Wat doet een mens in coronatijd? Opruimen, kasten en laden uitmesten en zo bots je soms op een pareltje uit het verleden.
Ik heb altijd op katholieke scholen gezeten vanuit die visie moet je ook dit cursiefje lezen! We hebben er leren dichten zonder ons gat op te lichten en de leer der welbespraaktheid ontdekt..... 🙂
Wiskunde was één van de hoofdvakken in mijn opleidingLitanie aan de wiskunde en vaak ook een buisvak. vandaar de volgede litanie.
Voorlezer:
Wiskunde, ontferm u over ons.
Grote Piet Agoras, Euclides, Einstein, Ptolomaeus en andere knappe bollen, ontferm u over ons.
Vak van vaak, vooral op maandag, ontferm u over ons.
Vak van slapeloosheid,
Vak van vreselijkheid,
verschrikkelijk vak,
vak van haat en afkeer,
steen des aanstoots,
zwaard des aanstoots boven onze hoofden, ontferm u over ons.
Beul van onze jeugd,
onherroepelijke ramp van onze proefwerken,
dief van onze punten,
misbakken peer van onze rapporten,
buis der buizen,
speelmakker van onze vakanties,
dikke nul, grote zero, grote bros,
vriend van onze blokkers,
lust van de zageventen,
mes van de leraren, ontferm u over ons.
Axioma van onze onvergetelijke luiheid,
oneindige cirkel van onze inspanningen,
snijpunt van onze straffen,
hypothenusa en allerhande rechthoekszijden van ons groot verdriet,
koord van onze zelfmoord,
telraam van onze moeilijkheden,
wanhoop van onze moeders ,
razernij van onze vaders,
kaalheid van onze professoren,
Wiskundig labyrint van stellingen en formules wiskunde ,
mispunt van alle merkwaardige producten: ontferm u over ons.
Voorlezer:
Verlos ons heer van : alle pseudo problemen, van alle aanhangers van X en Y,
van logaritmen, cosinussen, orthogonale dinges en voorhistorisch ongedierte.
Als schapen werden we naar de slachtbank geleid.
de rest:
en onder de onnozelen van geest gerekend.
Voorlezer:
Lieve , zeer verstandige leraars - die het vroeger zelf ondervonden hebben - en weten dat het geen inderspel is, geef in uw grote barmhartigheid een beetje meer punten, minder werk en nooit meer schriftelijke ondervragingen, opdat we alle problemen mogen begrijpen en van de vreugde van het eeuwig verlof kunnen genieten.
Intussen is dit" oudje" hier weer bijna ok . Ik zeg altijd onkruid vergaat niet maar kan soms woekeren!
In ben al blij dat het uiteindelijk maar mijn rug en teentje was want gisterenavond kregen we het bericht dat de jongste zus ( 73) van mijn slaapgenoot na een slepende ziekte overleden is! Het kwam aan en we zitten met een dubbel gevoel, opluchting dat haar pijn en afzien en strijd voorbij is maar ook verdriet dat zij als jongste in de rij van 5 als eerste moet gaan. Zo'n afscheid is altijd definitief en het gemis zal er altijd zijn!
Dus lieve bezoekers: geniet van het leven, je hebt het maar even!
De traditie om mekaar meiklokjes te geven, dateert uit de tijd dat de bloemen konden spreken. Zo’n tuiltje frêle bloempjes wil niets minder zeggen dan ‘ik zie u graag en wens u alle geluk’. Met zijn bedwelmende geur brengt het een parfum van genegenheid in huis.
Tsja….. het was niet mijn bedoeling om dit gezegde uit te testen maar je hebt zo van die mensen die het eerst moeten zien of voelen voorze het geloven hé?
Dat heb ik vorige donderdag voorgehad met kokend water uit een waterketel en vraag me niet hoe…..ik weet het ook niet maar DOM DOM DOM!!!
Een bloem, een wens, een kaart, een SMS, een telefoontje een Whatsapp en zeker ook een berichtje hier op mijn blog… het was allemaal welgekomen en ik heb die fijne attenties voor de volgende 364 dagen in mijn hart meegenomen.
Aan het winteruur zijn we snel aangepast al was ik de eerste morgen wel op mijn normaal uur wakker geworden maar zo kon ik nog een uurtje blijven liggen. Dat komt goed uit want het is nu wel wennen aan die eerste koudeprik! Vandaag waait er een kille NO wind en bij amper 6 gr C voelt dat koud aan. Onze Afrikaanse broeders zouden zeggen " The wind bites in my legs " zoals een steward van één van de vroegere collega's van mijn man ooit zei toen hij in de winter mee op verlof kwam naar België.
Tegen het einde van de week beloven ze terug zachter weer ... een beetje pech dus voor onze schoolgangers die juist nu van een week vakantie profiteren. Voor de rest van dit front geen speciaal nieuws te melden! Geniet van deze laatste week van oktober
'Moet' je ook nog even dit of dat? Breng je het grootste gedeelte van de dag door in je hoofd, binnen de muren van je eigen gedachten? Heb je het gevoel dat wat je ook doet, het nooit goed genoeg is? Je bent niet de enige.
Probeer maar eens een afspraak te maken met vrienden, familie , zelfs met je eigen kinderen… Dan komt de agenda boven en hoor je enkel … wij hebben het zo druk. Dan vraag ik me soms af hoe deden onze ouders en grootouders dat ,zelfs met een “ kroostrijk” gezin? Tsja… heel simpel ze hadden die sociale media druk niet want hoe ziet het leven er vandaag de dag voor werkende mensen uit?
E-mail checken tijdens het ontbijt, ploeterend de dag door, altijd achter de feiten aan rennen, onophoudelijk onderbroken worden, al telefonerend thuiskomen, kinderen geïrriteerd het bed in werken, mail checken, te weinig rust om recreatief te lezen, te weinig tijd om een vriend te zien, te weinig zin om te sporten, half uurtje op Facebook, een glas wijn, nog een glas wijn, een rusteloze nacht en de volgende dag begint het opnieuw: de eerste blik gaat naar de telefoon op het nachtkastje. Met als resultaat het knagende gevoel tekort te schieten ten opzichte van partner, kinderen, vrienden, familie, de echte carrièredoelen, de eigen gezondheid, de eigen idealen. Dat “proberen” wij als senioren anders te doen al zijn we ook al een beetje van dezelfde microbe gebeten!
Zou de wereld niet beter zijn als iedereen die je ontmoet zou zeggen: " Ik weet iets goeds van jou!" en dan spontaan: " jij deed wat goed" ?
Zou het niet fantastisch en heerlijk zijn als elke handdruk zou zeggen -van harte en oprecht gemeend- " zeg,.....ik weet iets goed van jou"?
Zou het leven niet blijer zijn als men het goede steeds zou prijzen? Want werkelijk, bij al het kwaad is er zoveel goeds in jou en mij!
Zou het niet een fijne houding zijn als iedereen zo denken zou, jij weet een beetje goed van mij en ik, ik weet iets goeds van jou!!.
Neen, ik laat mij niet demotiveren, door al het geweld en extremisme!
Neen, ik laat mij niet beïnvloeden, door haat, fanatisme en fascisme!
En neen, ik ben totaal niet ongevoelig, om wat er in de wereld gebeurt! Maar ik blijf houden van het leven, zoals het dagelijks is, thuis en in de buurt.
Ik blijf houden van de mensen om me heen; familie, vrienden, kennissen en buren. Zij zijn mijn houvast !
Een rustig en knus weekend voor iedereen die langskomt! Ik vind jullie toppie!!
AWELLLLLL… DAS DE OPLOSSING VAN ONZE GELDPROBLEMEN!
Het is september in een dorpje in onze mooie Ardennen. Het regent en het dorpje lijkt verlaten. Het is een moeilijke tijd. De inwoners hebben allemaal schulden, en leven op krediet.
Plots verschijnt een rijke toerist ter plaatse ... en stapt het enige hotel van het dorpje binnen. Hij legt een bankbiljet van €100 op de balie, en gaat naar de eerste verdieping om een kamer uit te zoeken. De hoteleigenaar pakt vlug de € 100, en rent naar de slager om zijn schulden te betalen. De slager pakt die €100 aan, en gaat spoorslags naar de varkensboer om zijn schulden te betalen. Op zijn beurt rent die naar de verpachter, en betaalt zijn schulden af. De verpachter haast zich naar de enige prostituee in het dorp die, vanwege de crisis, haar diensten op krediet aanbiedt... en betaalt haar zijn schulden. De prostituee haast zich naar het hotel, en betaalt de hotelier de kamerhuur. De hotelier legt de €100 weer op de balie. Op dat moment komt de rijke toerist naar beneden, neemt de €100 van de balie, omdat hij niet tevreden is over de kamer.
Niemand heeft iets verdiend, er is niets veranderd, maar het hele dorp is wel schuldenvrij…
De wereldeconomie teruggebracht tot de basics!!!!!
Moet je daar nu jaren voor naar de universiteit!!!!!
Pazke vroeg in een reactie of dat glijden op ijs van mij ( of de poging daartoe !!) betekent dat ik nog steeds een stukje kind in mij heb of dat het oud zot zich laat voelen?
Ik denk dat het beide is Paz…Ik verzet me nog steeds met hand en tand tegen dat cijfer dat er binnenkort bijkomt en eerlijk? Ik voel me nog relatief jong , niet meer piep maar dat hoeft ook niet want als ik de fratsen van mijn jeugd moet herhalen dan weet ik maar één plaats waar ze “oudjes” met zo’n gedrag steken en dat is geen optie..
En wat dat "oud zot " betreft… heerlijk toch zo af en toe , je krijgt er zelfs de slappe lach van en voor zover ik weet is lachen nog steeds een goede medicijn tegen alles en nog wat! Ik voel me bij lange na nog niet rijp om gewoon elke dag kaartje te leggen in een rusthuis… geef me maar de vrijheid en ik zal dat wel op mijn manier invullen en een stukje kind behouden .. als dat kan .. zalig gewoon! !
De winter laat zich eventjes voelen. Het wordt vroeg donker en de temperatuur daalt. Voor mij hoeft dat niet echt want ik heb niet direct iets met de winter. Kou, sneeuw, ijs, gladheid… ik moet er niets meer van hebben . Dat was vroeger wel anders. In de tijd dat ik nog een klein Natoken was, vond ik dat juist heel mooi. Spannend ook wel. Het kon me niet vroeg genoeg gaan vriezen en sneeuwen. Vooral sneeuwval in de avonduren vond ik prachtig. Er heerste dan een serene rust, de omgeving lichtte op. Dan zat ik met mijn neus tegen het raam gedrukt te kijken naar de neerdwarrelende sneeuwvlokken. En als ik dan de volgende ochtend naar buiten stapte en bij elke voetstap de sneeuw onder mijn botten hoorde knisperen, genoot ik met volle teugen. En dan ging ik samen met mijn zus een lange glijbaan maken. Dan werd eerst de sneeuw stevig platgetrapt en daarna aanloopjes en glijden maar. Langzaam maar zeker verscheen er dan een spiegelgladde ijsbaan. Het was dolle pret.
Maar ja, dat was toen. Inmiddels meer dan een halve eeuw geleden. Met het klimmen der jaren ben ik steeds minder van de winter gaan houden. Het gekke is dat ik het eigenlijk wel mooi vind als het sneeuwt. Er heerst dan nog altijd een serene rust en de omgeving licht mooi op. Maar ik zit niet meer met mijn neus tegen het raam gedrukt te kijken naar de neerdwarrelende sneeuwvlokken. Dat ik dan geen glijbaan meer maak in mijn tuin, vind ik niet erg ook die behoefte heb ik allang niet meer hoewel.... Ik heb me er toch ook een paar weken terug op betrapt dat ik nog even probeerde of de sneeuw wel glad genoeg was...Toch nog een restantje van vroeger?
" Hakuna Matata... " geen zorgen maar wees gelukkig!
Als je, zoals wij, zo lang meeleeft in de wereld van de Afrikaan, dan word je overspoeld door dat bruisende, zorgeloze en creatieve dat een Afrikaan uitstraalt. Zijn ontwapenende lach is er altijd, heel vaak begeleid door dans en muziek want muziek is een wezenlijk onderdeel van Afrika. Toen ik een kind was, betekende Afrika voor mij het knikkend negertje op de toonbank van de winkel van mijn grootouders, of de melige verhalen over "de zwartjes" die moesten bekeerd worden en voor wie we het zilverpapier van onze chocoladereepjes spaarden. Later leerde ik Afrika kennen van de oorlogen, de hongersnood , de dodelijke ziekte Aids. Maar Afrika is een continent dat voortdurend in beweging is. En ik bedenk dat niettegenstaande de vele problemen, de hitte, de moeilijke levensomstandigheden ook Nigeria zinvol en verrijkend geweest is.
Nu ik hier maanden op dit ei gebroed heb en de vele ervaringen herbeleefde, ebt het negatieve gevoel dat ik had bij de gedachte aan Nigeria voor een gedeelte weg want we hebben in Nigeria ook mooie, onvergetelijke momenten meegemaakt. T stond en staat nog steeds met een andere visie tegenover onze 8 jaren daar en nu kan ik dat al beter begrijpen. Hij werd opgeslorpt door een uitdagende, zware en soms confronterende job en juist daarom probeerde ik zoveel mogelijk om voor de logistieke ongemakken - die er schering en inslag waren - zelf een oplossing te zoeken. Dat was de voorbije jaren ook zo geweest maar hier was de frustratie veel groter omdat het land en de infrastructuur het niet toelieten om de problemen alleen aan te pakken. Voor alles moest je terugvallen op anderen omdat de problemen ook zo ongewoon waren en daar had ik het enorm moeilijk mee. Buitenstaanders die steeds over je schouder meekijken in je gezin, relatie, leefomstandigheden het niet meer in handen hebben van je eigen manier van leven, in een gezin met kinderen niet altijd zo simpel!
Juist die verantwoordelijkheid voor de kinderen - die hoofdzakelijk op mij rustte- vergemakkelijkte de situatie niet. Je wil ze afschermen van de problemen en toch laten genieten van zon enorme ervaring maar in een totaal andere cultuur dan je gewoon bent, is dat geen sinecure! Familie die eens kon bijspringen was er niet en de collegas/ vrienden zaten soms allemaal in hetzelfde schuitje te verzuipen! Maar ik geloof dat ik er toch in geslaagd ben dat de kinderen die jaren als iets positiefs herinneren en niet met de " frustraties" van mama opgezadeld zitten!
Zou ik er terug gaan om te wonen en te leven? Neen! Was het een ervaring die ik had willen missen? Neen! Is dat dan een contradictie? Neen! Wellicht was het een fase die we moesten doormaken om ons ten volle te laten beseffen hoe goed en rijkelijk we hier in het westen leven! Elke dag water, elektriciteit, transport, goede medische verzorging, overvloed aan levensmiddelen, voor ieder een eigen plekje en stekje, hygiëne . Moet ik nog verder gaan? Afrika blijft beklijvend met zijn kleuren en geuren, zijn volk en boeiende natuur. Het is een immens en prachtig continent dat helaas zijn eigen ondergang tekent als er geen kentering komt. Wij hebben er geleefd , we (ik) hebben het gehaat en verwenst maar ook genoten en ervan gehouden.We kregen de unieke kans om mee te draaien in een totaal andere cultuur en dat alleen al loonde de moeite. Het was ons eindstation na 13 jaar exodus We waren even aan rust en een vast stekje toe. Daar genieten we nu nog na van zo'n enorme levenservaring.
Met de 4 boeken die ik voor de kinderen en kleinkinderen maakte over onze 13 jaren buitenland heb ik geprobeerd een beeld te scheppen van hoe een leven kan verlopen als je bepaalde keuzes maakt, met zijn ups en downs, zijn schone en moeilijke momenten. Ik hoop dat ze die niet zomaar opzij leggen maar er af en toe toch eens in kijken ( maar dat zal wellicht eerder gebeuren als we er niet meer zijn als een laatste herinnering van hoe we samen waren). Met die boeken wilde ik aantonen dat het leven niet altijd verloopt zoals je het je voorstelt en niet altijd over rozen loopt maar van de blaadjes kan je ook genieten en een mooi parcours maken en ons parcours samen was (is) - na alles nog eens herbeleefd te hebben - de moeite waard!
Bedankt aan die trouwe bloggers die mij elke dag zijn blijven volgen. Bedankt ook voor jullie reacties, het doet deugd te zien dat sommigen ook de moeite doen om op onze belevenissen te reageren. Ik hoop dat iets daarvan is blijven hangen en dit "verhaal" toch de moeite loonde?
Neen, ik kan nog vele boeken vullen als ik elke gedachte of herinnering wil neerpennen. De foto's hebben een deel van de herinneringen overgenomen en spraken voor zich. Maar Nigeria was meer dan een paar schone beelden, Nigeria was vooral het land waar je omwille van een gebrekkige infrastructuur voor alles iemand nodig had omdat je niet alleen je problemen kon oplossen. Iedereen keek bij iedereen over de schouder omdat we door omstandigheden van mekaar afhingen.
Leven in Nigeria was leven in een totaal andere cultuur. Dat konden we haast dagelijks. ervaren. Zoals die keer dat we aan het rondlopen waren op een lokale markt en een Nigeriaan op diefstal betrapt werd! Daar werd binnen de kortste tijd mee afgerekend. De dief kreeg een paar autobanden over het lijf geschoven, men goot wat benzine erover en dan stak men de man in brand! Kwestie van een voorbeeld te stellen!! We verschoten er letterlijk van niets meer. Nochtans was stelen er een sport, een soort kat - en muisspel. Wie de kans zag, deed mee! Onze kinderen hadden een driewielertje dat vaak 's avonds bleef buiten staan. Na een tijdje merkte ik dat het fietsje telkens op een andere plaats stond wat verder uit het zicht. Ik besloot het spelletje mee te spelen om te zien hoever onze bewakers zouden gaan. Elke dag stond het fietsje een meter verder tot het uiteindelijk bijna uit het zicht was en zo om het hoekje kon verdwijnen. Toen hield ik het voor gezien en nam het fietsje mee naar binnen omdat het vermoedelijk de volgende dag toch "voetjes" zou gekregen hebben! Nochtans mochten we niet klagen want we hadden een redelijk goede band met onze bewakers. Maar ze konden blijkbaar alles gebruiken dat in hun bereik lag, een aangeboren trekje? Ik bracht elk jaar een kleinigheidje mee voor hun kinderen: snoep, kleurpotloodjes, kleurboekjes, een matchbox autootje.. en de lach op die gezichtjes toen ze die kleinigheid kregen, maakte dat je alles gemakkelijker kon relativeren!
Zo hadden vrienden van ons een hondje "Jerommeke". Toen ze in verlof gingen, bleef het hondje bij hen thuis achter bij de bewakers. Ik ging er elke dag naar toe om eten te geven tot mij opviel dat het eten wel heel snel verdween! Onze vrienden hadden nochtans een grote lading hondeneten in conservenblikjes klaargezet. Ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker waar dat eten naar toe ging? Ergens kan je die mensen begrijpen. Wij waren die rijke blanken die zelfs geld uitgaven aan eten voor de hond terwijl zij maar een paar keer per week vlees aten. Die paar blikjes konden in hun ogen het verschil niet maken. Dat het woord " blanke" niet altijd synoniem is voor rijk, dat kreeg je er bij hen niet in.
Maar onze normen verschilden teveel; wij kwamen uit een "verwende" maatschappij, zij leefden in armoede en moesten het met een minimum stellen. Je kan in zwart Afrika niet naast die blanke huid kijken, je valt er op waar je ook gaat. In Zuid - Amerika kon ik gemakkelijk voor een Spaanse doorgaan met mijn donker haar, een bruine huid en een aardig mondje Spaans. Hier kon je je roots niet verbergen!
Wat ik nog steeds als één van de moeilijkste aanpassing vond, blijven die powercuts en wateronderbrekingen. Stel je maar heel even één dag voor zonder beide en alles draait vierkant! Kleef daar dan nog eens zon 30 graden en meer aan en you get the picture! Na één jaar hadden we genoeg bijeen gespaard om zelf een kleine generator te kopen ( 4KVA) die volstond om de frigo draaiende te houden en voor licht te zorgen én om de waterpomp te laten werken zodat we op onze verdieping ook water hadden want dat was een bijkomend probleem. Geen elektriciteit betekende na een tijdje ook geen water want dat kon niet opgepomp worden uit de reservetanks. Uiteindelijk ( na 4j) zorgde de firma voor grote generatoren ( 80 KVA) daar konden alle aircos en alle toestellen en de verlichting op draaien alleen moest je het lawaai erbij nemen . Heb je ooit al eens zon ding horen daveren en stampen, 24u op 24u en dat dagen na elkaar? En toch, raar maar waar, je went er aan want we werden wakker van de stilte als de generator stilviel omdat de brandstof op was of de elektriciteit terug was en de bewakers het toestel hadden afgezet! ( Want ook zij leefden met het gedaver alleen hadden ze het comfort er niet van!) We hebben een paar keer geprobeerd om aan onze wakers uit te leggen hoe zon ding moest gestart worden en hoe men diesel bijvult, maar uiteindelijk deden we het beter zelf. Nochtans hielpen onze wakers altijd bij het pompen als ik er alleen voor stond want ik kan jullie verzekeren dat het zwengelen in een klein , naar diesel stinkend kotje bij die temperaturen geen benijdenswaardige karwei was!
Maar blijkbaar leer je met alles te leven. Als er nu een spin of ander diertje in huis zit, dan is dat voor velen een drama. Wij leerden te leven met kleine hagedisjes die overal over de muren kropen.. Ze aten de muggen op en je kon ze toch niet weren want de kieren rond de ramen waren nooit volledig te dichten. Wie zegde ons ooit toen we in Nigeria aankwamen: Bestel je een bier en er ligt een vlieg in dan geef je dat de eerste keer sito presto terug. De tweede keer haal je het beestje er zelf uit en drink je verder, de derde keer gaat alles gewoon naar binnen. Hoewel ik me aan heel veel aangepast heb tot die derde fase ben ik nooit gekomen ! Waarmee ik maar wil zeggen dat het ongelooflijk is hoeveel aanpassingsvermogen een mens in zich heeft. Natuurlijk moet de motivatie er steeds zijn en we wilden er niettegenstaande alles nog steeds samen voor gaan! Maar ik heb het al honderden keren gezegd je moet jong en zot zijn om zon avontuur te beginnen. Van wat of wie laat ik in het midden ! Iemand vroeg mij, " zou je dan nooit meer terug willen naar Afrika"? Onder dezelfde omstandigheden? Neen! Maar ik kan begrijpen dat iemand die ervan houdt om verwend te worden met een boy die wast en plast en kookt en boodschappen doet, met een kinderoppas en dan nog dagelijks een bridge- of ander club opzoekt en daarboven nog eens residentieel woont en houdt van feesten en recepties, dat die het daar best naar de zin heeft. Ik weet niet waarmee het te maken heeft, maar ik pas niet in dat rijtje!! Eén conclusie na al die jaren Afrika blijft dat " leven" daar vaak gewoon back to the basics was.
Nu mijn relaas naar het einde loopt, sijpelen steeds meer herinneringen mijn viewmaster binnen. Ik had in Nigeria geen dagboek aangelegd zoals in de andere landen waar we woonden, dus moet ik vanuit het hoofd en het hart schrijven Dat hart is geen probleem, dat hoofd durft al eens blijven hangen vandaar .Daarom zet ik hier zomaar lukraak wat nog in mij opkomt bij elkaar omdat het toch belangrijk is om een all round beeld van onze levensomstandigheden te geven. Zo denk ik aan de coup in 1976 . Ik was amper een tweetal maanden in Lagos en we woonden toen nog op Victoria Island dus dicht bij de zee.
Wat was er gebeurd? Obasanjo, die vanaf zijn 18e een militaire opleiding gekregen had en snel carrière maakte binnen het Nigeriaanse leger, nam in 1976 deel aan de moordaanslag op generaal Murtala Muhammad die op dat moment head of state was. De luchthaven in Lagos werd naar hem genoemd! Het staatshoofd werd vermoord, doodgeschoten in zijn auto, door een groep van dissidente soldaten met gevolg dat de avondklok van zonsopgang tot zonsondergang afgekondigd werd en een week van kracht bleef! Er werd jacht gehouden op die "rebellen" en velen werden opgepakt ,ook in het buitenland. Pas weken later volgde een algemene terechtstelling. Een deel werd in de kazernes terechtgesteld in aanwezigheid van de soldaten, de anderen zouden publiekelijk op het strand neergeschoten worden. Op die bewuste dag stonden T. en zijn collegas al om 15u thuis en dat was niets te vroeg. Binnen het uur was de weg naar het strand zwart van het volk ( letterlijk en figuurlijk). Niemand van ons waagde zich tussen de massa want op de TV konden we live het hele gebeuren volgen. De dissidenten werden als voorbeeld terechtgesteld op het strand in aanwezigheid van die massa! Beelden toonden hoe militairen met mitrailletten op de aan een paal vastgebonden mannen schoten. De touwen vlogen aan flarden maar sommigen waren nog steeds niet dood! Uiteindelijk moest een andere soldaat dan maar het genadeschot geven. Bij dat alles stond een dansende, zingende en uitzinnige massa van dichtbij het gebeuren te volgen. We hoorden hen tot op ons appartement. Een dag lang bleven de lijken daar staan/ hangen of liggen om te tonen wat er gebeurt als je het regime tegenwerkt! De palen bleven langer staan! Het was een heel wrange start in een nieuw land.
We hebben in 1979 nog problemen meegemaakt toen besloten werd om alle illegale vreemdelingen die de lagere jobs innamen het land uit te zetten om zo de kans te geven aan het eigen volk om aan werk te geraken. In één weekend zagen we massas mensen terug naar de naburige landen vertrekken en dat met de nodige commotie daarrond!
Ik zei in het begin dat de wegen nog volop in aanleg waren. De hoofdbaan die we gebruikten om naar de school ter rijden, lag langs de haven. Stel je daar niet veel meer van voor dan een paar steigers en dokken maar veel te weinig om als echte haven te functioneren. Daarom had men het strand opgespoten om de haven uit te breiden en daarlangs reden we elke dag naar school. Na een tijdje bleek dit opgespoten strand de ideale wc en urinoir te zijn voor de doorsnee Nigeriaan, tot grote hilariteit van onze kinderen die er een sport van maakten om het dichtst bij het raampje te zitten om te zien hoe die zwarten zaten te kakken zoals ze vol enthousiasme commentaren gaven! De rest van het commentaar geraakt niet door de censuur!
En die shit maakten wij vrouwen en kinderen niet alleen mee! Onze mannen werkten in Lagos in een gebouw met 4 verdiepingen. Op de bovenste werkten de vrouwelijke operatoren die de telefoon oproepen nog doorschakelden volgens het oude systeem. Op de derde en tweede verdieping installeerde de firma een nieuwe, moderne centrale. Op de eerste stond de oude centrale. Die vrouwelijke werkneemsters gooiden hun maandverbanden blijkbaar in de wc tot er op zekere dag een opstopping ontstond tussen het gelijkvloers en de eerste verdieping. Gedurende het weekend werkten die vrouwen ook en waren dus de enigen in het gebouw! Toen onze mannen op een zekere maandag aankwamen, hing er een verschrikkelijke geur in de traphal en zagen ze de drollen letterlijk van onder de deur van de centrale naar buiten drijven. De wc inhoud van de vierde verdieping stroomde rijkelijk over de eerste verdieping! Die zaal stond letterlijk één centimeter in de shit en het heeft een week geduurd voor alles weer opgekuist en gezuiverd was!! Ook dat was Nigeria. Nu kunnen we er om lachen maar toen was dat minder aangenaam!
Ik kan nog dagen door gaan met anekdotes en onze belevenissen maar jullie hebben mij nu al zo lang gevolgd dat ik het niet nodeloos lang wil trekken. Dit verhaal zou echter niet volledig zijn als de Nederlandse school niet vermeld werd!
De school was gesitueerd op een veilige locatie op Victoria Island op het terrein van het voormalige Nederlandse consulaat. Al sinds 1967 leverde de Nederlandse school kwaliteitsonderwijs aan de Nederlandse en later Vlaamse kinderen in Lagos en speelde een centrale rol in de Nederlandse en Vlaamse gemeenschap. Initieel was de school bedoeld voor Nederlandse kinderen en was opgericht door de Shell compagnie die daar met veel gezinnen zat. Maar na de aanpassingen van de quotas door de Opec en de verminderde dollarstroom trokken veel Nederlanders zich terug. Omdat de school een privéschool was en dus zelfbedruipend, werd besloten om alle Nederlandssprekende kinderen toe te laten en dat was een heel goede zaak voor onze kinderen omdat zo de overgang naar een Belgische school veel gemakkelijker verliep. Het schoolgeld dat de ouders betaalden, moest dienen voor de lonen, huisvesting, vakanties, vliegtuigreizen en alle financiële regelingen van de Nederlandse leerkrachten en werd steeds aangepast naargelang het aantal kinderen. De laatste jaren liep dat bedrag enorm op!! Maar in ruil voor die hoge prijs kregen onze kinderen een prima onderwijs. Het niveau van lesgeven was uitstekend en de creativiteit van de leerkrachten enorm hoog! Enkel de hoofdvakken werden onderwezen en de tweede taal Engels omdat Nigeria Engelstalig is. De schooluren liepen van 7u 45 tot 12u 45 zodat de kinderen steeds vroeg moesten opstaan. Daarom waren de vrije namiddagen welkom, zeker in zon klimaat. De creativiteit van de leerkrachten uitte zich zeker ook in het jaarlijkse schoolfeest. Nergens heb ik op een schoolfeest zon hoge kwaliteit van opvoeringen gezien en dat door kinderen gebracht. Elke klas trad op met musicals, toneeltjes en dans zodat elk kind volgens zijn/ haar capaciteiten aan bod kwam. Decors en de nodige uitrusting en kleren werden door de ouders gemaakt of in mekaar getimmerd. Iedereen stak een handje toe en elk jaar was er wel een firma die een zaaltje of ruimte ter beschikking stelde. In al onze voorbije jaren buitenland heb ik nooit zon samenwerking tussen verschillende firmas gezien als hier in Nigeria! Niet alleen het schoolfeest was een hoogtepunt! Sinterklaas ging hier ook niet ongemerkt voorbij. De Sint kwam in levende lijve aan met de stoomboot terwijl gans de schoolpopulatie ( zon 150/180 kinderen ) hem in de haven opwachtte of hij werd uit de helikopter neergelaten op de speelplaats of hij werd met een grote escorte naar de school gebracht! Dat was iets want de Nigerianen niet verstonden: dat blanken die zich zwart maakten om Zwarte Piet te spelen en dat als er zoveel echte zwarten rondliepen!!! Maar het hoogtepunt van elk jaar was de schoolreis voor de grootsten ( 5e en 6e leerjaar). Die gebeurde niet per bus maar met de boot om drie dagen te gaan kamperen op Tarqua beach even buiten de kust van Nigeria! Ook hier werden er ouders ingeschakeld om mee te gaan en te helpen zodat alles veilig en vlot verliep. Zelf heb ik ook zo'n kamp meegevolgd en het was behoorlijk intens! We staan nu nog steeds in contact met de directeur en zijn vrouw van die school en de vlotheid van toen zit er nog steeds in!
Hier zien jullie de ingang, speelplaats en klasjes van de school!
Maar er was ook een keerzijde aan de medaille. Hoewel de school maar op zon 10 km van onze buurt lag, is het altijd een martelgang geweest om er te geraken vooral in het regenseizoen. Niet de afstand maar de wegen en het verkeer waren een ramp! Aanvankelijk beschikte we over een Volkswagen camionette waar in de kofferruimte ook kinderen geduwd werden. s Morgens viel dat nog mee maar op de middag naar huis rijden, was meestal een heet standje zowel letterlijk als figuurlijk. Probeer maar eens zon 10 kinderen die doodop waren rustig te houden als ze als haringen in een ton op elkaar gepakt zitten. Voor sommige explosieve gevalletjes was er niet veel nodig om het lontje aan te steken. We leverden hen thuis meestal af in hun onderbroekje, de kleren op de arm. Later, na veel palaveren kregen we een mini- schoolbus met airco maar die werkte meer niet dan wel! Voor de moeder van weekdienst ( er was een beurtrol) was het ook een hele opgave. Om 5u45 opstaan met de eigen kinderen en om 6u15 al de baan op om de anderen aan huis op te halen om tegen 7u45 op school te zijn , meestal waren dan we nog te laat. Daarna de boodschappen doen en terug naar huis om alles af te zetten en dan weer de baan op om tegen 12u45 terug aan de school te zijn en dat allemaal in een verschroeiende hitte. Er waren twee Waalse families met 3 schoolgaande kinderen en dus meer auto comfort ( ze gingen naar een Franse school) maar toch hebben die het nog geen jaar volgehouden en keerden ze Nigeria de rug toe niettegenstaande sancties van de firma omwille van contractbreuk. Maar de Vlamingen .. zij ploeterden voort!
Niet enkel families zagen die Nigeriaanse toestanden niet meer zitten. We hebben ook vrijgezellen gehad die het amper 3 maanden in Nigeria volhielden! Chapeau dan voor onze kinderen die naast de school ook nog een paar namiddagen per week bijscholing volgden in de bar.
Is alles nu gezegd over Nigeria? Neen, ook de medische verzorging was niet optimaal en vooral met kinderen is dat een extra zorg.Tot nog toe hadden we enkel onszelf om voor te zorgen, met kinderen verandert je leven grondig! Zo denk ik aan de drie hersenschuddingen die onze zoon in Nigeria opliep.
Bij de eerste hersenschudding kwam hij op de mannenafdeling in een ziekenkamertje terecht dat naast een zaal lag met mannen die lepra hadden. Het was pas toen T met geld op de proppen kwam dat we een normale éénpersoonkamer kregen en dat ik zelfs 's nachts bij Kenny mocht blijven. De gedachte dat je kind dezelfde toiletten zou moeten gebruiken als die lepramannen doet je adrenaline toch wat sneller stromen.
De tweede hersenschudding kwam een paar jaar later toen hij van een stenen buitentrap viel. De onmacht en frustratie die ik voelde toen ik met die kleine met een gapende wonde en enkel een propere zakdoek in het ziekenhuis bijna een uur moest wachten, bezorgt mij nu nog rillingen. Eerst moesten de generatoren gestart worden om de nodige instrumenten, waarmee de wonde moest genaaid worden,te ontsmetten.. Maar dat was nog niets in vergelijking met de manier waarop ze die wonde naaiden. Eerst nog een flinke dosis Dettol er op om te ontsmetten en dan naaien maar. Water en bloed heb ik gezweet toen ik bovenop het ventje lag om zijn handjes en beentjes in bedwang te houden terwijl hij het uitriep van de pijn! En bij dat alles stond ik er telkens alleen voor omdat T in het binnenland was! Ook dat was Nigeria .
Nigeria was een land waar je niet kon leven zoals in de andere landen waar we gewoond hadden. Vriendschap sluiten met een Afrikaan was zo goed als onmogelijk. Je nodigt 1 persoon uit en binnen de week staan er meerdere aan je deur die ook wel eens op bezoek komen omdat ze " broer" of " zus" zijn langs vaders zijde of langs moeders zijde en door de vele vrouwen die de moslims er op nahielden, was dat aantal steeds rekbaar!!
Bezoekers van het thuisfront kregen we ook niet veel omdat de levensomstandigheden niet echt optimaal waren. Naast het bezoekje van mijn broer en zijn vriendin hadden we ook een tijdje het gezelschap van een koppeltje (Hilde en Piet) uit West - Vlaanderen omdat Hilde hier in opdracht van de universiteit een studie maakte als landbouwkundig ingenieur. Omdat die mensen er echt verloren bijliepen en geen buitenlandse ervaring hadden én omdat het het ook wel klikte tussen ons, hebben we ons een beetje over hen ontfermd. We namen hen mee naar een paar locaties in de buurt die ze zeker moesten gezien hebben. Hoe familie en wildvreemden voor een positieve noot zorgden in het zwarte Afrika! Mijn broer en vriendin genoten van hun eerste contact met Afrika...
Met onze " beschermelingen" bezochten we Tarqua beach of we gingen even lekker uitwaaien aan zee en werden verrast door de golven.
Zoals ik al zei, was er in Nigeria weinig voorzien voor ontspanning tenzij je er zelf voor zorgde. Het prachtige strand in Victoria - één van de eilanden van Lagos- Bar Beach genoemd, compenseerde echter heel veel. Dit is het belangrijkste strand op Victoria Island. Bar Beach loopt van het Instituut voor Oceanografie in het westen tot aan het Eko-Hotel in het oosten. Bar Beach is vernoemd naar de zandbanken die de kustlijn van Lagos kenmerken en niet vanwege talrijke bars, dat is een een populaire misvatting! Bar beach was een ruw, maagdelijk strand dat nog niet besmet was door toerisme zoals de dag van vandaag. Er waren afschermingen tegen de zon die gemaakt waren van palmblaren en de zitjes bracht je best zelf mee. Typerend voor het strand waren de vele venters die met hun "hebben en ...hout" het strand afdweilden in de hoop de zonnekloppers één of ander kunstwerkje aan te smeren.
Omdat we van rust hielden, reden we vaak - samen met vrienden - in onze jeepkes langs de waterlijn tot aan een plekje waar we alleen waren. Meestal hadden we onze picknick bij of maakten we dat ter plaatse klaar. Heerlijke, ingevroren scampi's werden in het zeewater ontdooid en met de afval van de kokosbomen werd een vuurtje aangelegd zodat we konden BBQen. De mannen timmerden met het hout dat er te vinden was of aanspoelde een tafel in elkaar, de vrouwen zorgden voor de finishing touch met wat meegebrachte groenten en een brood en zo hadden we er de heerlijkste menu die je je kon indenken. Dat waren dé momenten waarop we de batterijen weer wat konden opladen en alle problemen even achter ons laten!
Zeg nu zelf.... heerlijk relaxend niet? De hongerigen spijzen en de dorstigen laven...!
Hier moet zeker een anekdote vermeld worden. Het was een hete zondag en we hadden geen zin in het drukke aandringen van de venters.We besloten met een bevriend koppel en hun kinderen naar ons rustig plekje te rijden. Omdat we toch wel een paar km de waterlijn moesten volgen, reden we ook door kleine dorpjes waar Nigerianen bezig waren met hun visnetten of gewoon luierden. Nu moeten jullie weten dat een Nigeriaan met de zee in de buurt zijn behoefte in zee doet of toch tegen de waterlijn. Daar zag ik met mijn eigenste ogen wat ze bedoelden met die linkerhand!!Dus ja Bojako, ze deden het letterlijk met de hand!! Onze vrienden - die voorop reden - hadden te laat zon hoopje opgemerkt en reden er dwars door en aan een redelijke snelheid, gevolg dat plakje" vloog tegen ons raam aan! T,die een bevlogen moment had, vond er niets beter op dan de ruitenwissers aan te zetten . De brij werd zomaar uitgesmeerd over de breedte van het raampje en omdat een jeepke open is, streelde binnen de kortste keer de geur onze neusvleugels. De zonen van onze vrienden die in het wagentje voor ons zaten, gierden zich te pletter en die van ons achterin ook. Er zat niets anders op dan te stoppen en met zeewater de smurrie te verwijderen. Dat beeld gaat nooit meer van ons netvlies en heeft voor de nodige hilariteit gezorgd! We zaten echt letterlijk in de shit
Veel mogelijkheden om je vrije tijd door te brengen, bood Nigeria niet. Als gezin kan je altijd wel op de één of ander manier de sleur doorbreken zoals bijvoorbeeld met een gemeenschappelijke hobby! T. en ik kregen er onze zendvergunning en hebben zo 's avonds en op zondagvoormiddag veel uren achter de zender gesleten. Omdat ik de enige vrouwelijke zendamateur was in Nigeria met een vergunning, was het een uitdaging om zoveel mogelijk contacten te maken. Het feit dat ik verschillende talen machtig was, zorgde voor een unicum. Tot laat in de nacht hebben we alle uithoeken van de wereld "gewerkt" zoals zendamateurs zeggen. Soms was het zelfs zo hectische dat T. er kwam bijzitten om de oproepen te noteren zodat ik ze in " file" kon " afwerken."
Vanuit deze shack= de zendkamer van een amateur, "werkten" we.
Maar de topmomenten waren steeds om op Kerstmis en Nieuwjaar de wereld te contacteren van op een zonnig strand in de wetenschap dat het op veel plaatsen bitter koud was!
Nog even ter info. Op het strand hadden we natuurlijk geen mast. Daar spande T. een dipool tussen de bomen, dat is een draadantenne. Dat deed hij ook als hij in het binnenland was want dan nam hij zijn draagbare zender mee en kon ik thuis met het vast toestel werken. Dat was ons enig contact want telefoneren kon niet, daarvoor waren ons mannen ook uitgestuurd naar Nigeria!
Ik zei reeds dat de vrijgezellen moeilijk aan hun trekken kwamen want bars of café's waren enkel in hotels te vinden. Daarom besloten onze mannen de handen in mekaar te slaan en met het hout van de kisten waarin het materiaal voor de telefooncentrales opgestuurd werd, timmerden ze een volledige bar in mekaar. De vrouwen zorgden voor gordijntjes en andere snuisterijen en een handige Harry schilderde het geheel tot een exotisch geheel. Een garage onder een appartementsblok werd als barruimte ingericht. Het geheel werd een succes over gans de lijn zodanig dat de firma voor een muziekinstallatie en de nodige barattributen zorgde! Van toen af was het elk weekend " volle bak" en moest "onze" bar niet onderdoen voor welke disco in België. Beiden zijn we geen cafégangers maar aanvankelijk woonden we boven die bar en de muziek, het gezang en het getril hielden ons zodanig uit de slaap dat we meestal noodgedwongen in de late avond toch afzakten tot de prille morgen! Maar die bar was ook een geschikte gelegenheid om kinderfeesten te organiseren zoals een Sinterklaasfeest of verjaardagsfeestje voor de kinderen. Vermits er airco was, bleek het ook de perfecte locatie en die werd dan ook heel vaak benut zoals jullie op de volgende foto's kunnen zien bij het verjaardagsfeestje van de zoon en de dochter. Diezelfde bar werd ook gebruikt als leslokaal waar ik onze Belgische kinderen bijwerkte in moderne wiskunde, Frans en Belgische aardrijkskunde en geschiedenis. Die vakken werden uiteraard niet gegeven in de Nederlandse school en op die manier liepen ze geen achterstand op als ze terugkeerden naar België.! Heel functioneel toch die houten kisten!
Hier zien jullie ook wat ik bedoel met de creativiteit van onze mannen Je kan nog moeilijk zien dat het hier om hout van kisten gaat!!
)
){kind=link}