Thomas is goed toegekomen. Hij was toch wat zenuwachtig. Niet voor het vliegen maar wel voor wat het daar gaat zijn. Het is aan de univ daar in Dublin. Dus heel wat geleerde bollen. De workshops zullen niet eenvoudig zijn.  Hij was bang dat hij niet genoeg achtergrond en kennis ging hebben. Maar hij is weer een ervaring rijker. En derde zijn op wereldniveau bij inleveren van een paper is toch al heel wat. Daardoor mag hij ook naar die workshops gaan. Dus hij mag best trots zijn op zichzelf. Ik ben het zeker!!Zijn prof van de univ hier is ook mee. Die had gisterenavond naar Thomas gsmst: 'It feels like Christmas eve'

Ik voel mij ook wat opgeluchter, een gezellige avond bij een vriendin en een lange telefoon met de dochter. Dus een dag om dankbaar voor te zijn!!

Vandaag vertrekt Thomas naar Dublin. Hij gaat daar een workshop over Samuel Becket volgen voor zijn doctoraat. Om half 4 stijgt hij op in Charleroi. Bang dat ik ben, ze geven slecht weer en je hoort niets anders dan vliegtuigen die neerstorten. Ik zal opgelucht zijn als hij laat weten dat hij goed geland is.

Ook speelt het jaloesieduvelke mij parten en ook het twijfelduvelke. Er is een enorm gevecht tussen die 2 in mijn lichaam gaande. Ik probeer ze telkens onder te duwen en hun onder te dompelen  met alles op te sommen en binnen te laten stromen waar ik dankbaar moet voor zijn. 

Hoorde net van een vriendin dat die blij is dat ze alleen is. Haar zoon heeft haar onlangs in mekaar geslagen. En ze vertelde dat al 2 jaar bezig is. Ze heeft hem buitengezet. Ze weet niet waar hij is en wil het ook niet weten.

Ik mag dus echt niet klagen en moet dankbaar zijn maar voel wel dat ik 'misschien' iets kan doen om mij te verbeteren.

ping pong ping pong pffff 

Ik hoor tot de groep van de eeuwige twijfelkonten. De ene keer denk ik dat ik naar Brabant wil verhuizen , naar mijn familie, ma en zussen en broer en ook nog vrienden van vroeger en heel wat collega's. Maar mijn kinderen wonen in Limburg. Ook heel wat huidige vrienden en familie langs Herman zijn kant. Ik ben mijn man gevolgd toen we gingen samenwonen. Mijn kinderen zijn hier geboren en getogen. Toen Herman stierf dacht ik na 2 jaar terug naar Brabant te gaan. Thomas was toen 14 en mijn dochter 12. Mijn zoon is vrij introvert en maakt niet snel vrienden. Hij was pas van school veranderd en voelde er zich eindelijk goed. Hij zei:'Mam, je zet me terug 2 jaar achteruit!' Daarom bleef ik. Maar nu zijn ze uitgevlogen en ik ben zo dikwijls in Leuven en ik voel me daar zo goed. Ik voel mijn roots daar. Hier blijf ik met een groot gemis zitten. Maar als ik daar woon zou ik mij daar gelukkiger voelen? Dan kunnen mijn kinderen niet even binnen springen. Stel dat er kleinkinderen komen! Ik kan ze dan niet opvangen of bijspringen als ze mij nodig hebben.

Vandaag slaat de balans naar Brabant. Vorige week toen ik discussie had met een zus was ik blij dat ik naar Limburg terug kon.

Ping pong ping pong. Doeme toch, die eeuwige twijfel!!!

een eitje- een rups- kruip - kruip- eet - eet - cocon maken en uitgroeien tot een vlinder. Zo is het, zo moet het. Geen vragen, gewoon DOEN!

 zo kan ik mij er een beeld van maken. Een schatje maar een deugniet. Al wat bij mij fout loopt in zijn schuld. Ik moet toch op iemand boos kunnen zijn

Duvelke had mijn bon voor gratis ontbijt verstopt (cadeau van metekind). Heb het half kot ondersteboven gezet. Zelfs naar het werk gebeld of hij daar niet lag; (had hem eens mee naar daar genomen om te bekijken) Onderweg in mijn zoektocht vond ik nog ons doosje met de opbrengst van een rommelmarkt vorig jaar (ik dacht nochtans dat zus Gaby en ik ddat hadden opgedaan  . Ook nog een boek tegengekomen waar ik even naar op zoek was. Maar geen bon. Dan maar mijn bed gaan opmaken  ondertussen piekerend waar ik die bon toch gelaten had. Daarna wil ik een omslag nemen uit de schuif en wat stak daar??  Inderdaad die bon!! Ik ga in het vervolg bewust naar iets anders zoeken, dan vind ik misschien dat wat ik eigenlijk wil hebben!

Naar het schijnt heet dat serendipiteit:even gegoogeld: Serendipiteit  is het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders of door de Amerikaanse onderzoeker Julius Comroe wel beeldend omschreven als het zoeken naar een speld in een hooiberg, en eruit rollen met een boerenmeid.

28 jaar geleden kreeg ik een zoontje zonder schoenen en eentje met. Om 0u50 een wezentje dat ik zelf gecreëerd heb en zo gelukkig mee was en ben,  en om 10u 's morgens kreeg ik in het ziekenhuiseen telefoontje  dat het papier toegekomen was met de goedkeuring dat Rudy, zoon van overleden schoonzus, definitief bij ons mocht blijven . Dubbele vreugde en geluk!!

Wanneer stopt dat?

Klavertje doet toch haar werk 'Haar' omdat het positieve toch vrouwelijk is vind ik  Maandag kwam ik iemand tegen waar ik 30 jaar geleden op de IPSOC in Kortrijk mee gestudeerd  heb. Ik was nog niets veranderd zei ze. Ik zei buiten die 30 jaar en een paar kilo's meer . Ja maar jij blijkt van die personen te zijn die goed geconserveerd blijven repliceerde ze. Mijn dag was goed. Vandaag op de fitness kwam iemand, die ik niet kende, vragen welke nummer van kleur ik had van mijn haar. Ze vond dat zo een mooie kleur. Ik glunder  glunder . Maar toen ik juist mijn brievenbus opendeed zat Duvelke er in met een brief van de politie in zijn handen. Proces! Ik reed 57, met gecorrigeerde snelheid  51, dus 50€ boete voor 1 km te hard. Ik heb de brievenbus met en klap op slot gedaan, staat pal in de zon, dus Duvelke ge gaat zweten

Deze keer niet Duvelke dat mij parten speelt maar een katertje (van het lang opblijven, niet van de alkohol). Maar was voor die lieve collega, vanaf vandaag ex-collega.. ik wens haar veel succes op haar nieuwe job. Klavertje 4 van haar gekregen om Duveltje te bezweren. Heb ik van af nu altijd bij he Linda. Bedankt voor alle lieve hulp, luisterend oor en onze fijne babbels. Ga je missen!!!

(nachtcollega verandert van werk, en we zijn op haar laatste nacht haar tijdens de koffiepauze om 2u deze nacht gaan verrassen. Het was pas 5u eer ik in mijn bed lag. En dat voel ik toch wel op mijn leeftijd )

Ik ben twee dagen op rij bij de kinderen gaan eten. Eerst bij Stéphanie gaan barbequen voor housewarming en gisteren bij Thomas zijn schoonouders gaan eten. Fijn dat ik dit met mijn kinderen kan doen. Het stomme is dat ik soms een onderliggend gevoel van alleen zijn voel. Het wordt telkens benadrukt dat iedereen daar is als koppel. En iedereen betrekt mij bij het gesprek en boeiend en al wat ge wilt maar toch besluipt af en toe mij het gevoel van niet compleet zijn. In het alleen naar huis rijden voel ik dankbaarheid maar ook het gemis van na te kunnen praten en dan het alleen thuis komen. Als ik hier thuis iets organiseer is het soms moeilijk omdat je dan voortdurend bezig bent, te weinig bij je bezoek kunt zijn of ik schakel de kinderen in. Op een ander wisselen ze mekaar af, dan zit de ene bij het bezoek terwijl de andere iets haalt of inschenkt of omgekeerd. Het lijkt of het bij mij niet zo gezellig is. Stom gevoel, ik weet het. Pas op, het positieve weegt zeker door, bij mijn kinderen zijn en zien dat ze het goed doen. Ik ben daar o zo dankbaar voor (maar dat klein kwelduiveltje moet ik toch af en toe de kop indrukken).

Derde dag op rij verven bij de dochter. De eerste dag de keuken volledig, 2de dag de keuken 2de laag en een deel van de living. Ik begin er plezier in te krijgen. ik denk er aan om in september hier alles te verven. Ik vreesde dat ik na de eerste dag de takeldienst moest reserveren om mij uit mijn bed te helpen. Maar het gaat vlot, ook de samenwerking. Er zijn andere tijden geweest. Stéphanie had een puberteid  om U tegen te zeggen. Het was ook niet niets om op 10-jarige leeftijd haar papa te moeten verliezen. Dan is ze 4 jaar samen met haar vriend en 3 weken voor hun huwelijk begint hij te twijfelen. Alles wordt afgelast. En nu zijn ze weer samen en zijn we hun huisje aan het verven. En mama maar meedraaien in die ping pong gevoelens. Heb de indruk dat het nu wel beter zit. Maar bij hun is het, of je kunt de cupido's met 5 tegelijk in één greep vangen, of de deuren slaan dat het huis davert. Nu, ze weet dat als er iets is dat de deur hier altijd openstaat. En komt er toch nog eens een trouwfeest, het trouwkleed en alle assecoires hangen hier in de kast. Dus ik ben voorbereid. Weet iemand hoe je een trouwkleed het best bewaard? 

Een vriendin van mij vroeg om haar stoelen die ze als jong kind gebruikte te herschilderen. Zij en haar zus hadden ze toen ze een jaar of 12 waren  paars en wit geverfd en stonden in hun zelfgebouwd kamp. Nu stonden ze al jaren in de kelder. Deze gaat ze in haar seranda zetten als decoratie. Zo zie je dat je best niet te veel weg gooit want er kan nog iets moois van gemaakt worden.

Ik vind het zo ontzettend lief en leuk dat ze mij dit doorsturen, en ik ik ben blij dat ze het goed doen, maar ik mis hem rond mij

21u: Hoe krijg ik mijn kippen binnen gelokt? Wil stilaan gaan slapen, heb nachtpost gehad, maar als die niet binnen zijn kan ik het hok niet dichtdoen en als de vos dan een bezoekje brengt heeft hij weer een feestmaaltijd en kan ik er weer nieuwe kopen. En die ervaring heb ik gehad, dus liever niet Maar die trezen komen pas als het stilaan donker wordt en dat is nog wel even nu. Is er buiten ergens een koortje waarmee ik het licht kan uit doen?

Een half uurtje later: ben op de loer gaan staan tot ze wat korter bij hok waren en dan wat eten gegooid en ze zo binnen gelokt. Toen ik het poortje wou laten dichtklappen wou er 1tje terug buiten en kreeg het poortje tegen haar snuit. Sorry hoor, maar beter een kromme snavel dan geen. Slaap lekker!

nog een kwartier later lig ik eindelijk ingedufeld in mijn bedje en al half wegzwijmelend, ... gaat toch ineens het alarm van mijn gsm 'om de kippen binnen te zetten!!! ' Ik schoot nogal recht. Ik zet 's avonds een alarm zodat ik niet vergeet het kippenhok dicht te doen. Is me al een paar keer gebeurd, met alle gevolgen van dien. Alarm afgezet en daarna heerlijk geslapen