Exact zeven jaar geleden namen we afscheid van ma. Mijn gedachten gaan vandaag naar een lieve, bijzondere vrouw, een moeder om trots op te zijn en die ik voor altijd meedraag in mijn hart. Vandaag mis ik haar nog steeds en toch is ze altijd heel dicht bij mij. Rust nu maar verder ma "daar" maar waar?
Onbereikbaar ben je in de mist van gezamenlijke gedachten
ik weet: je bent er maar ik zie je niet ik voel je maar ik vind je niet
Geen kerkhofbezoek vandaag, ik draag mijn dierbaren altijd in het hart....Maar voor sommigen is het een troost om vandaag even langs te gaan bij diegenen die hen verlieten..Voor hen...
Ze zijn er weer de drie fameuze dagen. Niemand kon eraan voorbij gaan zonder er op één of andere manier aan herinnerd te worden :31 oktober, 1 en 2 november. Halloween, Allerheiligen, Allerzielen: het is een soort drievoudige benadering van de dood, midden in het seizoen van het afsterven, de herfst. Drie manieren om met de dood om te gaan, om ermee te kunnen leven. Laten we het eens samen bekijken. Allerheiligen en Allerzielen, die twee vormen als het ware een kerkelijke twee-eiige tweeling. De laatste jaren heeft hun niet kerkelijk broertje Halloween uit Noord-Amerika de plas overgestoken. Halloween wordt op 31 oktober gevierd en is ook hier de laatste jaren nadrukkelijk in het straatbeeld aanwezig onder de vorm van vele pompoenen, schedels, grappige en macabere figuren en spoken aan de ingang van de huizen en in de tuinen. Halloween gaat om met de dood. Laten we er een grap van maken, de dood bezweren met ironie, ja cynisme bijna. Laten we een beetje chaos maken, want is dood niet een vorm van chaos, iets wat de goede orde van zaken en de agendas stevig verstoort? Of laat ons een feestje bouwen, een party waarop we ons als freaks verkleden. Een grap, een party, een snuifje cynisme we amuseren ons als het ware dood.
Het is een manier van omgaan met de dood eigen aan deze tijd en waarop de kerkelijke tweeling Allerheiligen en Allerzielen misschien wel eens heimelijk wat jaloers zijn, want die zijn zo ernstig, maar toch ook weer niet gelijk. De naam van Halloweens broer Allerheiligen verwijst dan weer naar het geheel van de heiligen. Dat zijn er nogal wat.
Een officiële heilige is iemand die overal in de wereld en niet enkel op een bepaalde plaats vereerd mag worden en uiteraard pas na zijn dood. Iemand wordt ook pas heilig verklaard als een onverklaarbare of miraculeuze genezing aan hem of haar toegeschreven kan worden. Akkoord, bij heiligverklaringen kunnen soms serieuze vraagtekens gesteld worden en dat heeft blijkbaar niet alleen met de heiligheidscoëfficiënt van de persoon te maken maar ook met kerkpolitiek en geld. De verbinding met iemand in het hiernamaals werpt een ander licht op de duistere dood van het hiernamaals. En dan is er zus Allerzielen: na de ironie van Halloween en de verering van Allerheiligen, is er de herdenking van Allerzielen. Na de pompoen aan de huisdeur en na de afbeelding van de heiligen in een kapel of kerk, is er de chrysant op het kerkhof. Zeg het met bloemen als je niet meer kunt praten met elkaar. Na het "pompoeneuse vertier" van Halloween en na de het kerkelijke van Allerheiligen, is er de bescheiden ingetogenheid van Allerzielen op de laatste rustplaats. De herinnering koesteren, niet willen vergeten, is ook een manier van omgaan met sterven en dood. "We zullen je nooit vergeten", wordt bij zoveel uitvaarten geschreven, maar geheugenverlies loert niettemin om het hoekje. Misschien dat juist daarom voor sommigen op Allerzielen een bezoek aan die laatste rustplaats voor de overledene helpt om hem of haar een plaats te kunnen geven op onze geheugenstick.
Ik heb dat in ieder geval niet nodigmijn dierbaren draag ik in mijn hart.
Er staat een oud opaatje naast de snelweg met zijn scootmobiel die pech heeft. Het eerstvolgende benzinestation is pas over 20km. Komt er ineens een BMW naast hem staan.
De bestuurder zegt tegen hem: “Als je wil kan ik je trekken tot het volgende benzinestation. Als ik te hard rijd, moet je toeteren.”
"Oké", zegt de opa.
Eenmaal op de snelweg komt er een Ferrari naast de BMW rijden en daagt hem uit voor een race. De BMW-bestuurder vergeet helemaal dat de opa nog achter zijn auto hangt. Een ooggetuige ziet dat. Die zegt tegen zijn vrouw :
"Je raadt nooit wat ik net zag! Een Ferrari en een BMW waren aan het racen en een scootmobiel was aan het toeteren of die er langs mocht "...
De maand oktober is weer bijna voorbij en iedereen heeft al op de één of ander manier ervaren dat het herfst is... alhoewel de paddenstoelen alweer voor een groot deel verdwenen zijn en de goudgele en amberrode bladeren de bomen aan het loslaten zijn.
En de natuur gaat maar door op het ritme van de seizoenen. De natuur is echter nooit in de war, wij zijn meestal degene die in de war zijn.
HOE DOET DE NATUUR DAT?
De bladeren vallen zodat de bomen de vrieskou aankunnen in de winter. De energie trekt zich terug in de stam en het blad valt met behulp van de herfstwind op de grond. Het zal daar de kleine plantjes beschermen in de winter en als voeding dienen in het voorjaar.
EN WIJ?
In de herfst was men in vroegere tijden nog druk bezig met de laatste oogst, het inmaken van groenten en met het sprokkelen van hout. In de wintermaanden gingen de mensen van den buiten vaak met de kippen op stok, dat gebeurt nu niet veel meer. Ons leven gaat in éénzelfde tempo door, je werk, gezin, school, alles in een vast ritme. Het hele jaar door. Dat is niet helemaal onze natuur. Door de jaren heen , zijn we er aan gewend geraakt, maar het zou beter zijn om het tempo wat te verlagen zodat ook ons lichaam zich kan voorbereiden op de winter. We moeten dus ook overtollige ballast loslaten en terug naar binnen kijken . En dat is wel wat we in deze tijd van het jaar meestal steeds doen: emoties loslaten in de herfst. Zoals het buiten regent, zo regent het binnen ook! We zijn wat gevoeliger, misschien hebben we een kort lontje, vermoeidheid speelt op. Het lichaam geeft aan dat je een tandje terug mag doen. Dat je naar binnen mag gaan in jezelf dat je mag loslaten…
Ik probeer het in ieder geval al is het niet eenvoudig maar hoe ouder je wordt hoe gemakkelijker het gaat… Doe je mee of ben je liever in de war?
Het verzetten van de klok, zoals we dit weekeinde weer meemaakten, confronteert mensen die daar gevoelig voor zijn met het verschil tussen de zogenaamde objectieve tijd (zoals die door instrumenten wordt geregistreerd) en subjectieve tijd, die een kwestie van gevoel is.
Zo is het toch… Ik vraag me telkens weer af wat de zin is van dat verzetten van de tijd ?
Zondagmorgen 25 oktober 2015!
Vanaf mijn kussen staar ik slaperig naar de digitale wekkerradio. 8.30. Ik schiet wakker. De klok! De klok moet verzet worden! Vooruit of achteruit? Dat ezelsbruggetje was toch 'vóórjaar is vóóruit', dan is najaar achteruit . Of juist niet? Waarom moet ik daar twee keer per jaar over nadenken?
De zondag na het ingaan van zomer- of wintertijd wordt in mijn geval al bijna veertig beheerst door de meest deprimerende handeling die ik ken: het verzetten van klokken. Op de pc en sommige toestellen gebeurt dat meestal automatisch, wat ik wonderlijk vind. Maar andere toestellen zoals de vaste telefoon, een oude DVD recorder, de radio in de auto, het polshorloge (waarvan ik er in alle kleuren heb! ) de magnetron, de wandel-GPS en de 'boordcomputer' op de fiets moeten allemaal een helpend handje hebben. Wat een tijdsverspilling om die allemaal juist te zetten .
Sommige mensen verzetten al op zaterdag overdag alle klokken ,dus lang vóórdat de 'tijd omgaat'. Dan zitten ze dus om middernacht naar televisie te kijken, maar hun klokken geven dan pas 23.00 uur aan. Dit is het soort efficiency dat sommigen blijkbaar een gevoel van rust en overzicht verschaft, maar bij mij juist het tegenovergestelde effect bereikt. Zo'n zondag na het verzetten van de klok verloopt altijd in een sfeer van lichte wezenloosheid. Ik begrijp heel goed dat onderzoek uitwijst dat kinderen er door ontregeld kunnen raken en dat koeien en boeren van slag zijn. Maar heb je huisdieren zoals katten of honden die nog steeds op zomertijd draaien, dan laten die zich niet beduvelen. Niks 'uurtje langer slapen'. Eten wilden ze!
Bij het hele ritueel van klokken verzetten kan je soms de neiging hebben om de lange wijzer gewoon een uur terug te draaien. Altijd moet ik die drang onderdrukken en met de gedachte - 'beter voor het mechanisme' – draai ik dan elf uur naar voren .
Je kunt heel dat gedoe ook achterwege laten, zoals een dame in de straat die nooit de klok van de autoradio bijstelt omdat ze de handleiding kwijt is. 'Over vijf maanden loopt ie weer goed', zegt ze dan met een Einstein-achtig gevoel voor relativiteit dat ik zeer bewonder.
De weerzin van deze 2x per jaar wederkerende handeling gaat maar niet weg want ik hoorde ooit op de radio een deskundige verklaren dat er eigenlijk nog nooit echt goed onderzoek was gedaan naar de effectiviteit van het verzetten van de klok. Iedereen neemt als vanzelfsprekend aan dat het energiebesparende effect - de hoofdreden voor dit halfjaarlijkse circus - immens moet zijn, waardoor het gefriemel met de klokken ook nog een heel groen, eigentijds labeltje krijgt. Maar is dat ook echt aangetoond?
Het energieargument is volgens sommige deskundigen onhoudbaar omdat het is gebaseerd op aannames uit de jaren zeventig. Er zijn, wereldwijd, genoeg tegenstanders van het draaien aan klokken. Ze bevinden zich in religieuze kringen (vooral als het geloof bidden relateert aan lokale zonsopgang- en zonsondergangtijden), ouderverenigingen (die problemen hebben met kinderen die in het duister naar school moeten) maar ook in kringen van computerfirma's en luchtvaartmaatschappijen die, claimen ze, veel geld verliezen. En dan spreken we nog niet over de funeste gevolgen voor het bioritme van kinderen na het verzetten van de klok. En er zijn ook sterke aanwijzingen dat ouderen er volkomen door van slag kunnen raken.
Ik weet niet hoe dat met u zit, maar ik heb altijd de neiging om me te verzetten tegen dat klokje van gehoorzaamheid. Maar ja… ik ben braaf opgevoed hé .. dus heb ik het maar weer eens gedaan!. Tot over 6 maanden voor mijn volgende tirade!!
Bij elke verjaardag of feestje hoort een goeie fles wijn.Wij openden er gisteren avond eentje bij een lekker etentje voor de verjaardag van de zoon die vandaag al 43 is!
Wijn ... een kenner ben ik niet, ik weet enkel dat een wijntje mij smaakt of niet mijn dada is...Daarom dat ik mij af en toe laat verleiden door de mooie woorden van een verkoper als ik zo'n flesje aanschaf!
De verkoper van deze wijn omschreef het alzo.
" De smaak van een mediterane bom explosie,
met de geur van gerookte ceders en geroosterd smeulend groen".
Kortom een fles wijn van ontplofte druiven, een vredevolle drank, waarna het drinken ervan je paraplu neervalt in uwen zetel.
En dit allemaal voor een fles van nog geen € 5.
Dat klinkt toch beter dan een "Chateau Petrus" waarvan je alleen al van de kostprijs, naar den hemel opstijgt.
Een dwaze mop als je weinig nspiratie, is ook een mooie bladvulling zeg ik dan...
Vrouw: 'Wat ben je aan het doen?'
Echtgenoot: 'Niets.'
Vrouw: 'Niets...? Je staart al een uur naar ons trouwboekje.'
Echtgenoot: 'Ik zoek de vervaldatum!'
Tot morgen bij even en welzijn en voor de geïnteresseerden.. mjn rug gaat in de goede richting vooruit de therapie ( 2x per week) werkt blijkbaar ! Nu alleen nog even " geduld" hebben en ik ben weer de " oude" .
Er wonen elfjes en kaboutertjes in onze tuin .. zie maar...
Jullie geloven het niet? Nochtans heb ik het in één mijn vorige logjes al getoond en er is nog meer ...ze hebben zelfs voor wat comfort gezorgd , zie maar zelf....
Het “ Wiel des tijds” draait maar verder en de natuur is nu volop in haar herfstkleed getooid. De bomen laten hun bladeren los en keren zich naar binnen.
Wat is dat toch, dat melancholische gevoel zo rond de wisseling van zomer naar herfst? Komt dit gevoel alleen door het afscheid van de zomer en komt hij er echt weer aan ... de herfstdip?
Voor velen is de periode van de vallende blaadjes echt een signaal om de dekens over het hoofd te trekken en even het daglicht te mijden. Dat de helft van onze bevolking er in meer of mindere mate last van heeft, wil zeggen dat er echt wat met onze bovenkamer gebeurt als de herfst echt ingezet is. Maar gelukkig is er wel wat aan te doen. Het is een dipje dat bij veel mensen plots kan opduiken bij de intrede van de herfstperiode. De koude wind, regen en weinige zonnestralen maken ons makkelijk somber.
Kan je dit voorkomen?
Meestal wel als je nu maar genoeg buitenlucht krijgen, is het probleem niet zo groot. En juist omdat die buitenlucht per dag zo belangrijk is, maken we hier dan ook - als het weer niet te erg tegenzit- onze dagelijkse wandeling van zo’n half uurtje . Verrassend hoe we elke dag toch iets nieuws ontdekken...
Natuurlijk is een fietstochtje, hardlopen of wat je ook maar wil, ook goed als je maar even buiten komt en daglicht krijgt, dat is de tip die je overal meekrijgt in deze periode van het jaar!
De gratis buitenlucht is dus het beste wat je kan doen als je denkt een herfstdip te hebben. Los van het feit dat het goed is voor je lichaam is het ook nog eens goed voor je geestelijke proces …
Dus wie gaat er mee wandelen of fietsen vandaag? Troost, het gaat allemaal in rustige modus want ik wil na het beetje vooruitgang met de rug niets forceren...
Voor de sportharten onder ons… Jullie hebben Sagan zeker zien Wereldkampioen worden en dan ook zijn toespraak gehoord.. toch iets speciaals voor een sportman op zo'n moment.
Gisteren kreeg hij de trofee voor Internationaal Flandrien 2015! En dat was zijn reactie erop en omdat het nu eens door een jonge persoon gezegd is ipv door "de oudjes” vind ik het de moeite waard om hier mee te geven want .. pure realiteit!!
Gehaald uit het Nieuwsblad van vrijdag 16 okt 2015
“Ik had het na mijn wereldtitel niet over het vluchtelingenprobleem in Europa, maar over de algemene problemen in de wereld. De mensen denken tegenwoordig niet veel na over hoe ze persoonlijk in het leven willen staan. We leven in de 21ste eeuw, maar veel mensen zijn niet aangepast in de wereld waarin we met al die technologie veel te snel verder moeten. Ik heb het gevoel dat we gedwongen worden onze leeftijd voorbij te hollen . Met die veranderde technologie en elektronica gaat het voor de mens veel te hard. Kijk naar de kinderen van nu, ze spelen niet meer buiten, maar ze tokkelen de ene na de andere "message " naar elkaar. Dat vind ik heel vreemd. Het is tijdverlies. Praat met elkaar. Ik haat technologie. Mijn droom is een rustig leven te leiden, niet te groot en niet te crazy en ook een familie en kinderen te krijgen. Het klinkt misschien naïef maar ik zou ook willen dat de mensen opnieuw in vrede met elkaar kunnen leven…”..
Blijkbaar zijn er dantoch nog jonge mensen die zich ook vragen stellen bij hoe het verder kan verlopen!
Koud en nat en somber weer, gelukkig is er ook nog iets positiefs als je buiten komt! Elk jaar zijn ze daar terug in alle kleuren en vormen, verrassend, mooi en zo vergankelijk.. de paddenstoelen. Af en toe blijft er eentje aan de lens van mijn fototoestelletje plakken..
Maandag naar de dokter geweest en via hem nog in het ziekenhuis geraakt voor een ct scan van de rug.... Het goede nieuws was dat er geen hernia zat op de rug , het mindere nieuws dat ik over gans de ruggewervel last heb van lumbo ischialgie en ts de 5e en 7e wervels bulging de kwaaddoener is. Voor de leken onder ons en ik reken mezelf daarbij is “Discusbulging” een medische term die verwijst naar de uitpuiling (of bulging) van de tussenwervelschijf (of discus). De discus kan naar één of beide kanten of, in bepaalde gevallen, zelfs naar achteren uitpuilen.Als gevolg van de uitstulping kantelen de wervels, waardoor ze onstandvastig tegenover elkaar bewegen en de rug van de patiënt wankel wordt. Er ontstaat een spanningsdruk waarbij de tussenwervelschijf tegen een zenuwwortel of het zenuwweefsel in het ruggenwervelkanaal kan drukken, waardoor deze een beperkte bewegingsvrijheid krijgt. Irritatie, pijn en mogelijke uitval van de zenuw is mogelijk.
Waarom die dokters altijd zo'n ingewikkelde woorden moeten gebruiken weet ik ook niet . Ik heb dan ook rechtaan tegen de dokter gezegd..." Ik ben maar een simpele mens , vertaal dat eens"
Tsja, of ik het nu wil of niet.. ik word stilaan ook ouder en er is de normale slijtage die zich in mijn geval wat meer manifesteert omdat ik op 18j leeftijd op die plek een wervelverschuiving had en dat het zwakke punt van mijn rug blijft!
Oplossing... een epidurale inspuiting in die bulging . Zou blijkbaar heel efficiënt zijn maar onlangs heeft een vriend een nieuwe heup laten steken onder epidurale verdoving die totaal verkeerd uitdraaide waardoor hij meer last heeft daarvan dan van de nieuwe heup dus voorlopig is epidurale dus voor mij geen optie.
Andere oplossing een sterke pijstiller maar daar heb ik onlangs heel slechte ervaring mee gehad toen ik op spoed opgenomen werd met een arm die ik niet meer kon bewegen dus ook dat is geen optie..Dan maar dafalgan forte slikken.. helpt ook!
Derde oplossing of lapsus is kine en ik ga daar donderdaag mee starten maar dan geen gewone kine maar fasciatherapie . Ik heb dat al een paar keer laten doen met behoorlijk resultaat.. Geen getrek of gesleur of geduw maar zachte therapie .. iets dat uit het Oosten overgewaaid is enkele jaren terug en dat goed resultaat geeft..
Voor de rest ermee leren leven ... Een mens moest zoals de computer over een refreh button beschikken om alles te herstellen en alle cookies en bugs te verwijderen .. zou dat niet heerlijk zijn als je ouder wordt?
We weten allemaal wat er bedoeld wordt met .. wij krijgen nog een Indian summer! Dan weten we dat we nog een korte opflakkering krijgen van de zomer, dat er geen wolkje valt te bespeuren en dat de lucht in de verte een beetje wazig en mistig is! Topdagen in de herfst zijn dat dan! Maar waar komt die benaming vandaan?
Heel veel verhalen vermelden dat de eerste Amerikaanse pioniers dachten dat de wazige herfstlucht van New England veroorzaakt werd door de rook afkomstig van de kampvuren van de indianen . Vandaar de benaming " Indian summer"!
Naar het schijnt krijgen we deze week een paar van die dagen.....waar die Indianen zitten dat is dan maar de vraag!
Mijn halfbedde doet echt zijn best als masseur, elke avond opnieuw .. en hij heeft stevige handen maar ik vrees dat er meer nodig is...daarom betwijfel ik dat dit plaatje hieronder zal helpen!! Maar jullie hebben allemaal gelijk... luisteren naar je lichaam is ook een kunst en de ene leert het sneller dan de andere...
Ik wil iedereen die bezorgd was geruststellen .. een dipje hier duurt niet lang .. aanschuiven in de file is hatelijk en ik sukkel de laatste dagen weer met de rug en dan heeft een mens niet veel nodig hé om even op de klaagstoel te zitten...Ik weet dat ik zelf wel schuld heb aan die rug door weer teveel hooi op mijn vork te nemen en niet te luisteren naar "mijne corpus" maar ja .. als het vlot gaat dan staat er geen rem op mijn enthousiasme en daarna moet ik op de blaren zitten.
Daarom ben ik van plan om volgende week terug eens langs de dokter te gaan want de pijn moet te verdragen zijn hé en al ben ik geen " mietje" trop is teveel en teveel is trop! Maar ja aan slijtage kan weinig gedaan worden en ik weet al wat hij zal zeggen.. . alleen stilzitten is nu echt iets waarmee ik zo'n moeite heb, rustig aan is al een " opgave" !!
Maar bedankt voor de goede raad en steun als er nu nog iemand het wondermiddel weet tegen rugpijn dan is de kans op een volgende dip heel klein!!
Nabeschouwing na anderhalf uur aanschuiven op de snelweg!
Geen regen deze morgen die het verkeer in de war kon brengen en toch ik zat op de snelweg, in de file wetende dat ik daardoor nog langer moest rijden dan ik zou gewild hebben.
Een bekende van mij zei ooit eens : “Als iedereen raar doet op de weg, dan ligt het meestal aan jezelf.”
Het is waar. Ik was slecht geluimd, net zoals het weer van de voorbije dagen. En ook vandaag deed ik wat ik het liefst doe als dingen niet gaan zoals ik wil: ik ‘tune-de’ uit en ik dacht aan andere, nieuwe dingen. Nieuwe plannen , nieuwe reizen, feestjes die op de planlijst staan…. Alles wat er nodig was, gooide ik in de strijd om te ontkomen aan dat negatieve gevoel. Fysiek was dat onmogelijk, omdat ik vastzat in een tergend trage file, dus probeerde ik het maar psychisch.
Wat ik hier beschrijf komt zeker bekend over . Het is herfst en er is geen ontkomen aan. Het is nog donker als je wakker wordt, het is vroeg donker. En het belooft er de komende maanden niet beter op te worden. Voor liefhebbers van de lente en zomer kan dit een regelrechte ramp zijn. Soms zelfs zo erg dat ze in een herfstdip belanden. Niet erg fijn als je dat ieder jaar weer moet meemaken.
De kleine negatieve dip waar ik in was beland, is er niet voor niks. Zodra ik er bij stil sta, kom ik erachter dat ik niet goed voor mezelf gezorgd heb deze week. Dat ik van hot naar her aan het rennen was. Dat ik, nu het donkerder wordt en meer slaap nodig heb, eigenlijk te weinig geslapen heb. Dat ik, ondanks de voorspellingen toch een kwartier te laat vertrokken was, waardoor ik in de file terecht gekomen ben. En dat ik, door even te ontspannen me al veel beter voelde dan toen ik aan het vechten was tegen al die gevoelens.
Het werd een najaarse wandeling door het bos eergisteren. De zon speelde nu en dan verstoppertjetussen de vele wolken, maar het kon de eekhoorn op onze weg niet deren. Het werd een staargevecht : de eekhoorn hield ons in het oog, wij hem. Wie zou het eerst wegwandelen ? De eekhoorn had meer geduld.
Ik vind het zalig zo, wandelen in de open natuur, terwijl het hele lichaam zich ontspant en je door de natuur op de juist plek komt.
We hielden een gesprek over ons "eenvoudig leven". Dat we moeten genieten van elk moment van ons samenzijn en er samen het maximum moeten uithalen!
We liepen door het bos en babbelden honderduit. Echte gesprekken gaan verdacht goed in dat bos, alsof je door de aarde zelf gekoesterd wordt, of misschien is het gewoon de stap die de ademhaling volgt en het ritme van het hart eindelijk niet meer in versnelling hoeft.
Thuis gekomen wachtte een lekker kopje koffie. Weer een rijke dag vond ik . Bijzonder voldaan voelde ik mij. Ach veel heeft een mens de dag van vandaag niet meer nodig om content te zijn! Misschien komt het door het gezelschap, misschien ook door de eenvoud van de dag. Of door alletwee.
Neen, dit is niet het begin van de noodlotssymfonie van Beethoven maar wel een manier om te zeggen dat het hier naast pompoenen ( totaal zo’n 25!!) ook het jaar van de appels is . We hebben zo maar eventjes 185,8 kg appels van de bomen geplukt.. Weliswaar geen record want twee jaar terug hadden we meer dan 250 kg maar sindsdien hebben we een paar bomen weggedaan.Er zijn misschien nog een 3 tal kilootjes blijven hangen omdat ze gepikt zin door vogels of biekes .. ach ja die mogen ook iets hebben niet?
Dus naast pompoenen , val ik nu ook al de buren lastig met appels…want echt..die overvloed kunnen we niet aan. En om jullie helemaal jaloers te maken.. onze notelaar draagt dit jaar voor het eerst ook volop ..al moesten we die al snel uit de boom kloppen want de eekhoorntjes lusten die precies ook!! Van een vruchtbaar fruitjaar gesproken en dan heb ik het nog niet over de braambessen , de frambozen en de rabarber….
En niet alleen het fruit zal mijn vriezer overuren laten loppen, de tomaten, witloof rode kool en andere groenten wachten ook op een " koude" beurt!
Spijtig dat ik jullie blogvrienden langs deze weg niet kan laten delen van onze overvloed...De buren hoor ik in ieder geval niet klagen
Niets gaat boven een wandeling in het bos op een mooie herfstdag! Hier en daar liggen nog steeds omgevallen bomen, gevelde woudreuzen waarvan het wortelstelsel nu open en bloot ligt. Tussen de omgekeerde kruinen begint in de loop der tijd van alles te groeien. Ze verteren langzamer dan de stammen die aan ze vast zitten. Bij een bepaalde lichtval vormen deze wortelknoesten met hun grillige vertakkingen vreemde wezens. Als ik er een paar in een groepje bij elkaar zie, lijkt het wel alsof ze samen staan te praten. Het schijnt zo te zijn dat bomen via hun wortelstelsels met elkaar communiceren, ondergronds verbonden zijn.
Ik mijmer dat misschien zelfs omgevallen bomen in gesprek blijven met elkaar (zoals wij mensen), terwijl ze langzaam vergaan, overwoekerd worden en zo een deel blijven van de aarde waarin ze eerst rechtop stonden.
Dat staat in schril contrast met de werken waarmee ze hier in een stuk van het bos bezig zijn. Een strook van zo'n 80m breed werd geveld om dan heraangelegd te worden met een wandelpad een fietspad en een kunstmatig aangelegde watergeul om in de winter het overtollige water van de beken en grachten af te voeren om zo overstromingen te voorkomen... Een stuk van onze groene long dat zomaar verdween.. het is even wennen maar de gemeente belooft dat er terug lokale bomen zullen aangeplant worden om zo snel weer een nieuw bos te creëren... Het wordt toch even aanpassen... en nu maar hopen dat veel wandelaars op termijn dat nieuw traject ontdekt ....
)
.
