De kunst van de traagheid is één van de voorwaarden om te genieten van het leven. Hier volgt een voorbeeld uit de praktijk
Omdat we hier een paar veranderingen willen doorvoeren, moet ik voor plaats zorgen voor als we beginnen af te breken. Zo botste ik op een oude koffiemolen en dat herinnerde mij aan de laatste keer dat ik die gebruikt heb. Het was een gure zaterdagnamiddag in december. Ik had boodschappen gedaan en uitzonderlijk een pakje koffieboontjes gekocht, dit naar aanleiding van een artikel dat ik ergens had gelezen. Volgens statistieken staat koffie op de eerste plaats van de geliefde geuren. Het verdient de voorkeur om de boontjes te malen juist voor het zetten van de koffie. Dat wilde ik eens uitproberen om onze bezoekers te verrassen, maar er was een klein probleempje, geen elektrische koffiemolen die nog werkt!! Ik dacht koortsachtig na en mijn oog viel op de antieke koffiemolen dia al jaren ergens als vergane decoratie weggestopt zat. Je kent die wel, zo een houten met een laatje waarin de koffie terecht komt.. een erfstuk van ...???.... Door het lange staan, zag die er binnenin niet echt proper uit. Er zat dus niets anders op dan het oude geval onder handen te nemen. Het hout werd mooi opgeschuurd en afgewassen, er kwam zelfs een tandenborstel aan te pas voor de hoekjes en randjes. Mijn geduld werd serieus op de proef gesteld. Na een tijdje was de klus geklaard en kon het malen eindelijk beginnen.!
Ik verplaatste mij terug in de tijd en zag mijn grootmoeder zitten op haar stoel naast de Leuvense stoof. De koffiemolen tussen haar knieën geklemd, draaide ze rustig aan het hengeltje.
En terwijl in ik gedachten ver weg was , knarsten intussen de bruine, blinkende pareltjes in de molen, terwijl een heerlijke geur de keuken vulde. Ik ben geen echte koffiedrinker maar toch heb ik genoten van het aroma van die vers gezette tas koffie. Waarom ik het gedaan heb??? Af en toe moet je ervoor kiezen om alledaagse gewoontes te doorbreken en te vertragen, waarom niet bij het zetten van een lekker tasje ouderwetse koffie??
Waar je gaat langs vlaamse wegen, kom je wegenwerken tegen....
Deze morgen moesten we tegen 9u in het ziekenhuis zijn voor een laatste controle van T's oog. We vertrokken hier een uur voor tijd omdat het op maandagmorgen altijd wat drukker is op de weg. We hadden er geen rekening mee gehouden dat Deurne nu helemaal op zijn kop staat! Vorige week zondag waren we nog even naar de spoed van het ziekenhuis geweest omdat T een probleem had met zijn oog maar toen konden we nog via de normale weg rijden, nu hebben we alle hoeken van Deurne gezien vooraleer we op de juiste locatie aankwamen. Natuurlijk een half uur te laat maar blijkbaar waren we niet de enigen, zelfs de arts was nog onderweg en zou ook 3/4 uur te laat aankomen.
Maar de rit loonde de moeite. Het gaat nu eindelijk de goede kant uit met dat oog . T heeft nu terug 8/10 wat zijn zicht betreft en dat is meer dan wij durfden verwachten na die rampzalige 3/10 van oktober vorig jaar. De arts heeft dus schitterend werk geleverd, het netvlies is terug ok en de nieuwe lens doet haar werk prima.. Nu nog een nieuwe bril om de laatste details nog wat scherper te zien en ik heb hier weer een gelukkige slaapgenoot rondlopen ( en ik erbij natuurlijk). We zijn weer gewapend voor de volgende stap en er zullen een paar serieuze moeten gezet worden de komende weken... maar we zijn ook dankbaar want het maakt een dag en een nacht verschil - letterlijk en figuurlijk- met of zonder goeie ogen!
Het was hier gisteren uitzonderlijk en voor één keer rustig, stil... Het was gewoon genieten met zijn tweetjes, lekker lui in de zon en verdween die af en toe eventjes. Stilte voor de storm??? Een beetje ,want volgens mijn agenda kondigt mei zich aan als hectische op allerlei gebied, daarom dat even bijtanken..
Laten we samen de stilte verstoppen in het voorbijschuiven van wolken
of het neerdwarrelen van zonlicht!
Laten we samen de stilte verstoppen in kriebelgras onder blote voeten
of schaduw onder een frisgroen lentebos!
Laten we samen de stilte verstoppen in een oneindige blik
een flinterzachte aanraking en een bodemloze kus!
Als ik zo even door bloggenland wandel dan lees ik overal druk, druk en druk...en dat werkt wellicht aanstekelijk want hier was het gisteren ook van dattem, allé bij mij althans. Gisterenavond seinde mijn corpus dan wel alarmerend... genoeg is genoeg en trop is trop... Ach de geest is gewillig maar het vlees wordt blijkbaar zwak!! Ik was gewoonweg bekaf en geraakte zelfs niet in slaap van dat " beetje " teveel... Ik betrap mij er elk jaar op dat - zodra de eerste lentezon er is - ik hier in overdrive ga alsof plots alle opgespaarde winterenergie eruit moet. Het begon met een flinke boodschappenlijst die ik in spoed afhandelde. Eenmaal thuis leek het alsof de paar bloemen die hier binnen staan de verse potgrond gezien hadden en me met smekende ogen om een verversing vroegen. Daarom mengde ik de zak met wat compost en dat levert een ideale mix en ik wist dat mijn plantjes me dankbaar zouden aankijken. Nu staan ze hier vers en fris terug te zonnen van achter het raam. Zij zijn gelukkig en ik ben gelukkig!! Zoals elk jaar zaai ik in het voorjaar zelf saladeplantjes en daarvan moesten er gisteren ook dringend in de serre een paar uitgezet worden . Nu kunnen ze de concurrentie aangaan met de gekochte plantjes die al een serieuze voorsprong hebben. Het wordt dus in de serre ook een race tegen de tijd en de zon!! Terwijl ik toch bezig was, dacht ik eraan dat de dahlia's wel even een check-up konden krijgen vooraleer ze de grond in gaan. De knollen overleven de winter altijd in een beschermde, vorstvrije ruimte maar moeten daarna wel even nagezien worden om de rotte of beschimmelde knollen te verwijderen. Het viel mee en er waren zelfs al hier en daar al uitlopertjes die mij uitdaagden. Maar die moeten nog een weekje wachten... Mijn lieve vechtgenoot die de witoofknollen maar blijft tevoorschijn toveren, wilde de laatste lading ook uitzetten. Daarom nog rap van de treurig kijkende loofjes uit de frigo een soepje gemaakt. Dat met een beetje room en garnaaltjes.... om je vingers van af te likken. Maar blijkbaar heeft elke daad een link met mijn bovenkamer want daar flikkerde het lampje... "diepvries checken , ontdooien en uitkuisen". Straks is de verse lading groenten en fruit daar en de vorige is bijlange nog niet op. Dat is ook de reden waarom we de groententuin dit jaar - op dringend verzoek van yours truly - verminderd hebben. Maar ik wijk af! De grote diepviezer werd leeggemaakt en alles werd in de kleine gepropt die ook nog halfvol zat dan maar bij de buren om voor even de rest te plaatsen... Ik heb alle middelen ingezet om die kast zo snel mogelijk ontdooit te krijgen, daarna was het enkel nog een kwestie van alles weer geordend in de laden te steken..Maar geen ontdooien zonder water, dus snel een dweil " rondgezwierd ". Tussendoor moest het onkruid - dat weeral zijn neus boven stak tussen mijn bloemen - er ook aan geloven...Tegen de avond zag ik stilaan schaapjes voorbijkomen maar die zouden nog wat op de weide moeten blijven want er stond hier nog een marathon strijk te wachten... Dat was er teveel aan.. Na die strijk kon ik letterlijk en figuurlijk geen pap meer zeggen...Maar als ik dat hier eens nalees dan begrijp ik waarom, ik word er weeral moe van! Toen ik uiteindelijk in mijn "lengte en breedte" in de zetel viel, merkte T zo langs de neus weg op: " Morgen komt niet meer lang hier zeker?".. Enkel wat gemompel van deze kant wat veelbeduidend is, normaal staat mijn vizier op scherp, klaar om te reageren.... Vandaag zal ik voor één keer dat ene gebod naleven...
Eentje voor de categorie:" A laugh a day, keeps the doctor away"!
Op de radio gehoord en wil dat met jullie delen...
Juulke, een manneke van een jaar of zeven uit de buurt van Oostende houdt vooral van vrijheid. Dat is ook te zien aan zijn tandjes, die wijzen naar de 4 windrichtingen. Juulkes moeder, wat ten einde raad, besloot naar Brussel te gaan naar de specialist. Juulke had nog nooit met de trein gereden en vond de reis boeiend. In Brussel aangekomen stappen ze in een taxi om naar die dokter te rijden. De taxichauffeur had het al direct gezien dat Juulke en zijn moeder niet van de streek waren en besloot wat extra rondjes te rijden. Zo kwam het dat ze langs het station passeerden en door de hoerenbuurt reden. Juulke zag daar al die blote madams staan en vroeg aan zijn moeder waarom ze stonden te zwaaien naar de mannen. Zijn moeder verschoot van kleur gaf de kleine "ne klets" rond de oren, want staren naar de mensen is onbeleefd. " Dat zijn zeemansvrouwen Juulke en die staan te zwaaien naar hun man die juist aanmeert in Oostende." " Amaai", zegt Juulke die moeten goed kunnen zien, van hier naar Oostende! " Maar madammeke toch", zegt de taxichauffeur , " ge moet dat ventje niet dom houden , zeg hem gewoon dat het hoeren zijn bij wie de mannen eens hun lusten kunnen botvieren". Ontstond er daar toch een hevig gesprek tussen de moeder en de chauffeur!! " Moeder", vroeg het ventje, " kunnen die hoeren ook kindjes maken"? " Hoe denk je dat die onnozele chauffeurs er anders gekomen zijn," repliceerde moeder.
Intussen waren ze op de bestemming gekomen. Juulke en zijn moeder belden aan en een onooglijk klein manneke deed de deur open. " Haha, daar zijt ge, ga maar door ventje en zet u in de stoel"; Die dokter zag er precies uit als een Naziebeul die ze nog niet gevonden hadden en met een klein hartje kroop Juulke op de stoel. De dokter spande een ijzerdaadje over de tandjes, zette er blokjes op en verbond die met een draad die hij over Juulkes oren aansloot op het net. Sindsdien staan Juulkes tandjes recht maar zijn oortjes wel verdacht ver van zijn hoofdje!
In mijn mailbox gevonden en na de huidige politieke perikelen wil ik het met jullie delen
Ik leg een klacht neer, maar ik weet niet waar ik met mijn klacht naar toe moet gaan ik weet niet waar ik mijn klacht neer moet leggen. De klacht komt uit mijn ziel, de klacht komt uit mijn hart. Het is een klacht zonder geluid
zij stokt in mij
en komt mijn keel niet uit!
Het is een klacht zonder klanken ik kan niets meer zeggen.
Wanneer en waar is het allemaal ontstaan?
Deze verwarring, deze toestand, deze razernij van een dolende, gestresseerde maatschappij
waarin mensen nauwelijks nog kunnen bestaan en elkaar steeds meer naar het leven staan?
Zeg mij, wie wierp de eerste steen in de visrijke vijver die België heet? De kringen in de vijver worden groter de oever is bereikt.... Wie moet ik haten, wie moet ik bedanken nu leven hier onmogelijk blijkt!
Mijn klacht stijgt op in de stilte en wordt weerkaatst door de kilte die de luidkakelende politici achterlaten! Veel lawaai en weinig wol; iedereen slaat op hol;
de één beschuldigt de ander. Hun woordenstroom is als een meander die uitmondt in de vijver waarvan de kringen de oever hebben bereikt!
Mijn klacht blijft hangen in de lucht.
De rede is vergangen, gevlucht, vergaan....
Er is geen luisterend oor,
noch een aandachtig gehoor.... Iedereen blijft op zijn standpunt staan. In deze doorgedraaide maatschappij is er al lang geen plaats meer voor mij!
Ik pak mijn ziel, mijn hart, mijn moed en mijn klacht tesamen en ik bid: God, help dit arme land. Dit arme Belgenland! Amen.
Die vraag werd vandaag gesteld in een radioprogramma en meteen dacht ik er ook even over na. Gelukkig zijn wat is dat?
Ik denk dat iedereen hierover wel zijn eigen standpunt heeft en dat dit heel uiteenlopend kan zijn. Heel vaak wordt geluk gelinkt aan materiële factoren maar dat zijn slechts mogelijkheids voorwaarden. Vragen of mensen zich gelukkig voelen, laat natuurlijk bijzonder veel open. Voor sommigen is geluk niets meer dan een loutere gemoedstoestand, toch is daarmee de kous niet af, vandaar mijn definitie van gelukkig zijn: Geluk zit hem voor mij in kleine, simpele dingen. Gezellig samen zijn met mijn slaapgenoot, een goed gesprek met vriendinnen, gezellig bij het vuur met een boek of een goede film, een vogel die fluit en je aanstaart terwijl je in de tuin bezig bent, de geur van de zomer of gemaaid gras of van de aarde na een regenbui, van verse koffie met warme croissants... Het is bewezen dat mensen gelukkig worden van al die geuren. Gelukkig zijn hoeft niet noodzakelijk iets te kosten, het kan ook gewoon door te genieten van wat het leven je elke dag opnieuw in de schoot gooit zoals het gevoel dat ik krijgt als ik een glimlach op iemands gelaat hebt doen verschijnen of in de traan die ik moet wegpinken als mijn gemoed volloopt bij het voorlezen van de eerste nieuwjaarsbrief van de kleinkinderen. Voor mij zit het geluk ook in het begrijpen van elkaar zonder daar al teveel woorden voor nodig te hebben of in het veilige en geborgen gevoel van een welgemeende knuffel. Je ziet, het zit in zoveel kleinigheden verborgen. Eigenlijk gewoonweg dingen waarvan je niet eens beseft dat je ze hebt, laat staan dat je weet dat dit juist de dingen zijn die je gelukkig maken. In veel gevallen dingen die je te veel als vanzelfsprekend hebt beschouwd en je begint het pas te beseffen als je ze moet missen. Heel dikwijls is het dan te laat en heb je spijt dat je die momenten niet meer hebt gekoesterd en al die geluksbrengers zijn volledig gratis. Dat ultieme geluk, soms zoeken we het te ver. Het overvalt je gewoon .... Dat was mijn bedenking bij die vraag op de radio, nu jij!
Er was eens een stier die had klachten waar vrienden erg hevig om lachten door al dat gedoe vond zijn vrouwtje de koe dat meneertje nog even kon wachten.
De wilskrachtige stier is het lieve, koppige kind. De Latijnse naam van het sterrenbeeld Stier is Taurus. De Stier heeft een evenwichtig karakter: hij is niet snel boos en aandacht en liefde worden door hem gemakkelijk gegeven en ontvangen. Hij is vrij meegaand. Willen mensen daarvan misbruik maken, dan hebben ze een probleem: als hij eenmaal boos is dan gaat dat niet zomaar weer over. In een dergelijke boze bui zegt of doet hij soms dingen waar hij later spijt van kan krijgen. Hij is zeer gesteld op gemak en comfort. Hij ontspant het liefst in een omgeving, waarin hij van alle gemakken voorzien is. Als het aan hem zou liggen dan vermijdt hij moeilijke en/of spannende situaties. Hij moet zichzelf soms dwingen de meest noodzakelijke dingen te doen.
In zijn werk is hij geduldig en rustig. Hij gaat vaak langzaam te werk. Het is voor hem van belang dat alle feiten boven tafel komen. Hij is een doorzetter: hoe lang het ook duurt, hij zal de resultaten krijgen die hij wil.
Zo is het dus, de lente. Elk jaar weer opnieuw kijk ik ervan op. Die geur! Dat lichte groen! Het geweldige licht , terwijl het in de winter toch echt licht genoeg was, zeker de voorbije winter die ons volop verwende met sneeuwwitte dagen. Als ik ernaar terug kijkt, lijkt het of het toen toch maar schemerig was, dat stralende dat ik nu inadem, was er niet. En zoals elk jaar, lijkt het nu ook wel weer voldoende: het hoeft niet warmer, het hoeft niet groener, het hoeft niet voller, dit is helemaal goed en geweldig. Maar over een poosje zal ik weer denken: hoe kon ik het nu in april al goed genoeg vinden, alles was nog zo káál. En net als elk jaar wil ik ook meteen totaal anders gaan eten bij de eerste warmere dagen. Andere groenten, andere combinaties, leuke groene gevoelens op mijn bord.
Ineens is die pompoen zo passé, of witloof in hesp ...er liggen nog struikjes te zieltogen in de groentenbak. Ga ik nu nog witloof eten? Neen toch, dat begrijpen jullie toch wel jongens? De struikjes knikken bleekjes en kwijnen verder. Maar opeens denk ik eraan dat er nog frisse loofjes in de groeibak steken.... In een slaatje verwerkt zullen die wel smaken. Even gaan zien!
Een man vliegt in een heteluchtballon boven het land en beseft dat hij verdwaald is.
Hij ziet beneden een man lopen en daalt tot hij binnen gehoorafstand is...
"Neem me niet kwalijk," roept hij, "Kunt u mij misschien helpen? Ik heb mijn vriend beloofd hem een half uur geleden ergens te ontmoeten, maar ik weet niet waar ik ben!" De man beneden antwoordt: "Ja. U bent in een heteluchtballon en zweeft ongeveer 10 meter boven
de grond. U bevindt zich tussen de 40 en 42
graden noorderbreedte en tussen de 58 en 60 graden
westerlengte." "U bent zeker een Systeem Beheerder" zegt de man in de heteluchtballon. "Inderdaad" zegt de ander, "maar hoe weet u dat?" "Nou", zegt de man in de ballon: "alles wat u zegt
is technisch gesproken juist, maar ik heb helemaal
niets aan die informatie. En al met al ben ik nog steeds verdwaald." De man op de grond kijkt peinzend omhoog en zegt: "U bent zeker manager?"
"Dat klopt", zegt de man in de ballon: "maar hoe
weet u dat?"
"Eenvoudig. U heeft geen idee waar u bent. U weet al helemaal niet waar u naartoe gaat. U heeft iets
beloofd terwijl u geen idee heeft hoe u die belofte moet waarmaken en u verwacht van mij dat ik uw probleem oplos. U verkeert nog steeds in dezelfde positie als voor wij elkaar ontmoetten, maar op een of andere manier is het nu ineens mijn schuld."
Van 17 tot 25 april 2010 organiseert de Koninklijke Maatschappij voor Landbouw en Plantkunde de 34ste editie van de Gentse Floraliën. Met deze Floraliën wordt de 200 jaar oude traditie van de prestigieuze bloemen- en plantententoonstelling voortgezet. De Floraliën worden om de vijf jaar georganiseerd in Gent.
Sfeer, geuren, kleuren, creativiteit en eigentijdse florale kunst zijn de smaakmakende ingrediënten van de Gentse Floraliën 2010. Enerzijds tonen siertelers hun vakmanschap, hun kunnen, hun juweeltjes... Anderzijds combineren dynamische tuinarchitecten, internationale floristen, creatieve ontwerpers en kunstenaars bloemen en planten tot dé ultieme emotie. De editie van dit jaar neemt vierduizend vierkante meter meer in beslag dan de voorgaande editie in 2005 wat een totale wandeling van 2 km vormt. Vandaar dat we besloten een paar goede stapschoenen aan te trekken voor ons bezoekje. Dit jaar nemen 305 exposanten en 24 wereldvermaarde bloemsierkunstenaars deel en uiteraard zijn er ook een hele hoop buitenlandse deelnames, o.a. vanuit Canada, China, Duitsland, Frankrijk, Kenia, Italië, Japan, Zuid Afrika, Zweden, Nederland en de Verenigde Staten. De Floraliën zijn er ook in geslaagd een unieke, heel oude collectie cactussen, die normaal gezien Monaco niet meer verlaten, naar Gent te halen.
Tot daar wat info. Gisteren hebben we dan die Floraliën bezocht in avant première zodat we relatief rustig konden rondlopen en genieten.We wandelden door een tot de verbeelding sprekende siertuin en ontdekten er de taal en de emotie van bloemen.
Wereldwijd zeggen bloemen hetzelfde. We hebben er in het totaal zo'n ruime 450 bruikbare foto's aan over gehouden zodat selecteren heel moeilijk wordt . Toch probeer ik jullie te laten meegenieten.
Het maakt me niet uit wat je doet voor de kost. Ik wil weten wat je diepste verlangen is. Ik wil weten of je durft te dromen dat jouw verlangen werkelijkheid wordt?
Het maakt me niet uit hou oud je bent. Ik wil weten of je het risico durft te lopen om voor idioot versleten te worden omdat je altijd op zoek bent naar liefde, naar een droom of naar een vol en avontuurlijk leven?
Het maakt me niet uit wat je sterrenbeeld is Ik wil weten of je contact kunt maken met je diepste verdriet? Ik wil weten of je je afgesloten hebt als een oester, uit angst voor nog meer pijn? Ik wil weten of je de pijn, of het jouw pijn is of de mijne, kunt uithouden, zonder de pijn te verbergen, te verdoezelen of zogenaamd op te lossen?
Het maakt niet uit dat je anders bent. Ik wil weten of je blijdschap en vreugde, of het de jouwe is of de mijne, kunt verdragen? Ik wil weten of je zo wild kunt dansen dat je er van top tot teen extatisch van wordt, zonder geplaagd te worden door het idee dat je voorzichtig moet zijn, of je bewust moet zijn van door mensen bedachte opmerkingen?
Het maakt me niet uit of je verhalen waar zijn. Ik wil weten of je een ander teleur durft te stellen omdat je eerlijk bent tegen jezelf? Ik wil weten of je het aankunt om voor verrader uitgemaakt te worden omdat je je eigen ziel niet verraadt? Ik wil weten of je trouw kunt zijn en daarom betrouwbaar?
Het maakt me niet uit waar je woont. Het maakt me niet uit hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je na een nacht van diep verdriet van wanhoop en van pijn tot in je botten, nog steeds kunt opstaan en doen voor de andere mensen wat je moet doen?
Het maakt me niet uit wie je kennissen zijn, of op wat voor manier je hier terechtgekomen bent. Ik wil weten of je samen met mij wil lachen of huilen en niet bij een andere visie terug zal deinzen?
Het maakt me niet uit met wie of wat je hebt gestudeerd. Ik wil weten hoe je jezelf staande houdt wanneer je wereld instort? Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf en of je kunt houden van jezelf in lege momenten?
"De muziek dient tot verstrooiing tot opvoeding tot aansporing van geest en hart en tot de bevrijding der ziel van de hartstochten" ARISTOTELES
Muziek is ongetwijfeld één van de beste uitvindingen hier op aarde. Ik kan er niet alleen enorm van genieten maar haal er tevens veel energie uit en ok het sleept mij ook soms mee. Het zijn vooral de positieve dingen die door muziek worden gestimuleerd die ik onthoud. Ik wil zelfs meer zeggen, muziek heeft bijna altijd een helend effect. Muziek brengt mensen dichter bij elkaar, nergens is er meer sfeer, gevoel van gelijkgezindheid dan bv.op een concert. Veelal is er zelfs niet zo veel nodig om de sfeer er in te krijgen. Muziek is ook een ideaal middel om je eens goed uit te leven. Gewoon de volumeknop op maximum en dansen en zingen en doen waar je zin in hebt, kan ongelooflijk veel deugd doen zelfs al pruttelen die krakende botten soms tegen. Het is een ideale manier om stoom af te blazen en dat heeft iedereen wel eens nodig. Muziek is de ideale begeleider bij het sporten, leidt je aandacht een beetje af en maakt dat je het veel langer uithoudt. Dat ondervinden we wekelijks in de turnles. Muziek is ook ideaal om te mediteren, eerst concentreer je je op de muziek die rustig maakt en daarna ga je over op de ademhaling en zo kom je steeds dichter bij jezelf. Muziek speelt met je gevoelens, je kan er zowel vreugde als verdriet mee uitdrukken, muziek zorgt voor versterking van bepaalde gevoelens en daar maken filmmakers oa handig gebruik van. Goeie muziek is een ongelooflijke meerwaarde voor een film. Bij ontroerende films zorgt de pakkende muziek ervoor dat de traantjes sneller rollen. Hoewel, soms heb ik "dat" zelfs niet nodig!! Muziek maakt mensen terug blij en laat hen herleven. Bij het schrijven van deze zin moet ik zeker aan mijn ma denken. Toen ze nog leefde, draaide ze soms muziek uit de oude doos en steeds met hetzelfde effect, ze herleefde bij die muziek die blijkbaar aangename herinneringen opriep. Leve de muziek! Terwijl ik vandaag aan de lenteschoonmaak bezig was, heb ik volop genoten van een streepje muziek en het ging echt beter vooruit... Ik kan alvast niet zonder maar deze keer is het een gezonde verslaving dus zet die volumeknop maar een tandje luider!.....
Terwijl we toch in een luchtige bui zijn...heb daarvoor zelfs geen bier nodig.... En zeggen we niet : " Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd"? dus daar doen we iets aan.....
Er zitten drie poezen zich te pletter te drinken aan de bar, omdat ze geen werk meer hebben:
1e poes : Ik zou graag bij Stabilac werken: 's morgens melk, 's middags melk, 's avonds melk.
2 e poes : Ik zou liever bij Whiskas werken: 's morgens Whiskas, 's middags Whiskas, 's avonds Whiskas.
3e poes : Ik wil bij Jupiler gaan werken ...
De andere 2 poezen : Hoezo, Jupiler?
3e poes : Wel, 's morgens ne kater, 's middags ne kater en 's avonds ne kater.
Gisteren las ik bij Myette alles over de goede invloed van bier op onze body en soul. Maar om mij echt over de schreef te trekken is er meer nodig dus ging ik verder zoeken.
Belangrijke nieuwe info over bier
1. Kan je doodgaan van bier ? Jazeker! Als je een krat bier op je kop krijgt!
2. Veroorzaakt bier psychologische afhankelijkheid? Neen, want 87% van de psychologen drinkt wijn en geen bier!
3. Is bier drinken veilig voor zwangere vrouwen ?
Ja, want bij alcoholcontroles worden zwangere vrouwen toch nooit getest.
(en áls ze dan toch over een streep moeten lopen en het lukt niet echt, dan kunnen ze altijd zeggen dat het door het gewicht van de baby komt!)
4. Word je dik van bier? Nee, dát komt door de borrelhapjes!
5. Bestaat er een verband tussen bier en snel oud worden? Ja. In een open flesje of blik is het bier na een uur al van smaak veranderd!
6. Vermindert bier het rendement op school? Nee, integendeel. Scholen waar bier wordt geschonken in de kantine, hebben meer inkomsten!
7. Hoe geraakt het bier bij jongeren? Wetenschappelijke studies hebben aangetoond dat het meestal via de ober gaat.
8. Is bier slecht voor het geheugen ? Uhhh, nee.... voor zover ik het me kan herinneren is dat nooit bewezen...
Je hoeft echt niet te denken dat een bui altijd met het weer te maken heeft. Bijlange niet! Buien kunnen evenzeer te maken hebben met de mens. Maar vaak hebben dié buien dan wel wat te maken met het weer. Als de zon schittert in een hemelsblauwe lucht dan stralen de meeste mensen, ze voelen zich goed in hun vel, zijn goedgeluimd en tevreden en ook al doet hun hoofd wat zeer of zijn hun knoken een beetje stijf, wat kan hen dat ook allemaal schelen. Ze razen door het leven en projecteren hun problemen door een fuchsiaroze bril rècht de vergeetpunt in. Hun glimlach reikt tot ver buiten hun veelal verkrampte gezicht en hun ogen schitteren als diamanten die net werden opgeblonken door een overijverige diamantenoppoetser-van-dienst. Ze grijpen voor hun kleding naar kleuren waar een regenboog bij zou verbleken en zijn zo vriendelijk tegen alles en iedereen, dat verbaasde blikken hun goedkeurend aankijken. Zo'n mensen zijn dan in een 'goeie' bui! Als men echter 's morgens uit bed stapt en de wereld ligt er grauw en troosteloos bij verzopen onder de liters regen die 's nachts uit de bewolkte lucht naar beneden kwamen vallen, dan is diezelfde mens maar al te vaak geneigd om dadelijk rechtsomkeer te maken richting bed en zich vervolgens terug onder de dek- dons- of andere dekens te installeren om er voor de rest van de dag niet meer uit te komen. Vermits dit echter niet altijd te vereenzelvigen valt met de plicht des levens zetten de meesten een gezicht op als een regelrechte donderwolk-met-migraine om er vervolgens de hele dag de pest in te hebben. Ze slepen zich als het ware naar de badkamer, grijpen de eerste de beste donkergekleurde outfit die ze in hun buurt tegenkomen en lopen er bij met een gezicht dat lijkt op een moordenaar die naar de dodencel wordt geleid. Die mensen zijn dan in wat men noemt 'een slechte bui'! Ik weet het, ik stel het hier allemaal wat extreem voor, maar één ding is zeker : net zoals het weer heeft inderdaad ook de mensheid last van 'buien' ,goede zowel als slechte. De meesten onder ons zijn hier echter nog niet aan gestorven, hebben er zelfs nog niet al te veel aan overgehouden. Wat ik maar wil zeggen is dat het weer wel degelijk invloed heeft op het humeur van de mens. Waarom ik dat logje nu schrijf? Het viel mij op - na de zonnige dagen die we onlangs kregen - dat iedereen er stukken opgewekter bijliep. Ach, het beste is dat het weer ook maar z'n gewone gangetje gaat. We hebben het niet voor 't zeggen hé en dat is maar goed ook. Als we ons nu ook nog met het weer konden bemoeien, dan kwam het zeker nooit meer goed. Weet je, we trekken ons het best niet al te veel aan van het weer. Mocht morgen de zon niet schijnen, dan zullen we er toch niet bijlopen als een donderwolk-op-retour?. Grijp voor mijn part de eerste de beste persoon die je tegenkomt eens goed beet (is die verschijning dan ook nog knap om zien, dan is dat weeral mooi meegenomen) en geef die een smakkerd ... je zult zien : jouw bui verdwijnt als 'sneeuw voor de zon'! Je kan er natuurlijk ook wel een oorveeg aan overhouden, maar kom ... dat is bijzaak.
Als jullie nu denken om pikante of intieme ontboezemingen te krijgen over onze relatie, dan moet ik jullie teleurstellen. Hier is alles nog kits achter de rits. Ik wil het wel hebben over onze jaarlijks klassebijeenkomst op tweede Paasdag. Al sinds we de deuren achter onze humaniora-jaren (1963) dichttrokken, komen we jaarlijks bijeen. Dan herbeleven we die sfeer van toen en volgen we mekaar in lief en leed. Er wordt nogal wat gebabbeld en gelachen op die dag en geloof mij niemand moet onderdoen. Als jullie weten dat er van de 25 die toen afstudeerden naast tolk, geneeskunde, verpleging, licentiate en ingenieur 18 mensen kozen voor regentaat dan moet ik er geen tekeningetje bij maken zeker? Het is een publiek geheim dat onderwijzend personeel nogal van de tongriem gesneden is, maar die enkelingen die iets anders kozen staan ook hun mannetje hoor! Ieder jaar neemt iemand de organisatie van de dag voor zich en meestal is het ergens in West Vlaanderen. Omdat ik sinds maart van een seniorentarief kan genieten, besloot ik met de trein naar Kortrijk te tuffen en daar zou ik dan opgehaald worden samen met nog iemand vanuit Brussel, om dan naar Geluwe ( Wervik) te rijden. Ze waren er weer, de oude getrouwen van het eerste uur, 14 in 't totaal, ééntje had 's morgens afgebeld omdat haar broer ( 63j) in de nacht overleden was. Van dat groepje heeft er nog nooit ééntje ontbroken tenzij ik gedurende die 13 jaar dat we in het buitenland woonden! We hebben bijgepraat, gelachen, herinneringen opgehaald en even stilgestaan bij het recente overlijden van een klasgenote, reeds de derde van onze klas en we hebben geluisterd naar mekaar... Iedereen draagt zijn eigen rugzak : een zwaar ongeval met enkele dagen coma en blijvend letsel, het verlies van een partner, een echtscheiding, een minder valide zoon, een te vroeg geboren tweeling waarbij één kleinkindje het niet haalde, ziekte, alleen gebleven klasgenoten bewust of niet... de zelfmoord van één van de klasgenoten, de nonchalante sloddervos van toen die uiteindelijk voor het klooster koos en nog steeds achter haar roeping staat.. zoals jullie zien ,we hadden wat bij te praten en dat allemaal bij een " natje en een droogje". Meestal kiezen we een afgelegen hoekje in het restaurant waar we veilig zitten want we willen niet gevraagd worden om niet meer terug te komen!!( is ons één keer overkomen omdat we teveel decibes produceerden!!) Maar nu drijf ik af. Onze klas was altijd een ongelooflijke hechte blok die mekaar bijstond en steunde door dik en dun en dat 6 jaren lang, soms tot wanhoop van de nonnen!! We voelden gelijk, we "ondergingen" samen de spartaanse internaatsjaren van de jaren '50/'60, we weigerden te verklikken en vonden de strafstudies die daarop volgenden zelfs hilarisch , we werden niet zomaar " de berenklas" genoemd!! Ons doel was om met zijn allen de eindstreep te halen en daar gingen we heel ver in. Zo trokken we de punten van dagwerk van de hekkensluiters op door opstellen en verhandelingen uit te wisselen, opgeloste, ingewikkelde wiskundige vraagstukken te laten circuleren, wetenschappelijke proeven uit te testen en aan de reftertafels ellenlange woordenlijsten en naamvallen erin te rammen zonder ooit betrapt te worden!! En toch... blijkbaar heeft het leven voor een barst in dat gelijkgestemd zijn gezorgd want het was heel confronterend om vast te stellen hoe de levens-en doodsvisie van een paar onder ons grondig verschilde zodra we het over ouder worden, waardig sterven, dementie en euthanasie hadden. Gelukkig zijn die onderwerpen geen taboe hoewel sommige standpunten heel erg verschilden Waar hadden we mekaar losgelaten? Was het de invloed van de nog steeds ingeburgerde West Vlaamse katholieke mentaliteit in de meeste scholen waar men had lesgegeven? Was het de confrontatie met de realiteit van het leven? Was het door het afzetten van die " paardenbril" waarmee we in onze tienerjaren opgroeiden? Was het de confrontatie met de andere culturen of was het gewoon de persoonlijke verandering en ontwikkeling die ieder van ons doormaakte na het afgooien van die 6 jaar strenge internaatsjaren? Het zal een mix van dat alles zijn, denk ik. De luchtige toon werd echter snel teruggevonden, er werden plannen gemaakt voor volgend jaar en even aan een alternatief gedacht voor de bijeenkomst over 3 jaar wanneer we 50 jaar afgestudeerd zijn. Maar eerst duimen dat we dat nog allemaal samen mogen vieren! Het afscheid was weer heel joviaal met een grap en een grol en " tot volgend jaar" klonk weer heel gemeend. We hebben mekaar in de voorbije 47 j misschien wat losgelaten maar die oeroude internaatslijm houdt nog steeds stand en ik kijk nu al uit naar volgend jaar al zijn we dan een beetje ouder en een beetje grijzer ...hierop rijmt nu wijzer maar dat laat ik in het midden!!
vogelzang in de mond....zeker als de dag zonnig begint. Gisterenmorgen werd ik in alle vroegte wakker. Het begon al vaag te schemeren en ergens in de nabije buurt zat een vogel zn keel te schrapen. Blijkbaar werkt de lente ook bij de gevleugelden inspirerend. Er moest, zoals het hoort, eerst wat ingezongen worden. Het begon met korte 2 tonige fluitjes die met een tussenpauze herhaald werden. Verder was het doodstil. Ik vind dat één van de mooiste momenten van de dag.. Als kind kon ik al genieten als een merel vlak onder het raam van mijn slaapkamer zich ook zo aan het inzingen was. Heel voorzichtig begon de merel dan aan het eerste deel van zijn riedeltje. Je weet wel, merelriedeltjes bestaan uit twee delen. Het eerste deel is vrijwel altijd hetzelfde, met het tweede deel worden de meest maffe capriolen uitgeprobeerd. En als zon merel dan heel voorzichtig en heel zachtjes, alsof hij eigenlijk nog niet gehoord mag worden, begint met inzingen, zo vlak onder je raam dan werkt dat bij mij op mijn lachspieren. Het is alsof hij voor zijn beurt probeerde te fluiten, maar dan wel zachtjes, bang dat iemand het zou ontdekken. Gisterenmorgen begon het vogeltje dus ook zo. Niet te hard, voorzichtig, alsof het niet betrapt mocht worden, maar wel stiekem het eerste wakker was. Ik dommelde terug wat in en toen ik weer wat naar de oppervlakte kwam, was er een hels kabaal buiten. Blijkbaar hadden alle vogels uit de buurt hun kasregisters opengegooid en floten ze met zn allen de nieuwe dag tegemoet. Ik lag verbaasd te luisteren naar de geluidsmuur die het veroorzaakte. Een kakofonie van vogelgeluiden, alsof ze op de markt stonden en ze met hun koopwaar boven het gebrul van hun buren uit moesten zien te komen. Dit was geen ochtendconcert meer, dit was een hardcore-concert en ik was de verborgen luisteraar!
Ik prees mezelf gelukkig dat ik niet in de stad woonde want dan zou ik dit moeten missen! Hoewel, niet iedereen kan hiervan genieten. Ik herinnerde mij een uitstap met de dochter en haar schoonfamilie, schoonmama werd altijd heel vroeg wakker door fluitende vogels en begreep maar niet wat ik er leuk aan vond om zo gewekt te worden! Laat de lente maar komen!
Hij is er weer de Japanse kerselaar ! In de stralende aprilzon komen de roze kleuren extra goed uit
en het is altijd een rare vertoning dat zon boom - die men anders toch
geen blik waardig gunt -
zon prachtige roze metamorfose kan ondergaan. Het is eigenlijk tijdens een wandeling dat ik die boom in volle pracht in een voortuin ontdekte. Ik kon het niet laten even te blijven kijken. Heel even flitste het door mijn hoofd: "wat zullen die mensen wel niet denken dat ik hier zo
aan hun boom sta rond te draaien, het hoofd lichtjes geheven, met half open mond en af en toe
een blad tussen de vingers "? Op zon moment ben ik net iets te enthousiast een natuur-mens.
Ik weet alleen niet of dit erg is maar ik denk het niet er zullen wel meer mensen zijn met zo'n gevoel! Wij zijn die types die sierkersen lastigvallen op lentedagen
wanneer deze zich zo volledig in hun roze outfit blootgeven
en staan te pronken met hun weelderige vormen, een belangrijke
aankondiging van
de volle lente.
Terwijl ik in gedachten een intiem gesprek hield met die roze weelde, stopte een dame met een hondje
en keek me monsterend aan.
Ik wenste haar een goede dag maar omdat ze nogal beschuldigend keek, stapte ik door. Wees gerust lieve dame ik kwam gewoon even van dichtbij genieten.......
Ik weet dat niet iedereen bezeten is van de taal. Zelf ben ik er altijd door geboeid geweest. Dat manifesteerde zich reeds in mijn prille kinderjaren want naar het schijnt, was ik er nogal vroeg bij om mij verbaal te uiten ( dixit ons ma) en diegenen die mij ietwat kennen, zullen er geen moeite mee hebben om dat te geloven !!! Taal is samen met muziek mijn grote liefde..Mijn vechtgenoot komt zelden lezen dus mag ik dit hier met een gerust gemoed neerzetten !!
Toen Lipske gisteren naar de betekenis van " Vijgen na Pasen" vroeg, vond ik het ook zo'n gekke uitdrukking dus gaf ik toe aan mijn taalnieuwsgierigheid en ging nog maar eens googlen...
Het verwonderde mij helemaal niet dat er ook hier weer een religieus tintje aan vast hing.. De taal is altijd een weerslag van de samenleving en '" in lang vervlogen dagen..." werden wij ook "geleefd" door Kerk en dogma's...
Dit is wat ik vond. In de middeleeuwen waren de vastendagen zeer talrijk, niet alleen alle vrijdagen maar ook de quatertemperdagen,(= bepaalde woendsagen, donderdagen en vrijdagen als dagen van gebed en boete met betrekking tot de oogst werden al vroegtijdig verbonden met het begin van elk van de vier jaargetijden. Omwille van deze tijden kregen deze dagen de benaming quatertemperdagen.) de vigiliedagen ( = dat zijn dagen van lezingen, gezangen, gebeden en homilies die aan bepaalde religieuze feesten voorafgaan ) en de grote veertigdaagse vasten stonden in het rood aangeduid op de kerkelijke kalender. Na de wintertijd, de tijd van feesten en schrokpartijen zorgde de Kerk voor afremming; Dat was de grote vasten, de tijd van soberheid en versterving. Voor velen was het echter een onontkoombare noodzakelijkheid want de voorraden van vlees en dergelijke waren immers op en slechts een noodzakelijke en noodgedwongen vasten kon de burgers de lente doen bereiken. Op vastendagen mocht er geen vlees en geen vette spijzen gegeten worden . De beenhouwers mochten het vlees niet etaleren op peine van straffen. Op het eten van vlees stonden lijfstraffen en zelfs de doodstraf kon men krijgen voor worteltjes met spek. Lodewijk de IX, bijgenaamd de heilige, dreef de versterving zelfs zo ver dat hij zich onthield van bij zijn vrouw te slapen, maar hij zal wel een uitzondering geweest zijn. Buiten de klassieke vastenmenu zoals vis, groenten en kaas werd er ook ,maar dan door de rijken de armen konden zich dit niet aanscheffen, zaken gegeten zoals rozijnen, noten en gedroogd fruit. Ook vijgen behoorden daarbij en als de vijgen te laat uit het verre Turkije arriveerden, sprak men van vijgen na Pasen .. vastenspijs na Pasen!!
)
Ik was gewoonweg bekaf en geraakte zelfs niet in slaap van dat " beetje " teveel... 
){kind=link}