Op Fb zag ik een foto van een lessenaar zoals we die vroeger kenden in de lagere school met zo’n inktpot in het midden en een deksel dat je kon oplichten om dan je schriften en zo in de lessenaarsbak te leggen…en als in een film kwamen al die herinneringen van vroeger op school weer boven..
Achteraf gezien hebben we toch een hele weg afgelegd.. van die harde houten bankjes die aan zo’n lessenaar vasthingen tot de inktpot in het bankje en de pen die vastgemaakt was aan een houten houdertje om er dan voorzichtig mee in je schrift te schrijven met of zonder vlekken .Ken jij ook de griffel en de lei waar je rekenoefeningen op maakte om ze dan met een nat sponsje weer af te vegen om de volgende erop te zetten…en die zware boekentassen die aan een haakje aan het schoolbankje hingen om te voorkomen dat je er om te haverklap tegen liep als je vooraan moest komen?
Wat waren we trots op dat houten bakje met een schuifdeksel waar je pennen en potloden en een gom in staken. Als ik nu de pennenzakken van de jeugd zie... wat een verschil!
Ik heb altijd op een nonnenschool gezeten zowel in de lagere school als in het middelbaar en eerlijk.. we kregen meestal heel bekwame leerkrachten die de passie van het lesgeven hadden maar hun methodes waren niet altijd "comme il faut!" De lat waarmee ze op je vingers tikten of de bordveger die door de klas vloog .. ze verscherpten wel je reflexen!!
Herinner je je nog de "reverences" waarmee je ’s morgens de nonnetjes of juffen begroette voor je de klas inkwam? Ik zie dat onze jonge mensen niet meer doen!! Maar wat me het meest bijgebleven is en nu nog niet verteerd lijkt, is die lange rode tong die ze om je nek hingen en waar je op de speelplaats moest mee rondlopen omdat je blijkbaar een keer teveel gepraat had in de klas!! Je kent dat niet? Dan was je een braaf kind, helaas heb ik een paar keer de "eer" gehad om zo'n ding te "showen" en ik voel nu nog altijd dat beetje frustratie die ik dan voelde alleen .. toen zegde je niets !!
En over de Goede Week zou ik ook nog vellen kunnen neerschrijven van wat ons toen allemaal opgelegd werd…Hoe oud of jong je ook was .. er werd gebeden en naar kerkdiensten gegaan waar je uren na elkaar op een harde rieten stoel op je knieën moest zitten en bedwelmd geraakte van wierook en zweet van de massa in de kerk om niet te spreken over de kruisgang , er kwam maar geen einde aan. Heeft me dat nu een betere christen gemaakt? Soms zegt men overdaad schaadt en nadat ik op 20 j de nonnen verliet , had ik eerder een dégout gekregen van al die rituelen dan een overtuiging dat het de juiste levenswijze was.. We wijzen met de vingen naar de Islamjongeren die geïndoctrineerd zijn.. maar waren wij dat ook niet in de jaren 50/60?
Maar ik wil hier niet verder op in gaan , zoals ik al zei ,ieder zijn leven en mening . Ik sta nu gewoon even stil bij mijn schooljaren ts 1948 en 1965 ......wij zijn curiosa aan het worden met onze herinneringen.
Onlangs las ik een artikel over de babyboomers generatie. En wat dan met die babyboomers, hoor ik jou denken? Ja, ik weet het wel, ik behoor zelf tot die generatie en ik ga ze dan ook met hand en tand verdedigen.
Toch is het goed om af en toe eens naar onszelf te kijken. Want dat babyboomers niet echt als normaal kunnen beschouwd worden, is wel het minste dat je kan zeggen. Nu kijk je mij vragend aan , lieve lezer, wel ik zal het jou even uitleggen...
In heel de geschiedenis van de mensheid is er nooit een generatie geweest die zoveel tegen schenen gestampt heeft, die heilige huisjes met zoveel genoegen afgebroken heeft, die zo vindingrijk was en die zoveel groei en vooruitgang creëerde en er bovendien nog goed mee wegkwam dan de babyboom generatie.
Het begon al in onze jeugd, met 'langharig werkschuw tuig' dat tegen zowat alles en nog wat begon te contesteren. Jongeren die collectief overtuigd waren van hun eigen grote gelijk, die in hun jeugdig enthousiasme de wereld gingen veranderen en het dan nog gedaan hebben ook. Hoe komt dat toch vraag ik mij dan af. Zat er in die jaren iets in het water,of in de lucht? Kwam het door een lichte vorm van radioactieve straling? Wie zal het zeggen. Het leek wel of de toenmalige jongeren door een soort van besmettelijk virus aangetast waren, een virus dat een ongebreidelde expansie, groei en ontwikkeling opwekte. Niks of niemand kon het enthousiasme van de generatie onder controle krijgen. Niks kon hun drang naar vernieuwing, naar verbetering en vooruitgang stoppen. Muziek, mode, techniek, geneeskunde en alles wat maar enigszins voor verbetering vatbaar was, werd onder de loep genomen. Een generatie doorzetters was opgestaan. En de wereld zal het geweten hebben. The sky was the limit. Grenzen waren er om verlegd te worden. Mogelijkheden werden gecreëerd. De babyboomers kenden geen beperkingen. Maar nu worden ze ouder en worden aan de kant gezet door een nieuwe generatie.
Normaal zou je zeggen. Ouderen moeten plaats maken voor jongeren. Maar die oude rock & rollers laten zich niet zomaar in een hoekje drummen. Het gaat er niet meer aan toe zoals in de jaren vijftig van vorige eeuw. Toen waren mensen van 60 jaar oud en versleten , leefden enkel nog in het verleden leefden en hielden zich bezig met zagen over de goede oude tijd. Niet zo met de babyboomers. Die zien dat anders. Gepensioneerde babyboomers zijn "jongens en meisjes" van 65 en ouder die hun plaats opeisen, die niet willen wegkwijnen in een rusthuis, die zich organiseren en niet op hun kop laten zitten, die bewust willen deelnemen aan de maatschappij en hun steentje meer dan bijdragen. Het lijkt wel alsof babyboomers zelfs de tijd naar hun hand willen zetten. En blijkbaar slagen ze er nog in. Want als ik de volle agenda van die generatie bekijk, moet ik vaststellen dat ze van plan zijn om nog jaren door te gaan. Van stoppen hebben ze nog nooit gehoord. Babyboomers zijn dan ook niet te stoppen. Ze zullen doorgaan tot ze erbij neervallen.
Als jij ook een babyboomer bent, kan ik alleen maar zeggen: goed zo en laat de jonge generatie maar eens zien hoe het moet.
Als het Moederdag is, heb ik geen moeder meer om te vieren, op Vaderdag ontbreekt mijn pa op het appel, de klokken van Rome plegen me straal te negeren, net als dat stom duinkonijn … eh … de paashaas. Sinterklaas, de kindervriend, laat me compleet links liggen. Nu schuiven ze zelfs al een tijdje Valentijnsdag in onze schoenen… en mijn Valentijn, de liefde van mijn leven, ma grande passion, mon amour pour toujours, meine Leidenschaft, my love vindt al dat opgefokt gedoe niet zijn ding en eerlijk..voor mij is het ook geen must..
Daarom mogen ze voor mijn part het moeras inzakken met al die feestjes, ik laat me niet kennen: tevreden strompel ik voort met een onbeschadigd humeur als we maar gezond zijn!
Ok, romantiek maakt van het leven misschien nét dat tikkeltje meer maar dat kan ook zonder dure cadeaus om je partner op tijd en stond te verrassen. Het hoeft heus niet (alleen) met Valentijn. Nee , commerciële onzin vind ik dat. Als je van elkaar houdt, hoef je dat toch niet op een bepaalde dag aan elkaar te tonen? Bij ons is het elke dag Valentijn. Ik hoef vandaag geen cadeautje, want hij is het cadeautje. Liefde laat zich niet vangen in commercie.
Voor diegenen die wel Valentijn vieren....maak er een mooie dag van!
Ik heb me voorgenomen om tijdens de wintermaanden een fotoalbum te maken van ons 50j huwelijksfeest dat we in november gevierd hebben. Ik heb al wat albums gemaakt vol met mooie herinneringen die ons leven kleurden want voor je het weet is je leven zo voorbij gevlogen! Nochtans, iedereen heeft een virtuele fotoalbum van zijn/haar leven. Volg eens mee…
Het begon al in jouw moeders schoot toen die langzaam dikker werd ( nu zien ze jou bij die eerste echografie,) de eerste weken van je prille leven, je mama en papa konden hun ogen niet geloven, nog enkele maanden te gaan, vanaf dan nam jij bezit van hun leven en van hun bestaan.
Je babytijd was zalig, geen besef van wat er zoal rondom jou gebeurde, een levende pop was jij, tot het eerste woordje in je mondje werd gelegd en door jou brabbelend werd gezegd. De kleutertijd was heerlijk, dat mondje stond niet meer stil, je energie was niet te bedwingen, de kleuterschool was als een speeltuin voor je en daarna voor het eerst naar de lagere school, je leerde lezen en schrijven, al die letters werden zinnen, je leerde zoveel dat eerste jaar. Het duurde nog wel even voor je het allemaal begreep, maar na één jaar was je geen kleuter meer, neen je kon lezen, schrijven en tellen, krijg je eerste schoolrapport.
De volgende jaren waren een revolutie, je spartelde door jouw woelige tienerjaren, je volwassen leven kon beginnen. Beverig op je benen stapte je het echte grote mensenleven binnen , je ging werken of studeerde verder. Je werd ingenieur of schooljuf , houtbewerker of verpleegster, dokter of bediende , boer of bakkersvrouw keuzes te over waren er. Jij maakte je keuze links, rechts of gewoon rechtdoor, verliefd, verloofd, getrouwd en voor je het wist was jij vader of moeder, had je zelf kinderen , een job, een huis je eigen leven en voor je het besefte was je oud.
Die album van je leven is in jouw geheugen van begin tot het einde volgeplakt met foto's, volgeschreven, jouw fotoalbum vol met herinneringen uit je leven die je zo graag wil bewaren voor je kinderen en aan hen doorgeven.
Daarom probeer ik – als het kan- intense momenten visueel vast te leggen. En geloof me .. het gaat vooruit!
Dat slijmgedoe heeft lang genoeg geduurd en als mijn body het nu nog niet begrepen heeft dan zal het ok niet meer komen . Maar ja soms is dat deel van mij " dur de comprenure".
Waarover kan ik het nog hebben? Over februari die zich ook weer heeft aangemeld en dat de winter verder gaat zoals hij nu al een maar maanden bezig is nl met herfstig te zijn. Als Bozerke nu nog durft beweren dat het grondwater alarmerend laag staat dan zullen de boeren stilaan protesteren want veel velden en weiden liggen er blijkbaar al oververzadigd bij.
Doet die kwakkelwinter iets met jou of ben je al blij dat het niet ijzig koud is? Onze generatie heeft andere winters gekend en eigenlijk mis ik die wintertafereeltjes wel...je kon er mooie foto's van maken.
Voor diegenen die dromen van zon en mooi weer heb ik een goeie tip!
Wees niet sip in de winter, draag een bikini onder je coltrui!
Niet verschieten dat ik het eens over een andere boeg gooi! Voor ik weer een cijfertje bijzet op mijn levenslijn wil ik even slijmen tegen die corpus van mij!
Dag Lief Lijf, we kennen mekaar al lang ,74 Jaar en 11 maanden om precies te zijn. Maar ’t is de eerste keer dat ik je een brief schrijf.
Ik heb je leren kennen als iets vanzelfsprekends. Je bent er immers altijd al geweest. Ik kan mijn leven niet voorstellen zonder jou. Waar ik ben, ben jij en omgekeerd. Je hebt me naar veel plekken gebracht eerst gedragen door anderen maar al snel wilde ik het zelf uitzoeken. Je hebt me dingen geleerd met vallen en opstaan, eerst op handen en knieën , later voetje voor voetje, soms hollend, huppelend of struikelend of op m’n tanden bijtend of met kriebels in m’n buik of met mijn hoofd in de wolken , met knikkende knieën en rillingen over m’n rug. Daarvoor heb ik je nooit bedankt . Nu accepteer ik je (wat meer). Hoewel.’t Is soms toch lastig want een paar onderdelen vertonen slijtage verschijnselen . Tot nu toe ging het allemaal van een leien dakje of toch zo goed als. (Bedankt voor de selectieve herinneringen) .
Telkens na een paar drukke weken ,moet ik me neerleggen bij het feit dat ik geen 3x7 meer ben ,dat kwistig omgaan met mijn krachten gestraft wordt, dat feesten ok is als ik daarna maar de tijd neem om terug de "oude" te zijn.
Misschien heb ik je niet altijd genoeg gerespecteerd, je niet altijd gegeven wat je nodig had rust, slaap en vitamines. Ik heb je af en toe volgestouwd met suiker, vette rommel en niet altijd geluisterd wanneer je ziek was. Maar ik ga m’n leven beteren.( het mag wel na 74 j!!) Ik zal rekening met je houden, je horen wanneer je roept, je op een fiets zetten als het kan, je voldoende zuurstof geven door veel te wandelen, bewegen als je het toelaat en rusten als je het nodig hebt. Ik wil je nog een hele tijd meenemen op mijn tocht ....
Gisteren kwamen voorbij een gelegenheid waar blijkbaar een karaoke aan de gang was, moet kunnen hé mensen waar je ook bent... en wat hoorden we daar?
Ik vraag alleen een hutje op de heide
Daarbij een meisje en dat ben jij
Een zalig leven zal ik je geven
Heel dicht bij mij in ons hutje op de hei…
Natuurlijk bleef dat refreintje een godganse dag hangen … en ik liep met een glimlach rond alleen al bij de gedachte wat de reactie zou zijn van onze kinderen en co moesten ze die oudjes bezig gehoord hebben.
Het was inderdaad even heel diep teruggrijpen in mijn arsenaal van oude liederen.. Ik heb altijd veel gezongen, dat doe ik nu ook nog wel af en toe als ze een “schoontje “ uit mijn jonge jaren spelen . Ik denk dat het een gewoonte is die ik overnam van ons ma, zij liep ook altijd zingend rond terwijl ze bezig was en ik verzeker je dat onze oldies nog niet kunnen tippen aan de liedjes uit haar jeugd…waarvan ik er ook nog een paar ken!
Geheugen dat is toch een raar beest… gedichtjes van in de lagere school die kan ik nog zo afdreunen met gebaren en al want dat hoorde er in die tijd bij…. Nu iets memoriseren vraagt toch wat meer tijd al mag ik nog niet klagen.. alleen dat op lange termijn onthouden is wat moeilijker geworden …Maar ach, wat zou ik klagen, ik ben echt niet alleen met dat probleem dus laten we samen vergeten en vooral genieten van wat we wel nog herinneren!
Hebben jullie het een tijdje geleden ook gehoord op canvas in terzake.... het West Vlaams is het schoonste dialect ter wereld!
Als de ministers op You-Tube hun sappigste West-Vlaams laten horen en dat een grote hit op de sociale media blijkt te zijn dan wil ik jullie ook helpen om nog wat bij te leren. Ani en Jos zitten al op d'eerste réke en zij zullen jundre elpne, ze weetner olles van!!
t Zwien deur de bjèten joagen is verkozen tot de populairste West-Vlaamse uitdrukking en betekent " uit de bol gaan"
In de top tien stond ook nog:
-Jet gene nagle vu aan zijn gat te scharten (heel arm zijn),
-'t Schoap ès de preute of (heel moe zijn).
-Aj moe kak'n moej ka'n ( je moet doen wat je niet laten kan, uit het Eén programma De Ronde)
Toen ik dat hoorde ...wat dacht je ? Toen besloot ik ook 't zwien deur de bjèten te joagen met veel meer van dat.... hopelijk kunnen jullie me volgen!
-z'ed een muule van lintjes: veel praatjes.
- tis n echte zurkeltrutte.( een naïeve, belachelijke vrouw of kwezel; iemand die alles verkeerd begrijpt of doet.)
- woar is den ullewupper?: flessenopener
-'t ging were in een schoffelscheute; gejaagd , zonder nadenken
- dat klièt is bemokkeld: wat bevuild
- Kwitsoender wat dat ie goat doen? : ik ben benieuwd..
- Wuk zeg je? Wat zeg je?
- Kunt ge tne kee herhaolen altemets? Kan je het soms eens herhalen?
- Doavanswege: Wat dat betreft
- Katjeduk spelen: Verstoppertje spelen
- Zis oaltied kontekeravregs :Ze is altijd tegendraads
- Pas op ‘t gaot ommeklooin: pas op het zal omver vallen of omkeren
- Ge moet da piaenewies doen: Heel zachtjes
- Ze zin were aan trottekotten: ze zijn de boel overhoop aan het zetten
- Zis were nogal getuttematooid: Opgedirkt
- Da is echt zin weegaorde: Zijn evenbeeld
Mijn buren en vrienden doen echt hun best om mij Antwaorps te leren vandaar dat ik hen een wederdienst wilde bewijzen!!
Als je af en toe met Franstalige landgenoten in contact komt, word je geconfronteerd met de taaleigenheden van het Nederlands en het Frans. Zo zie je maar dat iedereen verschillend denkt!
-Feit is dat wij iets uit het hoofd leren, terwijl Franstaligen l' apprennent par coeur.
-Hoe oud bent u? Nederlandstaligen zijn 25 jaar, Franstaligen ont 25 ans.
-Franstaligen maken van oud brood pain perdu, maar Vlamingen spreken van gewonnen brood.
-Wie een beetje in het ootje wordt genomen, gaat groen lachen. Franstaligen zien het anders: rire jaune.
-Een onervaren iemand is een groentje, voor de Franstaligen echter un bleu.
-Een blauw oog daarentegen is un oeil au beurre noir!
-Bij zoveel kleurnuances is het geen wonder dat Van Gogh eropuit trok met een schildersezel, terwijl Gaugain gebruikmaakte van un chevalet de peintre.
-Van dieren gesproken: er is iets merkwaardigs aan de hand met de kat. De kat, zij ; le chat, hij. Avoir un chat dans la gorge is een kikker in de keel hebben. Slapende honden wakker maken vertaal je als éveiller le chat qui dort.
-De Nederlandstalige geeft de pijp aan Maarten. De Franstalige daarentegen donne sa langue au chat.Ik kies voor die pijp hoor!!
-Wie graag een appeltje voor de dorst heeft, moet in Wallonië garder une poire pour la soif.
-Voor één keer mag je appels met peren vergelijken. Maar niet met citroenen natuurlijk.
-In een restaurant krijg je wel eens een gepeperde rekening. Franstaligen vinden une note salée al erg genoeg.
Ik ben zeker dat ik hier een berichtje geplaatst had maar dat is precies ergens in de ruimte verdwenen. Alles is ok met mij en mijn slaapgenoot alleen hebben we het nu even druk met andere prioriteiten en moet het bloggen op een lager pitje verder gaan..maar ik vergeet jullie niet. Ik bedank zelfs diegenen die toch dagelijks langskomen om een groet of een woordje na te laten. Chapeau, jullie zijn de echte die hards hé .
Houd jullie goed, we zien mekaar wel af en toe hier of op jullie blog ...Het is voor mij niet uit het oog uit het hart want ik denk aan jullie. Nog een rustige avond , slaapwel en morgen gezond weer op!
Binnenkort wordt het verplicht dat senioren niet alleen hun identiteitsbewijs bij zich moeten hebben, maar ook hun verzekeringspapieren, hun medicijnenkaart, een compacte versie van hun medisch dossier, hun wens om al dan niet gereanimeerd te worden na een hartstilstand, enzovoort. Kortom, er moet heel wat papierwerk meegevoerd worden als een oudere even de deur uitgaat. Daarom is er sinds kort een speciale USB stick voor senioren ontwikkeld.
Kijk zelf maar hieronder ... Binnenkort verkrijgbaar, enkel op voorschrift !
Iedereen kent ze wel: de heerlijke Petit Beurre-koekjes waar je onmogelijk af kunt blijven. Maar weet je ook waarom ze zo’n specifieke vorm hebben?
Eerlijk is eerlijk: een Petit Beurre-koekje in handen krijgen, staat gelijk aan het zo snel mogelijk naar binnen smikkelen. We hebben ons dan ook nog geen vragen gesteld over de vorm ervan en hebben al zeker niet geteld hoeveel rondjes er langs de zijkanten van de koekjes zitten. Maar nu blijkt dat de vorm niet zomaar willekeurig gekozen is.
De betekenis:
- De 4 hoeken van het beroemde koekje vertegenwoordigen de 4 seizoenen.
- De rondjes aan de zijkanten, 52 om precies te zijn, staan voor de 52 weken van het jaar.
- Het koekje meet ook 7 cm, voor de 7 dagen van de week,
- De 24 puntjes in het midden staan voor de 24 uren in een dag.En dat sinds 1882!
Conclusie:
de vorm heeft meer betekenis dan je dacht, maar voor ons wil dit maar één ding zeggen: het is perfect oké om op elk moment van de dag van zo’n heerlijk koekje te genieten.
)
