Hier en daar lees ik op blogs dat het geheugen het soms laat afwegen. Tot nu toe mag ik niet klagen, alleen met namen heb ik het soms moeilijk maar dat is al een paar jaren zo.
Ik heb 25j Engelse les gegeven aan volwassenen ( namiddaglessen) .. dat maakt dat ik hier op de gemeente gekend ben als slecht geld. Het gebeurt dan ook vaak dat ik mensen tegen kom die ooit bij mij les gevolgd hebben .. en daar wring hem nu het schoentje.. Ik kan hen meestal nog perfect plaatsen in het klaslokaal maar kan er geen naam meer op plakken.. Dat ik die plaats nog weet komt doordat ik elk jaar bij de start van een nieuw lesjaar vroeg om een kaartje met hun naam te zetten ..zo kon ik behoorlijk snel hun namen onthouden anders was dat een ramp! Blijkbaar heb ik een visueel geheugen…
Bij zo'n ontmoeting draai ik dan maar wat rond de pot want vind het vervelend dat ik hen niet bij hun naam kan aanspreken. De laatste tijd trek ik me dat echter niet meer aan en vraag ik gewoon hun naam want nu die 7 ervoor staat, verschiet niemand meer dat je vergeetachtig wordt!
De angst voor mentaal verval en ziekten als Alzheimerdementie, maakt dat vooral ouderen zich makkelijk fixeren op geheugenklachten en snel in paniek raken wanneer ze wat vergeetachtig worden. Naslagwerk leerde me dat dit meestal onterecht is en dat het om een onschuldig en natuurlijk fenomeen gaat. De snelheid waarmee informatie kan worden verwerkt neemt wat af met de leeftijd. Ook de opslagruimte in het zogeheten werkgeheugen of het korte termijn geheugen wordt wat minder. Tenslotte kan men zich met het ouder worden minder lang concentreren. Dat laatste heeft echter niet zozeer met het geheugen te maken, maar met het feit dat men sneller vermoeid raakt. Al die elementen samen betekenen dat men minder informatie kan opslaan en ook minder gemakkelijk opnieuw kan oproepen. Overigens gaat het geheugen, en dan vooral de snelheid waarmee informatie kan worden verwerkt, al vanaf 25, 30 jaar stilaan achteruit.
Wat moet het dan niet zijn als je op trammetje 7 zit!!
De september van 2016 zit er weer bijna op.. een maand die ons veel zon gaf en de kwakkelzomer van juli deed vergeten... een maand die ons nu langzaam een duwtje geeft richting de herfst. Om die maand af te sluiten even een ode aan september..
In een reactie hier op mijn blog las ik dat een mama van een peuter van 3 van de kleuterjuf de opmerking kreeg dat het meisje nog erg speels is.. Een kind van 3 dat te speels is… waar zijn we mee bezig! Ik geloofde mijn oren niet en denk dat ik de juf toch eens mijn mening had gezegd…
Kunnen we de kinderen niet gewoon kind laten zijn? Gelukkig, speels, uitbundig! Is het echt zo verkeerd als je als kind liever bezig bent met spelen en daarom liever achterstevoren op je stoel zit?
Iedereen kind heeft een eigen identiteit, bekijkt de wereld op een eigen unieke manier. De ene ziet meer, de ander hoort meer, weer een ander voelt meer. Zeker de kinderen van nu hebben veel meer radartjes waarmee ze veel oppikken. Hierdoor wordt het druk binnen in het kind. Ieder kind uit zich hierin op zijn of haar eigen unieke manier. De ene wordt druk, de ander juist stil. De één tekent de meest mooie fantasie-dingen, de ander vertelt de meest fantasierijke verhalen. Ieder kind is uniek. Daarom vind ik dat we elk kind de kans moet geven om echt kind te zijn.
Moeten kinderen al op 3 jaar even goed weten als een volwassene hoe de wereld in mekaar zit? Mogen kinderen hun grenzen niet aftasten? Hoort dat niet bij het hele leerproces? Vroeger vond men een kind dat stilzat abnormaal. Tegenwoordig lijkt het de norm. Kinderen moeten maar meteen in de pas lopen. Peuters en kleuters moeten maar meteen weten wat wel en niet hoort. En nieuwsgierigheid en enthousiasme moeten maar meteen in de kiem gesmoord worden.
Maar kinderen moet kinderen blijven, daar hoort lopen, spelen, roepen en tieren bij. Akkoord in de klas gelden regeltjes maar om in sept al van een kind te zeggen dat het heel erg speels is vind ik echt erover . Zo’n kind komt uit een crèche of oma opvang waar spelen de dag vulde .. stilzitten en luisteren vraagt tijd en geduld… Willen we er later normale , aangename mensen van maken , geef hen dan de ruimte om te dromen, de tijd om al spelend de wereld te ontdekken …als we hen maar de aandacht en de tijd geven die ze verdienen.
Vandaar dat ik pleit voor .. laat een kind de kans om kind te zijn zo lang het nodig is, de realiteit krijgt het later wel op zijn/ haar bord...
Wat maken we onze kinderen allemaal wijs voor ze groot genoeg zijn om zelf fantasie van realiteit te onderscheiden! Gelukkig is er nu meer openheid want zie eens wat er kan gebeuren met al die " vertelseltjes"
Een vader vraagt zijn tienjarig zoontje of hij al eens heeft gehoord van de bloempjes en de bijtjes.
'Ik wil het niet weten, paps," snikt de jongen, "beloof me dat je het me niet vertelt."
De vader is buitengewoon verbaasd over de reactie van de jongen en vraagt wat er aan de hand is.
"Nou, paps," snottert het ventje, "toen ik 6 was, zei je dat Sinterklaas helemaal niet bestaat. Op mijn 7de kreeg ik te horen dat de Paashaas ook al een bedenksel van de volwassenen is. Op mijn 8ste bleek er plotseling helemaal geen tandenfee te bestaan en op mijn 9de kreeg ik te horen dat de Kerstman eveneens niet bestaat. Als je me nu ook nog gaat vertellen dat volwassenen niet met elkaar naar bed gaan, heb ik helemaal niets meer om voor te leven! "
Aan het begin van deze nieuwe dag gun ik mezelf een kwartiertje stilte, zonder doel, alleen maar een lichte nieuwsgierigheid.
De klok tikt, de kraan drupt, de radio speelt en in de verte hoor ik een haan kraaien. Gedachten komen langs, de één na de ander. Veel blijde gedachten en af en toe ook een weerhaakje.
Hoe langer ik zit hoe blijer ik me voel. Nog in ons eigen huis kunnen wonen, samen met mijn slaapgenoot de oude dag mogen doorbrengen, schatten van kinderen en kleinkinderen hebben, vrienden hebben die me aan het hart liggen.... nog relatief goed gezond zijn als ik mijn teller bekijk....Ik tel mijn zegeningen één voor één…., ze komen als vanzelf voorbij en ik raak ze aan. Met een big smile ga ik verder de dag in.
Als ik ga boodschappen dan heb ik vaak van alles bij uitgenomen dat wat ik echt nodig heb daarom heb ik er de gewoonte van gemaakt om een lijstje aan te leggen in de loop van de week en neer te schrijven als iets op is of mij te binnen valt dat ik moet meebrengen. So far geen probleem..
Als kind legden we een knoop in onze zakdoek en gegarandeerd dat je dan wist wat je moest onthouden... Maar nu betrap ik me er soms op dat ik plots iets bedenk dat ik nodig moet meebrengen een volgende keer maar dat zo vanzelfsprekend is dat ik het niet direct neerpen...Aan knopen leggen in zakdoeken begin ik niet meer dat zou nogal een kluwen worden . Als ik dan later mijn lijstje in handen neem dan weet ik begot niet meer wat er zo dringend op moest staan.. heel erg frustrerend temeer omdat me dat vroeger minder overkwam. Toen had ik een geheugen om U tegen te zeggen nu is het af en toe Emmentaller want blijkbaar heeft Gruyère kaas niet genoeg gaatjes ...
Is dat herkenbaar? Of zit ik alleen in de kaasindustrie?
Elke wens, elk woord draag ik mee in dank lieve blogvrienden. Voor iedereen een gezellig en liefst niet te nat weekend...Maar de natuur heeft genoten van die korte plens al komt de herfst er stilaan aan. Vanmorgen bij het uit de bus halen van de krant zag ik al de eerste bruine kastanjeblaren onze oprit versieren... Er staan in onze straat een paar stevige kanjers die de weg afzomen en dat belooft weer!!!
Het is waar wat ze zeggen. Een mens knippert even met z'n ogen en een decennium is voorbij. Of, om er nog maar een cliché tegen aan te gooien: het lijkt pas gisteren dat ik je in mijn armen hield. En kijk nu!
Er is al lang niets meer van dat baby'tje, peutertje of kleuter in je te bespeuren. Je bent een compact pakket vol talenten, voorkeuren en mogelijkheden. En ik blijf me maar afvragen wanneer dat gebeurd is.
Blijkbaar heeft de tijd echt twee versnelling. Een standje 'tergendlangzaam' speciaal voor die momenten waarop je nog alles moest leren al vallend en opstaan ( letterlijk) . Ondertussen razen de jaren door aan standje 'lichtsnelheid'.
Zelf lijk je er niet om te geven dat er nu reeds 14 op je teller staat, integendeel, je verovert stilaan jouw plaats in onze familie! Een tiener, waarachtig en al een tijdje niet meer in pocketformaat. Je ben al boven mijn hoofd en boven dat van je mama gegroeid. Elke maand ga je in de garage langs het muurtje staan en stralen je ogen als er een streepje hoger bijkomt.
Als ik iets geleerd hebt uit de afgelopen 13j jaar is het dat het je alleen maar groter, toffer en knapper geworden bent.
Wat we nu meemaken halfweg september is niet zo extreem, er wordt al lang een naam gegeven aan zo'n zonnige nazomer.
Zo hebben we het over….
De oudewijvenzomer
De oudewijvenzomer is een periode in de herfst waarin het nog zomerachtig weer kan zijn. Weliswaar daalt in deze tijd van het jaar de gemiddelde middagtemperatuur, maar periodes van rond de 20 graden of zelfs meer zijn mogelijk. Natuurlijk wordt het niet meer zo heet als in de zomer. Het wordt geen 30 graden meer of hoger. Alhoewel , dit jaar wel! Vaak is het ’s morgens nevelig maar dat wordt snel door de zon opgelost.
Hoe kwam men aan de naam oudewijvenzomer?
Na een mooie zonnige septemberdag volgt vaak een heldere nacht en koelt het flink af. Het is nevelig de volgende dag en rond zonsopkomst zijn er overal dauwdruppels. Wanneer er veel dauwdruppels zijn, zitten de spinnenwebben ook vol met dauwdruppels. Later in de herfst is er mogelijkheid dat de dauwdruppels bevroren zijn. Wanneer het niet vriest, zijn de talrijke draden van het web ‘versierd’ met zilverachtige draden en wanneer de zon opkomt, glinsteren en schitteren de druppels aan de draden. Tot ver in de achttiende eeuw was wijf het gewone woord voor vrouw en dacht men dat de zilverachtige slierten de 'haren' waren van de godinnen van het noodlot. Tijdens het kammen zouden ze die verloren hebben.
Oudewijven kan ook verwijzen naar de vrouwelijke watergeesten met lange witte haren, die ze ’s nachts verloren hadden.
Kranenzomer
De Europese kraanvogel is in ons land een doortrekker. De najaarstrek begint in oktober. De herfst is dan begonnen en de winter is in zicht. De kraanvogels of kranen van het broedgebied in noordoost Europa gaan meestal over België massaal naar het zuiden. Ze zoeken de warmere gebieden op want het wordt winter. Tijdens het foerageren voor onderweg zijn kraanvogels vaak te vinden op de pas gemaaide koren- en maisakkers, waar ze na het oogsten de gemorste korrels opeten. Waarschijnlijk komt daar het woord kranenzomer vandaan.
De Gummarzomer
Gummarus van Lier was afkomstig uit Emblehem (tegenwoordig Emblem) bij Lier . Hij is gestorven op 11 oktober in 770 en na zijn dood heilig verklaard. Het weer van 11 oktober en de dagen rond 11 oktober, zeggen in de volksweerkunde wat over de winter en de erop volgende zomer. Weerspreuken van 11 oktober:
Treedt Gummarus met droogte in, de winter zal nat zijn in het begin.
Treedt Gummarus met droogte in, de zomer zal nat zijn in het begin.
De Sint-maartenszomer
11 november is de naamdag en feestdag van Martinus van Tours die Sint-Maarten wordt genoemd. Hij is een belangrijke grondlegger van het katholieke christendom. De heilige Sint-Martinus wordt door veel mensen herdacht en gevierd vooral door kinderen. Die gaan in de late middag of vroege avond met lampionnen (lichtjesfeest) over straat en zingen om snoep of fruit te bemachtigen.
En ten slotte de Indian Summer
In Noord-Amerika praten ze van een Indian-Summer wanneer het mooi nazomerweer is. Het mooie nazomerweer staat daar bekend om de mooie herfstkleuren in de loofbossen, vooral de lanen en straten met de esdoornbomen die in het najaar vlammend rood en geel kleuren. Wanneer de zon schijnt op de kleuren, zijn ze adembenemend mooi. De oorspronkelijke bewoners van Amerika, de indianen, symboliseerden het prachtige natuurfenomeen met het bloed van gedode beren op berenjacht. Het woord Indian Summer werd daarna ook gebruikt in andere landen, zoals Nederland, Engeland en Duitsland. De betekenis is hetzelfde maar de oorsprong is authentiek aan de oorspronkelijke bewoners van Amerika.
Hoe kan het dat we zo'n nazomers krijgen?
Het mooie najaarsweer is meteorologisch goed uit te leggen. In het najaar vormt zich boven Midden-Europa vaak een hogedrukgebied. Boven West-Europa waait de wind dan uit het zuiden en voert warme wind vanuit het Middellands Zeegebied naar o.a. Nederland. Boven de Atlantische oceaan is de luchtdruk lager omdat de tegenstellingen in temperatuur tussen het noordpoolgebied en de tropen in het najaar altijd groter worden. Er ontstaan actieve depressies wat maakt dat in Nederland de temperatuur nog kan oplopen tot waarden van 20 tot 25 graden. In november, als de zon al niet meer zoveel kracht heeft, wordt het dan nog 15 tot 20 graden.
Voilà voor de dapperen onder jullie die dit epistel tot het einde lezen , chapeau en hopelijk hebben jullie iets bijgeleerd. Voor de anderen... het is jullie vergeven.
Het zal je vast niet ontgaan zijn maar wanneer je aan iemand vraagt hoe het gaat wordt er vaak geantwoord met een “ja goed” met daarna een grote zucht “maar wel druk“.
In deze maatschappij is het druk zijn een populair begrip. We zijn allemaal veel te druk bezig, met wat weten we niet altijd even precies, maar dat we druk zijn staat buiten kijf.
Een tijdje geleden heb ik voor mezelf besloten om dit begrip te proberen los te laten . Of dat lukt… tsja.. ik zeg wel ‘ proberen” hé!
Ik ben de laatste om te ontkennen dat het leven veel van ons kan vragen. Of het nu je studie, je baan, je gezin, je sociale omgeving of je eigen ontwikkeling is, er zijn zoveel dingen die onze aandacht vragen. Ook ik loop vaak tegen het feit aan dat een dag maar 24 uur telt, waarvan je dan nog 7 tot 8u ook zou moeten slapen. Zoals de meesten zeg ik ook vaak dat de tijd lijkt te vliegen en ik er niet echt grip op heb. Daardoor voel ik me niet altijd productief want ik doe niet altijd op een dag wat ik wil doen en dat frustreert soms.
Merk jij het contrast al? Aan de ene kant heb ik het soms druk, maar aan de andere kant krijg ik niet altijd de dingen gedaan die ik wilde doen. Hoe komt dat eigenlijk?
Dat was op dat moment dat ik mij ook de vraag ging stellen: waar ben ik in godsnaam druk mee? Wordt het niet stilaan tijd om gas terug te nemen en te genieten van dat trammetje zeven.. wat vandaag niet gedaag is , kan morgen ook nog!
Al zolang ik mij kan herinneren, ben ik altijd een bezige bij geweest kon trouwens moeilijk anders want al die jaren bij de nonnen werd ons dagelijks ingelepeld dat " luiheid het oorkussen van de duivel was"!! Druk zijn heeft wat dat betreft altijd bij mij gehoord.
Er zijn echter drie problemen, die ikzelf heb ervaren, met altijd maar druk zijn:
1. Druk zijn houdt nooit op, hoeveel je ook op een dag doet! Het is namelijk nooit genoeg.
2. Hoe drukker je wordt, hoe minder tijd je besteedt aan de dingen die er toe doen.
3. Heel veel stress! Maar dat hoef ik je niet uit leggen, right?
Maar met ouder worden lukt het allemaal niet meer zo goed en dan moet je je leven op een andere manier inrichten. De enige manier om dit te doen? Mezelf een hele grote spiegel voorhouden en afvragen wat eigenlijk nu nog belangrijk is in mijn leven. In feite ligt de keuze bij mij en dat vraagt even aanpassen maar het komt !
Zeg jij ook vaak dat je druk bent? En hoe komt dat dan eigenlijk? Wat is de reden?
Jaren terug had je mij niet moeten vertellen dat ik ooit zou meedoen met een turngroep bij de senioren…Ik dacht toen dat ik het eeuwige jong leven had en meehuppelen in groep is nooit echt mijn ding geweest.. Ik doe graag wat ik zelf wil maar zie…
Nu al zo’n 10 j doe ik aan seniorenturnen en eerlijk het valt best mee. Het hangt natuurlijk ook af van de persoon die de les geeft en laat dat nu juist jonge mensen zijn die speciaal daarvoor opgeleid zijn…Geen gekanker over leeftijd of betutteling, neen wel goeie gerichte oefeningen voor onze knoken en botten, dat krijgen we op onze boterham.
We starten zo’n 10 min met opwarmingsoefeningen op een hip ritme en pittige muziek. Voor ons dames is dat blijkbaar geen probleem maar soms is het hilarisch als je ziet hoe mannen daar last mee hebben om te turnen in de maat.. sorry mannen …..
Na de opwarming variëren de oefeningen elke week, dus geen ééntonige bedoening. We gebruiken weliswaar geen toestellen tenzij eens een bank , hoepel, springtouw of “ rekker om onze spieren los te krijgen en als slot eindigen we altijd met een 15 min grondoefeningen en dat zijn de lastigste want het meest belastend voor de rug, althans voor mij.
We zijn meestal met zo’n groepje van een twintigtal “ oudjes” mannen en vrouwen tussen de 60 à 80 jaar .Jaja er lopen nog dappere oudjes op onze blauwe knikker! Er is geen must ,iedereen doet mee naar zijn of haar mogelijkheden. Als een oefening 8 keer moet herhaald worden en je vindt 5 keer genoeg dan stop je gewoon en je vliegt geen bank achteruit van de juf! Omdat mijn rug mijn zwak onderdeel is , kan ik zelf inschatten welke oefeningen ik meedoe of niet .. Ik krijg desnoods vervangingsoefeningen die me wel liggen… zo simpel is dat!
Wat me opvalt is dat we geen kakelende of kwebbelende bende vormen zoals je soms zou vermoeden maar dappere doorzetters die proberen het beste uit zichzelf te halen … Na de les komen de tongen wel los.. die moeten ook geoefend worden hé!!
Elke laatste vrijdag van de maand volgt er na het turnen ook nog een half uur aquagym ( het turnen is in een zaal van het zwembad!) wat niet wegneemt dat je ook de andere vrijdagen kan gaan zwemmen als je ze zin in hebt , wat we ook af en toe met een groepje doen.
Ik ben benieuwd hoeveel er terug met volle moed zullen starten vandaag … ik heb er in ieder geval zin in!
We worden ouder! Lichamelijk, uiterlijk, vermoeidheid
Niet alleen mijn grijze haren (yep die heb ik) of mijn rimpels (yep die heb ik) zorgen er voor dat ik zie dat ik ouder word. Ook op lichamelijk vlak merk ik het. Dingen gaan wat trager, niet meer zo snel als vroeger, pijntjes komen eerder en verdwijnen langzamer.
Het onderhouden van je lichaam, proberen de conditie wat bij te werken het is helemaal niet meer zo simpel! Toen ik jong was ging ik sporten of lopen en was ik altijd druk bezig en dan had ik geen problemen qua conditie en mijn” lijn” binnen de lijntjes houden was geen probleem. Nu blijft het bij één keer per week turnen met de senioren, met daarna aquagym gedurende een half uurtje en onze dagelijkse wandelingen.
Nu kan ik alleen maar met groot respect kijken naar de mensen die ik zie hardlopen! Het willen is er nog wel, maar mijn lijf roept keihard: Nee!
Ooit heb ik dat gedaan zo’n 20 j geleden. In een opwelling, planden we met drie buurvrouwen om elke dag te joggen in het bos. In het begin verliep dat prima, na een tijdje werd er al eens “ gewandeld” omdat dat beter gaat bij het praten en uiteindelijk viel die joggingsbeurt in het water. Daarna deed ik het een tijdje alleen maar uiteindelijk gaf ik het ook op.
Vrijdag starten we opnieuw met het seniorenturnen. Ik kijk er al naar uit al is het maar om te horen dat het bij de anderen evenzeer pijn doet als bij mij na twee maanden stilliggen... Ik hoop dat onze " gymjuf" medelijden heeft met onze knoken en er niet meteen de " pees" op legt. Ik ben benieuwd hoeveel er dit jaar zullen afgehaakt hebben... Ik vertel het jullie wel!
Waren dat niet de woorden van een song ooit, lang geleden?
Waarom ik dat schrijf? Omdat ik vandaag als een slappe zakdoek meer in de zetel hang dan rondloop! Daar juist maakten we wel onze dagelijkse wandeling -zelfs op mijn aandringen - maar fitter ben ik er niet uitgekomen!
Vrijdag hadden we onze maandelijkse bijeenkomst met de vriendinnen en zoals naar gewoonte werd het een gezellig samenzijn waar vooral onze tong vermoeid geraakte
Gisterenavond stond eindelijk een uitgesteld etentje op het menu voor de verjaardagen van mij en T die al een tijdje achter ons liggen .Het was echt puzzelen om een datum te vinden die voor iedereen geschikt leek maar de aanhouder wint zeker?
Het was toppie en uiteindelijk laat voor we terug naar huis keerden... En wat ik vreesde is nu een feit.. ik voel me vandaag alsof ik de marathon gelopen heb .. Ik moet geloven wat ons ma altijd zei de dag na een feest.. " een kermis is een geseling waard"...Ik zou het nu niet bepaald een geseling noemen maar blijkbaar hestel ik sneller van een dag bezig zijn in de tuin dan van 2 dagen te niksen en te feesten....
Het enige positieve is dat ik mijn blog weer kan bijwerken en rustig naar de Vuelta kan kijken zonder schuldgevoel dat ik aan het luieren ben, want meer zit er vandaag niet in!
Ik kan me niet voorstellen dat jullie dat niet begrijpen, alleen moet dit persoontje hier stilaan haar meerdere erkennen, nl mijn leeftijd! Die legt me echt af en toe aan banden..... en dat wringt een beetje....
De eerste schooldagen zitten er op. Twee kleinkinderen startten voor het eerst in het middelbaar .. Ze keken er met wat gemengde gevoelens naar uit. De contactdag voor de definitieve start leek veelbelovend al was het bij ons kleindochter een beetje een tegenvallertje. Ze had er zich iets anders van voorgesteld. Maar toen ik haar donderdagavond sprak leek ze wel enthousisat en zag het zitten. Ik viel wel bijna over de stapel cursusen die ze in haar kamer op de grond uitgespreid had...Ik bladerde even door de boeken Frans, Nederlands, Wiskunde, Latijn enz en dacht.. moet al die kennis in dat jonge kopje .. en probeerde me te herinneren hoe het was in mijn tijd.
Kleinzoon 2 was wel met veel " animo" gestart en keek al uit naar de volgende dag.. Ik vrees dat het nogal snel zal veranderen als de eerste volle week er op zit en de taken beginnen te komen De andere 3 namen ook snel terug de draad op want de school en de vrienden en vriendinnetjes waren geen onbekenden! Onze oudste die volgende week 14 wordt voelt zich natuurlijk " groot" bij al die onzekerheid van zijn zussen en neefje.. En zo zijn ze weer alle 6 gelanceerd en nu maar hopen dat het een schooljaar wordt zonder frustraties of ontgoochelingen .. Deze oma bekijkt het allemaal van op afstand met de bedenking.. zij worden ouder maar wij worden pas oud!
Een nieuw schooljaar, een nieuw geluid... en voor sommigen onder ons misschien de aanzet om eens iets anders te doen zoals elke dag minstens een half uur te wandelen?
Er wordt vaak gezegd dat het goed is om iedere dag minimaal een half uur te bewegen. Dit hoeft uiteraard niet te betekenen dat jij je elke dag naar de sportschool hoeft te slepen (mag uiteraard wel). Nee, bij bewegen kun je aan zoveel meer dingen denken dan dat.
Daarom maken we er sinds onze vakantie in Spanje de gewoonte van om elke dag - tenzij het regent - een wandeling van zo’n klein uurtje te maken.
Jij zult wel denken: “Elke dag een uur wandelen Natoken, dat is toch peanuts niets spectaculairs onder de zon“.
Inderdaad, eenmaal je er een gewoonte van gemaakt hebt, is dat helemaal geen serieuze inspanning en omdat ik weet wat voor een goed effect wandelen heeft op onze “ouder wordende knoken” lijkt het me een goed idee.
Omdat dat wandelen samen met mijn slaapgenoot gebeurt, is dat uiteraard een ideaal moment om even wat tijd voor mekaar te maken , de GSM thuis te laten en 100% te genieten van de natuur en alles om ons heen en geloof me we zien elke dag wel iets anders dat onze aandacht trekt.
Wat meer is , van wandelen word ik rustig. Is het soms druk in jouw hoofd? Dan is wandelen zeker een aanrader. Omdat ik nog steeds een redelijke conditie heb ( zegt ze zonder blozen!! ) kan ik niet zeggen dat mijn conditie door het wandelen nog meer vooruit is gegaan. Ook kan ik niet zeggen dat ik ben afgevallen door het wandelen daarvoor moet je meer sporten. Toch denk ik dat het een goede manier is -voor de niet sportievelingen onder ons- om lekker in beweging te blijven en je conditie toch wat bij te schaven. Ik ben in ieder geval fan al is het natuurlijk ook omdat ik die dagelijkse wandeling niet alleen moet afleggen.
Krijg jij elke dag genoeg lichaamsbeweging? En hoe zorg je daar voor?
Oké, eerlijk waar als ik nu naar buiten kijk, denk ik niet aan het strand .Ik ben zelf niet heel gek op het strand in de zomer (iets met sardientjes in een blik ), maar in het najaar of de herfst en –ja zelfs- de winter vind ik het heerlijk om over het strand te wandelen.
Vandaag vertel ik je waarom ik gek ben op strand .
Al je problemen lijken opeens heel klein.
Het is niet voor niets dat mensen zeggen dat ze “lekker op het strand gaan uitwaaien”. Hoewel het soms voelt alsof je bijna uit je hemdje waait, helpt dat stormachtige weer wel om je gedachten op orde te krijgen.. In het bos wandelen is heerlijk, maar een strandwandeling kan ook helpen. Tijdens een strandwandeling lijken alle problemen zo klein en wordt je hoofd compleet leeg gemaakt (goed voor de mensen met een “vol hoofd”).
Genieten van de omgeving.
Omdat er in de herfst en winter niet zoveel mensen op het strand te vinden zijn, kun je ook eens genieten van de mooie dingen die het strand te bieden heeft .Zo danst de zee prachtig op de maat van de harde wind, liggen de duinen er rustig en vredig bij en kun jij verder kijken dan het oog reikt. Wanneer je dit allemaal in je opneemt, overvalt je een gevoel van waardering. Het strand is zo mooi en al helemaal wanneer er bijna geen mensen te vinden zijn.
Je beweegt zonder dat je het door hebt.
Elke keer wanneer we naar het strand gaan, kan ik met gemak een uur of meer lekker rondwandelen. Omdat het strand vaak kilometers lang is, hoef jij je geen zorgen te maken dat je op een doodlopende weg stuit en hoef jij niet moeilijk een route uit te stippelen.
Slapen doe je als de beste.
Moeite met slapen of in slaap komen? Dan raad ik je zeker aan om een dagje strand in de herfst of winter te plannen. Door de harde wind en de koude temperatuur, val je aan het einde van deze enerverende dag heerlijk in slaap. Wat wil een mens eigenlijk nog meer?
Koffie met een pannenkoek of wafel? Yes please.
Na een lange wandeling met veel wind en nog meer kou (ik kan het inderdaad heel aantrekkelijk laten klinken), is het eindelijk tijd voor het mooiste moment van de dag: lekker met je billen ergens neerstrijken voor een heerlijk warm kopje koffie met een lekkere pannenkoek. Als we een dagje strand doen, is een wafel of pannenkoek iets wat niet mag ontbreken die dag.
Ga jij weleens naar het strand in de herfst of winter of verkies je de zee in de zomer?
“Liefje, ik zou het leuk vinden als je even met me meegaat naar de supermarkt…”
“Pffff…. ik was vorige week nog in een supermarkt….”
Nu in de Pokéontijd
“Hee oma, zullen we even het oud papier gaan weggooien?”
“Huh…?”
“Of even samen naar de glasbak wandelen? Heb je nog lege flessen of potten ergens?”
“Hoezo?”
“Nou, misschien vangen we onderweg nog een Pokémon!”
“Aah…”
Zoals de meesten onder jullie weten is Pokémon een nieuwe rage. Nochtans is dit spel niet nieuw . Blijkbaar werd het spel als eigendom van The Pokémon Company al in 1995 gecreëerd door Satoshi Tajiri. Het is toegespitst op fictieve wezens genaamd "Pokémon", die worden gevangen en getraind door mensen, Pokémon Trainers genoemd, om ze elkaar te laten bevechten voor de sport.
Doel van het spel
Elke speler van het spel verlangt ernaar de beste pokémontrainer te worden en alle Pokémons te vangen. In geen van de spellen zijn alle Pokémons te vangen, zodat je met iemand die het andere spel heeft moet ruilen om alle Pokémons te bemachtigen. Sommige Pokémons kun je niet vangen, maar moet je door middel van training levels laten stijgen, en zo laten evolueren.
Ik hoorde de afgelopen weken ook goede en enthousiaste dingen over deze game.
De gekte daar gelaten zijn er inderdaad ook positieve punten aan het spel! Wat kan het opleveren?
– Een onverwachte en spontane wandeling van ruim vele kilometers.
– Quality time met kinderen of vrienden.
– Ontdekking van leuke straten, speeltuinen en bijzondere plekjes in de buurt waar je het bestaan niet van wist.Want zoals met Google maps word je door de straten geleid!
– Ontdekking van leuke historische feitjes in de binnenstad van grote steden.
– Vitamine D. en frisse buitenlucht.
Maar ik hoor ook dat je best goede afspraken maakt over veiligheid en het vasthouden van de telefoon, zeker als je met meerdere kids op pad gaat. Spreek bijvoorbeeld af dat je om de tien minuten wisselt, wie de telefoon mag vasthouden en dat wanneer er een Pokémon opduikt, de persoon die de telefoon vastheeft ook het beest mag vangen. Hiermee voorkom je dat er enthousiast door twee handen op het scherm gemept wordt en deze in gruzelementen op de straatstenen kapot flikkert.
Sommigen zeggen dat het goed om te weten is dat degene die de telefoon vasthoudt best aan de rechterkant loopt en dat de ander waarschuwt voor stoepranden, bomen, voorbijgangers enz. want er zijn al ongelukjes gebeurd.
Voilà voor diegene die het nog niet kennen .. ga er maar tegenaan maar deze oma past!
De hardcore Pokémon fans zullen mij ongetwijfeld maar een stomme oude muts vinden, omdat ik het spel en het doel niettegenstaande nog niet snap. Rondlopen als gekken om fictieve wezentjes te vangen… Tsja, een typisch gevalletje van “ voor mij hoeft het niet meer “ . Sorry guys.
De zomer is de periode van het jaar waar men gemakkelijk eens bij iemand langsgaat om een goeie dag te zeggen...
In mijn kindertijd was het de gewoonte om de achterdeur altijd los te laten zo konden bekenden , vrienden of familie gewoon even binnenspringen .. zo was dat op "den buiten" .. geen ingewikkelde afspraken of regelingen gewoon rechtuit rechtaan aankloppen en zien of het past.
De dag van vandaag zit iedereen met een volle agenda en is dat gebruik al lang uit de emode. Daarom stel ik mij de vraag..
Hoe gastvrij ben ik eigenlijk nog?
Wij hebben regelmatig vrienden en familie over de vloer en ik vind het altijd supergezellig als zij blijven eten. Ik maak er dan meestal ook een feestje van op tafel. Wel probeer ik het voor mezelf ook gezellig en stressvrij te maken, dus houd ik het bij gerechten die ik al vaker heb gemaakt of die ik (ruim) van tevoren kan maken.
Wanneer één van ons of de kinderen jarig is, vieren wij dit ook vaak met een feestje bij ons thuis en dan pak ik wel flink uit en dat brengt natuurlijk steeds voorbereidingsstress. Ik besteed dan best veel tijd en aandacht aan de aankleding en hapjes en vraag me dan vlak voor het feestje af wáárom ik hier ook alweer aan begonnen was. Dus in dit opzicht, ben ik denk ik wel gastvrij.
Ik probeer er in ieder geval altijd iets gezelligs van te maken en mensen welkom te laten voelen. Ik doe altijd mijn best om iets lekkers op tafel te toveren en om ruim voldoende eten en drinken in huis te hebben. En wanneer me dit niet meer zal lukken dan zal ik het eten wel laten bezorgen. Daar zal ik niet moeilijk over doen want eigenlijk draait het steeds om gewoon gezellig samen te zijn.
Het is natuurlijk superleuk als mensen willen langskomen en in principe is iedereen welkom en mag iedereen blijven eten, maar het vraagt toch wel wat planning. Ik vind het namelijk wel fijn dat het huis opgeruimd is en dat ik genoeg te eten en drinken in huis heb. Dit kan dan tegenvallen wanneer mensen spontaan langskomen en ik geen tijd heb gehad om het voor te bereiden.
Vaak zeggen mensen wel: ‘Oh, dat maakt niet uit, ik ben de Koning niet, het hoeft niet spic en span te zijn of naar chloor te ruiken!’. Maar ik vind het niet zo relaxt om met mijn haar in de war en in mijn werkplunje open te doen voor mensen onaangekondigd voor mijn deur staan en ze binnen te laten terwijl er nog een stapel vuile afwas op het aanrecht staat en dan abrupt te moeten stoppen met werken en sociaal te gaan doen.
Normaal gesproken is iedereen hier welkom dat komt waarschijnlijk door mijn West vlaamse genen en valt iemand zo maar binnen dan zeg ik gewoon...…" je moet het hier nemen zoals het nu is". Gewoon even langskomen, moet kunnen maar als ze willen iets eten dan weet ik het graag van te voren. Daarom hangt aan onze voordeur de spreuk." Weer of geen weer,altijd welkom"!
Hoe gastvrij ben jij en hoe denk jij over onaangekondigd bezoek?
)
Het gebeurt dan ook vaak dat ik mensen tegen kom die ooit bij mij les gevolgd hebben .. en daar wring hem nu het schoentje.. Ik kan hen meestal nog perfect plaatsen in het klaslokaal maar kan er geen naam meer op plakken.. Dat ik die plaats nog weet komt doordat ik elk jaar bij de start van een nieuw lesjaar vroeg om een kaartje met hun naam te zetten ..zo kon ik behoorlijk snel hun namen onthouden anders was dat een ramp! Blijkbaar heb ik een visueel geheugen…
! 
