Van 17 tot 25 april 2010 organiseert de Koninklijke Maatschappij voor Landbouw en Plantkunde de 34ste editie van de Gentse Floraliën. Met deze Floraliën wordt de 200 jaar oude traditie van de prestigieuze bloemen- en plantententoonstelling voortgezet. De Floraliën worden om de vijf jaar georganiseerd in Gent.
Sfeer, geuren, kleuren, creativiteit en eigentijdse florale kunst zijn de smaakmakende ingrediënten van de Gentse Floraliën 2010. Enerzijds tonen siertelers hun vakmanschap, hun kunnen, hun juweeltjes... Anderzijds combineren dynamische tuinarchitecten, internationale floristen, creatieve ontwerpers en kunstenaars bloemen en planten tot dé ultieme emotie. De editie van dit jaar neemt vierduizend vierkante meter meer in beslag dan de voorgaande editie in 2005 wat een totale wandeling van 2 km vormt. Vandaar dat we besloten een paar goede stapschoenen aan te trekken voor ons bezoekje. Dit jaar nemen 305 exposanten en 24 wereldvermaarde bloemsierkunstenaars deel en uiteraard zijn er ook een hele hoop buitenlandse deelnames, o.a. vanuit Canada, China, Duitsland, Frankrijk, Kenia, Italië, Japan, Zuid Afrika, Zweden, Nederland en de Verenigde Staten. De Floraliën zijn er ook in geslaagd een unieke, heel oude collectie cactussen, die normaal gezien Monaco niet meer verlaten, naar Gent te halen.
Tot daar wat info. Gisteren hebben we dan die Floraliën bezocht in avant première zodat we relatief rustig konden rondlopen en genieten.We wandelden door een tot de verbeelding sprekende siertuin en ontdekten er de taal en de emotie van bloemen.
Wereldwijd zeggen bloemen hetzelfde. We hebben er in het totaal zo'n ruime 450 bruikbare foto's aan over gehouden zodat selecteren heel moeilijk wordt . Toch probeer ik jullie te laten meegenieten.
Het maakt me niet uit wat je doet voor de kost. Ik wil weten wat je diepste verlangen is. Ik wil weten of je durft te dromen dat jouw verlangen werkelijkheid wordt?
Het maakt me niet uit hou oud je bent. Ik wil weten of je het risico durft te lopen om voor idioot versleten te worden omdat je altijd op zoek bent naar liefde, naar een droom of naar een vol en avontuurlijk leven?
Het maakt me niet uit wat je sterrenbeeld is Ik wil weten of je contact kunt maken met je diepste verdriet? Ik wil weten of je je afgesloten hebt als een oester, uit angst voor nog meer pijn? Ik wil weten of je de pijn, of het jouw pijn is of de mijne, kunt uithouden, zonder de pijn te verbergen, te verdoezelen of zogenaamd op te lossen?
Het maakt niet uit dat je anders bent. Ik wil weten of je blijdschap en vreugde, of het de jouwe is of de mijne, kunt verdragen? Ik wil weten of je zo wild kunt dansen dat je er van top tot teen extatisch van wordt, zonder geplaagd te worden door het idee dat je voorzichtig moet zijn, of je bewust moet zijn van door mensen bedachte opmerkingen?
Het maakt me niet uit of je verhalen waar zijn. Ik wil weten of je een ander teleur durft te stellen omdat je eerlijk bent tegen jezelf? Ik wil weten of je het aankunt om voor verrader uitgemaakt te worden omdat je je eigen ziel niet verraadt? Ik wil weten of je trouw kunt zijn en daarom betrouwbaar?
Het maakt me niet uit waar je woont. Het maakt me niet uit hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je na een nacht van diep verdriet van wanhoop en van pijn tot in je botten, nog steeds kunt opstaan en doen voor de andere mensen wat je moet doen?
Het maakt me niet uit wie je kennissen zijn, of op wat voor manier je hier terechtgekomen bent. Ik wil weten of je samen met mij wil lachen of huilen en niet bij een andere visie terug zal deinzen?
Het maakt me niet uit met wie of wat je hebt gestudeerd. Ik wil weten hoe je jezelf staande houdt wanneer je wereld instort? Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf en of je kunt houden van jezelf in lege momenten?
"De muziek dient tot verstrooiing tot opvoeding tot aansporing van geest en hart en tot de bevrijding der ziel van de hartstochten" ARISTOTELES
Muziek is ongetwijfeld één van de beste uitvindingen hier op aarde. Ik kan er niet alleen enorm van genieten maar haal er tevens veel energie uit en ok het sleept mij ook soms mee. Het zijn vooral de positieve dingen die door muziek worden gestimuleerd die ik onthoud. Ik wil zelfs meer zeggen, muziek heeft bijna altijd een helend effect. Muziek brengt mensen dichter bij elkaar, nergens is er meer sfeer, gevoel van gelijkgezindheid dan bv.op een concert. Veelal is er zelfs niet zo veel nodig om de sfeer er in te krijgen. Muziek is ook een ideaal middel om je eens goed uit te leven. Gewoon de volumeknop op maximum en dansen en zingen en doen waar je zin in hebt, kan ongelooflijk veel deugd doen zelfs al pruttelen die krakende botten soms tegen. Het is een ideale manier om stoom af te blazen en dat heeft iedereen wel eens nodig. Muziek is de ideale begeleider bij het sporten, leidt je aandacht een beetje af en maakt dat je het veel langer uithoudt. Dat ondervinden we wekelijks in de turnles. Muziek is ook ideaal om te mediteren, eerst concentreer je je op de muziek die rustig maakt en daarna ga je over op de ademhaling en zo kom je steeds dichter bij jezelf. Muziek speelt met je gevoelens, je kan er zowel vreugde als verdriet mee uitdrukken, muziek zorgt voor versterking van bepaalde gevoelens en daar maken filmmakers oa handig gebruik van. Goeie muziek is een ongelooflijke meerwaarde voor een film. Bij ontroerende films zorgt de pakkende muziek ervoor dat de traantjes sneller rollen. Hoewel, soms heb ik "dat" zelfs niet nodig!! Muziek maakt mensen terug blij en laat hen herleven. Bij het schrijven van deze zin moet ik zeker aan mijn ma denken. Toen ze nog leefde, draaide ze soms muziek uit de oude doos en steeds met hetzelfde effect, ze herleefde bij die muziek die blijkbaar aangename herinneringen opriep. Leve de muziek! Terwijl ik vandaag aan de lenteschoonmaak bezig was, heb ik volop genoten van een streepje muziek en het ging echt beter vooruit... Ik kan alvast niet zonder maar deze keer is het een gezonde verslaving dus zet die volumeknop maar een tandje luider!.....
Terwijl we toch in een luchtige bui zijn...heb daarvoor zelfs geen bier nodig.... En zeggen we niet : " Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd"? dus daar doen we iets aan.....
Er zitten drie poezen zich te pletter te drinken aan de bar, omdat ze geen werk meer hebben:
1e poes : Ik zou graag bij Stabilac werken: 's morgens melk, 's middags melk, 's avonds melk.
2 e poes : Ik zou liever bij Whiskas werken: 's morgens Whiskas, 's middags Whiskas, 's avonds Whiskas.
3e poes : Ik wil bij Jupiler gaan werken ...
De andere 2 poezen : Hoezo, Jupiler?
3e poes : Wel, 's morgens ne kater, 's middags ne kater en 's avonds ne kater.
Gisteren las ik bij Myette alles over de goede invloed van bier op onze body en soul. Maar om mij echt over de schreef te trekken is er meer nodig dus ging ik verder zoeken.
Belangrijke nieuwe info over bier
1. Kan je doodgaan van bier ? Jazeker! Als je een krat bier op je kop krijgt!
2. Veroorzaakt bier psychologische afhankelijkheid? Neen, want 87% van de psychologen drinkt wijn en geen bier!
3. Is bier drinken veilig voor zwangere vrouwen ?
Ja, want bij alcoholcontroles worden zwangere vrouwen toch nooit getest.
(en áls ze dan toch over een streep moeten lopen en het lukt niet echt, dan kunnen ze altijd zeggen dat het door het gewicht van de baby komt!)
4. Word je dik van bier? Nee, dát komt door de borrelhapjes!
5. Bestaat er een verband tussen bier en snel oud worden? Ja. In een open flesje of blik is het bier na een uur al van smaak veranderd!
6. Vermindert bier het rendement op school? Nee, integendeel. Scholen waar bier wordt geschonken in de kantine, hebben meer inkomsten!
7. Hoe geraakt het bier bij jongeren? Wetenschappelijke studies hebben aangetoond dat het meestal via de ober gaat.
8. Is bier slecht voor het geheugen ? Uhhh, nee.... voor zover ik het me kan herinneren is dat nooit bewezen...
Je hoeft echt niet te denken dat een bui altijd met het weer te maken heeft. Bijlange niet! Buien kunnen evenzeer te maken hebben met de mens. Maar vaak hebben dié buien dan wel wat te maken met het weer. Als de zon schittert in een hemelsblauwe lucht dan stralen de meeste mensen, ze voelen zich goed in hun vel, zijn goedgeluimd en tevreden en ook al doet hun hoofd wat zeer of zijn hun knoken een beetje stijf, wat kan hen dat ook allemaal schelen. Ze razen door het leven en projecteren hun problemen door een fuchsiaroze bril rècht de vergeetpunt in. Hun glimlach reikt tot ver buiten hun veelal verkrampte gezicht en hun ogen schitteren als diamanten die net werden opgeblonken door een overijverige diamantenoppoetser-van-dienst. Ze grijpen voor hun kleding naar kleuren waar een regenboog bij zou verbleken en zijn zo vriendelijk tegen alles en iedereen, dat verbaasde blikken hun goedkeurend aankijken. Zo'n mensen zijn dan in een 'goeie' bui! Als men echter 's morgens uit bed stapt en de wereld ligt er grauw en troosteloos bij verzopen onder de liters regen die 's nachts uit de bewolkte lucht naar beneden kwamen vallen, dan is diezelfde mens maar al te vaak geneigd om dadelijk rechtsomkeer te maken richting bed en zich vervolgens terug onder de dek- dons- of andere dekens te installeren om er voor de rest van de dag niet meer uit te komen. Vermits dit echter niet altijd te vereenzelvigen valt met de plicht des levens zetten de meesten een gezicht op als een regelrechte donderwolk-met-migraine om er vervolgens de hele dag de pest in te hebben. Ze slepen zich als het ware naar de badkamer, grijpen de eerste de beste donkergekleurde outfit die ze in hun buurt tegenkomen en lopen er bij met een gezicht dat lijkt op een moordenaar die naar de dodencel wordt geleid. Die mensen zijn dan in wat men noemt 'een slechte bui'! Ik weet het, ik stel het hier allemaal wat extreem voor, maar één ding is zeker : net zoals het weer heeft inderdaad ook de mensheid last van 'buien' ,goede zowel als slechte. De meesten onder ons zijn hier echter nog niet aan gestorven, hebben er zelfs nog niet al te veel aan overgehouden. Wat ik maar wil zeggen is dat het weer wel degelijk invloed heeft op het humeur van de mens. Waarom ik dat logje nu schrijf? Het viel mij op - na de zonnige dagen die we onlangs kregen - dat iedereen er stukken opgewekter bijliep. Ach, het beste is dat het weer ook maar z'n gewone gangetje gaat. We hebben het niet voor 't zeggen hé en dat is maar goed ook. Als we ons nu ook nog met het weer konden bemoeien, dan kwam het zeker nooit meer goed. Weet je, we trekken ons het best niet al te veel aan van het weer. Mocht morgen de zon niet schijnen, dan zullen we er toch niet bijlopen als een donderwolk-op-retour?. Grijp voor mijn part de eerste de beste persoon die je tegenkomt eens goed beet (is die verschijning dan ook nog knap om zien, dan is dat weeral mooi meegenomen) en geef die een smakkerd ... je zult zien : jouw bui verdwijnt als 'sneeuw voor de zon'! Je kan er natuurlijk ook wel een oorveeg aan overhouden, maar kom ... dat is bijzaak.
Als jullie nu denken om pikante of intieme ontboezemingen te krijgen over onze relatie, dan moet ik jullie teleurstellen. Hier is alles nog kits achter de rits. Ik wil het wel hebben over onze jaarlijks klassebijeenkomst op tweede Paasdag. Al sinds we de deuren achter onze humaniora-jaren (1963) dichttrokken, komen we jaarlijks bijeen. Dan herbeleven we die sfeer van toen en volgen we mekaar in lief en leed. Er wordt nogal wat gebabbeld en gelachen op die dag en geloof mij niemand moet onderdoen. Als jullie weten dat er van de 25 die toen afstudeerden naast tolk, geneeskunde, verpleging, licentiate en ingenieur 18 mensen kozen voor regentaat dan moet ik er geen tekeningetje bij maken zeker? Het is een publiek geheim dat onderwijzend personeel nogal van de tongriem gesneden is, maar die enkelingen die iets anders kozen staan ook hun mannetje hoor! Ieder jaar neemt iemand de organisatie van de dag voor zich en meestal is het ergens in West Vlaanderen. Omdat ik sinds maart van een seniorentarief kan genieten, besloot ik met de trein naar Kortrijk te tuffen en daar zou ik dan opgehaald worden samen met nog iemand vanuit Brussel, om dan naar Geluwe ( Wervik) te rijden. Ze waren er weer, de oude getrouwen van het eerste uur, 14 in 't totaal, ééntje had 's morgens afgebeld omdat haar broer ( 63j) in de nacht overleden was. Van dat groepje heeft er nog nooit ééntje ontbroken tenzij ik gedurende die 13 jaar dat we in het buitenland woonden! We hebben bijgepraat, gelachen, herinneringen opgehaald en even stilgestaan bij het recente overlijden van een klasgenote, reeds de derde van onze klas en we hebben geluisterd naar mekaar... Iedereen draagt zijn eigen rugzak : een zwaar ongeval met enkele dagen coma en blijvend letsel, het verlies van een partner, een echtscheiding, een minder valide zoon, een te vroeg geboren tweeling waarbij één kleinkindje het niet haalde, ziekte, alleen gebleven klasgenoten bewust of niet... de zelfmoord van één van de klasgenoten, de nonchalante sloddervos van toen die uiteindelijk voor het klooster koos en nog steeds achter haar roeping staat.. zoals jullie zien ,we hadden wat bij te praten en dat allemaal bij een " natje en een droogje". Meestal kiezen we een afgelegen hoekje in het restaurant waar we veilig zitten want we willen niet gevraagd worden om niet meer terug te komen!!( is ons één keer overkomen omdat we teveel decibes produceerden!!) Maar nu drijf ik af. Onze klas was altijd een ongelooflijke hechte blok die mekaar bijstond en steunde door dik en dun en dat 6 jaren lang, soms tot wanhoop van de nonnen!! We voelden gelijk, we "ondergingen" samen de spartaanse internaatsjaren van de jaren '50/'60, we weigerden te verklikken en vonden de strafstudies die daarop volgenden zelfs hilarisch , we werden niet zomaar " de berenklas" genoemd!! Ons doel was om met zijn allen de eindstreep te halen en daar gingen we heel ver in. Zo trokken we de punten van dagwerk van de hekkensluiters op door opstellen en verhandelingen uit te wisselen, opgeloste, ingewikkelde wiskundige vraagstukken te laten circuleren, wetenschappelijke proeven uit te testen en aan de reftertafels ellenlange woordenlijsten en naamvallen erin te rammen zonder ooit betrapt te worden!! En toch... blijkbaar heeft het leven voor een barst in dat gelijkgestemd zijn gezorgd want het was heel confronterend om vast te stellen hoe de levens-en doodsvisie van een paar onder ons grondig verschilde zodra we het over ouder worden, waardig sterven, dementie en euthanasie hadden. Gelukkig zijn die onderwerpen geen taboe hoewel sommige standpunten heel erg verschilden Waar hadden we mekaar losgelaten? Was het de invloed van de nog steeds ingeburgerde West Vlaamse katholieke mentaliteit in de meeste scholen waar men had lesgegeven? Was het de confrontatie met de realiteit van het leven? Was het door het afzetten van die " paardenbril" waarmee we in onze tienerjaren opgroeiden? Was het de confrontatie met de andere culturen of was het gewoon de persoonlijke verandering en ontwikkeling die ieder van ons doormaakte na het afgooien van die 6 jaar strenge internaatsjaren? Het zal een mix van dat alles zijn, denk ik. De luchtige toon werd echter snel teruggevonden, er werden plannen gemaakt voor volgend jaar en even aan een alternatief gedacht voor de bijeenkomst over 3 jaar wanneer we 50 jaar afgestudeerd zijn. Maar eerst duimen dat we dat nog allemaal samen mogen vieren! Het afscheid was weer heel joviaal met een grap en een grol en " tot volgend jaar" klonk weer heel gemeend. We hebben mekaar in de voorbije 47 j misschien wat losgelaten maar die oeroude internaatslijm houdt nog steeds stand en ik kijk nu al uit naar volgend jaar al zijn we dan een beetje ouder en een beetje grijzer ...hierop rijmt nu wijzer maar dat laat ik in het midden!!
vogelzang in de mond....zeker als de dag zonnig begint. Gisterenmorgen werd ik in alle vroegte wakker. Het begon al vaag te schemeren en ergens in de nabije buurt zat een vogel zn keel te schrapen. Blijkbaar werkt de lente ook bij de gevleugelden inspirerend. Er moest, zoals het hoort, eerst wat ingezongen worden. Het begon met korte 2 tonige fluitjes die met een tussenpauze herhaald werden. Verder was het doodstil. Ik vind dat één van de mooiste momenten van de dag.. Als kind kon ik al genieten als een merel vlak onder het raam van mijn slaapkamer zich ook zo aan het inzingen was. Heel voorzichtig begon de merel dan aan het eerste deel van zijn riedeltje. Je weet wel, merelriedeltjes bestaan uit twee delen. Het eerste deel is vrijwel altijd hetzelfde, met het tweede deel worden de meest maffe capriolen uitgeprobeerd. En als zon merel dan heel voorzichtig en heel zachtjes, alsof hij eigenlijk nog niet gehoord mag worden, begint met inzingen, zo vlak onder je raam dan werkt dat bij mij op mijn lachspieren. Het is alsof hij voor zijn beurt probeerde te fluiten, maar dan wel zachtjes, bang dat iemand het zou ontdekken. Gisterenmorgen begon het vogeltje dus ook zo. Niet te hard, voorzichtig, alsof het niet betrapt mocht worden, maar wel stiekem het eerste wakker was. Ik dommelde terug wat in en toen ik weer wat naar de oppervlakte kwam, was er een hels kabaal buiten. Blijkbaar hadden alle vogels uit de buurt hun kasregisters opengegooid en floten ze met zn allen de nieuwe dag tegemoet. Ik lag verbaasd te luisteren naar de geluidsmuur die het veroorzaakte. Een kakofonie van vogelgeluiden, alsof ze op de markt stonden en ze met hun koopwaar boven het gebrul van hun buren uit moesten zien te komen. Dit was geen ochtendconcert meer, dit was een hardcore-concert en ik was de verborgen luisteraar!
Ik prees mezelf gelukkig dat ik niet in de stad woonde want dan zou ik dit moeten missen! Hoewel, niet iedereen kan hiervan genieten. Ik herinnerde mij een uitstap met de dochter en haar schoonfamilie, schoonmama werd altijd heel vroeg wakker door fluitende vogels en begreep maar niet wat ik er leuk aan vond om zo gewekt te worden! Laat de lente maar komen!
Hij is er weer de Japanse kerselaar ! In de stralende aprilzon komen de roze kleuren extra goed uit
en het is altijd een rare vertoning dat zon boom - die men anders toch
geen blik waardig gunt -
zon prachtige roze metamorfose kan ondergaan. Het is eigenlijk tijdens een wandeling dat ik die boom in volle pracht in een voortuin ontdekte. Ik kon het niet laten even te blijven kijken. Heel even flitste het door mijn hoofd: "wat zullen die mensen wel niet denken dat ik hier zo
aan hun boom sta rond te draaien, het hoofd lichtjes geheven, met half open mond en af en toe
een blad tussen de vingers "? Op zon moment ben ik net iets te enthousiast een natuur-mens.
Ik weet alleen niet of dit erg is maar ik denk het niet er zullen wel meer mensen zijn met zo'n gevoel! Wij zijn die types die sierkersen lastigvallen op lentedagen
wanneer deze zich zo volledig in hun roze outfit blootgeven
en staan te pronken met hun weelderige vormen, een belangrijke
aankondiging van
de volle lente.
Terwijl ik in gedachten een intiem gesprek hield met die roze weelde, stopte een dame met een hondje
en keek me monsterend aan.
Ik wenste haar een goede dag maar omdat ze nogal beschuldigend keek, stapte ik door. Wees gerust lieve dame ik kwam gewoon even van dichtbij genieten.......
Ik weet dat niet iedereen bezeten is van de taal. Zelf ben ik er altijd door geboeid geweest. Dat manifesteerde zich reeds in mijn prille kinderjaren want naar het schijnt, was ik er nogal vroeg bij om mij verbaal te uiten ( dixit ons ma) en diegenen die mij ietwat kennen, zullen er geen moeite mee hebben om dat te geloven !!! Taal is samen met muziek mijn grote liefde..Mijn vechtgenoot komt zelden lezen dus mag ik dit hier met een gerust gemoed neerzetten !!
Toen Lipske gisteren naar de betekenis van " Vijgen na Pasen" vroeg, vond ik het ook zo'n gekke uitdrukking dus gaf ik toe aan mijn taalnieuwsgierigheid en ging nog maar eens googlen...
Het verwonderde mij helemaal niet dat er ook hier weer een religieus tintje aan vast hing.. De taal is altijd een weerslag van de samenleving en '" in lang vervlogen dagen..." werden wij ook "geleefd" door Kerk en dogma's...
Dit is wat ik vond. In de middeleeuwen waren de vastendagen zeer talrijk, niet alleen alle vrijdagen maar ook de quatertemperdagen,(= bepaalde woendsagen, donderdagen en vrijdagen als dagen van gebed en boete met betrekking tot de oogst werden al vroegtijdig verbonden met het begin van elk van de vier jaargetijden. Omwille van deze tijden kregen deze dagen de benaming quatertemperdagen.) de vigiliedagen ( = dat zijn dagen van lezingen, gezangen, gebeden en homilies die aan bepaalde religieuze feesten voorafgaan ) en de grote veertigdaagse vasten stonden in het rood aangeduid op de kerkelijke kalender. Na de wintertijd, de tijd van feesten en schrokpartijen zorgde de Kerk voor afremming; Dat was de grote vasten, de tijd van soberheid en versterving. Voor velen was het echter een onontkoombare noodzakelijkheid want de voorraden van vlees en dergelijke waren immers op en slechts een noodzakelijke en noodgedwongen vasten kon de burgers de lente doen bereiken. Op vastendagen mocht er geen vlees en geen vette spijzen gegeten worden . De beenhouwers mochten het vlees niet etaleren op peine van straffen. Op het eten van vlees stonden lijfstraffen en zelfs de doodstraf kon men krijgen voor worteltjes met spek. Lodewijk de IX, bijgenaamd de heilige, dreef de versterving zelfs zo ver dat hij zich onthield van bij zijn vrouw te slapen, maar hij zal wel een uitzondering geweest zijn. Buiten de klassieke vastenmenu zoals vis, groenten en kaas werd er ook ,maar dan door de rijken de armen konden zich dit niet aanscheffen, zaken gegeten zoals rozijnen, noten en gedroogd fruit. Ook vijgen behoorden daarbij en als de vijgen te laat uit het verre Turkije arriveerden, sprak men van vijgen na Pasen .. vastenspijs na Pasen!!
In de Zondag, het krantje dat je op zondag bij de bakker vindt, las ik de uitdrukking.. Slang om slinger! Het leek mij een beetje vreemd want ik kende enkel slag om slinger Het zal wel a slip of the finger geweest zijn van de schrijver van de column maar meteen vroeg ik mij toch af van waar die uitdrukking : slag om slinger kwam? Ik ben het even gaan opzoeken en het leek mij interessant om het aan de taalgeïnteresseerden onder jullie even mee te geven. De uitdrukking roept beelden op uit lang vervlogen tijden die onze jeugd nooit meer zal herkennen, een beetje nostalgie? Misschien, wat hier volgt danken we aan Google.
Slag om slinger = om de haverklap. We weten wel wat dat betekent, zeker het laatste, maar waarom? Laat ons beginnen met de haverklap. De traditionele verklaring verwijst naar een oudere uitdrukking: om een haverstro, die Van Dale citeert als twisten om een haverstro, ruzie om een niet. Haverstro is het kaf dat overblijft na het dorsen van de haver. Het is heel licht, bijna stof vandaar: een nietigheid. Een afgeleide betekenis was dan gauw: herhaaldelijk, als men namelijk twist bij de geringste aanleiding, zal men heel vaak en veel twisten en zo zijn we bij de betekenis die wij nu geven aan om de haverklap. De klap verwijst dan naar het slaan met de dorsvlegel. Maar er is een alternatief, dat de oorsprong gaat zoeken in het Fries; daar hebben ze een uitdrukking om in (=een) aveklap. Dat ave kennen wij senioren zeker nog, we hebben genoeg Weesgegroetjes gebeden, in het Latijn Ave Maria. Een avemarij was een schietgebedje en vandaar iets dat niet lang duurt, een oogwenk, een momentje. Klap is een oudere vorm van klep en kleppen, dat doen de klokken, de klok die het ave klapt is die van het Angelus, waarbij op de middag de kerkklok driemaal drie slagen na mekaar geeft, met een korte onderbreking. Zelfs de landbouwers op het veld werden verondersteld om het werk daarvoor te onderbreken en drie Weesgegroetjes te bidden. Voor de "leken" onder jullie verwijs ik even naar het bekende schilderij van Millet.Prachtig en zo sprekend voor de tijd!
Angelus is het Latijnse woord en meteen ook de etymologie voor onze engel, in dit geval de engel des Heren die aan Maria meldde dat ze een zoon mocht verwachten. Als je dus iets om de aveklap deed, dan deed je het herhaaldelijk of met korte onderbrekingen, zoals bij het kleppen van het angelus. Met de Hervorming was het vooral in Nederland rap gedaan met dat paapse angelus en toen na een generatie of zo wist niemand nog wat een avemarij, het angelus of een aveklap was en zocht men andere verklaringen. Zo kwam men dan als vanzelf bij het haverstro en de verwante uitdrukking terecht van daarnet. De slinger kennen we het best van de klok, niet de kerkklokken van daarnet, maar klok in de betekenis van uurwerk en wel specifiek een slingeruurwerk. Het is waarschijnlijk dat de vroegste torenuurwerken geen wijzers hadden, of toch geen wijzers die zichtbaar waren aan de buitenkant van de toren; die zijn er pas later bijgekomen. Het uur-werk was precies wat het woord zegt: een werk of machine dat de uren aangeeft door het luiden van de klok, in de eerste plaats voor de monniken in de kloosters, zodat ze wisten wanneer het tijd was om te werken, te bidden of te eten, volgens hun regel. Ook de mensen die in het dorp buiten het klooster woonden konden hun dag daarnaar schikken. Dat vind ik nu juist het boeiende aan een taal dat uitdrukkingen en gezegdes zomaar gegroeid zijn uit het gewone dagdagelijkse leven en men decennia later nog steeds een perfect beeld krijgt van een lang vervlogen maatschappij!
Laat die vergeten uitdrukkingen maar om de haverklap terug naar boven komen....
Ik weet wat voor deze Paasmaandag! We zetten een lekker bakje
koffie, iedereen neemt een praline en we genieten samen.
Dat zou wat zijn he, doorgeef internet!
Als je het al bent dan zorgen je blogvrienden wel voor de nodige inbreng door een boost van gedachten en herinneringen op te roepen en van dat laatste kunnen we al beginnen meespreken niet? Oké en nu to the point. Ik las bij Ani over die nieuwe kleren die de mensen vroeger kochten naar aanleiding van de Paasdagen. Het was inderdaad zo, na een lange en vaak heel koude winter, snakte iedereen naar zon en een nieuw begin en dat laatste betekende dan ook jezelf even in het nieuw steken. Voor ons ma waren het ook topdagen. Veel vrouwen wilden op Paaszondag pronken met een nieuw, krullend kapsel of een ander kleurtje om de koude winterdagen te verdrijven of de schaar werd in de wintermanen gezet om ze tot een "hip kopje" te knippen. Het was voor haar dan ook elk jaar reuze druk zodat ze meestal nog de zaterdagavond in allerijl naar het dorp moest om haar paasbiecht te belijden....zoals toen ze plechtig werd gezegd. Daar voegde ze zich , samen met ons pa die wel tijd had maar het liever uitstelde tot de laatste minuut, bij die lange rij " last minute katholieken" die zich na een drukke werkweek vastklampten aan dat laatste strootje om toch maar de volgende dag met een kraaknet zieltje de Paascommunie te krijgen. Je zag ze dan zitten , die arme zondaars, met de twijfel in de ogen zo van " hoe leg ik het nu weer uit?".... De meesten waren brave, hardwerkende mensen die gebukt onder de 10 geboden, jaarlijks dat moment van vrees en angst moesten doorbijten ... Och ,het ging niet om die futiliteiten waartegen elke aardbewoner zondigt, neen het was dat " Voor het zingen de kerk verlaten" dat ze zo moeilijk verklaard kregen aan meneer pastoor want die wist het elk jaar beter... De boodschap was toch : " Ga en vermenigvuldig u".. Dat "gaan" dat konden ze allemaal begrijpen maar dat vermenigvuldigen..? " Ja meneer Pastoor, maar ik heb er thuis al 4 of 5 of meer lopen, der kan er echt geen meer bij en wat moet ne mens dan doen?".... Blijkbaar tilde meneer pastoor vaak zwaar aan dat " vroegtijdig afbollen" want je zag ze dan van achter het gordijntje schuiven, ongemakkelijk met een schuwe blik rondkijkend wie het gezien had dat ze weer eens zo lang in dat biechthokje zaten. Dan volgden die vele " onze vaders " en weesgegroetjes en de akte van berouw!".. Zeker weten dat onze ouders die akte uit de ganse reeks het best kenden want gewis dat ze die elk jaar een paar keer moesten afdreunen in ruil voor een " sneeuwwit" zieltje..
Maar eenmaal buiten kon de lach er weer af en waren de kwinkslagen niet uit de lucht.. De meesten gingen dan voor die ene keer toch braaf naar huis, geen glaasje om de geleden spanning weg te spoelen, neen morgen moesten ze hun "Pasen houden" en je kon er maar beter rekening mee houden en nu weeral niet direct toegeven aan de verleiding.... Ook dat was een nieuw begin. Op weg naar huis , meestal per fiets, werd er naar mekaar geroepen: " Heb je al je paasbiecht gehouden"?? En dan die ontlading .." Ik ben er weer voor een jaar vanaf..." want zo ging het meestal bij die "so be " gelovigen..... En de volgende dag stonden ze dan allemaal- ruim op tijd - aan de kerk om " hun Pasen" te houden. De vrouwen op hun " Paasbest" de mannen even onwennig in hun pak met das en blinkende schoenen en steels naar mekaar kijkend zo van... " Nog even volhouden, straks vertel ik hem wel die laatste roddel of die geslaagde klucht..." Na de Paasmis - die heel lang uitliep omdat er zoveel mensen waren die hun Pasen hielden - reed iedereen opgewekt naar huis en als het weer mee zat kon er zelfs nog een praatje af op het kerkplein. Eénmaal thuis wachtte dan een heerlijke Paasmaaltijd, stonden gele paasbloemen te pronken in het kraaknette huis dat wekenlang onder handen genomen was - want ook dat was Pasen - en leefde er een gevoel van .. we beginnen opnieuw met een schone lei zowel vanbinnen als vanbuiten .... Heb jij er nog wat aan toe te voegen? Ik wel...
OMDAT JE VANDAAG OP MIJN BLOG KOMT
VAN HARTE HEEL FIJNE PAASDAGEN MAAR ... NIET TE VEEL EITJES ETEN HE!!!
Op het weekblad Elite van vorige week staat een foto van een half chocoladen Paasei met een kindje in. Dat ontlokte bij mijn " vechtgenoot" .... " AHA, nu weet ik waar de kindjes vandaan komen.." Spontaan dacht ik aan wat ik ooit eens hoorde vertellen en "datei " moet ik nu ook kwijt zie!!
Er was eens en jongetje, Roger, dat er stellig van overtuigd was dat er kindjes waren van uiteenlopende herkomst. Hij kwam uit de afdeling groenten en fruit, dat wist hij met honderd procent zekerheid, hij kwam uit de rodekool.
Sommigen kwamen uit een bloemkool, anderen werden gebracht door de ooievaar, zijn vriendje wist zeker dat hij via een schip was binnengesmokkeld, maar hij, hij kwam uit een rode kool.
Het heeft heel lang geduurd voor hij een rodekool middendoor durfde snijden, nog steeds heeft hij het er moeilijk mee!! Wat had zijn moeder hem toch aangedaan? Zij was het die hem ervan overtuigde dat zijn biologische vader een rode kool was.
Toen hij zeven jaar was kwam hij op zekere dag thuis met dit onwaarschijnlijke verhaal.
Make, de kinderen komen uit de buik van hun mama, niet?
Wie heeft je dat nu weer wijsgemaakt jongen?
Laurent, die heeft het mij gezegd. Laurent, is dat het jongetje met die Hollandse moeder en die Engelse vader,
Ja, mama. Moeder zuchtte. Tja, buitenlanders hé. Hoe komt dat ventje daar nu bij. Jij weet toch dat de kinderen uit de rodekool komen. Weet je dat zeker ma, want Laurents moeder heeft het hem verteld. Daar geloof ik niets van, die jongen bralt zo maar wat onzin.
Daarmee was dat hoofdstuk voor zijn moeder afgedaan. Dat dacht zij toch.
De volgende dag werd het een felle woordenwissling tussen Laurent en onze kleine vriend. Rodekool, moedersbuik, rode kool ,moedersbuik. Welles, nietes, welles, nietes.....
Weer begon hij die middag tegen zijn ma te zeuren over zijn herkomst. Jongen, hoe kan dat nu, geloof jij nu alles wat Laurent zegt?. Denk jij nu dat ik een rits in mijn buik heb die ik kan opentrekken om er kinderen uit te halen?
Laurent zegt dat mamas vanonder een gaatje hebben waar ze uitkomen, zei hij. Dat deed de deur dicht! Met rasse passen en tikkende hielen stapte zijn moeder naar de directeur.
Mijnheer, nu moet u eens horen, Roger komt met de onzinnigste beweringen thuis. Hij komt verkondigen dat kinderen uit de buik van de moeder komen!
De directeur keek haar met een groot vraagteken aan. Ik dacht dat ook mevrouw, zei de man laconiek.
Ja, ja, maar mijn zoontje is nog maar zeven jaar. Hij heeft het gehoord van Laurent en die weet het van zijn moeder. Mijnheer, dat is geen opvoeding. Dat vindt u toch ook niet? Mevrouw, iedereen voedt zijn kinderen op zoals hij dat wilt. Daar kan ik niets aan verhelpen. zei het schoolhoofd. Wilt u dan op zijn minst tegen Laurent zeggen dat hij er zijn mond over houdt tegen mijn zoon. Mijn opvoeding is heel anders, veel deftiger mijnheer. Ik zal mijn best doen mevrouw.
Sinds die dag kwam Roger van Laurent niets meer te weten. Later , veel later.... Zijn echtgenote Christiane komt uit een gezin van veertien kinderen. Vandaag de dag kom je daar mee in het Guinness- boek toen was dat nog ergens normaal, hoewel ook al uitzonderlijk.
Bij haar ouders werden de kinderen gebracht door de ooievaar. Het gebeurde dat de arme vogel zelfs twee keer per jaar moest aanvliegen.
Haar moeder beviel telkens thuis, nooit in een kraamkliniek.
Als de weeën begonnen, vlogen de kinderen buiten. Dan zaten zij op de stoep te wachten op hun nieuw broertje of zusje.
Met zijn allen staarden zij vol ongeduld naar de lucht om de ooievaar met zijn vrachtje te zien. Zij hadden geen geluk want telkens kwam hij net van de andere richting. Die ene keer liep het anders. Christiane had hem gezien. Kijk, kijk, ginder komt hij af, schreeuwde zij tegen de andere kinderen. En inderdaad in de verte kwam een vogel aanvliegen.
De broertjes en zusjes begonnen te juichen en te wuiven.
Toen de vogel dichterbij kwam bleek het een zwarte kraai te zijn, die dan nog toevallig op hun dak landde. Klein Christianeke werd lijkbleek.
Jongens, wat is dat, wij krijgen een zwart zusje, riep zij en holde naar binnen om het wonder te zien. Zij sloeg de deur van de slaapkamer open om het zwarte kindje te zien. Haar moeder perste zoveel ze kon. Christianeke zag met open mondje toe wanneer de vroedvrouw het hoofdje greep en het kindje haalde Het was blank.
Vanaf toen wist zij waar Adam zijn mosterd haalt en de moeders hun kindjes. Ooievaars zeker? Rodekolen ja, want moeders liegen nooit.
En jouw moeder, lieve bezoeker, heeft die ook niet een klein, klein beetje gelogen?? Die van mij in ieder geval wel hoor, al was het op een ander gebied!! Want wie bracht de Paaseieren??? De klokke natuurlijk...!! Hoewel... bij Ludovikus kreeg ik nu weer een ander antwoord, ga maar zien! Zondag zal ik tegen de kleinkinderen ook bij hoog en bij laag beweren dat de Paashaas de eitjes bracht... De geschiedenis herhaalt zich!!
Gewoon een bedenking na de dagelijkse nieuwsflash en krant
Vandaag, zoals elke dag door de krant gebladerd, mij geërgerd, de wenkbrouwen gefronst, het hoofd geschud maar toch verder gelezen!!! Bij het lezen ,flitsten toch enkele losse bedenkingen door mijn seniorenbol .
" Waar is de tijd dat..."? Betrap je er jezelf ook soms op dat je dat zegt..?
De goeie oude tijd, ik weet nog goed dat ik hier telkens om lachte toen mijn grootmoeder deze uitspraak te pas en te onpas gebruikte. Maar verdorie, ik zal haar gelijk moeten geven want het gaat de verkeerde kant op met onze aardbol en sommige " aardbewoners".
Ik vond de wereld en hoe hij eruit zag in mijn kindertijd ok (logisch mijn kinderjaren waren zorgeloos) tot de ommekeer kwam en het vaak gehoorde gezegde "vroeger was het toch anders en beter" plots meer kracht kreeg. Vroeger dacht ik : "Het is logisch dat mensen naarmate ze ouder worden bitterder worden ze hebben gewoon meer opgestapelde zorgen". Maar nu denk ik er anders over, er is echt wel iets niet normaal in onze tijdsgeest, alles lijkt veel te snel te moeten gaan. We doen van alles zonder zelf nog te begrijpen wat we doen. De meesten volgen de kudde gewoon zonder nadenken. Slimme politici spelen in op de frustraties van de man uit de straat en vergroten uit wat hen past. We worden grotendeels geleefd. Er zijn zoveel dingen die ons opgelegd worden, de media schept een beeld van de wereld dat, zo hoop ik, mijlenver afstaat van de werkelijkheid al vrees ik dat die kloof steeds kleiner wordt. Zinloos geweld, bestond dit vroeger ook op de schaal van vandaag? Wie ligt er wakker van? Zitten we nog in met elkaar of worden we enkel nog wakker geschud als het ons eigen vlees en bloed treft? Ofwel begin ik oud te worden maar het normbesef van sommige mensen en dan spreek ik niet enkel over jongeren, is toch allesbehalve "je dat" en het ergste is dat het lijkt alsof iedereen het normaal vindt. Grenzen verleggen is ok, maar we moeten ons toch eens de vraag stellen of we dit wel in de goeie richting doen? Alles heeft een prijs: kinderen krijgen de tijd niet meer kind te zijn, er worden steeds meer verwachtingen geschapen, we hebben nooit genoeg, streven altijd naar meer, door dit streven zien we de kleine dingen niet meer Iedereen weet het maar niemand doet er iets aan want het is de dag van vandaag normaal om stress te hebben. Nooit last van stress? Begin je dan maar af te vragen of je normaal bent. Stress is toch de uitvlucht van de eeuw!! Als mensen nu zo vaak over de goeie ouwe tijd spreken, is er waarschijnlijk toch wel iets aan de hand, de vraag is kunnen we het tij nog keren
Bij ons thuis was het de gewoonte dat pa die tot zijn 18e school gelopen had alle papierwerk voor zich nam en vaak ook insprong voor de buren als er één of ander document moest ingevuld worden. Ons ma echter was op haar 16e in de leer gegaan bij een kapper en op haar 18e startte ze haar eigen kapperssalon. Mijn grootouders waren zelfstandigen vandaar dat de keuze voor ons ma rap gemaakt was, verder studeren was geen optie. Toch heeft ons ma mij heel dikwijls verrast met haar klare, scherpe visie op "de dingen des levens"......Dat bewijst maar weer eens dat gezond verstand niet op de schoolbanken moet aangeleerd worden. Ma was een klaterende woordenstroom ( haar beroep bracht dat wellicht mee) en .. ze gaf haar wijsheid vaak weer met spreuken en gezegdes. Ons pa was eerder een zwijgzame tenzij hij het nodig vond om zijn " testosteron" te laten horen en dan wisten we direct waar de klepel hing! Hoe ik nu bij die gedachte kom? Ik had dit weekend blijkbaar weer eens gereageerd met een spreuk tot hilariteit van de kinderen: " Ons ma is daar weer...", zodat ik mij afvroeg hoe ik daar eigenlijk toe kwam? Zo kwam ik bij ons ma terecht. Ja, die taalvlotheid heb ik in ieder geval van haar met de papfles meegekregen ( heb nooit aan de borst gehangen dus moet het de fles geweest zijn, smile)... Het was niet enkel :" Wie niet horen wil moet voelen of loontje komt om zijn boontje..." neen het ging veel verder.
Zo denk ik aan: "Er is nog nooit een kok gevonden, die koken kan naar alle monden." als we pruttelden over het eten. "Dankbaarheid is een bloem die in weinig tuinen bloeit",
als we wat teveel aan het zagen waren omdat we onze zin niet kregen. "Als het klokje thuis niet tikt, tja... dan is 't kapot.", wanneer we weer eens aan het bekvechten waren. " Zoek en gij zult vinden. Vindt ge 't niet dan zijt get kwijt." als ik voor de zoveelste keer mijn speelgoed had laten slingeren en ze het stiekem weggenomen had! " Veel beloven, weinig geven, doet een gek in vreugde leven". Als weer één of ander chique meneer probeerde om de mensen iets aan te smeren. Haar lijfspreuk: " Het leven is geen crèmekarretje, het is meer karre dan crème" als we vonden dat we toch zo'n " sukkelaars " waren die nooit iets mochten.. " Brood dat men deelt, smaakt beter."
Als die ene rode appel een twistpunt was tussen mijn zus en ik. "Een vriendelijk woord kan veel wintermaanden verwarmen.", in onze puberteit af en toe gehoord als we wat teveel aan het zeuren waren!! En zo kan ik doorgaan.... Lieve, wijze ma. Kan je geloven dat ik die uitspraken van haar soms danig mis, vooral in haar sappig Westvlaams!!!!
Het is rommelig vooral in mijn hoofd. Duizend en één dingen die moeten gedaan worden. Dat moesten ze feitelijk al lang, maar het lijkt wel of ik het nu pas zie. Zou dat komen omdat de lente nu eindelijk in aantocht is? Die paar mooie dagen die we gehad hebben, de omschakeling naar de zomertijd?..Het brengt nog steeds onrust met zich mee. In de winter kan je je nog verschuilen achter de donkere dagen, lekker niets doen en de boel vooruit schuiven naar de volgende dag. De eerste zonnestralen toonden dat mijn ruiten dringend aan een beurt toe zijn. Al die troep die soms rondslingert na een invasie van de kleinkinderen...Ik stapte er de laatste tijd over heen maar nu moet het weg...Het lijkt alsof ik een winterslaap gehouden heb en nu pas wakker word.Trouwens we plannen hier een " remake" van de living en dat vraagt planning en T draait nog eventjes op " halve capaciteit!! Jammer genoeg gaat mijn lentegevoel niet gepaard met een zonnig en vrolijk gevoel. Ik zou me blij moeten voelen om verschillende redenen maar ben het niet echt. Een paar hangende problemen lijken stilaan tot een oplossing te komen alleen moeten er nog wat knopen doorgehakt worden. Ik zie er erg tegenop en zou het liefst terug ergens in het Z. van Frankrijk willen liggen met uitzicht op een geurig lavendelveld of wandelen langs het strand ergens in Spanje met de zonnestralen op mijn huid. Maar ..de realiteit roept dus .. blik op oneindig en verstand op nul...en actie!!
" Eindelijk uit mijn visbokaal...", zo luidde T's droge commentaar gisterenmorgen bij de dokter na de eerste controle. De ingreep is goed verlopen en dat nieuw type lens tegen astigmatisme en staar doet prima zijn werk. Zelfs de arts keek verrast op toen hij het resultaat zag 24 u na de ingreep!. T kan terug helder zien en ook details herkennen na maanden zorgen en kommer wat het oog betrof. Momenteel ziet hij ver zonder bril zelfs beter dan voordien met bril alleen om te lezen heeft hij nog problemen. Over een maand worden zijn ogen opnieuw gemeten om de juiste glazen te bepalen en dan zou hij terug voldoende zien met zijn linkeroog, het rechteroog dient enkel ter ondersteuning!. Op advies van de dokter zal T voorlopig proberen dat leesprobleem op te lossen met zo'n goedkoop leesbrilletje uit de supermarkt. Wie T kent en zijn interesses en hobby's weet dat zijn oogproblemen voor hem een regelrechte ramp waren. Het zag er hier maanden niet goed uit maar nu hij " uit zijn bokaal "geraakt is blijft hij voor de rest van zijn dagen die oogarts dankbaar. Hij heeft echt een prachtwerk geleverd in oktober en nu want het probleem hier was niet min. De vorige oogarts heeft hier voorgoed afgedaan na zijn lakse diagnose. Er is nu nog één probleempje met dat oog en dat is het vlies dat over de oogbol groeit, maar zolang het niet voor de lens zit, zal men daar afblijven want is blijkbaar ook niet zonder risico om daaraan te prutsen. Hopelijk groeit dat vlies niet verder en kan T weer " onbezorgd" genieten want stilzitten is ook voor hem een heus probleem. Dus lieve mensen jullie blauwe duimen en gekruiste tenen hebben geholpen. Heel echt bedankt voor het meeleven. ..
De lente nodigt niet alleen uit om in de tuin de eerste basis te leggen voor een kleurrijke zomer maar ook op gebied van sport wachten ons een paar boeiende weken...tenminste als je van sport houdt! Hoewel veel seksegenoten beweren van voetbal en koers geen donder te begrijpen, behoor ik tot dat groepje dames dat toch begeesterd geraakt door de voorjaarsgekte op gebied van sport... Ik heb genoten van een paar recente sportieve voetbalhoogdagen en met de Play offs zijn we nog even zoet. Ik laat mij ook met plezier meeslepen als één van onze voetbalploegen internationaal uitkomt, schreeuw het uit bij een goal of blijf oprecht aangeslagen achter als men tegenschoort. Mijn lieve bedgenoot gaat op zo'n momenten wijselijk een kamer ernaast kijken, bij ons is het de omgekeerde wereld moet je weten en aan de decibels die ik produceer, weet hij toch steeds hoe het spel verloopt.( smile) Ik kan na negentig minuten wel uit die rollercoaster van collectieve emoties stappen en gewoon verdergaan want meer moet het voor mij niet zijn. Maar niet enkel voetbal weet mij te boeien, de komende weken biedt april ons een veelvoud van koersen die na de Primavera ( spijtig voor Boonen) zich meestal afspelen in onze contreien. Hier kan ik ook mijn hart ophalen als ik die kasseiknotsers zie rijden in De ronde van Vlaanderen en Parijs Roubaix. Hoe klein de kans op een Belgische overwinning ook is, ze zullen mij altijd blijven boeien want dat is folklore met een grote F. Dit weekend wordt het genieten van een tussendoortje de E3 prijs en Gent- Wevelgem als aanloop naar de echte Ronde van Vlaanderen... Ik kan genieten van die groep tweewielers die men over de kasseien en molshopen jaagt en als dan een belg wint dan zie ik en hoort T. dat " het goed was" !! Een nieuwe lente, een nieuw geluid? Neen, zoals elk jaar zal ik mij vanuit mijn " luie zetel" weer ontpoppen tot een trainer op afstand en de mannen moed inspreken of mijn ontgoocheling eruit gooien met zinnen als: " Zijn jullie daar om te tapdansen of om te voetballen"? Ik zal ook tegen de renners roepen: " Aanvallen, niet blijven zitten, niet opgeven het is nog niet gedaan".... En na die volkse sportcommotie en met de return van onze tennismeisjes ... lik ik nu al mijn vingers af om ook bij die sport uit de bol te gaan. Terwijl de atleten hun kuiten smeren, doe ik dat al met mijn stembanden....Best vermoeiend!! Sport een privilege van de mannenwereld...? Voor mij niet!
)
Maar nu drijf ik af.
){kind=link}