Het verzetten van de klok, zoals we dit weekeinde weer meemaakten, confronteert mensen die daar gevoelig voor zijn met het verschil tussen de zogenaamde objectieve tijd (zoals die door instrumenten wordt geregistreerd) en subjectieve tijd, die een kwestie van gevoel is.
Zo is het toch… Ik vraag me telkens weer af wat de zin is van dat verzetten van de tijd ?
Zondagmorgen 25 oktober 2015!
Vanaf mijn kussen staar ik slaperig naar de digitale wekkerradio. 8.30. Ik schiet wakker. De klok! De klok moet verzet worden! Vooruit of achteruit? Dat ezelsbruggetje was toch 'vóórjaar is vóóruit', dan is najaar achteruit . Of juist niet? Waarom moet ik daar twee keer per jaar over nadenken?
De zondag na het ingaan van zomer- of wintertijd wordt in mijn geval al bijna veertig beheerst door de meest deprimerende handeling die ik ken: het verzetten van klokken. Op de pc en sommige toestellen gebeurt dat meestal automatisch, wat ik wonderlijk vind. Maar andere toestellen zoals de vaste telefoon, een oude DVD recorder, de radio in de auto, het polshorloge (waarvan ik er in alle kleuren heb! ) de magnetron, de wandel-GPS en de 'boordcomputer' op de fiets moeten allemaal een helpend handje hebben. Wat een tijdsverspilling om die allemaal juist te zetten .
Sommige mensen verzetten al op zaterdag overdag alle klokken ,dus lang vóórdat de 'tijd omgaat'. Dan zitten ze dus om middernacht naar televisie te kijken, maar hun klokken geven dan pas 23.00 uur aan. Dit is het soort efficiency dat sommigen blijkbaar een gevoel van rust en overzicht verschaft, maar bij mij juist het tegenovergestelde effect bereikt. Zo'n zondag na het verzetten van de klok verloopt altijd in een sfeer van lichte wezenloosheid. Ik begrijp heel goed dat onderzoek uitwijst dat kinderen er door ontregeld kunnen raken en dat koeien en boeren van slag zijn. Maar heb je huisdieren zoals katten of honden die nog steeds op zomertijd draaien, dan laten die zich niet beduvelen. Niks 'uurtje langer slapen'. Eten wilden ze!
Bij het hele ritueel van klokken verzetten kan je soms de neiging hebben om de lange wijzer gewoon een uur terug te draaien. Altijd moet ik die drang onderdrukken en met de gedachte - 'beter voor het mechanisme' – draai ik dan elf uur naar voren .
Je kunt heel dat gedoe ook achterwege laten, zoals een dame in de straat die nooit de klok van de autoradio bijstelt omdat ze de handleiding kwijt is. 'Over vijf maanden loopt ie weer goed', zegt ze dan met een Einstein-achtig gevoel voor relativiteit dat ik zeer bewonder.
De weerzin van deze 2x per jaar wederkerende handeling gaat maar niet weg want ik hoorde ooit op de radio een deskundige verklaren dat er eigenlijk nog nooit echt goed onderzoek was gedaan naar de effectiviteit van het verzetten van de klok. Iedereen neemt als vanzelfsprekend aan dat het energiebesparende effect - de hoofdreden voor dit halfjaarlijkse circus - immens moet zijn, waardoor het gefriemel met de klokken ook nog een heel groen, eigentijds labeltje krijgt. Maar is dat ook echt aangetoond?
Het energieargument is volgens sommige deskundigen onhoudbaar omdat het is gebaseerd op aannames uit de jaren zeventig. Er zijn, wereldwijd, genoeg tegenstanders van het draaien aan klokken. Ze bevinden zich in religieuze kringen (vooral als het geloof bidden relateert aan lokale zonsopgang- en zonsondergangtijden), ouderverenigingen (die problemen hebben met kinderen die in het duister naar school moeten) maar ook in kringen van computerfirma's en luchtvaartmaatschappijen die, claimen ze, veel geld verliezen. En dan spreken we nog niet over de funeste gevolgen voor het bioritme van kinderen na het verzetten van de klok. En er zijn ook sterke aanwijzingen dat ouderen er volkomen door van slag kunnen raken.
Ik weet niet hoe dat met u zit, maar ik heb altijd de neiging om me te verzetten tegen dat klokje van gehoorzaamheid. Maar ja… ik ben braaf opgevoed hé .. dus heb ik het maar weer eens gedaan!. Tot over 6 maanden voor mijn volgende tirade!!
Bij elke verjaardag of feestje hoort een goeie fles wijn.Wij openden er gisteren avond eentje bij een lekker etentje voor de verjaardag van de zoon die vandaag al 43 is!
Wijn ... een kenner ben ik niet, ik weet enkel dat een wijntje mij smaakt of niet mijn dada is...Daarom dat ik mij af en toe laat verleiden door de mooie woorden van een verkoper als ik zo'n flesje aanschaf!
De verkoper van deze wijn omschreef het alzo.
" De smaak van een mediterane bom explosie,
met de geur van gerookte ceders en geroosterd smeulend groen".
Kortom een fles wijn van ontplofte druiven, een vredevolle drank, waarna het drinken ervan je paraplu neervalt in uwen zetel.
En dit allemaal voor een fles van nog geen € 5.
Dat klinkt toch beter dan een "Chateau Petrus" waarvan je alleen al van de kostprijs, naar den hemel opstijgt.
Een dwaze mop als je weinig nspiratie, is ook een mooie bladvulling zeg ik dan...
Vrouw: 'Wat ben je aan het doen?'
Echtgenoot: 'Niets.'
Vrouw: 'Niets...? Je staart al een uur naar ons trouwboekje.'
Echtgenoot: 'Ik zoek de vervaldatum!'
Tot morgen bij even en welzijn en voor de geïnteresseerden.. mjn rug gaat in de goede richting vooruit de therapie ( 2x per week) werkt blijkbaar ! Nu alleen nog even " geduld" hebben en ik ben weer de " oude" .
Er wonen elfjes en kaboutertjes in onze tuin .. zie maar...
Jullie geloven het niet? Nochtans heb ik het in één mijn vorige logjes al getoond en er is nog meer ...ze hebben zelfs voor wat comfort gezorgd , zie maar zelf....
Het “ Wiel des tijds” draait maar verder en de natuur is nu volop in haar herfstkleed getooid. De bomen laten hun bladeren los en keren zich naar binnen.
Wat is dat toch, dat melancholische gevoel zo rond de wisseling van zomer naar herfst? Komt dit gevoel alleen door het afscheid van de zomer en komt hij er echt weer aan ... de herfstdip?
Voor velen is de periode van de vallende blaadjes echt een signaal om de dekens over het hoofd te trekken en even het daglicht te mijden. Dat de helft van onze bevolking er in meer of mindere mate last van heeft, wil zeggen dat er echt wat met onze bovenkamer gebeurt als de herfst echt ingezet is. Maar gelukkig is er wel wat aan te doen. Het is een dipje dat bij veel mensen plots kan opduiken bij de intrede van de herfstperiode. De koude wind, regen en weinige zonnestralen maken ons makkelijk somber.
Kan je dit voorkomen?
Meestal wel als je nu maar genoeg buitenlucht krijgen, is het probleem niet zo groot. En juist omdat die buitenlucht per dag zo belangrijk is, maken we hier dan ook - als het weer niet te erg tegenzit- onze dagelijkse wandeling van zo’n half uurtje . Verrassend hoe we elke dag toch iets nieuws ontdekken...
Natuurlijk is een fietstochtje, hardlopen of wat je ook maar wil, ook goed als je maar even buiten komt en daglicht krijgt, dat is de tip die je overal meekrijgt in deze periode van het jaar!
De gratis buitenlucht is dus het beste wat je kan doen als je denkt een herfstdip te hebben. Los van het feit dat het goed is voor je lichaam is het ook nog eens goed voor je geestelijke proces …
Dus wie gaat er mee wandelen of fietsen vandaag? Troost, het gaat allemaal in rustige modus want ik wil na het beetje vooruitgang met de rug niets forceren...
Voor de sportharten onder ons… Jullie hebben Sagan zeker zien Wereldkampioen worden en dan ook zijn toespraak gehoord.. toch iets speciaals voor een sportman op zo'n moment.
Gisteren kreeg hij de trofee voor Internationaal Flandrien 2015! En dat was zijn reactie erop en omdat het nu eens door een jonge persoon gezegd is ipv door "de oudjes” vind ik het de moeite waard om hier mee te geven want .. pure realiteit!!
Gehaald uit het Nieuwsblad van vrijdag 16 okt 2015
“Ik had het na mijn wereldtitel niet over het vluchtelingenprobleem in Europa, maar over de algemene problemen in de wereld. De mensen denken tegenwoordig niet veel na over hoe ze persoonlijk in het leven willen staan. We leven in de 21ste eeuw, maar veel mensen zijn niet aangepast in de wereld waarin we met al die technologie veel te snel verder moeten. Ik heb het gevoel dat we gedwongen worden onze leeftijd voorbij te hollen . Met die veranderde technologie en elektronica gaat het voor de mens veel te hard. Kijk naar de kinderen van nu, ze spelen niet meer buiten, maar ze tokkelen de ene na de andere "message " naar elkaar. Dat vind ik heel vreemd. Het is tijdverlies. Praat met elkaar. Ik haat technologie. Mijn droom is een rustig leven te leiden, niet te groot en niet te crazy en ook een familie en kinderen te krijgen. Het klinkt misschien naïef maar ik zou ook willen dat de mensen opnieuw in vrede met elkaar kunnen leven…”..
Blijkbaar zijn er dantoch nog jonge mensen die zich ook vragen stellen bij hoe het verder kan verlopen!
Koud en nat en somber weer, gelukkig is er ook nog iets positiefs als je buiten komt! Elk jaar zijn ze daar terug in alle kleuren en vormen, verrassend, mooi en zo vergankelijk.. de paddenstoelen. Af en toe blijft er eentje aan de lens van mijn fototoestelletje plakken..
Maandag naar de dokter geweest en via hem nog in het ziekenhuis geraakt voor een ct scan van de rug.... Het goede nieuws was dat er geen hernia zat op de rug , het mindere nieuws dat ik over gans de ruggewervel last heb van lumbo ischialgie en ts de 5e en 7e wervels bulging de kwaaddoener is. Voor de leken onder ons en ik reken mezelf daarbij is “Discusbulging” een medische term die verwijst naar de uitpuiling (of bulging) van de tussenwervelschijf (of discus). De discus kan naar één of beide kanten of, in bepaalde gevallen, zelfs naar achteren uitpuilen.Als gevolg van de uitstulping kantelen de wervels, waardoor ze onstandvastig tegenover elkaar bewegen en de rug van de patiënt wankel wordt. Er ontstaat een spanningsdruk waarbij de tussenwervelschijf tegen een zenuwwortel of het zenuwweefsel in het ruggenwervelkanaal kan drukken, waardoor deze een beperkte bewegingsvrijheid krijgt. Irritatie, pijn en mogelijke uitval van de zenuw is mogelijk.
Waarom die dokters altijd zo'n ingewikkelde woorden moeten gebruiken weet ik ook niet . Ik heb dan ook rechtaan tegen de dokter gezegd..." Ik ben maar een simpele mens , vertaal dat eens"
Tsja, of ik het nu wil of niet.. ik word stilaan ook ouder en er is de normale slijtage die zich in mijn geval wat meer manifesteert omdat ik op 18j leeftijd op die plek een wervelverschuiving had en dat het zwakke punt van mijn rug blijft!
Oplossing... een epidurale inspuiting in die bulging . Zou blijkbaar heel efficiënt zijn maar onlangs heeft een vriend een nieuwe heup laten steken onder epidurale verdoving die totaal verkeerd uitdraaide waardoor hij meer last heeft daarvan dan van de nieuwe heup dus voorlopig is epidurale dus voor mij geen optie.
Andere oplossing een sterke pijstiller maar daar heb ik onlangs heel slechte ervaring mee gehad toen ik op spoed opgenomen werd met een arm die ik niet meer kon bewegen dus ook dat is geen optie..Dan maar dafalgan forte slikken.. helpt ook!
Derde oplossing of lapsus is kine en ik ga daar donderdaag mee starten maar dan geen gewone kine maar fasciatherapie . Ik heb dat al een paar keer laten doen met behoorlijk resultaat.. Geen getrek of gesleur of geduw maar zachte therapie .. iets dat uit het Oosten overgewaaid is enkele jaren terug en dat goed resultaat geeft..
Voor de rest ermee leren leven ... Een mens moest zoals de computer over een refreh button beschikken om alles te herstellen en alle cookies en bugs te verwijderen .. zou dat niet heerlijk zijn als je ouder wordt?
We weten allemaal wat er bedoeld wordt met .. wij krijgen nog een Indian summer! Dan weten we dat we nog een korte opflakkering krijgen van de zomer, dat er geen wolkje valt te bespeuren en dat de lucht in de verte een beetje wazig en mistig is! Topdagen in de herfst zijn dat dan! Maar waar komt die benaming vandaan?
Heel veel verhalen vermelden dat de eerste Amerikaanse pioniers dachten dat de wazige herfstlucht van New England veroorzaakt werd door de rook afkomstig van de kampvuren van de indianen . Vandaar de benaming " Indian summer"!
Naar het schijnt krijgen we deze week een paar van die dagen.....waar die Indianen zitten dat is dan maar de vraag!
Mijn halfbedde doet echt zijn best als masseur, elke avond opnieuw .. en hij heeft stevige handen maar ik vrees dat er meer nodig is...daarom betwijfel ik dat dit plaatje hieronder zal helpen!! Maar jullie hebben allemaal gelijk... luisteren naar je lichaam is ook een kunst en de ene leert het sneller dan de andere...
Ik wil iedereen die bezorgd was geruststellen .. een dipje hier duurt niet lang .. aanschuiven in de file is hatelijk en ik sukkel de laatste dagen weer met de rug en dan heeft een mens niet veel nodig hé om even op de klaagstoel te zitten...Ik weet dat ik zelf wel schuld heb aan die rug door weer teveel hooi op mijn vork te nemen en niet te luisteren naar "mijne corpus" maar ja .. als het vlot gaat dan staat er geen rem op mijn enthousiasme en daarna moet ik op de blaren zitten.
Daarom ben ik van plan om volgende week terug eens langs de dokter te gaan want de pijn moet te verdragen zijn hé en al ben ik geen " mietje" trop is teveel en teveel is trop! Maar ja aan slijtage kan weinig gedaan worden en ik weet al wat hij zal zeggen.. . alleen stilzitten is nu echt iets waarmee ik zo'n moeite heb, rustig aan is al een " opgave" !!
Maar bedankt voor de goede raad en steun als er nu nog iemand het wondermiddel weet tegen rugpijn dan is de kans op een volgende dip heel klein!!
Nabeschouwing na anderhalf uur aanschuiven op de snelweg!
Geen regen deze morgen die het verkeer in de war kon brengen en toch ik zat op de snelweg, in de file wetende dat ik daardoor nog langer moest rijden dan ik zou gewild hebben.
Een bekende van mij zei ooit eens : “Als iedereen raar doet op de weg, dan ligt het meestal aan jezelf.”
Het is waar. Ik was slecht geluimd, net zoals het weer van de voorbije dagen. En ook vandaag deed ik wat ik het liefst doe als dingen niet gaan zoals ik wil: ik ‘tune-de’ uit en ik dacht aan andere, nieuwe dingen. Nieuwe plannen , nieuwe reizen, feestjes die op de planlijst staan…. Alles wat er nodig was, gooide ik in de strijd om te ontkomen aan dat negatieve gevoel. Fysiek was dat onmogelijk, omdat ik vastzat in een tergend trage file, dus probeerde ik het maar psychisch.
Wat ik hier beschrijf komt zeker bekend over . Het is herfst en er is geen ontkomen aan. Het is nog donker als je wakker wordt, het is vroeg donker. En het belooft er de komende maanden niet beter op te worden. Voor liefhebbers van de lente en zomer kan dit een regelrechte ramp zijn. Soms zelfs zo erg dat ze in een herfstdip belanden. Niet erg fijn als je dat ieder jaar weer moet meemaken.
De kleine negatieve dip waar ik in was beland, is er niet voor niks. Zodra ik er bij stil sta, kom ik erachter dat ik niet goed voor mezelf gezorgd heb deze week. Dat ik van hot naar her aan het rennen was. Dat ik, nu het donkerder wordt en meer slaap nodig heb, eigenlijk te weinig geslapen heb. Dat ik, ondanks de voorspellingen toch een kwartier te laat vertrokken was, waardoor ik in de file terecht gekomen ben. En dat ik, door even te ontspannen me al veel beter voelde dan toen ik aan het vechten was tegen al die gevoelens.
Het werd een najaarse wandeling door het bos eergisteren. De zon speelde nu en dan verstoppertjetussen de vele wolken, maar het kon de eekhoorn op onze weg niet deren. Het werd een staargevecht : de eekhoorn hield ons in het oog, wij hem. Wie zou het eerst wegwandelen ? De eekhoorn had meer geduld.
Ik vind het zalig zo, wandelen in de open natuur, terwijl het hele lichaam zich ontspant en je door de natuur op de juist plek komt.
We hielden een gesprek over ons "eenvoudig leven". Dat we moeten genieten van elk moment van ons samenzijn en er samen het maximum moeten uithalen!
We liepen door het bos en babbelden honderduit. Echte gesprekken gaan verdacht goed in dat bos, alsof je door de aarde zelf gekoesterd wordt, of misschien is het gewoon de stap die de ademhaling volgt en het ritme van het hart eindelijk niet meer in versnelling hoeft.
Thuis gekomen wachtte een lekker kopje koffie. Weer een rijke dag vond ik . Bijzonder voldaan voelde ik mij. Ach veel heeft een mens de dag van vandaag niet meer nodig om content te zijn! Misschien komt het door het gezelschap, misschien ook door de eenvoud van de dag. Of door alletwee.
Neen, dit is niet het begin van de noodlotssymfonie van Beethoven maar wel een manier om te zeggen dat het hier naast pompoenen ( totaal zo’n 25!!) ook het jaar van de appels is . We hebben zo maar eventjes 185,8 kg appels van de bomen geplukt.. Weliswaar geen record want twee jaar terug hadden we meer dan 250 kg maar sindsdien hebben we een paar bomen weggedaan.Er zijn misschien nog een 3 tal kilootjes blijven hangen omdat ze gepikt zin door vogels of biekes .. ach ja die mogen ook iets hebben niet?
Dus naast pompoenen , val ik nu ook al de buren lastig met appels…want echt..die overvloed kunnen we niet aan. En om jullie helemaal jaloers te maken.. onze notelaar draagt dit jaar voor het eerst ook volop ..al moesten we die al snel uit de boom kloppen want de eekhoorntjes lusten die precies ook!! Van een vruchtbaar fruitjaar gesproken en dan heb ik het nog niet over de braambessen , de frambozen en de rabarber….
En niet alleen het fruit zal mijn vriezer overuren laten loppen, de tomaten, witloof rode kool en andere groenten wachten ook op een " koude" beurt!
Spijtig dat ik jullie blogvrienden langs deze weg niet kan laten delen van onze overvloed...De buren hoor ik in ieder geval niet klagen
Niets gaat boven een wandeling in het bos op een mooie herfstdag! Hier en daar liggen nog steeds omgevallen bomen, gevelde woudreuzen waarvan het wortelstelsel nu open en bloot ligt. Tussen de omgekeerde kruinen begint in de loop der tijd van alles te groeien. Ze verteren langzamer dan de stammen die aan ze vast zitten. Bij een bepaalde lichtval vormen deze wortelknoesten met hun grillige vertakkingen vreemde wezens. Als ik er een paar in een groepje bij elkaar zie, lijkt het wel alsof ze samen staan te praten. Het schijnt zo te zijn dat bomen via hun wortelstelsels met elkaar communiceren, ondergronds verbonden zijn.
Ik mijmer dat misschien zelfs omgevallen bomen in gesprek blijven met elkaar (zoals wij mensen), terwijl ze langzaam vergaan, overwoekerd worden en zo een deel blijven van de aarde waarin ze eerst rechtop stonden.
Dat staat in schril contrast met de werken waarmee ze hier in een stuk van het bos bezig zijn. Een strook van zo'n 80m breed werd geveld om dan heraangelegd te worden met een wandelpad een fietspad en een kunstmatig aangelegde watergeul om in de winter het overtollige water van de beken en grachten af te voeren om zo overstromingen te voorkomen... Een stuk van onze groene long dat zomaar verdween.. het is even wennen maar de gemeente belooft dat er terug lokale bomen zullen aangeplant worden om zo snel weer een nieuw bos te creëren... Het wordt toch even aanpassen... en nu maar hopen dat veel wandelaars op termijn dat nieuw traject ontdekt ....
September eindigde dan toch met een positieve noot en daarom profiteerde ik er nog even van om een lange wandeling te maken. En daar zag ik ze liggen de eerste kastanjes, kleine, glanzende kastanjes. Voordien had ik ze al in hun groene bolster zien liggen maar nu pronken ze met hun naakte schoonheid. Ik heb er eentje opgeraapt en rook er aan...Ja, de herfst is weer eens begonnen.
Ze zijn nog nieuw die wilde, glanzende kastanjes met een tintje als mahoniehout. Als ik nog eens goed kijk valt me ineens op dat ze niet bepaald volmaakt zijn. Een rimpeltje of krasje hier, een uitstulping of een deukje daar. Net als wij mensen, mijmer ik. Zeker wij die in de herfst van het leven zijn aanbeland.
Ondanks hun imperfectie, misschien juist daardoor, zijn de kastanjes prachtig zoals ze daar liggen op mijn hand. Ik krijg de vreemde neiging er eentje te kussen en doe het - er is toch niemand die het ziet. Ik word er blij van, vrolijk zelfs.
Ben jij ooit door een kastanje terug gekust? Nou, ik wel, geloof ik…
Ik ga verder en geniet van al het moois dat de nakenden herfst brengt. De kastanjes zitten veilig in de zak van mijn fleece. Zij glimmend van buiten, ik van binnen, alleen spijtig dat er zoveel platgereden worden in onze straat die afgezoomd is met kastanjebomen en daardoor voor een vies papperig gedoe zorgen. Dat is de schaduwzijde aan wilde kastanjes ..niemand kan ze opeten en daarom blijven ze in massa liggen tot ze tot moes gereden worden...Maar die paar gave heb ik toch lekker meegebracht en die liggen nu te pronken in een schaal op de salontafel!
Daar dienen blogmaatjes voor om je eraan te herinneren dat je blog al 8 jaar bestaat. Bedankt lieve Roze voor de felicitaties en de attentie..
Ik kan het bijna zelf niet geloven dat ik al 8 jaar lang zin en onzin neerpen op dit blogje... Dat het voor mij een prima uitlaatklep is , dat hebben jullie intussen al gemerkt. Dat het ook een soort hobby is daar moet ik ook ja op knikken maar vooral dat ik hier een paar reuzetoffe en lieve mensen heb leren kennen dat staat helemaal bovenaan op het blaadje!
Al wonen we soms ver van elkaar en hebben we mekaar nog nooit ontmoet toch is er met de tijd een band gegroeid die ik koester en hopelijk nog lang mag meedragen...
Bedankt voor jullie bezoekjes en voor sommigen ook een dikke merci om te reageren op wat ik schrijf zodat ik niet het gevoel heb te spreken in de woestijn. Ik weet dat dit ook van jullie een inspanning vraagt en daarom een dikke knuffel als dank!
Hopelijk mogen we mekaar nog lang en vaak hier ontmoeten!
Veel mensen praten met een omweg wat bedoel ik daarmee?
Daarmee bedoel ik dat ze niet zeggen wat ze echt willen zeggen, maar ze zeggen iets dat bij de ander emoties moet oproepen die dan weer gaan resulteren in datgene wat je graag zou willen. Tenminste dat is de bedoeling maar het werkt zelden.
We doen het allemaal wel eens , rond de pot draaien heet dat dan.
Wacht ik zal eens even een situatie schetsen.
Je moet nog afwassen en stofzuigen en je partner zit in der zetel en vraagt wanneer je eindelijk eens klaar bent. Dat wekt op zichzelf al irritatie op natuurlijk want hij moet toch snappen dat de afwas en het stofzuigen gedaan moeten worden. En je zou het wel erg fijn vinden als hij daarmee zou helpen, maar dat wil je niet vragen want je vindt het fijner als hij het uit zichzelf doet. En als je het wel zou vragen wordt hij misschien sacherijnig want hij houdt er niet van als jij hem zegt wat hij moet doen. Dus je zegt niets. Totdat je het spuugzat bent.
En dan komen er allerlei emoties bij kijken. Je bent boos en verdrietig en teleurgesteld en moe. Je wilt dat hij je helpt, maar hoe ga je dat aanpakken?
Je kunt het proberen met verwijten:
” Ik moet ook altijd alles alleen doen hier, jij doet ook nooit iets.” Dat moet bij hem een schuldgevoel oproepen. Hij zal dan gaan stofzuigen omdat hij zich schuldig voelt.
Of je roept: “Je houdt niet meer van mij”, want als hij van je hield zou hij het je niet allemaal alleen laten doen, toch? Maar met verwijten lok je ruzie uit en dan heb je nog niet wat je wilt.
Je kunt ook roepen: “Je bent net je vader! Die steekt thuis ook geen vinger uit!”. En je hoopt dat hij dan gaat stofzuigen omdat hij toch niet op zijn vader wil lijken. Maar waarschijnlijk hoor je dan vanaf de zetel: “En jij zeurt al net zo als je moeder”.
Een andere strategie is: Eerst je slachtoffer in de val lokken met onschuldige vragen.
"Ben je druk? Nee? Dan kun je mooi even stofzuigen".
Of: "Is er nu reclame op tv? Ja? Dan kun je mooi even stofzuigen".
Of je kan het ook proberen met cynische humor:
“Als ik straks klaar ben met afwassen en stofzuigen, zal ik dan ook even koffie zetten en de krant voor je halen?”
De theorie hierachter is dat hij dan zal inzien dat je het wel erg moeilijk hebt en dat hij even moet helpen. Maar de kans is groot dat hij terugroept:
“Ik haal de krant zelf wel”.
Een laatste mogelijkheid is: gewoon vragen wat je wilt vóórdat de emoties oplaaien en zonder omwegen.
“Ik wil ook graag in de zetel zitten, maar ik moet echt nog even afwassen. En ik zou het heel fijn vinden als jij even zou willen stofzuigen,dan zijn we eerder klaar." (En dan natuurlijk niet klagen dat hij het niet goed genoeg doet).
Volgens mij heeft deze vraag de meeste kans op het resultaat dat je wilt. Dus: Gewoon vragen, zonder omweg.
Maar geloof me, iedereen praat wel eens met een omweg?
Hier even een paar voorbeelden: Jij zegt .. maar bedoelt!!
“Ik kijk alleen maar” = “Vind je het erg als ik wat koop?”
"Heb jij zaterdag wat te doen?" = "Ik zoek een vrijwilliger voor een vervelend karwijtje."
"...en ik moest nog naar de kapper vandaag" = "Kun je even een complimentje maken over mijn haar?"
“Jij hebt toch nooit tijd” = “Ik ben bang dat je mij niet belangrijk vindt”
“Marietje heeft een hele mooie bos bloemen gekregen van haar man” = “Ik zou ook graag eens bloemen van jou krijgen”
“Vroeger nam je me nog wel eens mee uit” = “Ik zou het leuk vinden om weer eens uit te gaan”
“Wat groeit dat gras toch hard”= “Zou je het niet eens gaan maaien?”
“Poehpoeh, wat zijn die boodschappen toch zwaar” = “Kun je me niet helpen dragen verdorie?”
“Laat maar” = “Ik hoop dat je nu een schuldgevoel krijgt en dat je volgende keer direct doet wat ik wil."
Weinig of beter gezegd niets al is er altijd wel een item waarover je kan bomen zoals die historie met de vluchtelingen maar als je daarover begint dan begeef je je op glad ijs want het onderwerp is momenteel te gevoelig om in een juist perspectief bekeken te worden. Ik heb wel een uitgesproken mening die ergens in het midden ligt maar momenteel heb ik geen zin om er verder op in te gaan dat doet de media wel volop…emolokkers en sensatiebeluste kringen zijn dat die al lang de speld in de hooiberg kwijt zijn! Trouwens wij “ simpele burgers” lossen dat probleem niet op en zij die het wel kunnen, hebben altijd wel een verborgen agenda die hen tegenhoudt om correct te handelen!! Tot daar dit item.
Het andere steeds terugkomend onderwerp is het weer maar daar hebben jullie wellicht -zoals ik - stilaan de buik van vol.. al herfst nog voor de zomer helemaal achter de rug is maar .. de ervaring heeft ons al lang geleerd dat de natuur zich herstelt en na regen komt zonneschijn zeker weten en dat zou zelfs al voor het weekend kunnen zijn! Dus op naar het volgende..
Hoe gaat het?
Ook een steeds terugkomende vraag als je een bekende ontmoet. Wat de gezondheid betreft hotst het hier verder op dezelfde hobbelige weg met ups en downs eigen aan het beestje of de leeftijd…Laat het me zo formuleren.. er zijn er die nog meer te klagen hebben!
Wat kunnen jullie nog vragen? Hoe ik mijn tijd passeer?
Momenteel is er nog genoeg te doen ten huize van Natoken… als ik van hieruit naar het druilerige weer kijk dan hoor ik bijna de ramen roepen om een beurt maar juist die regen houdt me tegen. De tuin kan stilaan een voorbereidende wintersessie verdragen en het invriezen van groenten is nog steeds een feit. T is aan de appelpluk begonnen en dat belooft weer een vrij ruime oogst te worden…en de tomaten lachen nog wat groentjes in de serre want ook zij wachten op nog wat zon om dan met rode wangen in het mandje te vallen!
Zoals ik zei… eigenlijk niets te vertellen en toch is dit logje weer vol!
Nog een fijne dag lieve mensen en tot de volgende..
Op zo'n druilerige dag als vandaag vind ik het heerlijk dat ik mijn blog heb waar ik even een paar bedenkingen kwijt kan. Zoals de volgende..
Elk seizoen heeft zijn eigen energie en die energie regelt de processen in de natuur, het gedrag van dieren maar dat heeft ook een invloed op ons, mensen.
Zoals een boom in de lente bladeren en bloemen maakt, in de zomer vruchten voortbrengt, in de herfst zijn vruchten (zaden) en bladeren laat vallen, en in de winter diep in zichzelf lijkt te wachten op de lente, zo hebben wij, mensen in de lente wilde plannen en verwachtingen, in de zomer is er feest en vrolijkheid, in de herfst worden we bewuster van onszelf en in de winter doen we het rustiger aan.
Het blijft een vreemd gegeven. Het weer en de seizoenen bepalen voor een groot stuk ons humeur en onze emoties: zomer – herfst – winter of lente – ieder seizoen heeft een typische weerslag op ons mensen. Toch raar dat dit ons kan beïnvloeden.. Ik neem je even mee om te zien bij wie jij hoort!
Misschien ben je wel een liefhebber van de zon en warmte ?
Dan heb je een prachtige zomer gehad en heb je nu zonder na te denken een enorme hekel aan de winterperiode die eraan komt. Ik wil niet moeilijk doen maar wellicht staat dit jou de komende maanden te wachten: vaak mopperen over de koude, snakken naar een tropische bestemming, het immuunsysteem dat schreeuwt naar zon en vitamine D, chagrijnig worden omdat de energiefactuur opnieuw de spuigaten uitloopt..
of ben je een echte winterfan?
Bakken sneeuw en strenge vorst doen dan jouw ijsberenhart sneller slaan. Je hebt een hekel aan de zweetdruppels van de zomerperiode en komt pas echt tot leven wanneer je zoals een kind in de sneeuw mag ploeteren. Je hebben geen schrik om buiten te komen maar je geniet van de bijzonder mooie landschappen die de sneeuw kan knutselen.
Als jij zo’n liefhebber bent, kan je de komende maanden misschien profiteren van: 1. een oplopende hartslag bij het zien van de eerste sneeuwvlokken.
2. met spanning de weerkaarten volgen en ’s nachts de buitenverlichting aansteken. 3. door het dolle heen zijn als er in de ochtend sneeuw ligt.
4. chagrijnig worden wanneer er over dooi gesproken wordt.
Maar er is ook nog een derde groep van mensen
Zij die geen voorkeur hebben voor bovenstaande seizoenen. Ze genieten iedere dag opnieuw van wat het weer hen brengt. Vaak is het voor hen dan ook veel gemakkelijker om diverse emoties van zowel de zomerperiode als de winterperiode te voelen. Ze waarderen sneeuw in de winter en kunnen ook goed tegen een hittegolf in de zomer. Misschien zijn het de lente- en herfstliefhebbers?
Heb je jezelf teruggevonden in één van die groepen of ben jij zo ééntje dat van elk seizoen kan genieten?
Ik denk dat ik tot die laatste groep hoor met misschien een lichte voorkeur voor warmte en zon
)
) de magnetron, de wandel-GPS en de 'boordcomputer' op de fiets moeten allemaal een helpend handje hebben. Wat een tijdsverspilling om die allemaal juist te zetten .
.
