Liberté, égalité en fraternité.... wat blijft er straks nog van over met al die terugkerende zinloze aanslagen... "De wereld is om zeep.. er gebeuren rare dingen rondom mij..." iets in die aard zong Urbanus....Triest, intriest ...
In onze tuin hebben deze zomer weer wat vlinders rondgevlogen in alle soorten en maten. De kleuren variërden van eenvoudig wit, naar warm geel of gitzwart met rode tekening op de vleugels. Ze fladderden sierlijk over de struiken en rustten af en toe uit op een bloeiende bloem. Een heel vrolijk gezicht.
Voordat de vlinder er zó uit ziet, heeft hij echter een heus transformatieproces doorlopen. Het begint zo eenvoudig.
Uit het ei gekropen, eet de larve zoveel groene blaadjes als hij kan vinden. Als de rups voldoende gegeten heeft, trekt hij zich terug in zijn schulp en voltrekt er in zijn cocon een klein wonder. Als vlinder kruipt hij uit de pop en mag hij de wereld verkennen. Deze reis duurt meestal enkele dagen, hooguit weken.
Dat principe intrigeert mij. Je hebt de wereld als larve en rups aanschouwt, je trekt je terug en sluit je af van de wereld en komt dan, als een soort Assepoester, tevoorschijn wonderschoon aangekleed in de meest prachtige kleuren klaar om de wereld te verkennen!
Stel nu dat jij zo'n vlinder bent en je krijgt te horen dat je in deze verschijning enkele dagen de wereld mag verkennen. Wat ga jij dan doen? Eerst een stukje van de wereld verkennen? Hoog in de lucht naar beneden kijken naar de bomen en weilanden vol veldbloemen?
En als je trekt krijgt? Waar ga je eten? Wat kom je tegen?
Ga je dan op je reukzin af en vlieg je tuinen en boomgaarden in? Drink je nectar uit bloemen en eet je appels en pruimen in de boomgaard en dit alles zonder invitatie? Vlieg je van tuin, naar tuin, naar tuin en geniet je van datgene wat er is? Zo eenvoudig kan het zijn ook in het gewone leven.
Rest echter de volgende vraag.
Wat ga jij doen als je ontpopt bent? Blijf je zitten op je tak of ga je, in je nieuwe hoedanigheid, de wereld verkennen door gebruik te maken van je mogelijkheden?
Interessante vraag nietwaar? Maar die vraag wordt aan ons " senioren" niet meer gesteld.. zal ik ze dan maar stellen aan onze kleinkinderen?
Het is weer zover. Het bos is weer een tapijt van vallende bladeren symbool van vergankelijkheid zoals het leven...
Gisteren een mooie herfstwandeling gemaakt in het bos in de buurt voor ik de ramen een beurt gaf! Had ik beter niet gedaan want een uur later regende het!! Maar van die natuur hebben we genoten. De bladeren beginnen stilaan te kleuren naar schakeringen van geel, oker, rood, roest en bruin. De stralen van de late waterige herfstzon schitterden tussen de kleurrijke bladeren en vormden zo een lichtspel van licht en schaduw.
Het is me wat als je de dag vandaag één of ander toestel aankoopt, die verpakking binnenin .. zo belastend voor de natuur. Toen ik gisteren bezig was met het opruimen van zo’n “ Isomo” verpakking kreeg ik van het geknirp weer dat rare gevoel over mij. Het deed me denken aan wat me indertijd bij het lesgeven ook een paar keer overkomen is toen ik bij het schrijven op het bord met een te kort stukje krijt met mijn vingernagels over het bord kraste: sniiiieerp! Een afgrijselijk geluid!
Wanneer je dat overkwam tijdens je opleiding of stagelessen dan kreeg je gegarandeerd een nota!! Zo’n gekras waarvan mijn haar en dat van mijn leerlingen ten berge rees en letterlijk kippenvel en een raar gevoel in de tanden bezorgde , dat kan Isomo je ook geven en mijn “ lieve slaapgenoot” kan het dan niet nalaten om plagend in mijn buurt zo’n plak door te snijden met een mes om het kleiner te maken.
Maar hoe komt het toch dat mensen zo uitgesproken huiverend reageren op dit soort geluid?
Het kan niet anders of ik ging op zoek naar een antwoord en kwam uit bij Randolph Blake die er in 2006 zelfs een Ig-Nobelprijs voor kreeg. Zijn onderzoek leidde tot de conclusie dat het niet de hoge tonen zijn in het gekras die ons op stang jagen, maar tonen uit het middengebied van de frequenties die we bij het gekras te verwerken krijgen. Dat had volgens Blake met onze herkomst te maken. Die middentonen komen immers overeen met de tonen van de angstkreten die chimpansees produceren als ze in gevaar zijn. Ons huiveren bij vingernagels op het bord of bij knisperende isomo zou dus een reflex zijn dat we van onze apenfamilie overgeërfd hebben. ..
Exact zeven jaar geleden namen we afscheid van ma. Mijn gedachten gaan vandaag naar een lieve, bijzondere vrouw, een moeder om trots op te zijn en die ik voor altijd meedraag in mijn hart. Vandaag mis ik haar nog steeds en toch is ze altijd heel dicht bij mij. Rust nu maar verder ma "daar" maar waar?
Onbereikbaar ben je in de mist van gezamenlijke gedachten
ik weet: je bent er maar ik zie je niet ik voel je maar ik vind je niet
Geen kerkhofbezoek vandaag, ik draag mijn dierbaren altijd in het hart....Maar voor sommigen is het een troost om vandaag even langs te gaan bij diegenen die hen verlieten..Voor hen...
Ze zijn er weer de drie fameuze dagen. Niemand kon eraan voorbij gaan zonder er op één of andere manier aan herinnerd te worden :31 oktober, 1 en 2 november. Halloween, Allerheiligen, Allerzielen: het is een soort drievoudige benadering van de dood, midden in het seizoen van het afsterven, de herfst. Drie manieren om met de dood om te gaan, om ermee te kunnen leven. Laten we het eens samen bekijken. Allerheiligen en Allerzielen, die twee vormen als het ware een kerkelijke twee-eiige tweeling. De laatste jaren heeft hun niet kerkelijk broertje Halloween uit Noord-Amerika de plas overgestoken. Halloween wordt op 31 oktober gevierd en is ook hier de laatste jaren nadrukkelijk in het straatbeeld aanwezig onder de vorm van vele pompoenen, schedels, grappige en macabere figuren en spoken aan de ingang van de huizen en in de tuinen. Halloween gaat om met de dood. Laten we er een grap van maken, de dood bezweren met ironie, ja cynisme bijna. Laten we een beetje chaos maken, want is dood niet een vorm van chaos, iets wat de goede orde van zaken en de agendas stevig verstoort? Of laat ons een feestje bouwen, een party waarop we ons als freaks verkleden. Een grap, een party, een snuifje cynisme we amuseren ons als het ware dood.
Het is een manier van omgaan met de dood eigen aan deze tijd en waarop de kerkelijke tweeling Allerheiligen en Allerzielen misschien wel eens heimelijk wat jaloers zijn, want die zijn zo ernstig, maar toch ook weer niet gelijk. De naam van Halloweens broer Allerheiligen verwijst dan weer naar het geheel van de heiligen. Dat zijn er nogal wat.
Een officiële heilige is iemand die overal in de wereld en niet enkel op een bepaalde plaats vereerd mag worden en uiteraard pas na zijn dood. Iemand wordt ook pas heilig verklaard als een onverklaarbare of miraculeuze genezing aan hem of haar toegeschreven kan worden. Akkoord, bij heiligverklaringen kunnen soms serieuze vraagtekens gesteld worden en dat heeft blijkbaar niet alleen met de heiligheidscoëfficiënt van de persoon te maken maar ook met kerkpolitiek en geld. De verbinding met iemand in het hiernamaals werpt een ander licht op de duistere dood van het hiernamaals. En dan is er zus Allerzielen: na de ironie van Halloween en de verering van Allerheiligen, is er de herdenking van Allerzielen. Na de pompoen aan de huisdeur en na de afbeelding van de heiligen in een kapel of kerk, is er de chrysant op het kerkhof. Zeg het met bloemen als je niet meer kunt praten met elkaar. Na het "pompoeneuse vertier" van Halloween en na de het kerkelijke van Allerheiligen, is er de bescheiden ingetogenheid van Allerzielen op de laatste rustplaats. De herinnering koesteren, niet willen vergeten, is ook een manier van omgaan met sterven en dood. "We zullen je nooit vergeten", wordt bij zoveel uitvaarten geschreven, maar geheugenverlies loert niettemin om het hoekje. Misschien dat juist daarom voor sommigen op Allerzielen een bezoek aan die laatste rustplaats voor de overledene helpt om hem of haar een plaats te kunnen geven op onze geheugenstick.
Ik heb dat in ieder geval niet nodigmijn dierbaren draag ik in mijn hart.
Er staat een oud opaatje naast de snelweg met zijn scootmobiel die pech heeft. Het eerstvolgende benzinestation is pas over 20km. Komt er ineens een BMW naast hem staan.
De bestuurder zegt tegen hem: “Als je wil kan ik je trekken tot het volgende benzinestation. Als ik te hard rijd, moet je toeteren.”
"Oké", zegt de opa.
Eenmaal op de snelweg komt er een Ferrari naast de BMW rijden en daagt hem uit voor een race. De BMW-bestuurder vergeet helemaal dat de opa nog achter zijn auto hangt. Een ooggetuige ziet dat. Die zegt tegen zijn vrouw :
"Je raadt nooit wat ik net zag! Een Ferrari en een BMW waren aan het racen en een scootmobiel was aan het toeteren of die er langs mocht "...
De maand oktober is weer bijna voorbij en iedereen heeft al op de één of ander manier ervaren dat het herfst is... alhoewel de paddenstoelen alweer voor een groot deel verdwenen zijn en de goudgele en amberrode bladeren de bomen aan het loslaten zijn.
En de natuur gaat maar door op het ritme van de seizoenen. De natuur is echter nooit in de war, wij zijn meestal degene die in de war zijn.
HOE DOET DE NATUUR DAT?
De bladeren vallen zodat de bomen de vrieskou aankunnen in de winter. De energie trekt zich terug in de stam en het blad valt met behulp van de herfstwind op de grond. Het zal daar de kleine plantjes beschermen in de winter en als voeding dienen in het voorjaar.
EN WIJ?
In de herfst was men in vroegere tijden nog druk bezig met de laatste oogst, het inmaken van groenten en met het sprokkelen van hout. In de wintermaanden gingen de mensen van den buiten vaak met de kippen op stok, dat gebeurt nu niet veel meer. Ons leven gaat in éénzelfde tempo door, je werk, gezin, school, alles in een vast ritme. Het hele jaar door. Dat is niet helemaal onze natuur. Door de jaren heen , zijn we er aan gewend geraakt, maar het zou beter zijn om het tempo wat te verlagen zodat ook ons lichaam zich kan voorbereiden op de winter. We moeten dus ook overtollige ballast loslaten en terug naar binnen kijken . En dat is wel wat we in deze tijd van het jaar meestal steeds doen: emoties loslaten in de herfst. Zoals het buiten regent, zo regent het binnen ook! We zijn wat gevoeliger, misschien hebben we een kort lontje, vermoeidheid speelt op. Het lichaam geeft aan dat je een tandje terug mag doen. Dat je naar binnen mag gaan in jezelf dat je mag loslaten…
Ik probeer het in ieder geval al is het niet eenvoudig maar hoe ouder je wordt hoe gemakkelijker het gaat… Doe je mee of ben je liever in de war?
Het verzetten van de klok, zoals we dit weekeinde weer meemaakten, confronteert mensen die daar gevoelig voor zijn met het verschil tussen de zogenaamde objectieve tijd (zoals die door instrumenten wordt geregistreerd) en subjectieve tijd, die een kwestie van gevoel is.
Zo is het toch… Ik vraag me telkens weer af wat de zin is van dat verzetten van de tijd ?
Zondagmorgen 25 oktober 2015!
Vanaf mijn kussen staar ik slaperig naar de digitale wekkerradio. 8.30. Ik schiet wakker. De klok! De klok moet verzet worden! Vooruit of achteruit? Dat ezelsbruggetje was toch 'vóórjaar is vóóruit', dan is najaar achteruit . Of juist niet? Waarom moet ik daar twee keer per jaar over nadenken?
De zondag na het ingaan van zomer- of wintertijd wordt in mijn geval al bijna veertig beheerst door de meest deprimerende handeling die ik ken: het verzetten van klokken. Op de pc en sommige toestellen gebeurt dat meestal automatisch, wat ik wonderlijk vind. Maar andere toestellen zoals de vaste telefoon, een oude DVD recorder, de radio in de auto, het polshorloge (waarvan ik er in alle kleuren heb! ) de magnetron, de wandel-GPS en de 'boordcomputer' op de fiets moeten allemaal een helpend handje hebben. Wat een tijdsverspilling om die allemaal juist te zetten .
Sommige mensen verzetten al op zaterdag overdag alle klokken ,dus lang vóórdat de 'tijd omgaat'. Dan zitten ze dus om middernacht naar televisie te kijken, maar hun klokken geven dan pas 23.00 uur aan. Dit is het soort efficiency dat sommigen blijkbaar een gevoel van rust en overzicht verschaft, maar bij mij juist het tegenovergestelde effect bereikt. Zo'n zondag na het verzetten van de klok verloopt altijd in een sfeer van lichte wezenloosheid. Ik begrijp heel goed dat onderzoek uitwijst dat kinderen er door ontregeld kunnen raken en dat koeien en boeren van slag zijn. Maar heb je huisdieren zoals katten of honden die nog steeds op zomertijd draaien, dan laten die zich niet beduvelen. Niks 'uurtje langer slapen'. Eten wilden ze!
Bij het hele ritueel van klokken verzetten kan je soms de neiging hebben om de lange wijzer gewoon een uur terug te draaien. Altijd moet ik die drang onderdrukken en met de gedachte - 'beter voor het mechanisme' – draai ik dan elf uur naar voren .
Je kunt heel dat gedoe ook achterwege laten, zoals een dame in de straat die nooit de klok van de autoradio bijstelt omdat ze de handleiding kwijt is. 'Over vijf maanden loopt ie weer goed', zegt ze dan met een Einstein-achtig gevoel voor relativiteit dat ik zeer bewonder.
De weerzin van deze 2x per jaar wederkerende handeling gaat maar niet weg want ik hoorde ooit op de radio een deskundige verklaren dat er eigenlijk nog nooit echt goed onderzoek was gedaan naar de effectiviteit van het verzetten van de klok. Iedereen neemt als vanzelfsprekend aan dat het energiebesparende effect - de hoofdreden voor dit halfjaarlijkse circus - immens moet zijn, waardoor het gefriemel met de klokken ook nog een heel groen, eigentijds labeltje krijgt. Maar is dat ook echt aangetoond?
Het energieargument is volgens sommige deskundigen onhoudbaar omdat het is gebaseerd op aannames uit de jaren zeventig. Er zijn, wereldwijd, genoeg tegenstanders van het draaien aan klokken. Ze bevinden zich in religieuze kringen (vooral als het geloof bidden relateert aan lokale zonsopgang- en zonsondergangtijden), ouderverenigingen (die problemen hebben met kinderen die in het duister naar school moeten) maar ook in kringen van computerfirma's en luchtvaartmaatschappijen die, claimen ze, veel geld verliezen. En dan spreken we nog niet over de funeste gevolgen voor het bioritme van kinderen na het verzetten van de klok. En er zijn ook sterke aanwijzingen dat ouderen er volkomen door van slag kunnen raken.
Ik weet niet hoe dat met u zit, maar ik heb altijd de neiging om me te verzetten tegen dat klokje van gehoorzaamheid. Maar ja… ik ben braaf opgevoed hé .. dus heb ik het maar weer eens gedaan!. Tot over 6 maanden voor mijn volgende tirade!!
Bij elke verjaardag of feestje hoort een goeie fles wijn.Wij openden er gisteren avond eentje bij een lekker etentje voor de verjaardag van de zoon die vandaag al 43 is!
Wijn ... een kenner ben ik niet, ik weet enkel dat een wijntje mij smaakt of niet mijn dada is...Daarom dat ik mij af en toe laat verleiden door de mooie woorden van een verkoper als ik zo'n flesje aanschaf!
De verkoper van deze wijn omschreef het alzo.
" De smaak van een mediterane bom explosie,
met de geur van gerookte ceders en geroosterd smeulend groen".
Kortom een fles wijn van ontplofte druiven, een vredevolle drank, waarna het drinken ervan je paraplu neervalt in uwen zetel.
En dit allemaal voor een fles van nog geen € 5.
Dat klinkt toch beter dan een "Chateau Petrus" waarvan je alleen al van de kostprijs, naar den hemel opstijgt.
Een dwaze mop als je weinig nspiratie, is ook een mooie bladvulling zeg ik dan...
Vrouw: 'Wat ben je aan het doen?'
Echtgenoot: 'Niets.'
Vrouw: 'Niets...? Je staart al een uur naar ons trouwboekje.'
Echtgenoot: 'Ik zoek de vervaldatum!'
Tot morgen bij even en welzijn en voor de geïnteresseerden.. mjn rug gaat in de goede richting vooruit de therapie ( 2x per week) werkt blijkbaar ! Nu alleen nog even " geduld" hebben en ik ben weer de " oude" .
Er wonen elfjes en kaboutertjes in onze tuin .. zie maar...
Jullie geloven het niet? Nochtans heb ik het in één mijn vorige logjes al getoond en er is nog meer ...ze hebben zelfs voor wat comfort gezorgd , zie maar zelf....
Het “ Wiel des tijds” draait maar verder en de natuur is nu volop in haar herfstkleed getooid. De bomen laten hun bladeren los en keren zich naar binnen.
Wat is dat toch, dat melancholische gevoel zo rond de wisseling van zomer naar herfst? Komt dit gevoel alleen door het afscheid van de zomer en komt hij er echt weer aan ... de herfstdip?
Voor velen is de periode van de vallende blaadjes echt een signaal om de dekens over het hoofd te trekken en even het daglicht te mijden. Dat de helft van onze bevolking er in meer of mindere mate last van heeft, wil zeggen dat er echt wat met onze bovenkamer gebeurt als de herfst echt ingezet is. Maar gelukkig is er wel wat aan te doen. Het is een dipje dat bij veel mensen plots kan opduiken bij de intrede van de herfstperiode. De koude wind, regen en weinige zonnestralen maken ons makkelijk somber.
Kan je dit voorkomen?
Meestal wel als je nu maar genoeg buitenlucht krijgen, is het probleem niet zo groot. En juist omdat die buitenlucht per dag zo belangrijk is, maken we hier dan ook - als het weer niet te erg tegenzit- onze dagelijkse wandeling van zo’n half uurtje . Verrassend hoe we elke dag toch iets nieuws ontdekken...
Natuurlijk is een fietstochtje, hardlopen of wat je ook maar wil, ook goed als je maar even buiten komt en daglicht krijgt, dat is de tip die je overal meekrijgt in deze periode van het jaar!
De gratis buitenlucht is dus het beste wat je kan doen als je denkt een herfstdip te hebben. Los van het feit dat het goed is voor je lichaam is het ook nog eens goed voor je geestelijke proces …
Dus wie gaat er mee wandelen of fietsen vandaag? Troost, het gaat allemaal in rustige modus want ik wil na het beetje vooruitgang met de rug niets forceren...
Voor de sportharten onder ons… Jullie hebben Sagan zeker zien Wereldkampioen worden en dan ook zijn toespraak gehoord.. toch iets speciaals voor een sportman op zo'n moment.
Gisteren kreeg hij de trofee voor Internationaal Flandrien 2015! En dat was zijn reactie erop en omdat het nu eens door een jonge persoon gezegd is ipv door "de oudjes” vind ik het de moeite waard om hier mee te geven want .. pure realiteit!!
Gehaald uit het Nieuwsblad van vrijdag 16 okt 2015
“Ik had het na mijn wereldtitel niet over het vluchtelingenprobleem in Europa, maar over de algemene problemen in de wereld. De mensen denken tegenwoordig niet veel na over hoe ze persoonlijk in het leven willen staan. We leven in de 21ste eeuw, maar veel mensen zijn niet aangepast in de wereld waarin we met al die technologie veel te snel verder moeten. Ik heb het gevoel dat we gedwongen worden onze leeftijd voorbij te hollen . Met die veranderde technologie en elektronica gaat het voor de mens veel te hard. Kijk naar de kinderen van nu, ze spelen niet meer buiten, maar ze tokkelen de ene na de andere "message " naar elkaar. Dat vind ik heel vreemd. Het is tijdverlies. Praat met elkaar. Ik haat technologie. Mijn droom is een rustig leven te leiden, niet te groot en niet te crazy en ook een familie en kinderen te krijgen. Het klinkt misschien naïef maar ik zou ook willen dat de mensen opnieuw in vrede met elkaar kunnen leven…”..
Blijkbaar zijn er dantoch nog jonge mensen die zich ook vragen stellen bij hoe het verder kan verlopen!
Koud en nat en somber weer, gelukkig is er ook nog iets positiefs als je buiten komt! Elk jaar zijn ze daar terug in alle kleuren en vormen, verrassend, mooi en zo vergankelijk.. de paddenstoelen. Af en toe blijft er eentje aan de lens van mijn fototoestelletje plakken..
Maandag naar de dokter geweest en via hem nog in het ziekenhuis geraakt voor een ct scan van de rug.... Het goede nieuws was dat er geen hernia zat op de rug , het mindere nieuws dat ik over gans de ruggewervel last heb van lumbo ischialgie en ts de 5e en 7e wervels bulging de kwaaddoener is. Voor de leken onder ons en ik reken mezelf daarbij is “Discusbulging” een medische term die verwijst naar de uitpuiling (of bulging) van de tussenwervelschijf (of discus). De discus kan naar één of beide kanten of, in bepaalde gevallen, zelfs naar achteren uitpuilen.Als gevolg van de uitstulping kantelen de wervels, waardoor ze onstandvastig tegenover elkaar bewegen en de rug van de patiënt wankel wordt. Er ontstaat een spanningsdruk waarbij de tussenwervelschijf tegen een zenuwwortel of het zenuwweefsel in het ruggenwervelkanaal kan drukken, waardoor deze een beperkte bewegingsvrijheid krijgt. Irritatie, pijn en mogelijke uitval van de zenuw is mogelijk.
Waarom die dokters altijd zo'n ingewikkelde woorden moeten gebruiken weet ik ook niet . Ik heb dan ook rechtaan tegen de dokter gezegd..." Ik ben maar een simpele mens , vertaal dat eens"
Tsja, of ik het nu wil of niet.. ik word stilaan ook ouder en er is de normale slijtage die zich in mijn geval wat meer manifesteert omdat ik op 18j leeftijd op die plek een wervelverschuiving had en dat het zwakke punt van mijn rug blijft!
Oplossing... een epidurale inspuiting in die bulging . Zou blijkbaar heel efficiënt zijn maar onlangs heeft een vriend een nieuwe heup laten steken onder epidurale verdoving die totaal verkeerd uitdraaide waardoor hij meer last heeft daarvan dan van de nieuwe heup dus voorlopig is epidurale dus voor mij geen optie.
Andere oplossing een sterke pijstiller maar daar heb ik onlangs heel slechte ervaring mee gehad toen ik op spoed opgenomen werd met een arm die ik niet meer kon bewegen dus ook dat is geen optie..Dan maar dafalgan forte slikken.. helpt ook!
Derde oplossing of lapsus is kine en ik ga daar donderdaag mee starten maar dan geen gewone kine maar fasciatherapie . Ik heb dat al een paar keer laten doen met behoorlijk resultaat.. Geen getrek of gesleur of geduw maar zachte therapie .. iets dat uit het Oosten overgewaaid is enkele jaren terug en dat goed resultaat geeft..
Voor de rest ermee leren leven ... Een mens moest zoals de computer over een refreh button beschikken om alles te herstellen en alle cookies en bugs te verwijderen .. zou dat niet heerlijk zijn als je ouder wordt?
)
