|
Mooie herfstfoto's zoals bij Ani op haar blog en de taferelen die we zelf zien op onze dagelijkse wandeling ( als het niet regent!!) hebben toch een effect op mij!
Al is de herfst niet echt mijn favorietste seizoen toch kan ik het niet nalaten om met open mond de gigantische diversiteit van najaarstinten vol bewondering in me op te nemen.
Ik zie het vlammende warm oranje, het bijna lichtgevende goudgeel, het intens diepe fluweelrood, het zandstrand oker, het knuffelzachte bruin, in alle mogelijke nuances en met alle denkbare schakeringen er tussen waarmee plots als bij toverslag elke boom zich zelfverzekert en zonder enige vorm van terughoudendheid meer dan overdadig flamboyant tooit. Alles schittert en gloeit in de laatste zonnestralen of blinkt en glimt na een plenzende regenbui. Van superlatieven gesproken... 
Sommige bomen gaan voluit voor één enkele kleur, soms met z'n allen, soms opvallend contrasterend tussen soortgenoten. Andere bomen kiezen voor meer ingetogen schakeringen en één enkeling was blijkbaar zo danig besluiteloos dat hij dan maar àlle kleuren door elkaar aantrok, soms zelfs 3 of 4 op één blad...
De voorbije warme nazomerdagen genoot ik met volle teugen van al die pracht en praal. Wandelend met knisperend lover onder mijn schoenen bekeek ik de bomen van kop tot teen, allé ja, hun volledige kruin dus, nog mooi dik in 't blad, maar niet meer in een vertrouwde groene tint. De reeds losgelaten blaadjes dansten en huppelden speels en vrolijk achter de passerende auto's aan. Hier en daar vormden ze het begin van een sierlijk tapijt, een beetje als een knus warm deken op de al koude aarde en verbergen, alsof ze er toch wat beschaamd over zijn, de fenomenale overdosis aan eikels, kastanjes, noten en andere voortbrengsels dit jaar.
In de grauwheid van vanochtend bleken ineens vele bomen zich toch te hebben overgegeven aan de winter: hun opgewekt fladderende herfstkostuum maakt stilaan plaats voor een naakt bewegingloos takkenschouwspel. Het aroma van het onverwacht dikke bladerdek op de grond is zwaar en bijna tastbaar. Ook daar geniet ik intens van, al maakt het me eveneens weemoedig, deze zo aardse zoete geur van vergankelijkheid en sterfelijkheid lijkt wel een melancholische parfum die herinnert aan de eindigheid der dingen.
Mijn meter zei altijd dat een najaar, met zeer veel vruchten en lang blad aan de bomen, de voorbode is van een uitzonderlijk koude winter met, vast en zeker, behoorlijk wat sneeuw- en ijspret.
Dat is al lang geen zekerheid meer, de winters zijn niet meer wat ze waren. In afwachting van wat komen zal, snoep ik behaaglijk diep weggedoken in mijn comfortabele zachte sofa, van kastanjes ( de laatste die ik in de buurt vond) en noten ( eigen kweek) en bereid ik me voor op een zalig lange en deugddoende winterslaap. ;-). Soes jij mee?
|
)
.
.
