Het is bijna weer zover.Het weer is al in de sfeer, grijs en somber. De tuinmeubelen zijn opgeborgen, het buitenwerk bestaat momenteel hoofdzakelijk uit bladeren samenvegen... 'hoe zere vallen ze af de zieke zomerblaren...'
Intussen heb ik mijn kast ook aangepast en even gekeken of de winterjas de zomer overleefde? Winterpantoffels en laarsjes komen weer vooraan in de kast te staan. Houtblokken voor de houtkachel worden dagelijks aangevuld, de thee met citroen staat altijd binnen handbereik… Zondag mogen we alle uurwerken weer een uurtje terugdraaien in een laatste poging nog wat extra licht te jatten... en dan komt de tijd om te cocoonen... je zou de gezelligheid binnen vergeten, na een zomer buitenleven.
1 november nadert. Allerheiligen. Her en der zijn mensen al druk in de weer op de kerkhoven. De grafstenen wordt geschrobd, het perkje gerakeld en dat als eerbetoon aan de geliefden. Soms staat het in schril contrast met graven met een hoog Halloween gehalte. Maar dan denk ik oordeel niet en je zal niet geoordeeld worden. Wie weet welk schrijnend verhaal schuilt achter een vervallen graf?
De serene ,majestueuse witte kerkhofbloemen van vroeger zijn intussen al geruime tijd verdrongen door de frivolere veelbloemige variant. Ook het wit verkleurde naar paars, geel, dieprood ,ze zetten heel wat kerkkoven in bloei en dat geeft een minder doods gevoel!... In andere landen branden kaarsen op de graven in de donkere dagen maar overal herdenken mensen wat hen bindt met zij die zijn voorgegaan.
Begraafplaatsten zijn zowat de laatste infrastructuren die lang ontsnapten aan de modernisering. Maar het tij is ook daar aan het keren . Crematie wint het stilaan op traditioneel begraven. Grond wordt alsmaar schaarser en een strooiweide of een urnenveld/toren biedt een respectvol aanvaardbaar alternatief. Daardoor krimpt ook de bloemenzee en het verenigd zijn rond een graftombe. Anderzijds brengt het vele families toch nog samen rond de dis en wordt er bijgepraat... dan bekruipt me telkens de gedachte of we volgende keer nog wel allemaal aan dezelfde kant van het verhaal zullen staan...
Begraafplaatsen echter blijven iets magisch hebben. Levenden die ronddolen in het verleden. Een oase van rust, bezinning, aanvaarding, besef van vergankelijkheid. Wie nooit de stilte of de sereniteit ervan ervaart, mist een enorme dimensie van zijn bestaan.
Maar niet iedereen brengt deze periode van het jaar op dezelfde manier door…
Alle vakantiebestemmingen zijn blijkbaar volgeboekt voor dit novemberverlof, het kerkhof is voor velen wellicht veraf…maar het logboek van ons leven is niet te verschalken, slaat geen seconde over, reist overal mee, dag en nacht... En binnen afzienbare tijd ligt ook voor ieder van ons de definitieve en echte afdruk van ons leven onder een pot chrysanten of op een tot bloemenzee omvormde strooiweide…en is onze plaats in ‘het verleden’ voorgoed beslecht, in eeuwigheid.Amen
Teruggaan in de tijd en er blijven hangen heeft geen zin en toch kijk ik vandaag met weemoed en een warm gevoel terug naar die dag - precies 44j geleden - waarop onze oudste geboren werd in Caracas Venezuela!
Proficiat zoon, we zijn nog even gelukkig met jou als toen die dag!
Herfstblues, het fenomeen is bekend: de dagen beginnen te korten, de temperaturen zijn gevoelig lager, de regen is heer en meester, zonlicht is in geen velden en wegen te bespeuren. Dus liefst van al blijft men dan gezellig binnen in de warmte. Laat dat laatste in mijn geval nu net voor een dilemma zorgen.
Ik ben van kindsbeen af bijna continu omringd geweest door vrienden en familie, dus leer je onbewust leven met mensen om je heen. Zelfs nu, op volwassen leeftijd heb ik er behoefte aan om af en toe eens onder de mensen te komen, of toch menselijk contact op te zoeken. Dat dit niet altijd lukt is maar logisch en ik ga er ook niet van sterven, maar toch.
Een dag als gisteren nodigt heel hard uit om binnen te zitten en mijn eigen ding te doen, maar zo een hele dag is niet aan mij besteed, ik loop de muren op als dit te lang duurt. Maar als ik dan uit het raam kijk en die eindeloze regen zie, vergaat mij de zin om buiten te komen. Dus het dilemma zit in die tweestrijd die ik met mezelf voer.
Het is gelukkig meestal maar 1 dag waar bovenstaande voor geldt en dan ook wel niet elke week. Ik kan me gelukkig goed genoeg bezighouden en er is hier steeds wel iets te doen, daarbij een "luilekkerdag" kunnen doorbrengen samen met mijn slaapgenoot ( komt niet vaak voor dat lui !!) is nog steeds toppie!
Buiten oogt het grijs en nat. Binnen sta ik stil en ben me bewust van mijn rijkdom. Met één draai aan de kraan had ik warm water om te douchen. Ik zie mezelf nog in de zinken tobbe stappen als kind en bij meter en peter naar de wc in de tuin.
Is het koud dan gaat de thermostaat een graadje hoger. Als kind sliep ik in een koude slaapkamer en in de winter tekende de vorst bloemen op mijn raam..
Ik typ af en toe een fout, maar op de laptop is dit snel te verbeteren. Wat heb ik huiswerken voor school vaak moeten overschrijven met de pen toen een grote inktvlek voor de zoveelste keer mijn blad besmeurde.
Ik steek het licht aan wanneer het donker wordt. Ik herinner me nog de verhalen van mijn grootmoeder over de olielamp die werd aangestoken.
Met een druk op de knop en mijn wasmachine en droogkast schieten in gang en een paar uur later ligt de verse was terug in de kast... Ik zie mijn grootmoeder en ma de witte was nog op het gras leggen om te bleken voor ze in de wastobbes ging...dagen werk was dat!
En zo kan ik verder gaan maar nu is het tijd voor mijn eerste kopje thee van de dag...Buiten is het nog donker en nat, binnen ben ik me bewust van mijn rijkdom.
Inderdaad... ze hadden me te grazen.. de ziektekiemen die mijn slaapgenoot zomaar kwistig uitdeelde samen met de eerste boosdoeners die bij het klussen die alles onderniesden.. maar mijn wraak zal zoet zijn... straks is het mijn beurt om jullie allemaal de hoest,kuch, nies en ratel microbe door te geven.
Eerst probeerde ik al dat kuchen, niezen en hoofdpijn met natuurlijke middeltjes te verdrijven zoals met warme thee met suiker of honing en citroen..en een massa snoepjes om de kuch te onderdrukken. gevolg, compleet opgefokt van de suiker..Maar uiteindelijk werd het zwaar geschut bovengehaald en moest een siroop van bij de apotheker en veel dafalgans de klus klaren!
Ik liep er de laatste dagen wat chagrijnig bij want stilzitten is niet echt mijn ding maar die verkoudheid had me goed te pakken en de fut om bezig te zijn was er niet maar zoals al het andere onkruid kom ik weer boven piepen en stilaan begint mij neus weer een normale kleur te krijgen . Ik kon de laatste dagen volop meedoen aan die rode neuzenactie.
Mijn stem heeft de onderwereld verlaten en klinkt terug “ zoetgevooisd”, die droge kriebelhoest geraak ik met vallen en opstaan ook wel kwijt en de koppijn heb ik bij de andere kwaaltjes gelegd.. zoals jullie zien.. een perfect genezingsrapport en ik voel me stilaan terug jonger dan ik ben !
Ik vraag me af of die griepspuit nu nog wel nodig is want een zekere weerstand zullen we nu al opgebouwd hebben, maar ik heb ze toch maar gehaald en dat ene prikje kan er nog wel bij maar eerst volledig uitzieken!
Daarrrrrrrr ben ik –HoestProest- Zoals jullie –Kuch- wel merken, -Snotter-Snuit-NogMeerSnotter- is er iets aan de hand. Het is hier verdorie huize kuch en snotter de laatste dagen, grrrrr: Wat een mietjes zijn we toch ook hè?
Mag ik even aan zelfbeklag doen.. misschien helpt het om van dat vervelend gezaag in mijn hoofd en de kriebel in mijn keel af te geraken om nog maar te zwijgen van een lopende neus!!
Mijn ventje loopt al een paar dagen zo hees als .. ja als wat?... rond En wie bij de hond slaapt krijgt zijn vlooien zegt men dus.. vannacht heb ik slecht geslapen en deze morgen met keelpijn, een lopende neus en koppijn opgestaan. Onze griepspuit hebben we nog niet laten zetten en dat zal nu ook nog even moeten wachten. En zeggen dat ik vroeger nooit een verkoudheid overnam van mijn slaapgenoot ik bleek er immuun voor te zijn... blijkbaar word ik ook " een windei" met ouder worden snik snik! Dat windei is een uitdrukking van ons ma.. we moesten als kind niet flauw doen en bij het minste beginnen janken of klagen of ze noemde ons een " windei".. al was dat met veel liefde goed bedoeld want uiteindelijk verwende ze ons toch altijd als we wat ziekjes waren!
Momenteel ben ik een wandelende reclame voor kleenex zakdoekjes en met mijn vinger die gisteren de snoeischaar tegenkwam ben ik echt een sukkeltje .. ai ai ai...
Voilà tot daar mijn geklaag.. het betert wel , het moet, want volgend weekend hebben we 2 logeetjes en ik wil de kleinkinderen niet aansteken ..
Verkoudheden,... ze zijn gratis en toch wil niemand ze ! .OK, genoeg over gesnot-en-gesnuit…
Kom dus niet te dicht in de buurt want het is een venijnig beestje dat blijkbaar de ronde doet!
Mijn bikini’s, topjes en zomerbroeks liggen weer in een donker laatje tussen de mottenballen. Buiten is het op z’n zachtst gezegd aan de frisse kant en als ik me niet vergis gaat met het eind van de maand de klok weer een uurtje terug. Over de zwarte pieten discussie, een mogelijke kans op de Elfstedentocht en ‘wat doen we met kerst en oud en nieuw’ ga ik me nu nog niet druk maken.
Het spreekwoordelijke gat waar je soms kan in vallen als de dagen korter worden en het weer minder zonnig, daar heb ik nog geen schrik voor. Natúúrlijk mis ik de zon, de geur van zonnebrand-créme gemixt met anti-muggen-spul en/of afterbite, maar de herfst heeft ook zijn charme hoor zeker met liefdevolle mensen om je heen en als je lekker in je vel zit wat momenteel nog steeds het geval is.
Met onze plannen in het vooruitzicht kom ik vast ook wel weer de winter door desnoods met de geur van zonnebrand-crème die ik soms gewoon stiekem even uit de fles knijp.
Een aangename herfstdag lieve bezoeker! En zing je mee met mij...
Eigenlijk niets speciaals te melden op radio Natoken tenzij misschien dat...
De eerste frisse dagen komen er aan en de kriebel in de keel is ook al van de partij! Niets is vervelender dan proberen te slapen als je constant een hoestje hebt… Mijn slaapgenoot slaapt gelukkig snel in en had geen last van mijn gekuch maar zelf geraakte in niet in dromenland dus besloot ik een van de vorige nachten om toch maar op te staan om een lepel hoestsiroop in te nemen. De weg van de slaapkamer naar de living ken ik op mijn duimpje en in de living weet ik “normaal” ook alles staan, dus vond ik het niet nodig om licht te maken, de frigo in de keuken waar de hoestsiroop in staat zou ik wel vinden.
Maar die bewuste nacht tikte ik toch wel met mijn voet tegen een staandertje waar een plant op staat …gevolg staandertje omver, pot op de grond , gelukkig niet kapot maar overal aarde… Wat daarop volgde was nog erger en langer dan de litanie van alle heiligen ..Mijn hoest was precies ineens weg en midden in de nacht mocht ik die rotzooi opruimen….
Moraal van het verhaal… steek het licht aan als je aan een nachtwandeling begint.
Ik weet niet hoe het met uw hoofd zit, maar in het mijne kan er best wel een zootje rondkolken. De grote schuldige ben ik zelf. De hele dag kap ik er dingen in. To-do's, kleine zorgen en vraagtekens. Tegen de avond kan dat samen al eens goed gaan gisten en mijn hoofd in een puntvorm duwen. Niet mijn favoriete vorm van hoofd.
Op zoek naar een oplossing las ik boeken, lag ik in bad te weken of kroop vroeg in bed. Maar wat echt blijkt te helpen, is vreemd genoeg wandelen.
Een echte afstandswandelaar zal ik nooit worden en als het te koud wordt, zoek ik liever het water van het zwembad op of zit ik gewoon acher mijn lappie! Maar zo mik ik eigenhandig mijn opgebouwde conditie in de prullenbak. Maar zodra het weer het toelaat, kriebelt het weer om te wandelen niet dat het elk jaar even vlotjes gaat om de draad op te pikken.
Ooit dacht is dat lopen mijn ding was ..maar niets is minder waar. In het begin is er geen ruimte meer om te denken, je bent dan te druk bezig met de ene voet voor de andere te zetten en telkens de geplande minuten uit te lopen.Je hebt gewoon geen tijd om te denken, al je energie gaat naar dat lopen. Maar niet denken, dat blijkt wonderwel positief te zijn voor een hoofd dat soms te vol zit of de verkeerde vorm dreigt te krijgen
In het begin kom je wel uitgeteld thuis, geraak je de volgende dag wat moeilijker uit bed , krijg je soms krampen op plaatsen die je niet niet wist dat je ze had, kom je steevast thuis met een purper hoofd. Neen een hinde was ik nooit daarom ben ik overgeschakeld op wandelen en dat liefst met mijn slaapgenoot als gezelschap. En geloof me het is het allemaal waard om met een iets leger hoofd de avond in te gaan.
Dit hebben we vorig weekend gedaan in de Ardennen samen met de dochter en co. Gezellig!
Als de winter nog even op zich wil laten wachten dan zit een regelmatige wandeling er nog steeds in want als het te koud wordt , krijg ik mijn slaapgenoot niet meer mee!
En nu maar duimen dat dit " oudje" nog lang en veel mag wandelen...
Voor het ultieme herfstgevoel moet ik zelfs de straat niet op en dat is heerlijk, gewoon efkes mijn kop buiten steken en de herfst komt gewoon aangewaaid, soms zelfs letterlijk!
Ik weet niet wat ik nu het meest herfstig vind, paddenstoelen, noten, kastanjes of vallende bladeren kies maar uit..
Tussen twee poetsbeurten door kom ik jullie wat " ambeteren"... Blijkbaar ben ik niet de enige met kuiskriebels want bij ons Myette is het ook een beetje van dat..
Hier vlot het goed, het slaap -en keukengedeelte is terug pico bello ... T vroeg wel .. " en is het nu properder volgens jou?" ... Hij ziet het verschil niet zegt hij, maar ik wel . Ik heb meteen weer van een paar spullen afscheid genomen want wat ik lange tijd niet meer gebruik, geef in nu steevast mee met spullen -of andere hulp!
Morgen krijgen de ramen binnen een beurt en de witte gordijnen was ik intussen zelf en hang ze daarna terug op.
En nu ik toch bezig ben, plan ik ook nog wat " oplapwerk" bij mezelf! Mijn fasçade kreeg deze voormiddag een oplapbeurt en nu loop ik terug rond met een babyvelletje ( de gedachte alleen al loont ) .Vrijdagmorgen heb ik een afspraak met de kapper om mijn pluimage bij te kleuren want we hebben met een paar blogvrienden onze maandelijks bijeenkomst en ik wil er niet als een gespikkelde kip bijlopen!!
Vorige week liet ik met mijn voeten spelen, dat moet ik spijtig genoeg om de 6/8 weken laten doen wil ik niet in de problemen komen met de nagels van mijn grote tenen . Ik doe dit niet voor mijn genot want het is meestal een pijniging maar daarna voelt het zalig aan!..
Kan ik nog iets laten opknappen? Ah, ja morgen ga ik voor mijn maandelijkse fasciatherapie .. een vorm van kine voor mijn rug en nek die graag van jetteke geven ...en zolang ik het niet wat rustiger aan doe straf ik mezelf...
Voor de rest alles ok hier en mochten jullie denken dat er hier een oud vehikel rondloopt als je dit allemaal leest... een goeie occasie is ook niet te versmaden ,zegt mijn broer dan
Het lag al een tijdje vast dat we met de dochter en haar gezinnetje een paar dagen Ardennen zouden meepikken en dat is dan ook vorig weekend gebeurd!
Voor hen kwam het goed uit want de kinderen hadden allebei pedagogische studiedag... een samenkomst van de leerkrachten om alles bij het begin van het schooljaar nog eens op punt te stellen...
We vreesden dat we het verkeerde weekend genomen hadden qua weer maar het viel al bij al nog goed mee! We zaten in Barvaux op een kleine 10 km van Durbuy , het kleinste stadje ter wereld blijkbaar! We hebben er dan de zaterdag van geprofiterd om even te gaan wandelen in de smalle straatjes en een etentje mee te pikken en geloof me waren er niet alleen. Ongelooflijk hoeveel volk er op een doodgewone oktoberdag op uit trekt om nog even de benen te strekken in onze Ardennen . Eigenlijk lopen we allemaal weg naar het buitenland terwijl ons eigen landeke zo'n schone plekjes heeft .. moesten we een jaar door het weer mee hebben dan bleven velen zeker hier!
De chalet waar we verbleven bood ook nog eens sauna en hot tub en dat was natuurlijk het " fun" moment voor de kinderen en ook voor de " oudjes"
Niettegenstaande de drukte - want die 2 van de dochter hebben echt geen zittend gat- hebben we genoten en is het zeker voor herhaling vatbaar!
Terug thuis zijn mijn batterijen blijkbaar goed bijgeladen want ik ben in gang geschoten om " GROTE KUIS" te houden , alles moet een beurt hebben voor het einde van het jaar. Ik heb dus nog tijd!
Voor vandaag hield ik het voor gezien en probeer de blogvrienden een bezoekje te brengen .
Voor iedereen dan ook een gezellige avond en carpe diem mensen!!
Goed dat Roze me eraan herinnerde want inderdaad vandaag bestaat mijn blog 9 jaar: ik ga dus het tiende jaar in nu!
Schrijven heb ik altijd leuk gevonden, op de basisschool begon dat al. Toen deed ik het in papieren schriftjes, nu online op mijn blog. Ik vind het fijn om een eigen plekje op het grote wereldwijde web te hebben, mijn eigen uitlaatklep waar ik al mijn hersenspinsels kwijt kan. Ik vind het gewoon tof om via deze weg gelijkgestemden te ontmoeten. De interactie met mensen die je (in eerste instantie) eigenlijk helemaal niet kent is geweldig leuk. Al zijn sommige vriendschappen voornamelijk “virtueel”, ik koester ze.
Er zijn in de loop der jaren heel wat blogjes gekomen, maar helaas ook gegaan.. Maar ik houd er ook een paar goeie vrienden aan over waarmee we elke maand 1 keer samenkomen al hebben de meesten intussen het bloggen laten liggen voor FB. Facebook is wat dat betreft een grote slokkop.. iedereen wil blijkbaar altijd op de allernieuwste wagen springen. Ik ben een meer behoudend typje.. en ik kan sowieso op de blogs m'n ei gewoon ook nog heel goed kwijt.
Feit is, dat ik dit internetstekje nog niet wil verlaten. Er zijn nog steeds bezoekers .. lieve betrouwbare mensen, met wie ik best dit stukje van m'n leven nog een tijdje wil blijven delen en op wiens blogjes ik ook graag gá lezen. Dus ik brei er nog een poosje aan hoor.. aan mijn blogbestaan
Mag ik iedereen die op wat voor manier dan ook een bijdrage levert aan mijn blog en mij stimuleert om door te gaan, hartelijk bedanken?
Hier en daar lees ik op blogs dat het geheugen het soms laat afwegen. Tot nu toe mag ik niet klagen, alleen met namen heb ik het soms moeilijk maar dat is al een paar jaren zo.
Ik heb 25j Engelse les gegeven aan volwassenen ( namiddaglessen) .. dat maakt dat ik hier op de gemeente gekend ben als slecht geld. Het gebeurt dan ook vaak dat ik mensen tegen kom die ooit bij mij les gevolgd hebben .. en daar wring hem nu het schoentje.. Ik kan hen meestal nog perfect plaatsen in het klaslokaal maar kan er geen naam meer op plakken.. Dat ik die plaats nog weet komt doordat ik elk jaar bij de start van een nieuw lesjaar vroeg om een kaartje met hun naam te zetten ..zo kon ik behoorlijk snel hun namen onthouden anders was dat een ramp! Blijkbaar heb ik een visueel geheugen…
Bij zo'n ontmoeting draai ik dan maar wat rond de pot want vind het vervelend dat ik hen niet bij hun naam kan aanspreken. De laatste tijd trek ik me dat echter niet meer aan en vraag ik gewoon hun naam want nu die 7 ervoor staat, verschiet niemand meer dat je vergeetachtig wordt!
De angst voor mentaal verval en ziekten als Alzheimerdementie, maakt dat vooral ouderen zich makkelijk fixeren op geheugenklachten en snel in paniek raken wanneer ze wat vergeetachtig worden. Naslagwerk leerde me dat dit meestal onterecht is en dat het om een onschuldig en natuurlijk fenomeen gaat. De snelheid waarmee informatie kan worden verwerkt neemt wat af met de leeftijd. Ook de opslagruimte in het zogeheten werkgeheugen of het korte termijn geheugen wordt wat minder. Tenslotte kan men zich met het ouder worden minder lang concentreren. Dat laatste heeft echter niet zozeer met het geheugen te maken, maar met het feit dat men sneller vermoeid raakt. Al die elementen samen betekenen dat men minder informatie kan opslaan en ook minder gemakkelijk opnieuw kan oproepen. Overigens gaat het geheugen, en dan vooral de snelheid waarmee informatie kan worden verwerkt, al vanaf 25, 30 jaar stilaan achteruit.
Wat moet het dan niet zijn als je op trammetje 7 zit!!
De september van 2016 zit er weer bijna op.. een maand die ons veel zon gaf en de kwakkelzomer van juli deed vergeten... een maand die ons nu langzaam een duwtje geeft richting de herfst. Om die maand af te sluiten even een ode aan september..
In een reactie hier op mijn blog las ik dat een mama van een peuter van 3 van de kleuterjuf de opmerking kreeg dat het meisje nog erg speels is.. Een kind van 3 dat te speels is… waar zijn we mee bezig! Ik geloofde mijn oren niet en denk dat ik de juf toch eens mijn mening had gezegd…
Kunnen we de kinderen niet gewoon kind laten zijn? Gelukkig, speels, uitbundig! Is het echt zo verkeerd als je als kind liever bezig bent met spelen en daarom liever achterstevoren op je stoel zit?
Iedereen kind heeft een eigen identiteit, bekijkt de wereld op een eigen unieke manier. De ene ziet meer, de ander hoort meer, weer een ander voelt meer. Zeker de kinderen van nu hebben veel meer radartjes waarmee ze veel oppikken. Hierdoor wordt het druk binnen in het kind. Ieder kind uit zich hierin op zijn of haar eigen unieke manier. De ene wordt druk, de ander juist stil. De één tekent de meest mooie fantasie-dingen, de ander vertelt de meest fantasierijke verhalen. Ieder kind is uniek. Daarom vind ik dat we elk kind de kans moet geven om echt kind te zijn.
Moeten kinderen al op 3 jaar even goed weten als een volwassene hoe de wereld in mekaar zit? Mogen kinderen hun grenzen niet aftasten? Hoort dat niet bij het hele leerproces? Vroeger vond men een kind dat stilzat abnormaal. Tegenwoordig lijkt het de norm. Kinderen moeten maar meteen in de pas lopen. Peuters en kleuters moeten maar meteen weten wat wel en niet hoort. En nieuwsgierigheid en enthousiasme moeten maar meteen in de kiem gesmoord worden.
Maar kinderen moet kinderen blijven, daar hoort lopen, spelen, roepen en tieren bij. Akkoord in de klas gelden regeltjes maar om in sept al van een kind te zeggen dat het heel erg speels is vind ik echt erover . Zo’n kind komt uit een crèche of oma opvang waar spelen de dag vulde .. stilzitten en luisteren vraagt tijd en geduld… Willen we er later normale , aangename mensen van maken , geef hen dan de ruimte om te dromen, de tijd om al spelend de wereld te ontdekken …als we hen maar de aandacht en de tijd geven die ze verdienen.
Vandaar dat ik pleit voor .. laat een kind de kans om kind te zijn zo lang het nodig is, de realiteit krijgt het later wel op zijn/ haar bord...
Wat maken we onze kinderen allemaal wijs voor ze groot genoeg zijn om zelf fantasie van realiteit te onderscheiden! Gelukkig is er nu meer openheid want zie eens wat er kan gebeuren met al die " vertelseltjes"
Een vader vraagt zijn tienjarig zoontje of hij al eens heeft gehoord van de bloempjes en de bijtjes.
'Ik wil het niet weten, paps," snikt de jongen, "beloof me dat je het me niet vertelt."
De vader is buitengewoon verbaasd over de reactie van de jongen en vraagt wat er aan de hand is.
"Nou, paps," snottert het ventje, "toen ik 6 was, zei je dat Sinterklaas helemaal niet bestaat. Op mijn 7de kreeg ik te horen dat de Paashaas ook al een bedenksel van de volwassenen is. Op mijn 8ste bleek er plotseling helemaal geen tandenfee te bestaan en op mijn 9de kreeg ik te horen dat de Kerstman eveneens niet bestaat. Als je me nu ook nog gaat vertellen dat volwassenen niet met elkaar naar bed gaan, heb ik helemaal niets meer om voor te leven! "
Aan het begin van deze nieuwe dag gun ik mezelf een kwartiertje stilte, zonder doel, alleen maar een lichte nieuwsgierigheid.
De klok tikt, de kraan drupt, de radio speelt en in de verte hoor ik een haan kraaien. Gedachten komen langs, de één na de ander. Veel blijde gedachten en af en toe ook een weerhaakje.
Hoe langer ik zit hoe blijer ik me voel. Nog in ons eigen huis kunnen wonen, samen met mijn slaapgenoot de oude dag mogen doorbrengen, schatten van kinderen en kleinkinderen hebben, vrienden hebben die me aan het hart liggen.... nog relatief goed gezond zijn als ik mijn teller bekijk....Ik tel mijn zegeningen één voor één…., ze komen als vanzelf voorbij en ik raak ze aan. Met een big smile ga ik verder de dag in.
)
ben ik echt een sukkeltje .. ai ai ai... 
