Pieter De Crem in Afghanistan.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De gedoodverfde opvolger van globetrotter André Flahaut, staat nu regelmatig zelf in het middelpunt van de belangstelling en van de kritiek.

De man die ongenadig inhakte op de reiswoede van de voorgaande minister van landsverdediging is aardig op weg een soort te kloon te worden van zijn toenmalig onderwerp van cynisme en interpellaties. Na zijn onsmakelijk avontuur in de U.S. waar hij - door de interventie van een van zijn kabinetsleden - de betrekking van een Vlaams barmeisje ruïneerde, bevindt hij zich nu midden de Belgische troepen in het noorden van Afghanistan.

Een eerste opmerking hieromtrent is dat het mij verbaast dat beide ministers van landsverdediging zo opgaan in het soldaatje spelen hoewel ze – in de oppositie zijnde – een standpunt innamen tegen alle militaire deelname waar ook maar op de aardbol. Herinner u de beelden van Flahaut met een lederen tankhelm op aan het stuur van een vervaarlijk pantservoertuig.

Dat even terzijde gelaten, is het nu toch wel zo dat onder het bewind van de CD&V-er De Crem de deelname van de Belgische militairen even werd uitgebreid. Er werden wat grondtroepen naar de conflictzone gestuurd en tevens vier F-16  vliegtuigen met piloten en onderhoudspersoneel ter plekke gestuurd.
Enerzijds waren de vliegtuigen bestemd voor ondersteuningsoperaties onder bevel van de NAVO en geen eigenlijke aanvalsmissies en anderzijds waren de leden van de landmachtcomponent eigenlijk niet belast met militaire operaties, maar met de opleiding van Afghaanse militairen en politiemensen.

Wil dat nu toch wel lukken zeker dat ze deze week mee het pad optrokken om als goede trainers hun leerlingen te vergezellen bij veiligheidsoperaties die de bedoeling hadden om Al-Quada en Taliban-tegenstrevers te zoeken en aan te houden. Alhoewel de opleiders zich voortbewogen in de tweede – veilige linie – volgens de officiële bronnen ter plekke, stond het hele parlement van onze heldennatie weeral eens op zijn kop met de SP-A uiteraard aan het hoofd van de colonne tegenbetogers. Natuurlijk dat de oppositie en de Waalse PS geen kans onbenut zouden laten om de man te tackelen, hijzelf had het immers maar al te graag gedaan tijdens zijn oppositiekuur en als fractieleider van de CD&V. Maar toch zijn er enkele vragen die zich moeten stellen en enige zaken die op orde moeten gesteld worden en dit onafhankelijk van de betrokken politici.

Tijdens mijn bijna elf jaar militaire loopbaan heb ik me dikwijls gedragen als een soort rebel t.o.v. de militaire leiding en de politiekers die verantwoordelijk waren voor de instandhouding van het Belgische leger. Het was de tijd dat er nog een tiende provincie bestond in de toenmalige Bondsrepubliek Duitsland, dat er ook nog dienstplichtigen opgeroepen werden en dat men sprak van de B.S.D.: de Belgische Strijdkrachten in Duitsland’. In de BSD gelogeerde militairen hadden recht op een soort vergoeding om tegemoet te komen aan de bijkomende kosten wegens verblijf in het buitenland en deze was uiteraard verschillend volgens de rangorde die het individu invulde in de hiërarchie. Als onderofficier ontving ik meer dan een beroepssoldaat of korporaal, maar dan weer minder dan een officier, hoewel de levensduurte voor alle categorieën quasi identiek was.  Maar dat is eigenlijk niet het grootste probleem geweest dat militairen ontmoetten tijdens de vervulling van hun opdrachten. Tenslotte ben je militair en ga je voor defensieve of offensieve opdrachten naargelang van de omstandigheden, wel wetend dat je hierbij gekwetst of gedood kan worden. Het enig obstakel dat je dan ondervind, is de manifeste onwil om je hierbij te voorzien van degelijk en voldoende middelen en dat maakt frustratie los.

De meest belangrijke hindernis werd gevormd door een constant gebrek aan middelen en dit grotendeels te wijten aan de veel te kleine dotatie aan financiële fondsen. Dat deze in grote mate afhingen van de politieke bereidheid om centen los te maken, hoeft niet gezegd. Maar bovenal meen ik te mogen stellen dat alle tekortkomingen vooral voortkwamen uit een aversie vanwege de politiek om te investeren in wat een performant en efficiënt militair apparaat had moeten zijn. Want me moeten consequent zijn: ofwel kiest men voor een militaire constructie en maakt men deze zo goed mogelijk en bijgevolg investeert men voldoende in middelen en personeel ofwel verkiest men geen leger te hebben en ontmantelt men alles wat militair is en maakt men een uitsluitend civiele gemeenschap wat daar ook de gevolgen van kunnen zijn. Maar neen, België en zijn politiekers hebben altijd al gekozen voor een vlees noch vismentaliteit en spijtig genoeg bevinden ze zich hier dan in het gezelschap van mossels.

Waarom ben ik zo hard? Een woordje geschiedenis is hier dan wel op zijn plaats. Al is geschiedenis geen evenement waarnaar je steeds moet omkijken om er met schrik mee om te gaan, is het een bagage die je steeds meeneemt in je rugzak naar de toekomst en waarin de elementen zitten die je voor het uitzetten van die toekomst broodnodig hebt. Niet voor niets stellen erudiete mensen dat je moet leren uit de geschiedenis, maar helaas falen velen daarin.

Ons land heeft in de loop der tijden meer geleden onder diverse bezettingen dan vele andere naties. Hieruit is een zekere vorm ontstaan van plantrekkerij en vindingrijkheid om aan de rampspoed het hoofd te kunnen bieden, maar heeft tevens een soort van gelatenheid gegenereerd die haast gênant wordt.

Toen in augustus 1914 de Duitsers ons land via Luik binnenvielen zaten vele van onze jongens in aftandse forten uit de tijd van Vauban of naar zijn concept. Hun mitrailleurs werden nog getrokken door hondenkarren. De geweren waren aftandse Mausers gekocht in Duitsland en het geschut bestond uit stukken van maximaal 270 mm. Daartegenover stelden de Duitsers nieuwe generaties van Mausergeweren, een zeer snelvurende mitrailleur en voor het slechten van de vestingmuren vanaf midden augustus 420 mm geschut van Krupp of van Tsjechische makelij.  Ze beschikten al over moderne verplaatsbare keukens terwijl onze jongens aan de IJzer gedurende lange periodes geen maaltijd zagen doorkomen en toch met alle middelen standhielden tegen een oppermachtige vijand.
De politici, die stelselmatig het budget voor het leger naar beneden haalden, zaten toen al lang in betrekkelijke veiligheid in buurland Frankrijk. Al vlug kwamen onze jongens zonder munitie te zitten voor hun veldgeschut en vermits ze het niet bij de vijand konden bestellen, moesten ze zich tevreden stellen met aangeleverde obussen door de Franse bondgenoot. Deze ammunitie paste niet helemaal en snel bleek dat de kanonnen hiermee ernstig beschadigd werden. Maar dat was nog altijd geen probleem voor onze toenmalige politici want die zaten nog altijd hoog en droog in hun veilige salons.

Toen in mei 1940 de Duitse vijand nog eens op een laffe manier de integriteit van ons land schond, werden we terug verrast en onvoorbereid desondanks de verwittigingen die her en daar al binnengekomen waren. De meeste soldaten, van o.a. de klasse 1912 waarbij mijn vader hoorde, waren al meerdere keren gemobiliseerd, terug naar huis gestuurd en moesten uiteindelijk op de morgen van 8 mei haastig hun eenheden vervoegen om hoofd te bieden aan de vijand die bij het krieken van de dag de grens overschreden had. Uit de verhalen van die mensen blijkt weerom hoe armzalig de uitrusting van de manschappen was en met welke weinige middelen zij op pad werden gestuurd.
Voorafgaand aan dit moment hadden heel wat anti militaire maatregelen een rem gezet op het logistieke park van het Belgisch leger en had men heel wat uitgespaard tijdens de oefeningen.
Bij de socialisten was een beweging ontstaan die zich het ‘Gebroken Geweer’ noemde en op allerlei manieren stokken in de wielen stak op de modernisering van het militaire apparaat. Zoals zovelen werd mijn vader ook verplicht stelselmatig terug te trekken, om tenslotte aan de Leie de ultieme strijd aan te gaan die ze helaas moesten staken bij gebrek aan munitie voor zijn antitankgeschut in zijn  geval en van andere munitie voor de andere soldaten. De Duitse vijand, die zijn les tijdens de eerste wereldoorlog, kon aldus vermijden dat ditmaal weer een stellingenoorlog werd uitgevochten. Alleszins vertelde mijn vader me dat ze tijdens beschietingen en bombardementen door de fameuze Stuka’s en andere Messerschmits geroepen hadden op hun eigen luchtmacht, maar die er niet door gekomen was. Dit alles was het gevolg van de rampzalige budgettaire politiek die de regering gevoerd had ten aanzien van zijn leger en weerom zaten de heren politici op een veilige plaats te roepen dat de soldaten moesten volhouden. De meeste onder hen waren immers overgestoken naar het Verenigd Koninkrijk waar ze huisden onder de veilige vleugel van de Britse kroon.

Tijdens de burgeroorlog in Rwanda, waren ook heel wat soldaten uit ons land betrokken onder de vlag van de U.N.O en ook daar werden ze geconfronteerd met manifeste tegenwerking. Om een schot te lossen moesten ze via hiërarchische weg de toelating vragen om dit te mogen doen. Gelukkig moesten ze geen formulieren in drievoud vijf dagen op voorhand invullen, maar mochten ze het per radio doen. Wat betekent dit voor een detachement onder rechtstreekse bedreiging van een schietgrage en moordzuchtige tegenstrever? Het resultaat was echter dat tien van onze para’s het leven lieten ondanks hun hardnekkig verzet. Dat ze eerst werden ontwapend en toch nog gewapende weerstand konden bieden aan de slachterij zegt veel over hun moed en wil tot leven.
Het vervolg leek wel een vaudeville. Er werd veel gediscussieerd over wie nu eigenlijk verantwoordelijk was voor het hele gebeuren – bijna werd het peloton beschuldigd maar dit werd tenslotte toch maar verworpen – en nam men de maatregel om alle Belgische troepen te evacueren met achterlaten van de onschuldige mensen die ze eigenlijk hadden moeten beschermen.
Jaren later bestond de toenmalige eerste-minister, Verhofstadt het om zich bij de Rwandese autoriteiten te verontschuldigen voor het gedrag van de Belgische soldaten. Verontschuldigen waarvoor, mijnheer Verhofstadt? Voor het feit dat onze mensen zich eerst lieten ontwapenen, om daarna vechtend ten onder te gaan? Of omdat ze het nog gedurfd hebben zich te verweren? Waarvoor, mijnheer Verhofstadt?

Terug naar het heden waar onze soldaten ingezet worden in Afghanistan. Onze opleiders gaan mee in actie, weliswaar in tweede linie als lesgever en adviseur, maar ze gaan mee en uit die toestand zou het inderdaad kunnen gebeuren dat ze ook slachtoffer worden met in het beste geval kwetsuren en in het slechtste geval de dood als gevolg. Ook de oppositie gehoord? Het klonk bijna als een kleuter: ‘Meester, hij heeft het ons niet op voorhand verteld!’.  Bij zijn terugkeer zal De Crem ferm op de rooster gelegd worden, hij zal zich moeten verantwoorden voor de inzet van militairen in actie.

Op het terrein bevinden zich manschappen van de Paracommando’s, mannen en misschien wel vrouwen, die speciaal opgeleid worden om verkenningsopdrachten, offensieve en defensieve acties tot een goed einde te brengen in de meest barre en ongunstige omstandigheden. Allen weten dat ze inzetbaar zijn en dat ze hierdoor slachtoffer kunnen worden. Niet dat ze lachend de dood tegemoet gaan, maar wel gevolggevend aan hun motivatie en inzet die hen gebracht heeft op de plaats waar ze zijn.

Wordt het nu dan geen tijd dat onze heren en dames van het halfrond en van de pluchen senaat eens tot een volwassen houding komen? Wordt het niet hoog tijd dat de politici hun verantwoordelijkheid nu eens ten volle uitoefenen en zich niet verschuilen achter halfslachtige uitleg.

Ofwel laat je een leger toe en zet je de militairen in voor wat ze opgeleid zijn in de wetenschap dat het vandaag defensief is en straks dan weer offensief zal zijn en dat hierbij nu eenmaal slachtoffers kunnen vallen, maar dan zorg je ook dat ze hun opdracht in de best mogelijke omstandigheden kunnen vervullen. Zorgt men voor voldoende logistieke en andere bijstand en werkt men een degelijk ‘plan de campagne’ uit waarbij rusttijden en roulement ingecalculeerd worden ofwel kiest men er radicaal voor om het leger volledig af te schaffen. Dan moet men geen logistiek meer voorzien en dient men geen verantwoordelijkheid meer te nemen.

Kan men echter dergelijke consequente houding verwachten van een bende waarvan de meerderheid bestaat uit opportunisten vooral begaan met de veiligstelling van hun eigenbelang en hun postje? Met zo min mogelijk verantwoordelijkheid nemen zo vlot mogelijk door de loopbaan glijden?  En dan maar verwonderd zijn dat de mensen niet meer in de politiek geloven!