September eindigde dan toch met een positieve noot en daarom profiteerde ik er nog even van om een lange wandeling te maken. En daar zag ik ze liggen de eerste kastanjes, kleine, glanzende kastanjes. Voordien had ik ze al in hun groene bolster zien liggen maar nu pronken ze met hun naakte schoonheid. Ik heb er eentje opgeraapt en rook er aan...Ja, de herfst is weer eens begonnen.
Ze zijn nog nieuw die wilde, glanzende kastanjes met een tintje als mahoniehout. Als ik nog eens goed kijk valt me ineens op dat ze niet bepaald volmaakt zijn. Een rimpeltje of krasje hier, een uitstulping of een deukje daar. Net als wij mensen, mijmer ik. Zeker wij die in de herfst van het leven zijn aanbeland.
Ondanks hun imperfectie, misschien juist daardoor, zijn de kastanjes prachtig zoals ze daar liggen op mijn hand. Ik krijg de vreemde neiging er eentje te kussen en doe het - er is toch niemand die het ziet. Ik word er blij van, vrolijk zelfs.
Ben jij ooit door een kastanje terug gekust? Nou, ik wel, geloof ik…
Ik ga verder en geniet van al het moois dat de nakenden herfst brengt. De kastanjes zitten veilig in de zak van mijn fleece. Zij glimmend van buiten, ik van binnen, alleen spijtig dat er zoveel platgereden worden in onze straat die afgezoomd is met kastanjebomen en daardoor voor een vies papperig gedoe zorgen. Dat is de schaduwzijde aan wilde kastanjes ..niemand kan ze opeten en daarom blijven ze in massa liggen tot ze tot moes gereden worden...Maar die paar gave heb ik toch lekker meegebracht en die liggen nu te pronken in een schaal op de salontafel!
Daar dienen blogmaatjes voor om je eraan te herinneren dat je blog al 8 jaar bestaat. Bedankt lieve Roze voor de felicitaties en de attentie..
Ik kan het bijna zelf niet geloven dat ik al 8 jaar lang zin en onzin neerpen op dit blogje... Dat het voor mij een prima uitlaatklep is , dat hebben jullie intussen al gemerkt. Dat het ook een soort hobby is daar moet ik ook ja op knikken maar vooral dat ik hier een paar reuzetoffe en lieve mensen heb leren kennen dat staat helemaal bovenaan op het blaadje!
Al wonen we soms ver van elkaar en hebben we mekaar nog nooit ontmoet toch is er met de tijd een band gegroeid die ik koester en hopelijk nog lang mag meedragen...
Bedankt voor jullie bezoekjes en voor sommigen ook een dikke merci om te reageren op wat ik schrijf zodat ik niet het gevoel heb te spreken in de woestijn. Ik weet dat dit ook van jullie een inspanning vraagt en daarom een dikke knuffel als dank!
Hopelijk mogen we mekaar nog lang en vaak hier ontmoeten!
Veel mensen praten met een omweg wat bedoel ik daarmee?
Daarmee bedoel ik dat ze niet zeggen wat ze echt willen zeggen, maar ze zeggen iets dat bij de ander emoties moet oproepen die dan weer gaan resulteren in datgene wat je graag zou willen. Tenminste dat is de bedoeling maar het werkt zelden.
We doen het allemaal wel eens , rond de pot draaien heet dat dan.
Wacht ik zal eens even een situatie schetsen.
Je moet nog afwassen en stofzuigen en je partner zit in der zetel en vraagt wanneer je eindelijk eens klaar bent. Dat wekt op zichzelf al irritatie op natuurlijk want hij moet toch snappen dat de afwas en het stofzuigen gedaan moeten worden. En je zou het wel erg fijn vinden als hij daarmee zou helpen, maar dat wil je niet vragen want je vindt het fijner als hij het uit zichzelf doet. En als je het wel zou vragen wordt hij misschien sacherijnig want hij houdt er niet van als jij hem zegt wat hij moet doen. Dus je zegt niets. Totdat je het spuugzat bent.
En dan komen er allerlei emoties bij kijken. Je bent boos en verdrietig en teleurgesteld en moe. Je wilt dat hij je helpt, maar hoe ga je dat aanpakken?
Je kunt het proberen met verwijten:
” Ik moet ook altijd alles alleen doen hier, jij doet ook nooit iets.” Dat moet bij hem een schuldgevoel oproepen. Hij zal dan gaan stofzuigen omdat hij zich schuldig voelt.
Of je roept: “Je houdt niet meer van mij”, want als hij van je hield zou hij het je niet allemaal alleen laten doen, toch? Maar met verwijten lok je ruzie uit en dan heb je nog niet wat je wilt.
Je kunt ook roepen: “Je bent net je vader! Die steekt thuis ook geen vinger uit!”. En je hoopt dat hij dan gaat stofzuigen omdat hij toch niet op zijn vader wil lijken. Maar waarschijnlijk hoor je dan vanaf de zetel: “En jij zeurt al net zo als je moeder”.
Een andere strategie is: Eerst je slachtoffer in de val lokken met onschuldige vragen.
"Ben je druk? Nee? Dan kun je mooi even stofzuigen".
Of: "Is er nu reclame op tv? Ja? Dan kun je mooi even stofzuigen".
Of je kan het ook proberen met cynische humor:
“Als ik straks klaar ben met afwassen en stofzuigen, zal ik dan ook even koffie zetten en de krant voor je halen?”
De theorie hierachter is dat hij dan zal inzien dat je het wel erg moeilijk hebt en dat hij even moet helpen. Maar de kans is groot dat hij terugroept:
“Ik haal de krant zelf wel”.
Een laatste mogelijkheid is: gewoon vragen wat je wilt vóórdat de emoties oplaaien en zonder omwegen.
“Ik wil ook graag in de zetel zitten, maar ik moet echt nog even afwassen. En ik zou het heel fijn vinden als jij even zou willen stofzuigen,dan zijn we eerder klaar." (En dan natuurlijk niet klagen dat hij het niet goed genoeg doet).
Volgens mij heeft deze vraag de meeste kans op het resultaat dat je wilt. Dus: Gewoon vragen, zonder omweg.
Maar geloof me, iedereen praat wel eens met een omweg?
Hier even een paar voorbeelden: Jij zegt .. maar bedoelt!!
“Ik kijk alleen maar” = “Vind je het erg als ik wat koop?”
"Heb jij zaterdag wat te doen?" = "Ik zoek een vrijwilliger voor een vervelend karwijtje."
"...en ik moest nog naar de kapper vandaag" = "Kun je even een complimentje maken over mijn haar?"
“Jij hebt toch nooit tijd” = “Ik ben bang dat je mij niet belangrijk vindt”
“Marietje heeft een hele mooie bos bloemen gekregen van haar man” = “Ik zou ook graag eens bloemen van jou krijgen”
“Vroeger nam je me nog wel eens mee uit” = “Ik zou het leuk vinden om weer eens uit te gaan”
“Wat groeit dat gras toch hard”= “Zou je het niet eens gaan maaien?”
“Poehpoeh, wat zijn die boodschappen toch zwaar” = “Kun je me niet helpen dragen verdorie?”
“Laat maar” = “Ik hoop dat je nu een schuldgevoel krijgt en dat je volgende keer direct doet wat ik wil."
Weinig of beter gezegd niets al is er altijd wel een item waarover je kan bomen zoals die historie met de vluchtelingen maar als je daarover begint dan begeef je je op glad ijs want het onderwerp is momenteel te gevoelig om in een juist perspectief bekeken te worden. Ik heb wel een uitgesproken mening die ergens in het midden ligt maar momenteel heb ik geen zin om er verder op in te gaan dat doet de media wel volop…emolokkers en sensatiebeluste kringen zijn dat die al lang de speld in de hooiberg kwijt zijn! Trouwens wij “ simpele burgers” lossen dat probleem niet op en zij die het wel kunnen, hebben altijd wel een verborgen agenda die hen tegenhoudt om correct te handelen!! Tot daar dit item.
Het andere steeds terugkomend onderwerp is het weer maar daar hebben jullie wellicht -zoals ik - stilaan de buik van vol.. al herfst nog voor de zomer helemaal achter de rug is maar .. de ervaring heeft ons al lang geleerd dat de natuur zich herstelt en na regen komt zonneschijn zeker weten en dat zou zelfs al voor het weekend kunnen zijn! Dus op naar het volgende..
Hoe gaat het?
Ook een steeds terugkomende vraag als je een bekende ontmoet. Wat de gezondheid betreft hotst het hier verder op dezelfde hobbelige weg met ups en downs eigen aan het beestje of de leeftijd…Laat het me zo formuleren.. er zijn er die nog meer te klagen hebben!
Wat kunnen jullie nog vragen? Hoe ik mijn tijd passeer?
Momenteel is er nog genoeg te doen ten huize van Natoken… als ik van hieruit naar het druilerige weer kijk dan hoor ik bijna de ramen roepen om een beurt maar juist die regen houdt me tegen. De tuin kan stilaan een voorbereidende wintersessie verdragen en het invriezen van groenten is nog steeds een feit. T is aan de appelpluk begonnen en dat belooft weer een vrij ruime oogst te worden…en de tomaten lachen nog wat groentjes in de serre want ook zij wachten op nog wat zon om dan met rode wangen in het mandje te vallen!
Zoals ik zei… eigenlijk niets te vertellen en toch is dit logje weer vol!
Nog een fijne dag lieve mensen en tot de volgende..
Op zo'n druilerige dag als vandaag vind ik het heerlijk dat ik mijn blog heb waar ik even een paar bedenkingen kwijt kan. Zoals de volgende..
Elk seizoen heeft zijn eigen energie en die energie regelt de processen in de natuur, het gedrag van dieren maar dat heeft ook een invloed op ons, mensen.
Zoals een boom in de lente bladeren en bloemen maakt, in de zomer vruchten voortbrengt, in de herfst zijn vruchten (zaden) en bladeren laat vallen, en in de winter diep in zichzelf lijkt te wachten op de lente, zo hebben wij, mensen in de lente wilde plannen en verwachtingen, in de zomer is er feest en vrolijkheid, in de herfst worden we bewuster van onszelf en in de winter doen we het rustiger aan.
Het blijft een vreemd gegeven. Het weer en de seizoenen bepalen voor een groot stuk ons humeur en onze emoties: zomer – herfst – winter of lente – ieder seizoen heeft een typische weerslag op ons mensen. Toch raar dat dit ons kan beïnvloeden.. Ik neem je even mee om te zien bij wie jij hoort!
Misschien ben je wel een liefhebber van de zon en warmte ?
Dan heb je een prachtige zomer gehad en heb je nu zonder na te denken een enorme hekel aan de winterperiode die eraan komt. Ik wil niet moeilijk doen maar wellicht staat dit jou de komende maanden te wachten: vaak mopperen over de koude, snakken naar een tropische bestemming, het immuunsysteem dat schreeuwt naar zon en vitamine D, chagrijnig worden omdat de energiefactuur opnieuw de spuigaten uitloopt..
of ben je een echte winterfan?
Bakken sneeuw en strenge vorst doen dan jouw ijsberenhart sneller slaan. Je hebt een hekel aan de zweetdruppels van de zomerperiode en komt pas echt tot leven wanneer je zoals een kind in de sneeuw mag ploeteren. Je hebben geen schrik om buiten te komen maar je geniet van de bijzonder mooie landschappen die de sneeuw kan knutselen.
Als jij zo’n liefhebber bent, kan je de komende maanden misschien profiteren van: 1. een oplopende hartslag bij het zien van de eerste sneeuwvlokken.
2. met spanning de weerkaarten volgen en ’s nachts de buitenverlichting aansteken. 3. door het dolle heen zijn als er in de ochtend sneeuw ligt.
4. chagrijnig worden wanneer er over dooi gesproken wordt.
Maar er is ook nog een derde groep van mensen
Zij die geen voorkeur hebben voor bovenstaande seizoenen. Ze genieten iedere dag opnieuw van wat het weer hen brengt. Vaak is het voor hen dan ook veel gemakkelijker om diverse emoties van zowel de zomerperiode als de winterperiode te voelen. Ze waarderen sneeuw in de winter en kunnen ook goed tegen een hittegolf in de zomer. Misschien zijn het de lente- en herfstliefhebbers?
Heb je jezelf teruggevonden in één van die groepen of ben jij zo ééntje dat van elk seizoen kan genieten?
Ik denk dat ik tot die laatste groep hoor met misschien een lichte voorkeur voor warmte en zon
Zondag was de dag van de landbouw en omdat T verzot is op aardbeien besloten we eens een bezoek te brengen aan zo’n kwekerij waar er opendeurdag was! Interessant en de moeite waard en heerlijke vruchten maar ik onthield vooral het volgende…
In de serres wordt CO2 geblazen omdat dit de groei van de vruchtjes bevordert waarop de persoon die ons rondleidde zei.. “ daarom is het interessant om tegen je planten te praten, zo krijgen ze rechtstreeks CO2 via jouw adem op zich en dat bevordert hun groei..”
Ik had dat goed gehoord en daarom zei ik prompt tegen mijn slaapgenoot… “ je ziet dat je in het vervolg niet meer moet lachen als ik aan het praten ben tegen mijn planten”…
Of je mij nu gek vindt of niet maar ik doe dat al sinds heugenis en als mijn slaapgenoot dan toevallig in de living binnen komt dan vraagt hij meestal ” tegen wie ben jij nu aan het praten?” .. Om dan met opgetrokken wenkbrauwen weer te verdwijnen als ik zeg “ tegen mijn bloemen” !!!Wat ik hen allemaal vertel dat is " ons geheim"
Maar het bewijs werd gisteren gegeven door iemand die het kan weten als ik de aardbeien in de serres zag hangen…. Trouwens ik heb ook nog een paar extra tips om je bloemen te laten stralen.
De basisverzorging is natuurlijk het allerbelangrijkste. Hoe fijn de sfeer ook is, als een plant geen water en voedsel krijgt zal hij niet groeien. Daarom geef je plant geregeld voldoende water en zorg voor voldoende zonlicht.
Praat tegen je planten. Doe dit op een rustige toon, als je tegen ze schreeuwt werkt het averechts.
Als je je planten echt wil verwennen, streel je ook even de bladeren. Niet te vaak, dan wennen ze er te veel aan en gaan ze erop rekenen, maar af en toe een 'aai' moet vast hemels voor ze zijn! Dat is het voor ons ook dus … ik ga ervan uit dat planten ook levende wezens zijn!!
Probeer thuis te zijn voor je planten. Hoe vaker je van huis bent, hoe eenzamer de plant zich voelt. Wellicht is het voor de plant ook fijn om met een soortgenoot te vertoeven. Niet per se samen in één pot of bak, maar een meter verderop in de vensterbank vinden ze vast ook heerlijk!
Laat je planten luisteren naar rustige of klassieke muziek. Mijn planten moeten echter wel meeluisteren naar wat ik graag hoor ..maar tot nog toe hebben ze niet geprotesteerd!!
Verklaar jullie mij zot? Ach de wereld is voor de zotten en zot zijn doet geen zeer het kriebelt enkel een beetje!!
Ik had amper twee plantjes gezet omdat we altijd teveel pompoenen hebben en ik dan op de toer moet om ze kwijt te geraken! Hier is nu een beetje meer dan de HELFT van onze oogst dit jaar .. de andere helft is al uitgedeeld .. Is het hier vruchtbare grond of niet.. of deed mijn regelmatig klapke met de planten er iets aan?
Iemand zin in pompoenen... heerlijk voor in de soep!!
Eén van onze eerste vragen ’s morgens als we wakker worden is …
“ En goed geslapen..”? “
Dat is zowat routine hier aan huis. Het antwoord kan variëren al naar gelang Klaas Vaak zich over ons ontfermde of niet!
Terwijl ik na een goede nachtrust steevast zeg .. “ Ik heb geslapen als een roos” …. Zegt mijn halfbedde dan ..” Ik heb geslapen als een steen"…
Roos ,steen….Nog nooit heb ik hier bij stilgestaan tot deze morgen .. Ik vroeg me ineens af waar hij die uitdrukking vandaan haalde? Ik ken , slapen als een roos, of een marmot of als een otter maar als een steen?
Jullie kennen me al hé , dat liet me niet los. Dus ging ik daar straks even googlen maar nergens vond ik “slapen als een steen” .Ik weet wel dat je als een blok in bed kan neervallen en dan ook als een blok in slaap valt .. wellicht vandaar de inspiratie van mijn slaapgenoot? Misschien weet iemand van jullie wel waar dat kan vandaan komen?
Ach ik breek er mijn hoofd niet over zolang zijn antwoord positief is .. toch altijd beter dan .. "Ik heb de ganse nacht koppijn gehad of mijn buik protesteert"!
Aan iedere bezoeker een toffe en ontspannende zondag matekes!
Hier en daar lees ik soms bedenkingen in de aard van .. blijf ik nog bloggen of hou ik er mee op...? Ik ben dan blij dat bepaalde mensen ermee doorgaan zodat we kunnen blijven virtueel binnenkijken bij elkaar en zo contact houden. Sommige personen zien dat bloggen echter vanuit een heel andere hoek...
"Ik heb er geen behoefte aan om me op een blog bloot te geven, dit is precies een vorm van exhibitionisme!"
Dat werd me ooit eens gewoon gezegd toen we het over bloggen hadden terwijl de persoon in kwestie wel in geuren en kleuren op FB zijn dagelijkse handel en wandel uitstrijkt... alsof het iemand interesseert dat ja vandaag bloedworst met kool eet of languit op de sofa een boek aan het lezen bent.. .
Even was het "slik" aan deze kant, want bij een 7 lettergrepenwoord als exhibitionisme denk ik onmiddellijk aan één of andere gluiperd in het park met regenjas die zich met teveel gemak van zijn jasje ontdoet. Brrrr !
Even ben ik bij die uitspraak blijven hangen en stelde me de vraag :" Ben ik, als ik andere blogs lees, een voyeur "? (kwestie van in dezelfde logica te blijven).
Ik denk het niet en wel om de simpele reden dat de blogs waar ik langs kom geen exhibitionistische neigingen vertonen. Het is gewoon een vorm van weergeven van korte indrukken of belevenissen door de blogger in kwestie met een duidelijke persoonlijke invalshoek, een uitnodiging om zo contact te hebben met de buitenwereld. Trouwens de meeste blogjes lopen er zelfs uitzonderlijk goedgekleed bij zodat je ook al daarom zou binnenspringen.
Daarom dat ik me nog steeds beter thuis voel hier dan op die andere mediums zoals FB, Twitter enzo, dat laatste boeit me zelfs helemaal niet.
Laten we mekaar maar blijven lastig vallen met ditjes en datjes of bedenkingen lieve bloggers... mij deert het in ieder geval niet!
Spijtig genoeg blijven mooie liedjes niet duren evenmin als een mooie zomer want zeg nu eens zelf.. we mogen dit jaar echt niet klagen. De vit D is goed opgeslagen en hopelijk volstaat de voorraad voor de winter!
EN ... nu?
Zet je eigen volume maar eens goed open en zing maar mee.. dat heb ik daar juist ook gedaan..
Het Is Weer Voorbij Die Mooie Zomer
Na nana nana Na nana nanana nana Na nanana na na nanana nana Na nana na nana nanananananana
Je hebt er maandenlang naar uitgekeken De koude winter wou maar eerst niet om Traag en langzaam kropen langs de weken Maar eindelijk, daar was ie toch: de zon
De nachten kort, de dagen lang De ochtend vol van vogelzang Het scherpe, hoge zoemen van een mug
Dan denk je: ha, daar is ie dan Dit wordt minstens de zomer van een eeuw Maar lieve mensen, oh wat gaat 't vlug
't Is weer voorbij die mooie zomer Die zomer die begon zo wat in mei Ah, je dacht dat er geen einde aan kon komen Maar voor je 't weet is heel die zomer Al weer lang voorbij + De wereld was toen vol van licht en leven Van haring geur vermengd met zonnebrand Een parasol om 't felle licht te zeven
en in je kleren schuurde zacht het zand We speelde golf en jeux de boule
we zonden zalig in een stoel
we dreven met een vlot op de rivier We werden weken lang verwend
maar ach aan alles komt een end
nu zit ik met mijn dia's in de regen hier
+
't Is weer voorbij die mooie zomer Die zomer die begon zo wat in mei Ah, je dacht dat er geen einde aan kon komen Maar voor je 't weet is heel die zomer Al weer lang voorbij - Na nana nana Na nana nanana nana Na nanana na na nanana nana Na nana na nana nanananananana
Herfst verkleurt weer langzaam alle bomen 'k Heb 's nachts al lang weer m'n pyama aan Dan had je eens in juli moeten komen Toen sliepen we 's nachts buiten op 't strand
En 's morgens vissen in de zon En zwemmen zover als je kon We voeren met een boot een end op zee
't Is jammer dat het over ging 't Is allemaal herinnering Daar doen we dan de hele winter maar weer mee
't Is weer voorbij die mooie zomer Die zomer die begon zo wat in mei Ah, je dacht dat er geen einde aan kon komen Maar voor je 't weet is heel die zomer Al weer lang voorbij
Na nana nana Na nana nanana nana Na nanana na na nanana nana Na nana na nana nanananananana
Gerard Cox
Hopelijk blijft het ook geen ganse dag in jullie hoofd hangen zoals bij mij!!!
Soms kunnen dagen zo vol zijn dat je jezelf en de mensen rond je voorbijloopt zo erg dat je wanneer je eindelijk op een veel te laat uur in je bed rolt, letterlijk ligt te puffen. Een mens vraagt zich dan af waar je in godsnaam mee bezig bent?
Een echt lege dag kan dan ook zo bijzonder goed doen. Een dag, waarop je gewoon wat rondlummelt, niet direct iets plant en je hoofd leegmaakt. Maar net dan begint het te kriebelen, word je onrustig en loop je de muren op. Op zo’n dag begint rond een uur of vijf ’s middags een muis aan je geweten te knagen. Verdomd, een loze, nutteloze dag, die straks helemaal voorbij is zonder zinnige dingen. Dan denk je :ik moet gewoon dringend een tijdsopslorpende hobby vinden zoiets als postzegels verzamelen misschien?! Ach dat doe ik al...
Neen lieve mensen , geen paniek ik ben gewoon aan het gekken... de dagen zijn hier bijlange nog niet leeg maar ook niet meer zo overvol als een paar jaren terug... Het leven van senioren.... heerlijk toch als je de lege gaatjes opgevuld krijgt en alles op je eigen ritme mag afwerken!!
In een gesprek met kennissen wees iemand mij er op dat ik altijd zeg: “ onze zoon, of ons dochter” terwijl de meesten zeggen “mijn zoon, mijn dochter”.
Ik merkte op dat T ook steeds zegt “ Kijk wie we daar hebben, ons dochter of daar zie onze zoon…” Ik ben dus echt niet de enige die zo spreekt over ons gezinnetje…
Eigenlijk vind ik daar niets speciaals aan want een zoon of een dochter is nooit van jou alleen, je hebt mekaar nodig om zo’n exemplaartjes te maken dan is het ook logisch dat je in het meervoud spreekt in dat geval of niet?
Ik maak er geen punt van hoor maar ik ben benieuwd wie er nog in naam van beiden spreekt of liever het “ eigendomsrecht” opeist !
Zeg ik dan nooit van iets “ Mijn…..” ?
Jawel hoor, het is “ mijn autootje” omdat het van mij is en "mijnen tuin" als het over de bloementuin gaat want ik verzet daar het meeste werk in, ben er bijna dagelijks in bezig en de bloemen zijn mijn keuze!
En al ben je steeds welkom in ons huis weet dat het nog steeds … “ mijn ventje ofte slaapgenoot” …is
De periode net voor de herfst en juist aan het einde van de zomer is eigenlijk de meest veranderlijke van het jaar. Ik weet nog toen ik thuis woonde dat dit het moment was dat de boeren hun velden bemestten en omploegden… en dan die stank.. soms niet te harden .
Voor mij is de periode net voor de echte herfst begint , wanneer de oogst aan het rijpen is of al gedeeltelijk is binnengehaald, wanneer de warme dagen zich afwisselen met regen en wind en de bloemen een beetje uitgebloeid in de grasberm staan, de periode die zowel de kracht van de natuur om te produceren als ook de vergankelijkheid toont. Ik geniet alvast!
De laatste dagen zagen we weer huilende kindjes die zich vasthielden aan mama’s rok omdat die grote schooldeur hen schrik inboezemde.. Maar zeker weten dat over een tijdje bij de meesten de traantjes plaats maken voor een lach en nieuwe vriendjes en een lieve juf en school minder beangstigend is…
Eigenlijk herhaalt die geschiedenis zich al eeuwen alleen werd er vroeger geen aandacht gegeven aan die traantjes .. je moest naar school en daarmee basta. Eigenlijk was je bij de gelukkige als je naar school mocht want voor sommigen was dat toen nog niet zo vanzelfsprekend.. Zelf herinner ik mij niets van die eerste schooldag, kan moeilijk want ik was blijkbaar nog geen 3 j toen ik naar school ging . Wat ik wel nog weet is dat ik altijd graag naar school ging, een schoolbankje schrikte mij niet af al zat ik liever achteraan dan vooraan in de klas en vermits ik nogal rap de anderen voorbijstak qua grootte kreeg ik meestal mijn wens! haha!! Voor zover ik mij herinner heb ik altijd graag geleerd, thuis vonden ze studeren ook belangrijke en goeie punten hoorden daar bij. Was ik een “nerdje”? Absoluut niet daarvoor heb ik teveel fratsen uitgehaald maar steeds op een aanvaardbare manier. Lachen was een onderdeel van mijn schoolleven en omdat mijn punten prima waren, kreeg ik meestal geen grote “ ambras”!!
Ik herinner mij ook nog hoe we in de lagere school elk jaar in september geladen met een setje nieuwe griffels met een mooie papiertje eraan en een puntig , spiksplinternieuw potlood en gum fier de klas binnen stapten. In een houten pennenhouder staken ook nog een nieuwe pennenhouder, een setje pennen waaraan je eerst moest likken voor je die gebruikte, een regeltje en een sponsje om je lei nat te kunnen afvegen en dat was het zowat. Waarom we aan die pennen likten toen ze nieuw waren? Weet ik veel maar iedereen deed het dus.. Of ik daardoor mooier schreef? Neen hoor want dat was mijn grootste frustratie, leren ging vlot maar dat gekriebel van mij was blijkbaar niet wat de “ nonnen” wilden… Mijn schriftje schoonschrift was altijd rapper vol dan bij de anderen want ik kreeg steeds extra oefeningen mee helaas , drie werf helaas… Mijn geschrift is nog steeds geen “ beauty” maar wel met een eigen trekje… Toen ik veel later zelf voor de klas stond, gebeurde het meer dan eens dat mijn leerlingen problemen hadden met de juf haar “ hanenpoten” en zeker omdat het dan nog in een vreemde taal was.. Vandaar dat ik zelden commentaar gaf op hun geschrift zolang het maar verzorgd en leesbaar was!
Die schooltijd .. toch een beetje nostalgie. Hoe krijg ik dat nu “verkocht” aan mijn kleinkinderen hoewel.. ze zijn alle 6 goed gestart en blijkbaar met zin in de nieuwe klas en juf of leraars... Hoelang dat zal duren....???
Zoals de traditie het wil , sloten we de dag af aan de Menenpoort in Ieper waar 's avonds de “Last Post” gespeeld wordt! Volgende tekst staat op de Menenpoort gescheven...
Het viel ons op dat er veel Britten aanwezig waren voor die Last Post.
De Menenpoort kan beschouwd worden als het algemene symbool voor de Eerste Wereldoorlog. Het monument is een "memorial to the missing". Aan de binnenzijde zijn de namen van ongeveer 55.000 Commonwealth soldaten aangebracht, die voor 15 augustus 1917 als vermist werden opgegeven (de namen van de vermisten vanaf 16 augustus 1917 staan gebeiteld in Tyne Cot Cemetery te Passendale).
Elke avond, stipt om 20.00u, wordt hier de Last Post sonnerie geblazen door klaroeners van de Last Post Association, een eenvoudig maar ontroerend eerbetoon ter nagedachtenis van soldaten die in WO1 vochten en sneuvelden.
De Eerste Wereldoorlog eiste als tol in totaal een aantal doden dat nagenoeg gelijk is aan de bevolking van ons land, n.l. 9.737.000, waaronder één half miljoen burgers.
Eén van de meest beklijvende gedichten uit WOI is het gedicht ‘In Flanders Fields’ . Ik wil jullie dat niet onthouden....
John McCrae, een Canadese legerarts, schrijft het na de dood van zijn goede vriend en landgenoot luitenant Alexis Helmer. Helmer sneuvelt op 2 mei 1915, na de ontploffing van een granaat tijdens de tweede Duitse gasaanval. Omdat er geen aalmoezenier aanwezig is, verzorgt McCrae zelf de uitvaart van zijn vriend. Rouw en oorlogstrauma vormen dan ook de inspiratie voor zijn gedicht.
. vertaling van het gedicht "in Flanders fields"
In Vlaamse Velden
Klaprozen bloeien in Vlaamse klei Tussen duizenden kruisen, rij aan rij, Die onze ligging hier duiden; en in de lucht Zingen moedige leeuweriken, die tijdens hun vlucht Nauwelijks hoorbaar zijn, door het geschut hier beneden.
Wij zijn Dood. Enkele dagen geleden Leefden wij nog, voelden wij dag en dauw en smeedden Wij plannen met wie wij beminden, maar nu rusten wij stug In Vlaamse velden.
Zet onze strijd met de vijand voort: Falende handen reiken aan jullie de toorts; Aan jullie de taak deze hoog te houden. Vervul onze hoop, opdat wij eindelijk zouden Gemoedsrust vinden, tussen klaprozen, ongestoord In Vlaamse velden.
John McCrae Westelijk Front (nabij Ieper), 2/3 mei 1955.
Het was een zonnige, mooie maar bewogen dag waarin de waanzin van 100 j terug bijna lijfelijk voelbaar was, al die jonge levens abrupt afgebroken en waarom?
De klaprozen blijven bloeien , hun rood herinnert over de jaren heen nog steeds aan de dood en het vele bloedvergieten ...
We bleven met een wrang gevoel achter dat oorlogswaanzin spijtig genoeg ook nu nog blijft bestaan... de les die de geschiedenis ons doorgaf is nog steeds niet begrepen....
"Ben je ooit in de Westhoek geweest?” Een regel weggelopen uit een lied van Willem Vermandere.
De Westhoek met zijn ontelbare resten die herinneren aan de vreselijke ‘Grooten Oorlog’ die hier vier jaar heeft gewoed en die steden en dorpen met de grond gelijk heeft gemaakt, is en blijft het bezoeken waard.
Een uitstap naar die Westhoek was reeds lang gepland en zaterdag is het er dan eindelijk van gekomen. Samen met vrienden reden we naar Diksmuide waar onze dag begon met de dodengang.
Eens was die dodengang de meest vooruitgeschoven stelling van de Belgen. Zij zaten er maar enkele meters van de Duitsers. Deze waren hier de Ijzer overgestoken en zij hadden er een bunker kunnen bouwen op amper een vijftigtal meter van de Belgische loopgraven. De Dodengang was één van de gevaarlijkste plaatsen aan het front.
Het bezoek aan die Dodengang, die stevig werd gerestaureerd, is indrukwekkend. Van bij de ingang van het museum klommen wij naar de eerste verdieping, waar een reeks, vaak ontroerende, foto’s en filmen een beeld geven van hoe het er hier eens aan toeging. Dan gingen wij naar buiten, waar wij vanaf de eerste verdieping een beeld hadden van het vlakke Vlaamse land en als wij ons omkeerden zagen wij Diksmuide en de IJzertoren.
Een sprekende tekst voor je aan de dodengang begint.
De zandzakjes zijn vervangen door cementzakjes...de realiteit wordt hierdoor verbloemd!
Eens beneden wandelden wij door een wirwar van smalle gangen tussen muren van met beton opgevulde zakjes, die de oorspronkelijke zandzakjes vervangen. Maar wij kunnen ons niet voorstellen hoe het er hier vroeger is aan toegegaan. Nu wandelen wij er rustig door, maar toen! Wie zijn hoofd boven de zakjes uitstak was dood. Scherpschutters lagen immers op de loer om zoveel mogelijk slachtoffers te maken. Regelmatig vernietigde obussen een deel van de loopgraaf, gewoonlijk met doden en gewonden voor gevolg. Maar de stukgeschoten delen moesten hersteld worden, wat dan weer een levensgevaarlijke klus was. De doden werden vaak ter plaatse begraven. Ratten en ongedierte maakten het leven nagenoeg ondragelijk. De stank van rottende mensenresten en van uitwerpselen verpestten het leven in de Dodengang. Van dat alles was er nu niets meer te merken , maar wij kwamen toch diep onder de indruk van wat onze soldaten van toen daar hebben geleden.
Duizenden Belgische soldaten zijn er in de periode van 1914 tot 1918 omgekomen. Het is een plaats die erg veel menselijk leed draagt met een bijzonder bloedige geschiedenis en waar men het best de Eerste Wereldoorlog kan aanvoelen.
Wat me ontroerde waren de klaproosjes die hier en daar nog op de “zandzakken “van de dodengang groeien.. Het lijkt alsof nergens in ons land de klaprozen, de pappavers, zo dieprood, zo bloedrood, zijn als in de Westhoek, waar ze symbool staan voor het vele onzinnig bloedverlies en de doden...
Van hier reden we naar Diskmuide om de Ijzertoren te bezoeken. Een bezoek aan de IJzertoren is telkens opnieuw een verrijking!
Panoramazicht vanop de toren 24 verdiepingen hoog
De vernieuwde Ijzertoren..
Origineel materiaal, uniformen en wapens, levensechte decors betrekken je in een supermodern, interactief gebeuren, waarbij je geconfronteerd wordt met de gruwel van toen. Je proeft en beleeft er de sfeer van “Den Grooten Oorlog”, ruikt er chloor- en -mosterdgas, kan je de angst middenin de bombardementen of in de loopgraven bijna voelen bij het bekijken van de vele filmpjes.
Het leven van de soldaten speelde zich af zowel boven als onder de grond in de dug outs...Stel je dat voor in regen , sneeuw, koude en met gewonde, gekwetste en oververmoeide soldaten...
Toen werd het tijd om te eten ergens in een leuk restaurantje dat een typisch streekgerecht serveerde!
Van daar ging het richting Passendale waar we struinden door de Tyne Cot begraafplaats waar bijna 12.000 soldaten hun laatste rustplaats vonden. Het is een beklijvend beeld al die graven , zo mooi verzorgd met overal een bloemetje erbij.
Maar wat ons het meest raakte, waren die leeftijden, 19j, 20 j 21j 23j 30j 32j ...Allemaal mannen met nog een gans leven voor zich dat hun zomaar ontrukt werd door het waanzinnig oorlogsgebeuren...
Tyne cot...
Geen woorden zijn dragend genoeg om de verwoorden wat je hier voelt....
Tijdens de Derde Slag bij Ieper of de Slag om Passendale (1917) werd samen met het tot puin geschoten dorp Passendale een totaal verwoest terrein veroverd. De Britten noemden het ‘Passiondale' of dal van het lijden. De menselijke prijs was enorm en dit wordt onuitwisbaar bewezen op Tyne Cot Cemetery, de grootste Britse militaire begraafplaats op het vasteland
- Het is een plaats waar je even tot rust komt, reflectie naar het verleden toe, de waanzin en heldhaftigheid tot in het absurde, nadenken is hier niet moeilijk, met je voeten op de grond komen nog minder moeilijk.
In mijn vorig logj ehad ik het over tijd. Maar leven zonder de druk van tijd stel je voor dat je zou kunnen leven zonder 'tijd'. Wat een prachtige wereld zou het toch zijn.
Een wereld zonder tijd doet me automatisch denken aan: niet meer rushen om 'op tijd' op het werk te zijn, toekomen wanneer het je past, je werk doen en dan vertrekken, al is het midden in de nacht. Niets dat moet maar alles volgens dat het past.. Lijkt me echt irreeel....
Hoeveel 'tijd' wordt er niet verspild omdat mensen teveel 'tijd' hebben? Die vervelen zich steendood op hun werk en proberen met van alles hun tijd te vullen. En dan heb je anderen, die verdrinken in hun werk, nemen er nog mee naar huis, helpen hun privé - en gezinsleven naar de knoppen... Dus het begrip tijd zou moeten verdwijnen, maar ook het begrip werk. Dat zou ook aangepast moeten worden. Geen fabrieken meer met ploegen, geen diensten meer met 'kantooruren', geen winkels meer met openingsuren. Dan vraag je je af, wat is het alternatief? Even gesnuffeld in de geschiedenis.
De middeleeuwen leken me zo slecht nog niet. Mensen leefden op het ritme van de seizoenen, 's winters meer binnen, lente zomer met de zon op en het land bewerken. Maar dat was niet het enige dat ze deden. Naast het land verbouwen, bouwden ze hun huizen zelf, bakten ze hun brood , naaiden en breiden hun kleren, het waren in feite echte doe-het-zelvers. Ken je het doe-het-zelf gevoel? Je kunt enorm sukkelen en heel de straat samenvloeken omdat het niet direct lukt, maar het gevoel na het werk, schitterend!!!! Zo van, ik kan het!!! Je bent veel trotser dan dat een zogenaamde 'vakman' (waar je eindeloos hebt moeten op wachten) het had gedaan. En wat dan met die kleine schoonheidsfoutjes? Die bedek je toch met de mantel der liefde...
Dat brengt me op het aspect 'perfectie'. Veel mensen kunnen niet leven met schoonheidsfoutjes. Is dat een veruiterlijking van het innerlijke? Omdat ze niet kunnen leven met hun eigen imperfectie en dat veruiterlijken op het materiële? Waarom denk je dat beurzen zoals bouwbeurzen en zo zo'n succes hebben? Daar worden mensen ingelepeld dat hun intereieur zus of zo moet zijn, anders zijn ze niet 'hip'. Maar wat vandaag 'hip' is, is morgen 'out'.
Op het vlak van mode is tijd blijkbaar zeer relatief... Maar ja, als iedereen zijn interieur pas zou aanpassen omdat het versleten is... dan zou het geld niet meer rollen hé en daar komen we bij de economie waar we allen (ja, ook ik, maar ik doe mijn best om kritisch te blijven) 'slaaf' van zijn geworden. We zitten zo van de toren te blazen over de slavernij van vroeger en er wordt gepretendeerd dat we 'vrij' zijn, maar is dat werkelijk zo?
Verklaar me niet gek... ik ben begonnen met tijd, overgesprongen naar werk, dan naar de middeleeuwen, om over te gaan naar doe-het-zelven, perfectie, de economie en vrijheid... en dat alles in enkele regels... dat hoofd van me... het staat nooit stil.
Tot wat het 'tijds' evangelie van Natoken kan lei(ij)den....en eigenlijk draai ook ik gewoon mee met de tijd.
)
