het valt op dat de meeste kandidaten om in te treden in Tongerlo zich meldden in de periode van de preken van Werenfried.
Een geestelijke roeping is eerst en vooral het werk van God. Jawel, maar God slaapt nooit. Hij roept altijd. Het hangt dus ook af van het geloof en de uitstraling van mensen.
Werenfried had het geloof en de moed om na de oorlog over liefde te prediken en om hulp te vragen voor de verdreven Duitsers en later voor de gelovigen achter het ijzeren gordijn . Door zulk geloof en zulke inzet wekt God roepingen.
Volgens Paus Franciscus mag het gesprek over hertrouwde mensen niet beperkt blijven tot de vraag of zij te communie mogen gaan. Er moet verder nagedacht worden of zij weer peter en meter mogen worden en of zij mogen helpen bij het uitdelen van de communie.
In een intervieuw met de Argentijnse krant La Nacion zegt hij dat de oplossing ligt in een harmonische samenwerking. Hertrouwde gelovigen zijn nooit buiten de kerk gesteld (excommunicatie) maar zij worden in de praktijk wel zo behandeld.
Als de kerk hertrouwde mensen tot de communie toelaat, vrezen sommigen dat er van het geloof niets meer overblijft. Nochtans nam de kerk in de eerste eeuwen gelovigen na een echtbreuk terug op in de gemeenschap. Zij moesten wel een ernstige boetedoening volbrengen.
Een boete opleggen klinkt nogal bestraffend. Een persoonlijke begeleider aanstellen zoals in de Ierse kloosters tijdens de zesde eeuw is niet realistisch. Wel kan de kerk deze mensen vragen hoe zij dieper ingaan op het geloof door verdieping en door inzet in de parochie en in de derde wereld.
Het huwelijk is geen kinderspel. De kerk mag zich afvragen of zij de trouwlustigen genoeg degelijke voorbereiding heeft aangeboden op zulke ernstige beslissing. Heeft zij niet teveel vertrouwd op de menselijke liefde ?
Een vicaris bezocht een familie. Twee kinderen waren uit de echt gescheiden. Hij zegde: 'Voor zulke mensen kunnen wij niets doen.' Volgens de kerkelijke voorschriften had hij gelijk maar wat zou Jezus denken over zulke uitspraak ? Hij kwam in de wereld redden wat verloren was en bekommerde zich om Zacheus en om de Samaritaanse vrouw, die wel vijf mannen had gehad.
Wij kennen het evangelie helemaal van buiten maar om de gezindheid van Jezus echt tot ons te laten doordringen is het nuttig alle verhalen na elkaar te lezen, waarin Jezus voorrang geeft aan mensen boven voorschriften.
Ook minder verstandige kinderen willen het zo ver mogelijk schoppen en sluiten aan bij een groep om voor een examen de leerstof er in te dreunen. Het onderwijs is voor hen de enige kans om in het leven vooruit te komen. Na hun studie zijn ze vaak de enige bron van inkomsten voor hun familie. Een positief nevenverschijnsel is dat dank zij het onderwijs het bijgeloof sterk vermindert.
Met zulke bootjes varen de vissers de oceaan op om wat vis te vangen.
In Tiruchirappalli is er een tehuis voor veertig jongeren met kinderverlamming. Zij gaan naar school en het is verbazend hoe zij elkaar kunnen helpen.
Ook gescheiden mensen kunnen geld storten om kinderen in de derde wereld de kans te geven om naar school te gaan.
