|
September eindigde dan toch met een positieve noot en daarom profiteerde ik er nog even van om een lange wandeling te maken. En daar zag ik ze liggen de eerste kastanjes, kleine, glanzende kastanjes. Voordien had ik ze al in hun groene bolster zien liggen maar nu pronken ze met hun naakte schoonheid. Ik heb er eentje opgeraapt en rook er aan...Ja, de herfst is weer eens begonnen.
Ze zijn nog nieuw die wilde, glanzende kastanjes met een tintje als mahoniehout. Als ik nog eens goed kijk valt me ineens op dat ze niet bepaald volmaakt zijn. Een rimpeltje of krasje hier, een uitstulping of een deukje daar. Net als wij mensen, mijmer ik. Zeker wij die in de herfst van het leven zijn aanbeland.
Ondanks hun imperfectie, misschien juist daardoor, zijn de kastanjes prachtig zoals ze daar liggen op mijn hand. Ik krijg de vreemde neiging er eentje te kussen en doe het - er is toch niemand die het ziet. Ik word er blij van, vrolijk zelfs.
Ben jij ooit door een kastanje terug gekust? Nou, ik wel, geloof ik… 
Ik ga verder en geniet van al het moois dat de nakenden herfst brengt. De kastanjes zitten veilig in de zak van mijn fleece. Zij glimmend van buiten, ik van binnen, alleen spijtig dat er zoveel platgereden worden in onze straat die afgezoomd is met kastanjebomen en daardoor voor een vies papperig gedoe zorgen. Dat is de schaduwzijde aan wilde kastanjes ..niemand kan ze opeten en daarom blijven ze in massa liggen tot ze tot moes gereden worden...Maar die paar gave heb ik toch lekker meegebracht en die liggen nu te pronken in een schaal op de salontafel!
|
)
.
.
en dat mogen ze lezen ..
