Ik weet niet hoe het met uw hoofd zit, maar in het mijne kan er best wel een zootje rondkolken. De grote schuldige ben ik zelf. De hele dag kap ik er dingen in. To-do's, kleine zorgen en vraagtekens. Tegen de avond kan dat samen al eens goed gaan gisten en mijn hoofd in een puntvorm duwen. Niet mijn favoriete vorm van hoofd.
Op zoek naar een oplossing las ik boeken, lag ik in bad te weken of kroop vroeg in bed. Maar wat echt blijkt te helpen, is vreemd genoeg wandelen.
Een echte afstandswandelaar zal ik nooit worden en als het te koud wordt, zoek ik liever het water van het zwembad op of zit ik gewoon acher mijn lappie! Maar zo mik ik eigenhandig mijn opgebouwde conditie in de prullenbak. Maar zodra het weer het toelaat, kriebelt het weer om te wandelen niet dat het elk jaar even vlotjes gaat om de draad op te pikken.
Ooit dacht is dat lopen mijn ding was ..maar niets is minder waar. In het begin is er geen ruimte meer om te denken, je bent dan te druk bezig met de ene voet voor de andere te zetten en telkens de geplande minuten uit te lopen.Je hebt gewoon geen tijd om te denken, al je energie gaat naar dat lopen. Maar niet denken, dat blijkt wonderwel positief te zijn voor een hoofd dat soms te vol zit of de verkeerde vorm dreigt te krijgen
In het begin kom je wel uitgeteld thuis, geraak je de volgende dag wat moeilijker uit bed , krijg je soms krampen op plaatsen die je niet niet wist dat je ze had, kom je steevast thuis met een purper hoofd. Neen een hinde was ik nooit daarom ben ik overgeschakeld op wandelen en dat liefst met mijn slaapgenoot als gezelschap. En geloof me het is het allemaal waard om met een iets leger hoofd de avond in te gaan.
Dit hebben we vorig weekend gedaan in de Ardennen samen met de dochter en co. Gezellig!
Als de winter nog even op zich wil laten wachten dan zit een regelmatige wandeling er nog steeds in want als het te koud wordt , krijg ik mijn slaapgenoot niet meer mee!
En nu maar duimen dat dit " oudje" nog lang en veel mag wandelen...
Voor het ultieme herfstgevoel moet ik zelfs de straat niet op en dat is heerlijk, gewoon efkes mijn kop buiten steken en de herfst komt gewoon aangewaaid, soms zelfs letterlijk!
Ik weet niet wat ik nu het meest herfstig vind, paddenstoelen, noten, kastanjes of vallende bladeren kies maar uit..
Tussen twee poetsbeurten door kom ik jullie wat " ambeteren"... Blijkbaar ben ik niet de enige met kuiskriebels want bij ons Myette is het ook een beetje van dat..
Hier vlot het goed, het slaap -en keukengedeelte is terug pico bello ... T vroeg wel .. " en is het nu properder volgens jou?" ... Hij ziet het verschil niet zegt hij, maar ik wel . Ik heb meteen weer van een paar spullen afscheid genomen want wat ik lange tijd niet meer gebruik, geef in nu steevast mee met spullen -of andere hulp!
Morgen krijgen de ramen binnen een beurt en de witte gordijnen was ik intussen zelf en hang ze daarna terug op.
En nu ik toch bezig ben, plan ik ook nog wat " oplapwerk" bij mezelf! Mijn fasçade kreeg deze voormiddag een oplapbeurt en nu loop ik terug rond met een babyvelletje ( de gedachte alleen al loont ) .Vrijdagmorgen heb ik een afspraak met de kapper om mijn pluimage bij te kleuren want we hebben met een paar blogvrienden onze maandelijks bijeenkomst en ik wil er niet als een gespikkelde kip bijlopen!!
Vorige week liet ik met mijn voeten spelen, dat moet ik spijtig genoeg om de 6/8 weken laten doen wil ik niet in de problemen komen met de nagels van mijn grote tenen . Ik doe dit niet voor mijn genot want het is meestal een pijniging maar daarna voelt het zalig aan!..
Kan ik nog iets laten opknappen? Ah, ja morgen ga ik voor mijn maandelijkse fasciatherapie .. een vorm van kine voor mijn rug en nek die graag van jetteke geven ...en zolang ik het niet wat rustiger aan doe straf ik mezelf...
Voor de rest alles ok hier en mochten jullie denken dat er hier een oud vehikel rondloopt als je dit allemaal leest... een goeie occasie is ook niet te versmaden ,zegt mijn broer dan
Het lag al een tijdje vast dat we met de dochter en haar gezinnetje een paar dagen Ardennen zouden meepikken en dat is dan ook vorig weekend gebeurd!
Voor hen kwam het goed uit want de kinderen hadden allebei pedagogische studiedag... een samenkomst van de leerkrachten om alles bij het begin van het schooljaar nog eens op punt te stellen...
We vreesden dat we het verkeerde weekend genomen hadden qua weer maar het viel al bij al nog goed mee! We zaten in Barvaux op een kleine 10 km van Durbuy , het kleinste stadje ter wereld blijkbaar! We hebben er dan de zaterdag van geprofiterd om even te gaan wandelen in de smalle straatjes en een etentje mee te pikken en geloof me waren er niet alleen. Ongelooflijk hoeveel volk er op een doodgewone oktoberdag op uit trekt om nog even de benen te strekken in onze Ardennen . Eigenlijk lopen we allemaal weg naar het buitenland terwijl ons eigen landeke zo'n schone plekjes heeft .. moesten we een jaar door het weer mee hebben dan bleven velen zeker hier!
De chalet waar we verbleven bood ook nog eens sauna en hot tub en dat was natuurlijk het " fun" moment voor de kinderen en ook voor de " oudjes"
Niettegenstaande de drukte - want die 2 van de dochter hebben echt geen zittend gat- hebben we genoten en is het zeker voor herhaling vatbaar!
Terug thuis zijn mijn batterijen blijkbaar goed bijgeladen want ik ben in gang geschoten om " GROTE KUIS" te houden , alles moet een beurt hebben voor het einde van het jaar. Ik heb dus nog tijd!
Voor vandaag hield ik het voor gezien en probeer de blogvrienden een bezoekje te brengen .
Voor iedereen dan ook een gezellige avond en carpe diem mensen!!
Goed dat Roze me eraan herinnerde want inderdaad vandaag bestaat mijn blog 9 jaar: ik ga dus het tiende jaar in nu!
Schrijven heb ik altijd leuk gevonden, op de basisschool begon dat al. Toen deed ik het in papieren schriftjes, nu online op mijn blog. Ik vind het fijn om een eigen plekje op het grote wereldwijde web te hebben, mijn eigen uitlaatklep waar ik al mijn hersenspinsels kwijt kan. Ik vind het gewoon tof om via deze weg gelijkgestemden te ontmoeten. De interactie met mensen die je (in eerste instantie) eigenlijk helemaal niet kent is geweldig leuk. Al zijn sommige vriendschappen voornamelijk “virtueel”, ik koester ze.
Er zijn in de loop der jaren heel wat blogjes gekomen, maar helaas ook gegaan.. Maar ik houd er ook een paar goeie vrienden aan over waarmee we elke maand 1 keer samenkomen al hebben de meesten intussen het bloggen laten liggen voor FB. Facebook is wat dat betreft een grote slokkop.. iedereen wil blijkbaar altijd op de allernieuwste wagen springen. Ik ben een meer behoudend typje.. en ik kan sowieso op de blogs m'n ei gewoon ook nog heel goed kwijt.
Feit is, dat ik dit internetstekje nog niet wil verlaten. Er zijn nog steeds bezoekers .. lieve betrouwbare mensen, met wie ik best dit stukje van m'n leven nog een tijdje wil blijven delen en op wiens blogjes ik ook graag gá lezen. Dus ik brei er nog een poosje aan hoor.. aan mijn blogbestaan
Mag ik iedereen die op wat voor manier dan ook een bijdrage levert aan mijn blog en mij stimuleert om door te gaan, hartelijk bedanken?
Hier en daar lees ik op blogs dat het geheugen het soms laat afwegen. Tot nu toe mag ik niet klagen, alleen met namen heb ik het soms moeilijk maar dat is al een paar jaren zo.
Ik heb 25j Engelse les gegeven aan volwassenen ( namiddaglessen) .. dat maakt dat ik hier op de gemeente gekend ben als slecht geld. Het gebeurt dan ook vaak dat ik mensen tegen kom die ooit bij mij les gevolgd hebben .. en daar wring hem nu het schoentje.. Ik kan hen meestal nog perfect plaatsen in het klaslokaal maar kan er geen naam meer op plakken.. Dat ik die plaats nog weet komt doordat ik elk jaar bij de start van een nieuw lesjaar vroeg om een kaartje met hun naam te zetten ..zo kon ik behoorlijk snel hun namen onthouden anders was dat een ramp! Blijkbaar heb ik een visueel geheugen…
Bij zo'n ontmoeting draai ik dan maar wat rond de pot want vind het vervelend dat ik hen niet bij hun naam kan aanspreken. De laatste tijd trek ik me dat echter niet meer aan en vraag ik gewoon hun naam want nu die 7 ervoor staat, verschiet niemand meer dat je vergeetachtig wordt!
De angst voor mentaal verval en ziekten als Alzheimerdementie, maakt dat vooral ouderen zich makkelijk fixeren op geheugenklachten en snel in paniek raken wanneer ze wat vergeetachtig worden. Naslagwerk leerde me dat dit meestal onterecht is en dat het om een onschuldig en natuurlijk fenomeen gaat. De snelheid waarmee informatie kan worden verwerkt neemt wat af met de leeftijd. Ook de opslagruimte in het zogeheten werkgeheugen of het korte termijn geheugen wordt wat minder. Tenslotte kan men zich met het ouder worden minder lang concentreren. Dat laatste heeft echter niet zozeer met het geheugen te maken, maar met het feit dat men sneller vermoeid raakt. Al die elementen samen betekenen dat men minder informatie kan opslaan en ook minder gemakkelijk opnieuw kan oproepen. Overigens gaat het geheugen, en dan vooral de snelheid waarmee informatie kan worden verwerkt, al vanaf 25, 30 jaar stilaan achteruit.
Wat moet het dan niet zijn als je op trammetje 7 zit!!
De september van 2016 zit er weer bijna op.. een maand die ons veel zon gaf en de kwakkelzomer van juli deed vergeten... een maand die ons nu langzaam een duwtje geeft richting de herfst. Om die maand af te sluiten even een ode aan september..
In een reactie hier op mijn blog las ik dat een mama van een peuter van 3 van de kleuterjuf de opmerking kreeg dat het meisje nog erg speels is.. Een kind van 3 dat te speels is… waar zijn we mee bezig! Ik geloofde mijn oren niet en denk dat ik de juf toch eens mijn mening had gezegd…
Kunnen we de kinderen niet gewoon kind laten zijn? Gelukkig, speels, uitbundig! Is het echt zo verkeerd als je als kind liever bezig bent met spelen en daarom liever achterstevoren op je stoel zit?
Iedereen kind heeft een eigen identiteit, bekijkt de wereld op een eigen unieke manier. De ene ziet meer, de ander hoort meer, weer een ander voelt meer. Zeker de kinderen van nu hebben veel meer radartjes waarmee ze veel oppikken. Hierdoor wordt het druk binnen in het kind. Ieder kind uit zich hierin op zijn of haar eigen unieke manier. De ene wordt druk, de ander juist stil. De één tekent de meest mooie fantasie-dingen, de ander vertelt de meest fantasierijke verhalen. Ieder kind is uniek. Daarom vind ik dat we elk kind de kans moet geven om echt kind te zijn.
Moeten kinderen al op 3 jaar even goed weten als een volwassene hoe de wereld in mekaar zit? Mogen kinderen hun grenzen niet aftasten? Hoort dat niet bij het hele leerproces? Vroeger vond men een kind dat stilzat abnormaal. Tegenwoordig lijkt het de norm. Kinderen moeten maar meteen in de pas lopen. Peuters en kleuters moeten maar meteen weten wat wel en niet hoort. En nieuwsgierigheid en enthousiasme moeten maar meteen in de kiem gesmoord worden.
Maar kinderen moet kinderen blijven, daar hoort lopen, spelen, roepen en tieren bij. Akkoord in de klas gelden regeltjes maar om in sept al van een kind te zeggen dat het heel erg speels is vind ik echt erover . Zo’n kind komt uit een crèche of oma opvang waar spelen de dag vulde .. stilzitten en luisteren vraagt tijd en geduld… Willen we er later normale , aangename mensen van maken , geef hen dan de ruimte om te dromen, de tijd om al spelend de wereld te ontdekken …als we hen maar de aandacht en de tijd geven die ze verdienen.
Vandaar dat ik pleit voor .. laat een kind de kans om kind te zijn zo lang het nodig is, de realiteit krijgt het later wel op zijn/ haar bord...
Wat maken we onze kinderen allemaal wijs voor ze groot genoeg zijn om zelf fantasie van realiteit te onderscheiden! Gelukkig is er nu meer openheid want zie eens wat er kan gebeuren met al die " vertelseltjes"
Een vader vraagt zijn tienjarig zoontje of hij al eens heeft gehoord van de bloempjes en de bijtjes.
'Ik wil het niet weten, paps," snikt de jongen, "beloof me dat je het me niet vertelt."
De vader is buitengewoon verbaasd over de reactie van de jongen en vraagt wat er aan de hand is.
"Nou, paps," snottert het ventje, "toen ik 6 was, zei je dat Sinterklaas helemaal niet bestaat. Op mijn 7de kreeg ik te horen dat de Paashaas ook al een bedenksel van de volwassenen is. Op mijn 8ste bleek er plotseling helemaal geen tandenfee te bestaan en op mijn 9de kreeg ik te horen dat de Kerstman eveneens niet bestaat. Als je me nu ook nog gaat vertellen dat volwassenen niet met elkaar naar bed gaan, heb ik helemaal niets meer om voor te leven! "
Aan het begin van deze nieuwe dag gun ik mezelf een kwartiertje stilte, zonder doel, alleen maar een lichte nieuwsgierigheid.
De klok tikt, de kraan drupt, de radio speelt en in de verte hoor ik een haan kraaien. Gedachten komen langs, de één na de ander. Veel blijde gedachten en af en toe ook een weerhaakje.
Hoe langer ik zit hoe blijer ik me voel. Nog in ons eigen huis kunnen wonen, samen met mijn slaapgenoot de oude dag mogen doorbrengen, schatten van kinderen en kleinkinderen hebben, vrienden hebben die me aan het hart liggen.... nog relatief goed gezond zijn als ik mijn teller bekijk....Ik tel mijn zegeningen één voor één…., ze komen als vanzelf voorbij en ik raak ze aan. Met een big smile ga ik verder de dag in.
Als ik ga boodschappen dan heb ik vaak van alles bij uitgenomen dat wat ik echt nodig heb daarom heb ik er de gewoonte van gemaakt om een lijstje aan te leggen in de loop van de week en neer te schrijven als iets op is of mij te binnen valt dat ik moet meebrengen. So far geen probleem..
Als kind legden we een knoop in onze zakdoek en gegarandeerd dat je dan wist wat je moest onthouden... Maar nu betrap ik me er soms op dat ik plots iets bedenk dat ik nodig moet meebrengen een volgende keer maar dat zo vanzelfsprekend is dat ik het niet direct neerpen...Aan knopen leggen in zakdoeken begin ik niet meer dat zou nogal een kluwen worden . Als ik dan later mijn lijstje in handen neem dan weet ik begot niet meer wat er zo dringend op moest staan.. heel erg frustrerend temeer omdat me dat vroeger minder overkwam. Toen had ik een geheugen om U tegen te zeggen nu is het af en toe Emmentaller want blijkbaar heeft Gruyère kaas niet genoeg gaatjes ...
Is dat herkenbaar? Of zit ik alleen in de kaasindustrie?
Elke wens, elk woord draag ik mee in dank lieve blogvrienden. Voor iedereen een gezellig en liefst niet te nat weekend...Maar de natuur heeft genoten van die korte plens al komt de herfst er stilaan aan. Vanmorgen bij het uit de bus halen van de krant zag ik al de eerste bruine kastanjeblaren onze oprit versieren... Er staan in onze straat een paar stevige kanjers die de weg afzomen en dat belooft weer!!!
Het is waar wat ze zeggen. Een mens knippert even met z'n ogen en een decennium is voorbij. Of, om er nog maar een cliché tegen aan te gooien: het lijkt pas gisteren dat ik je in mijn armen hield. En kijk nu!
Er is al lang niets meer van dat baby'tje, peutertje of kleuter in je te bespeuren. Je bent een compact pakket vol talenten, voorkeuren en mogelijkheden. En ik blijf me maar afvragen wanneer dat gebeurd is.
Blijkbaar heeft de tijd echt twee versnelling. Een standje 'tergendlangzaam' speciaal voor die momenten waarop je nog alles moest leren al vallend en opstaan ( letterlijk) . Ondertussen razen de jaren door aan standje 'lichtsnelheid'.
Zelf lijk je er niet om te geven dat er nu reeds 14 op je teller staat, integendeel, je verovert stilaan jouw plaats in onze familie! Een tiener, waarachtig en al een tijdje niet meer in pocketformaat. Je ben al boven mijn hoofd en boven dat van je mama gegroeid. Elke maand ga je in de garage langs het muurtje staan en stralen je ogen als er een streepje hoger bijkomt.
Als ik iets geleerd hebt uit de afgelopen 13j jaar is het dat het je alleen maar groter, toffer en knapper geworden bent.
Wat we nu meemaken halfweg september is niet zo extreem, er wordt al lang een naam gegeven aan zo'n zonnige nazomer.
Zo hebben we het over….
De oudewijvenzomer
De oudewijvenzomer is een periode in de herfst waarin het nog zomerachtig weer kan zijn. Weliswaar daalt in deze tijd van het jaar de gemiddelde middagtemperatuur, maar periodes van rond de 20 graden of zelfs meer zijn mogelijk. Natuurlijk wordt het niet meer zo heet als in de zomer. Het wordt geen 30 graden meer of hoger. Alhoewel , dit jaar wel! Vaak is het ’s morgens nevelig maar dat wordt snel door de zon opgelost.
Hoe kwam men aan de naam oudewijvenzomer?
Na een mooie zonnige septemberdag volgt vaak een heldere nacht en koelt het flink af. Het is nevelig de volgende dag en rond zonsopkomst zijn er overal dauwdruppels. Wanneer er veel dauwdruppels zijn, zitten de spinnenwebben ook vol met dauwdruppels. Later in de herfst is er mogelijkheid dat de dauwdruppels bevroren zijn. Wanneer het niet vriest, zijn de talrijke draden van het web ‘versierd’ met zilverachtige draden en wanneer de zon opkomt, glinsteren en schitteren de druppels aan de draden. Tot ver in de achttiende eeuw was wijf het gewone woord voor vrouw en dacht men dat de zilverachtige slierten de 'haren' waren van de godinnen van het noodlot. Tijdens het kammen zouden ze die verloren hebben.
Oudewijven kan ook verwijzen naar de vrouwelijke watergeesten met lange witte haren, die ze ’s nachts verloren hadden.
Kranenzomer
De Europese kraanvogel is in ons land een doortrekker. De najaarstrek begint in oktober. De herfst is dan begonnen en de winter is in zicht. De kraanvogels of kranen van het broedgebied in noordoost Europa gaan meestal over België massaal naar het zuiden. Ze zoeken de warmere gebieden op want het wordt winter. Tijdens het foerageren voor onderweg zijn kraanvogels vaak te vinden op de pas gemaaide koren- en maisakkers, waar ze na het oogsten de gemorste korrels opeten. Waarschijnlijk komt daar het woord kranenzomer vandaan.
De Gummarzomer
Gummarus van Lier was afkomstig uit Emblehem (tegenwoordig Emblem) bij Lier . Hij is gestorven op 11 oktober in 770 en na zijn dood heilig verklaard. Het weer van 11 oktober en de dagen rond 11 oktober, zeggen in de volksweerkunde wat over de winter en de erop volgende zomer. Weerspreuken van 11 oktober:
Treedt Gummarus met droogte in, de winter zal nat zijn in het begin.
Treedt Gummarus met droogte in, de zomer zal nat zijn in het begin.
De Sint-maartenszomer
11 november is de naamdag en feestdag van Martinus van Tours die Sint-Maarten wordt genoemd. Hij is een belangrijke grondlegger van het katholieke christendom. De heilige Sint-Martinus wordt door veel mensen herdacht en gevierd vooral door kinderen. Die gaan in de late middag of vroege avond met lampionnen (lichtjesfeest) over straat en zingen om snoep of fruit te bemachtigen.
En ten slotte de Indian Summer
In Noord-Amerika praten ze van een Indian-Summer wanneer het mooi nazomerweer is. Het mooie nazomerweer staat daar bekend om de mooie herfstkleuren in de loofbossen, vooral de lanen en straten met de esdoornbomen die in het najaar vlammend rood en geel kleuren. Wanneer de zon schijnt op de kleuren, zijn ze adembenemend mooi. De oorspronkelijke bewoners van Amerika, de indianen, symboliseerden het prachtige natuurfenomeen met het bloed van gedode beren op berenjacht. Het woord Indian Summer werd daarna ook gebruikt in andere landen, zoals Nederland, Engeland en Duitsland. De betekenis is hetzelfde maar de oorsprong is authentiek aan de oorspronkelijke bewoners van Amerika.
Hoe kan het dat we zo'n nazomers krijgen?
Het mooie najaarsweer is meteorologisch goed uit te leggen. In het najaar vormt zich boven Midden-Europa vaak een hogedrukgebied. Boven West-Europa waait de wind dan uit het zuiden en voert warme wind vanuit het Middellands Zeegebied naar o.a. Nederland. Boven de Atlantische oceaan is de luchtdruk lager omdat de tegenstellingen in temperatuur tussen het noordpoolgebied en de tropen in het najaar altijd groter worden. Er ontstaan actieve depressies wat maakt dat in Nederland de temperatuur nog kan oplopen tot waarden van 20 tot 25 graden. In november, als de zon al niet meer zoveel kracht heeft, wordt het dan nog 15 tot 20 graden.
Voilà voor de dapperen onder jullie die dit epistel tot het einde lezen , chapeau en hopelijk hebben jullie iets bijgeleerd. Voor de anderen... het is jullie vergeven.
Het zal je vast niet ontgaan zijn maar wanneer je aan iemand vraagt hoe het gaat wordt er vaak geantwoord met een “ja goed” met daarna een grote zucht “maar wel druk“.
In deze maatschappij is het druk zijn een populair begrip. We zijn allemaal veel te druk bezig, met wat weten we niet altijd even precies, maar dat we druk zijn staat buiten kijf.
Een tijdje geleden heb ik voor mezelf besloten om dit begrip te proberen los te laten . Of dat lukt… tsja.. ik zeg wel ‘ proberen” hé!
Ik ben de laatste om te ontkennen dat het leven veel van ons kan vragen. Of het nu je studie, je baan, je gezin, je sociale omgeving of je eigen ontwikkeling is, er zijn zoveel dingen die onze aandacht vragen. Ook ik loop vaak tegen het feit aan dat een dag maar 24 uur telt, waarvan je dan nog 7 tot 8u ook zou moeten slapen. Zoals de meesten zeg ik ook vaak dat de tijd lijkt te vliegen en ik er niet echt grip op heb. Daardoor voel ik me niet altijd productief want ik doe niet altijd op een dag wat ik wil doen en dat frustreert soms.
Merk jij het contrast al? Aan de ene kant heb ik het soms druk, maar aan de andere kant krijg ik niet altijd de dingen gedaan die ik wilde doen. Hoe komt dat eigenlijk?
Dat was op dat moment dat ik mij ook de vraag ging stellen: waar ben ik in godsnaam druk mee? Wordt het niet stilaan tijd om gas terug te nemen en te genieten van dat trammetje zeven.. wat vandaag niet gedaag is , kan morgen ook nog!
Al zolang ik mij kan herinneren, ben ik altijd een bezige bij geweest kon trouwens moeilijk anders want al die jaren bij de nonnen werd ons dagelijks ingelepeld dat " luiheid het oorkussen van de duivel was"!! Druk zijn heeft wat dat betreft altijd bij mij gehoord.
Er zijn echter drie problemen, die ikzelf heb ervaren, met altijd maar druk zijn:
1. Druk zijn houdt nooit op, hoeveel je ook op een dag doet! Het is namelijk nooit genoeg.
2. Hoe drukker je wordt, hoe minder tijd je besteedt aan de dingen die er toe doen.
3. Heel veel stress! Maar dat hoef ik je niet uit leggen, right?
Maar met ouder worden lukt het allemaal niet meer zo goed en dan moet je je leven op een andere manier inrichten. De enige manier om dit te doen? Mezelf een hele grote spiegel voorhouden en afvragen wat eigenlijk nu nog belangrijk is in mijn leven. In feite ligt de keuze bij mij en dat vraagt even aanpassen maar het komt !
Zeg jij ook vaak dat je druk bent? En hoe komt dat dan eigenlijk? Wat is de reden?
Jaren terug had je mij niet moeten vertellen dat ik ooit zou meedoen met een turngroep bij de senioren…Ik dacht toen dat ik het eeuwige jong leven had en meehuppelen in groep is nooit echt mijn ding geweest.. Ik doe graag wat ik zelf wil maar zie…
Nu al zo’n 10 j doe ik aan seniorenturnen en eerlijk het valt best mee. Het hangt natuurlijk ook af van de persoon die de les geeft en laat dat nu juist jonge mensen zijn die speciaal daarvoor opgeleid zijn…Geen gekanker over leeftijd of betutteling, neen wel goeie gerichte oefeningen voor onze knoken en botten, dat krijgen we op onze boterham.
We starten zo’n 10 min met opwarmingsoefeningen op een hip ritme en pittige muziek. Voor ons dames is dat blijkbaar geen probleem maar soms is het hilarisch als je ziet hoe mannen daar last mee hebben om te turnen in de maat.. sorry mannen …..
Na de opwarming variëren de oefeningen elke week, dus geen ééntonige bedoening. We gebruiken weliswaar geen toestellen tenzij eens een bank , hoepel, springtouw of “ rekker om onze spieren los te krijgen en als slot eindigen we altijd met een 15 min grondoefeningen en dat zijn de lastigste want het meest belastend voor de rug, althans voor mij.
We zijn meestal met zo’n groepje van een twintigtal “ oudjes” mannen en vrouwen tussen de 60 à 80 jaar .Jaja er lopen nog dappere oudjes op onze blauwe knikker! Er is geen must ,iedereen doet mee naar zijn of haar mogelijkheden. Als een oefening 8 keer moet herhaald worden en je vindt 5 keer genoeg dan stop je gewoon en je vliegt geen bank achteruit van de juf! Omdat mijn rug mijn zwak onderdeel is , kan ik zelf inschatten welke oefeningen ik meedoe of niet .. Ik krijg desnoods vervangingsoefeningen die me wel liggen… zo simpel is dat!
Wat me opvalt is dat we geen kakelende of kwebbelende bende vormen zoals je soms zou vermoeden maar dappere doorzetters die proberen het beste uit zichzelf te halen … Na de les komen de tongen wel los.. die moeten ook geoefend worden hé!!
Elke laatste vrijdag van de maand volgt er na het turnen ook nog een half uur aquagym ( het turnen is in een zaal van het zwembad!) wat niet wegneemt dat je ook de andere vrijdagen kan gaan zwemmen als je ze zin in hebt , wat we ook af en toe met een groepje doen.
Ik ben benieuwd hoeveel er terug met volle moed zullen starten vandaag … ik heb er in ieder geval zin in!
We worden ouder! Lichamelijk, uiterlijk, vermoeidheid
Niet alleen mijn grijze haren (yep die heb ik) of mijn rimpels (yep die heb ik) zorgen er voor dat ik zie dat ik ouder word. Ook op lichamelijk vlak merk ik het. Dingen gaan wat trager, niet meer zo snel als vroeger, pijntjes komen eerder en verdwijnen langzamer.
Het onderhouden van je lichaam, proberen de conditie wat bij te werken het is helemaal niet meer zo simpel! Toen ik jong was ging ik sporten of lopen en was ik altijd druk bezig en dan had ik geen problemen qua conditie en mijn” lijn” binnen de lijntjes houden was geen probleem. Nu blijft het bij één keer per week turnen met de senioren, met daarna aquagym gedurende een half uurtje en onze dagelijkse wandelingen.
Nu kan ik alleen maar met groot respect kijken naar de mensen die ik zie hardlopen! Het willen is er nog wel, maar mijn lijf roept keihard: Nee!
Ooit heb ik dat gedaan zo’n 20 j geleden. In een opwelling, planden we met drie buurvrouwen om elke dag te joggen in het bos. In het begin verliep dat prima, na een tijdje werd er al eens “ gewandeld” omdat dat beter gaat bij het praten en uiteindelijk viel die joggingsbeurt in het water. Daarna deed ik het een tijdje alleen maar uiteindelijk gaf ik het ook op.
Vrijdag starten we opnieuw met het seniorenturnen. Ik kijk er al naar uit al is het maar om te horen dat het bij de anderen evenzeer pijn doet als bij mij na twee maanden stilliggen... Ik hoop dat onze " gymjuf" medelijden heeft met onze knoken en er niet meteen de " pees" op legt. Ik ben benieuwd hoeveel er dit jaar zullen afgehaakt hebben... Ik vertel het jullie wel!
Waren dat niet de woorden van een song ooit, lang geleden?
Waarom ik dat schrijf? Omdat ik vandaag als een slappe zakdoek meer in de zetel hang dan rondloop! Daar juist maakten we wel onze dagelijkse wandeling -zelfs op mijn aandringen - maar fitter ben ik er niet uitgekomen!
Vrijdag hadden we onze maandelijkse bijeenkomst met de vriendinnen en zoals naar gewoonte werd het een gezellig samenzijn waar vooral onze tong vermoeid geraakte
Gisterenavond stond eindelijk een uitgesteld etentje op het menu voor de verjaardagen van mij en T die al een tijdje achter ons liggen .Het was echt puzzelen om een datum te vinden die voor iedereen geschikt leek maar de aanhouder wint zeker?
Het was toppie en uiteindelijk laat voor we terug naar huis keerden... En wat ik vreesde is nu een feit.. ik voel me vandaag alsof ik de marathon gelopen heb .. Ik moet geloven wat ons ma altijd zei de dag na een feest.. " een kermis is een geseling waard"...Ik zou het nu niet bepaald een geseling noemen maar blijkbaar hestel ik sneller van een dag bezig zijn in de tuin dan van 2 dagen te niksen en te feesten....
Het enige positieve is dat ik mijn blog weer kan bijwerken en rustig naar de Vuelta kan kijken zonder schuldgevoel dat ik aan het luieren ben, want meer zit er vandaag niet in!
Ik kan me niet voorstellen dat jullie dat niet begrijpen, alleen moet dit persoontje hier stilaan haar meerdere erkennen, nl mijn leeftijd! Die legt me echt af en toe aan banden..... en dat wringt een beetje....
)
Het gebeurt dan ook vaak dat ik mensen tegen kom die ooit bij mij les gevolgd hebben .. en daar wring hem nu het schoentje.. Ik kan hen meestal nog perfect plaatsen in het klaslokaal maar kan er geen naam meer op plakken.. Dat ik die plaats nog weet komt doordat ik elk jaar bij de start van een nieuw lesjaar vroeg om een kaartje met hun naam te zetten ..zo kon ik behoorlijk snel hun namen onthouden anders was dat een ramp! Blijkbaar heb ik een visueel geheugen…
