We zijn terug en hebben ontzettend veel geluk gehad dat we wat vroeger Spanje verlieten om nog even in Frankrijk te blijven hangen en dan wel de goede kant want wie het nieuws zag weet dat het weer vanaf Barcelona tot een stuk boven Perpignan bar slecht is. We hadden wel wat sneeuw rond Aix en Provence , het was ontzettend koud maar de wegen waren vrij... We zijn heel tevreden van ons " uitje", de batterijen zijn opgeladen, we hebben terug wat kleur.. we kunnen er weer tegenaan en aan de post die hier ligt te wachten te zien.. zullen we vlug weer met de twee voetjes op de grond staan maar .. we hebben het gehad!! Het zal nog een paar dagen duren vooraleer ik de tijd vind om bij iedereen langs te gaan en bij te lezen want vanaf donderdag tot en met zondag zijn we tot oppas gebombardeerd bij onze twee oudste kleinkinderen, dus nog even geduld lieve blogvrienden.....
4 camera's , vier verschillend resoluties vandaar niet simpel om alle foto's in éénzelfde formaat te gelijk te krijgen en het is vakantie hé mensen......
Op stap gaan met vier biedt een gamma aan mogelijkheden. Ieder ziet de omgeving vanuit een zeer individueel standpunt.De foto's bewijzen het weer eens.
De organisatie U3A (Universities of Third Age) bestaat wereldwijd en is bedoeld om senioren die niet meer werken of toch niet meer full time actief zijn, bezig te houden en zo op een plezante manier toch nog iets bij te leren zoals bv in ons geval fotografie. Ze organiseren ook uitstappen, wandelingen, quiz, golfwedstrijden De voertaal in die groep hier is Engels dus kregen we de kans om ons Engels wat bij te schaven. Hieruit ontstond de vertaling van één van onze welbekende gedichten: Jantje zag eens pruimen hangen. Maar zoals ik al zei , sorry, het is voor gevorderden wat het Engels betreft! !
Johnny once saw hanging prumes Oh ... as chicken eggs so groot It seemed that Johnny would go plucking While his father 'thim forboad. But as he will be very clever Then his father sees it not On this tree so full of prumkes He will not have it in the mot. So he clautered in the prumetree Stack his pocket full of fruit But he mistrapped on a tackske And fell down, flack on his snoot. All the prumes were spice now And the spice ran out his brook It dripped softly in his couses Johnny did not darf to look. And again he was not lucky Cause his father came there oan And he gave him such a ramling He could fourteen days not goan. That is how ends the silly story Of little Johnny, the proimenthief Even with a lot of goesting He did it nevermore upnief.
Gisteren 65 jaar geleden, heeft mijn ma me op de wereld gezet. De tweede van de rij, de gemiste jongen en zo ben ik het grootse deel van mijn jeugd ook door het leven gegaan.
Vanaf een bepaalde leeftijd echter word je geacht het niet meer zo belangrijk te vinden. Geen slingers meer in de woonkamer, geen toeters en bellen, gewoon een dag als een andere, nietwaar? Alsof je er ook maar enige verdienste aan hebt dat je op die dag ter wereld bent gekomen. Zou ik dit jaar iets doen voor mijn verjaardag?? Waarom zou ik, het is immers een dag als een ander! Maar hoezeer ik mijzelf dat ook inpeper, op sommige vlakken zal ik - vrees ik - voor altijd een kind blijven. Dat wil zeggen: toch weer wakker worden met een zalige spanning. Wat staat er te gebeuren? En dan is het fijn te kunnen rekenen op een attente slaapgenoot die weet dat mijn " nuchtere" houding - neen, neen die leeftijd moet niet meer gevierd - niet meer is dan pose. Dus lag er een cadeautje klaar. Laat mijn verjaardag nu net vallen in onze vakantieperiode. Geen kindertekeningen dit jaar. Maar de sms'jes en telefoontjes van de kinderen, kleinkinderen, e-cards van vrienden, jullie hartelijke gelukwensen lieve blogvrienden op mijn blog of per mail... zorgden voor kleine ontroerende verrassingsmomenten de hele dag door. De zon was vandaag niet de enige die mij verwarmde, jullie allemaal hebben dat " jeugdige hart" ontzettend doen gloeien!!.
HEEL HARTELIJK BEDANKT!!
Alleen dat ene telefoontje van ons ma zal ik blijven missen. Ik geraakte ook ontroerd van de attente vrienden hier ...die hebben er ook voor gezorgd dan "mijn dag" niet ongemerkt voorbij ging! Een dag als een ander? Ik dacht het niet! Het werd veel en veel beter.
Een beetje pulken aan de tijd. Afsnoepen van kostelijke, heerlijke minuten. Sluipen langs de wijzers van de klok. Uren spinnen tot de avond, de nacht..
Met de bips duwen tegen het uurwerk. Kopstootjes uitdelen aan de secondentikker. Huppelen over wijlende cijfers. Genieten als bestond er niets anders dan het nu....
Terwijl we hier zijn, profiteren we ervan om te genieten van het wonderlijke tafereel van de bloeiende amandelbomen. Door de zon van de laatste dagen zijn ze volop in bloesem geschoten. Met honderden staan ze tegen de hellingen van de bergen en scheppen zo een adembenemend mooi schouwspel dat je een eerste lentegevoel bezorgt. Het landschap wordt bedekt door een wollig roze- wit deken met een heerlijke geur. Wat ons opviel, was de terrasbouw, een spectaculaire Arabische erfenis, die bepalend is voor de route die we volgden. Daarvoor werden grote hoeveelheden aarde en miljoenen stenen verplaatst om die terrassen aan te leggen. We waren met zijn 4 op " trot" en ieder heeft zich op zijn/ haar manier uitgeleefd om fotos te schieten. Omdat ieder van ons een eigen visie had en een persoonlijk accent legde op de foto, verkregen we een prachtige variëteit. Je kan hier meegenieten maar jullie willen niet weten hoeveel water en bloed het gekost heeft om die link op de blog te krijgen. Ik heb via imageshack ook een slideshow gemaakt, die werkt perfect bij hen maar mijn embedcode werkt hier niet. Lieve blogvrienden hebben dat ook uitgetest voor mij omdat ik dacht dat de fout hier lag maar ook zij kregen de show niet aan de praat en zeggen dat ik die al veel keer uitgetest heb met succes. Soit, via deze weg kunnen diegenen die interesse hebben mee genieten. Je klikt op de link hieronder en dan op diashow en je kan de foto's iets sneller bekijken door rechtsonder op "volgende" te klikken. Plezier ermee
Een beetje humor om de grijze Belgische dagen op te fleuren?
Iemand tactvol ontslaan: Ik weet niet hoe we het zonder jou moeten redden, maar vanaf maandag gaan we het proberen.
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
Geld is een vreemd goedje. Wanneer je het bewaart, heb je er niets aan en als je het uitgeeft ben je het kwijt.
Alleen daar kan liefde leven, Alleen daar is het leven goed, Waar pa stil en ongedwongen, De aardappels schilt en de afwas doet.
Ik ben vorige maand vijf kilo kwijtgeraakt. Deze maand heb ik ze weer gevonden!!!.
Waarom heeft een tankstation dat 24 uur per dag open is een slot op de deur?
Wanneer ik de bekende blogjes bezoek, dan valt het op dat velen stilaan lijden aan het fenomeen winterblues.
Is dat het juiste woord voor het onbestendige gevoel dat al weken om de schouders van mijn lieve blogvrienden hangt als een te grote jas? Is dat de juiste omschrijving van de troosteloze vermoeidheid die ze dagelijks opnieuw doorworstelen?
"Winterblues", het woord alleen al doet velen huiveren bij het idee dat het al februari is en dat de kou, de nattigheid en de grauwheid nog tot maart en beyond kan voortduren! Slapen, nachten van acht of negen uur en dan wakker worden zonder je uitgerust te voelen. Zorgen die "winterblues" ervoor dat je je nutteloos, nietszeggend en even grijs als de atmosfeer buiten voelt? Elk jaar opnieuw treft ons die somberheid en eenzaamheid naarmate de kalenderblaadjes schuiven.
Eerst probeer je er nog uit alle macht het beste van te maken. Zelfs alle goedbedoelde adviezen: "Slik je wel genoeg vitamines, ga je genoeg wandelen, tegen een harde wind in lopen is zo bevredigend", kunnen niet altijd je stemming keren. Steeds vroeger op de dag trek je de gordijnen dicht om maar niet te hoeven zien hoe de grauwe dag overgaat in een nog donkerder avond. Je wil niet meemaken dat ze om vier uur de straatlantaarns al aanknippen.. De charme van een lange winteravond vol kaarslicht, warmte, geuren, muziek en een glas wijn kan je stilaan niet meer inzien. Die beelden trekken je juist verder op je sombere wolk.
Dag na dag, met de handen diep in de zakken, de schouders hoog opgetrokken en het hoofd gebogen, loop je alleen door de menigte. In niets herken je de echo van de zomer, toen je schaterlach nog vrolijk klonk en je rug recht was. "Volgens mij heb jij een schrijnende aanval van de winterblues, hoor je dan zeggen.." Het is het gebrek aan de noodzakelijke hoeveelheid zonlicht waar zovelen last van hebben. Daar is een goed medicijn voor: er even tussen uit. Naar de zon. Vitamines halen. Warm worden door de lucht en niet door de kachel.
Klopt die beschrijving zon beetje ? Wij probeerden in ieder geval om aan die blues te ontsnappen door even de zon op te zoeken . Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat zon echt genezend werkt. Alleen bleef die zon hier wel tergend lang weg!! Maar de foto toont dat er beterschap op komst is!Vandaag was een zonnige dag!
Het is vakantie
en ik laat los. Er is niet veel dat moet, deze dagen. Ik dwarrel van vriendschap naar wandeling,
van lekker eten naar frisse lucht, van een dik boek naar een inspirerende cd.
De gedachten los om mij heen. Geen gepieker, veel warme gevoelens, voor hen die er zijn en voor hen die er even niet zijn.
Er zaten twee vissen in 't water veel blaasje, kwam door hun getater ze hadden geen dorst maar dat weze hun worst en ze dronken zich samen een kater.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Vissen is Pisces. Vissen zijn mensen met een warm hart en een groot talent: zij zijn in staat om zich echt in anderen te verplaatsen. Zij begrijpen de behoeften van anderen en het geeft hen een goed gevoel als ze iemand kunt helpen. Dit talent heeft ook een keerzijde: omdat zij zo gevoelig zijn, bestaat het gevaar dat zij snel stemmingen en emoties van anderen oppikken en overnemen. Met name als zij in de buurt zijn van boze, verdrietige of ongelukkige mensen is dit lastig. Toch kunnen zij de mensen niet mijden. Hun grootste vijand is eenzaamheid. Zij zijn vaak wat verlegen, kwetsbare personen. Zij zullen zich pas openstellen voor anderen als zij die kunnen vertrouwen. De tranen schieten hen soms snel in de ogen. Alhoewel dit geen negatieve eigenschap is, kan dit behoorlijk frustrerend zijn.
- "Ach, er is veel veranderd", zei ze. "Vroeger zat je altijd dicht tegen me aan". -" Maar daar is wat aan te doen", zei hij en hij ging bij haar op de bank zitten. - "En je hield me ook stevig vast", voegde ze eraan toe. - "Wat vind je hiervan"? vroeg hij terwijl hij haar omhelsde. - "Weet je nog hoe je je neus in mijn hals drukte en aan mijn oorlelletje knabbelde"? - Daarop sprong hij op en liep de kamer uit. - "Waar ga je naar toe"? vroeg ze. -" Ik ben zo terug. Even mijn gebit halen".
Gisteren had Uilenspiegel al een reactie gegeven op een niet gecorrigeerde versie. Die was in de haast te vroeg geplaatst. Ik heb die er maar snel afgehaald want stond nog vol tikfouten; ik hoop dat Uilenspiegels taalgevoel dat heeft overleefd!!
Er was eens .
Zo beginnen toch de meeste sprookjes niet? Of ook...
Er waren eens twee senioorkens en die wilden na een jaar van problemen en tegenvallers allerhande even gaan genieten van een 3 tal weken vakantie. Ze vertrokken op een vroege, barre wintermorgen richting Spanje. Omdat de GPS van hun nieuwe wagen enkel een uitgebreide wegenkaart had van de Benelux ( vond vrouwtje een minpunt als je een nieuwe wagen koopt!!) had het ventje via internet een uitgebreide wegenkaart bij Tomtom gekocht + flitslokaties!! Leve de ondersteuning van Tomtom!! Alles was perfect gedownloaded dus, toen ze vertrokken waren via een andere route dan gewoonlijk - want het ventje wilde Ardense wintertoestanden vermijden - wilde het vrouwtje de route instellen tot Orléans!! Geen andere kaarten beschikbaar tenzij de Benelux, was de melding!! " Shit", dixit vrouwtje. Maar soms heeft het manneke van die hele heldere, technische, vooruitziende ingevingen en had hij de mobiele Tom Tom van de vorige auto ook meegenomen ( wat bij het vrouwtje gefronste wenkbrouwen had uitgelokt, twee TomToms waarvoor is dat in 's hemels naam nodig!!!) en wat bleek? Die kwam nu goed van pas anders had het vrouwtje mogen kaarten lezen!!! So far, so good. Geen wegproblemen, geen traffic jam, geen ongunstig weer, ze deden er zelfs maar 15min over om rond Parijs te geraken... Ze reden met een zalige glimlach verder. Om de geplande 1200 km tot Perpignan in één dag af te leggen, hadden ze hun picknick meegenomen om tijd uit te sparen. Maar het vrouwtje wilde iets meer dan koffie, dus waterkokertje mee om op batterij voor een soepje te zorgen .. heerlijk!! Water koken op die manier duurt wel even daarom moest vrouwtje een heksentoer uithalen om water uit de fles ( al rijdende) in het kokertje te gieten wat haar een natte broek opleverde op de meest strategische plek!!!! Eerst probeerde ze een aansluiting achter de zetel.. Er was eventjes contact daarna .. nada!!! Sigarettenaansteker eruit en daar geprobeerd idem dito!!! Tweede zekering stuk!!! Het zou dus bij koffie blijven. Boekje van de auto bovengehaald en opgezocht welke zekeringen er allemaal in aanmerking kwamen. Na de eet-sanitaire -en tankstop verving het manneke de zekering van de sigarettenaansteker want daar stak de GPS in, de auto terug opgestart en dan vraagt de GPS gazelle opeens: Huidige lokatie niet gevonden, wil je overschakelen naar Europese wegenkaart? Natuurlijk en zo was het GPS probleem opgelost!! Nu moeten jullie wel weten dat het vrouwtje intussen in gedachten al een paar serieuze mails had opgesteld voor Tomtom.. Blijkbaar had haar interne lijn al contact gekregen voor de uitwendige in actie kwam!! ( smile) Ventje content, vrouwtje content, autoGps content want moest niet meer op die kleine versie staren die op zijn neus geplakt was!!! En ze reden verder De kms lieten zich voelen, ook het vroege uur van vertrek, maar met nog zon 80 km te rijden, zagen de senioorkens het wel zitten tot Murphy een tweede keer zijn neus boven water stak. Kregen ze via de GPS melding accu zwak. Het ventje - altijd rustig zoals naar gewoonte - : "We hebben een probleem". Het vrouwtje zag zijn geest zo in overdrive gaan om naar een verklaring te zoeken en hoorde flarden van "alternator, batterij laadt niet bij, circuitstoring enz enz.", terwijl er door haar geest maar één zin flitste : Huston we have a problem"! Radio, Gps en alle misbare energieverslinders werden afgezet met uitzondering van de lichten natuurlijk en dan maar op gekruiste vingers zitten en hopen dat ze de voorlopige eindbestemming haalden De stilte in de wagen was te snijden, de opborrelende vakantiestemming weg, het ei in de broek werd na elke km groter haalden ze het of haalden ze het niet Tot opeens het ventje de verlichtende woorden sprak( zijn brein had blijkbaar niet stilgestaan): Het kan de batterij niet zijn want dan zou ik hier een kerstboom aan lichtjes moeten zien op het dashboard zucht, slik en een streepje licht in de opkomende duisternis Heb je het lichtje van de waterkoker even zien opspringen achteraan?
Vrouwtje: Ja.
Sprong het lichtje vooraan ook even op?
Vrouwtje: Ja " Dan waren er twee zekeringen gesprongen en liggen die op hetzelfde circuit en één zekering vervangen haalt dan niets uit, de Gps heeft op hulpbatterij gestaan en is nu bijna plat. Intussen waren ze toch veilig in Perpignan aangekomen en zou het ventje de klus even klaren. Ze doken met zijn tweetjes op een Valentijnachtige wijze heel dicht bijeen onder het dashboard. Het ventje op zoek naar de zondaar het vrouwtje met een zaklamp dichtbij om bij te schijnen..en intussen maar hopen dat ze nog een kapotte zekering vonden want dan had het ventje gelijk!! Hoe kon ze nog aan hem twijfelen na 40 jaar!!!! Het corpus delictus werd gevonden, vervangen en alles marcheerde weer perfect!
De volgende dag vertrokken ze weer vroeg om de laatste 650 km af te leggen. Rustig verkeer, ideale rijomstandigheden, Spanje here they come!!! Ze stopten voor een plasje, een hapje en een drankje en reden met een zalige glimlach naar hun eindbestemming niettegenstaande het was beginnen regenen. Ze begonnen er toch in te geloven dat ze eindelijk van hun vakantie zouden kunnen genieten tot 80km voor het eindpunt. Het vrouwtje - dat nooit haar kwebbel kan houden - durfde te verzuchten: De auto rijdt goed hé en zo stil ..; De woorden waren amper koud of.. plopperdeplopperde plop " Wat is dat"? Een ongelooflijk onrustwekkend geluid en het ventje voor de tweede keer: " Dat is niet goed, er scheelt precies iets met de motor " De auto was aan zijn maidentrip bezig en dan is alles mogelijk!! Zeg dat het niet waar is, fluisterde het vrouwtje. Terwijl het ventje naar de berm reed, kwamen de verlossenden woorden: " Hm....Ik vrees eerder voor een platte band"!
Inderdaad zo plat als een vijg dus band vervangen in de intussen gietende regen en met een OVERVOLLE koffer want het koppeltje had naast de eigen bagage nog van alles meegebracht voor vrienden in Spanje!!!!
Ze stonden amper geparkeerd langs de weg, het vrouwtje zat nog in de auto een mailtje te versturen naar de vrienden, of daar stopte een Spanjaard en bood zijn hulp aan. Het vrouwtje vond het een verdacht snelle hulp en verwittigde het ventje om uit te kijken!! Kwam die kerel naar haar toe en vroeg om uit te stappen!! Het vrouwtje zat nog te smsssen en weigerde pertinent om de auto te verlaten. Drong dat kereltje nog eens aan. "No senior, me quedo aqui!!" Voilà dat was klare taal zeker! Draaide de gast zijn karre en vertrok met de noorderzon en voor de senioorkes het beseften was de Guardia civil daar al. Die vroegen wat het probleem was en hebben in de slagregen geholpen zodat binnen de kortste keer de vervangende band erop lag, de eens zo mooi geschikte bagage als een wanboel terug in de koffer vloog en de senioorkens eindelijk de laatste km aflegden. Bleek dat er een snee van zon 10cm in de nieuwe band was, waaruit de senioorkens afleiden dat die hulpzame kerel wel eens met minder goede bedoelingen te hulp geschoten was want de wagen was even voordien onbewaakt achter gebleven bij een koffiepauze!! En zijn houding was allesbehalve kosjer geweest Het was nu al de tweede keer dat het mannetje en het vrouwtje met een auto van amper twee maanden oud naar Spanje reden en er een lekke band hadden die telkens tegen " woekerprijzen" moest vervangen worden. En dan hadden ze nog geluk , zei de garagist want meestal is de auto en alles erbij riebedebie in zo'n geval., want het blijkt een vaak gebruikte methode te zijn van oplichters om je van je wagen of andere waardevolle dingen te beroven!! Zoals ik al zei Murphy heeft een zwak voor die twee senioorkens!!
Vandaag is het 14 februari dus Valentijn en dat moet gevierd worden als ik de buitenwereld mag geloven! Ik vraag mij wel af hoe wij vroeger al die jaren zonder broekscheuren doorgekomen zijn zonder die dag te vieren? We worden nu met allerhande harten en hartenreklames overdonderd. Wat dat hart betreft vond ik volgende uitleg.
Het hart-symbool zoals wij dat gebruiken, is ontstaan omdat er in de middeleeuwen een fout is gemaakt bij het overschrijven van een anatomisch onderzoek van de oude Grieken. De onderzoeker Galenus was ervan overtuigd dat er bovenin het hart een holle ruimte zat en zijn middeleeuwse navolgers tekenden dit rond 1320 als een inkeping. Nog geen twee eeuwen later bracht ondermeer Leonardo Da Vinci de correcte anatomische vorm van het hart in beeld. Maar het middeleeuwse hart-ook wel Valentijnshart genoemd-was niet meer weg te denken. Dit gezegd zijnde ...
Kijk je een beetje uit vandaag?
Op Valentijnsdag schiet Cupido vaak zn pijlen af. Maar t is met Cupido al net als met Sinterklaas, op de drukste dag voor beiden worden er hulpjes ingezet. En net zoals we van de hulp-sinterklazen weten, zit er ook bij de hulp-cupidootjes wel wat kaf onder het koren. Sommigen van hen zijn niet heel erg handig met de pijl en boog. Het is deze Cupido zelfs noodlottig geworden
Moeten we meedoen aan die commerciële Valentijnsgekte?
Moeten we meedoen aan d!e commerciële Valentijnsgekte, een vraag die ik mij stel!
Ook heel wat mannen stellen zich elk jaar opnieuw die vraag. Moeten we onze geliefde verrassen met een bloemenruiker of met een geschenkje? Het antwoord is "ja", beste vriend, zonder aarzelen... volgens de bevindingen van C. De Kock, gezondheidspecialiste.
Waarom?
1. Het is niet de grootte van de ruiker die telt, maar het gebaar. Voor ons vrouwen zijn de kleinste attenties goud waard en hoe talrijker ze zijn, hoe gelukkiger ze ons maken! Valentijn is gewoon een extra gelegenheid... De juiste vraag luidt dus: moeten mannen bloemenruikers cadeau doen met Valentijn en buiten Valentijn? Antwoord: ja!
2. Toegegeven: Valentijn is een commercieel feest geworden zoals Moeder- en Vaderdag. Maar goed, één keer per jaar in die commerciële val trappen om je geliefde te verwennen, moet toch kunnen, niet?
3. Geen enkele vrouw zal ooit beweren dat een man die haar bloemen aanbiedt een belachelijk figuur slaat, integendeel: het is altijd een ontroerend gebaar dat hem zelfs onweerstaanbaar maakt...
4. Laten we logisch blijven: ofwel is het belangrijk om bloemen cadeau te doen met Valentijn en moet u dat doen, ofwel is het niet belangrijk, maar dan nog kan het helemaal geen kwaad om er toch te schenken...
5. Het moeilijkste is om zich al die andere vrouwen in te denken die wel overladen worden met bloemen. 't Is een beetje zoals een kerst zonder geschenk, toch maar een trieste bedoening, niet?
6. En als u ons nu zegde: "Ik geef je die bloemen omdat ik je graag zie, niet voor Valentijn..." Wel, daar kunnen we perfect inkomen!
Allemaal goed en wel, maar wat heeft dit nu met gezondheid te maken?
Liefde is het beste medicijn om lang en gelukkig te leven. Mannen die bemind worden door hun vrouw, leven langer en gezonder. Bovendien is liefde uitstekend voor het hart...Moet er nog meer gezegd worden?
Tussen haakjes, "ik" zit er voor niets tussen, zoals in het begin gezegd: het zijn de bevindingen van C. De Kock , gezondheidsspecialiste.
Gisterenmorgen begon het hier te sneeuwen. Eerst dacht ik, ze zal niet blijven liggen, maar zoetjes aan werd alles toch witter.
De morgendrukte werd een chaos van jewelste maar op Tv zagen we hoe de schoolkinderen, dik ingepakt, naar buiten vlogen om sneeuwballen te gooien.
Ik weet nog goed, dat ik als kind ook niet te houden was. Zodra er drie vlokken naar beneden gevallen waren, drukte ik mijn neus tegen het raam en begon direct om mijn slee te zeuren.
Er lag nog niks, maar ja, ik wilde wel de eerste zijn natuurlijk.
Mijn moeder trapte daar niet in, dus voorzien van zelfgebreide wanten en muts, toog ik naar buiten, om 15 minuten later bibberend met kletsnatte wanten weer aan de deur te hangen.
Hup nieuwe aan en weer op straat, waarna zich het tafereel herhaalde. Ik kan jullie vertellen, dat ma niet zo heel erg vrolijk en liefdevol naar me keek, als ik voor de ...tigste keer met kletsnatte handen binnendruppelde.
De woonkamer stond zowat onder stoom van alle wanten en mutsen, die rond de kachel te drogen lagen. Het zorgde ook voor zo'n aparte geur, bleh. Laat in de middag ,kwamen daar ook de schoentjes nog bij en de lange broek. Een droogkast om de boel even in te doen, nee dat hadden we toen niet. Eerst was er de kolenkachel, met mica ruitjes, zo'n halfrond geval en later een Leuvense stoof, vooruitgang moest er wezen!.
Arme mama, ik kan me zo indenken, dat ze niet zo heel blij was met sneeuw, alhoewel ze het nooit liet blijken en altijd deed, of ze ook enthousiast was. Enfin, ik heb het teruggekregen, twee kinderen die ook de sneeuwpret erg leuk vonden zeker na al die jaren in een tropische hitte te hebben geleefd!!.En ook deze mama droogde wanten, sokken, jassen, mutsen en schoenen, wel op de centrale verwarming, want zoals ik al zei:vooruitgang moest er wezen. Als ik nu mijn zoon en dochter hoor mopperen, dat ze weer de auto moesten krabben en schoonvegen, of niet op tijd op het werk geraakten, dan moet ik wel eens glimlachend aan die knulletjes denken, die schrapend met een sleetje over de veel te dunne sneeuwlaag gingen, of met de weinige sneeuw vol moed een sneeuwman probeerden te rollen.
Toen konden ze niet wachten!.
Ben ik een voyeur?? Neen, en ik hoop dat je mij niet onder die noemer klasseert, maar toen die katten al een tijdje met "zoetgevooisde klanken " mijn oren streelden, ging ik toch even zien en ...ik vond het een foto waard!!
Wanneer in een huis met enkel volwassenen een plastieken badeendje een weekend lang doorheen de badkamer op "wereldreis" kan gaan, dan is dat niet zomaar een huis maar een thuis.
)
maar .. we hebben het gehad!!
!
Dat wil zeggen: toch weer wakker worden met een zalige spanning. Wat staat er te gebeuren? En dan is het fijn te kunnen rekenen op een attente slaapgenoot die weet dat mijn " nuchtere" houding - neen, neen die leeftijd moet niet meer gevierd - niet meer is dan pose. Dus lag er een cadeautje klaar.
