|
De zangeres, presentatrice, duivel-doet-al, is niet meer. Zo vernamen we donderdagavond op de radio. Ik had juist mijn passagier afgezet aan station van Vilvoorde en de radio terug aangezet om nog wat muziek- en babbelgezelschap te hebben voor de verdere weg naar huis. Het einde van het nieuws klonk door de luidsprekers en in de samenvatting van de nieuwspunten werd het nog herhaald: Yasmine, werd dood aangetroffen.
Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Eigenlijk had ik niet gehoord hoe en wat er gebeurd was, maar ik voelde wel dat er iets niet juist was. De Antwerpse want dat was ze voor mij bezige bij straalde zulk een dynamische en vitaliteit uit, dat er iets niet pluis was.
Later die avond werd het bevestigd: de zangeres had zich van het leven beroofd.
Yasmine of Hilde Rens zoals haar echtenaam was, had me eigenlijk altijd al een beetje geïntrigeerd. Alhoewel ze geen krachtige stem had en geen opera-diva zou worden, sprak uit haar eerder tengere gestalte toch heel wat intrinsieke inhoud. De liedjes waren doorleefd en hadden hun eigen sonoriteit en betekenis. Het leek me een verademing te zijn ten opzichte van de opgewarmde commerciële rauwkost die gewoonlijk door de ether echode. Het gaf blijk van een eigen willetje, van een eigen karakter dat wel wist waarheen de tocht leiden moest, maar tevens besefte dat de weg vol hindernissen lag omwille van populariteit van de meestal inhoudsloze concurrentie.
Het meisje groeide uit tot een mooie vrouw en veel mannen zullen waarschijnlijk net als ik zelf trouwens wel graag verdronken zijn in haar mooie, speciale ogen. Samen met de eeuwige glimlach vormden ze natuurlijke sensualiteit die je voelde, zelfs door het scherm van een kijkkast heen. Groot was dan ook de desillusie voor menigeen macho, toen bleek dat ze het liever met meisjes deed dan met jongens. Maar was je een illusie armer toch kon je het haar vergeven, haar natuurlijk charisma was te groot om te blijven mokken.
Dat ze met de tijd een veel geziene figuur in de visuele media zou worden, leek wel in de sterren geschreven. De vlotheid waarmee ze met het medium en met publiek omging, leken wel een aangeboren gave te zijn. Op podia geconfronteerd met een massa mensen, leek het wel de meest natuurlijke zaak ter wereld dat ze als tengere meid de hele meute gemakkelijk in bedwang kon houden. Dit is niet iedereen gegeven, maar zij kon het.
Dat ze openlijk haar liefde toonde voor Alexandra, stoorde eigenlijk weinig mensen, maar het riep weeral bij vele jongens een gevoel van spijt op. Toen de relatie spaak liep, bleek het publiek zeer begripvol, maar toen ze haar nieuwe liefde, Marianne, voorstelde vonden vele mensen dat weer heel normaal. Vooral omdat haar geluk, haar intense gevoelens voor haar nieuwe levenspartner zo duidelijk afstraalden van haar gezicht, haar ogen en haar hele lichaam. Dat ze later een huwelijk aanging met Marianne werd dan ook algemeen aanvaard als de concretisatie van deze liefde. Een weer waren haar ogen die geheimzinnige donkere poelen waarin je eindeloos kon verdrinken.
Dat onlangs haar huwelijk met Marianne spaak liep, bleef bijna een fait-divers tussen alle mogelijke nieuws in. Haar carrière, haar gedurig bezig zijn, het alsmaar lopen in en onder de spotlights, leken voor mij althans een goede therapie om deze tegenslag te boven te komen. Had ze niet van alles bereikt waarvan vele meisjes alleen maar van konden dromen? Zo leek het althans.
Een zekere vorm van bewondering had me ook al in bezit genomen, toen ik de trouw beleefde waarmee ze haar vriendinnen verdedigde wanneer het hen niet zo voor de wind ging. Ik herinner me nog zeer goed dat Martine Prenen door de openbare oproep bijna van de ene op de ander dag gedumpt werd, omwille van wat, ja van wat?, en dat Yasmine klaar en duidelijk haar verdediging opnam en schande sprak over de wijze waarop de VRT Martine behandeld had. In medialandschap lijkt me dat niet zo evident te zijn.
Intimi, zoals Martine Prenen, hebben al verklaard dat ze blijkbaar onnoemelijk leed onder de breuk met Marianne. Ik behoor niet tot die kring, maar ik kan me wel inbeelden dat haar familie en vriendenkring met eigen ogen hebben vastgesteld hoe de liefde voor iemand je kan pijn doen. Maar dat dit zou lijden tot zelfdoding kon blijkbaar niemand bevroeden. In de pijn die zulke mensen ondervinden lopen ze inderdaad niet te koop met hun plannen, voor zo ver men al van planning kan spreken.
De situatie moet aan Yasmine gevreten hebben als een sluipend gif, daarbij nog de stress van een drukke agenda en een blijkbaar ingebakken perfectionisme. Het moet een verpletterende tijd geweest zijn voor haar en een of andere gebeurtenis zal wel de trigger geweest zijn om over te gaan tot deze fatale daad. Het is spijtig en verre van het te willen veroordelen, maak ik me de bedenking dat het leven voor de ene van bij de geboorte tot aan de dood een last betekent, dat voor de andere dan weer het schijnbaar alle mogelijkheden ontplooit maar dat toch nog veel ongekend lijden aanwezig is. Waar ligt dan de grens van een mensenweerstand? Waar gaat het zodanig mis dat men liever dit aardse tranendal verlaat dan verder te gaan met de betrachting het leven terug op te pikken? Welke signalen worden er uitgezonden, hoe moeten we ze erkennen en wat kunnen we er dan aan doen? Deze en nog vele andere vragen zullen haar familie en vrienden in deze dagen nog achtervolgen, net zoals bij zovelen die achterblijven na een geval van zelfdoding in hun naaste kring.
Het leven gaat verder, zegt men, maar voor diegenen die achterblijven zullen de herinneringen blijven en de vragen nu en dan terug opborrelen, zonder dat er antwoord komt. Ook dat is het leven, zo is het nu eenmaal.
Niemand is ooit komen vertellen of er werkelijk nog een soort ander leven is na de dood, maar moest dit wel het geval zijn, dan hoop ik van ganser harte dat Yasmine daar volop het geluk vindt dat ze in dit aardse leven aan haar voorbij moest laten gaan.
Mijn leven gaat ook verder, het valt nog niet stil, nu en dan zal ik aan haar denken of herinnerd worden, maar toch zal ik haar bij momenten missen al was het maar omdat ik niet meer in haar wondermooie ogen kijken kan.
Het ga je goed, Yasmine, daar op de andere oever, in de andere wereld. Dat je er rust, geluk en liefde moge vinden.
|
