Kasten opruimen dat levert soms mooie herinneringen op.
Mijn half bedde en ik hebben een katholieke opvoeding gehad met alles wat erbij hoort. Een hoogtepunt daarvan was onze plechtige communie. Heel achteraan verborgen in een kast in de strijkkamer vond ik deze week nog een paar restanten van toen nl onze Missaal , paternoster, catechismus en mijn doopkaars.
Voor de leken een missaal is een misboek waarin de liturgische gebeden voor de rooms-katholieke mis enz. staan opgetekend. Omdat de missen en andere gebeden vroeger meestal in het latijn waren, staat in een missaal zowel de Latijnse als de vertaal versie afgedrukt zodat we konden meebidden met de priester.
Een catechismus is een opsomming van de leer van de kerk waarin de dogma's van de kerk onder de vorm van vraag en antwoord systematisch worden uitgelegd.
Voor jouw plechtige communie kreeg je zo'n missaal met een mooie gouden snede die in een lederen omhulsel stak. Dat droeg je in je hand maar om het boek te beschermen tegen zweethandjes droeg je die in een witte zakdoek . In de andere hand droeg je jouw doopkaars en je kreeg ook nog een mooie witte paternoster die in een klein lederen zakje stak. Al die " ornamenten" samen met je nieuwe plechtige Communie klederen en alle liturgische belevingen maakten die dag heel speciaal.
Wij vertrokken van de school in stoet naar de kerk, de jongens aan éne kant en de meisjes aan de andere kant. We leken precies allemaal trouwkoppeltjes met dat verschil dat wij niet lachten maar de hele ceremonie ernstig opnamen. Tot daar le moment suprème voor diegenen die een oogske op mekaar hadden Eenmaal in de kerk zaten de meisje aan de ene kant van de kerk en de jongens aan de andere kant.
Eigenlijk kan ik nog heel veel vertellen over die dag maar niemand zit daar op te wachten want voor velen is dit passé. Maar hoe jouw leven verder ook verlopen is het blijven speciale momenten in de lange weg die je gaat.
In de dokters praktiek an de groote kerke in Roeserloare, zit er è vrouwe mèt è baby te wachten vor ‘t eerste oenderzoek van dien kleinen. De dokteur roept ze binnen en controleert de baby ip zien gewichte. Den dokteur is è bitje oengerust en vroagt: “Madam? , kriegt die kleinen borstvoedienge of de flesse?”
“ Borstvoedienge.” zegt ze ….
Woarip dat de n dokteur vroagt: “ Madam zoe je gie ekki j oen bloese en beha willen u ut trekken astemblieft?”
De dokteur begint mè in heur tepels te duwen en te kniepen en wrieft mè zien handen de hele tied over heur borsten.
“ Madam…’t is gin woender dat die kleinen oender zien gewichte is, je è gie gin melk!”
“ ‘k weetend”, zegt ze, “ ‘k zien kik de oma, mor ‘k zien toch blieë dak gekomn zien.”
Toen we onze grond kochten in 1972 zei ons ma:" Ah in de boscage" WVL voor het bos. Intussen wonen we hier nog steeds in de boscage en geen haar op ons hoofd dat eraan denkt om hier weg te gaan. Steek me in de stad en ik kwijn weg! We hopen echt dat we van hier uit onze aardkloot mogen verlaten. Heerlijk toch bij de longen en de stilte van het bos en de open natuur die optimaal is voor een wandeling.
Black Friday, supermarkten die ons al volop aan het verleiden zijn om Kerstaankopen te doen, reclames op Tv op je GSM en ik kan zo nog verder gaan. De pakjesgekte komt er stilaan aan. Nog even de Sint zijn moment gunnen en dan kan het hekken van de dam!
Die vraag stel ik nu eens aan jullie want ik kreeg die vraag meer dan genoeg de laatste weken. Het doet deugd dat mensen bekommerd zijn maar ik wil iedereen zegen dat ik stilaan terug de " oude" ben, zonder veel napijn van de val... En ik kijk nu echt dubbel zo goed uit als ik ga shoppen want ik wil die stomme val niet nog eens meemaken. Maar aan de andere kant als ik de reacties las hier en op Fb dan ben ik niet de enige die de grond al eens gekust heeft. De Paus doet dat uit respect voor het land dat hij bezoekt, ik spijtig genoeg door weer te rap te willen zijn en niet goed uit te kijken.. Je zou denken dat je met ouder worden wel leert dat je alles wat rustiger moet doen, maar biebie hier blijft denken dat ze nog de drive en lenigheid heeft van een jongere dame.. helaas pindakaas zeggen onze Noorderburen.
Vandaag hebben we weer ons dagelijkse wandeling gedaan en dat viel fysiek mee , mijn gehavende knie protesteerde niet veel en qua weer waren de 18 graden hier lokaal ook meegenomen.
Morgen beginnen we weer al aan de laatste week van november en dan komt de laatste maand van 2024 er aan.. en gaan we weer zonder er iets aan te moeten doen een jaartje verder.
2025... hadden ze mij gezegd dat ik ooit in 2025 op een blog mijn herinneringen of bedenkingen zou neerzetten dan had ik het horen donderen in keulen en kijk.. het is bijna zo ver.. ook dat is leven..
Nog een hartelijke groet aan de bezoekers of ze nu reageren of niet het maakt niet meer uit ...
Wat is dat toch met vallen als je ouder wordt? Een blogvriend schreef dat hij door het donker weer in zijn living over een poef struikelde en zo pijnlijk gevallen was. Gelukkig hield hij er geen breuken aan over . Vorige week vrijdag heb ik ook op een onaangename manier de grond gekust en dat op de parking van de Colruyt hier in de buurt, zomaar en plein public. ☹️
Na het uitstappen ging ik op zoek naar en winkelkarretje en om de één of andere reden struikelde ik en na een paar verwoede pogingen om recht te blijven, viel ik toch pardoes op mijn rechterzijde. Onmiddellijk waren er een paar mensen om mij recht te helpen maar toch wilde ik even blijven zitten want de pijn in mijn borst en schouder vroegen al mijn aandacht. En terwijl ik daar zat te wrijven en te bekomen, werd ik kwaad op mezelf…wie valt er nu zomaar zonder zichtbare hindernis zo lomp op de grond? “Gaat het? Moeten we de ziekenwagen opbellen ? Wat is er gebeurd? Heb je ergens pijn?” Mijn antwoorden kwamen snel . “Het gaat, geen ziekenwagen en ik weet zelf niet hoe het gebeurd is maar geef me even de tijd en het komt goed en ja mijn borst en schouder doen pijn! “ Ik was niet op mijn hoofd gevallen dus gelukkig werkte daarboven alles nog ok ( in zoverre het daar ok is 😃). In ieder geval vond/ vind ik het lomp van mezelf om zomaar publiekelijk zo’n "tuimelperte" te maken. Dat moet nogal een zicht geweest zijn want ik heb zeker nog 3 stappen lang geprobeerd om mijn evenwicht terug te vinden maar helaas pindakaas, het was van “kus de grond of leg uw kop erbij”!! Vandaag begint de pijn te minderen en op een paar blauwe plekken na en nog wat ongemakjes ben ik weer " de oude". Ik zei het nog toen ik thuiskwam en Tony vertelde wat er gebeurd was… “ "geen zorgen, onkruid vergaat niet”. Blijkbaar vormen de gecombineerde effecten van verlies van spieren, botdichtheid, flexibiliteit enz een significante bedreiging voor vallen bij ouderen. Vallen kan vervelende gevolgen hebben. Met wat geluk houd je er alleen een schaafwond of een blauwe plek of een kniezend gewricht aan over. Maar vaak zijn de gevolgen ernstiger. Maar always look on the bright side of life want wat blijkt? Over het algemeen zijn oudere mensen wijzer, aangenamer en beter in staat om emoties te reguleren. Daarnaast blijken ouderen gelukkiger dan mensen die tussen en 40 en 60 jaar zijn. Ook zijn ouderen vaak milder, hebben zij een flexibele mentaliteit en zijn ze dankbaarder. Tsja als dat allemaal klopt dan verzacht dat de pijn van het vallen… Daar troost ik mezelf mee!😃
Goeie avond bloggers en voor al diegenen die geen ijsberen zijn, het wordt koud niet?
We hadden hier een gans dag regen en meestal zaten we met het licht aan maar als je het eens op een andere manier wil opfleuren en dat voor niks dan heb ik hier een alternatief gevonden. Niet direct mijn ding maar ik denk wel voor veel studenten
Ik las daar juist een artikel over de impact van wandelen in de buitenlucht op onze hersenen. Misschien eens goed om te lezen want veel senioren kunnen hier misschien iets uit leren.
Het Vlaams Instituut Gezond Leven heeft nieuwe aanbevelingen gepubliceerd om minder stil te zitten en meer te bewegen. De experten benadrukken dat ‘elke stap telt’, dus dat elke beweging, hoe klein ook, een positieve impact heeft op je gezondheid. De tips komen op een cruciaal moment, want de coronacrisis heeft ervoor gezorgd dat we met zijn allen minder bewegen.
Alsmaar meer onderzoekers focussen zich op de effecten van wandelen in groene zones zoals stadsparken, bossen en velden en in de buurt van water, zoals aan de zee, bij een rivier of rond een meer, omdat het niet alleen fysieke voordelen zou bieden, maar ook een impact heeft op onze hersenen.
Het advies legt ook uit hoeveel je als volwassene beter beweegt om gezond te zijn. Aangeraden wordt om 150 tot 300 minuten aan matige intensiteit te doen, verspreid over de hele week, of 75 tot 150 minuten aan hoge intensiteit. Een combinatie van beide is eveneens een goed idee. Denk bijvoorbeeld aan 5 dagen per week 30 minuten wandelen of elektrisch fietsen (matige intensiteit) of drie dagen per week 25 minuutjes joggen of stevig doorfietsen (hoge intensiteit).
Belangrijk is ook om niet uren aan een stuk neer te zitten maar om iedere 20 à 30 minuten een onderbreking in te lassen door bijvoorbeeld regelmatig een glas water te halen of al staand of stappend te telefoneren. Ze raden ook aan om twee maal per week activiteiten te doen om je botten en spieren te versterken, zoals gewichten heffen (dat wordt een moeilijke ), bergop wandelen ( nog zo'n moeilijke in onze Lage landen) of gewoon je supermarktboodschappen dragen in plaats van ze in een karretje te leggen ( dat is ook weer met een korreltje zout te nemen).
Voldoende bewegen is niet alleen essentieel voor je fysieke, maar ook voor je mentale gezondheid, zegt men. Zo vermindert beweging het risico op depressie en maakt het de symptomen van depressie minder erg. Fysiek actievere mensen lopen ook minder kans op (luchtweg)infecties. Als ze toch een infectie krijgen, zijn ze bovendien minder lang ziek en hebben mildere ziekteverschijnselen, omdat beweging ons immuunsysteem versterkt. Experten beklemtonen eveneens de positieve invloed op je slaapkwaliteit. Dat laatste kan kloppen want de laatste weken wandelden we niet door de corona die ons binnen hield en ik merkte op dat na een tijdje mijn slaapkwaliteit ook minder was...
Dus beste mensen beweeg alsof het je laatste dag is...en terwijl ik dat schrijf , breekt hier heel even de zon door... Een uitnodiging om straks te wandelen?
Met Allerheiligen over 2 dagen waarop we extra stil staan bij de geliefden die ons verlaten hebben, volg ik vanuit mijn zetel wat weemoedig het ritme van de natuur .
Ik kijk vanuit mijn zetel door het raam en ja, hij staat nog steeds op het terras die grote bloempot met daarin onze Brugmansia. Een ganse zomer bloeide de plant dat het een lieve lust was, kelk na kelk steeds weer nieuw leven, een streling voor het oog. Nu de herfst er is en de winter voor de deur staat vermindert haar glorie, wordt ze bladloos en oud maar bij elke nazomerse zonnestraal recht ze nog even haar hoofd en probeert ze haar laatste kelken nog eenmaal te etaleren. Ze geeft niet op zolang ze de kracht ervoor heeft.
Wat heeft de natuur toch mooie symbolen.
Zo staan bladeren bijvoorbeeld voor vernieuwing, voor hoop en voor wijsheid want een blad groeit, ontwikkelt zich én laat weer los. Telkens opnieuw het begin en het einde, vasthouden en loslaten.
Zo is het leven toch ook?
Loslaten is niet altijd makkelijk iedere keer weer opnieuw. Ga maar na. Hoeveel gebeurtenissen, mensen en dieren heb je al losgelaten? Die vormen dan je basis of nog beter, je kennis, je herinneringen, je databank.
Bladeren, takken en andere natuurlijke resten blijven onderaan de boom liggen en worden zo nieuwe voeding voor de boom of plant. Zo zijn ook de herinneringen voeding om door te gaan en niet op te geven en dankbaarheid te voelen voor alles wat goed was. Het is weer zover…Langzaam verliezen de bomen - hele oude, maar ook jonge - hun bladeren. Elke tak is symbool voor de natuur die afsterft. De bladeren bedekken de aarde en beschermen haar een hele winter lang. De bladeren vallen op het ritme van het weer, van regen, kou en wind.
Zo is het ook met onze herinneringen, met onze gevoelens. Op het ritme van het leven verwaaien ze en vallen op de grond. De stem, het gezicht, de gebaren van onze geliefde gestorvenen vervagen, steeds meer. In ons en met ons zullen ze steeds meer sterven maar wat zij geweest zijn als mens vergaat niet, zolang we hen meedragen in ons hart….
Al gans het weekend voelde ik me niet ok en wat koortsig. Vandaag naar de dokter geweest en een covid test gedaan en inderdaad die was positief. Waar ik dat opgedaan heb dat weet ik niet want we zijn de voorbije week niet weggeweest enkel boodschappen gedaan.
Ik lig nu uit te zieken en te hoesten en die koorts maak een mens ellendig maar het zal ook wel weer in orde komen zeker?
Houd jullie dus maar op afstand want dat beest is nog niet weg!!
We waren 28 j en woonden al meer dan een jaar in Venezuela….We waren het reizen voor de job van mijn slaapgenoot al twee jaar gewoon. De Spaanse taal hadden we stilaan onder de knie na Mexico en de kinderwens lieten we eindelijk toe en zie op 24/10/1972 hielden we onze eerstgeborene in de armen weliswaar drie weken te vroeg maar toen alles ok bleek, konden we alleen maar genieten van dat kleine wonder dat in onze armen lag…
Vandaag wordt die baby van toen 52j onze zoon die we niet meer op onze uitgespreide handen kunnen dragen😃…De verwondering en bewondering is er nog steeds maar anders, nog intenser, nog meer verbonden …. Gelukkige verjaardag zoon!
Vaarwel zonnebloemen jullie tijd zit er weeral op....
Zonnebloemen, wie kent ze niet? Met een vrolijke gele bloemenkop in de vorm van de zon en een lange steel ( tot 2,50 en 3,50 m hoog), is deze bloem echt een genot om naar te kijken. Ze bloeit van juli tot oktober. Daarnaast is het ook nog een hele slimme bloem, want overdag draait de bloemenkop met de zon mee en ’s nachts keert de bloem weer terug naar het Oosten. Ik las dat dit verschijnsel heliotropisme genoemd wordt! De oorsprong van de zonnebloem ligt in Noord- en Midden-Amerika en zijn rond 1530 door de Spanjaarden naar Europa gebracht. Tot daar wat info.
Zoals elk jaar hadden we ook dit jaar weer veel zonnebloemen hoewel ze minder groot waren dan andere jaren. Ik word poëtisch als ik die bloem zie staan. Wat zouden ze denken?
Moesten ze kunnen praten dan zou ik hen vragen hoe het komt dat ze elk jaar opnieuw aan dat bruin gezicht komen met een hele grote gele kraag errond? Zo groeien is toch fijn. Zo leven is heerlijk. Misschien weten ze het zelf niet maar dan zou ik hen vragen om naar de zon te luisteren en van daar zou het antwoord luiden…
“Dag Zonnebloem. Ik ben het die jullie doet groeien. Ik ben de zon. Ik liet jullie leven en mijn warmte deed jullie groeien en nog mooier worden. Kijk naar mij. Volg mij van 's morgens tot 's avonds en groei in mijn licht.”
Zo is het ook een beetje met de mens die heeft ook de zon nodig voor warmte en licht, we kunnen niet leven zonder de warmte van de zon zoals we ook niet kunnen leven zonder de warmte van anderen.
Ik heb wat zaad van onze zonnebloemen opzij gelegd zodat we volgend jaar opnieuw kunnen genieten van de pracht van hun nageslacht…
Een muntstukje van 20 cent sterft en gaat naar de hemel. Daar aangekomen verbaast ze zich over de feestelijke ontvangst die haar te beurt valt. Alle engelen en Sint Pieter begroeten haar met een hartelijke handdruk en drie dikke kussen en ze krijgt de beste plaats op de mooiste VIP-wolk. Ze krijgt daarbovenop ook nog eens twee persoonlijke butlers die haar bedienen als een koningin, en haar op haar wenken bedienen.
Even later sterft een biljet van 500 euro en komt ook aan in de hemel. Maar het onthaal is duidelijk veel minder warm. Een van de engelen kijkt even op van zijn schrijfwerk en wijst dan het biljet van 500 koeltjes een plaats aan op een klein oncomfortabel grijs wolkje. Iedereen laat hem links liggen en niemand spreekt tegen hem. En dat terwijl iedereen zich de benen van onder het lijf loopt voor het muntje van 20 cent.
Na een tijdje stelt het 500 euro biljet toch de vraag aan Sint Pieter:
"Sint Pieter, hoe komt het dat het stuk van 20 cent een vorstelijke behandeling krijgt en ik, het biljet van 500 euro, zo stiefmoederlijk behandeld word?"
Sint Pieter antwoordt droogjes :"Tja... we hebben u ook niet vaak gezien tijdens de mis."
)
De Paus doet dat uit respect voor het land dat hij bezoekt, ik spijtig genoeg door weer te rap te willen zijn en niet goed uit te kijken.. Je zou denken dat je met ouder worden wel leert dat je alles wat rustiger moet doen, maar biebie hier blijft denken dat ze nog de drive en lenigheid heeft van een jongere dame.. helaas pindakaas zeggen onze Noorderburen. 
