|
Het einde van het jaar komt er weer aan en omdat ik niet op het laatste moment in de drukte van de eindejaarsdagen wil winkelen, trokken we naar een supergrote winkelketen waar je bijna alles in één zaak vindt!
Normaal doe ik mijn inkopen hoofdzakelijk in dezelfde voordelige winkelketen. Op die dag valt dan de beslissing van wat er ten huize Natoken de komende dagen zal gegeten en gedronken worden. De benodigdheden hiervoor schrijf ik nauwgezet en gedetailleerd op een boodschappenlijstje, eventueel aangevuld met niet eetbare huishoudproducten. Die notities worden al winkelend bijzonder strikt opgevolgd al vindt er af en toe wel eens een 'spontane' extra aankoop de weg naar m'n boodschappentas. Alleen het hoogst noodzakelijkste belandt uiteindelijk in m'n kasten, dus weggooien komt hier zo goed als nooit voor.
Een bezoek aan zulk een reuzegrote hypermarkt laat je altijd wat in shock achter! Absoluut àlles kan je er kopen, àlle soorten voedingswaren van àlle denkbare merken in àlle mogelijke grootten en in àlle smaken, kleuren en verpakkingen die je in je wildste fantasie maar kan verzinnen. Torenhoog. Rek na rek. Rij na rij na rij na rij....
De onmetelijke hoeveelheid producten overspoelde me als een ware tsunami en meteen zat m'n hoofd vol prangende vragen. Wie produceert dat allemaal? En wie kóópt dat dan allemaal? Eten ze dat àllemaal op? En, in godsnaam, wie heeft er zóvéél nodig???...
Onmiddellijk zie ik dan op m'n netvlies de weerzinwekkende beelden van de televisieprogramma's over de kolossale hoeveelheden waardevol en perfect eetbaar voedsel, al tijdens de teelt gedumpt wegens 'nét niet volmaakt genoeg' samen met de enorme berg wél goedgekeurde zaken, ook nog perfect eetbaar doch onverkocht, die bij de supermarkten in de afvalcontainers verdwijnen.
Hoeveel dieren kweekt en slacht men - al dan niet onder vreselijke omstandigheden - om dan op zaterdag, zélfs aan halve prijs door niemand gewild en door niemand opgegeten, achteloos als vuilnis afgedankt te worden? En dan zijn er ook nog de ontelbare uiteindelijk tóch aangekochte voedingswaren die, onaangeroerd, overbodig en vergeten, wegrotten in ijskasten, diepvriezers en andere opbergruimtes...
Dat ene bezoekje aan die reuzegrote supermarkt drukte me genadeloos weer op de feiten: we leven zonder enige twijfel in een échte consumptie- en wegwerpmaatschappij.
Ach, ik wil hier niets prediken, hoor, of iemand de les lezen. Ik weet alleen heel erg goed dat je perfect gelukkig, voldaan en tevreden kan zijn met zoveel minder. Dat hebben we gedurende onze 13 jaar in ontwikkelingslanden ervaren! We zijn té gewend aan overvloed en aan 'vervangbaarheid' want wat koester je nog, wat schat je nog naar waarde, als er van alles toch veel te veel is....? En zeg eens eerlijk: wat heb je uiteindelijk écht nódig?
Het woord 'genoeg' speelt hierin een grote rol, denk ik...
We sloten dat shoppen af met een deugddoende koffie en thee, mijn slaapgenoot en ik. En ik durf hier gerust neerschrijven dat ik die thee toen echt wel 'nodig' had, maar met ééntje ook ruimschoots 'genoeg'! 
|
)
.
.
.gif)
.
.
