Vandaag verjaart ons jongste prinsesje, ons glutenkindje wordt ook al 9 .
Als ik terugkijk van waar ze komt met de problemen toen ze als baby op vaste voeding overschakelde .. dan heeft ze al een lange weg afgelegd maar omdat ze heel streng haar glutenvrij eten volgt, is ze opengebloeid en herkennen we haar niet meer qua energie en levenslust! Ze zal dat wel haar leven lang moeten volhouden maar eigenlijk is het voor haar de gewoonste zaak van de wereld. Ze eet nooit iets dat ze niet kent zonder dat ze zeker is dat het glutenvrij is want in het andere geval moet ze het na een uur al bekopen van de pijn en ongemakken! Op school of verjaardagsfeestjes is dat al lang geen probleem meer! Koekjes of cakejes die ze op school krijgt, brengt ze mee naar huis voor grote broer en die zegt geen neen ! . Op feestjes vraag de dochter altijd op voorhand wat er gegeten wordt en indien nodig neemt onze schat glutenvrije pannenkoekjes of cakejes mee die de moeder van de jarige dan voor haar opwarmt of opdient en zo geniet ze mee met de rest van haar klasje. Bij familiefeesten wordt er altijd met haar rekeing gehouden, ik heb een speciale frituurpan voor haar om daar zelfgemaakte glutenvrije kroketjes of frietjes en zo in klaar te maken en er is altijd wel een glutenvrij taartje voor haar voorzien al is niet bepaald een taartensnoepertje.Familie, kennissen en vrienden kennen haar probleem en houden er rekening mee en zo kan onze schat mee genieten zoals de rest.
Dus.. lieve Kitiara een heel dikke kus en knuffel van oma en opa!
En is het feesten dan gedaan ten huize Natoken? Neen, want op 24 december is onze dochter jarig... wij blijven dus feesten!!
We zijn onlangs naar een begrafenis geweest en dan sta je toch even stil bij je eigen leven en dat is wat ik ook deed.
Een kleine terugblik op mijn leven:
Ik heb gelachen, geknuffeld en gehuild. Ik heb geschreeuwd van plezier en van pijn. Ik heb mijn liefde geuit, maar ook gevloekt. Ik heb dingen goed gedaan en fouten gemaakt. Ik heb vriendschappen gesloten en mensen losgelaten. Ik heb keuzes gemaakt, de vruchten geplukt, maar ze soms ook betreurd. Vaak zag ik kansen, soms gooide ik het bijltje erbij neer maar stond daarna weer recht.
Met andere woorden: Ik heb GELEEFD en ik ben van plan om dit - hopelijk- nog vele jaren te doen
Als ik de beelden van TV mag geloven dan hebben we hier nog " chance " gehad met die storm .. geen zonnepanelen of daken die eraf vlogen alleen een paar tuinstoelen die op wandel gingen ( ik had ze eigenlijk al moeten binnen gezet hebben) en ook een grote bloembak die voor een andere plek opteerde voor de rest .. bladeren, bladeren , bladeren.. we zagen ze zo over de gazon vliegen en zich opstapelen onder het afdak achteraan in de tuin en vooraan tegen de voordeur!! Maar nu zijn de bomen -op een paar eikenbomen na - kaal!!
De brandweer moest wel een paar keer uitrukken want een paar bomen in het bos sneuvelden en vielen op de rijweg ( het zijn dan ook mastadonten van bomen!!) maar met een paar zaagsneden was het euvel snel verholpen. Ben benieuwd wanneer ze nu de rest opruimen want die mannen zullen het weer eventjes druk hebben .
Vandaag dan maar als eerste werk alles terug gezet of beter binnen gezet want die stoelen zullen we nu weer een tijdje niet nodig hebben. Daarna zijn we met zijn tweetjes in gang geschoten om die stapel bladeren bijeen te rijven en op de composthoop te gooien. We hadden zomaar eventjes 7 bomvolle kruiwagens, gelukkig waaide het vandaag niet zodat we ze gemakkelijk konden bijeenharken.
Ons huis is een wit, geschilderd huis en tegen het einde van het jaar begin je zo hier en daar wat groene aanslag op de muren te zien. En al is groen een rustgevende kleur .. op de muren is dat geen optie
Vroeger - toen we jong waren- schilderden we gemakkelijker het huis opnieuw maar dat wordt stilaan een corvée en Biebie heeft daar een prima oplossing voor gevonden. Benevelen met javel!
Daarom ging ik 4 5l bussen javel halen, trok ik een versleten werkplunje aan en ben ik eraan begonnen. Vermits alles plat is bij ons, waren mijn " armpjes" juist lang genoeg om met "de benevelslang " tot aan de dakrand te geraken .. Voor het opstaande gedeelte van huis kon ik via een ladder op het plat dak klimmen en van daar was het een kleinigheid om de opstaande muren van het zoldergedeelte te besproeien... Ons buurvrouwtje kwam wel even piepen en riep .." pas maar op dat je er niet afvalt..". Lief toch dat ze bezorgd is!!
Van dat plat dak vallen is niet direct een gevaar en die ladder ernaartoe stond stevig vast... Gelukkig was ik er vroeg aan begonnen want tegen de middag begon het terug te regenen maar dat was precies wat ik nodig had.. de javel werd afgespoeld en het huis ziet er weer sneeuwwit uit.. Dus voor diegenen die met hetzelfde probleem kampen, geloof me dit is de oplossing...
Ik heb dan na de regenbui even de toer rond het huis gedaan vanop straat de bovenkant gekeurd en .. ik zag dat het goed was . We kunnen weer een jaartje verder...
Intussen ligt de tuin ook al winterklaar, heeft mijn slaapgenoot nog voor een laatste keer misschien de gazon afgereden en kunnen we aan onze winterslaap beginnen hoewel... ik vind echt nog wel een paar klusjes die ik persé nog voor het einde van het jaar afwil... bij leven en welzijn
Omdat het bleef miezeren heb ik in de namiddag maar pannenkoeken en wafels gebakken. Ja, bij ons is dat altijd dubbel feest want mijn slaapgenoot smult naast pannenkoeken ook heel graag wafels, vandaar...
Zin in een kopje koffie met een lekker pannenkoek met bruine suiker of een wafel met witte bloemsuiker? Zet je maar bij ik heb er genoeg!
Niet direct mijn kleur tenzij pastel, maar toch speelt groen af en toe een grote rol in mijn dagelijks "bestaan"!! Wat een woord!
Wil je een voorbeeld?
Het is een regenachtige dag. De regen komt met bakken uit de lucht. Al dagen. Net wanneer ik begin te twijfelen of ik het ooit zo hard, veel en vaak heb zien regenen, begint het weer. De regendruppels glijden als dikke, trage tranen tegen de ramen naar beneden en storten zich op ons plat dak. Ik word zelf altijd een beetje onrustig van dit weer. Het liefst zou ik dan terug in mijn warm bed kruipen, de dekens tot net onder mijn neus trekken en de regendruppels volgen op hun weg naar beneden tot ze verdwijnen in de mini-zee in de dakgoot. Op zo'n moment wil ik even niet denken, ik wil niets moeten, ik wil gewoon even niets, alleen maar luisteren en kijken.
Toen ik eergisteren tussen de buien door ging boodschappen, zag ik nog een paar koeien die demonstratief met hun kont naar de regen stonden, het gras kleurde nog steeds een beetje groen. Ik wilde de ramen open doen maar de regen baande zich een weg naar binnen. Snel weer dicht dus. De bomen langs de kant van de weg staan er bijna kaal bij tegen de donkere hemel en lijken te zeggen: hou vol, het komt wel goed.
Dat beetje groen van het gras maakt me rustig. Ik word er niet perse blij van, maar ook niet verdrietig. Ik word er rustig van! Ik herhaal het nog maar een keer want de mensen die mij kennen weten hoe gek het is dat ik mezelf rustig noem. En toch is het zo.
Groen geeft me het gevoel dat alles wel weer in de plooi valt want ondanks dat het herfst is, worden de weilanden en de bomen ooit weer groen. Ondanks de winter die eraan komt, krijgen de bomen wel weer groene blaadjes. Ondanks dat het een zomer is geweest die op zich liet wachten maar uiteindelijk uitliep en zelfs de natuur droog achterliet, komt het groen wel weer terug. Het houdt niet op. Groen komt altijd terug. Daarom zegt men dat groen de kleur van de hoop is!
Straks zal ik even in mijn kleerkast snuffelen en misschien doe ik morgen toch nog wel een dagje groen aan gewoon, om te zeggen dat uiteindelijk alles wel weer in de plooi valt.
Je zou denken dat op dat trammetje 7 alles wat rustiger gaat en dat het ook in je bovenkamertje wat kalmer aan toe gaat maar niets is minder waar .Met de regelmaat van de klok duikt er een stemmetje op tussen mijn oren en dat fluistert me van alles in. Af en toe iets handigs zoals het feit dat ik de vuilniszakken nog moet buitenzetten of niet mag vergeten om iemand een berichtje te sturen met een reminder. Maar even vaak zaken die me doen wegdromen, dingen die me doen piekeren of waar ik stressstuipen van krijg. En dan doe ik wel eens van *adem in - adem uit* waardoor het stemmetje wat verbaasd opkijkt en na vier seconden weer verder kwebbelt. De aard van het beestje zeker?
Als mijn slaapgenoot dan zegt .. wanneer ga jij het eens wat rustiger aan doen, dan zeg ik terug.. als ik stilval dan deugd het niet dan sla je best alarm… en zo gaat dat ook in mijn bovenkamertje vrees ik! Maar soms moet ik het wel een halt toeroepen, een moment van “ genoeg is genoeg” influisteren, of dat stemmetje luistert, is dan maar de vraag want helemaal weg is het nooit en misschien ook gelukkig maar, of ik zou er nooit meer aan denken om de vuilnisbakken buiten te zetten.
Maar ik heb de volumeknop gevonden. En heel soms kan ik "per ongeluk" al eens op de muteknop drukken. Voor heel even, maar dat is vaak ook genoeg.
Heb jij ook soms last van dat stemmetje dat je maar aan het denken of doen zet?
Op FB zag ik een paar reacties ivm euthanasie .. Ik heb er mijn mening over gezegd al is het een delikaat onderwerp. Even zien of er hier iemand durft uit de kast komen?
Hoewel ik er achter sta voor bepaalde gevallen en vind dat inderdaad op een bepaald moment een individu zelf moet kunnen beslissen of het genoeg geweest is of niet , was ik het toch niet helemaal eens met de manier waarop men schrijft ,, geef me maar een spuitje ,ik wil zelf beslissen enz.".Ik voelde me wat ongemakkelijk bij de manier waarop er zo losjes met dit thema wordt omgegaan .
Vandaar mijn reactie
Het lijkt alsof we gewoon op koffieklets gaan, een spuitje bestellen en klaar is Kees! Ik heb ook alle papieren in orde gebracht voor het geval dat.. maar anderzijds ben ik er mij goed van bewust dat het allemaal niet zo simpel is als het soms wordt verwoord.. Ik heb het van dichtbij meegemaakt met ons ma... .. Zeggen dat je een spuitje wil, er zelf wil uitstappen enz als het nog een ver van mijn bed show is, geen probleem.. maar echt de stap zetten als het niet meer gaat... daar heb je de juiste motivatie en karakter voor nodig en NU kunnen we nog niet zeggen hoe we ons zullen voelen op dat moment. Ik probeer het mij soms voor te stellen maar geraak nog niet op dat punt van afhaken omdat je er eerst moet voorstaan voor je kan weten hoe je zal reageren.. Maar het is een pluspunt dat in veel gevallen de persoon zelf mag beslissen wat er moet gebeuren .. dat is een hele opluchting voor de nabestaanden en het verzorgend personeel. Maar geloof me , de stap zetten zal nooit zo simpel zijn als het door sommigen beschreven wordt.. Mijn papieren liggen er voor het geval ik zelf niet meer zou kunnen beslissen en ik wil de kinderen niet met een schuldgevoel opzadelen, maar of het voor mij nu gemakkelijker lijkt om eventueel te gaan... neen!
Hoewel mijn blog onder de categorie dagboek verschijnt, heb ik meer iets met bedenkingen en beschouwingen nu ook weer vandaag!
In de aanloop naar Sinterklaas en Kerst hebben veel mensen last van een zwaarmoedig gevoel. De blaadjes vallen van de bomen, het wordt steeds vroeger donker en de dagen lijken onbestemder dan in de zomer. Alles wat je doet lijkt meer moeite te kosten dan voorheen, waardoor je overal tegenop ziet en het liefst thuis in de zetel zou blijven zitten. Je krijgt meer behoefte aan slaap en eet veel meer dan gewoonlijk, waardoor je ook nog eens een paar kilo aankomt. Die herfstperikelen zijn schijnbaar heel normaal maarals als het echt erg wordt spreekt men van een winterdepressie.
Gelukkig heb ik daar nog niet veel last van! Maar aan de andere kant, voelt u het ook al? Het wordt kouder, de dagen korten. De herfst is er volop met de geur van vochtige bruine bladeren en mistbanken in de vroege morgen. Een waterig zonnetje, overal spinnen en paddenstoelen ze vormen een prachtig samenspel van kleuren en geuren. Langzaam kleurt de wereld van groen naar geel, oranje en bruin. Een vlammende finale van kleuren aan de boom. Regen maakt de bladeren aan de bomen zwaar en in combinatie met een lichte wind dwarrelen ze snel naar beneden vervelend, maar zeker ook nuttig.
Sommigen zeggen dat het zonde is om alle bladeren weg te gooien. Egels bijvoorbeeld houden er van om lekker te wroeten (en te slapen) in hoopjes bladeren. Ik ben hier regelmatig bezig met de bladblazers om de bladeren bijeen te garen en ze ofwel in de voorziene manden te gooien langs de straat ofwel op de composthoop zodat ik na een paar maanden dan mijn eigen compost heb waarmee ik de planten een groot plezier doe.
Vruchtbare grond is in het voorjaar hard nodig.Tot daar ga ik mee in het verhaal om bladeren te verzamelen maar ik veeg me werkelijk suf om de kastanjes en de reuzebladeren van de enorme kastanjebomen langs de straatkant bijeen te vegen, die boom raakt gewoon nooit leeg..
Eerst heb je die honderden prachtige kastanjes die met vele tegelijk naar beneden storten. Ik heb overal al schalen vol gezet met deze leuke herfstvruchten, maar de bladeren van die kanjer, dat is wat minder. Als je niet uitkijkt val je er midden in… al glijdend naar de brievenbus vervloek ik de kastanjebomen zo af en toe..
Gelukkig kan ik af en toe met mijn cameraatje in aanslag wat sfeerfotootjes trekken van een andere zijde van de herfst..zodat ik verzoend blijf met deze periode van het jaar...
Maar goed, aan de andere kant hou ik ook wel van de charmes van het herfstseizoen, de aanloop naar een sfeervolle decembermaand met als start Sint en Zwarte Piet, daarna Kerst en als afsluiter oud & nieuw..Maar meer daarover een andere keer .. daar is het nu nog veel te vroeg voor!
Stilaan worden al onze kleinkinderen tieners.. Vandaag zet onze Tweeling een 11 op hun tellertje...We hebben het gisteren gevierd want op een schooldag is daar geen tijd voor al mogen ze wel alletwee hun klas verrassen met een zelfgemaakte taart van hun mama.
Toen ze klein waren was het uitkijken dat je hen alletwee evenveel in de bloemetjes zette. De eerste jaren stuurde ik 1 kaartje voor beiden maar dat leidde altijd tot discussies en dat is nu opgelost , ieder krijgt haar eigen kaart .. trouwens ze verschillen zo erg van karakter dat het niet moeilijk is om daar een ander accent aan te geven. Ze hebben hier tijdens de herfstvakantie even gelogeerd en oma is met hen samen op " zwier" gegaan om hun verjaardagscadeautje te kiezen.. een dag Shopping Center .. heerlijk maar vermoeiend al dat geslenter!
November heeft nog eentje in petto om te vieren ... maar dan horen jullie wel op tijd en stond!
Grijs, grauw en koud buiten maar binnen is het heerlijk warm..
Het is stilaan koud en nat aan het worden buiten maar gisteren gelukkig niet te koud. Je kan aan alles merken dat de winter in aantocht is. In de straat kunnen we weer ijverig de toevloed van herfstbladeren ruimen.
We maakten een wandeling en genoten van het milde weer, van de kruidige geur die onder de bomen hangt en van een dun herfstzonnetje dat de herfstkleuren warmer maakte. Het was stil in de straat, de vogels kwetterden niet meer zoals in de lente en de zomer, de kinderen genoten van een vrije dag naar aanleiding van 11 /11. We waren niet de enigen die nog snel even van wat herfstweer genoten. We zagen een eenzame, oudere man zitten op een bank in een prieeltje op de hoek van het bos. Eén enkele jonge moeder haastte zich en duwde driftig een kinderwagen over de ruwe straat. Ze had kennelijk haast. Het deed mij aan vroeger denken.. ik had ook altijd haast.. Nu als seniorendame probeer ik op mijn dooie gemakse door het bos te wandelen. Onze kinderen hebben een eigen leven en ik sta aan de kant en kijk toe, zoveel mogelijk zwijgend, al is dat af en toe moeilijk. Ik zie hoe ze worstelen met dezelfde problemen die wij hadden toen we zo jong waren en ik zou niet graag meer in hun schoenen staan, want het is er niet gemakkelijker op geworden. Het lijkt me dat het leven vroeger toch iets rustiger was zonder al die moderne communicatiemiddelen. Dat wil niet zeggen dat ik er ook niet van geniet. Televisie kijken doe ik graag en ik pik af en toe een interessant programma mee. De GSM, tsja dat heeft zo zijn voordelen hé maar ook zijn nadelen. Het is zoals met alles en iedereen: aan alles zijn twee kanten. Zo ook met het ouder worden. Het is niet altijd leuk om stilaan te merken dat je lichaam verandert, dat de jaren sporen nalaten, dat die prachtige machine die ons lichaam toch is hier en daar mankementen vertoont. Ook de uiterlijke zintuigen zijn stilaan wat minder van kwaliteit geworden, maar de innerlijke werken nog op volle toeren.. Geuren en kleuren worden mooier met de jaren en het mijmeren... menslief ik kan gewoon door de tuin wandelen en luisteren naar de geluiden rondom mij en kijken naar een groep ganzen of vogels die in V- vorm naar warmere landen trekken en naar een eerste spin die haar glanzend web in de zon hangt te drogen...wat een luxe!
Feuilles mortes….de kleuren van een été Indien en meer...
Het is koud, regenachtige en somber weer buiten en ik weet echt niet waarover te schrijven , dus ging ik gewoon even in de foto's bladeren di e ik de laatste tijd genomen heb en die nog steeds de herfst typeren want daar kan ik van genieten zie van het kleurenpallet en de variaties van de herfst...
Toen ik deze morgen wakker werd terwijl mijn slaapgenoot nog “luidruchtig” naast mij lag te slapen , heb ik hem mij voor één keer niet een duwtje gegeven of op zijn neus geduwd ( heel efficiënt als de decibels teveel de hoogte ingaan) maar gewoon geluisterd en gedacht dat niettegenstaande het irritante geluid naast mij , ik toch in mijn handen mag wrijven dat we na zoveel jaren nog naast elkaar mogen wakker worden want vandaag zijn we 47j getrouwd…
Het maakte mij een beetje weemoedig toen ik de tijd even terugdraaide en dan in versnelling door de jaren vloog naar dit moment.. Ik heb me gewoon nog even gedraaid en lepeltjeswijze genoten van dit moment en de wens uitgesproken dat we hopelijk nog veel jaren samen mogen verder gaan in ons verhaal...
Toen ik vandaag in de supermarkt rondliep , viel het me op hoeveel zuur kijkende mensen er rondlopen... éen enkeling glimlachte in het voorbijgaan en spontaan glimlachte ik terug en dat voelt goed aan...
Geloof jij in de kracht van een glimlach? Ik wel en weet je waarom?
Een glimlach kost niets maar geeft veel.
Hij verrijkt degene die haar ontvangt zonder degene die haar schenkt te verarmen.
De glimlach ontstaat in een fractie van een seconde en toch duurt haar herinnering dikwijls een heel leven.
Niemand is rijk genoeg om er afstand van te nemen en niemand is arm genoeg om er zich niet mee te verrijken.
De glimlach brengt vreugde in het huis, vergroot het plezier in het werk en is het universele teken van vriendschap.
De glimlach is rust voor wie vermoeid is, licht voor wie terneergeslagen is, zonnestraal voor wie bedroefd is en het beste natuurgeneesmiddel voor problemen.
Men kan de glimlach niet kopen, niet afsmeken, niet lenen, niet stelen, want de glimlach heeft alleen waarde wanneer die aangeboden wordt.
Een glimlach is besmettelijk en je loopt het op als een verkoudheid. Toen iemand vandaag tegen mij glimlachte, ben ik ook begonnen te glimlachen. Ik heb de "rangé" van de supermarkt afgelopen en iemand heeft mijn glimlach gezien en glimlachte terug. Ik heb over deze glimlach nagedacht en ik werd me bewust van de waarde ervan. Zo kan een simpele glimlach, zoals die van mij.
Daarom : wanneer u de behoefde voelt om te glimlachen, houdt u niet in, toon je glimlach !
Laten we een epidemie laten uitbreken en de wereld besmetten.
Er wordt veel over geschreven en gelogen.. maar November is de maand voor de feestvreugde losbarst.. Sinterklaas.. Kerstmis.. Oud en Nieuw..
November is voor ons ook een maand met reflectie.. Allerheiligen en Allerzielen zijn voorbij ,ook de dag van het afsterven van ma ligt weer achter ons .. ik heb die dagen niet nodig om mij een beetje verloren te voelen.. of mij "ineenhoekjewillenzettenendewereldvoorbijlatengaan" te voelen.. maar het zijn toch dagen waar je even onbewust bij stilstaat.. Slijt het verdriet en het gemis dan toch..? Misschien wel.. maar ik denk eerder dat het meer gewoon worden is.. het onwennige rond die dagen is weg.. ik weet het hoe gaat aanvoelen.. maar of het daarom ook slijt?
Intussen -en gelukkig- gaat het leven verder. Vandaag is kleinzoon 2 jarig, hij wordt 12j en halfweg de maand wordt onze tweeling 11j en tegen het einde van de maand wordt ons glutenkindje 9j ,redenen genoeg om van het leven te genieten denk ik dan maar.
Maar vandaag staat met rode stip onze tiener zijn dag aangeduid! !
Vandaag is het dag op dag 8 jaar geleden dat we haar los moesten laten. We hadden ons ma liever nog vele jaren bij ons gehouden, maar het lot, of zo je wil het noodlot, besliste daar anders over. En 8 jaar later mis ik haar nog steeds.
Er passeerden familiefeestjes, verjaardagen, communies, uitstapjes en zoveel ontelbare gewone belevenissen,... allemaal zonder haar. En dat gaat ook hoor, maar nog steeds voel ik die leegte als ik aan haar denk.
"Het leven gaat door" krijg je vaak toegeworpen, maar niets is minder waar. Dàt leven, met haar er bij, dàt is 8 j geleden opgehouden. Daar en dan, dat ene ogenblik verplichtte ons een totaal nieuw leven te beginnen, ééntje zonder haar. 't Was dat of niks, meer keuze is er niet. Maar het gemis blijft.
We lachen wel eens als we onder mekaar een uitdrukking van ons ma gebruiken.. een dierbare herinnering...
Soms zeg ik tegen mijn slaapgenoot .. ons ma zit nu waarschijnlijk op een wolkje in de hemel met al haar overleden, goeie vriendinnnen een goddelijke " geuze met" te drinken en naar ons te kijken. Da's wel geen realiteit maar 't idee is leuk en 't troost.
Alleszins - hoewel zij het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild heeft - helemaal verdwenen is ma zeker en vast niet. 'Ons ma dit, en ons ma dat', te pas en te onpas valt het nog uit m'n mond, heel vertrouwd, alsof zij nooit weg gegaan is.
Zij is en blijft voor altijd Mijn ma en haar aanwezigheid zindert in duizend-en-één dingen verder. En dat is goed zo.
Whoehahaha.. nee gene paniek.. ik ga u hier niet vervloeken en beheksen.. noch folteren of u de duimschroeven opzetten maar dan wel op uwe kleine teen.. en geloof mij.. dat doet veel meer pijn.. whoehahaha..
Nee.. ik doe niet mee met al die forums die een plaats zijn van bloedvergiet en drama.. gegil en vieze beesten die langs uw USBpoort zo op uw lijf komen gekropen.. Zoals je ziet is hier niks te bespeuren omtrent Halloween.. alles is maagdelijk hetzelfde.. enkel een hoop letterkens die eigenlijk niks uitkramen..
Er zijn onderwerpen waarover er niet moet geredetwist worden. Wat een gezellig ouderwets woord voor discussiëren. Of de herfst niet het mooiste seizoen is van het jaar, bijvoorbeeld.
Ik ben niet direct een herfstmens maar geen seizoen vind ik rijker aan geuren en kleuren, aan afwisseling tussen warm en koud, aan wolkenbeelden en wonderlijke lichtinval, aan smaken ook. Kortom, de herfst is dat allemaal.
De mooiste en warmste schakeringen heb je in de herfst, wijnrood, oker, bruin, mooie groene vervagende kleuren. Dat de dagen korter worden, betekent alleen maar dat de nachten langer worden. Toch vind ik dat er niet geprutst moet worden aan de tijd en dat overschakelen van zomer naar wintertijd en omgekeerd vind ik maar niets maar ja daar gaan we toch weer mensen .. zet je klok dit weekend maar weer een uurtje achteruit en dan ben je voor een half jaar terug zoet!
Het is bijna weer zover.Het weer is al in de sfeer, grijs en somber. De tuinmeubelen zijn opgeborgen, het buitenwerk bestaat momenteel hoofdzakelijk uit bladeren samenvegen... 'hoe zere vallen ze af de zieke zomerblaren...'
Intussen heb ik mijn kast ook aangepast en even gekeken of de winterjas de zomer overleefde? Winterpantoffels en laarsjes komen weer vooraan in de kast te staan. Houtblokken voor de houtkachel worden dagelijks aangevuld, de thee met citroen staat altijd binnen handbereik… Zondag mogen we alle uurwerken weer een uurtje terugdraaien in een laatste poging nog wat extra licht te jatten... en dan komt de tijd om te cocoonen... je zou de gezelligheid binnen vergeten, na een zomer buitenleven.
1 november nadert. Allerheiligen. Her en der zijn mensen al druk in de weer op de kerkhoven. De grafstenen wordt geschrobd, het perkje gerakeld en dat als eerbetoon aan de geliefden. Soms staat het in schril contrast met graven met een hoog Halloween gehalte. Maar dan denk ik oordeel niet en je zal niet geoordeeld worden. Wie weet welk schrijnend verhaal schuilt achter een vervallen graf?
De serene ,majestueuse witte kerkhofbloemen van vroeger zijn intussen al geruime tijd verdrongen door de frivolere veelbloemige variant. Ook het wit verkleurde naar paars, geel, dieprood ,ze zetten heel wat kerkkoven in bloei en dat geeft een minder doods gevoel!... In andere landen branden kaarsen op de graven in de donkere dagen maar overal herdenken mensen wat hen bindt met zij die zijn voorgegaan.
Begraafplaatsten zijn zowat de laatste infrastructuren die lang ontsnapten aan de modernisering. Maar het tij is ook daar aan het keren . Crematie wint het stilaan op traditioneel begraven. Grond wordt alsmaar schaarser en een strooiweide of een urnenveld/toren biedt een respectvol aanvaardbaar alternatief. Daardoor krimpt ook de bloemenzee en het verenigd zijn rond een graftombe. Anderzijds brengt het vele families toch nog samen rond de dis en wordt er bijgepraat... dan bekruipt me telkens de gedachte of we volgende keer nog wel allemaal aan dezelfde kant van het verhaal zullen staan...
Begraafplaatsen echter blijven iets magisch hebben. Levenden die ronddolen in het verleden. Een oase van rust, bezinning, aanvaarding, besef van vergankelijkheid. Wie nooit de stilte of de sereniteit ervan ervaart, mist een enorme dimensie van zijn bestaan.
Maar niet iedereen brengt deze periode van het jaar op dezelfde manier door…
Alle vakantiebestemmingen zijn blijkbaar volgeboekt voor dit novemberverlof, het kerkhof is voor velen wellicht veraf…maar het logboek van ons leven is niet te verschalken, slaat geen seconde over, reist overal mee, dag en nacht... En binnen afzienbare tijd ligt ook voor ieder van ons de definitieve en echte afdruk van ons leven onder een pot chrysanten of op een tot bloemenzee omvormde strooiweide…en is onze plaats in ‘het verleden’ voorgoed beslecht, in eeuwigheid.Amen
Teruggaan in de tijd en er blijven hangen heeft geen zin en toch kijk ik vandaag met weemoed en een warm gevoel terug naar die dag - precies 44j geleden - waarop onze oudste geboren werd in Caracas Venezuela!
Proficiat zoon, we zijn nog even gelukkig met jou als toen die dag!
Herfstblues, het fenomeen is bekend: de dagen beginnen te korten, de temperaturen zijn gevoelig lager, de regen is heer en meester, zonlicht is in geen velden en wegen te bespeuren. Dus liefst van al blijft men dan gezellig binnen in de warmte. Laat dat laatste in mijn geval nu net voor een dilemma zorgen.
Ik ben van kindsbeen af bijna continu omringd geweest door vrienden en familie, dus leer je onbewust leven met mensen om je heen. Zelfs nu, op volwassen leeftijd heb ik er behoefte aan om af en toe eens onder de mensen te komen, of toch menselijk contact op te zoeken. Dat dit niet altijd lukt is maar logisch en ik ga er ook niet van sterven, maar toch.
Een dag als gisteren nodigt heel hard uit om binnen te zitten en mijn eigen ding te doen, maar zo een hele dag is niet aan mij besteed, ik loop de muren op als dit te lang duurt. Maar als ik dan uit het raam kijk en die eindeloze regen zie, vergaat mij de zin om buiten te komen. Dus het dilemma zit in die tweestrijd die ik met mezelf voer.
Het is gelukkig meestal maar 1 dag waar bovenstaande voor geldt en dan ook wel niet elke week. Ik kan me gelukkig goed genoeg bezighouden en er is hier steeds wel iets te doen, daarbij een "luilekkerdag" kunnen doorbrengen samen met mijn slaapgenoot ( komt niet vaak voor dat lui !!) is nog steeds toppie!
Buiten oogt het grijs en nat. Binnen sta ik stil en ben me bewust van mijn rijkdom. Met één draai aan de kraan had ik warm water om te douchen. Ik zie mezelf nog in de zinken tobbe stappen als kind en bij meter en peter naar de wc in de tuin.
Is het koud dan gaat de thermostaat een graadje hoger. Als kind sliep ik in een koude slaapkamer en in de winter tekende de vorst bloemen op mijn raam..
Ik typ af en toe een fout, maar op de laptop is dit snel te verbeteren. Wat heb ik huiswerken voor school vaak moeten overschrijven met de pen toen een grote inktvlek voor de zoveelste keer mijn blad besmeurde.
Ik steek het licht aan wanneer het donker wordt. Ik herinner me nog de verhalen van mijn grootmoeder over de olielamp die werd aangestoken.
Met een druk op de knop en mijn wasmachine en droogkast schieten in gang en een paar uur later ligt de verse was terug in de kast... Ik zie mijn grootmoeder en ma de witte was nog op het gras leggen om te bleken voor ze in de wastobbes ging...dagen werk was dat!
En zo kan ik verder gaan maar nu is het tijd voor mijn eerste kopje thee van de dag...Buiten is het nog donker en nat, binnen ben ik me bewust van mijn rijkdom.
)
. Op feestjes vraag de dochter altijd op voorhand wat er gegeten wordt en indien nodig neemt onze schat glutenvrije pannenkoekjes of cakejes mee die de moeder van de jarige dan voor haar opwarmt of opdient en zo geniet ze mee met de rest van haar klasje. Bij familiefeesten wordt er altijd met haar rekeing gehouden, ik heb een speciale frituurpan voor haar om daar zelfgemaakte glutenvrije kroketjes of frietjes en zo in klaar te maken en er is altijd wel een glutenvrij taartje voor haar voorzien al is niet bepaald een taartensnoepertje.Familie, kennissen en vrienden kennen haar probleem en houden er rekening mee en zo kan onze schat mee genieten zoals de rest.
voor de rest .. bladeren, bladeren , bladeren.. we zagen ze zo over de gazon vliegen en zich opstapelen onder het afdak achteraan in de tuin en vooraan tegen de voordeur!! Maar nu zijn de bomen -op een paar eikenbomen na - kaal!!
