De laatste dagen zagen we weer huilende kindjes die zich vasthielden aan mama’s rok omdat die grote schooldeur hen schrik inboezemde.. Maar zeker weten dat over een tijdje bij de meesten de traantjes plaats maken voor een lach en nieuwe vriendjes en een lieve juf en school minder beangstigend is…
Eigenlijk herhaalt die geschiedenis zich al eeuwen alleen werd er vroeger geen aandacht gegeven aan die traantjes .. je moest naar school en daarmee basta. Eigenlijk was je bij de gelukkige als je naar school mocht want voor sommigen was dat toen nog niet zo vanzelfsprekend.. Zelf herinner ik mij niets van die eerste schooldag, kan moeilijk want ik was blijkbaar nog geen 3 j toen ik naar school ging . Wat ik wel nog weet is dat ik altijd graag naar school ging, een schoolbankje schrikte mij niet af al zat ik liever achteraan dan vooraan in de klas en vermits ik nogal rap de anderen voorbijstak qua grootte kreeg ik meestal mijn wens! haha!! Voor zover ik mij herinner heb ik altijd graag geleerd, thuis vonden ze studeren ook belangrijke en goeie punten hoorden daar bij. Was ik een “nerdje”? Absoluut niet daarvoor heb ik teveel fratsen uitgehaald maar steeds op een aanvaardbare manier. Lachen was een onderdeel van mijn schoolleven en omdat mijn punten prima waren, kreeg ik meestal geen grote “ ambras”!!
Ik herinner mij ook nog hoe we in de lagere school elk jaar in september geladen met een setje nieuwe griffels met een mooie papiertje eraan en een puntig , spiksplinternieuw potlood en gum fier de klas binnen stapten. In een houten pennenhouder staken ook nog een nieuwe pennenhouder, een setje pennen waaraan je eerst moest likken voor je die gebruikte, een regeltje en een sponsje om je lei nat te kunnen afvegen en dat was het zowat. Waarom we aan die pennen likten toen ze nieuw waren? Weet ik veel maar iedereen deed het dus.. Of ik daardoor mooier schreef? Neen hoor want dat was mijn grootste frustratie, leren ging vlot maar dat gekriebel van mij was blijkbaar niet wat de “ nonnen” wilden… Mijn schriftje schoonschrift was altijd rapper vol dan bij de anderen want ik kreeg steeds extra oefeningen mee helaas , drie werf helaas… Mijn geschrift is nog steeds geen “ beauty” maar wel met een eigen trekje… Toen ik veel later zelf voor de klas stond, gebeurde het meer dan eens dat mijn leerlingen problemen hadden met de juf haar “ hanenpoten” en zeker omdat het dan nog in een vreemde taal was.. Vandaar dat ik zelden commentaar gaf op hun geschrift zolang het maar verzorgd en leesbaar was!
Die schooltijd .. toch een beetje nostalgie. Hoe krijg ik dat nu “verkocht” aan mijn kleinkinderen hoewel.. ze zijn alle 6 goed gestart en blijkbaar met zin in de nieuwe klas en juf of leraars... Hoelang dat zal duren....???
Zoals de traditie het wil , sloten we de dag af aan de Menenpoort in Ieper waar 's avonds de “Last Post” gespeeld wordt! Volgende tekst staat op de Menenpoort gescheven...
Het viel ons op dat er veel Britten aanwezig waren voor die Last Post.
De Menenpoort kan beschouwd worden als het algemene symbool voor de Eerste Wereldoorlog. Het monument is een "memorial to the missing". Aan de binnenzijde zijn de namen van ongeveer 55.000 Commonwealth soldaten aangebracht, die voor 15 augustus 1917 als vermist werden opgegeven (de namen van de vermisten vanaf 16 augustus 1917 staan gebeiteld in Tyne Cot Cemetery te Passendale).
Elke avond, stipt om 20.00u, wordt hier de Last Post sonnerie geblazen door klaroeners van de Last Post Association, een eenvoudig maar ontroerend eerbetoon ter nagedachtenis van soldaten die in WO1 vochten en sneuvelden.
De Eerste Wereldoorlog eiste als tol in totaal een aantal doden dat nagenoeg gelijk is aan de bevolking van ons land, n.l. 9.737.000, waaronder één half miljoen burgers.
Eén van de meest beklijvende gedichten uit WOI is het gedicht ‘In Flanders Fields’ . Ik wil jullie dat niet onthouden....
John McCrae, een Canadese legerarts, schrijft het na de dood van zijn goede vriend en landgenoot luitenant Alexis Helmer. Helmer sneuvelt op 2 mei 1915, na de ontploffing van een granaat tijdens de tweede Duitse gasaanval. Omdat er geen aalmoezenier aanwezig is, verzorgt McCrae zelf de uitvaart van zijn vriend. Rouw en oorlogstrauma vormen dan ook de inspiratie voor zijn gedicht.
. vertaling van het gedicht "in Flanders fields"
In Vlaamse Velden
Klaprozen bloeien in Vlaamse klei Tussen duizenden kruisen, rij aan rij, Die onze ligging hier duiden; en in de lucht Zingen moedige leeuweriken, die tijdens hun vlucht Nauwelijks hoorbaar zijn, door het geschut hier beneden.
Wij zijn Dood. Enkele dagen geleden Leefden wij nog, voelden wij dag en dauw en smeedden Wij plannen met wie wij beminden, maar nu rusten wij stug In Vlaamse velden.
Zet onze strijd met de vijand voort: Falende handen reiken aan jullie de toorts; Aan jullie de taak deze hoog te houden. Vervul onze hoop, opdat wij eindelijk zouden Gemoedsrust vinden, tussen klaprozen, ongestoord In Vlaamse velden.
John McCrae Westelijk Front (nabij Ieper), 2/3 mei 1955.
Het was een zonnige, mooie maar bewogen dag waarin de waanzin van 100 j terug bijna lijfelijk voelbaar was, al die jonge levens abrupt afgebroken en waarom?
De klaprozen blijven bloeien , hun rood herinnert over de jaren heen nog steeds aan de dood en het vele bloedvergieten ...
We bleven met een wrang gevoel achter dat oorlogswaanzin spijtig genoeg ook nu nog blijft bestaan... de les die de geschiedenis ons doorgaf is nog steeds niet begrepen....
"Ben je ooit in de Westhoek geweest?” Een regel weggelopen uit een lied van Willem Vermandere.
De Westhoek met zijn ontelbare resten die herinneren aan de vreselijke ‘Grooten Oorlog’ die hier vier jaar heeft gewoed en die steden en dorpen met de grond gelijk heeft gemaakt, is en blijft het bezoeken waard.
Een uitstap naar die Westhoek was reeds lang gepland en zaterdag is het er dan eindelijk van gekomen. Samen met vrienden reden we naar Diksmuide waar onze dag begon met de dodengang.
Eens was die dodengang de meest vooruitgeschoven stelling van de Belgen. Zij zaten er maar enkele meters van de Duitsers. Deze waren hier de Ijzer overgestoken en zij hadden er een bunker kunnen bouwen op amper een vijftigtal meter van de Belgische loopgraven. De Dodengang was één van de gevaarlijkste plaatsen aan het front.
Het bezoek aan die Dodengang, die stevig werd gerestaureerd, is indrukwekkend. Van bij de ingang van het museum klommen wij naar de eerste verdieping, waar een reeks, vaak ontroerende, foto’s en filmen een beeld geven van hoe het er hier eens aan toeging. Dan gingen wij naar buiten, waar wij vanaf de eerste verdieping een beeld hadden van het vlakke Vlaamse land en als wij ons omkeerden zagen wij Diksmuide en de IJzertoren.
Een sprekende tekst voor je aan de dodengang begint.
De zandzakjes zijn vervangen door cementzakjes...de realiteit wordt hierdoor verbloemd!
Eens beneden wandelden wij door een wirwar van smalle gangen tussen muren van met beton opgevulde zakjes, die de oorspronkelijke zandzakjes vervangen. Maar wij kunnen ons niet voorstellen hoe het er hier vroeger is aan toegegaan. Nu wandelen wij er rustig door, maar toen! Wie zijn hoofd boven de zakjes uitstak was dood. Scherpschutters lagen immers op de loer om zoveel mogelijk slachtoffers te maken. Regelmatig vernietigde obussen een deel van de loopgraaf, gewoonlijk met doden en gewonden voor gevolg. Maar de stukgeschoten delen moesten hersteld worden, wat dan weer een levensgevaarlijke klus was. De doden werden vaak ter plaatse begraven. Ratten en ongedierte maakten het leven nagenoeg ondragelijk. De stank van rottende mensenresten en van uitwerpselen verpestten het leven in de Dodengang. Van dat alles was er nu niets meer te merken , maar wij kwamen toch diep onder de indruk van wat onze soldaten van toen daar hebben geleden.
Duizenden Belgische soldaten zijn er in de periode van 1914 tot 1918 omgekomen. Het is een plaats die erg veel menselijk leed draagt met een bijzonder bloedige geschiedenis en waar men het best de Eerste Wereldoorlog kan aanvoelen.
Wat me ontroerde waren de klaproosjes die hier en daar nog op de “zandzakken “van de dodengang groeien.. Het lijkt alsof nergens in ons land de klaprozen, de pappavers, zo dieprood, zo bloedrood, zijn als in de Westhoek, waar ze symbool staan voor het vele onzinnig bloedverlies en de doden...
Van hier reden we naar Diskmuide om de Ijzertoren te bezoeken. Een bezoek aan de IJzertoren is telkens opnieuw een verrijking!
Panoramazicht vanop de toren 24 verdiepingen hoog
De vernieuwde Ijzertoren..
Origineel materiaal, uniformen en wapens, levensechte decors betrekken je in een supermodern, interactief gebeuren, waarbij je geconfronteerd wordt met de gruwel van toen. Je proeft en beleeft er de sfeer van “Den Grooten Oorlog”, ruikt er chloor- en -mosterdgas, kan je de angst middenin de bombardementen of in de loopgraven bijna voelen bij het bekijken van de vele filmpjes.
Het leven van de soldaten speelde zich af zowel boven als onder de grond in de dug outs...Stel je dat voor in regen , sneeuw, koude en met gewonde, gekwetste en oververmoeide soldaten...
Toen werd het tijd om te eten ergens in een leuk restaurantje dat een typisch streekgerecht serveerde!
Van daar ging het richting Passendale waar we struinden door de Tyne Cot begraafplaats waar bijna 12.000 soldaten hun laatste rustplaats vonden. Het is een beklijvend beeld al die graven , zo mooi verzorgd met overal een bloemetje erbij.
Maar wat ons het meest raakte, waren die leeftijden, 19j, 20 j 21j 23j 30j 32j ...Allemaal mannen met nog een gans leven voor zich dat hun zomaar ontrukt werd door het waanzinnig oorlogsgebeuren...
Tyne cot...
Geen woorden zijn dragend genoeg om de verwoorden wat je hier voelt....
Tijdens de Derde Slag bij Ieper of de Slag om Passendale (1917) werd samen met het tot puin geschoten dorp Passendale een totaal verwoest terrein veroverd. De Britten noemden het ‘Passiondale' of dal van het lijden. De menselijke prijs was enorm en dit wordt onuitwisbaar bewezen op Tyne Cot Cemetery, de grootste Britse militaire begraafplaats op het vasteland
- Het is een plaats waar je even tot rust komt, reflectie naar het verleden toe, de waanzin en heldhaftigheid tot in het absurde, nadenken is hier niet moeilijk, met je voeten op de grond komen nog minder moeilijk.
In mijn vorig logj ehad ik het over tijd. Maar leven zonder de druk van tijd stel je voor dat je zou kunnen leven zonder 'tijd'. Wat een prachtige wereld zou het toch zijn.
Een wereld zonder tijd doet me automatisch denken aan: niet meer rushen om 'op tijd' op het werk te zijn, toekomen wanneer het je past, je werk doen en dan vertrekken, al is het midden in de nacht. Niets dat moet maar alles volgens dat het past.. Lijkt me echt irreeel....
Hoeveel 'tijd' wordt er niet verspild omdat mensen teveel 'tijd' hebben? Die vervelen zich steendood op hun werk en proberen met van alles hun tijd te vullen. En dan heb je anderen, die verdrinken in hun werk, nemen er nog mee naar huis, helpen hun privé - en gezinsleven naar de knoppen... Dus het begrip tijd zou moeten verdwijnen, maar ook het begrip werk. Dat zou ook aangepast moeten worden. Geen fabrieken meer met ploegen, geen diensten meer met 'kantooruren', geen winkels meer met openingsuren. Dan vraag je je af, wat is het alternatief? Even gesnuffeld in de geschiedenis.
De middeleeuwen leken me zo slecht nog niet. Mensen leefden op het ritme van de seizoenen, 's winters meer binnen, lente zomer met de zon op en het land bewerken. Maar dat was niet het enige dat ze deden. Naast het land verbouwen, bouwden ze hun huizen zelf, bakten ze hun brood , naaiden en breiden hun kleren, het waren in feite echte doe-het-zelvers. Ken je het doe-het-zelf gevoel? Je kunt enorm sukkelen en heel de straat samenvloeken omdat het niet direct lukt, maar het gevoel na het werk, schitterend!!!! Zo van, ik kan het!!! Je bent veel trotser dan dat een zogenaamde 'vakman' (waar je eindeloos hebt moeten op wachten) het had gedaan. En wat dan met die kleine schoonheidsfoutjes? Die bedek je toch met de mantel der liefde...
Dat brengt me op het aspect 'perfectie'. Veel mensen kunnen niet leven met schoonheidsfoutjes. Is dat een veruiterlijking van het innerlijke? Omdat ze niet kunnen leven met hun eigen imperfectie en dat veruiterlijken op het materiële? Waarom denk je dat beurzen zoals bouwbeurzen en zo zo'n succes hebben? Daar worden mensen ingelepeld dat hun intereieur zus of zo moet zijn, anders zijn ze niet 'hip'. Maar wat vandaag 'hip' is, is morgen 'out'.
Op het vlak van mode is tijd blijkbaar zeer relatief... Maar ja, als iedereen zijn interieur pas zou aanpassen omdat het versleten is... dan zou het geld niet meer rollen hé en daar komen we bij de economie waar we allen (ja, ook ik, maar ik doe mijn best om kritisch te blijven) 'slaaf' van zijn geworden. We zitten zo van de toren te blazen over de slavernij van vroeger en er wordt gepretendeerd dat we 'vrij' zijn, maar is dat werkelijk zo?
Verklaar me niet gek... ik ben begonnen met tijd, overgesprongen naar werk, dan naar de middeleeuwen, om over te gaan naar doe-het-zelven, perfectie, de economie en vrijheid... en dat alles in enkele regels... dat hoofd van me... het staat nooit stil.
Tot wat het 'tijds' evangelie van Natoken kan lei(ij)den....en eigenlijk draai ook ik gewoon mee met de tijd.
Daar juist mijn ploeg zien verliezen tegen een streekploeg en zeggen dat ik op de eerste rij zat of beter stond want ik deed intussen mijn maraton strijk! Het lijkt maar niet te lukken tot nu toe en voor zij die niet weten waarover ik het heb.. Ik supporter voor de enige goeie West Vlaamse ploeg hoor!! Al is dat momenteel teveel lof ..
Verder heb ik eens door de bevriende blogjes gewandeld en hier en daar even een reactie nagelaten want het is overal stillekes zo te zien! De mooie zomer zal daar ook voor iets tussen zitten zeker? Ooit was er een tijd dat we met de blogvrienden dagelijks bij mekaar op bezoek kwamen hier op sennet maar FB heeft daar een eind aan gemaakt. Iedereen zit daar nu te tokkelen , ik trouwens ook maar niet op dezelfde manier als hier!
Het weekend staat hier in het teken van ruste en stilte en samen genieten van een wandeling of een fietstocht door de bossen in de buurt nu het weer meezit! Wat een verschil met vorige week toen we hier met een BBQ zaten die letterlijk in het water viel! Dinsdag wagen we het nog eens met een paar vrienden, benieuwd of die hierboven weer dwars zal liggen!
Een fijne en gezellig weekend lieve blogvrienden ....
Wat valt er hier te vertellen? Eigenlijk niets tenzij jullie willen weten hoe ik bezig ben in de tuin en hierbinnen en ik denk niet dat dit iemand interesseert.
Maar misschien kan ik jullie zin laten krijgen in lekkere confituur van braambessen en rabarber? We hebben hier een struik die dit jaar voor het eerst volop draagt en eerlijk.. ik denk dat we gans de straat kunnen bevoorraden met bessen ,zo'n overvloed hebben we!
Vandaag heb ik weer een bomvol vergiet geplukt en raar maar waar aan deze bessen komen noch de vogels noch de bijen knibbelen. Ik had van Jeske twee jaar terug toen ik het stekje plantte de tip gekregen om er paardenmest bij te doen voor een goede oogst... Wat de paarden uit de buurt eten, weet ik niet maar dat het prima werkt dat kan ik jullie verzekeren. Bedankt voor de tip Jeske!
Ik weet niet hoe ik moet snoeien naar volgend jaar toe dus als ons dametje met de groene vingers eens langskomt dan weet zij het mij wellicht te vertellen! En zo blijft een mens bezig maar dat is ook het lang leven of niet?
Normaal houd ik het bij mijn sappig West Vlaams maar deze keer neem ik de Antwerpse uitdrukking graag over want het dekt de lading volledig!
Wat normaal een gezellig onderonsje moest worden rond de BBQ werd gisteren een triestige bedoening.
Traditiegetrouw komen we met de “ Bende van mijn ventje“ bijeen op 15 augustus . Dan genieten we buiten van zon en natuur bij de geur van een heerlijke BBQ om daarna even de benen te strekken in onze mooie bosrijke omgeving. Maar niets van dattem dit jaar. Onze “Schepper” heeft er nu toch wel een schepje teveel opgedaan . Het werd een ganse dag regen en een BBQ onder de parasol voor mijn ventje terwijl wij binnen zaten te keuvelen en te wachten op het " manna"!!!! GEZELLIG!!!
De mannen die op zo’n dag hier in de minderheid zijn, vonden dat de decibels van al die vrouwen binnen wel heel luid klonken en eerlijk .. T zijn zussen kennen er wat van al is yours truly ook niet op haar mondje gevallen maar ik spande echt niet de kroon!! Mijn ventje kreeg er warempel migraine van.
Maar ja , ook dat gaat voorbij en zie vandaag schijnt aarzelend de zon om er het schijt van te krijgen zeg ik dan maar West Vlaams stout!!
En voor de anderen natuurlijk ook. Met al die drukte hier was ik het totaal vergeten maar ja daar heb je kinderen voor hé?
Ik heb wel al mijn "deel" gehad in mei met het West Vlaams moederdagfeest .. maar ik profiteer 2 keer, haha!
Ik kan niet lang blijven hangen want straks vallen hier de gasten binnen! Ik ben er klaar voor, nu afwachten wat het weer doet! Momenteel bewolkt en dreigend... Maar wie weet blijft het droog!
Ik weet het ne mens mag niet vloeken vandaar die variant maar je zou voor minder. Elk jaar op 15 augustus komen de zussen en partners van T naar hier om te BBQen en laat het nu uitgesproken zaterdag slecht weer worden zeker met regen en zo! Ik had het allemaal al zo mooi gepland, de tuin ok, de bestelling ok, de hapjes al mooi in mijn hoofd voorbereid om samen gezellig buiten te eten ... Maar neen die van hierboven steekt weer stokken in de wielen. Ik denk dat ik toch eens ernstig met hem ga praten want vanaf zondag zou het terug droger worden en al voorspellen ze geen 30 gr meer zoals nu, een temperatuur ts de 22 en 25 is best goed ...
Mocht er iemand van jullie daar wat invloed hebben of de wolken boven onze locatie kunnen manipuleren... ik zou heel dankbaar zijn! Ik heb nog een sprankeltje hoop maar als ik naar de weersvoorspellingen kijk dan is dat hopen tegen beter weten in! Sakkerde nondepietjes!!
Is het jullie ook opgevallen dat er veel vliegen zijn, geen gewone vliegen maar van die dikke, vette, vuile strontvliegen.
Terwijl ik deze week wat in de tuin rondliep, zag ik hoe ze rond en op de bloemen vlogen en dacht: hmmm, ze houden niet alleen van drol (ik dacht een ander woord maar " durf" het hier niet zeggen ). Ik wou er niet veel aandacht aan schenken, leven en laten leven hé. Zolang ze mij niet ambeteerden of mijn huis binnendrongen, mochten ze vliegen waar ze wilden. Maar ineens werd ik er niet gerust in. Er zou toch nergens een kadaver liggen te rotten, een vogel of een muis die door de hitte de pijp aan Maarten gegeven had? Het was warm en ik had echt geen zin om ook maar iets te doen. Ik wou genieten (luieren), niets meer dan dat, maar besloot toch om een inspectie uit te voeren. Geen lijken in de tuin, blijkbaar komen die vieze wezens gewoon voor de gezelligheid
Gisteren was het nog warmer, veel warmer geen temperatuur om zware inspanningen te doen maar dat was buiten één van die zoemende misbaksels gerekend die op de één of andere manier toch binnengedrongen was. Ik hoorde ze zoemen, zag ze vliegen en zei: "Doe maar, het zal niet lang duren!"
De vliegenmepper werd uit de berging gehaald en de jacht begon. Zo lomp dat die rotvlieg eruitzag, zo snel kon ze vliegen! Ze vertikte het om ergens te gaan zitten, ze bleef maar vliegen en vliegen, zoemen en zoemen..... En ik bleef maar meppen en meppen....het zweet regende van mij.
"Lelijk, vuil strontdinges..," siste ik terwijl ik de vliegenmepper nog eens door de lucht liet gaan, zomaar, eentje om de frustratie kwijt te raken. Ik voelde en hoorde het tegelijk: ik had iets geraakt. Ik had ze geheel per toeval maar dat deed er niet toe, het mormel was dood....en ik kon gaan douchen.
Ik heb het lijk opgeschept en buiten gelegd zodat haar vrienden en familie konden zien wat er hen te wachten staat als ze het wagen mijn woning binnen te dringen.
Vandaag laat de zon het wat afweten maar we mogen echt niet klagen wat het weer betreft dit jaar! Gisteren gezellig een BBQ gehad met vrienden en lekker buiten kunnen genieten. Het was goed om bij een hapje en een drankje samen een dag onbezorgd door te brengen.
Sommigen vragen zich af waarom mijn vorig logje zo weemoedig was nu het nieuws hier toch ok was wat T betreft... Ach lieve mensen , soms ben je zo blij met een bericht en krijg je kort daarop een ander triestig bericht te verwerken. Een dierbare vriend is aan zijn laatste dagen bezig, geen kans op herstel of verbetering .. gewoon wachten op dat laatste moment en dat stemt me nu al een paar dagen wat weemoedig want het leven is zo relatief! Daarom dat ik gisteren blij was dat we genoten hebben van een samenzijn met leeftijdsgenoten . Niets moet nog, alles mag en kan .. heerlijk toch! Het is niet iedereen gegund dat leert het leven ons ook! Vandaar .. meer moeten jullie er niet achter zoeken .
Gisteren dan eindelijk de resultaten van de MR binnen gekregen. Op een paar details na, alles ok dus geen ernstige vaststellingen bij T. Nu weten we nog steeds niet wat de oorzaak van zijn probleem is maar de schrik voor die grote K is toch weg en geloof me dat is een hele opluchting!
We komen in een leeftijdsgroep waar er wel eens iets kan foutlopen en als we rondkijken in onze vrienden/ kennissenkring dan zien we zoveel darm-of buikkanker dat je altijd het ergst vreest! Ik zal mijn ventje maar blijven " soigneren" zoals ik bezig ben.Hij profiteert ervan en ik doe het graag We plannen wel nog een afspraak met de arts maar dan eerder om praktische tips.
Mijn zomer kan niet meer stuk en die van mijn lieve slaapgenoot ook niet... Als je daar straks twee "oudjes" ziet dollen op trammetje 7 ... wij zouden het wel eens kunnen zijn na die weken van spanning!
Bedankt lieve bezoekers die met ons meeleefden of interesse betoonden.. Jullie zijn de max!
Als alles aan mijn lijf staakt bij die hitte dan heb ik gelukkig nog een bovenkamer die perfect werkt en waar ik me kan in terugtrekken en dan onstaat een logje...
Omdat het buiten echt te heet was , besloot ik even op bloggenronde te gaan. Sommigen waren thuis, anderen aan het fietsen of rollerskaten , nog anderen aan het lezen in de tuin en dan ook een paar die me niet vertelden waarmee ze zich bezig hielden en dan heb je direct inspiratie..
Wat dat lezen in de tuin betreft .. sorry Myette maar dat is bij zo'n weer echt niet aan mij besteed . Buiten zitten bij zo'n hitte werkt op twee manieren bij mij .. het maakt me lui en dan wil ook de concentratie nodig om een boek te lezen niet mee of ik hoor en zie zoveel in de natuur dat al die indrukken die op me afkomen me aan het lijntje houden en me niet meer loslaten en dan denk ik wat een weelde en geluk heb ik toch dat ik dat allemaal nog mag beleven en ervan genieten. We staan er niet echt bij stil dat er momenteel mensen zijn die in ziekenhuizen liggen of ernstig ziek zijn of ergens in een stoel of rolstoel hangen te wachten op dat ene teken dat ze terug naar hun kamer mogen en meestal al dat moois moeten missen. Ja Meeuw heeft het mooi verwoord in haar " ode aan het leven"...Wat we allemaal zo normaal vinden is dat voor velen niet!
En we hebben zon gevraagd en voor één keer heeft "die van hierboven " echt geluisterd (nogal wat anders dan onze regering die helemaal niet luistert naar ons) en krijgen we een zomer on U tegen te zeggen! We zullen maar niet teveel zagen zeker want zoals de tijd vliegt is het straks weer herfst en winter en moeten we die weelde terug lang missen! Al durf ik het toch om een kleine nota te zetten bij het werk van "die van hierboven"...alles met mate en iets langer .. dan zou het perfect zijn!
Dit gezegd zijnde is mijn inspiratie weer op! Geniet lieve mensen, geniet van elke dag , elk moment .... dan is het leven mooi!
En hier ben ik dan toch nog steeds. Sommige bezoekers hier hebben me toch maar weer over de streep getrokken en ik zal jullie dan maar wat langer lastig vallen met mijn blablabla en overpeinzingen... Het contact met een paar mensen hier wil ik echt niet verliezen en dan is er maar één oplossing ... blijven bloggen.
Ach in de zomermaanden is het hier altijd wat hectisch.. de bloementuin en de moestuin vragen veel aandacht, onze jaarlijkse BBQ's nemen ook veel tijd in beslag en dan wil ik ook nog wat genieten van het mooie weer dit jaar vandaar misschien mijn eerdere bedenking.
Vroeger en dan spreek ik in een kort verleden, hadden we hier ook elke zomer de kleinkinderen afwisselend op logement omdat de ouders moesten werken maar intussen zijn ze groter geworden en is dat ook niet meer van doen. Mis ik dat een beetje? Ja, al kan het stilaan behoorlijk zwaar zijn met zo 2 of 4 extra mondjes om te vullen en voetjes die voor de mijne lopen . Maar nu hebben ze kampen en een reisje met hun gezinnetje en weten ze zelf beter hun tijd in te vullen.. Jaja , zij worden groter en wij ouder! Hoe je het ook draait en keert dat is de realiteit!
Ik wens jullie dan ook allemaal een goeie start van een nieuwe maand. Augustus al, wat vliegt de tijd! Bij leven en welzijn tot de volgende!
)
Toen ik veel later zelf voor de klas stond, gebeurde het meer dan eens dat mijn leerlingen problemen hadden met de juf haar “ hanenpoten” en zeker omdat het dan nog in een vreemde taal was.. Vandaar dat ik zelden commentaar gaf op hun geschrift zolang het maar verzorgd en leesbaar was! 
Al is dat momenteel teveel lof ..
