INTRATUIN

Ik ben het een beetje beu en moe tegelijk, die regendagen. Het lijkt of wind en regen een ongeschreven samenwerkingscontract getekend hebben. Ergens op de digitale weg kwam ik deze tekst tegen en vond hem eigenlijk wel heel toepasselijk. Als het leven je een regenachtige dag geeft, speel dan in de plassen. Durven jullie dat? Spelen in plassen?

Ik moet er eerlijk gezegd eens over nadenken. Ik wil het niet meteen aanhalen als mijn muze net wakker is, een kopje koffie drinkt – op haar eigen gracieuze wijze - en de “rosse” lustig spinnend de ochtend verwelkomt. Terwijl ze wat kiwi's van hun jasje ontdoet vraagt ze mij hoe het afgelopen is met de ontmoeting – eerder deze week - met een vriend van mij, een keurige kakker (ja, supporter van Mechelen dus) overigens die me wilde spreken onder vier oren.

Na zijn telefoontje had ik voorgesteld om dat in de koffiecorner van Intratuin in Zwijndrecht te doen. Hij voelde meer voor een ontbijtje in het keurige Le Tissu Hotel. Na kort aandringen won ik.

Het gesprek begon traag er raar. Hij wilde weten wat ik leuk vond aan dat scootmobielhoekje van de Intratuin? Ik vroeg hem op mijn beurt wat er gezellig was aan het Le Tissu Hotel? We namen wat kleine en grotere wereldproblemen door. Al gauw ging het over de klimaatspijbelaars.”Van onze belastingcenten”, mopperde hij en voegde er in één volzin nog aan toe dat die kids allemaal vliegend met vakantie gaan en dagelijks bij de plaatselijke Mc Donalds zitten. Nee, dan waren wij vroeger beter af met onze broodtrommeltjes. Harde korstjes, daarvan kregen er véél... juist ja :). Ik zei het waarschijnlijk net iets te luid want aan de draaiende kopjes van alle andere koffieklanten kon ik merken dat zij mijn ongezouten uitspraak té luid – en dus té duidelijk – hadden meegekregen. Ze claxonneerden als het ware instemmend. Ook mijn vriend – de kakker annex maneblusser - was het roerend met me eens. Heerlijk. Nu ja, we hebben de leeftijd voor dit soort saamhorige meningen. Zoals? Als ze willen protesteren doen ze dat, maar beter maar in hun eigen tijd. Ik deed het overigens in 1981 met die kruisraketten ook. Vorige week las ik trouwens dat de meeste leerlingen op donderdag vrij zijn in verband met het chronische lerarentekort, maar dat hield ik hier wel stil. Laat de honden maar gezellig slapen.

Samen moesten we ook nog even smakelijk lachen om Stef Wauters, die steeds zo lief zijn best doet om intellectueel over te komen. Stef is ongetwijfeld lief, maar als nieuwsanker hou ik méér van een meer accurate uitstraling. Schattige Stef mag er wezen. Nadat we het nog even hadden over de malaise bij Real Madrid merkte mijn vriend mij op dat niet alleen de Noord -en Zuidpool met zekere spoed smelten, maar dat ook de gletsjers in Hindoekoesj en de Himalaya in rap tempo verdwijnen. Maar liefst 1,9 miljard mensen zijn afhankelijk van dat water en komen daarna – zo goed als zeker - met bootjes onze kant op. Ze spoelen waarschijnlijk aan in Oostende dat inmiddels verlost is van een Coucke-complex.

Ik vroeg mijn oude maar beschaafde vriend waarom hij mij eigenlijk wilde spreken. Simpele vraag : Of ik hem wilde vertellen over ware liefde. Ik zei hem: “ die vertelt je alles zelf, als je ze ontmoet.” Hij leek beduusd door mijn antwoord, ik zei dat ik weg moest. Bij de uitgang van het tuincentrum zag ik Gwendoline Rutten met een zakje kunstmes in haar karretje. En toen? Toen toeterde een scootmobiel en deed ik verbaasd én beleefd een stapje opzij.

Aan de keukentafel ben ik alleen achtergebleven. Mijn muze hoor ik boven volop bezig, de “rosse” is alwéér in Cats dreamland en ik? Ik denk nog even na over Intratuin.

16-03-2019 om 06:37 geschreven door Books

BALLET, VLINDERS EN EEN BUNDEL.
De nieuwe morgen dropt zich tegen het vale licht aan de horizon. Het regent blaasjes, het water gutst tegen de muren van de oude dorpskerk. 
Wolken formaties-méér dan 50 tinten grijs- als een groot verdriet hangen schreiend over de velden. Het is nog vroeg. Aan de bosrand, een oude man op een houten bank -de hond aandoenlijk mooi in zijn doorregende bruine vacht-, luistert als trouwe vriend zittend naast zijn baas in een taal zonder woorden. Een -nog niet lang wakker- fietsende dame probeert tevergeefs een knoop in de adem van de wind te leggen. Een zwanenkoppel siert de parkvijver met een ballet. Hun kunst oogt een matige bijval, zo vroeg in de ochtend. 
Ik denk dat Noah er met zijn ark langs moet varen om hen te redden. 
Het regent verdriet. Dakpannen rillen betraand langsheen een kapel. Hier worden smeekbedes verhoord, hangen restanten van wensen onzichtbaar in kaarsgeur en zoeken mensen antwoorden.
Ballet, vlinders en een bundel.
Net wakker. De pent trilt nog in haar hand als ze in het kleine schriftje noteert. Hoe geniet ik van het ogenblik wanneer je zachte ademhaling me meevoert naar een werkelijkheid, die dromen overbodig maakt en ik soelaas vind in ware liefde. Door het slaapkamerraam ziet ze hoe de lichte regenval en ochtendstilte een bed vormen voor de in barensnood verkerende lente. 
De laatste maartse gril houdt zijn laatste voorstelling, nog even persen en alles is herboren in fris groen. Tussen de warmte van de lakens, ware liefde die haar ogen en hart gegrifd heeft met onuitwisbare rode inkt. 
Al zijn woorden raken haar, ze leest zijn zinnen en diep in lijf en leden weet ze dat hij haar immens sterk aanvoelt. 
Ze sluiert haar gezicht met een glimlach terwijl de trage morgen plagend haar zichzelf laat hervinden met de zang van een merel. Herinneringen bellen aan in haar gedachten terwijl ze met een veerkrachtige stap de nieuwe dag begint. 
Liefde omgordt haar lenden, terwijl ze de vlinders vangt die haar buik vullen. Samen varen ze op hetzelfde kompas, zeezicht deinend op de golven. 
Het half geopende raam toneelt een klad vogels in dansvlucht terwijl een ekster het nog ongeploegde akkerland groet. Het bos in mozaïek van kleuren zal straks haar ware liefdesgeur snuiven. In de spiegel van gemoed zweeft haar werkelijkheid geworden droom voorbij. 
Ballet, vlinders en een bundel.
Ik nip aan mijn tweede tas koffie. In een soort boekbundel gedachte, de vlag die de lading dekt op een schip -wimpel erbij- verenigt met het schrijven.
Mijn ochtendlijk lentegevoel verweeft zich met zwevende gedachten aan tastbare momenten. Ware liefde verlicht het hart en verzwaart het met het dragen. 
Op het klankbord - zonder ruis op de lijn - klinkt het perfecte liefdesduet. 
Het is een soort tedere mimiek bij trillingen op tedere golfbewegingen die de muze laten spreken bij de frisse morgendauw vol regendruppels. De puzzel van het leven ligt er opgelost bij, ingekaderd met een dunne gouden liefdesrand.
Door het raam zie ik -wat verder weg- in het park de schoonheid van een ontwakende boom. Gesloten ogen weerspiegelen haar glimlach. 
Een nieuw etmaal ontwaakt en als de dag de deuren zal sluiten zal ik kijken naar de invallende duisternis en de muren van de stad die langzaam sluiten. 
Puur en onvoorwaardelijk smelt ware liefde bij het kopje koffie. De tikkende wandklok met enige jaloezie voor het ritme van het hart hangt er stil bij. De “rosse” is wakker en ziet hoe een glimlach mijn gezicht verlicht wanneer ik -weggevloeid in een mijmer- de echo hoor van haar stem.
Op de schrijftafel sla ik het boek van verborgen eenzaamheid open, herlees haar kwetsbare tederheid vermengd met plaaggeest zinnen. Ware liefde, gebonden bundel met gevoelens van twee harten.

15-03-2019 om 07:42 geschreven door Books

MAARTSE GRIL, HET MOOISTE WOORD EN DE SCHOONHEID VAN.

Lenaerts is wakker. Net als ik wandelend gedreven door een te strakke wind, de duw in de rug, de kleren klevend op onze huid -gerimpeld onstabiel- gedraaid op armen en benen. Paraplu's in omgekeerde aanslag die ons ronddraait, tegen deze compositie van natuurkrachten halen we het niet.

Aan zee zwiepen vissersboten tegen de rubberen bescherming op de kaaimuur. De masten balanceren als een wilde dans. De golfslag staat op storm in de vaargeul. Familie Seagull doorkruist de lucht, ze krijsen grijnzend in het kluwen van hun vlucht. Aan de kaai is het dagelijks leven uit zijn scharnieren gelicht. De vaart naar zee is quasi niets en de verschillende viskraampjes blijven dicht bij dit helse weer.Het is de hoogste tijd om aan de zon te denken. In nip aan mijn vierde tas koffie en dompel me onder in het taalbad van eigen vermogen 
Ik wil geen "creep" zijn en mompel bij mezelf : na regen komt zonneschijn.

Maartse gril, het mooiste woord en de schoonheid van.

De schrale akkers ademen de maartse dagen uit. Langs de glooiende velden zwijgt stil een bomenrij. Dode dorre takken tussen het mos, restanten van een koud en nat seizoen. De eendenvijver luistert stil, opgeschrikt door een pauw die de ochtend hees inschalt terwijl een regiment mieren het juiste gelid zoekt. 
In het bos schuimt een vos -poten nat- behoedzaam door achtergebleven vogelpoep, langs het pad fladderen duiven om de lichtpalen heen benieuwd naar een achtergebleven doekje voor het bloeden op de grond. Rondom de dorpskerk zwaluwt een eerste “black and white”. Langs de gevels van een huizenrij hangt nog de sluier van de nacht, in slaapkamers probeert de nestwarmte een gevecht te winnen van een digitale wekdienst. 
Slaapoogjes nog zwevend in gevoelens groeten een nieuwe morgen. 
Ze had dwars door de nacht heen gereisd in gedachten, zijn zachte hand gevoeld en teder gewoeld over hun ware liefde. In een soort idyllische reis zag ze hun samen zilverdraden tot een waar liefdestapijt weven, tekenden ze een kader om de rand van alle keuzes en glimlachten ze heel even zichzelf de branding van de zee in. 
Haar vingers vol herinneringen bladeren door een boek.
Hoe ware liefde weemoed plengt in een traan, een liedje losmaakt en duidelijkheid enkel het punt zet bij de rust. De lijn der gedachten musiceert en zoekt de juiste noten. 
Bij de koffie krast ze op goed geluk de cijfertjes van een kansspel weg. 
Door het keukenraam ziet ze hoe twee bejaarde merels nog fluks over het tuinhek trippelen. Het regent, ze dragen nog de sporen van de seizoenen op hun veren maar vooral de tekening van de ware liefde voor elkaar. 
Als straks het eerste groen het zwart zal uitgommen en de lente geurend aanbreekt zullen ze een nieuw nestje bouwen. Op weg merkt ze dat het dorp deels al wakker is. De schoonheid van de omgeving raakt haar. Hier en in haar hart voelt en weet ze dat ware liefde mooi is maar verbijt ze wat haar hart – onuitgesproken- al lang weet.

Maartse gril, het mooiste woord en de schoonheid van.

In de schrijfkamer klinkt vanuit de verte nog bruine muziek door het portaal van een druk beklante herberg. De nostalgie van schaars geworden krakende 45-toeren plaatjes galmt de stad in. 
Aan de rand van de schrijftafel maakt de “rosse” zich op voor de eerste rare sprongen in een nieuwe dag. 
De tot de rand gevulde tas koffie, de pen met liefdesinscriptie en het doosje sigaren wachten geduldig, als statische toeschouwers op de eerste zinnen. Het ochtendvruchtje baart zich een verse dag in. 
Een vrucht over ware liefde die over seizoenen heen uitkijkt naar de nakende lente, over nestjes bouwen met rust en tedere zoentjes. 
Of lente-bloei-nestje-van-ware-liefde als woord kan stelt hij niet in vraag. Voor hem is het gewoon het mooiste woord.

Maartse gril, het mooiste woord en de schoonheid van.

In het kraambed, onder het nachtdeken dat de nestwarmte beschermt als een siamese tweeling, de rust naast de innerlijke vrede. 
De laatste regendruppels strelen de ontwakende populieren, een rij wilgen verknocht aan zichzelf waaien zichzelf een nieuwe dag in terwijl een klad duiven een scheervlucht oefenen a-la-façon
de Dourdan. 
In een soort eindeloze processie klieven vliegers van divers pluimage door grijze wolken, groeten de windmolen die een liefdeslied maalt en loeit vee op een boerderij het erf wakker. Het gekraai van de overjaarse haan maakt de zweem van gevangen vrijheid wakker. Het pad waarop ze dwaalde deze nacht laat zijn laatste zweetparels achter. Zachtjes opent ze het raam van haar gedachten. In een klein schriftje worden zinnen wakker. 
Het vluchtige handschrift over hoe harten elkaar vonden, lichamen de intensiteit van de verstrengeling vertederden en woorden niet hoefden, omdat ogen alles zeiden. Haar zwevend verlangen van ware liefde had zich geankerd, de evenwichtsoefening op een uitgerafelde koord was gelukt en de dagen dat de spiegel het verdriet in haar ogen kon lezen zijn voorbij. Plots heeft de stilte duizend klanken. 
Op de tafel staat naast een hoopje bijeen geveegde kruimels een fruitschaal vol druiven nog vol met zuur. De halflege tas koffie, nog wat kiwi en een boek in wacht-leesmodus, alles lijkt zo puur. De morgen is opgestaan. 
Op het plateau van schrijversdromen strooit een pen de eerste liefdeswoordjes. 
Over beminnen als een regendruppel die teder een wang raakt, een sneeuwvlok die haren nat maakt en rimpelende zachte handen die gloeien op een torso van waar geluk. Alleszeggend stil vlijen pennentrekken zich binnen het kader van ware liefde. 
De vliegers hebben rust gevonden, de molen heeft het liefdeslied gemaald en het vee koestert het warme stro. De haan schalt tevreden op mildere toon terwijl een klein schriftje gesloten zijn inhoud bewaart. 

14-03-2019 om 10:18 geschreven door Books

WIND, REGEN AND A STORY

Hoe mooi is een nieuwe dag als Lenaerts wandelt in een huis van weinig adem, waar de jaren zijn vergleden -soms als kromme dagen- en de stilte als mist hangt in een jonge kinderziel. Wij waren de bomen zonder water, het gras was vergeeld en de lente zat bij de buren. Wij kregen de herfst als gezel en toch hebben we groen veroverd.

Terwijl deze drie mooie zinnen zich neervlijen op het papier, ik naar buiten kijk door het raam bedenk ik dat het tussen de wind en mij nooit meer goed komt. Na gisteren weet ik het zeker, hij deugt niet , aan geen kanten. Hij is gewoon weg grof en brutaal, ongemanierd in zijn onstuimige lentekracht. Hij raast en daast als een kip zonder kop, blaast de pannen van daken, ook het riet scheurt hij weg.Hij ontwortelt bomen en veroorzaakt storm over land en zee.
Hij rukt de takken weg, plooit de bomen tot slaven die moeten buigen in volle kromming.
Blaast de fietsers in het gezicht en zet ze op happen naar adem.Hij blaast de voetganger van het pad, stuift het stof en het zand in onze ogen. Hij huilt in schouwen zijn ellendig klaaglied, zijn hoge tonen van barbarij en snode verspilde krachten. Hij blaast het vuur aan, jaagt de brand op stang als volmaakt vernieler.
Een ongelooflijk aantal daden die de criminele grens van onze levenswijze overtreffen. Wij kunnen hem niet temmen, aan banden leggen, hij rukt zich los uit elke keten. Neen, het wordt nooit iets met de nukken van de wind en zijn grillen.

Wind, regen and a story.

Het had geregend. In de vroegte van het nieuwe gloren lopen takken uit, de boom opent zijn vensters voor de nakende lente.De lawaaierige wind had vannacht haar dromen wakker gemaakt. Haar nachtschaduw had zich afgetekend tegen de muren terwijl ze liefdesvonkjes liet dwarrelen in de rusteloze nacht. Het had iets magisch, de leegte die kleurde als een robijn en de nestwarmte die tederheid omhelsde. 
Terwijl de hunkering kwam aangeslopen zag ze de ondertussen vaal geworden getekende hartjes in het zand, achtergebleven naast de vuurtoren in het schitterlicht van verliefde ogen. Ze reist door haar gedachten. 
Een eerste prille en schuchtere zonnestraal aan de horizon vertelt haar een teder verhaal, over verbondenheid met een onzichtbaar lint van ware liefde zwevend tussen de wolken. De rusthalte van een nieuwe morgen waar ware liefde wacht zonder woorden, gebonden door gevoelens in de zindering van verstrengelde lichamen. Wanneer ze zich even uitrekt gloeit de warmte van de echt-en puurheid van ware liefde nog na. Tedere sporen in haar ziel kruisen met haar aangeraakte hart. 
Rechtopzittend tuurt ze door het raam naar de geboorte van een verse dag, de rust van een nieuw etmaal doet goed. Gevleugelde vliegers scheren langs, in de verte het geraas van de eerste wagens vermengd met het klokkengeluid van de wakker geworden klepels. Stil luistervinkt ze naar alle geluiden. 
Wind, regen and a story.

In een wereldstad -somewhere langsheen de oevers van de Schelde- verdampt de inkt op een vel papier.Hij schrijft een verhaal over morgens. 
A story over lieflijke dromen, een bladzijde over ware liefde gevangen in tenderness en more than feelings. Opgesloten gedachten vloeien zinnen die de droom vertalen. 
Aan de bushalte, aan de overkant zie ik hoe een oudere dame geduldig wacht alsof hier de ware liefde een halte heeft. Haar ogen nog gevuld met de vermoeidheid van een eerder verleden zoeken aankomsttijden terwijl ze haar grijze haren beschermt tegen de wind. 
Doordat de “rosse” plots interesse betoont voor het klavier mis ik of ze de bus neemt. 
Bij een zoveelste tas koffie strijken mijn vingers met tussenpozen neer op de letters. De gevangen gedachten hebben een rivier geschapen, de zucht van de morgen heeft zichzelf verorberd in de deelzaamheid van ware liefde. Een nieuwe dag, een zucht en een verdoken geplengde traan. 
Ik schrijf met zachte hand een nieuwe pagina in a story of true love!

11-03-2019 om 06:48 geschreven door Books

Ik mis het even. Ik heb het nu even niet. En ik ben ook bang dat het ook even niet gaat komen. Inspiratie met een hoofdletter i. Ik weet het, ik heb jullie beloofd om iedere zaterdag een vlammend, inspirerend of scherp stukje Seven aan te leveren. Maar ik heb het gewoon even niet. Sorry. En dat gebrek aan inspiratie ligt volgens mij aan de maand maart. Ik heb namelijk helemaal niets met deze maand en vind het eigenlijk een net-niet-maand. De winter ligt achter ons en de lente is nog lang niet in zicht. Het is iets er tussenin, noem het linter of wente of weet ik veel. Voor mij is maart zo’n typische ik-weet-niet-welke-jas-ik-aan-moet-maand. En hoe maart z’n staart ook roert, ik merk er niets van. Maart doet mij nou eenmaal helemaal niets. Nooit gedaan ook. Ik denk ook dat ik lijd aan de Maart Blues. Eenendertig dagen vol melancholie afwachten tot het voorbij is en in de tussentijd hopen dat het snel april wordt. Eigenlijk ben ik één dag blij in de maand maart, maar dat is persoonlijk. Maart is ook de maand waarin Internationale Vrouwendag valt. Volgens de weerberichten ging het toen regenen, en de weergoden kwamen hun belofte na. Akkoord, nadien werd het zonnig en regende het alleen nog pralines, boeketjes bloemen en ontbijtjes op bed. Het was - zoals ieder jaar- een dag waarop kranten, radio en televisie gevuld werd met én door vrouwen. Eigenlijk, als ik er over nadenk, denk ik dat vrouwen een grondige hekel hebben aan zichzelf steeds maar te moeten herhalen, zonder gehoor te vinden. Nu het wielercircus uit zijn winterslaap ontwaakt is, Vlaamse kasseien weer kennis maken met glimmende rennersbenen vraag ik me af of jullie wel weten hoe moe je als vrouw wel kan zijn van het zich lenen om bezwete renners te zoenen als een soort “bloemenhoeren”. Vergeef me dat laatste woord, maar in kleinerende bewoordingen worden aangesproken en te worden weggelachen als het gaat over intimidatie en misbruik, neen dat pikt niemand. Straks als de lente -en nog wat verder weg- de zomer er aankomt zullen véél vrouwen het hebben over hoe moe ze worden van het feit dat spaghettibandjes niet zouden kunnen, dat een bikini een verkeerd signaal geeft en korte zomerjurken mannen hun hoofd op hol brengen maar ook dat naakt de noemer "artistiek" krijgt als een prominent regisseur er zijn naam onder plaatst maar vooral moe zijn van het feit dat mannen ware liefde zien in een potje vrijen als hun dat past. Rechten en plichten. 

Neen, ik deed het eerder in een ander medium maar ook vandaag wil ik nog eens een wel gemeend merci zeggen aan alle harde werksters onder de vrouwen. Aan zij die zich iedere dag inzetten in hun vakgebied, zij die na de drukke dagtaak nog een gevecht aangaan met kookpotten en nadien empatisch de avond en nacht verorberen in stilte. Bij deze, mijn respect harde werkers! Met een merci en mijn respect moeten jullie een jaar verder, en dat gaat lukken. Het is zaterdagochtend. Er is koffie, mijn muze en “de rosse” zijn wakker. Deze laatste negeert mijn vragen die ik mij bij mezelf stel. Waarom ga ik zitten voor een boek van 500 bladzijden, terwijl ik ook een samenvatting van één A4-tje kan lezen? Waarom fietst iemand dagenlang van Gent naar Parijs terwijl je er met de trein in een middagdutje bent? Waarom beklimt iemand met veel moeite die hoge berg met dat prachtige uitzicht, terwijl er ook een kabelbaan naartoe gaat die hem er in 10 minuten brengt? Het lijken absurde vragen hé. Ik zie het anders, of zou de maand maart hierin een rol spelen? De reis naar de eindbestemming is blijkbaar niet minder belangrijk dan daadwerkelijk op de eindbestemming aankomen. In de meeste gevallen is die reis ook nódig. Om arts te worden moet je (gelukkig maar…) minstens 6 jaar lang met je neus in de boeken en eindeloze uurtjes meekijken bij de specialisten. Als je een huis bouwt ben je maandenlang bezig, heb je verschillende vakmannen nodig, laat het één op het ander wachten en heb je veel geduld nodig voor alle onverwachte tegenslagen.De weg ergens naartoe is dus in veel gevallen belangrijker dan (of op z’n minst even belangrijk als) de eindbestemming. Tijdens het schrijven hou ik me deze gedachte vaak voor. Ware liefde is niet gekoppeld aan een dag, maand of leeftijd. Neen, de weg er naartoe bewandelen we echt niet alleen maar fluitend. Ook al ben ik een man, ik wil het vergelijken met een zwangerschap (waar ik géénszins ervaring mee heb). Momenten van euforie en momenten waarbij je adrenaline- en endorfineniveau (in goede zin) piekt. Maar ook de momenten van onzekerheid, ongemak, stress en pijn. En daarna, na het hardste werken, opnieuw dat moment van euforie. Mijn muze en ik kijken er telkens naar uit, naar dat gevoel van euforie. Maar deze reis, de hobbelige weg er naartoe: wij hebben samen ingezien hoe belangrijk en waardevol hij is. Onmisbaar en nodig. Een geschenk. Net als wij de tedere lieve betrokkenen. We zijn er dankbaar voor. Daar kan de maand maart, een Internationale Vrouwendag of zelfs Maart Blues géén speld tussen krijgen.

10-03-2019 om 06:57 geschreven door Books

Ochtendvruchtje...

OCHTEND, OLYMPISCHE DISCIPLINE EN CUPIDO.

Ochtend. Ik nip aan een eerste tas koffie en denk aan dagen van teer geluk. In mijn gedachten doorheen het nog broze licht denk ik hoe jij de dageraad vult met door liefde gevulde ogen. Jij, die lacht en leest en me steeds wéér zegt wie ik echt ben. Wegdromend samen, luisterd naar het hooglied van late zeegeluiden en vlinderend tussen bloemen in toekomstige lentekleuren. Half zes, ochtend, Bert Deben is wakker. In zijn proza wandel ik en lees hoe leeg en broos het is allemaal. Woorden in dichtvorm.Ik noem jou teder mijn gemis, gruis dat ik wil samenrapen. Mijn vingers tasten in het duister en dwalen eenzaam door het bed. Ze tekenen de leegte nauwgezet terwijl ik naar ontberen luister. Na al die jaren nog steeds weg, een zwaluw vluchtend voor de kou en ik, hoe nuchter ook, een dromer als ik me ’s nachts weer naast jou leg. Ik fluister nog: "ik hou van jou, als je terugkomt wordt het zomer."

Ochtend, Olympische discipline en Cupido.

Ochtend en ik kruip in mijn pen. Plots bedenk ik hoe de titel van een ochtendvruchtje er steeds als laatste is. In het kraambed van de letterbak laat ik jou met je -ene hand nog onder de lakens- en met de andere aan je gezicht een kriebelend plukje eigenwijs haar uit je gezicht halen. In de intimiteit van het moment vloeien gedachten in elkaar. 
Jouw ogen weerkaatsen herinneringen van ware liefde. Ik laat je de geur van dicht bij elkaar zijn opvangen en schrijf in je hart de intensiteit van waar liefdesgeluk.
Het pure van jouw kwetsbaarheid adoreer ik, jij weet dat ik alleen je echt begrijp, respecteer en steun. 
De wijze en houding waarop vingers elkaar raken en verbinden spreken figuurlijke boekdelen. De wisselwerking van een goed uitgebalanceerde relatie schrijft zichzelf neer in alleszeggende ogen.
Energiewisselingen stromen met bestendigheid op een bedje van vertrouwen, toegankelijkheid voor elkaar en vol overgave. Passiespel van twee harten zonder publiek. 
Gestreel van en vol puurheid, all and on the way op het juiste spoor raken tedere zielen elkaar. Ware liefde koestert en waardeert. Een liefde die is en voor eeuwig blijft. In de stilte van geopende harten genieten gesloten ogen. 
Schommelend zoekend heeft de tijd de balans van ware liefde in eenheid haar schaal gevuld. 
De nestwarmte blijft loom achter in een kamer vol verhalen, de dichtgetrokken deur verzegelt geheimen terwijl twee verweven harten de voorbode van mooie nieuwe dagen met zich meedragen bij het buiten wandelen. 

Een ware liefdesgedachte, kortweg W.L., géén Olympische discipline!

Ochtend, Olympische discipline en Cupido.

Net wakker. De bij zichzelf gefluisterde woorden blaast ze weg door het half geopende vensterraam. 
De oude eik, schraal getekend door de winter smoort ze voor de opstekende wind. Terwijl een tedere lente omhelzing zich langzaam over het ontwakende landschap uitstrekt wiegt the old oak haar woorden. In de verte sluiert de dauw, dorpen ontwaken langzaam terwijl ze gekoesterd in de nestwarmte een boek dichtklapt en haar gedachten probeert te ordenen. De zon breekt haar vlies en bij een straaltje winterzon dwaalt ze door de wandelgangen in het grote bos. 
Ze ziet hun lopen terwijl kleine en iets grotere vogeltjes mens vriendelijk een goeie morgen kwetteren, ze de geuren van verdord groen snuiven en hun verstrengelde handen ware liefdes warmte delen. 
Met ontwakende slaapoogjes voor de spiegel voelt ze hoe vragen en antwoorden afwisselend hinken door haar hoofd.
In de wasmand ligt nog het puin van wijnvlekken op een blouse, op haar huid parelende zweetdruppels van een nieuwe morgen en in haar hart wentelen emoties. 
Het stromende water vormt een waterval aan tedere herinneringen aan hem. 
Aan de keukentafel, bij het uitgeknepen theebuiltje vechten antwoorden een laatste robbertje uit met de vragen. Een nieuwe morgen, na een week die in sneltreinvaart voorbij was gedenderd.

Ochtend, Olympische discipline en Cupido.
Aan de rand van het vel papier wachten de letters terwijl hij zonder echt te lezen bladert in een dichtbundel. 
Een oud kaartspel geschud door de wind glimlacht chagrijnig. Bij de koffie ligt een koekje onbeslist, de poes onbewust van een nieuwe dag geeuwt op lieflijke manier naar de schrijvers pen. Zijn half gesloten ogen vangen het silhouet van ware liefde. 
Cursief en met zachte hand bevrucht een eerste zin een pagina. Ware liefde heeft altijd de juiste antwoorden.
Hij nummert cijfers, ordent gedachten en schrijft over dagelijks smachten met gemis. Het vraagteken krijgt een veeg uit de pan van de gedeelde antwoorden, de komma kent zijn plaats en weet dat het uitroepteken de heerser is in de letterbak. Alles valt op zijn plaats. 
Ware liefde tekent zich doorheen geen idee. Ware liefde tekent zich door details heen. Ware liefde tekent zich iedere dag met volle lijnen, sterker en dwars door pijn heen. Het is de kracht en de magie van Cupido.

08-03-2019 om 09:12 geschreven door Books

INTERNATIONALE VROUWENDAG 2019
Het is vandaag weer Internationale Vrouwendag. 
Volgens de weerberichten gaat het regenen. Niet alleen de natuurelementen spelen vandaag mee, het zal weer pralines, boeketjes bloemen en ontbijtjes op bed regenen. 
Vandaag worden kranten, televisie en de radio gevuld met vrouwen. 
Ik denk dat vrouwen een hekel hebben aan zichzelf steeds te moeten herhalen, zonder gehoor te vinden. Weten jullie hoe moe je kan zijn van zich lenen om bezwete renners te zoenen als *bloemenhoeren*, in kleinerende bewoordingen te worden aangesproken en te worden weggelachen als ze het hebben over intimidatie en misbruik. 
Moe zijn van het feit dat spaghettibandjes niet zouden kunnen, dat een bikini een verkeerd signaal geeft en korte zomerjurken mannen hun hoofd op hol brengen maar ook dat naakt de noemer "artistiek" krijgt als een prominent regisseur er zijn naam onder plaatst maar vooral moe zijn van het feit dat mannen ware liefde zien in een potje vrijen als hun dat past. Rechten en plichten. 
Neen, vandaag wil ik een wel gemeend merci zeggen aan alle harde werkstertjes onder de vrouwen. Aan zij die zich iedere dag inzetten in hun vakgebied, zij die na de drukke dagtaak nog een gevecht aangaan met kookpotten en nadien empatisch de avond en nacht verorberen in stilte. 
Bij deze, mijn respect harde werkstertjes! 
Met een merci en mijn respect moeten jullie het vandaag doen, en dat gaat lukken.

08-03-2019 om 05:12 geschreven door Books

PASTA AMORE MET LIEFDES DUET GEDACHTE
De dagen van regen werden deze ochtend op gang gefloten door het vroege ochtendgezang van een onzichtbaar klein gevederd orkestje. 
De “rosse” had onrustig geslapen, net als ik. 
Bij een eerste tas koffie dwalen mijn gedachten af hoe straks haar slaapoogjes met kleine twinkelende deeltjes zullen versmelten met het prille morgenlicht. Ik zie ze als kleine mooie juweeltjes met de inscriptie van ware liefde. Mijn vlucht woorden strijken zachtjes neer op het vel papier terwijl aromatische geur van de vers gezette koffie de kamer vult. 
In gekoesterde seconden van ochtendstilte voel ik de kleur van haar liefde. Het rad van de wereld draait door terwijl zij in mijn gedachten aanwezig is in vrije beeldvorming. 
Het lijkt alsof de glorende ochtendstond zich vult met regen maar ook met doorspekte tederheid als een vers gebakken liefdesbrood met nog-meer-van-dat ingrediënten. 
Omlijste foto in handen, de pen geniet van een rustmoment op het half gevulde klad. De twee eenheid wentelt zich even in ware liefde, koesterende krachten van huisje wel te vree. 
De muze dwarrelt rond in kringetjes, dansend om verdwenen eenzaamheid en gevonden waar liefdesgeluk. Voorbij het raam vliegt een eenzame windvlaag naar nergens. Alles weeft de ware liefde nog inniger aan elkaar. 
In een ochtendvrucht zullen ze vanavond samen luisteren naar merels en het gelach van een groene specht bij een glas wijn. Tomaten pellen, lippen die kussen en saus proeven met vingertoppen. Pasta Amore, table for two. 
Liefdeslust ingekleurd door invallende duisternis gevangen in versmolten harten. 
Ergens, een beetje onbehouwen veegt iemand de broodkruimels van de ochtend uit haar mondhoeken. De valreep van de nieuwe dag slaakt een nieuw verhaal. Mijmerend aan de ontbijttafel denkt ze aan gegeven tedere kleinoden, tenderness vol ware liefde. 
Schillen van overrijp fruit, halflege tas koffie met wolkje melk bij gedachten aan een geplukt hart. Transistorradio halfzacht op het ritme van houden van, pyjamabroek vol beertjes met een waar liefdesgevoel. Het moment van onzekerheid ligt er uitgeteld en verslagen bij. 
De ware liefde viert en torst de zegepraal. Ze snuift al een beetje lentegeuren. 
In het prille ochtendlicht ziet ze hoe hij ware liefde een gezicht heeft gegeven. 
Zij werd het nieuwe begrip in zijn leven.
Nemen in eigenheid,niet primair het lijf. Troefkaart karakter, verpakking onbelangrijk in een geheel van respect en tederheid. Bloot gelegde liefdeskaarten lijken parels in de zee. 
Het oosten vult zich met de opkomende zon – nu nog vechtend- tegen een regenvlaag. In zweefvlucht doorklieft een zingende klad meeuwen de innigheid van haar denken. Bij de wegwijzer *juiste pad* dat gevoel omgezet in een eerste zoen. 
Aan haar vinger glinstert een ring met de ongeschreven tekst van hoezeer hij haar bemint. 
Wolkjes drijven zacht en fluisteren wat ware liefde allemaal vermag. 
Ochtendritueel met volgelopen hart aan mooie gedachten terwijl in de beslotenheid van een keuken een denkbeeldig duo een waar liefdesduet speelt.

07-03-2019 om 05:29 geschreven door Books

TELRAAM GEDACHTE
De ware liefde deed hun anders aankijken tegen de plussen en de minnen van het leven. Hij keek over het bord soep heen hoe ze zijn bril met een roze doekje netjes maakte. 
Kleine dingen die haar groot maken in wat ze betekent voor hem. De blos op haar wangen weerkaatst in het raam dat zachtjes geraakt wordt door een prille zonnestraal. 
Een weerklank waarin twee mensen elkaar door op dezelfde lijn te zitten begrijpen, hierdoor elkaar ruimte en vrijheid geven en geduld tonen door een luisterend oor aan te bieden.
Het intense liefdesgevoel met versmolten energie bronnen in een zoveelste zweefvlucht. Hun rijkdom uitgedrukt in twee harten met respect, begrip en ware liefde voor elkaar in vele kadertjes van mooie emoties. 
Het dienblad met de lege tassen soep decoratief element in een alledaags tafereel. 
Glimlachend naar elkaar, over het platte land van Jacques Brel van Snaai tot het grensoverschrijdende Roosendaal. Over bananen, batterijen en wollen sokjes.
In hun dromen wandelen ze langs met groen omgeven bospaden, wetende dat hun“eigen gras” voedzaam is door het goed te onderhouden, aandacht te schenken, elkaar sympathie, liefde en warmte te geven, daar en wanneer de behoefte er is.
Op tijd water geven, zegt hij. Ze sproeit een gulle lach om zich heen. 
Het momentum lacht mee met een tedere zoen, wuivende hand en liefdesgevoel. 
In huisje wel te vree rusten gekleurde knikkers op het telraam. Een rood bolletje weet dat het een etmaal verder mijlpaal zal betekenen.
De schoonheid van ware liefde zit vandaag verstopt in een kinderattribuut.

05-03-2019 om 05:33 geschreven door Books

05-03-2019 om 05:31 geschreven door Books

ZO VAN DIE DAGEN

Een zaterdag, de eerste van de maand maart. Het gaf iets (geef toe) een horde profwielrenners, alsof het jonge kalveren waren net verlost van de winterse geur in de stal, over de Vlaamse kasseien te zien denderen. Gestroomlijnde wielerfanaten met een Spaans zomerkleurtje werden als ware artiesten opgevoerd in het Gentse Kuipje alvorens richting Ninove te laveren. We hadden misschien dan wel een Belg als winnaar verwacht, maar ach, die Stybar (als half-Belg) rekenen we toch ook goed? “De kop is er af”, zei Michel Wuyts waarop José Decauwer opmerkte dat tournée minérale voorbij is en ik schrijf dat we complimentendag ook gehad hebben.Van die laatste heb ik persoonlijk niet veel gemerkt, maar dat hoefde nu ook niet. Iedere dag heeft voor mij wel iets speciaals. Gisteren, op de dag van de Omloop was het boerendag in Myanmar, dag van de vlag in Bangladesh en dag van de doktersassistente bij onze Nederlandse buren. 
Of het nu echt snel lente gaat worden weet ik niet, maar jullie kennen ongetwijfeld het leuke deuntje van Peter de Koning. Akkoord, in dit geval gaat het over een tandartsassistente maar ik ga niet muggenziften. 

Persoonlijk heb ik een eigen favoriete dag, niet echt een complimentendag maar een dag waarop de tijd geduld een beloning geeft. 
Ooit had ik op een onbewaakt moment in mijn gedachten een schattig muisje voorbij zien rennen, verzorgde haren met een rood hartje er in. Een mooi compliment van ergens denk ik. 
Ze had een sierlijke looppas alsof ze een soort nerveuze liefde naholde. Ik wou haar nog even wat suggesties geven maar ze verdween nog voor ik mijn monoloog kon beindigen. 
Ze kwam terug en luisterde hoe ik haar de raad gaf rust en leidraad in haar zoektocht te vinden aan een met berken omzoomde kapel. 
Ware liefde zoek je al met al niet, nu ja je kan het wel proberen maar beter is er voor open te staan en te wachten. Niet voor niets zegt men : geduld loont. 
Het muisje kroop soms weg in stilte... toch zou ze mijn woorden met zich meedragen en uiteindelijk haar eigen huisje wel-te-vree vinden. Ondanks haar zekere flitssnelheid in de passage was ik getroffen door haar hartje. 
Ik zag er een zekere broosheid in gecombineerd met een eerlijkheid die haar sierde. 
Ze verdiende haar eigen muizenliefdesgeluk. 
Knuffelend verwarmd te worden, liefdesgloed koesterend in slaap te dommelen en op de kalender iedere nieuwe dag aan te vinken als een etmaal van gelukzaligheid. 

Het moet zijn dat mijn woorden haar hadden geraakt want sindsdien is muizeke gebleven. Of het iets te maken heeft met toiletbezoeken weet ik niet, maar plagend noemt ze hem nu slurf.
Het was die bewuste dag dan wel geen complimentendag, voor mij is die dag nog steeds onze ware liefdesdag. En zo hebben sommige dagen voor elk van ons zijn speciale betekenis. Muizekesdag en slurfendag, komische namen voor een waar liefdespaar.

Het weekend kondige zich overigens met enige tristesse aan. Als we onze weermannen (en/of vrouwen) mogen geloven ging het behoorlijk regenen. Preventief had ik eraan gedacht een soort zetelmoment in te lassen zonder gezeur over doping en corruptie in de sport, een goed gebonden kom soep en wat binnenpretjes. Het bedenken van een naam voor zo een weekend zal nog wel enige tijd vragen maar er één vinden doe ik wel. Ach, weet je eigenlijk is schrijven als in een soort doolhof rondlopen terwijl je goed moet onthouden welk pad je al genomen hebt. Terwijl mijn muze mij een kopje koffie brengt zie ik zoveel emoties in haar ogen. Lieflijk teder eigenlijk (maar dat is ze altijd) en daarom zeg ik ook steeds dat zij menselijker is dan de meeste mensen. Ik verzwijg haar dat ik een naam zoek om vandaag (bij uitbreiding dit weekend) te benoemen. Na complimentendag, boerendag en dag van de vlag scheur ik in gedachten langsheen muizekes-en slurfendag. Ik kom er wel op, hoop ik. Terwijl “de rosse” zich komt neervlijen in mijn schoot om haar te warmen wens ik jullie allemaal een heel fijn leven toe.

03-03-2019 om 06:06 geschreven door Books

HORIZON,EIERSCHAAL EN VLEUGELS.
De horizon is nog leeg en de morgen lijkt wat donker. 
Het regent en hoge wolken weten zich wellustig weerspiegeld in regenplassen. 
Achter witte gordijnen schuilt de morgenstilte zonder enige voorwaarde. Terwijl ze zacht door de poort schuift van haar gekoesterde dromen, waar leefbaar wonen een bordje ware liefde heeft opgehangen, hoort ze de regen zachtjes zich neervlijen tegen het slaapkamerraam. 
Straks zullen flarden van de nacht een zweefvlucht nemen en dromen herinneringen worden. Weerloos van woorden zal de nieuwe morgen ontwaken. 
Het kraken van de nacht verliest zijn dagelijks gevecht tegen het krieken van de ochtend, zweetdruppels warm en zacht hunkeren naar een zachte hand. De dauwdruppels laten het raam tranen maar in haar hart voelt ze de warme gloed van ware liefde. Buiten zeurt de wind over kop en staart, dendert een eerste trein -jawel, stipt op tijd- door het vlakke land. In het klein stationnetje rilt spoor twee als drie reizigers diep in hun kragen ongekende gedachten verbergen.
Horizon, eierschaal en vleugels.
In de vroege ochtend snijdt de scherpte van de wind meedogenloos door de halfnaakte bomenrij. 
Eerder deze week had diezelfde wind mij nog met zekere ruwheid gestreeld in het flauwe zonnetje nabij het park. Het regent en twee krokussen in mijn straatbeeld -die de stoep eerder verrasten als een lentetuin - staan er mistroostig bij.
Ik nip aan mijn eerste tas koffie. In gedachten denk ik hoe dezelfde wind losse fragmenten van verkeerde levens met zich meegenomen had. Die wind die om golven vraagt als ik mijmer, gezeten op een duin. 
Jou zie voorbij wandelen met een glimlach die je leeftijd nooit zal verraden, jij waarvan ik weet dat je hart weet waar het echt thuishoort en een zeebries een andere dimensie geeft. 
De “rosse”ontwaakt. In een soort beleefde pirouette maar nog een beetje verlegen om wat de nieuwe dag brengen zal had zij mij snorrend – nog halfnacht- weer wakker gemaakt. Vanuit haar eigen denkwereld maar met een warm hart en aanhankelijk beschaafd zorgt ze op haar manier voor mij.
Vanuit de schrijfkamer merk ik hoe ze zichzelf op het aanrecht voorbij een lege verdwaalde eierschaal en een bananenschil welke de afvalemmer gisteren niet haalden laveert. 
Voor mij het blad nog onbeschreven, een beetje in "wait" wachtmodus tot de regen zijn laatste druppels aan de dag toe vertrouwt en zinnen krassend impressies zullen nalaten over ware liefde. 
Madame Soleil zal ongetwijfeld nog een robbertje uitvechten tegen natuurelementen terwijl ik een nieuwe emmer inspiratie probeer te verorberen.
Op de plank ligt een open boek waarin letters vrank en vrij staan voor alle woorden, geletterde verhalen liggend blijven onaangeroerd in de boekenkast. 
Horizon, eierschaal en vleugels.
Nog koffie. Mijn handen trillen lichtjes als ik schuifelend op mijn pantoffels de bloeddrukmeter zoek. 
Ik voel me een beetje als een fietser met pech, vervelend wachtend op een bus die alwéér te laat is. Het regent. 
De “rosse” lijkt samen met mij -in een soort mens/dier duet- de stilte te aanhoren met gelatenheid terwijl ik mijn adem piepend inhou. De lente lijkt ver weg, wat triest des morgens als weemoed onder kieren doorschuift gedragen op de wind die zachtjes aan de ramen rukt en rammelt. Ik waag een sprong, denk dat de nieuwe dag een rivier is en laat me meevoeren. 
Op het vel papier tover ik een glimlach op jouw broze gezicht terwijl mijn vingers liefdevol plooien strijken. Vandaag zit ware liefde, fris en geurig in een zacht glijdend vingergespeel schuilend langsheen littekens in de juiste plooi. 
Horizon, eierschaal en vleugels.
Het is al licht. Het lijkt of ik een ganse ochtend gevlogen heb tussen liefdeswoorden en gedichten. Fier als een oudere pauw hang ik mijn vleugels in hun bergplaats, denk aan jou en zie hoe de regen gestopt is. 
Teder leg ik een ochtendvruchtje “ter wieg”, aai het nog even alsof het je broze gelaat is en gooi een zoentje de stilte van de schrijfkamer in.

01-03-2019 om 05:36 geschreven door Books

KROKUSSEN,PASSIEDAUW EN EEN RODE BALLON.
Aan de bosrand fleuren de kale struiken -nu nog begroeid met pinnige bramen- helemaal op. 
De vijverrand krijgt langzaam een strik vol sneeuwklokjes waarlangs een ekster wandelt, fier zelfbewust in haar wit en zwart. In de schaduwen van de hazelaars lijken een stel jonge eekhoorns tikkertje te spelen. 
Lenaerts laat op papier insecten dansen bij een bijenhotel, het zijn de vliegen. Krokussen tussen rijm en dauw houden hun kelk nog even goed gesloten In het sprietig gras en wachten ze op de eerste nieuwe zon om te ontpoppen. 
Krokussen, passiedauw en een rode ballon.
Het is een stille morgen. Het dorp slaapt nog als op het perron een trein langzaam binnen rijdt. 
Een meisje -eenzaam verzonken in mijmeringen- blijft zitten op de bank terwijl reizigers uit en in stappen. 
Detrein trekt zich weer op gang, knarsende metaalklanken blijven hangen terwijl de laatste wagon verdwijnt. De trein is lijkt een slang, schichtige snelheid die door velden schiet van a naar b. Blinkende sporen in de ochtendzon laten haar raden waarheen de tijd heen rolt zonder weerstand en haar meesleept in gedachten. Rechtover het kleine stationnetje huilen minnende katten als een vondeling onder de ramen. 
In het grasperk -langs boorden vol ijzer en afval- zoeken orchideeën een eerste bloei, buigen koninklijk op hun hoge stengels. 
Krokussen, passiedauw en een rode ballon.
In de nestwarmte denkt ze hoe de morgen weemoed in zich meedraagt, de middag werkelijkheid uitstraalt en de avond restjes moed bij elkaar schraapt. De dag ontwaakt nu in taal van sluimer nevels, de zon ontsluiert. 
Door het slaapkamerraam ziet ze hoe in de morgenzon de spitse takken opvallend gestrekt staan. 
Ogen en oren herkennen elkaar soms niet, eigenaardig feit. De grote stilte van een nieuwe morgen laat alweer van zich horen. 
In een klein schriftje leest ze hoe voor zoveel maal zoveel lente is in uren van komen en gaan.Tussen schaduw en passiedauw een mijlpaal van genegenheid en grenzen. Gegraveerd in de harde kaft de gloeidaad, de macht van woorden in het geheugen. Tussen de plooien van de lakens laat ze een rivier ontspringen tussen denkbeeldige hemels en sterren. Ze sijpelt door de steenlagen van haar ware liefde en zet alle filters uit.
Krokussen, passiedauw en een rode ballon.
De morgen is nog jong. Ik nip aan een tweede tas koffie en ik vang door het raam de laatste glimp op van een morgenster waarin de hoop zit dat de dag zijn doen in de goede richting zal sturen. 
De “rosse” slaapt nog en merkt niets op hoe boodschappers van ingewikkelde processen en malafide praktijken tot leven lijken te komen in de bibliotheekkast. 
Het licht lengt, de vogels laten zich horen in het park verderop. Wilgen willen bloeien en het groen van hun lancetvormig blad zit nog in het bot. Ik lurk aan mij sigaar en vertel mezelf hoe mooi het is al die vormen van nieuw leven.
Daar moet ik aankloppen om de symboliek van de dingen en de dagen aan vast te knopen en mij taai te houden onder elk gesternte. 
In een poging een ochtendvruchtje door barensweeën te loodsen denk ik hoe de rook van woorden soms even je adem beneemt. 
Krokussen, passiedauw en een rode ballon.
Het is nog stil in mijn wereldstad. Langs de kantlijn van het blad waar ik mijn liefde voor jou heb ingeschreven in woorden die je altijd zullen omvatten teken ik een hartje. Ik zit vast in de eenzame gedachte van het gemis en noem het tot herhaling een “ergernisgemis” van ochtenden met ongewenst perfecte stilte. 
Mijn begrip voor jou, gedeeld met allen die de stilte roemen en ik hun de zwijgzaamheid der dagen geef in ruil voor betere stonden. Gemis valt echter naast de lijnen want ware liefde wint altijd. 
Ik stop een lieflijk verhaal in een rode ballon, vertrouw op de zachte wind en laat hem weg zweven naar jou toe. Eenvoudige woorden zijn het, als een zon die hopelijk stralen van liefde laten schijnen op je zachte gelaat.

20-02-2019 om 08:23 geschreven door Books

RIDDER VALENTIJN
Bij een kopje koffie zoekt de schrijver de juiste zinnen. 
De letters lijken vandaag een snipperdag te nemen. Zelfs de geopende mailbox staat er mistroostig bij als hij worstelend met zekere schrik aftastende vragen neerpent op zoek naar antwoorden die onbewust verborgen delen wakker maken. Gevoelens en gedachten raken hem. 
In een eenzame koestering herinnert en waardeert hij mooie momenten. Het zijn allemaal bijzondere dingen. 
Met lichtjes gesloten ogen mijmert hij over de onverzettelijke overwinningsdrang, het overleven om uiteindelijk gegroeid te zijn in een onafscheidelijke band. Bij een nieuwe zin met vraagteken weet hij dat antwoorden hem over pijngrenzen heen zullen dragen. 
Het inzicht van de waardering in de eerlijkheid van openheid die at last meer vreugde dan verdriet zal brengen.. 
Gisteren was hij nog met luid kloppend hart onder het deken van zijn comfortzone gekropen en terwijl hemels sterrenpracht schitterde in de nacht had hij deels vruchteloos gezocht naar de slaap. Hoe vaak hij vragen geteld en herhaald had weet hij niet meer. Lurkend aan een sigaar zoeken zijn zachte handen moeizaam de juiste aanslag. 
Vandaag maar - nog meer - morgen worden we overspoeld met liefdesteksten.
Ridder Valentijn trekt op zijn romantische tocht doorheen het land. 
Stilletjes denkt hij aan de mensen die het ware liefdesgeluk niet kennen. Ook zij verdienen de duurzame knusheid, de rust in hun leven met de juiste persoon aan hun zijde. 
De klok telt op dat ogenblik geen tijd meer, alleen maar de momenten. 
Een thuis staat niet meer voor een hoop bakstenen, maar wel voor een gevoel. 
Op die momenten hoor je de klanken van je hart niet meer, je voelt ze en wil ze blijvend delen met je geliefde. 
Mag het morgen voor iedereen een dag worden vol romantiek, kleine dingen die net dat ietsje meer zeggen dan wat onze consumptiemaatschappij ons voor ogen wil houden.
Een dag waarin ware liefde vervat kan zitten in een knipoog, een guitige lach of een tedere zoen. Vervat in bekommernis, deelzaamheid en eerlijkheid. 
Voor hen die ridder Valentijn nog niet zagen passeren, blijf jezelf. 
Ware liefde komt ooit voorbij, blijf geloven en droom verder.

15-02-2019 om 06:01 geschreven door Books

ZOMERS, VALENTIJN EN KLEIN GELUK
Terwijl de ochtendnevels nog drijven leest de schrijver in de gemoedelijke sfeer van de ochtendstilte hoe Valentijn zijn vriend Cupido een stevige handdruk had gegeven. 
Hij bekijkt haar foto en in een soort solo belevingsfeest ziet hij hoe ze samen spaghetti en rode wijn delen. Op de zachte pastelkleurige achtergrond maakt stemmige vioolmuziek haar glimlach extra fotogeniek.
Zachtjes laat hij zijn hand op haar knie rusten als ware het een kuis ondeugdsignaal. Haar innemendheid grijpt hem aan in lieflijke meelevende gevoelens. In haar ogen leest hij de levenswaarde van ware liefde en vullen lichamen zich met energie. Vragen zijn geen vragen gebleven. 
De gezamenlijke monologen werden licht gezeefd en stevig gebundeld met liefdevolle inzet. Het verleden had getekend, het heden kleurt. Op het speelveld van ware liefde liggen tedere kussen naast een traan op de sprei. 
Het lijkt of toekomst en verleden rusten in de nestwarmte. 
Met gesloten ogen en in gedachten verzonken ziet hij hoe ze een nieuwe dag ontkurken met innige hartstocht. Als de zomer weer zal komen en de lokroep van de zee schreeuwt zal hij haar dit gedicht lezen.
"Rotstekening"
De hemel vloeit blauw
langs de grauwrotsige hand
van het land.
Mijn liefste danst in het water.
Ze heeft haar been
als een vogel opgeheven
als een rose flamingo
Haar hoofd
wiegt op haar hals
Mijn liefste slaapt
in de zachtrode huid
van haar geurige lichaam.
Zal ik haar doen ontwaken
met de bloem van mijn mond?
Zal ik voorzichtig
haar hand aanraken?
Als de zomer weer zal komen zullen voeten woelen in korrels zand, hun beiden laten lachen en zal ware liefde zich teder wentelen in de zonnestralen. 
Zomer, Valentijn en klein geluk
Terwijl hij nipt aan een tweede tas koffie komt Rod Stewart langs. De muziek beroert zijn hart terwijl hij gezeten aan de schrijftafel een gesprek voert met het maagdelijk vel papier. 
Een monoloog over hoe hij de zachtheid van haar hart koestert. Hoe beminnen zich verschuilt in kleine dingen. Hoe haar zachte lippen en lieve glimlach hem telkens weer weten te raken. De zoete geuren hadden gisteren de kamer gevuld, nu vochten ze tegen het aroma van verse koffie. 
In de schaduw van het summiere licht ziet hij twee dansende kraanvogels.Verstrengelde snavels vol minnend liefdesgeluk. Hun harten en lichamen hadden elkaar gevonden, nimmer loslatende ware liefde. 
Het vel papier aanhoorde zijn mijmeringen en oefende geduld. Hij wreef zich even in de ogen. 
Schrijversgedachten, mooi en intens zijn nu alleen nog maar uitgesproken in de stilte van de ochtend, straks vereeuwigd op het zijn maagdelijkheid verliezend vel papier. Ware liefde in pennentrekken van vloeiende inkt, liefdestroom zonder waterval. 
De bladwijzer lacht.
In hun liefdesverhaal reist hij mee als anonieme getuige, hoofdstuk na hoofdstuk tot ze samen oud en gelukkig hun kleinkinderen de inhoud van ware liefde zullen door geven. 
Zomer, Valentijn en klein geluk.
Valentijn riddert zich vandaag in vele harten.
Het is donderdag. In mijn hart denk ik aan al diegenen die vandaag alleen zullen zijn, diegenen die dierbaren verloren hebben en mensen die vandaag een moeilijke tijd doormaken. Daarom wil ik schrijven dat je er nooit alleen voor staat en het kleine gebaren zijn die tellen. Mag dit ochtendvruchtje jullie hart vullen met tederheid en jullie even laten glimlachen. Als dat lukt ben ik een gelukkig mens.

15-02-2019 om 06:00 geschreven door Books

VOORSPELD AANGEVOELD EN REGEN VAN TEDERHEID

Voorspeld. Februari, de dagen tochten tussen de kieren. De regen drapeert zich rondom het vensterraam, géén vogel doorkruist het bos. En toch... Drie mussen spoeden zich van tak tot dak. Zij tsjilpen en het regent. In het hoogzwangere beekje spoelt een papieren ziel weg. Te water gelaten woorden -niet altijd gesproken- weggeschreven in etter door de inkt gemengd. Lejaeghere vraagt hoe de zin van tranen naar buiten vloeit en wie het woord zal opvangen. Gonggrijp schrijft over zo'n morgen waarin niets gebeurt, waarin sneeuw is voorspeld maar regen heerst in een soort onbewogen grijs van een stilstaande wereld. Een ochtend waarin takken tasten naar houvast en gebouwen doelloos voor zich uit staren. Elbert. Hoe alles anders kan worden, als je niets zeker weet.

Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.

Onder haar huid huist eeuwigdurende onrust. De nachtwarmte zit nog gegoten om haar lijf als een ode in de kantlijn. Aanvoelend als een soort februari-blues omkransen grijze nevels haar hart. Het regent. Weerspiegeld in de paden van blinkende plassen langsheen de bosrand drijven haar gedachten weg.

Ze leest Roovers. “ Wanneer gedachten vrij, van dogma's reizen door een binnenwereld zonder grenzen. Wanneer je zijn kunt wat je droomt, in een buitenwereld vol respectvolle mensen. Wanneer belemmeringen drempels zijn die je naar gelang kunt overwinnen. Wanneer je liefde ziet als vorm van vrijheid en je keuzevrij bent in wat te minnen. Wanneer je leven loopt langs jouw gekozen weg en niemand je richting wil bepalen, dan proef je vrijheid. Geniet daarvan want ware vrijheid duurt tot de dood je komt halen.”

Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.

Ochtend en Lenaerts leest voor. In het zwerven van herinneringen -achterna- het is overal waar die kleine warmte om jou uit zijn doosje springt. Het is een blik, een handdruk een woord van troost en dat maakt me "troostbaar " blij alsof ik een grote schat opgevist heb. Even kunnen kleuren de tijd niet juist meer duiden. Straks is er koffie en zullen foto's -die voorspelbaar niet schrikten- en vuurtorentjes wéér de juiste perseptie krijgen. Simons is wakker en fluistert langsheen de muren hoe als een poolwervel jouw beenderen verkilt, hij je warmt waar je rilt .

Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.

In een citatenbundel staan eenzaam en verlaten vijf woorden :alles van waarde is weerloos . Terwijl het wit nog wacht op mijn eerste woorden nip ik aan een tweede tas koffie. “De rosse” is net wakker, huppelt naar haar etensbakje terwijl ik denk aan hoe de stilte met ons alleszeggend zwijgend wordt gevuld. Ik verstop me -schrijversgewijs- onder een regentapijt dat ons vandaag verbindt. Verzwolgen door letters herlees ik een brokje poëzieweek. Schrijvers en dichters lievelustig pennend, hun ziel helemaal bloot leggend in vele naakte letters. Lezende ogen begrijpen duizend poëtische woorden openlijk neergeschreven in omfloerste liefdestaal. Uit mijn handen vloeit een handschrift dat vervluchtigde toen je mij begreep maar nog méér ik jou.

Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.

De regen, voorspeld. Stortbui van de ochtend die tikt aan mijn ruiten en mijn hart terwijl ik in de schrijfkamer het grijze verdrijf met een schemerlamp. Ik hou het trieste buiten. Eventjes vergeet ik de wereld, kruip wat dichter tegen je aan en voel hoe jij begrijpt wat ware liefde met mensen doet. Uit de letterbak heb ik het zeuralfabet verbannen, lees Geerts die een dakdichter een sonnet en een gat in de lucht laat fluiten op het dak. Koffie. In de schoonheid van Oeyen's woorden leg ik mijn ziel. Omdat geluk in kleine dingen schuilt en ware liefde elkaar kust in lieflijke zinnen bied ik je een boek vol woorden aan om te lezen, laat ik wat zon en wind in je haren spelen en schep ik een ijslaag op een vijver

03-02-2019 om 07:58 geschreven door Books

FLADDERENDE VLIEGERS IN EEN ANDER SOORT WERELD.

Nieuwpoort, Koksijde en Middelkerke slapen nog zonder vakantiegangers. De zee schuimt in de branding en schuurt op het strand. Een beetje radeloos draait en kolkt het schuim, water spat zilt en zout landinwaarts in. Géén mens die haar grollen door de wind hoort. Zeegrillen. Terwijl de zee zeurt van pijn lopen een stel meeuwen -speurend met argusogen- op de verlaten dijk. In de vroegte van de ochtend dendert een gestroomlijnde trein -sneller dan de wind- over de sporen. Aan de rand van het bos schudt een beuk met diepgewortelde rilling een klad spreeuwen los. Jonge kauwtjes zoeken een veilig toevluchtsoord. Net wakker hoort ze hoe de oude deur van het tuinhuis droog knarst in het roeste slot. De wind speelt om het huis als een fladderende vlieger zonder staart.

Fladderende vliegers in een ander soort wereld.

Langsheen de contouren van haar hart lopen de herinneringen aan zonnige dagen, aan de zee waar kleurrijke papieren vogels klapperen in vrijheid. Ze ziet ze zwalkend zonder draad onberekend zwenken, stuurloos dolen in onverwachte vlagen. Het lijken voor haar willoze kinderen zwierig zwevend op een ontbrekende thermiek. Een nieuwe dag. Terwijl het zonlicht nog even blijft talmen zoekt ze -net wakker- uitwegen. Een beetje vliegerachtig, in een grillige dynamiek van een onzeker begin van het nieuwe etmaal.Niet de nacht maar het sluiten van de ogen brengt verlossing. Op haar lippen landen schrijvers woorden, rusten even en vliegen door. In slaapwarm maakt het niet uit wat lippen zeggen als het hart weent en in de hemel kano’s vol troost schommelen. Zachtjes voelt ze hoe een ander soort wereld zichzelf toevoegt en in haar ziel bijt. Terwijl de fladderende vliegers verdwenen zijn aan de horizon blijft ze half naakt achter in de plooien van de nestwarmte waar ze stilletjes wezen was. Het is al licht als de nieuwe morgen insluipt door de kieren van lamellen en de geur van de ochtend niet meer brandt onder de dekens.

Fladderende vliegers in een ander soort wereld.

Grijze ochtend. Ik nip aan mijn eerste tas koffie en kijk naar buiten. Bij de tramhalte zie ik hoe de wind als een soort ijskoning -gemeen en nijdig- vroege forenzen hun gezichten geselt. Ik zie Groeneveld wandelen, dichtbundel onder de arm. Uit mijn bibliotheekkast haal ik een klein boekje, laat San vertellen dat soms het even niet weten goed en wijs is vooraleer ik lurkend aan een sigaar mijn – niet akoord- signeer. Want soms...soms is een momentum vergeten zich als begeven op glad ijs, waar alleen even ademen meer dan genoeg is. Soms is het niet geven maar ontvangen, kracht vinden zonder verlangen.

Fladderende vliegers in een ander soort wereld.

In de lade van mijn schrijftafel streel ik stiekem de inhoud van een fotokader. “De rosse” snapt me niet denk ik als ik bij mezelf -en eigenlijk ook voor haar- prevel hoe haar lieflijke glimlach van een uitzonderlijke soort is. Ik laat ze leven in een vruchtje waarin ik zinnen pen dat het minder met de lippen was dan met de ogen; het hele gezicht, het voorhoofd en de wangen die stralen van ware liefde.

Koffie. Hoe mooi is niet de aanraking van je handen en de geur van je haar die de dag nadien nog in mijn kleren hing. Je stem en de zachtheid van je lippen die de passie van ware liefde tot leven wekten. 
Je teder gefluister in mijn oor, een warme adem die mijn lichaam liet rillen. Mijn handen rond je middel, jij heupwiegde puberaal. De chaos van onrustigheid vloeide weg. Samen leunen, steunen op en bij elkaar en je geliefd voelen maakt de liefdesrust stil. Harten bonsen en vinden hetzelfde ritme. Handen streken op gevoelige snaren, vingers op zachte huid. Zachte ware liefde zonder woorden. 
Respectvol gekus, romantiek van eb en vloed. Ware liefde gaat er niet over om hoe en wanneer, het gaat erom met wie.Als Pieter Emmerechts zingt dansen we snel weer (in het donker) aan zee. Zijn er wéér fladderende vliegers en is een ander soort wereld even ver weg.

31-01-2019 om 09:09 geschreven door Books

UNTERLAUTEN, GONGGRIJP EN HET ZESDE ZINTUIG

"Sommige dingen kan je alleen maar vaststelllen." De lucht draagt weer grijs, als eentonig uniform in januaridagen. Boris, de hond van boer Nest stapt door het veld. Het regent hard, de aarde ligt nog diep te bed en de mist sluimert nog over de jonge morgen. In de greppels ligt het water uit de hemelsluizen er stil bij. De beek aan de bosrand voelt zich toch een beetje beduusd met al dat water in zich. Elbert (al vroeg wakker) bladert door grauwe velden die doorweekte stoppels vertonen. De krakende dode weilanden ten einde van droeve regendagen maken een loos gebaar. Het is kil voor wie de warmte mist. Een vogel zoekt -voorlopig vruchteloos- stro om een nest te maken.

Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.

Vroeg, té vroeg wakker en terwijl ze op de klok kijkt draait ze zich nog even om. “Ik heb nog tijd”, denkt ze.

Elke nacht omhelst intiem haar dromen, een beetje dwalend in 't onverwerkte van een vervlogen dag. Wanneer de nacht bijna verkeken is, het eerste licht wakker maakt omarmt ze nog enigzins vermoeid haar dromen. Langsheen de rij vuurtorentjes tekent een veeg wind zich zonder betekenis. Verbinden -haaks op- verwerken overmand de nestwarmte terwijl op het kastje een omgeslagen bladzijde tot leven komt. Ook Bert Deben zoekt “de weg”.

Ik zocht nooit echt naar wat ik vond
er was gewoon een leven lang
een soort van vreemde samenhang
van wat moest zijn en reeds bestond

en als ik zocht, was het op plekken
waar leven meer een voelen was
geen wegenmap of geen kompas
ik zocht nooit echt, ik wou ontdekken

het lag, denk ik, al klaar voor mij
ik moest het enkel leren zien
en af en toe wat meer doorgronden

het meeste ging ook weer voorbij
ik zocht het nooit, het heeft misschien
veel eerder altijd mij gevonden.

Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.

Gonggrijp heeft zijn paraplu bij. Ochtend, regen en wind. In een dichtbundel herschikken zinnen zich. Het regent je als zonet, het regent je klaarblijkelijk als tijd wint van nooit aflatend geduld en het zich laat blijken in zoals het schijnt. Lenaerts wandelt langsheen de muren. Geparafraseerd kronkelt verdriet zich in een schrijn dat zich af en toe opent. Haar ogen priemen zich vast op het dunne uitzicht uit het raam, het ijle licht als een Vermeer. Afwisselend knippert ze met en sluit ze haar ogen. Buiten bomen kaal en donker, kriskras door elkaar. Even lijkt het of een solist een vluchtige melodie speelt die ze kwijt is zodra ze opkijkt.

Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.

Ik nip aan mijn derde tas koffie. Buiten vechten papraplu's een gevecht uit met natuurelementen. “De rosse” slaapt nog en hoort niet hoe ik me afvraag hoe het nog zou gaan met de mensen van Unterleuten? Mijn vraag krijgt géén antwoord. Met zachte aanslag schrijf ik een “JIJ ZIET ME GRAAG GEDACHTE”. Een kort verhaal waarin ik slaapoogjes -nog even vechtend tegen de nieuwe dag- lichtjes weggezonken in een hoofdkussen laat rusten.Ik laat haar denken aan tedere knuffels.Cursief laat ik hun samen zonder gepraat verstrengelen in elkaars armen om ware liefde te delen. Zijn lieve kusjes op haar voorhoofd zijn woorden uit een zoveelste boekdeel. Ik laat haar terug denken aan die mooie dagen aan zee, aan de zon en zijn grapjes. Herinneringen die stiekem onverwacht uit haar ogen komen vloeien uit de letterbak en rollen over haar wangen. Hier -zo op papier- ziet ze hem met haar half geopende oogjes en voelt ze hem in gedachten dichtbij. In haar kleine schriftje een prachtzin : * Jij ziet mij graag zoals ik ben* Zeven woorden, alleszeggend over haar ware liefde voor hem. 
Als de morgen het wint van de nacht laat ik haar naar beneden lopen. Met beide handen omknelt ze een warme mok geurende koffie en lijkt het of ze zijn warmte tussen haar vingers voelt. Glimlachend begint een nieuwe dag, waarin ze weer van hem houden zal.

Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.

Maandagochtend, de radio op zacht. Nog koffie. Méér dan mijn bekommernis om de mensen van Unterlauten denk ik aan de littekens van haar ziel. Januaridagen, regen. Gisteren hadden regen en wind ook al hun eigenzinnig spel gespeeld. Terwijl ik lurk aan een eerste sigaar (ik weet het, no good) speelt mijn zesde zintuig mij parten. Een gevoelsmens als ik worstelt soms met gevoelens. Uit mijn bibliotheekkast pluk ik een werk weg van H.C.Berendt :”Voorgevoelens”. “De rosse” (ondertussen wakker) stoort er zich niet aan, zelfs niet als ik haar zeg dat voorkennis, of precognitie, niet bepaald een zeldzaam fenomeen is.”Ik heb/had het voorzien!” heeft iedereen al wel eens gezegd.

Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.

Ik trek mijn jas aan. Wandelend in het park regent mijn gezicht vol. Haastige forenzen (die een short-cut nemen naar het station) hebben géén aandacht voor mijn mijmeringen. Op een doorweekt stukje papier schrijf ik neer (in vraagvorm) of de mensen van Unterlauten het goed stellen, of Gongrijp zijn paraplu het wel hield in de regenvlaag en of mijn zesde zintuig het allemaal goed inschatte.

28-01-2019 om 07:39 geschreven door Books

AFRIKAANSE KLEUREN, OMFLOERST MOMENT EN GEHECHTHEID.

Ochtend. Koud, kil terwijl een maanmuzikant zijn laatste noten speelt op een viool waarin verdriet verdampt. Op de hooizolder-op het erf van boer Nest- luisteren katten mee met grote oren. Even staat de tijd stil en zoekt zijn verloren wijzers. Straks is er het schitteren van de zon op de toren,het plein vol sneeuw rondom de ijskoude kiosk. De daken met ijskegels en kristallen die breken.

In Lenaerts gedachten staan in dit besneeuwde dorp -bij een kraam- moeder en kind (in die warme Afrikaanse kleuren) frieten te eten. Schijnbaar smaakt het hen. Gelukkig...Hoe ze hier terecht kwamen, god weet vanwaar en waarom. Stevig ingepakt kijkt de sneeuwman mee van over de muur.

Afrikaanse kleuren, omfoerst moment en gehechtheid.

Buiten op een tak stilte rouwt geen blad meer om winter, ze zijn gevallen. De wasdraad is dezer dagen eenzaam verlaten tot deze week zich sneeuw plooide rondom zijn strekking. Hij wordt ingedekt en verwarmd in gedachten. Het eitje waar een vogel zijn klaaglied zingt, al is het maar voor even iemand die luistert. Zo zijn wasdraad, vogel en sneeuw elkaars winter vrienden.

Tussen de plooien van de nestwarmte palaveren vraag en antwoord op zoek naar de kleur van haar ziel. Het is een soort mengproces tussen schimmen van stilte.Een weten zonder woorden zoals de meeuw die tuurt over het strand en een volzin wil stelen.

In gedachten laat ze hun woorden vliegen zonder vleugels. Nog half slaapdronken weet ze dat hun woorden elkaars gezicht weerspiegelen in de stilte van het water, dat het zich liet strelen om het zwijgen te laten in gedachten als een zending.

Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.

De verdwijnende duisternis baart een omfloerst moment. Poëziedagen liggen er stil bij, Nodigen uit tot het woord terwijl luisterbereidheid een witte vlag strijkt. Lenaerts zoekt tijd, een onzeker lichaam met dat oneindige harnas. Buiten bepaalt de natuur de regels in het landschap. Het is de wind die richting geeft aan het jaargetijde, 
vaak nat en diep is de aarde zwijgzaam. Een koppig kind stampvoetend zonder redenen, het water wild, uitzinnig in zijn kolken. Voor wiens rekening, denk je dan. . Dat hij het zelf niet weet wind wat hij is, en dan verdwijnt. Hij schuilt in stilte met zijn recht op adem van wie hij hem ontnam,vervormd naar de grillen waartussen overleven telt,zelfs dat landschap breekt op de muur van zijn tijd.

Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.

“De rosse” is wakker. Ik herlees een mooie tekst terwijl ik nip aan een eerste tas koffie.

“Vijfentwintig jaar getrouwd zijn en elkaar nog in de armen vliegen op het perron van de Gare du Nord zoals in een film noir van Jean Renoir. Langs de zee wandelen tot de broekspijpen nat zijn, en dan toch nog in dat chique restaurant gaan eten, en daarom lachen. Elkaar een boek voorlezen. Is dat romantisch? Ja, maar dat is de liefde ook, romantisch. Niet elke dag, maar van tijd tot tijd wel.”  Mooi hé. Het is nog vroeg. Terwijl ik denk dat woorden trager gaan in de koude, vlaagt er zacht wit dwalende zijde zacht een vlokje door de ochtend. Aarzelend tussen licht en donker komt de regen. Even wolkend smelten mijn gedachten weg in onze gehechtheid.

Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.

Het is zaterdag. Uit de letterkast wurmen zinnen zich naar het klavier. Ik schep een heerlijke thuis waar kaarsjes branden, de kachel zijn vurige rode gloed etaleert en zij rust in liefdevolle armen waarin ze weg droomt. Mooie en tedere momenten lopen voorbij terwijl ze zonder voorschrift geniet tedere geborgenheid. Met hun ware liefde voor elkaar wandelen ze nu samen door het leven. Ze kijken even elkaar aan, morgen gaan ze opnieuw een nieuwe mooie dag inslaan. Zachtjes rust het boek in haar schoot terwijl hij haar kort door de haren strijkt. Handen omarmen een mok koffie. straks strengelen de hare om de zijne. Het zijn winteravonden in nestje wel te vree zonder woorden. 
Ze sluit haar ogen en luistert stil. Gedachtengoed met muziek van de ruisende zee, orkest van achtergebleven voetstappen. Ware liefde vervat in stilte. Bruisend en cosy intiem als lichamen spreken in vloeiende bewegingen. De kachel en het boek stille getuigen, de kaarsjes langzaam dovend en zij beiden bedwelmd in een warme ware liefdesmood.

Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.

No more coffee, ik ga douchen. “De rosse” slaapt terug. Op een notitieblokje kriebel ik eerst nog snel : “garageke, kastje, afstandsbediening”, het is mijn eigen manier om kernwoorden te onthouden. Terwijl een fijn ochtendmoment wegebt draag ik haar liefde mee, probeer ik Afrikaanse kleuren te begrijpen en lees hoe een omfloerst moment begrijpende gehechtheid in ware liefde sterker maakt.

26-01-2019 om 13:18 geschreven door Books

Ochtendvruchtje...

WAT ZINNEN DOEN

De daken vol rijm, pannen lijken als wafels met suiker wit bestrooid. Op het erf van boer Nest vallen echte vlokken. Het sneeuwt, het ganse landschap wordt van witte orde ongerept zo blank als een kinderziel. In de kerk -net géén zeven- preparen kinderen zich voor de eerste biecht. Meisjes, die nog maagdelijk wit dromen, monsteren de ouwe pastoor met argusogen. Dreams.. Over een dag die wegglijdt in de rust van een avond waar ware liefde zich nestelt in een vertederende omarming. Aan het haardvuur popelende stapels houtblokken die een eigen spel willen spelen in het vuur. Ogen sprekend als stemmen zonder woorden, terwijl kriebels zich een weg vechten uit schoenen. Idyllische klanken sluipen uit harten terwijl twee glazen rode gloed wachten op verstrengelde handen. De ware liefdeswereld glimlacht zichzelf de zetel in. Het donzend deken, uitnodigend decor. Zachte handen reiken naar elkaar. Laat de nacht maar komen. Ware liefde, dat cosy gevoel.

Wat zinnen doen.

Ze is net wakker. Buiten is de taxushaag is wit, het terrasje ook. Sporen van een kleine vogel in het eerste laagje sneeuw lijken morse-tekens. Een lapjeskat op winterpoten sluipt heel leep en traag door het schaarse gras.

Tussen de plooien van de nestwarmte denkt ze hoe vaak ze soms een vogel volgt die de winter doorkruist en ' s avonds bij zonsondergang hoog achter de horizon schiet. Ze ziet hem in feite niet en waar hij gebleven is weet ze ook niet. Het zijn gedachten, terwijl de avond rookt uit de huizen in het blauwe tussen de scheiding van dag en nacht. Even blijft ze hemelwaarts wolken en sterren volgen, als een vreemde jurk van het seizoen die stil over de wereld waait in een stilte zonder woorden.

Wat zinnen doen.

Boris is wakker. Als een geoefende viervoetige krijger sluipt hij over het erf. Het is nog stil als het bevroren weiland probeert een nieuwe dag te groeten. Kleine -anonieme-voetstappen die sporen hebben gemaakt trekken Boris aandacht. Het lijkt of oude knotwilgen sidderen en hun geruis een eentonig concert spelen. Het is koud vanochtend. Summier licht schijnt in de kamer waar vragende ogen zoeken om helpende handen. Een zucht glijdt langsheen bevriezende naaktheid als het recht zich toe-eigenend triomfantelijk kraait. Negatieve temperaturen, ijsvorming en de werkelijkheid die met voldane blik een nieuwe dag winter inwandelt.

Wat zinnen doen.

Straks na de sneeuw zal de aarde weer een dag  grijs zijn. Het deken over de huizen, hun daken , de straat en het landschap verdwijnt. Niet alleen de winter is een bipolair seizoen, gespleten in schoonheid en gevaar dat loert achter hoeken en kanten. In een klein schriftje leest ze over een tijd van vertroebeling. Op het boekenrek Fjodor Michajlovitsj Dostojevski worstelend met schuld en boete.

Wat zinnen doen.

Koffie en verse “rosse” brokjes. Bij het dalen van de nacht in de fonkeling van het eerste licht bemerkt mijn geest dat je naar me kijkt. Een ster, daar bespeur ik jouw lach. Terwijl ik nip aan een eerste tas koffie stel ik me voor dat jij bij me bent. Jij, als een koele bries die in één moment mijn wang streelt. Ik voel jouw liefde die je zacht en ademloos met me deelt. Bij het summiere licht van het ochtendgloren en de stilte van de nieuwe morgen bekijk ik een foto. 
In een poging “schoonheid” te beschrijven kom ik aan deze zinnen. 
Een parel ben jij, een soort koningin dartelend op het strand aan de zee. Of mijn oester, zorgzaam gekoesterd. 
Lief, zorgzaam en aardig maar vooral rechtvaardig. Samen het ware liefdespad belopen, liefdesvuur niet te doven. Verzonken in gedachten monster ik telkens weer dat fotografisch beeld. Jouw glimlach en ogen zeggen zoveel over ware liefde.  Lurkend aan een sigaar denk ik hoe we wederzijds het geluk van mooie en intense momenten, maar ook mindere ogenblikken en tranen met elkaar delen.
Ware liefde zit vervat in kleine dingen, gevoelens en zonder woorden. Mijmeringen bij een kop heerlijk geurende koffie die de vlinders in mijn buik telkens weer tot leven brengen.
Ogenblikken van intens geluk en warme gloed, de start van een nieuwe dag...of wat zinnen met een mens kunnen doen. Ik voel me woorddronken.

24-01-2019 om 03:36 geschreven door Books